Friday, May 27, 2011

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးၿပံဳးပါ

ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့မည္၊
ရာသီဥတုပူလာၿပီ၊
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၀တ္ပါ၊
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးၿပံဳးပါ၊
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲေျပာပါ၊
ပိုပိုသာသာ အလုပ္လုပ္ပါ
မွတ္ခ်က္ - ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္ပါသည္။ :D

Bird named "Kos"
Squirrel
Flowers named "God"
Wild rose fruits for jelly and tea
Bridge for us
Eat, suck and bite
underneath the strawberry tree
Life with nature and communication
Walnut with web
Cherry
Cherry
that's all (not much)
Natural knife cuts
My wound in my life
Life has no hopes and dreams but wound
Plain (oak tree)
Fingers
Young but has experiences
Apple (Jabuka)
Thunder
Green Apricot

Thursday, May 19, 2011

% ေတြ ...


10 % luck
20 % skill
15 % concentrated power of will
5 % pleasure
50 % pain
100 % reason to remember the name

 % ေတြဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ...
 % ေတြအားလံုးကို လက္ခံရတာပါပဲ။
 % ေတြ အားလံုးကိုလည္း ႀကိိဳက္ျပစ္လိုက္ရတာပါပဲ။

Friday, May 13, 2011

စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ ... ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ

“သဇင္၊ ငါ ပေရာဂ်က္တစ္ခု ေလွ်ာက္ထားတာ သူတို႔လက္ခံလုိက္တယ္ဟ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ နင္ ဒီတစ္ခါလည္း ကူညီမယ္ မဟုတ္လား”

သဇင့္မ်က္ခံုးေကြးေကြးႏွစ္ဖက္ အေပၚကို ေျမာက္ကနဲ တက္သြားေတာ့တယ္။

“ဘာလဲ ညီညီ၊ နင့္ရဲ႕ ပေရာဂ်က္က၊ ငါ့ကို အရင္ေျပာျပပါဦး၊ နင့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး၊ အပင္၊ ပလတ္စတစ္ဗူးေတြ၊ အင္စေတာ္ေလးရွင္းေတြ၊ အီကိုအာထ့္(Ecoart) ေတြ၊ အဲဒါေတြထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ ျငိေနတဲ့ ပေရာဂ်က္ပဲလား”
“အစစ္ေပါ့ သဇင္ရာ၊ ဒီမွာၾကည့္ ငါ အခုပဲ ျမဴနီစပယ္ရုံးက ျပန္လာတာ၊ ဒီမွာစာရြက္စာတမ္းေတြ”

ညီညီက ျပံးရႊင္ေပ့ါပါးေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စာရြက္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးပဲ သဇင့္လက္ထဲကို ထည့္ေပးပါတယ္။ သဇင္ စာရြက္ေတြကို ယူၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္၊ ဒီရက္ပိုင္း သဇင္ ေက်ာင္းကိစၥေတြနဲ႔ မအားလပ္တာနဲ႔ ဒီလူငယ္ေလး ညီညီနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူကလည္း ဒီရက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္မွန္ ဖုန္းဆက္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူ႕ ပေရာဂ်က္ဆိုတာ ေလသံေတာင္မဟခဲ့ပါဘူး။ ညီညီက အဲဒီလုိပါပဲ၊
မေသခ်ာေသးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး၊ သူ႕ဘာသာ က်ိတ္ၿပီး လုပ္ေနတတ္တယ္။ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အမာခံ သူငယ္ခ်င္း သဇင့္ကိုပဲ အရင္ဆံုး ေျပာျပတတ္တာလည္း သူ႕ရဲ႕ အက်င့္လိုျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ အကူအညီ ေတာင္းတတ္တာပဲေလ။
ညီညီ့ရဲ႕စာရြက္ေတြထဲမွာ ျမက္ရိတ္တဲ့ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ တံဆိပ္တံုးေတြလက္မွတ္ေတြနဲ႔ စာရြက္ကိုလည္းေတြ႕ရဲ႕၊ ပတၱျမားစင္တာေဘးက ေခတ္ၿပိဳင္အႏုပညာျပတိုက္ဒါရိုက္တာရဲ႕ လက္မွတ္နဲ႔ စာရြက္ေတြလည္းေတြ႕ျပန္တယ္။

“ညီညီ နင့္ပေရာဂ်က္က ဘာလဲ၊ ျပတိုက္ေရွ႕က ျမက္ခင္းေတြရယ္ ေၾကးနီတံတားေဘးက ျမက္ခင္းေတြမွာေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ”

“ေၾကးနီတံတားေဘးမွာေတာ့ ျမက္ေတြနဲ႔ စာလံုးအၾကီးၾကီးေတြ ေဖာ္မယ္ေလ၊ ျပတိုက္ေရွ႕က ျမက္ခင္းေတြကြာ အက်ယ္ၾကီးပဲ၊ အဲဒီမွာ ၾကယ္ပံုေတြေဖာ္မယ္၊ ငါ ေဗာ္လန္တီယာေတြ ေခၚထားတယ္၊ ဂူးဂဲလ္မက္ပ္(google map)ကေန တိုင္းၾကည့္ထားၿပီးၿပီ၊ ၾကယ္ေတြ ၃၇ ခု ရွိမယ္၊ ၉ေပကေန ၁၂ ေပေလာက္ထိၾကီးမယ္ဟာ၊ တံတားေဘးက စာလံုးေတြကေတာ့ “မဂၤလာပါ”  “ခ်စ္တယ္”  “ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”  အဲဒီလိုစာလံုးေတြေပါ့၊ ငါ့ ရဲ႕ art installation ကို ပန္းခ်ီေက်ာင္းကလည္း support လုပ္မယ္၊ ျပတုိက္ကလည္း လက္ခံလိုက္ၿပီ၊ ငါနဲ႔ ေဗာ္လန္တီယာေတြ က စာလံုးေတြ၊ ၾကယ္ပံုေတြ ျမက္မွာ အရာေပးထားရုံပဲ၊ ျမက္ရိတ္တဲ့ ကုမၸဏီ ကေန သူ႔လူေတြနဲ႔ ကားေတြနဲ႔ လာရိတ္ၾကလိမ့္မယ္”
“ေတာ္ပါဟယ္၊ ေဗာ္လန္တီယာဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာၾကမွာလဲ၊ စပြန္စာမရွိတဲ့၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုရွိမေနတဲ့ နင့္ပေရာဂ်က္ကို ေဗာ္လန္တီယာေတြက စိတ္မ၀င္စားပါဘူး”
 
“သူတို႔ မလာလည္း ငါ ... တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ငါကေတာ့ လုပ္မွာပဲ”

ညီညီ့ေလသံ နည္းနည္းေလးတိုးသြားေပမဲ့ သူက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ့္ပံုစံ ဟန္ပန္အျပည့္နဲ႔ တက္ၾကြေနပါတယ္။

“နင့္ ျမက္စာလံုးေဖၚတဲ့အင္စေတာ္ေလးရွင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေရာ”
 
“အာ .. နင္ကလည္း ေမးေနပံုက ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ”

“ေျဖသာေျဖပါေလ”

သဇင္က အမွန္ေတာ့ ညီညီ့ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာ၊ ညီညီရွင္းျပတဲ့ ပံုစံေလးကို ျမင္ခ်င္လို႔ပါ။
ညီညီကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာကိုေျဖပါတယ္။
“ဒီလို အင္စေတာ္ေလးရွင္းမ်ဳိးက public မွာ လုပ္ရတာကြာ၊ တီထြင္ဖန္တီးရတဲ့ art တစ္ခုပဲ၊ ပရိသတ္ေတြက art ျဖစ္စဥ္ကို အစကေနအဆံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔ရတယ္၊ စကား၀င္ေျပာလို႔ရတယ္၊ ေ၀ဖန္လို႔ရတယ္၊ စိတ္၀င္စားလာရင္ ကိုယ္တိုင္၀င္ပါလို႔လည္းရေသးတယ္၊ artist ေတြရယ္ ပရိသတ္ေတြရယ္၊ artwork ရယ္က အျပန္အလွန္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေနၾကတာကြာ၊ ဒီလို artwork တစ္ခုၿပီးသြားရင္ ရလာတဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈခြန္အားေတြကို အကုန္လံုးက ရယူႏိုင္တယ္။ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ တုံ႔ျပန္တဲ့အသံကို ခ်က္ခ်င္းရတာ၊ artist ေတြလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ပိုၿပီးရလာတယ္၊  ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ ပစၥည္းေတြက သဘာ၀ပစၥည္း၊ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကတာ၊ အရင္ပေရာဂ်က္ေတြတုန္းက  ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ငါတို႔ အပင္ပမ္းခံၿပီး သြားေကာက္ၾကတယ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ စီတန္းၿပီးခ်ျပထားလိုက္တယ္။
ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမစ္လို ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္စီၿပီး ခ်ျပထားတယ္၊ ပလပ္စတစ္ဗူးမွာ စာတမ္းေလးေတြ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္၊ “ငါေတာ့ ရင္ျပည့္ေနၿပီ ... ပံု/ ဧရာ၀တီ” “ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေနရာမရွိဘူး .. ပံု/ပလပ္စတစ္” အဲလိုမ်ဳိးေပါ့၊ စာတမ္းေလးေတြကို လူေတြက ယူၿပီးၾကည့္တယ္၊ သေဘာက်ရင္ ျဖဳတ္ယူသြားလို႔ရတယ္၊ အဲဒီ artwork က လူသားအရည္အေသြးျမွင့္တင္တဲ့၊ အသိေပးတဲ့ အင္စေတာ္ေလးရွႈင္းမ်ဳိးေပါ့ဟာ၊ ငါတို႔ အဲဒီလို အင္စေတာ္ေလးရွင္းလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြလည္း ပလပ္စတစ္ဗူးေတြရွင္းဖို႔ အစုအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားလာၾကတယ္၊ အဲဒါ ငါတို႔ art installation ရဲ႕ အျမတ္ေပါ့၊ အခု ျမက္ေတြကို စာလံုးေဖာ္မွာကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ရယ္၊ ရုံးဆင္း ရုံးတက္ ဒီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကို မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္အႏုပညာျပတိုက္ႀကီး၊ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ သူ႔ ေရွ႕က ျမက္ခင္းပတ္လည္ရယ္ ျပတိုက္ႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာေရာပဲ လက္ရာေျမာက္တဲ့ ေရွးေခတ္ပန္းပုရုပ္ႀကီးေတြ ရွိေနတယ္၊ အဲဒီ ျပတိုက္ႀကီးကကြာ အခုဆို ပိတ္ထားရတယ္၊ ေစ်း၀ယ္စင္တာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုသာ ဖြင့္လာၾကတယ္၊ ဒီျပတိုက္ၾကီးကေတာ့ ပိတ္ထားရဆဲပဲ၊ 
အဲဒီေရွ႕က ေပါက္ျပားႀကီးေတြပံုေဖာ္ထားတဲ့ ပန္းပုရုပ္ဆို သမိုင္းေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိတယ္၊ ေဘးက အလုပ္သမားပံုပန္းပုေရာပဲ၊ သူ႕ရဲ႕ လက္ေမာင္းတစ္ဘက္က ေလွ်ာက်ၿပီး ျပားခ်ပ္ေနတာပဲ၊ ဦးေခါင္းႀကီးက ဦးေႏွာက္ေနရာမွာ ခ်ဳိင့္၀င္ေနတယ္၊ နင္ သိလား၊ ပန္းပုဆရာက နာမည္ၾကီး၊ သူဘာလို႔ နာမည္ႀကီးတာလည္း၊ ပန္းပုရုပ္ကို အလွျပရုံထုထားတာမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္သမားေတြ လက္ေမာင္းေတြေလွ်ာက် ပိန္လွီစုတ္ျပတ္တဲ့အထိ  အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္၊ ဦးေႏွာက္ေတြက ထုတ္ယူစားသံုးခံထားရတယ္၊ သူ က အဲဒါေတြကို message ေပးခ်င္ခဲ့တာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီပန္းပုဆရာနာမည္ႀကီးတာ၊ ဒါေပမဲ့
အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပတိုက္ႀကီးနဲ႔ ပန္းပုရုပ္ေတြကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊  အဲဒီျပတိုက္ႀကီး ေရွ႕မွာ ငါ .. ၾကယ္ပံုေတြ အၾကီးၾကီး ပံုေဖာ္ၿပီး ရိတ္မယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီနား မိုးေမွ်ာ္ပတၱျမားေမွ်ာ္စင္အေပၚဆံုးထပ္က စားေသာက္ဆိုင္ကေန ၾကည့္ရင္ ျပတိုက္ၾကီးရဲ႕ေရွ႔၊ အျမဲလိုလို အစိမ္းေရာင္ေတြပဲ ျပည့္ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေတြထဲမွာ ၾကယ္ေတြ ကို ေတြ႕တဲ့သူေတြရွိလာၾကမယ္၊ ျပတိုက္ေရွ႕မွာ ဆိုတာနဲ႔တင္ လူေတြ .. သူတို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ျပတိုက္ၾကီးကို သတိျပဳမိလာမယ္၊ ၿပီးေတာ့ကြာ အပင္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာမယ္၊ အဲဒါေတြက ငါေပးခ်င္တဲ့ message ေတြေပါ့ဟာ၊ အမေလး ေျပာရတာ ေမာလိုက္တာ၊ ငါ ျမက္ရိတ္ၿပီး စာလံုးမေဖာ္ရေသးဘူး၊ သဇင္ရာ .. နင့္ကို ရွင္းျပရတာနဲ႔တင္ ေမာၿပီး ေသလို႔ရေနၿပီ”
“မေသပါနဲ႔ဦး ညီညီရယ္ ျမက္ေတြနဲ႔ စာလံုးေတြ ေဖာ္သြားပါဦး” 

အဲဒီလို သဇင္က စေနာက္လိုက္ေတာ့ ညီညီက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေတာ့တယ္။
ဒီလူငယ္ေလးကို သဇင္ အထူးတလည္ အံ့ၾသမေနေတာ့ပါဘူး။ သူက ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္ေနတတ္တဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတိုင္း စိတ္တိုတတ္တယ္။ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံၿပီး သစ္ပင္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတာ ျမင္ရတိုင္း သူ႔မ်က္ခံုးေတြ တြန္႔ခ်ဳိးၿပီး ရႈသိုးသိုးၾကည့္တတ္တယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘး သြားထိုင္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ ျမစ္ကမ္းေဘးက စုပံုေနတတ္တဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ေတြ႔ရတိုင္းလည္း သူ အဲဒီပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို မ်က္မုန္းက်ဳိးတယ္။ သဇင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းအတူရွိေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ညီညီ့ဆီက ႏုႏုဖတ္ဖတ္ ခ်စ္စကားေလးမ်ား ၾကားရမလားလို႔ သဇင္ အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာ၊ သူ႔ရဲ႕စိမ္းလန္းလွပတဲ့ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနခဲ့တာပါပဲ။
“သဇင္ .. သိလား၊ ငါတို႔ေတြ အလုပ္က အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကစားကြင္းေတြသြား၊ ကလပ္သြား အေပ်ာ္အပါးသြားေနၾကမယ့္အစား ဒီအမႈိက္ေတြကို စုေပါင္းၿပီး ရွင္းလိုက္ရင္ သိပ္မၾကာေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းေတြရွင္းသြားမွာပဲ၊ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္တက္စြပ္ေနတတ္တဲ့ သစ္ကိုင္းေတြလည္း သူ႔တို႔ကိုယ္ပိုင္အရြက္ေတြနဲ႔ပဲ လွသြားၾကမွာ၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာလည္း ရွင္းတဲ့ေနရာေတာ့ ရွင္းထားပါရဲ႕၊ သူတို႔ ထိုင္ၾကမယ့္ ေနရာကြက္ကြက္ေလးပဲ ရွင္းလင္းထားၾကတယ္၊ သူတို႔အတြက္ ေနရာေလးကေတာ့ လွေနတာေပါ့၊ ျမစ္ၾကီးရဲ႕ တျခားေနရာ၊ တျခားျမစ္ကမ္းပါးေတြမွာက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ စုျပံဳေနတာပဲ၊ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႔ ဒီေန႔ကမွ စၿပီးမရွင္းရင္ သိပ္မၾကာဘူး၊ ျမစ္ၾကီးက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ဆို႔ပိတ္ၿပီး ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ျဖစ္ေတာ့မွာ”

ညီညီအဲဒီလို ေျပာလာတုန္းက သဇင္က စေနာက္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။

“ခစ္ခစ္ ...  ျမစ္ကပဲ ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ ျဖစ္ရတယ္လို႔”

သဇင့္က စေနာက္ေတာ့ ညီညီ စိတ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္။ အမွန္က သဇင္လည္း သိတာေပါ့၊ သဇင္တို႔ ျမစ္ကမ္းေဘးသြားထိုင္ၾကရင္ ခံုေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားၾကတဲ့ ပန္းျခံရွိတဲ့ ဘက္မွာ မထိုင္ပဲ၊ တမင္ ေျမသားၾကီးပဲ ရွိေနတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါးဘက္အထိ ေရာက္ေအာင္ သြားထိုင္တတ္ၾကတာပဲ။ လူေတြက ကိုယ္ထိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာ ရွင္းလင္းေနရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားလိုက္ၾကၿပီး ျမစ္ထဲကို အလြယ္တကူပဲ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ ပစ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ စီးေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေရစီးေပၚကို ခုန္ဆင္းလာတဲ့ ပစၥည္းပစၥယအားလံုးကို သယ္ယူသြားေပးပါတယ္။ အမိႈက္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ လူရဲ႕ေရွ႕မွာ ရွင္းလင္းသြားေပမဲ့ ျမစ္ႀကီးက ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ သူ မသယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ တစ္ေနရာမွာ အဲဒီ အမႈိက္သရိုက္ေတြကို စုပံုထားလိုက္ေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ျမစ္ႀကီးရဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာ၊ တစ္ေနရာမက ေနရာေတြမွာ ပလပ္စတစ္ကၽြန္းဆိုတာေတြျဖစ္လာတတ္တယ္။
Great War Island က ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ
အဲဒီလို ပလပ္စတစ္ကြ်န္းလို႔ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ျမစ္ေဘးနားက ကၽြန္းေလးဆီ ေဗာ္လန္တီယာေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး ညီညီတို႔ သြားေကာက္ၾကတုန္းကလည္း သဇင္ ေန႔တိုင္း ညီညီ့ကို ကူညီခဲ့ေသးတယ္။ ပထမေန႔မွာ ေဗာ္လန္တီယာ၁၅ ေယာက္ေလာက္ လာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ေတြ သူတို႔ ပင္ပမ္းသြားၾကေရာ အကုန္လံုး မလာႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။  သဇင္တို႔ သံုးရက္ေလာက္ တစ္ေနကုန္ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြေကာက္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ရခဲ့ၾကတယ္။ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမဴနီစပါယ္ အမႈိက္သိမ္းကုမၸဏီရဲ႕ ဂိုေထာင္မွာ သိမ္းထားေပးၿပီး ေနာက္ေန႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာ ေလးေနရာေလာက္မွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ အင္စေတာ္ေလးရွင္းတဲ့၊  ညီညီေျပာတဲ့စကားအတိုင္းဆို Ecoart installation ေပါ့။  အဲဒီ အင္စေတာ္ေလးရွင္းလုပ္ပါတယ္။ တံတားေဘာင္ေပၚမွာ ညစ္ေပေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို တစ္ေပခြဲခန္႔စီခြဲထားၿပီး စီထားတယ္၊ ခိုင္ခံ့ေအာင္ ပလစ္စတစ္ဗူးကို ေဖာက္ၿပီး ေဘာင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တြဲရတယ္။ ညီညီ့ရဲ႕ အဲဒီလို art installation လုပ္ဖို႔အတြက္ ျမဴနီစပါယ္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီး ေပးရပါေသးတယ္။ သူ႔အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ ရုံးေတြ ညီညီ ခဏခဏသြားခဲ့ရတယ္။ ဒါလည္း ညီညီကေတာ့ ပင္ပမ္းတယ္တစ္ခ်က္မျငီးျငဴပါဘူး။
ဘတ္စ္ကားေတြေပၚက ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြက ညီညီ့ရဲ႕ စီတန္းေနတဲ့ ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို ျမင္ေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ စြန္႔ပစ္ပလပ္စတစ္ဗူးေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပးခ်င္တဲ့အသိတရားေတြ လက္ခံယူႏိုင္ၾကလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ တံတားေပၚက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ မသင့္ေတာ္တဲ့ လူျမင္ကြင္းေနရာမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ညစ္ညစ္ေထးေထး ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကို လူေတြက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။ သူတို႔ မျမင္လိုၾကဘူး။ ဒါဆို ပလပ္စတစ္ကၽြန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ကယ္ေနတဲ့ ျမစ္ၾကီးအတြက္ကေရာ။ အဲဒီေနရာက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြကိုေရာ ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္ မရွိၾကဘူးတဲ့လား။ လူတိုင္းကို အဲဒီေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္တဲ့အခါတိုင္း သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာ အျမဲရွိေနတဲ့ သဇင့္ကိုပဲ ညီညီက ေမးေနတတ္ပါတယ္။ သဇင္ကေတာ့ ေျဖတာေပါ့။

“သဇင္လား၊ သဇင္ဆို ေနရာတိုင္းက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ ဖ်က္ဆီးမွာေပါ့၊ ရွင္းလင္းလိုစိတ္ရွိတာေပါ့” လို႔။
သဇင္ ေျဖတိုင္း လူငယ္ေလးညီညီရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြ တျဖတ္ျဖတ္လက္ေနရင္း သဇင့္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည့္တတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ရွင္းသန္႔ေနတဲ့ မ်က္၀န္းလက္လက္ေလးေတြကို သဇင္ သိပ္ခ်စ္ရတာေပါ့။
သဇင္ ညီညီ့စာရြက္ေတြ ၾကည့္ေနရငး္ အေတြးေတြက ေနာက္ျပန္လုိ႔ေနတယ္။ ညီညီ ဘာေျပာမွန္း သဇင္မၾကားလိုက္ပါဘူး။ ညီညီက သဇင့္ေခါင္းကို သာသာေလး ပုတ္လိုက္ၿပီး ထပ္ေမးတယ္။
“ဟင္ .... သဇင္ ... နက္ျဖန္ ငါ လာေခၚမယ္ေနာ္၊ နင္လိုက္မယ္ မဟုတ္လား။ ျမက္ေတြ စာလံုးေဖာ္လို႔ရတဲ့ အရွည္ေရာက္ေနၿပီလား သြားၾကည့္ရမယ္၊ နင္လိုက္မယ္ဆို အျပန္ အဲဒီနားက boat restaurant မွာ အာလူးေၾကာ္ေကြ်းမယ္ေလ”
“ဟာ နင္ကလည္း စားေသာက္ဆိုင္သြားၿပီး အာလူးေၾကာ္ေကြ်းမယ္ဆိုတာကပါေသးတယ္၊ နာမည္ေတာင္တပ္လိုက္ေသးတယ္၊ အဲဒီမွာေကြ်းမယ္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့”
 
“ဟား ဟား မဟုတ္ပါဘူး သဇင္ရာ၊ နင္က အာလူးေၾကာ္ သိပ္ႀကိဳက္တာမို႔ နာမည္တပ္တာပါ၊ နင္ စားခ်င္တာေကြ်းမွာေပါ့ဟ”
 
“အင္း၊ ငါ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနမယ္၊ လာေခၚ”

ညီညီက စာရြက္ေတြတထပ္ႀကီးဖိုင္ထဲ ေသခ်ာျပန္ထည့္ၿပီး သဇင့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ကာ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္၊ ဂ်င္းအျပာရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႔ ညီညီ့ပံုစံေလးကို သဇင္ သေဘာက်စြာ ေငးၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ လမ္းခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ညီညီကေတာ့ သဇင့္ျမင္ကြင္းထဲက ျမန္ျမန္ေလးပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။

မနက္ခင္းေစာေစာ ေနေရာင္မထြက္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ အေစာႀကီးပဲ ညီညီေရာက္လာပါတယ္။ ညီညီက ညကတည္း သူအေစာႀကီးပဲ လာေခၚမယ္လို႔ ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ သဇင္ ေစာေစာစီးစီးအလွျပင္ထားရပါေသးတယ္။
“ဟာ မျဖစ္ဘူး .. သဇင္၊ အက်ႌလက္ရွည္၊ အေႏြးထည္ထပ္၀တ္ရမယ္၊ ဦးထုပ္လည္းေဆာင္းဦး၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေလသိပ္တိုက္တယ္ဟ”

သဇင့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ညီညီက ေျပာေတာ့တယ္။
“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ နင့္ကို ငါစိတ္ညစ္တာ၊ ငါ့မွာ ဘယ္ေတာ့မွ လွလွပပ ၀တ္ရတယ္မရွိဘူး၊ ေအးတယ္ ေအးတယ္နဲ႔ နင္နဲ႔ သြားရင္ အသက္ကို ၀၀ မရႈရဘူး”
“လွဖို႔ မလိုဘူး၊ နင္က လွၿပီးသားပဲ၊ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ သိပ္ေအးတယ္ဟ၊ ငါ ေရာက္ၿပီးခဲ့ၿပီ၊ အခု နင့္ကို လာေခၚတာ၊ ငါ ဒီေန႔ အလုပ္စရင္ စေတာ့မွာမို႔ အေႏြးထည္ယူပါဟာ၊ ငါ ေျပာတာနားေထာင္ပါ”
အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ သဇင္ၾကားခ်င္ေနတဲ့ စကားေလးေတြေတာ့ မဆိုတတ္ဘူး။ သဇင့္ကို ဂရုစိုက္တာက်ေတာ့လည္း ျပာျပာသလဲ ရွိလြန္းလွတယ္။ ကဲ .. သဇင္ ဘယ္လို နားလည္ရပါ့မလဲ၊ သဇင္တို႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ဘူး၊ သဇင့္ေက်ာင္းစာေတြ၊ သဇင့္ အလုပ္ေတြအတြက္ အျမဲလိုလို အကူအညီေပးတတ္သလို၊ သဇင္ကလည္း ညီညီ့အတြက္ဆို ကူညီေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္ခဲ့တာေတြ၊ ခုိင္မာေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက ကိုယ္စီရွိေနၾကၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ညီညီက ခုထိ သဇင့္ကို ဖြင့္မေျပာေသးပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါ သဇင္ စိတ္ဆိုးခ်င္လွေပမဲ့ ညီညီ့ရဲ႕ ၾကည္ၾကည္လင္လင္မ်က္လံုးေလးေတြျမင္ရျပန္ေတာ့ ဒီလူငယ္ေလးညီညီက သဇင့္ရဲ႕ ညီညီပဲလို႔ စိတ္ခ်ထားမိျပန္ေရာ။
“သဇင္ရဲ႕ သြားပါဟ၊ ဦးထုပ္၊ အေႏြးထည္ ျမန္ျမန္ယူခ်ည္ပါဟ၊ နင္မကိုင္ခ်င္ ငါ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အကုန္ထည့္၊ ငါပဲ သယ္ေပးမယ္၊ နင္ အိမ္ေပၚကို တက္ယူရုံပဲ၊ အန္တီတို႔ကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ပါဦး၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး၊ ငါ အိမ္ေပၚမတက္ေတာ့ဘူး”
တခဏေလး အေတြးလြန္သြားတဲ့ သဇင္ ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာက်ၿပီး ခစ္ကနဲ ရယ္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ အိမ္ေပၚကိုေျပးတက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
သဇင္လည္း ညီညီ့ကို အရြဲ႕တိုက္ၿပီး အက်ႌအထူႀကီးေတြ ယူလာခဲ့ပါတယ္၊ ညီညီ လက္ထဲ အကုန္ေပးလိုက္တယ္။
“ေရာ့ အင့္ အဲဒါေတြ အကုန္ နင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ရေအာင္ထည့္ေပေတာ့”
 
“သိပ္ရတာေပါ့ သဇင္ရာ၊ နင္ အေအးမမိဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ”
ညီညီကေတာ့ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္ကာ အက်ႌေတြထည့္ပါတယ္။
သဇင္တို႔ ေၾကးနီတံတားနားကိုေရာက္ေတာ့ ကားရပ္တဲ့ ေနရာမွာ ကားကိုရပ္လိုက္တယ္။ ျမစ္ၾကီးကို ျမင္တာနဲ႔ ျမစ္ကမ္းပါးဆီက ေလွ်ာက္လမ္းေတြေနရာကို သဇင္ အေျပးသြားေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္က ပန္းေတြဖူးပြင့္တဲ့အခ်ိန္ေလ၊ ျမစ္ကမ္းပါး ေလွ်ာက္လမ္းေတြ ပတ္လည္မွာ ပန္းေရာင္စံုေတြစိတ္ပ်ဳိးထားၾကပါၿပီ။ မနက္ခင္းေစာေစာ ျမစ္ကမ္းပါးေဘးမွာ အေျပးက်င့္ေနတဲ့သူေတြလည္း ဟိုမွာ သည္မွာ ေတြ႕ေနရၿပီ၊
ေနျခည္ေဆာင္းလာတဲ့ ဦးထုပ္ျဖဴေလးက ေ၀ါကနဲ တိုက္လိုက္တဲ့ ေလနဲ႔ အတူ အေနာက္ဘက္ ေ၀းေ၀း လြင့္သြားပါတယ္။
ညီညီက သဇင့္ ဦးထုပ္ေလးကို ေကာက္ယူလာၿပီး သဇင့္နားေရာက္လာတယ္။ သဇင့္ေခါင္းေပၚ ေဆာင္းေပးၿပီး ဦးထုပ္လွ်ာေလးကို ကိုင္ကာ ဖိခ်လိုက္ပါတယ္။
“သဇင္ ကားထဲ ထုိင္ေနပါဟာ အခု ေနမထြက္ေသးဘူး၊ ေလတိုက္တာ သိပ္ျပင္းတယ္၊ ေအးတယ္၊ ေနထြက္လာရင္ ေနေရာင္နဲ႔ ဆိုရင္ အေအးေပါ့သြားမွာ”
 
“နင္ကလည္း ငါက ကားထဲ ထိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ၊ နင္ကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ”
 
“ဒီေနရာမွာ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔ စာလံုးေဖာ္မယ္၊ ဒီေနရာမွာ “မဂၤလာပါ”၊ ဒီေနရာမွာ “ခ်စ္တယ္”၊ ဒီေနရာမွာ ”ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ” စာလံုးဟာ။

ညီညီက ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့စာရြက္က ျမက္ခင္းေတြပံုကို လက္နဲ႔ တစ္ခုစီေထာက္ျပတယ္။ ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့ စာရြက္က ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ သူေျပာတဲ့ စာလံုးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားၿပီးသား၊ သူ အတိုင္းအထြာေတြကို တြက္ခ်က္ထားၿပီးၿပီတဲ့။

“အခု ငါ ႀကိဳးနဲ႔ တိုင္းၿပီး ေနရာေလးေတြမွတ္မယ္၊ နင္ ကားထဲမွာပဲေနလိုက္ေနာ္”

ညီညီက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ...
ႀကိဳးေခြေလး တစ္ေခြ၊ အရြယ္တူျဖတ္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ တစ္စည္းကို ဆြဲယူကာ ျမက္ခင္းေတြရွိတဲ့ေနရာဆီ ထြက္သြားပါတယ္။
ညီညီက ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေလးဘက္ေလးတန္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြကို ထုိးစိုက္တယ္။ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြရဲ႕ထိပ္မွာ ျမင္သာေအာင္ ထံုးအျဖဴေရာင္ေတြသုတ္ထားတယ္။ တစ္ဘက္ကိုလည္း ေျမႀကီးထဲ စိုက္ရလြယ္ေအာင္ ဓါးနဲ႔ ျဖတ္ကာ ခၽြန္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ညီညီကေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ အဲဒီ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးေတြအမ်ားႀကီးကို ဘယ္ေန႔ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါလိမ့္။ သဇင့္က ညီညီ့ကို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ပါတယ္။ အိုး .. သဇင္ ခုမွေတြ႕တယ္။ ကားေပၚက ပစၥည္းတင္တဲ့တန္းေပၚမွာ ျမက္ရိတ္တဲ့စက္ေလး၊ ဒါကိုလည္း ညီညီ တစ္ခါတည္းယူလာတာကိုး၊ ဒါဆို ဒီေန႔ပဲ ညီညီ ျမက္ေတြစာလံုးေဖာ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ သစ္ကိုင္းေလးေတြမွာ ႀကိဳးတန္း လိုက္တန္းၿပီးတဲ့ အခါ သဇင့္နားကို ေရာက္လာပါတယ္။

“သဇင္ နင္မေအးဘူးလား၊ ငါ အခု ျမက္ေတြ စာလံုးေဖာ္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ကို ကူဦးေနာ္၊ ငါ ျမက္ေတြစရိတ္တဲ့အခ်ိန္ နင္က တံတားေပၚကေန ဗီဒီယိုရိုက္ထားေပးေလ၊ စာလံုးတစ္လံုးစီ ေပၚလာတာကို ငါ ျပန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ဟ၊ စာလံုး အားလံုး ရိတ္ၿပီးသြားရင္ ရပ္လိုက္၊ ငါ တံတားေပၚကိုလာခဲ့မယ္၊ နင့္အေႏြးထည္လည္း ယူသြား၊ ငါ့ ဂ်ာကင္အက်ႌႀကီးက ၾကီးတယ္ ၀တ္ထားလိုက္၊ ငါက အခု  အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ မလိုဘူး၊ တံတားေပၚမွာက ေလတ၀ွီး၀ွီးနဲ႔ ဟ”
 
“ဟင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း တံတားေပၚမွာ၊ တံတားေပၚကေန ေအာက္ကို ၾကည့္ေနရမွာ ငါ ေၾကာက္တယ္ဟဲ့၊ ငါက အျမင့္ေၾကာက္တတ္တာ နင္သိသားပဲ၊ အခုက ငါက နင့္ကိုတခ်ိန္လံုး ၾကည့္ေနရဦးမွာ၊ ဘယ္မွာလဲ နင့္ ေဗာ္လန္တီယာေတြ”

သဇင္ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ လက္က ဗီဒီယိုကင္မရာကို စမ္းေနၿပီ။ ညီညီ့ကို ကူညီဖို႔ သဇင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

“သူရ လာလိမ့္မယ္၊ နင္သိတယ္မဟုတ္လား၊ ငါ့နဲ႔ အေျပးက်င့္ေနၾကကြာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖုန္းဆက္တာ ေဗာ္လန္တီယာ ေကာင္မေလး မိုးမိုးဆိုလားပဲ၊ အဲဒီေကာင္မေလးလာလိမ့္မယ္ သူတို႔ က မနက္စာစားၿပီးေလာက္မွ ၉နာရီေလာက္မွ လာမွာ”
“ငါ စတန္း(stand) မွာ တင္ေပးခဲ့ပါမယ္၊ ျမင္ကြင္းလည္း ခ်ိန္ေပးခဲ့မယ္၊ စာလံုးေတြေတာ္ေတာ္ၿပီးလို႔ ျမင္ကြင္းထဲ မျမင္ရေတာ့ဘူးဆိုမွ ကင္မရာကို ေဘးဘက္နည္းနည္းေရႊ႕ေပးလိုက္ရုံပဲ၊ နင္ ေအာက္ကိုပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနစရာမလိုဘူး။ တံတားေပၚကိုပဲ ၾကည့္ေန လမ္းေလွ်ာက္ေနေပါ့ဟာ၊ ၿငိမ္မေနနဲ႔ ၿငိမ္ေနရင္ ပိုေအးတယ္”
 
“အင္း ၿပီးေရာဟာ”

သဇင္တို႔ တံတားေပၚ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တံတားေပၚမွာ ကင္မရာစတန္းကို ေနရာခ်တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ေလက ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနတာပဲ။ သဇင္ တခ်ိန္လံုး ဦးထုပ္ကို လက္နဲ႔ ဖိကိုင္ထားေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညီညီက ဦးထုပ္ေပၚမွာ ဂ်ာကင္ရဲ႕ေခါင္းစြပ္ကိုပါ ထပ္အုပ္ထားေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ  နားထဲ ေလ၀င္တာလည္း သက္သာသြားေတာ့တယ္။
ဒါဆို ငါ သြားၿပီေနာ္၊ နင္ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလိုက္”
ညီညီတစ္ေယာက္ဟာ သြက္လက္ေနတာပဲ၊ မဟုတ္ဘူး သြက္လက္တာထက္ေတာင္ ပိုေနေသးရဲ႕၊ ျပာယာခတ္ေနတာ။ ဒီလူငယ္ေလးဟာ သူလုပ္ခ်င္တာမ်ား လုပ္ေနရရင္ ေလအျပည့္ျဖည့္ထားတဲ့ ေဘာလံုးလိုပဲ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ သဇင္တစ္ေယာက္တည္း ေတြးရင္ ျပံဳးမိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီ ဟန္ပန္ေလးေတြကိုပဲ သဇင္က ခ်စ္ေနရတာပါပဲေလ။
ညီညီ တံတားေအာက္ဘက္က ျမက္ခင္းနားမွာေရာက္ေနၿပီ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အားကုန္လႊဲၿပီး ေ၀ွ႕ယမ္းျပပါတယ္။ ညီညီက ျမက္ရိတ္တဲ့စက္ကို အင္ဂ်င္ႏိႈးတယ္၊ သိုင္းႀကိဳးကို ကိုယ္မွာ လြယ္ၿပီး လက္ကိုင္ႏွစ္ခုကိုထိန္းေပးၿပီး ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းကေန စၿပီး ညာဘက္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင့္တစ္ေျဖာင့္တည္း ေပၚေအာင္ ရိတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ စာလံုးတစ္လံုးအျမင့္စာခ်န္ၿပီး အၿပိဳင္မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ဆံုးကေနစၿပီး စာလံုးေဖာ္ပါတယ္။ တံတားက ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ညီညီ့ပံုစံေလးကို ေသးေသးေလးပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ျမက္ရိတ္စက္သံေတာင္မွ သဲ့သဲ့ေလးပဲ ၾကားေနရပါတယ္။ တံတားေပၚမွာ ေလေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္လုိက္ပံုမ်ား သဇင့္ကိုယ္ေတာင္ ေရြ႕ပါသြားမတတ္ပါပဲ။ ေလျပင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တံတားေဘာင္ကို ကိုင္ထားရပါေသးတယ္။ စာလံုးေဖာ္ဖို႔ကိုပဲ အာရုံစိုက္ေနတဲ့ ညီညီကေတာ့ သဇင့္ကို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ပါဘူး၊ ညီညီက စာလံုးအရာေပးတာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေတာ့ရွိသား၊ စာရြက္ေပၚမွာေရးရင္ ညီညီ့လက္ေရးေလးေတြက ပဲပင္ေပါက္ေလးေတြလုိ ဟိုယိမ္း ဒီယိမ္းနဲ႔ မသပ္မရပ္ေလးေတြ၊ အခု ညီညီ ပံုေဖာ္ေနတဲ့ စာလံုးေတြကေတာ့ ပံုႏွိပ္စာလံုးအတိုင္းပဲ ညီညီညာညာ ရွိေနၾကသားပဲ။

သဇင္ စာလံုးေပါင္းဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ခ ေခြး ယ ပင့္ ... ၿပီးေတာ့ စက္၀ိုင္းပံုေဖာ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဆန္ေလးေနရာမွာ လိုင္းေလးေပၚလာတယ္။ စလံုးေလး ပံုေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ အသပ္ေလးအတြက္ လိုင္းေလး ေပၚေအာင္ ရိတ္တယ္။ “ခ်စ္” တဲ့ ....  အိုး ... လွလိုက္တာ .. စာလံုးေလးေတြက ညီညီညာညာေလးေတြ။ စာလံုးေတြထဲမွာ အက်ႌအျဖဴေလးနဲ႔ ညီညီကေတာ့ ဟုိဘက္ေျပးလိုက္ ဒီဘက္ေျပးလိုက္ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ကိုရႈပ္ေနတာပဲ။ တံတားေပၚမွာ သဇင္ရွိေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ သတိရပံု မေပၚဘူး။ ေနာက္ထပ္ “တ၀န္းပူ” အတြက္ စက္ပုိင္းပံုတစ္ခုကို ပံုေဖာ္တယ္။ စက္၀ိုင္းေလးနဲ႔ ကပ္ရက္မွာ “ေရးခ်” လို႔ အသတ္ေလးထည့္လိုက္ေတာ့ “တ၀န္းပူ” ပုံေလးေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စက္၀ိုင္းပံု ႏွစ္ပံုေဖာ္ပါတယ္။ အေပၚဖက္က ျမက္ေတြကို ရိတ္ၿပီးသြားေတာ့ “ယပက္လက္” ပံုေလးေပၚလာျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ခု က “အသပ္ေလး”ေပါ့။ အဲဒီ အသပ္ေလး ၿပီးသြားရင္ ေပၚလာမယ့္ စာလံုးေလးက ... “ခ်စ္တယ္”ေပါ့၊ သဇင့္ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာၿပီ။ စာလံုးေလးေတြက လံုး၀န္းၿပီး ညီညာေနတာပဲ၊ ပံုႏွိပ္စာလံုးေတြလိုပဲ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ညီညီက “ယပက္လက္”မွာ အသပ္ေလး ပံုေပၚေအာင္ ရိတ္ပါတယ္။ “ယပက္လက္” အသပ္ေလးၿပီးတဲ့ အခါ စာလံုးေလးေတြ ပိုၿပီး ညီညီညာညာရွိေနေစဖို႔ အနားသတ္လိုင္းက ျမက္ေလးေတြကို အေသးစိတ္ လိုက္ၿပီး ရိတ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး စာလံုးကေန စၿပီး အနားစြန္းေနရာေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ပံုေဖာ္တယ္။ စာလံုးေလးေတြက ပိုၿပီး တိက်ေသသပ္လာပါတယ္။ ညီညီ ပံုေဖာ္ေနတဲ့ ျမက္ခင္းေဘး ေလွ်ာက္လမ္းက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ရပ္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ လူေတြက စကားရပ္ၿပီး ေျပာၾကပါတယ္။ တံတားေပၚက ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြ ဆီက အသံေတြ ထြက္လာၾကတယ္။

“ဟာ ဟိုမွာ .. ခ်စ္တယ္ .. တဲ့ စာလံုးက အႀကီးႀကီးပဲေဟ့၊ အရင္ေန႔ေတြက ဒီေနရာမွာမရွိပါဘူး.. ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္”
တဲ့ တစ္ေယာက္က အံ့အားသင့္စြာ ရြတ္ေနတယ္။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က သဇင့္ေဘးနားမွာ ရပ္ၿပီး စာလံုးေပါင္းဖတ္တယ္။

“ခ ေခြး ..... ယ ပင့္.... ေမေမ.. ၿပီးေတာ့ေရာ”
ကေလးငယ္ရဲ႕ေဘးက ကေလးရဲ႕ေမေမက ...

“စ သပ္ေလ သမီးေလးရဲ႕ “ခ်စ္” တဲ့၊ သမီးေလး ေနာက္ထပ္က်န္တဲ့ စာလံုးေတြ ေပါင္းၾကည့္ပါဦး၊ ဘာပါလိမ့္” လို႔ ကေလးကို ထပ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။

“တ၀န္းပူ ယ ပက္လက္ သပ္ “တယ္” ေပါ့၊ “တယ္” “တယ္” အဲဒါ မီး သိပါတယ္ ေမေမရဲ႕၊  
“ခ်စ္တယ္”၊ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္၊ ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္။ ဖိုးဖိုးကို ခ်စ္တယ္၊ ဖြားဖြားကိုခ်စ္တယ္၊ မီး ေမာင္ေလး ပိစိေကြးေလးကိုခ်စ္တယ္”

ကေလးငယ္ေလးက ေျခေထာက္ေတြစံုေျမွာက္လို႔၊ ခုန္ေပါက္ရင္း ေအာ္ေနပါတယ္။
သဇင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားေထာင္ထလို႔ လာတယ္။ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ စကားသံေလးေတြက နား၀င္ခ်ဳိလိုက္တာကြယ္။
ညီညီ့ကို ၾကားေစခ်င္လိုက္တာ၊ ညီညီကေတာ့ စာလံုးေလးေတြ ပိုၿပီး သပ္ရပ္တိက်ေအာင္ ပံုေဖာ္ေနတုန္းပဲ။

ညီညီ .. တံတားေပၚကို လွမ္းၾကည့္လာၿပီ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို မ်ဥ္းေျဖာင့္လို ဆန္႔တန္းျပတယ္။ video recording ကို ရပ္ဖို႔ အခ်က္ေပးပါတယ္။ သဇင္ record ခလုတ္ပိတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းျမည္လာတယ္။ ညီညီ ေပါ့၊  ေလသံေတြေၾကာင့္ ၾကားရမလြယ္လို႔  အတင္းဖိကပ္ နားေထာင္ရင္း ညီညီ့ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြၾကားထဲမွာ ရပ္ေနတဲ့
ညီညီက လက္တစ္ဘက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းျပပါတယ္။
“သဇင္၊ ဘယ္လိုေနလဲ စာလံုးေတြလွရဲ႕လား။ ငါ အခု တံတားေပၚလာခဲ့မယ္ေနာ္၊ နင္ သိပ္ေအးေနလား၊ သဇင္၊ ဒီ စာလံုးေလးက ငါ နင့္ကို အေျပာခ်င္ဆံုး စကားေလးပဲ။ သဇင္၊ ၾကားရဲ႕လား၊ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္။ သဇင့္ကို ခ်စ္တယ္။ ငါ တက္လာခဲ့ေတာ့မယ္ေနာ္”

အိုး ... ဒီလူငယ္ေလးက ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့လည္း ...
ေမာေနဟန္တူတဲ့ ညီညီ့အသံ အက္ရွရွေလး၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကို နားေထာင္ရင္း အဲဒီအခ်ိန္ တခဏေလးမွာ သဇင္ အသက္ရႈရပ္သြားခဲ့ေသးတာေပါ့။

သဇင့္ အနားကို ညီညီ ေရာက္လာတဲ့ အခါ ညီညီ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခၽြးေတြစိုရႊဲၿပီး နီစပ္စပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီညီ့မ်က္ႏွာေလးဟာ သနားကမားေလး၊ ျပံဳးခ်ဳိေနေတာ့တာပဲ။
သဇင့္ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး စာလံုးေတြကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။

“ဟား ... မဆိုးဘူးေနာ္ သဇင္၊ ငါ့ လက္ေရးလွသားပဲ”
 
“နင့္လက္ေရးက  အျမဲ ပဲပင္ေပါက္လိုပဲ၊ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းေလးေတြ၊ အခုက်ေတာ့လည္း ပံုႏွိပ္စာလံုးလိုပဲ၊ လံုး၀ိုင္းေနတာပဲ၊ ခစ္ ခစ္၊ နင္က အဆန္းပဲ”
 
ညီညီက ပုခံုးေလး တြန္႔ျပၿပီး ျပံဳးေနခဲ့ပါတယ္။ ညီညီ့ ႏႈတ္ဖ်ားက စကားသံတိုးတိုးေလး ၾကားေနရတယ္။ “ခ်စ္တယ္” “ခ်စ္တယ္” ဆိုပဲ။
“ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြ ... အခုလိုဆိုေတာ့လည္း ကမၻာႀကီးက လွေနသားပဲ၊ အဲ ျမစ္ကမ္းေဘး ေျပာတာ၊ ငါေျပာတာ စကားလံုးက နည္းနည္းၾကီးသြားတယ္၊ စာလံုးႀကီးႀကီးေတြ ပံုေဖာ္လာခဲ့လို႔လားပဲ၊ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ့ကို စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ ႏႈတ္ကပါ ထြက္ကုန္ေတာ့တာပဲ ဟား ဟား ဟား”
 
“------------”
“သဇင္ ၿငိမ္မေနနဲ႔ေလဟာ၊ စကားျပန္ေျပာပါဦး၊ ငါ ဘာေရးထားတာလဲ ဖတ္ျပပါဦးဟ”
“ကေလးအထာေတြနဲ႔ ငါ့ကို လာေမးမေနနဲ႔၊ နင္ဟာေလ”
......
“ငါ့အတြက္ေတာ့ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြထဲက နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ ကမၻာငယ္ေလးေပါ့၊ နင္ မေတာင္းေသးလည္း အဲဒါ ငါေပးတဲ့ နင့္အတြက္ အေျဖပဲ”
သဇင္ ... ညီညီ့အတြက္ အေျဖတစ္ခုေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေၾကးနီးတံတားတစ္၀ိုက္မွာ ...
စိမ္းလန္းတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကပါတယ္။           ။

ျပတိုက္ေရွ႕က ၾကယ္ေတြ .. ၾကယ္ေတြေရွ႕က ျပတိုက္

လမ္းေတြေပၚက ပလပ္စတစ္ဗူးေတြ
ဘယ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေနရာ
သူတို႔ရဲ႕ ေနရာမွ မဟုတ္ပဲ

ပလပ္စတစ္ဗူးထဲက ငါးေလး
ပလပ္စတစ္ဗူးလိုလို
ဒံုးပ်ံေတြလိုလို
ၾကယ္ေတြေရွ႕က
ျပတိုက္ေဟာင္းႀကီး

volim(Волим) - love

Hvala(Хвала) - Thank
Lepo - လဲေပၚ (Nice)
လိုင္းေတြအရာေပးတုန္းကေတာ့ ၾကယ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးလိုပဲ အေပၚကၾကည့္ေတာ့ ေသးေသးေလးေတြ
ဆားဘီးယားႏိုင္ငံ၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာ ဧၿပီ ၂၆ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ARIJADNINA NIT ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ အႏုပညာလႈပ္ရွားမႈေတြထဲက Eco - art project "Beautiful Words" နဲ႔ Installation at the Museum of Contemporary Art - "So it's a lot of stars!" အင္စေတာ္ေလးရွင္းမ်ား(Art Installation on the grass)ကို အေျခခံၿပီး ေရးသားထားပါတယ္။
ARIJADNINA NIT Site : http://www.ekoartproject.blogspot.com/

******************************

ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆု မွာ အမွတ္ေပး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည့္ အကဲျဖတ္ဒိုင္
၁။ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း (ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္)
၂။ ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္
၃။ ဆရာမ ေဒၚႏုႏုရည္ (အင္းဝ)
၄။ ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္ထူး
၅။ ဦးမင္းဒင္ တို႔ရဲ႕ မွတ္ခ်က္မ်ား ႏွင့္ အမွတ္မ်ား

ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း ..........  ၁၅ မွတ္
စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ..ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ ကမၻာ( ျဖိဳးျဖိဳး)

သာမာန္အားျဖင့္ ဖတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ဝတၳဳကေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ကမၻာၾကီးမွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ ျပသနာကို ဝတၳဳမွာ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသြားတဲ့အတြက္ လွပတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳကေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၅ မွတ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။

ဆရာဦးေနဝင္းျမင့္........ ၁၃ မွတ္
စကားလံုးေတြထဲကနင္ဟာ... ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ   (ၿဖိဳးၿဖိဳး)

စိတ္ကူးဆန္းကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၀တၳဳတိုပါပဲ။ ၀တၳဳတိုရဲ႕ tempo ကေလ်ာ့သလို ခံစားရတယ္။ ending က ရိုးပါတယ္။  ၁၃ မွတ္။

ဆရာမေဒၚႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ... ၁၂ မွတ္
စကားလံုးေတြထဲက နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ႔ ကမၻာ
၁. အေၾကာင္းအရာ                                   -         ၃ မွတ္
၂. အႏုပညာေျမာက္မႈ                                -         ၃ မွတ္
၃. စကားေျပအေရးအဖြဲ႕                             -         ၃ မွတ္
၄.ဝတၳဳတိုပီသမႈ                                        -         ၃ မွတ္

သုတရသပိုကဲေနပါတယ္။ လူငယ္ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေလးေတြ ပီျပင္ပါတယ္။ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္မႈနဲ႔ ဝတၳဳတိုအတတ္ပညာ အားေလး နည္းေနပါတယ္။

ဆရာမေဒၚခင္ခင္ထူး.... ၁၇ မွတ္
၂။စကားလံုးေတြထဲကနင္ဟာ..ငါ့ရဲ႕စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ(ျဖဳိးျဖိဳး)

၀တၳဳတိုအေရးအဖြဲ႕ လိုေသးေပမယ့္ ရိုးရွင္းလန္းဆတ္တဲ့ ၀တၳဳတိုကေလးမို႕ သေဘာက်မိပါတယ္။ ၀တၳဳကိုဖတ္လိုက္ေတာ့ ၀တၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလးေတြဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားမ်ားမသံုးပဲ၀တၳဳကို လိုရင္းေရာက္ေအာင္ ေရးႏုိင္တာေတြ႕ရတယ္။ သည္ကေန႔ ေခတ္လူငယ္ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာကမၻာေျမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ပရဟိတအက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္လိုတဲ့စိတ္ ကိန္းေအာင္းဖုိ႕လုိပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ပ်က္စီးကုန္ၾကျပီလို႕ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႕ ရမ္းခ်င္သူကရမ္းေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ သည္လုိေကာင္းက်ိဳးေဆာင္လူငယ္ေတြ ရိွၾကပါေသးတယ္။ ၾကံဳလည္းၾကံဳဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ ၀တၳဳက လူငယ္ေတြအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ့ခ်စ္ဖြယ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုိ႕ေတာ့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စာအေရးအသား အဖဲြ႕အႏြဲ႕ကေတာ့ ဆက္ၾကိဳးစားရဦးမွာပါ။

ဦးမင္းဒင္..............        ၁၃ မွတ္
၅။ စကားလုံးေတြထဲက နင္ဟာ ….. ငါ့ရဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ကမၻာ (ျဖိဳးျဖိဳးလိႈင္)

သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊Ecoart, installation, Artwork စသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကုိ အေျခခံလ်က္ လူငယ္ႏွစ္ဦး၏ခ်စ္ျခင္းကုိဖြဲ႕ဆုိထားေသာ ဝတၳဳတုိတပုဒ္ျဖစ္သည္။ အႏုပညာကုိ ကမၻာေျမၾကီး၏ အက်ဴိးအလုိ႕ငွာ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားကုိ ေလးစားၾကိဳဆုိဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာစုသည္ ဘေလာ့ေပၚတြင္ဓာတ္ပံုမ်ားျဖင့္ ပူးတြဲေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ဘေလာ့ဖတ္သူတုိ႕အဖို႕ အဆင္ေျပ ဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း၊ စာခ်ည္းသက္သက္ ဖတ္ရသူတုိ႕အတြက္ တစံုတခု လစ္ဟာေနသေယာင္ ခံစားရႏုိင္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမြန္ေသာ္ျငား စာေရးသားမွဳအတတ္ပညာ အားနည္းသည္ဟု ျမင္ပါသည္။ အဆုိပါဇာတ္လမ္း ျဖစ္တည္ရာသည္ မည္သည့္ျမိဳ႕ရြ ာျဖစ္သည္ကုိ ေဖာ္ျပျခင္းမရွိေခ်။ ဝတၳဳတုိေရးသားျခင္းတြင္ အေျခခံ အခ်က္ျဖစ္သည့္ စာေရးသူသည္ သိသိသာသာၾကီး၊ ဝင္မေျပာရ ဟူေသာအခ်က္ကုိ သတိမူေစလိုပါသည္။ ၁၃မွတ္ ေပးလိုပါသည္။

Saturday, May 7, 2011

ေေမေမေရးတဲ့ “အေမ့အေၾကာင္း”

အေမ့ကိုလဲ လြမ္းပါတယ္...

က်မ အေဖ့ကို လြမ္းလိုက္တာ လို ့ေျပာမိေတာ့ အေမ့ကို မလြမ္းရာက်ေန မစိုးလို ့ခုပဲ လြမ္းလိုက္ပါေတာ့မယ္..။ တကယ္လဲ အေမ့ကိုလြမ္းထိုက္ပါတယ္။

အေမက က်မတို ့ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္စလုံးကို စာေပ၀ါသနာအထံုပါေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့တာမို့လား။
ဟုတ္ပါတယ္။ေမေမက အလြန္စာဖတ္၀ါသနာႀကီးးသူျဖစ္ပီးေတာ့ ..ဖတ္လိုက္ရင္လဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ထဲက မဟုတ္ပဲ ..ဇတ္နိပါတ္ ဒီပနီ စတဲ ့ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြဆိုေတာ့ က်မတို ့ ေမာင္ႏွမ ၃ေယာက္ကလဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာႀကီး ေပႀကီး ေတြနဲ ့ ရင္းႏွီးေနတာေပ့ါ ။ အေမ က ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္၊ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ နဲ ့ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အာဂံု ေဆာင္ႏီုင္သူျဖစ္ပါတယ္ ။ပရိတ္ တမ်ိဳးစီရဲ ့ ျဖစ္စဥ္ကိုပါ ပုံျပင္သဖြယ္ စုံစုံလင္လင္ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ..၀ဋ္ဋသုတ္ ဆိုရင္ အေတာင္မေပါက္ေသးတဲ ့ ဘုရားေလာင္း ငုံးမင္း မိခင္ဘခင္ေတြနဲ ့ ကြဲကြာသြားရာမွာ သစၥာတန္ခိုးေၾကာင့္ ေတာမီးကပင္ ေရွာင္ကြင္းသြားရပံုကို နားေထာင္ခ်င့္စဖြယ္ တခန္းတနား ေျပာျပတတ္တာပါ။ က်မျဖင့္ ငုံးကေလးကို သနားလြန္းလို ့ မ်က္ ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲက်လာေတာ့တာပဲ။ အဂၤုလိမာလသုတ္ဆိုရင္လဲ လူဆိုးႀကီး သူ ့အေမေနာက္ အေျပးလိုက္ပံုသရုပ္ေဖၚေျပာျပတာကိုက က်မတို ့ မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ လာေတာ့တာေလ။

ေဟး..လိုက္ဟ ..လိုက္ဟ...ဒိန္း ..ဒိန္း ဒိန္း..ဒိန္း..လိုက္ဟ..လိုက္ဟ .ဒိန္း..ဒိန္း.. လို ့အသံထည့္ေျပာလိုက္ရင္ပဲ တခါထဲ က်မတို ့ေမာင္ႏွမတေတြ ထေျပးရမလို ။ တကယ္ပဲ ေယာင္မွားကုန္ၾကရတယ္။ သိ၀ိဘုရင္ ဥမၼာဒႏၵီကိုျမင္ပီး ရူးသြတ္သြားပံုကိုလဲ
သရုပ္ေဖၚေကာင္းလိုက္တာ ု မေျပ ာပါနဲ ့ေတာ ့ ။ က်မတို ့အားလံုး ရူးခ်င္လာေတာ့တာပဲ ။
သီခ်င္းေလးပါ အေမက ဆိုျပတာပါ။

“မယ္ဥမၼာ လွပ်ိဳမကိုဋ္ရဲ ့ ..ငါ့ကိုၾကိဳက္မလားကြဲ ့ ..ေမးစမ္းခ်င္ ...ေမးစမ္းခ်င္ ... “
“မေတာ္တာဘုရား...အရွင္..သတိထား... နားကလဲ မၾကားခ်င္ မၾကားခ်င္ “ တဲ ့။ အေမ့အသံက အထဲသံ ေလး။ ခပ္အုပ္အုပ္ ဆိုတာပါ ၊ေမရွင္ ့အသံမ်ိဳးလို ့ ေျပာရမွာျဖစ္္ေပမဲ ့ ။ေမရွင့္လိုေတာ့ ဘယ္မွာ ပါရမီ ရွိမလဲ ။ ေမေမ ဒီလိုဆိုျပေတာ့ .ဥမၼာဒႏၵီပုံရိပ္က က်မတို ့့မ်က္စိေရွ ့ ကြင္းကနဲ ကြက္ကနဲ ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဥမၼာဒႏၵီ ပန္းၾကဲ ေတာ့လဲ ေမေမ က ပန္းႀကဲဟန္ကေလး လုပ္ျပေသးတာ။က်မအေပၚ ပန္းေတြ က်လာမလားဆိုပီး ေရွာင္မိ တိမ္းမိလိုက္ေသးရဲ ့ ။ ေဖေဖကေလ အေမမို ့ပုံေျပာရင္ အနားမွာလာပီး အေမ့ကို ၾကည့္ၾကည့္ပီး ျပံဳးစိ ျပံဳးစိနဲ ့။ စိတ္ပုတီးကလဲ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္စိပ္လို ့။

အေမက ျဖဴျဖဴ ပုပု ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ကေလးပါ ။ ဆံပင္၏ ေကာင္းျခင္း ၊ မ်က္စိ၏ေကာင္းျခင္း ၊ သြား၏ေကာင္းျခင္း။ အသားအေရ၏ေကာင္းျခင္း စတဲ ့ လကၡဏာေတြနဲ ့ျပည္စုံပါတယ္။ေသတဲ ့အထိ ဆံပင္မျဖဴပါဘူး။ယိုင္တာ နဲ ့တာ ရွိေပမဲ ့ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ သြားက်ိဳးျခင္းမရွိပါဘူး။ သြားဆရာ၀န္နဲ ့ျပသရတာ ကုသရတာ တခါမွ မရွိဘူး။မ်က္မွန္လဲ မတတ္ရဘူး။ တသက္နဲ ့တကိုယ္ ေဆးမထိုးဖူးဘူး။( ေက်ာက္ေဆး ပလိပ္ေဆး ထိုးရတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ အေမတို ့ေခတ္က ကာကြယ္ေဆး အျဖစ္ လူတိုင္းအထိးုခံရပါတယ္။ေက်ာက္ေဆးက ထြန္သြားလိုမ်ိဳ း ျခစ္နဲ ့ အေရျပားကိုို ျခစ္ပါတယ္။) ဖ်ားရင္ နာရင္လဲ တိုင္းရင္းေဆးပဲ သုံးပါတယ္။က်မတို ့ အဖိုး အေမ့ အေဖက ေဆးဆရာ အမည္မေပါက္ေပမဲ ့ မိသားစု ဆရာ၀န္လိုမ်ိဳး အားကို းရတယ္ လို ့့ဆိုပါတယ္။ အေမကိုယ္တိုင္လဲ ဗမာေဆးကို အေတာ္အသင့္နားလည္ပီး သူတပါးကိုပါ ေဆးနည္းေပးတတ္ေပမဲ ့ ေဆးကုတာမ်ိဳးေတာ့မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ ့ အရပ္ထဲ က ခေလးေတြ ( လူႀကီးေတြလဲ ပါပါတယ္ ။) ေခြးကိုက္ခံရရင္ အနာေပၚကို သစ္ခက္ သစ္ရြက္ေတြ အံုေပးပီး မန္းမွဳတ္ေပးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ၂ရက္ ၃ရက္ေနေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။

အေဖ့ ေခ်သလုံးကို ဓါးျပေတြ လံွနဲ ့ဆြေတာ့ ရတဲ ့ ဒါဏ္ရာကိုေတာင္ ဘာေဆးမွ မရွိပဲ သစ္ရြက္ေတြအံုေပးပီး သစၥာတန္ခိုးနဲ ့ေပ်ာက္ခဲ ့တယ္ လို ့ အေမက မၾကာခဏ ေျပာေျပာျပတယ္။ က်မက လြယ္လြယ္မယုံတတ္ေတာ့ ၾသဇာေလးနက္ ၊ ေပၚဆီတက္က ။ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ၊ ေဆးဘက္၀င္ ဆိုတဲ ့ စာေလးကို ရြတ္ပီး အဓိပၹါယ္ကို ရွင္း ျပပါတယ္။ ဆန္းေတာ့အဆန္းသား။
မယံုလို ့လဲ မျဖစ္၊ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တာ ဆိုေတာ့ ....။

က်မတို ့အေမ့ဘက္က အဖိုးအဖြားေတြက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနဲ ့ အနီးစပ္ဆုံး ပါ။ သားႀကီး ငါးႀကီးမစားပါဘူး။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ နဲ ့ သီးႏွံမ်ားကိုပဲ အားထားစားသုံးပါတယ္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ ့ အဆုံးအမကို ခံယူပီးေတာ့ က်မတို ့လဲ အလားတူ သားႀကီးငါးႀကီး ေရွာင္ပါတယ္။ လျပည့္လကြယ္မ်ားမွာ က်မတို ့အဖိုးအဖြားမ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ ဆြမ္းပို ့သြားေတာ့ ..” ေမာင္ေရႊ၀ ဘာဟင္းလဲကြဲ ့” လို ့ ေမးရင္ အဖိုးက “ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ပဲႏွပ္ နဲ ့ ငရုပ္သီးေၾကာ္ ပါဘုရား “ ေလွ်ာက္သတဲ ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ တကာႀကီး
ဆြမ္းအုပ္ ေရွ ့တိုးကပ္ “ လို ့ မိန့္ ့သတဲ ့။ ဦးေရႊ ြ၀ ဆြမ္းအုပ္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး သေဘာက်ပံုေမေမက ေျပာမပီးေတာ့ဘူး။ ၾကက္္သားဆီျပန္ ပါဘုရား ၊ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ပါဘုရား ဆိုတဲ ့ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွင္ေတြ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာၾကဘူး ... တဲ ့။

ဒါေပမဲ ့ ေဖေဖက ၀က္သားအလြန္ၾကိဳက္တာပါ။ ေမေမက ၀က္သားဆို အလြန္ ရြံ၊ ေမေမ့ကို အားနာပီး မစားရွာဘူး။ အခ်က္လဲ မခိုင္းဘူး။ အရမ္းငဲ့ ညွာတယ္။ တူမေတြခ်က္ပို ့တဲ ့ ၀က္သားဟင္းကိုေတာင္ အေမ့ေရွ ့မွာ မစားဘူး။ အေမကပဲ ေဖေဖ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္စားရေအာင္ အလိုက္တသိ ေရွာင္ေပးရွာတယ္ ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဖေဖက .. ေမေမခ်က္ေပးတဲ ့ ဟင္းနဲ့ပဲ ျမိန္ေရ ယွက္ေရ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ဂ်ီးမထူပါဘူး။ အေမကေလ...ပုဇြန္ေျခာက္ ငါးရန့္ေျခာက္ ဒုံးေျခာက္(ပုဇြန္ထုပ္အေျခာက္ ) ငဖယ္ေအာင္းငပိေကာင္ ဆို အေသႀကိဳက္ ။ငါးအစို မစားရဲပါဘူး။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ ့ ပဲႀကီးႏွပ္ ငရုပ္သီးေႀကာ္ ပီး ငါးရန့္ေျခာက္ကင္ နာနာထု ႏွမ္းဆီ ရႊဲရႊဲဆမ္း ေပးရင္ အေဖက အရမ္းႀကိဳက္ ပလုပ္ပေလာင္းကို စားေတာ့တာပါပဲ။ ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီး ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ မစားဘူး။ဟင္းေကာင္းတခြက္နဲ ့ လိုက္မဲ့ ဟာပဲ စားပီး အသီးအရြက္ကေလးကေတာ့ အရံ အၿမဲပါတာေပါ့။

ထမင္းကိုလဲ ပူပူေႏြးေႏြးမွစားႀကတာ။ ထမင္းစားခ်ိန္ကိုလဲ ပုံမွန္ သတ္မွတ္ထားပီး မိသားစု ၀ိုင္းစားၾကတယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ ေမေမ ေပါ့။ သားငါးမစားတာ ထားပါေတာ့ ၊ လၻက္မစားတာ ၊ လၻက္မႀကိဳက္တာကို က်မ ခုထိ နားမလည္ဘူး။ အနံ ့ေတာင္ မခံႏိုင္ေတာ့ ထမင္းစားပီးတိုင္း လၻက္တရိုးေလာက္ ၿမံဳ ့ခ်င္တဲ ့ ေဖေဖက ေမေမ့ညီမေတြ ျပင္ေပးတဲ ့ လၻက္အုပ္ကေလးဆြဲပီး ေမေမနဲ ့ ေ၀းရာမွာ သြားစားရွာတယ္။ လၻက္စားရင္ အေၾကာ္အေလွာ္ေတြ အစုံမစားပါဘူး။ ႏွမ္းေလွာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္ ရယ္ ပုဇြန္ေျခာက္ ၾကပ္တင္ ရဲရဲကေလးရယ္ပ ဲစားတာပါ။

ေဖေဖက ေမေမ့ကို ေၾကာက္လို ့မစားရဲတာ မဟုတ္ပါဘူး။မွန္မွန္ကန္ကန္သာေန ဘယ္သူ ့ဘယ္သူမွ မေၾကာက္ ရပါဘူး။ အေမက အေဖ့ထက္ ၇ႏွစ္ငယ္ေတာ့ အလိုလိုက္တာ ၾကင္နာတာလဲ ပါမွာေပါ့။
ဘာသာတရားက ကိုယ္ခ်င္းစာနာရမယ္ သူတပါးကို ငဲ့ညွာရမယ္လို ့ ဆုံးမတာေၾကာင့္ လက္ေတြ ့ လိုက္နာ က်င့္သုံးတယ္လို ့ဆိုရမွာပါ။ အဲဒါနဲ ့ ေမေမက သူ ့ သားေတြ ရွင္ျပဳေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြကို လၻက္ျခင္းလုံးလွဴ သတဲ ့။ က်မတို ့ အကိုေတြ ရွင္ျပဳေတာ့ အေဖက ဒုလႅဘရဟန္းခံတာကို “အေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ” ထဲမွာ မေျပာျပလိုက္ရပါဘူး။ ခုမွ မ်က္စိထဲ ေပၚလာပါတယ္။

အေဖ က အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ သကၤန္း၀တ္ႀကီးနဲ ့ လိုက္ဘက္တင့္လြန္းလို ့ လူေတြက တကယ့္ ေထႀကီး ၀ါႀကီးလားေတာင္ ထင္မွတ္ၾကတယ္ တဲ ့။ သပိတ္ပိုက္ပီး ရိုက္ထားတဲ ့ ဓါတ္ပုံက သိပ္ၾကည္ညိဳ ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။ မံုရြာျမိဳ ့ကို မီးေလာင္ေတာ့ ေဖေဖတို ့့အိမ္လဲ မီးထဲ ပါကုန္တာေၾကာင့္ ဘာမွ ျပစရာ မရွိေတာ့ဘူး ။ က်မျဖင့္ ႏွေျမာလြန္းလို ့ငိုပဲ ငိုေနမိတယ္။ မိသားစု ငါးေယာက္ အလွဴမွာ ရိုက္တဲ ့ဓါတ္ပံုေတာင္မွ အကို ေဗဒါ ရန္ကုန္ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ အမွတ္တရ ယူသြားတာမို ့ တပံုတည္း က်န္ေနရစ္တာပါ။ ေမေမကေလ သူတို ့ ဒီလို မီးေဘးသင့္ခံရ တာကို ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေႀကြးရွိလို ့ ေပးဆပ္ရတာပဲ လို ့ စိတ္ကိုေျဖႏိုင္ခဲ ့ပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာလဲ က်မတို ့ရဲ ့ ရဲတိုက္ႀကီး ကို မီးေဘး ၂ႀကိမ္ သင့္ခဲ ့ေသးတာ မို ့လား။

ေမေမ တို့ ့အိမ္ မီးသင့္ေလာင္ကြ်မ္းသြားရာမွာ အိမ္တြင္းစာၾကည့္တိုက္လို ့ က်မတို ့ အကိုမ်ား အမည္ေပးထားတဲ ့ စာအုပ္ဘီဒို ၂ခုလဲ ပါသြားတာေပါ့္ ။ တခုက ေမေမ့ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား ထားသိုရာဘီဒိုေလးတလုံးနဲ ့ အကိုၾကည္ရွင္ စုေဆာင္းထားတဲ ့ စစ္အတြင္းက ထုတ္ေ၀သမ်ွ ဂ်ာနယ္ စာေစာင္ မဂၢဇင္းနဲ ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ စာအုပ္ေတြ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္ ၊ၿဗတိသွ်ဘားမားရုပ္ရွင္က ထုတ္ေ၀တ့ဲ စာေစာင္ေတြ ရွုမ၀ ျမ၀တီ ေသြးေသာက္ နဲ ့ စာဆိုေတာ္ ၊ပန္းသာမစာဥ ။ အေမေလး ၊ စစ္ထြက္သူ ၊ ရူပကလ်ာဏီ ။ရူပနႏၵီ စတဲ ့ လုံးခ်င္း၀တၳုစာအုပ္ေတြ စစ္အတြင္း သတင္းစာ အမ်ိဳးမ်ိဳး လယ္တီီဦးေမာင္ႀကီးရဲ ့ ၀တၳဳစာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ထည့္သိမ္းတဲ့ ဘီဒိုေလးေတြ လဲ ပါကုန္တာမို ့ ဘာမွ အစားထိုးႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ စာအုပ္ဆို ဘာမွ မက်န္ေတာ့တာပါ။

ေမေမ့ စာအုပ္ဘီဒိုေလးက ၃ေပ x၅ေပခဲြ ေလာက္ပဲ ရွိေပမဲ ့ အေပၚဆံုး ေနရာမွာ ေက်ာက္ျဖဴသား ဗုဒၼဆင္းတုေတာ္ျမတ္ ကိန္း၀ပ္ရာ  ေက်ာင္းေဆာင္တခုပါရွိပါတယ္။ေက်ာင္းေဆာင္က ဘီဒိုနဲ ့ တဆက္တည္းျပဳလုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ျခေသၤ့ ၄ ေကာင္ခံပါတယ္။ နဂါး
၂ ေကာင္ရံပါတယ္ ။ အိမ္တြင္းပိဋကတ္တိုက္သဖြယ္ ဗုဒၼ က်မ္းစာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ညွပ္ေနတာပါ။ ဇိနတၳပကာသနီ ၊ ၀ံသေမဒ ပကာသနီ ၊တထာကထဥဒါနဒီပနီ စတဲ ့ လယ္တီ ဒီပနီမ်ား။ ဓမၼပဒ ၊ မိလိဥၵ ၊ အျခားဘာသာေရးစာအုပ္မ်ား မ်ိဳးစုံ ရွိပါတယ္။ အနက္ေရာင္ေအက္ခံမွာ ေရႊစာလံုးမ်ာနဲ ့စာအုပ္အမည္ေရးထားပီး စာအုပ္အားလုံးရဲ ့ အေႏွာင့္ေတြမွာ မိသားစု ၅ ေယာက္ရဲ ့ ေကာင္းမွဳ အမည္နာမေတြကို ဲေရႊစာလံုးထြင္း ေရးထိုး ထားပါတယ္။က်မျဖင့္ ဒီလိုစာႀကီးေပႀကီးေတြနဲ ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ ့ ရင္းႏွီး ေတြထိခြင္ ့ရတဲ ့အတြက္
အေမ့ကို ေက်းဇူး အထူး တင္မိပါတယ္။ အေမ့သမီးျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူ မဆုံး ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေနခ့ဲေပမဲ ့ေမေမ ့ေက်းဇူးေႀကာင့္ ခရစ္ယန္တေယာက္မျဖစ္ခဲ ့တာပါ။ ဗုဒၼရဲ ့ အဆံုးအမမ်ားက က်မရင္ထဲမွာ စူး၀င္ ကိန္ေအာင္းေနပါ ပီ။ ေမေမက က်မတို ့ကို ဥပုဒ္ေန ့တိုင္း ဘုရားေက်ာင္းကန္ သြားဖို ့၊အနည္းဆံုး သီလငါးပါးကို လုံေအာင္ထိန္းႏိုင္ဖို ့ ငယ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးခဲ ့တာပါ။
“ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို ့ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္ “ ဆိုတဲ ့ ကဗ်ာဟာ စာရြက္ေပၚမွာသာရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ဘ၀မွာ ျဖစ္ေနတာကို ဆရာႀကီး” မင္းသု၀ဏ္” က ေရးဖြဲ ့ထားျခင္းပါ။ ေမေမက ပု၀ါရွည္ႀကီး စုံခ်လို ့ စိပ္ပုတီးလည္မွာဆြဲလို႔ ဆြမ္းအုပ္နီနီ ရင္ခြင္ပိုက္လို ့ တကယ္ပဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ ့တာပါ။ က်မတို ့ ေမာင္ႏွမ ၃ေယာက္က ေမ်ာက္ ၃ေကာင္ေပါ့။  ဒါေပမဲ ့ အကိုၾကည္ရွင္ကေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ေလးမို ့ အေတာ္ တည္ျငိမ္ေနပါပီ။မွတ္မိသ၍ ေျပာျပရျခင္းပါ။ သူက က်မထက္ ၈ ႏွစ္ၾကီးပီး
အကို ေဗဒါက၄ႏွစ္ၾကီးတာကိုး။  ေမေမကေလ အေရာင္းအ၀ယ္တဘက္နဲ ့ စာေတြကို မလြတ္တမ္းဖတ္ႏိုင္တာ က်မ တကယ္ပဲ အ့ံၾသမိပါတယ္။ ေမေမက
“ နိစၥကမၼ ၊ သဖၻတၳႏွင့္ ၊ ကိစၥျပီးေခ်၊ ရွိတုံေခ် မူ ။
စာေပက်မ္းဂနု္၊ အတန္တန္ကို ၊ ဖန္ဖန္ေဖြရွာ ။
သင့္ေလ်ာ္ရာသား ။ဓမၼာရႆ၊ ေသာက္သုံးမွတည့္။” လို ့ ရြတ္ျပပါတယ္။
မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ ။ ထိုထို စာကို ၊ အိမ္တြင္မျပတ္ ၊ ေန ့ တိုင္းဖတ္ လို ့လဲ လမ္းညြန္ပါတယ္။ ေမေမက ယကၠန္းလဲ ယက္တတ္ပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္စက္လဲ ခ်ဳပ္တတ္ပါတယ္။ ဇာထိုးပန္းထိုးလဲ တတ္တာမို ့ ေမေမ့အိမ္မွာဆို စာပြဲခင္း ေမြ ့ယာအစြပ္ ၊ေခါင္းအုံးအစြပ္ ကုလားထိုင္အစြပ္ကစလို ့ အားလုံးေမေမ့ လက္ရာ ဇာနားေတြနဲ ့ခ်ည္ပါပဲ ။ ေရွးတံုးက အဖိုးမ်ားအဖြားမ်ား စညး္ စနစ္က်တာေတာ့
မေျပာနဲ ့့ေတာ့ ။သမီး ၇ ေယာက္ကို ပညာ မ်ိဳးစုံ ေပးခဲ့ ၾကတာပါ။ ဒီၾကားထဲက ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့စာေတြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ ့တဲ့ အေမ့ကိုက်မ လက္ဖ်ားခါမိေတာ့တယ္။

ဒီဘက္ေခတ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့လဲ ဆရာၾကီး “ပါရဂူ” နဲ ့” ဆရာ ေလးျမိဳင္ “ လက္ေဆာင္ေပးတဲ ့ စာအုပ္တိုင္းလိုလို ေမေမက မလြတ္တမ္းဖတ္ခဲ ့တာပါ ။ အကိုၾကည္ရွင္နဲ ့က မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြကိုး ။ စာေရးဆရာေပါင္းစံုထံက စာအုပ္ေတြ ရေတာ့လဲ ..ေမေမလက္ထဲ ေရာက္တာပဲ။ အကိုၾကည္ရွင္က ပထမ ျမ၀တီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာပါ။ အသံလႊင့္ရံုေရာက္ေတာ့လဲ စာအုပ္စင္က႑ကို တာ၀န္ယူရေတာ့ စာေရးဆရာေတြက စာအုပ္ ၂အုပ္ ၂အုပ္အျမဲတမ္း ေပးပါတယ္။ အကို ့အတြက္ ကိုယ္ပိုင္တအုပ္နဲ ့ အသံလႊင္း႒ာနအတြက္ တအုပ္ ဆိုေတာ့ ။အကိုက သူ ့အတြက္ ရတဲ ့ စာအုပ္ကို ေမေမဖတ္ရန္ ကန္ေတာ့ပါသည္ လို ့
စာအုပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးပီးေပးေလ့ရွိတယ္။ စာေပနဲ ့ ဒါနျပဳတာပါ။ ေက်းဇူးဆပ္နည္းတမ်ိဳးေပါ့။ စာအုပ္ေလးမ်ား အကိုေပးရင္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ ့ အားရ၀မ္းသာ ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ေန ့မဆိုင္းဘူး။ ခ်က္ျခင္းလွန္ေလွာဖတ္ေတာ့တာ။ အခ်ိန္မရေသးဘူးဆိုရင္ ေတာ ့ အယင္စာျမည္းထားတာေပါ့။
ကိႏၷရိ ခုႏွစ္ေဖၚ ဇတ္ကိုလဲ ေမေမက ေျပာျပတတ္ပါတယ္ ။

ကိႏၷရီ မေလး ေငြေတာင္ျပည္ျပန္ခန္းမ်ားေျပာလိုက္ရင္ က်မက မ်က္ရည္ အလြယ္ဆုံး။ အမွန္ေတာ့ ေမေမက သူတပါးမ်က္ရည္က်ေအာင္ကို ဖြဲ ့ႏြဲ ့ေျပာတတ္ေနတာကိုး။ေမေမ့နာမည္က ေဒၚေငြမွီ ပါ အမ်ားကေတာ့ မွီမွီ တဲ ့။ ေခၚၾကတယ္ ။ ေမေမတို ့က ညီအမ ခုႏွစ္ေယာက္ရွိတာဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ေဒြးမယ္ေနာ္ ခုႏွစ္ေဖၚလို ့ ေခၚၾကတယ္။ ေမေမက အငယ္ဆုံးမဟုတ္လို ့ ေဒြးမယ္ေနာ္ ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အစဥ္အတိုင္း ေျပာရရင္ ။ေဒၚေငြေဘာ္ ၊ေဒၚေငြေဒၚ ၊ ေဒၚေငြေသာ္၊ ေဒၚေငြမွီ ၊ ေဒၚေငြၾကည္ ၊ ေဒၚေငြရီ ။ တေယာက္ကေတာ့ အငယ္က ဆုံးသြားသတဲ ့။ ဒါေပမဲ ့ ...က်မ ခေလးဘ၀လြန္ေျမာက္လို ့ အရြယ္ကေလးရတယ္ဆိုရင္ပဲ .. ေမေမတို ့က က်မကို သံကြန္ခ်ာ အထပ္ထပ္ အုပ္ မိုးပီး ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဟိုဟာမလုပ္ရ ဒါမလုပ္ရ ၊ဟိုမသြားရ ဒီမသြားရ ၊ ဟိုလူနဲ ့ မေပါင္းရ ၊ ဒီလူနဲ ့မေပါင္းရ စသျဖင့္ တင္းၾကပ္တဲ ့စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြ တသီၾကီး ခ်မွတ္လိုက္တယ္။

က်မ န၀မတန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသမၼဂၢ မွ ၾကီးမွဴးက်င္းပတဲ ့ တန္းျမင့္ေမာင္မယ္ ေရြးပြဲ နဲ ့ပေဒသာကပြဲ က်င္းပတာကို ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရာမွာ ပဏာမ ယိုးဒယားကန္ေတာ့ခန္းနဲ ့ အခန္းအနားကို ဖြင့္လွစ္မွာမို ့ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်မကို အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ က်မကလဲ ကူညီခ်င္ေပမဲ ့ မိဘေတြကို ေၾကာက္လို ့ မကူညီရဲဘူး။ အကိုၾကည္ရွင္နဲ ့ ဆရာမက တကၠသိုလ္မွာ အတူတူ
သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေျပာရင္ရပါတယ္တဲ ့။ တကယ္တမ္္း ဆရာမ အိမ္လာေျပာေတာ့ အကိုက “ ဆိုင္သာဆိုင္ မပိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေမေမ့ ကို ေခၚေပးပါမယ္ “တဲ ့။ ထမင္းေရ ပူ လ်ွာလဲႊ လိုက္တယ္။ ေမေမက ေျပာပါတယ္ ။
“ဆရာမရယ္ ...က်မတို ့က သဘင္သည္ ဖက္ခြက္စားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါသနာပါရင္ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ကလိုက္ပါလား “ တဲ ့။ ဘုရားေရ....အံ့ၾသစရာပါပဲ ။ ဆရာမမ်က္ႏွာ ခ်က္ျခင္းရဲသြားတယ္။ အၿမဲတမ္း ႏူးညံ ့သိမ္ေမြ ့ခဲ ့တဲ ့ ေမေမ ဘယ္တုံးဘယ္ကာလက ခုလို ရိုင္းစိုင္းသြားတာပါလိမ့္။... နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ဆရာမကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာ ျပရမလဲ မသိ။
ဘယ္လို သတၱိေတြနဲ ့ ဆရာမကို ရင္ဆိုင္ရမလဲ ေမေမရယ္....။ က်မ အမ်ားၾကီး ေၾကကြဲခဲ ့ရတယ္။

ဒီေနာက္ပိုင္း က်မနဲ ့ လူၾကီးေတြ ( အားလုံးနဲ ့) ဆက္ဆံေရး မေျပလည္ခဲ ့ပါဘူး။ က်မ ဘာပဲ လုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ မလုပ္ရဘူးပဲ ။ ဘယ္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုလဲ မသြားရဘူးပဲ ။ က်မ အရြယ္ေရာက္လာတာဟာ အဓိက ျပစ္မွတ္လား။ အျပစ္ၾကီးတခုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ေပၚထြက္လာတဲ ့
ရလဒ္ဆိုးတခုပဲလား။ပညပ္ခ်က္ေတြ တေန့ထက္တေန ့ မ်ားမ်ားလာတယ္ ။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ေတာ့ ပ်ံတယ္ နံ ့တယ္တဲ ့။ ဘတ္္စကက္ေဘာ ကစားေတာ့ ..ဂဏွာမျငိမ္ဘူး တဲ ့။ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးေတာ့ ရည္းစားရွိေနတာလား မထားရဘူးတဲ ့။ က်မကို ေရႊမင္းသမီးအလား ပန္းမဥၹဴပမာမ််ားလား ယကၡကုမၻာန္ေတြ အေစာင့္ခ်လိုက္တယ္။ ျပတင္းတံခါးမွာလဲ မရပ္ရဘူးတဲ ့။ ဆရာေတာ္ဦးလွဲ ့ရဲ ့ ဓီတာေရာ၀ါဒပ်ိဳ ့ၾကီးကို လက္ကိုင္ထားလို ့တင္းၾကပ္တဲ ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ ခ်မွတ္ေတာ့တယ္ ။ ေဖေဖေရာ အကိုၾကည္ရွင္ေရာ အတူတူပဲ ။ ဒါေပမဲ ့ စာေတြ ဒီေလာက္အမ်ာၾကီးဖတ္ခဲ ့ၾကတဲ ့ ေမေမေရာ အကို ၾကည္ရွင္ေရာ ဓီတာေရာ၀ါဒပ်ိဳ ့ဆိုတဲ ့ သမီးဆုံးမစာၾကီးထဲက ဒီစာပိုဒ္ေလးတခုကို မေတြ ့မိၾကတာလား။ မေတာ္တဆ ေက်ာ္လႊားမိရက္ျဖစ္သလား ဆိုတာ က်မ ေ၀ခဲြမရႏိုင္ေတာ့ပါ... ။

“လြန္မင္းၾသ၀ါ၊ မၾကည္သာေအာင္၊ စာနာမခ်င့္ ၊ အာဏာဆင့္က၊ မသင့္မတရား၊
ယြင္းေဖါက္ျပားလ်က္ ၊ ႏွစ္ပါးမိဘ ၊ ေက်းဇူးပသား ၊ ဘ၀ေရွာင္ဖဲ ။ ကြဲႀကီးကြဲလိမ့္ ၊
အၿမဲ ေစာင့္လ်င္း ၊ ထန္မျပင္းသည္ ၊ ျဖည္းညွင္္းသာေပ်ာင္း ၊ ႏူးညံ ့ေၾကာင္း....”

ခင္ေမသစ္ (Florist)

ေမေမေရးတဲ့ “အေဖ့အေၾကာင္း”

အေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ ....
ေမေမ ငယ္ငယ္တံုးက
ဟုတ္တယ္၊ အေဖ့ကို သိပ္လြမ္းတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ခုလို လျပည့္ညမ်ားမွာဆို ..က်မ အေဖ့ကို သိပ္လြမ္းခဲ ့ရပါတယ္။ မွတိမိေသးေတာ့တယ္။ က်မရဲ ့ ေမြးရ႔ပ္ေျမ ..
အညာျမိဳ ့ေလးတျမိဳ ့ကိုေပါ့။ “ဘုတလင္” တဲ ့။ ( သိန္းေဖျမင့္ရဲ ့ ဇာတိဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ သူ ့ “အညာျပန္ “ ေဆာင္းပါးမွာ က်မတို ့သားအဖ သူတည္းခိုရာအိမ္ကို လာေရာက္ေတြ ့ဆုံ ႏွဳတ္ဆက္တဲ ့အေၾကာင္း ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ ့ေပမဲ ့ က်မတို ့ မိဘမ်ားဆီ လာေရာက္ေတြ ့ဆုံႏွဳတ္ဆက္တာကိုေတာ့ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိပါဘူး။
က်မက ငယ္ေသးလို ့ သိပ္မသိေပမဲ ့ ရယ္လိုက္ရင္ “အဟက္ ..အဟက္..” နဲ ့ အသံထြက္တတ္တဲ ့ “သိန္းေဖျမင့္” ကို ေကာင္းေကာင္း မွတိမိေနပါတယ္။ အဲ ..စကားကလဲ ... ေျပာရင္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ။ ေအာ္...ဘုတလင္ ။

ဘုတလင္ျမိဳ ့မွာ “ရန္ေအာင္ျမင္ “ဘုရားဆိုတာရွိပါတယ္။ သၾကၤန္က်ရင္ “ရန္ေအာင္ျမင္”ဘုရားထဲ သိၾကားမင္းေခါင္းျပတ္ၾကီး က်လာတယ္ ေျပာၾကလို ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ ေျပးေျပးၾကည့္ရတာ အေမာပါ။ မေတြ ့မွ ခေရပန္းေတြ တဆုပ္ၾကီးေကာက္ၿပီး ျပန္ခဲ ့ရတယ္။ အရပ္ထဲက ခေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ေျပာၾတတာပါ။
က်မက သူမ်ားေျပာတိုင္း မယုံတတ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္တာေပါ့။ေနာက္ေတာ့ အေမ ေျပာျပလို ့ သၾကၤန္က်တယ္ဆိုတာ ႏွစ္သစ္ကူးမွာမို ့ ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာမွန္း သိလာရတယ္။ ေဖေဖနဲ ့က အဲဒီဘုရားကို တန္ေဆာင္တိုင္ညမ်ားနဲ ့ တပိုတြဲညမ်ားမွာ အျမဲေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ တပိုတြဲလျပည့္ေန့ညမွာေတာ့ သနပ္ခါးတုံး မီးပူေဇာ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါက အညာေဒသရဲ ့ ခ်စ္စရာ ရိုးရာဓေလ့တခုပါ။ ရွင္မေတာင္စစ္စစ္ အရြယ္သင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကို ေလးေဒါင့္ကြက္က်က် တတုံးေပၚ တတုံးဆင့္ဆင့္ တင္ၿပီး တေတာင္ေလာက္ရရင္ မီးရွိဳ ့ပူေဇာ္တာပါ။ “ခင္ေမ ..ခ်မ္းတယ္မို ့လား။ ဘုရားလဲ ခ်မ္းမွာေပါ့ ၊ သနပ္ခါးတုံးဆိုေတာ့ ေမြွး လဲ ေမွြး ေႏြးလဲေႏြး တာေပါ့”တဲ ့။ ငယ္ေသးတဲ ့ က်မကို ရွင္းျပတယ္။ ဘုရားယင္ျပင္္ေတာ္တခုလုံး ေမွြးၾကိဳင္ေနတာကိုလဲ ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။ (သိန္းေဖျမင့္ရဲ ့ အညာျပန္ေဆာင္းပါးမွာေတာ့ သနပ္ခါးတုံးကို ေစတီပုံေဖၚျပီး မီးရွိဳ ့တယ္ဆိုတယ္။ )
တန္ေဆာင္တိုင္ညမ်ားဆိုရင္ ေတာ့ ဘုရားကအျပန္ က်မတို ့အိမ္ေဘးက ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ မိသားစုတေတြ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးေတြပါ ၀ိုင္းဖြဲ ့ၿပီး မယ္ဇလီဖူးသုတ္ေတြ တ၀ၾကီး လုစားၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
လကၻက္ရည္ၾကမ္းေလးတက်ိဳက္ေသာက္လိုက္ မယ္ဇလီဖူးသုတ္စပ္စပ္ခါးခါးေလးတဇြန္းစားလိုက္။ မွတ္မိေနပါတယ္။ က်မက အဲဒီအရြယ္ကတည္းက အစပ္ေရာ အခါးေရာ လကၻက္ရည္ၾကမ္းေရာ စြဲခဲ့တာေပါ့။ မယ္ဇလီ၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ကင္းမုံသီး၊ ေၾကာင္ရွာသီး တို ့ဟာ အခါးဓါတ္ႏိုင္လို ့ မ်က္စိကို ၾကည္လင္ေစတယ္လို ့ ေမေမကေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့့္ပဲ ထင္ပါ့။ ခုထိ က်မ မ်က္စိေတြ ၾကည္တုံး ။ မ်က္မွန္ဆို ေ၀လာေ၀း ။

အဲဒီလို မယ္ဇလီဖူးသုတ္ေတြ လုယက္စားေနၾကတဲ ့ အခ်ိန္မွာဆိုရင္ လမင္းၾကီးက အထက္မိုးေကာင္းကင္မွာ ရြွန္းရြွန္းတင့္တင့္နဲ ့ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ျမင့္တက္လာေနၿပီ
ေပါ့။ အို...ေအးျမလိုက္တာ။ အင္တာနက္ ၊ ဆဲတဲလိုက္ထ္စေလာင္း စတာေတြထဲ တခ်ိန္လုံးနစ္ျမဳပ္ေနေပမဲ ့ က်မ တခါတခါ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲၿပီး ကမၻာၾကီးကို BACK လုပ္ျပစ္ခ်င္တယ္။ စူးရွတဲ ့ မာၾကူရီ မီးလုံးေတြ မလိုဘူး။(လေရာင္ေလးနဲ ့ ေနခ်င္တယ္။ ) ေန့တိုင္း ေန ့တိုင္း မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ကမၻာေျမၾကီးကို လူသတ္ကြင္းလုပ္ၿပီး လူ ့အသက္ေတြ ေခြ်ခ်ေနတဲ ့ ျမင္ကြင္းကိုလဲ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ (မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဖို ့ စေလာင္းဆင္ခဲ ့ေပမဲ ့ ခု ျမင္မရဲလို ့ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ )
ကမၻာၾကီး ပူေႏြးမွဳကိုျဖစ္ေစမဲ ့ ေစ်းၾကီးၾကီး ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မလိုဘူး။ ( ျခဴသံတလြင္လြင္နဲ ့ လွည္းယဥ္ေလးစီးၾကရင္ မေကာင္းလား။) တဘက္နဲ ့တဘက္ အေခ်အတင္ အျငင္းအခုန္ေတြနဲ ့ ဘယ္လိုမွ မေျပလည္ႏိုင္မဲ ့ ့ အီရန္၊ ေျမာက္ကိုးရီးယား၊ ဗင္နီဇြဲလား ၊ အီရတ္၊ အာဖဂန္၊ ပါကစၥတန္။ အဇၼေရးလ္ နဲ ့ ့ ပါလစတိုင္း ေလလိွဳင္းသံေတြ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ( အေမေတြေျပာမဲ ့ ပံုျပင္ေတြကိုပဲ နားေထာင္ၾကေအာင္လား။ )

ေအာ္ ..အေမဆိုေတာ့ ..က်မ အေဖ့ကိုပဲ လြမ္းေနတာ..၊အေမ့ကို မလြမ္းရာက်ေနမလားပဲ။ အေဖနဲ ့က အၿမဲ လမ္းေလ်ွာက္ေနက်မို ့ပါ။ အေမက အိမ္မွာ စာပဲ ဖတ္ေနတာမို ့ညညက်မွပဲ ဇတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ ့ပုံျပင္ေတြ ဒိုင္ခံ ေျပာျပတတ္တာေလ။ အေမမ်ားပုံေျပာရင္ ပုံက မဆုံးႏိုင္ပဲ က်မတို ့လဲ မအိပ္ႏိုင္ မ်က္စိ ပိုပို က်ယ္လာေတာ့တာပဲ။ အေမ ပုံေျပာရင္ အေဖက အေမ့နားက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း စိပ္ပုတီး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္စိပ္လို ့ ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ အေမက သူ ူ့သား ေဗဒါၾကီး ( သန္းစိန္သစ္) အေၾကာင္း ပုံလုပ္ၿပီးလဲ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေျပာတတ္ပါေသးရဲ ့။

က်မက သမီးတေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ အေဖ့အေပၚ ခပ္ခ်ြဲခ်ြဲရယ္။ အေဖ့လက္ဆဲြၿပီး ကပ္လိုက္ေနက်။ အေဖနဲ ့က ပိုရင္းႏွီးေနသလိုပဲ ။ အေဖ့ကိုိုပိုခ်စ္တယ္ ေျပာရင္ရမယ္ထင္ရဲ ့။ ေခၚတာေတာ င္ “အေဖ” လဲ မဟုတ္။ “ေဖေဖ” လဲ မဟုတ္ ။ “ေဖ..ေဖ့ “ တဲ ့။ အၿမဲတမ္း “ေဖ..ေဖ့ “ လို ့ ခပ္ခ်ြဲခ်ြဲေလး အစပ်ိဳးေခၚတတ္တာေလ။ တခုခုေျပာခ်င္ရင္ “ေဖ..ေဖ့ “လို ့စေတာ့တာပဲ ။ အေဖကလဲ ဒီလို ခင္ေမ ခြွ်ဲတတ္ပုံ လူလာတိုင္း စကားလုပ္ ေျပာတတ္ပါတယ္။

အေဖ့နာမည္က” ဦးဘသစ္ ” ရန္ကုန္သား ဘုန္းၾကီးလမ္းမွာ ေမြးပါတယ္။ ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္လုံးမ်က္ဆံ ေကာင္းေကာင္း ၊ပိရိေသသပ္တဲ ့ ႏွဳတ္ခမ္းပိုင္ရွင္မို ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသား ့ “ဘရုစ္၀ဲလစ္စ္ “ နဲ့ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ ။တကယ့္ကိုခန္ ့ေခ်ာၾကီးပါ။ အေဖက ဒုလႅဘရဟန္းခံၿပီး ဆံပင္မထားေတာ့ပဲ ကတုံးနဲ ့ေနခဲ ့တာမို ့ဘရုစ္၀ဲလစ္စ္ မ်ား ကတံုးနဲ ့ဆိုရင္ ခ်ြတ္စြပ္လို့ေတာင္ ဆိုရမလားပဲ။ အဲဒေလာက္တူတာ။ အေဖက ျမင္းစီးလဲကြ်မ္းေတာ့ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အပြၾကီးနဲ ့
အေဖမို ့ျမင္းစီးသြားရင္ လူတိုင္းက ဇတ္လိုက္လို ေငးၾကည့္ၾကသတဲ ့။ အေဖတို ့ေခတ္က ကုလားစကားအသုံးမ်ားသတဲ့။ ကုန္သည္လဲျဖစ္ေနေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ ကုလားစကားတတ္ၾကတယ္ေလ။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မတတ္ၾကဘူး။ မိဘေတြက ဆင္းရဲလို ့ အေဖက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမေနခဲ ့ရဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ ဓါတ္ရထားေမာင္းၿပီး ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းခဲ ့ရတယ္။ ။ လိုင္စင္ ပုံကေလးထဲမွာ အေဖက သံပဳရာခြန္ပံု ကုလားဦးထုပ္ေဆာင္းလို ့ ။မံုရြာျမို ့ၾကီးတျမိဳ ့လုံး မီးေလာင္စဥ္ ့ဓါတ္ပုံေတြ ေျပာင္သလင္း ခါေအာင္ပါသြာတယ္။

အေဖက အေမနဲ ့ဆုံခ်င္ေတာ့ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္နဲ ့ အညာေရာက္လာၿပီး ့။သူေ႒းၾကီး ဦးေရြွ၀ +ေဒၚေရြွမ တို ့ရဲ ့သမီးကို အရယူႏိုင္္ေအာ င္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ရွိသူပါ။ ဇြဲရွိတယ္ ။လုံ့လ၀ိရိယရွိတယ္။ ကတိသစၥာတည္တယ္။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တယ္။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြက အေဖ့ကို ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစခဲ ့ပါတယ္။ အေဖနဲ ့အေမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၄ႏွစ္လုံးလုံး သားသမီးမထြန္းကားဘူးတဲ ့။ ဘဳရားသြားေက်ာင္းတက္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနရာက ေမာင္ၾကည္ရွင္ျဖစ္မဲ ့ခေလးကို ရေရာ ။စီးပြားေရးဖက္ေျခဦးျပန္လွည့္ကုန္းရုန္းရွာေဖြၾကရတယ္တဲ ့။

သားသမီးသုံးေယာက္လဲရ က်မတို ့အေခၚ ရဲတိုက္ၾကီးကိုလဲ ေဆာက္ႏီုင္ခဲ ့တယ္တဲ ့။ က်မကို အဲဒီအေပၚထပ္မွာမီးဖြားသန့္စင္ခဲ ့တာပါ။ က်မ ၂ႏွစ္သမီးမွာပဲ အလွဴၾကီးေပးပါတယ္။ အေဖကိုယ္တိုင္ ရဟန္းခံၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ကို ကိတၱိမသား ရွင္ေလာင္း၁၂ပါးနဲ ့အတူ သာသနာ့ေဘာင္သို ့ သြတ္သြင္းခ်ီးျမွင့္ေပးပါတယ္။ က်မကိုေတာ့ နားသရံုပါပဲ။ က်မက ဒီတုံးက ခပ္ဆိုးဆိုးရယ္။ အကိုေတြကေတာ့ မွန္စီေရြွခ် ဦးေကာ့ဘိနပ္နဲ ့။ ဖုံအျမင့္နဲ ့၊ ကရ၀ိတ္ေဖါင္နဲ ့ ။
လွည့္လည္ၿပီး က်မကိုေတာ့ မိန္းခေလးမို ့ဂ်စ္ကားနဲ ့ တင္လွည့္တာဆိုေတာ့ မေက်မနပ္နဲ ့ တြက္ကပ္ၿပီး စိတ္ေကာက္ေနလို ့ ဓါတ္ပုံထဲ မွာ ႏွဳတ္ခမ္းကို စူေထာ္ေနတာပဲ။

ဒီတုံးက စိန္ေဗဒါၾကီး ေဗ်ာညြန္ ့နဲ ့ ေန့ေရာ ညပါ ဧည့္ခံသတဲ ့။ စိန္ေဗဒါၾကီးက “ ရဲရဲေတာက္..တို ့့ဗမာေျပ သတၱိခဲေတြ ..ရာဇ၀င္ထိုးေလာက္ေအာင္ ..စြန္ ့ေပ ..” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုတာကိုး။ အဲဒါ ... ညီေစေနာ္ ..တို့ ့ရဲေဘာ္ ..ခ်ီတက္ၾကစို ့ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ ..ဆိုတဲ့ အပုိဒ္လဲ ေရာက္ေရာ ကိုေဗဒါေလးက ရွင္ေလာင္း၀တ္ၾကီးနဲ ့ ေနရာကထၿပီး “ဘယ္ညာ..ဘယ္ညာ “ နဲ ့ ခ်ီတက္ဟန္ျပဳ ေအာ္သတဲ ့မ႑ပ္က အိမ္ေရွ ့လမ္းမၾကီးကို ေက်ာ္ခြၿပီး ကားအသြားအလာမပ်က္ေအာင္ တခန္းတနားေဆာက္သတဲ ့။ အေမကေလ သူ ့့အလွဴကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အားပါးတရ ပုံလုပ္ၿပီးလဲ ေျပာတတ္တာပါ။ အေဖကလဲ အေမမို ့ ပုံေျပာရင္ စိပ္ပုတီးစိပ္သလို ဘာလိုလိုနဲ ့အေမ့နားက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ လာထိုင္ၿပီး ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္။ခုထိျမင္ေယာင္ဆဲပါ။ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳး တဲ ့။ ၁၉၄၂ခုႏွစ္ကထင္ ပါတယ္။ဒုတိယ ကမၻာစစ္က ဗမာျပည္ကိုပါ ကူးစက္လာတယ္။ ေခတ္ပ်က္ၾကီးနဲ ့ၾကံဳရ ဆုံရေတာ့တာပဲ။

အေမတို ့ကေလ ..ဗမာေတြ ကြ်န္ျဖစ္တာ သခင္ျဖစ္တာ အေရးမစိုက္ဘူး။ စီးပြားရွာလို ့လဲ ေကာင္း.. တိုင္းျပည္လဲေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ မွဳရွိ ၊ေရြွလက္ေကာက္ေတြ တေတာင္ဆစ္အထိ ၀တ္ၿပီး ေတာလမ္းခရီးသြား ၊ေတာင္ ေဘးမရွိ ရန္မရွိ နဲ ့မို့ ့ အဂၤလိပ္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးလြမ္းေနၾကတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓါတ္မရွိပါဘူး။ အေဖက ဘုတလင္ျမိဳ ့ ေစ်းရပ္မွာ ကုန္မ်ိဳးစုံ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားပါတယ္။ အထည္အလိပ္ ၊ထီးဘိနပ္၊ သကၤန္းပရိကၡရာ၊ ဓါတ္စက္ဓါတ္ျပား။ပိုးထည္ ခ်ည္ထည္ ၊တိုင္းရင္းေဆး ပါမက်န္ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ဆံကုန္သည္လဲ လုပ္ဖူးတယ္။ေနာက္ဆုံးလုပ္ငန္းက ေရြွထည္ေငြထည္ ပစၥည္းနဲ ့ ပန္းတိမ္ပါပဲ ။ ဆိုင္ၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အေဖတို ့က ဓါတ္ျပားေတြလဲ ေရာင္းေတာ့ ဇာတ္ထုပ္အသစ္ေရာက္ပလားဆိုရင္.. ည ည ေအာ္လံၾကီးတပ္ၿပီး တရပ္ကြက္လုံး ၾကားေအာင္ ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ အစမ္းဖြင့္တာပါ။ ဓါတ္ျပားေၾကာျ္ငာနည္းတမ်ိဳးေပါ့ေလ။ အရပ္ထဲက ရင္းႏီွးသူ လူၾကီးလူငယ္မေရြး အိမ္ေဘးက ကြပ္ျပစ္ေပၚ လာထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတယ္။ အေမက ေရေႏြးၾကမ္း တအိုးၿပီးတအို း ခ်ေပးသတဲ ့ ။ အျမီးက လကၻက္ ပဲေလွာ္ ၊ထညက္အျပင္ ငရန့္ေျခာက္မီးကင္ ေတာင္ပါေသးတာပါ။

ဇာတ္သဘင္၀ါသနာပါသူေတြကေတာ့ ေစာေစာၾကိဳတင္ေရာက္လာၾကၿပီး “ကိုဘသစ္ေရ..ဒီကေန့ည ဘာဇာတ္ထုပ္က်မလဲဗ် “ လို ့ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ဓါတ္ဆီ ဓါတ္ဆံ ပ်က္လုံးမ်ားဖြင့္ရင္ လူေတြ တေသါေသါ တေ၀ါေ၀ါနဲ ့ တိုးမေပါက္ဘူး။ ဒီတုံးက ဖိုးစိန္ ၊ေရြွမန္း နန္းေတာ္ေရွ့ ။ ေက်ာ့့အံုးလွိဳင္၊ ဆိုတဲ ့နာမည္ေတြ ၾကားဖူးခဲ ့ေပမဲ ့ က်မက ဇာတ္သဘင္ကို မၾကိဳက္ခဲ ့ဖူး။ အဲဒီမွာ အေမ့သား ေဗဒါၾကီး ေျပာပါတယ္။ ဇာတ္ထုတ္ထဲက မင္းသားက ငိုခ်င္းခ်ရင္ သူကပါ လိုုက္ၿပီးငိုခ်င္းခ်သတဲ ့။ မေနႏိုင္ဘူး။ “ က်ေနာ္၏ အမ်ိဳးကို ထုတ္ေဖၚလို ့ေျပာရမွာျဖင့္ ..ဓါး.. ဂုတ္ေပၚမွာ ၀ဲ ... ဟဲ ...ဟဲ..ဟဲ ..။၀ဲ ..ဟဲ ..ဟဲ...ဟဲ...” လို ့ ထေအာ္ ၿပီး လက္ေမာင္းကအက်ၤ ီစကေလးနဲ ့ မ်က္ရည္သုတ္ဟန္ျပဳသတဲ ့။ ဒါေပမဲ ့သူ ၾကီးလာေတာ့ ရုပ္ရွင္ဘက္ ေရာက္သြားၿပီး ေမာင္ၾကည္ရွင္ကသာ ဇာတ္သဘင္ဘက္ ေရာက္သြားတါပါ။ က်မကေတာ့ သမိုင္းေတြ ၊ ပထ၀ီေတြနဲ ့ပဲ ေပ်ာ္ေနတာ။ ဇာတ္ပဲြကိုမၾကိဳက္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားတန္မဲ ့ သိကၡာမဲ ့ငိုေနတာလို ့ ရွဳျမင္ၿပီး ပန္းေတြပန္ ဆံထုံးထုံး နားကပ္ၾကီးတ၀င္း၀င္းနဲ ့ မိန္းမအမ်ားၾကီး တြဲကေနတာမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မရခဲ ့ဘူး။

ဒါနဲ ့ ေျပာရအုံးမယ္။ အေဖတို ့က ပဒုမၼာပိတ္အုပ္ေတြလဲ ေရာင္းတာကိုး။ “ခင္ေမစိန္” ပဒုမၼာအုပ္ဆိုတာေပၚသတဲ့။ တံဆိပ္ေပၚက “ခင္ေမစိန့္”့ရုပ္က ေမရွင္တို ့ ေမျမင့္တို့လို ဆံပင္ေလးေတြ နဖူးမွာခ်လို့ ့။ ေနာက္မွာ ဘီးေက်ာ္ဆံပတ္နဲ ့ ပန္းကေလးေတြ မခို ့တရို ့ပန္။ ဇာနားတပ္ ရင္ေစ့အက်ၤ ီကေလး၀တ္ ယဥ္ယဥ္ေလး ျပံဳးၿပီး ့ထိုင္ေနသတဲ ့။ ေမာင္ၾကည္ရွင္ျဖစ္မဲ ့သူက သေဘာက်ၿပီး ညီမေလးေမြးရင္ “ခင္ေမစိန္” လို ့ ေခၚမွာ လို ့ ေျပာသတဲ ့။ ေမေမက ကုိယ္၀န္ၾကီးနဲ ့ က်မကိုလဲ ေမြးေရာ ၊ တန္းၿပီး “ခင္ေမစိန္ေလးေရ... ခင္ေမစိန္ေလးေရ...” နဲ ့ ေခၚေနသတဲ ့။ေမာင္ၾကည္ရွင္ကက်မထက္ ၈ႏွစ္ၾကီးးတာကိုး။ အေမကျပန္ေျပာတာပါ။

အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြကလဲ တေမွာင့္ ။ က်မကို “ ျမင့္ျမင္”့ တဲ ့။ တိုက္ၾကီးရဲ့ အျမင့္ အေပၚဆုံးအထပ္မွာေမြးလို ့ တဲ ့။ ေခၚျပန္ေရာ။ က်မ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္လဲ မၾကိဳက္ ခင္ေမစိန္လဲမၾကိဳက္ က်မခ်စ္တဲ ့ေဖေဖ့နာမည္ယူၿပီး “ခင္ေမသစ္ “ ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ ကဲ ။ဘယ္ေလာက္လွသလဲ။ ဒီနာမည္။ ခင္ေမစိန္ေခၚရင္မၾကိဳက္ဖူး။ “စိန္”ပါေနလို ့ပါ။ ဖိုးစိန္ ၊ကက္နက္စိန္ ၊ စိန္ေအာင္မင္း အကုန္မုန္း။ ဇတ္မင္းသားေတြကိုမုန္းတာပါ။ ( အေရးထဲ ေျပာင္းဖူးေဆးလိပ္ထဲ
ေရြွဒဂၤ ါးထည့္ေပးတဲ ့ အပ်ိဳ အုပ္စုမွာ ေမေမမ်ား ပါေနမလား ေတြးပူမိေသး။ ) ေမေမကေလ က်မကိုမီးဖြားၿပီး မီးတြင္းမွာ ေသြးလန့္ ့သတဲ ့။ ႏို ့မထြက္လို ့ ႏို ့ထိန္းအိမ္မွာ
ႏို ့သြားစို ့ရပါတယ္။ ၆လၾကာပါတယ္။ အေဖနဲ ့အေမက မနက္တေခါက္ ညတေခါက္ မွန္မွန္လာၾကည့္တယ္ေျပာပါတယ္။ က်မနဲ ့ ႏို ့စို ့ဘက္ေတြ ရွိေပမဲ ့ မသိပါဘူး။
အေမက အေဖနဲ ့ စီးပြားေရးကိုမဲ လုပ္ေနရလို ့ က်မတို ့ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္စလံုး အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြ လက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ ့ရတာပါ။ (ေမေမက ခေလး၃ေယာက္ေလာက္ကို အထိန္းေတြ အယေတြနဲ ့ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ထားခဲ့ႏို္ုင္ေပမဲ ့ က်မမွာေတာ့ ခေလး(၇)ေယာက္ကို အဲလို မထားခဲ ့ႏိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္တိုင္ ရင္အုပ္မကြာ ရင္ခြင္ပိုက္ ႏို ့တိုက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေၾကြးေမြးခဲ ့တာပါ။ ဘယ္လိုသတၱိေတြကမ်ား က်မကို ဦးေဆာင္ခဲ ့ပါလိမ့္လို ့ ခု ၾကီးလာမွ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသရင္း ေမးခြန္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ထုတ္ေနမိေတာ့တယ္။ )

အေဖကေလ..က်မတို့ ့ကို စာတတ္ေစခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကိုေပါ့။ ပထမ ေက်ာင္းစေနေနခ်င္း ဘုတလင္က ဆရာေလးဦးဘိုးဥာဏ္ေက်ာင္းမွာ
ေနရပါတယ္။ အေမ့ညီမအရင္း ဆရာမၾကီး ေဒၚေငြၾကည္ရဲ ့ ခင္ပြန္းပါ။ ေဒၚေငြၾကည္မ်ား မ်က္လုံး တခ်က္ျပဴးၾကည့္ရင္ တေက်ာင္းလုံးသာမက ဦးေလးဥာဏ္ေတာင္ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ ေၾကာက္ရတာပါ။
တေန ့ေတာ့ က်မတို ့မုံ ့စားဆင္းခ်ိန္ မဟာဗႏၵဳလပန္းျခံ (အစစ္ပါ) သြားၿပီး ဇီးေတာ္သီးေတြ ခူးစားၾကတာေပါ့။ ဒီတုံးက သူငယ္ခ်င္း သုံးေလးေယာက္ ပါခဲ့ေပမဲ ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အျပန္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကတက္ေနၿပီ။ ျခံက နဲ နဲ လွမ္းတာကိုး။
ေက်ာင္းခန္းအ၀င္၀ကေန ဆရာမၾကီးက ေစာင္ၿ့ပီး ၾကိမ္နဲ ့ ေဆာ္ေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်မတို ့ ဇာထိုး ပန္းထိုး သင္ရတယ္။ မွတ္မိေသးေတာ့တယ္။ဇာထိုးအပ္က ၀ါးနဲ ့လုပ္ထားတာပါ။ ႏွစ္ေခ်ာင္းထို း တေခ်ာင္းထို း အားလုံး၀ါးနဲ ့ခ်ည္းပဲ အေခ်ာသပ္ လုပ္ထားတယ္။ က်မက အဲဒီကတည္းက ဇာထိုးအပ္ကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ႏိုင္ခဲ ့တာပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္တံ သုံးတဲ ့ေခတ္မို ့ ေက်ာက္တံကို ေရဆြတ္ဆြတ္ၿပီး ခြ်ြန္ေနေအာင္ ေသြးရတာကိုလဲ မေမ့ပါဘူး။

ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးက ျခံံ၀န္းအက်ယ္ၾကီး လယ္ယာေျမပိုင္သူမို ့လဲ လယ္လုပ္ ယာလုပ္သူေတြ လာပို ့တဲ ့ႏွမ္း၊ေျမပဲ ငရုပ္စတာေတြ ဖ်ာၾကီးနဲ ့ ေက်ာင္းသားေတြက လွမ္းေပးၾကရတယ္။
ေျမပဲအေၾကာင္းေျပာရာကေန စက္ဘီးကေလးနဲ ့ လြယ္အိပ္ကေလးခ်ိတ္ၿပီး ပဲေလွာ္သြား၀ယ္တာ ေျပးအမွတ္ရမိေရာ။ ပဲေလွာ္က ပဲၾကားေလွာ္ပါ။ ခါးသက္သက္ေလး။ ေလွာ္ေနတံုး ဖိုထဲက ထည့္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေလး။ကြ်ြွတ္ၿပီးမြ ရြ ေနတာပဲ အက္ကြဲေၾကာင္းကေလးေတြမွာ ဆားေလွာ္၀င္ေနတာေၾကာင့္ စားလို ့အရသာရွိတယ္။ တမတ္ဘိုးဆို လြယ္အိပ္ေလးနဲ ့တလုံးအျပည့္။ မတ္ပဲ ဘယာေၾကာ္လဲ ၀ယ္ဖူးတယ္။ ေမေမက မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ကေလးကို ၾကက္သြန္ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ ့ ျပန္ၿပီးႏွပ္ေပးေတာ့ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ က်မတို့က အသားမစားေတာ့ ၾကံဖန္စားတတ္ၾကတယ္။

တခါေတာ့ အေၾကာ္၀ယ္အၿပီးအျပန္ အိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ.. ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးက “ ေ၀ါ “ ဆို ေခါင္းေပၚေရာက္လာေရာ။ ဗံုးက်င္းထဲေရာက္ေအာင္ေျပးဘို ့အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။
က်မက အိမ့္ေအာက္ထဲ ၀င္ေျပးပါတယ္။ အ္မ္က ေခ်တံရွည္ဆိုေတာ့ ၀င္ပုန္းလို ့ရတာေပါ့ေလ။ ပုန္းရာကေန ေခါင္းေမာ္ျပဴၾကည္ေတာ့ လား..လား ေတာင္ပန့္ တကားကား အေကာင္ၾကီးၾကီး ဧရာမ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးပါလား။

အေကာင္ဆိုလို ့ တခုေျပာစရာ ၾကံဳလာျပန္ပါပေကာ။ က်မတို ့ သားအဖ အႏၱရယ္တခုနဲ ့ ထိပ္တိုက္တိုးခဲ ့ရပံု ေျပာပဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မတို ့အိမ္ေခါင္ရင္းက ဆရာ ဦးဘၾကည္တဲ ့ သမီးက တင္တင္ျမတဲ ့။ ဘာဆရာလဲက်မ မသိေပမဲ ့ တင္တင္ျမက ညေနတိုင္း စပို ့ရွပ္အကၤ် ီ ေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္ၿပီး ျခင္းခတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေပါင္တံ သြယ္သြယ္ လွလွ လက္တံသြယ္သြယ္လွလွေလးမို ့ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ဦးဘၾကည္နဲ ့ တျခားလူသုံးေယာက္ အျမဲ ျခင္းကစားၾကတယ္။ တညေနခင္းတခုမွာ အဲလို ျခင္းခတ္ေနရာက ဦးဘၾကည္က လွမ္းေအာ္တယ္။ “ ဦးဘသစ္ ေရ ..ေျမြ ေျမြ “ တဲ ့။ ေျမြကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဦးဘၾကည္အိမ္စည္းရိုးနဲ ့ကပ္ေနတဲ ့ က်မတို ့အိမ္ဘက္က ေျမကြက္လပ္ၾကီးက ျမက္ေတာစိမ္းၾကီး ရွည္အုပ္ေနေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ ့ အတန္းလိုက္ ျမက္ဖ်ားေလးေတြ ယိမ္းခါေနေတာ့ တခုခု အေကာင္တေကာင္ ေကာင္ ေျပးလာေနမွန္း အေဖက သိတယ္တဲ ့ ။ေၾကာင္ေလးတေကာင္က အျမီးဖ်ားကို လိုက္ ကစားေနတာပါ ျမင္ေနရတယ္။ မၾကာပါဘူး ေျမြေျပးလာတာျမင္ေနရပါၿပီ။ ေျမြဦးေခါင္းက က်မတို ့ဘက္ ဦးတည္မေနပါဘူး။ အေရွ့ဘက္္ကို ဦးတည္ေနတာပါ။ က်မတို ့က ေျမာက္ဘက္က်တယ္။ ေဖေဖက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ေ၀းေ၀းသြားေအာင္ ဘိနပ္နဲ ့ ခ်ြတ္ေပါက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေျမြက ရွဴးကနဲ ပါးျပင္းေထာင္ ေခါင္းလွည့္လာၿပီး က်မတို ့ဆီ ္ တဟုန္ထိုး ေျပးလာေတာ့တယ္။ေဖေဖက က်မကို “ အိမ္ေပၚတက္ ေန ၊အိမ္ေပၚ တ က္ေန “ လို ့ ေျပာေပမဲ ့ က်မမလွဳပ္ရဲဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ အေဖ့ကို တြယ္ကပ္ေနေတာ့ အေဖလဲ ဘာမွ လုပ္မရဘူး။ ေျမြကလဲ အေသလိုက္ ။က်မနဲ ့အေဖလဲ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ ့ အိမ္ထဲ၀င္ ။အေဖက က်မကို ညာဘက္လက္နဲ ့ ကာထား။ ဘုရား ဘုရား က်မတို ့ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူအယင္ အေပါက္ခံရမလဲ ။ မေတြးရဲဘူး။ ေျမြက ပါးျပင္းေထာင္ေျပးလာတာ ။က်မတို့က ႏွစ္ေယာက္သား လုံးေထြးလုံးေထြး ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ ေျပးရင္း မီးဖိုထဲ အေရာက္ ။ေျမြက မီးဖိုေခ်ာင္ ခါးပန္းကို ေက်ာ္အတက္ အေဖက ဖင္ထိုင္ခုံ အပုေလးကိုလွမ္း ေကာက္အေပါက္။ အို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ။တခါတည္း ။ေျမြၾကီး လည္ပင္း တန္းမွန္ေတာ့ ဇက္က်ိဳးက်ေတာ့တာပဲေလ။ပါးျပင္းၾကီးေခြက်သြားတာ။

ဒီေတာ့မွ လူေတြေျပးလာၾက။ ေျမြၾကီးကို ေလးေဒါင့္ သံပုန္းၾကီးတခုထဲ ထည့္။ေျမြက နဲနဲမွကို မလွဳပ္ေတာ့တာ။ မနက္ေစာေစာ ေတာထဲ ျပန္သြားလြွတ္ခဲ့ေပမဲ ့ ေသသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေဖေဖက ေလ သတိရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို ့။ေသေစလိုတဲ ့ ဆႏၵ မရွိေၾကာင္းနဲ ့ ခုခံကာကြယ္ရင္း လက္လြန္သြားတာပါလို ့ ဘဳရားရွိခိုရင္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို ့ ေမတၱာပို့တယ္။
ဒီလို ပါးျပင္းေထာင္လိုက္တဲ ့ေျမြမ်ိဳးကို က်မ ကုလားရုပ္ရွင္ေတြမွာ ပဲ ေတြ ့ဖူးတာပါ။ လုံးပတ္က လူၾကီးလက္ေမာင္အိုးတခုစာေလာက္တုတ္တာပါ။ အရွည္ၾကီး။ ေျမြေဟာက္ငန္းေစာင္း သိန္းဆုေပါင္းဆိုၿ႔ပီး ထီထိုးေပမဲ ့ မေပါက္ပါဘူး။ အဲဒီညက က်မ အေၾကာက္လြန္ၿပီး အျပင္းဖ်ားတာမွ လိမ့္ေနတာပဲ။ ကိုးကြယ္ေနက် ဘုန္းၾကီးဆီမွာ နဂရာအဖ်ားျဖတ္ေဆး အေဖေတာင္းေပးပါတယ္။ ေဆးလံုးေလးေတြက ၾကြက္ေခ်းတံုးအတို္င္းပဲ။ အရသာေတာ့ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပိးတိုင္း ေရေႏြ ေလးနဲ ့ၾကိဳ ေသာက္ထားရင ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားဘူးတဲ ့။ ဘုန္းၾကီးက က်မဆို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ခင္ေမ ခင္ေမ နဲ ့။ဘာေပးေပး ခင္ေမ့ဘို ့ ။ခင္ေမ့ဘို ့နဲ ့။ ပဲေလွာ္၊ ငွက္ေပ်ာ၊ ထညက္ ၊ မံု ့ဆီေၾကာ္ မျပတ္ဘူး။ လူကမလွဴရဖူး။ ဘုန္းၾကီးက ျပန္လွဴေနတယ္။ က်မက အေၾကာက္လြန္ရင္ဖ်ားတတ္တာ သိ္ပ္ဆိုးတယ္။ တခါလဲ က်မနဲ ့ ေဖေဖနဲ ့ ေလယာဥ္ကြင္းဘက္ လမ္းေလ်ွာက္သြားရာမွာ (စစ္အတြင္းယာယီသံုးဘို ့အေရးေပၚ ေဆာက္လုပ္ထားတာ )  စစ္သားတခ်ိဳ ့ေျမမွာ၀ပ္ၿပီး သုံးေခ်ာင္းေထာက္စက္ေသနပ္ၾကီးခ်ိန္ထားတာျမင္ၿပီး ညလဲေရာက္ေရာ ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ စစ္သားဆိုလို ့ က်မတို ့စစ္ေျပးရေသးတာ အမွတ္ရျပန္ေရာေလ။

တေန့ညၾကီးမင္းၾကီးေဖေဖက ေရနံဆီ မီးခြက္ကေလး မိွန္ပ်ပ်မွာ ေျမၾကီးထဲ တြင္းတူးပါတယ္။ တြင္းတူးၿပီးေရြွထည္ပစၥည္းေတြ အိုးတလုံးထဲ ထည့္ျမွဳပ္ပါတယ္။ က်မတို ့ ေျပးၾကရမယ္လို ့ လဲ ေဖေဖကေျပာတယ္ ။အဲဒီညမွာပဲ က်မတို ့စစ္ေရွာင္ဖို ့ လွည္းကေလးနဲ ့ ေႏွာယင္း ဆိုတဲ ့ ရြာကေလးကို ေျပးၾကပါတယ္။ စစ္ေၾကာင့္ ေျပးရ လြွာရပုံေတြ ၊ ဓါးျပတိုက္ အိမ္မီးရွဳိ ့ ၊ ျပန္ေပးဆဲြ စတဲံ့ ဒုကၡမ်ိဳးစုံ ၾကံဳရသမ်ွေတြ အားလုံး ေမေမက ပုံလုပ္ၿပီး အျမဲေျပာခဲ ့တာပါ။ ခါးသီးနာက်င္စရာေတြဆိုေပမဲ ့ ...တရားသေဘာနဲ ့ေျဖသိိမ့္ႏိုင္ၾကၿပီး့ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ မရွိၾကပါဘူး။ စစ္ၿပီးေခတ္ ဒိဘက္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ ့ေခတ္မွာလဲ လယ္ေျမဧကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ျခမ္းေရးထဲ ပါသြားျပန္တယ္။

အေဖေျပာတာက်မ ခုထိ ၾကားေယာင္ေနတဲ ့စကားတခြန္းရွိပါတယ္။..( အေဖတို ့က လယ္ေျမပိုင္တယ္သာဆိုတယ္ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ..သူတို ့ေပးသေရြ ့ပဲ ရတာပါ။သီးႏွံ မေအာင္လို ့ ။မိုးဖ်က္ ပိုူဖ်က္လို ့ နဲ ့ ရသင့္တာေတာင္မရဘူး။ ကိုယ္က ေတာထဲ မွ မလိုက္ႏိုင္တာ။၊လူေတြက ေျမရွင္ ယာရွင္ေတြကိုပဲ ဘာညာေျပာေနၾကတာ ေျမရွင္ ယာရွင္ေတြရဲ ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ )တဲ ့။ က်မတို့ တခါေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္ကိုေျပးမွန္းမသိ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေနာက္ကလူအုပ္ၾကီးလိုက္လာသံၾကားလို ့ဆိုၿပီး နီးရာ တဲၾကီးတလုံးထဲ ၀င္ပုန္းပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ လူသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ ့ အုပ္လိုက္ၾကီးေရာက္လာၿပီး “ေဟ့ တဲထဲမွာ ဘယ္သူရွိသလဲ လွံနဲ ့ထိုးလိုက္ရမလားတဲ ့ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ လွံ့ၾကီးက ထရံေဖါက္ၿပီး တဲထဲ၀င္လာပါေရာ။ ေမေမ့ရင္၀နဲ ့ သီသီကေလး လြတ္သြားတာေပါ့။့တဲထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမေမက က်မကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ ၾကက္မၾကီးွ၀ပ္သလို ေျမမွာျပားျပား၀ပ္ျပီးေတာ့ အကိုႏွစ္ေယာက္ကိုလဲ ဂုတ္ကေန ဆြဲႏွိမ္ ၀ပ္ခ်ေပးတာမို ့ ကံၾကီးသြားတာပါ။ ဒီတုံးက ေဖေဖ့ကိုလဲ ေတာေၾကာင္ေတြ ဆြဲေခၚသြားၿပီး ေငြေတာင္းပါတယ္။ အေမက ေငြသား မရွိပါဘူး။ေရႊနဲ ့ လဲ ေရြးခဲ့ရတာပါ။  ျပန္ေပးသမားေတြက အေဖ့ေျခသလုံးေတြကို လွံနဲ ့ဆြထားလို ့ ဒါဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ လွည္းနဲ ့တိုက္ေခၚခဲ ့ရတာပါ။ အေမက သစ္ဥ သစ္ဖုေတြရဲ ့ အာနိသင္ကို နားလည္ေပမဲ ့ေျပးရင္းလြွားရင္း ပုန္းရင္းခိုရင္း လိုခ်င္တဲ ့ေဆးပင္ ရွာမရလို ့ အခက္ေတြ ့ေနတာေပါ့။ေနာက္ဆုံး ၾကံရာမရျဖစ္ေနလို ့ ရရာသစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ ထုၾကိတ္ၿပီး အံုကပ္ေပးရင္း...“ ကြ်န္ေတာ္မရဲ ့ ခင္ပြန္းကိုကုသဖို ့ ေဆး၀ါးမရွိပါ။ အနာတရ လုပ္သူမ်ာကိုလဲ အညိဳးအေတး မရွိ ရန္တုံ ့မယူပါ။ ဤစကားမွန္ပါရင္ ဤ သစ္ခက္ သစ္ဥ မ်ားက အစြမ္းထက္ေသာေဆး၀ါးၿဖစ္ၿပီး အျမန္ေပ်ာက္္ကင္းခ်မ္းသာပါေစ” လို ့ သစၥာဆိုပါတယ္။သံုးရက္အတြင္း အေယာင္ေလ်ာ့က်ၿပီး ငါးရက္အၾကာမွာေတာ့ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ခဲ ့တယ္လို ့ ေမေမကသူ ့ဘာသူ ဂုဏ္ယူ ေျပာဆိုခဲ ့ဖူးတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ က်မက စစ္ဆိုရင္မုန္းပါတယ္။စစ္ေၾကာင့္ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ၾကသလဲ။ စစ္သားဆိုတာ မုန္းစရာ။ ဟိုငယ္ငယ္ေလးထဲကကိုမုန္းတာ။ စစ္ေၾကာင့္ေျပးရ လႊားရ ။လူေတြ ၀ရုန္းသုဥ္းကားျဖစ္။ေသတဲ ့သူေသ ၊ နာတဲ ့သူနာ။ဘယ္မွာ ေကာင္းက်ိဳးရွိမလဲ။ ဒါေပမဲ ့ ဂ်ပန္ေတြ၀င္လာေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေလးတေယာက္ သူရတဲ ့ ရာရွင္ေတြထဲက ႏို ့ဆီ ၊ သၾကား ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ ။ ငါးေသတၱာ စတာေတြ က်မစားဘို ့တဲ ့။ လာလာေပးတာမွတ္မိတယ္။သူစစ္အကၤ် ီ အိပ္ကပ္ထဲက ဓါတ္ပုံေလးကိုလဲ ထုတ္ျပတယ္။ သူ ့သမီးေလးနဲ ့ သူ ့ဇနီးပုံပါတဲ ့။ သမီးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ အိပ္လို ့ ၊ ့ သူ ့ေမေမက ေဘးနားမွာျပံဳးရပ္ေနတယ္။ ခ်စ္စရာေလး ေတြ။
သူကေျပာတယ္။ “စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတယ္။ဇနီးနဲ ့သမီးကို မခဲြခ်င္ဘူး ၊ အမိန္ ့ကိုနာခံရတယ္။ သူေသမလားရွင္မလားမေျပာႏိုင္ဘူး “ တဲ ့။ က်မကို သူ ့သမီးအမွတ္နဲ ့ လာေပးတာလို ့ ေမေမကေျပာပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ မတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနရတဲ ့စစ္သားေတြလဲ ရွိေနတဲ ့သေဘာလား။ က်မစဥ္းစားရင္း သူတို ့ကိုသနားလာတယ္။စစ္ပြဲေတြကို ဖန္တီးေနတဲ ့စစ္ဘုရင္ေတြကိုမုန္းတတ္လာတယ္။
ဘုတလင္မွာက မျငိမ္မသက္နဲ ့ ေန ့အခါ အစိုးရကအုပ္ျပီး ညအခါ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကျပန္စီးသတဲ ့။ ဆက္ေၾကးေတာင္းသတဲ ့။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္း နီလိုက္ ျဖဴလိုက္ ကြဲျပဲေနေတာ့ တာရွည္မအုပ္ႏိုင္၊ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္။ အစိုးရေရာ သူပုန္ေတြပါ ဆုတ္ခြာသြားရင္ ေတာေၾကာင္ေတြကထ ဓါးျပကတိုက္ လုယက္မွဳေတြျဖစ္ ဘယ္သူမွ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရၾကရဘူး။ ေက်းလက္ေဒသက ကုန္သည္ပြဲစားမွန္သမ်ွ ျပည္တြင္းစစ္ကိုေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း စီးပြားလဲ ရွာရင္း ဆိုသလို မုံရြာျမိဳ ့ေပၚ တက္လာၾကေတာ့တယ္ တဲ ့။

အေဖက ရွမ္းေတာလမ္း ဒီဇူဇာေဆးတိုက္မွာ အခန္းတခန္း ငွားၿပီး ေရြ်ဆိုင္ဖြင့္ပါတယ္။ သိပ္စုံလွတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းတိမ္းဖိုတခုေတာ့ရွိရဲ ့။ ဒီတုံးက ေမာင္ၾကည္ရွင္က ဆူးေလကုန္းရပ္ထဲက ဦးေမာင္ေမာင္အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္း (ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းလို ့လဲ ေခၚတယ္ထင္ရဲ ့) မွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား တကၠသိုလ္၀င္သင္တန္းတက္ေနႏွင့္ၿပီ။ အခု အျငိမ္းစား
ၾသစေၾတးလ် သံအမတ္ၾကီး ေဟာင္း ( ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသက္အငယ္ဆုံးအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ လို ့လဲ နာမည္ၾကီးရဲ ့။ )စာေရးဆရာၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္စိုးတင့္ရဲ ့ ဘခင္ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို ့အငယ္၂ေယာက္ကေတာ့ Wesley School လို ့ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ
ေနခြင့္္ရတယ္။ေျပာရအံုးမယ္ .။ဒီဇဘၤာလ ခရစ္စမတ္ပြဲေန ့ေတြဆို က်မသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ပြဲေတာ္ေန ့ သြားတဲ ့စတိုင္ကို ၾကည့္မလား။ သိုးေမွြးေခါင္းစြပ္ၾကီးေဆာင္းတယ္။လက္အိပ္ေျခအိပ္စြပ္တယ္။Long coat ေခၚတဲ ့ အက်ၤ ီပြပြရွည္ရွည္ ၀တ္တယ္။ Canvas ေခၚတဲ ့ ဖိနပ္စီးပီး ေရြွေျခက်င္းထပ္၀တ္တယ္။ မိုက္တယ္ေနာ္။ စာဖတ္သူပံုေဖၚမိရင္ရယ္ေနမလားပဲ ။ ပြဲက ညပြဲဆိုေတာ့ မံုရြာမွာက အရမ္းခ်မ္းတယ္ေလ။( ဒီပံုစံက အေဖနဲ ့က်မ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ရင္ေတြ ့ရႏိုင္တဲ ့ ပံုစံပါပဲ။ ေျခက်င္းၾကီးေတာ့မပါဘူးေပါ့။ ) က်မက Church လဲ တက္တယ္ ။ဓမၼသီခ်င္းေတြကုိလဲ ၾကိဳက္တယ္ ။ (စာသားကိုေတာ့မၾကိဳက္ဖူး။ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ ့ နားမရွင္းလို ့။ )

ေဖေဖ့ညီမ၀မ္းကဲြက ခရီယာန္ဆိုေတာ့ သူက က်မကိုအျမဲ ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ မနက္တိုင္းလဲ ၄၅မိနစ္ က်မ္းစာသင္ရတယ္။ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုရတယ္။ သီခ်င္းေတြက အသံသာလို ့ က်မကသိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ က်မက အဲဒီအရြယ္ကတည္းက ရွင္ျပန္ထေျမာက္တယ္ဆိုတဲ ့ ခရစ္ေတာ္ကို လက္မခံႏိုင္ခဲ ့ပါဘူး။
အေဖကေလ က်မကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ ဆိုရင္ က်မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထိ ဆံပင္ကိုဆီလူးေပးတုံး ၊ ဆံထုံးထံုးေပးတုံး။ ေျခသည္းလက္သည္းလွီးေပးတုံး။

ဒါေပမဲ ့ က်မအရြယ္ကေလးရလာေတာ့ အေဖနဲ့ ့ေရာ အကိုေတြနဲ ့ပါ ဘ၀ျခားသြားသလိုပဲ။ ဆက္ဆံေရးက ေျပာင္းလဲြသြားတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လဲ အေဖ့ကို “ ေဖ..ေဖ့ “ လို
ခြ်ဲဘို ့ ရွက္ရံြ ့လာတယ္။ ့ Wesley မွာ ၃ႏွစ္ပဲ ေနလိုက္ရတယ္ ။အေဖက က်မကိုေက်ာင္းႏွဳတ္ပါေလေရာ။ မိန္းခေလးမို ့ေတာ္ၿပီးတဲ ့။အိမ္မွာပဲ ေနရၿပီး ေရြွဆိုင္ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ေရြွခ်ိ္ိန္တြယ္တာ။အရည္အေသြးစစ္တာ ဘာညာျပေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖတို ့က ခ်ည္ထုတ္ေတြလဲ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ..
ေဖေဖတို့ ေရခ်ိဳးထမင္းစားေနရင္ က်မက ဆိုင္ထိုင္ရတယ္။ (ဆိုင္ေစာင့္ရတာပါ။ )

တေန့ေတာ့ ..မိန္းမ၃ ေယာက္၀င္ခ်လာတယ္။ ခ်ည္ထုတ္ေတြေစ်းေမးလို ့ေရာင္းရေတာ့မယ္လို ့ေပ်ာ္ၿပီး က်မက ေဖေဖမွာထားတဲ့အတိုင္းေျပာရတယ္။ တေယာက္က “ ေရဆာလိုက္တာသမီးရယ္ ..
ေရတခြက္ေလာက္တိုက္ပါအံုး “တဲ ့။ ေရယူၿပီးထြက္လာေတာ့ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ခ်ည္ထုတ္လဲ ၃ထုတ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေဖက မဆူပါဘူး။ “ငါ့ သမီး မွတ္ထား။
လူေတြ အားလုံး ကိုယ္လို မဟုတ္ဘူး “တဲ ့။ “ အဲဒါ သမီးအတြက္ ပြဲဦးထြက္ သင္ခန္းစာပဲ “ လို ့ေျပာတယ္။ “ျပဳသူအသစ္ ခံရသူ အေဟာင္း “ လို ့လဲ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ၂ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ က်မ မ်က္စိပြင့္လာတယ္ေျပာရမွာပါ။ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္တရြွမ္းရွြမ္းနဲ ့ ေလယာဥ္ၾကီးနဲ ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ ့ အကိုေတြကို မနာလိုေတာ့ဘူး။ Wesley တံုးက က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္ကုန္တာက် မ မနာလိုေတာ့ဘူး။ က်မကိုယ္က်မ သိမ္ငယ္သြားတယ္။ဘာ့ေၾကာင့္ က်မ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ မရ ရမွာလဲ ။ အေဖ့ကို တိုက္ရိုက္က်မ အေရးဆိုတယ္။ အေဖက စာနာတတ္သား။ ခ်က္ျခင္းပဲ ေက်ာင္းအပ္ေပးတယ္။ဗုဒၼဘာသာေက်ာင္း လို ့ေခၚတဲ ့ (အမွတ္ ၁ )အထက္တန္းေက်ာင္းမွာက်မေနခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ေဖေဖက စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ ့ခြင့္ျပဳတာပါ။ စာကလြဲရင္ ဘာမွ အပိုမလုပ္ပါဘူး။ ေက်င္းနဲ ့အိမ္၊ အိမ္နဲ ့ေက်ာင္းကလြဲလို ့ ဘယ္မွ မသြားပါဘူး။ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းမထားပါဘူး လို ့ က်မက ၀န္ခံ ထားရတယ္ေလ။ လြယ္လြယ္၀န္ခံခဲ ့ေပမဲ ့ လက္ေတြ ့က်င့္သုံးဘို ့ ခက္ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္လာေတာ့ နဲနဲ လူမွဳေရး မ်ားလာပါၿပီ။ က်မက လဲက်မ အပိုေတြလုပ္ခ်င္ခဲ ့တယ္ေလ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဦးစီးတဲ ့ ငွက္ျပာမယ္ (Girl Guide ) လဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ တယ္။ ေလထဲမွာ ဟိုသည္ပ်ံ၀ဲေနတဲ ့ ၾကက္ေတာင္ျဖဴျဖဴေလးကိုလဲ လိုရာထိန္းခ်ဳပ္ ဖမ္းယူပို ့ျပစ္ဘို ့ ၀န္မေလးခဲ ့ဘူး။ “တိုးတက္ေသာ အေတြးအေခၚရွိသူ ေက်ာင္းသား “ အုပ္စု၀င္လဲ ၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ DSO ေတြနဲ ့ဆန့္က်င္ၿပီး အလံကိုင္ ခ်ီတက္ခဲ ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖတို့အျမင္ မွာေတာ့ က်မက “ ပါေလရာ “ ေပါ့။ မိန္းခေလးတန္မဲ ့ ေနရာတကာ ပါေလရာ ဘြဲ ့နဲ ့ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ ့ၾကတယ္။ က်မက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ သမိုင္းေတြ ပထ၀ီေတြထဲ က စကားအဆန္းေတြေျပာတတ္လာတယ္။မိဘေတြကို Autocracy ဆန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေ၀ဖန္တတ္လာတယ္။ မိဘနဲ ့သားသမီးဟာ ေက်းကြ်န္နဲ ့ သခင္ အေနအထားမျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာတို ့ ေျပာတတ္လာတယ္။ လြတ္လပ္မွဳမရွိဘူး။ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူးတို ့ ေျပာတတ္လာတယ္။ မိန္းကေလးမို ့ အစိုးရိမ္ပိုရွာတယ္လို ့ အေဖ့ကို စာနာၾကည့္ဖို က်ေတာ့ က်မ ပ်က္ကြက္ခဲ ့တယ္။ ့

လပိုင္းေလာက္သာလိုေတာ့တဲ ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကိုေတာင္ လက္လြတ္ခံၿပီး ေဖေဖ့ကို အရြဲ ့တိုက္ စြန္ ့ခြာပစ္ထားလို ့ ု အိမ္နဲ ့ေ၀းရာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးထြက္မိေတာ့တယ္။ခုေတာ့က်မသိၿပီ။ က်မစာနာတတ္ပါၿပီ။ ဒီ့အတြက္ ေဖေဖ့ကို က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ အေဖ့ေရွ ့မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး “က်မမွားခဲ ့ပါတယ္ အေဖ ရယ္” လို ့ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ အေဖက က်မကို မေျပာမဆို ႏွဳတ္လဲ မဆက္ စြန့္ခြာထားရစ္ခဲ့တာၾကာၿပီေကာ။ ေနာင္သံသရာမွာ ေဖေဖနဲ ့ ျပန္လည္ဆုံေတြ ့ခြင့္ရရင္ က်မ ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္ေရးတဲ ့ ေအာက္ပါစာပိုဒ္ ေလးကို ဖတ္ျပမိိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ။

“အခ်ိဳ့သည္ မိဘအိမ္တြင္ ေနရသည္ကို စိတ္ညစ္၍၄င္း ၊ ေက်ာင္းစာသင္ရသည္ကို ျငီးေငြ ့၍၄င္း ၊
မိသားစုရင္ခြင္၌ မေပ်ာ္ရြွင္၍ ၄င္း၊ ယင္းတို ့မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အလို ့ငွာ ၊ မည္သူ ့ကိုျဖစ္ျဖစ္
လက္ထပ္မည္ဟုဆုံးျဖတ္ျခင္းျပဳတတ္၏။ က်ားေၾကာက္၍ ရွင္ၾကီးကိုး ရွွင္ၾကီးက်ားထက္ဆိုးဟူသကဲ ့သို ့
ဘ၀အခက္အခဲမ်ားမွ အလြတ္ရုန္းလို၍ အိမ္ေထာင္ျပဳသူမ်ားသည္ ပို၍ ရွဳပ္ေထြးခက္ခဲေသာ
အိမ္ေထာင္ေရးျပသနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရကာ စိတ္ပ်က္ျခင္း ၊ ပူပန္ေသာကေရာက္ျခင္းတို ့ျဖင့္ သာ စခန္းသိမ္းရေလ့ရွိသည္။”
ေဒါက္တာေက်ာ္စိန္ MA.PhD (Columbia)
စိတ္ပညာ႒ာနမွဴး ရန္ကုန္ ၀ိဇၼာ သိပၼံတကၠသိုလ္။

ခင္ေမသစ္ (Florist)