ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကို ၾကိဳက္ရဲ႕လား တဲ့ ၊ ဒီ ေမးခြန္းကို ကြ်န္မ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ခဏခဏ အေမးခံရပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ဘာကိုၾကိဳက္ၿပီး ဘာကိုမၾကိဳက္မွန္း ကြ်န္မ တကယ့္ကိုေ၀ခြဲမရ စဥ္းစားမရနဲ႔၊ ကြ်န္မရဲ႕အေျဖကလဲ တိတိက်က် ွမရွိလွဘူး၊ ကြ်န္မရဲ႕ အက်င့္ကလဲ + အိုး သိပ္ၾကိဳက္တာေပါ့ .. အိမ္မက္ထဲက တိုင္းျပည္အလားးပဲ .. သိပ္ထူးျခားခမ္းျငားလွတဲ့ ၿမိဳ႕ပါ + လို႔ ေျမွာက္ပင့္ျဖီးျဖန္းၿပီး သမိုင္းနဲ႔ ခ်ီ မခ်ီးမြန္းတတ္ေလေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕အေျဖကို ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဴ႕သားေတြ ၾကိဳက္၊ မၾကိဳက္မသိႏိုင္ဘူး၊ ကြ်န္မ ေမေမ က ႏိုင္ငံတိုင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ အထူးသျဖင့္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနသိပ္စိတ္၀င္စားသူမို႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိ႕မေရာက္ခင္ကတည္းက ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံသမိုင္းေၾကာင္း ေမေမ့ဆီက တဆင့္ သိထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ပထမဆံုး ကြ်န္မ အမ်ဳိးသားရဲ႕မာမား(ေမေမ) က ေမးတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ “ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမို႕ကို ၾကိဳက္ရဲ႕လားတဲ့၊ ဘယ္လိုၾကိဳက္တာလဲ” တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ပထမဆံုးအေျဖက ++ တၿမိဳ႕လံုး ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြ အနိမ့္အျမင့္ ဆင္ေျခေလွ်ာေတြနဲ႕ အဲဒါကို ၾကိဳက္တယ္၊ ရန္ကုန္နဲ႔မတူဘူး++ ေျဖမိသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကပဲ အနိမ့္အျမင့္ ကုန္းေျမေပၚမွာ လမ္းေတြေဖာက္ထားၾကတယ္၊ ဟိုးေရွးေရွးက ေတာင္ကုန္းအနိမ့္အျမင့္ေတြထဲက ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ စက္ဘီးစီးဖို႔လမ္း၊ လူသြားလမ္းေတြကို ကားလမ္းမတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရွိၾကတယ္။ စက္ဘီး စီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္၊
ပထမဆံုးစက္ဘီးေလွ်ာက္စီး ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာပဲ စက္ဘီးလမ္း ေဘးျမက္ခင္းစပ္စပ္မွာ ေက်ာက္ျပားေလး၊ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုနဲ႔ ေဘးဖက္မွာ အလွဆင္ပန္းေျခာက္ေလးေတြနဲ႔၊ ကြ်န္မ ခ်က္ျခင္းပဲ စိတ္၀င္စားသြားတယ္၊ စက္ဘီးကိုရပ္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ေသဆံုးသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းအမွတ္တရ ေက်ာက္ျပားမွန္းသိလိုက္ရတယ္၊ က်န္ရစ္တဲ့မိသားစု၀င္ေတြက ထားေပးထားတယ္လို႔ အမ်ဳိးသားကရွင္းျပပါတယ္။ ဂူသခ်ဳိင္းေတြမွာလို အရမ္းမၾကီးလြန္း ခပ္ငယ္ငယ္ပါပဲ။ အေမႊးတိုင္ေလးေတြလာလာၿပီးထြန္းေပးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အေ၀းေျပးလမ္းမေတြရဲ႕ လမ္းေဘး ၀ဲ ယာ မွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ ေတြ႕ ေနရပါတယ္။
နံရံေဆးျခယ္ပန္းခ်ီထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ပါ၊ စက္ဘီးစီးျဖစ္တဲ့ လမ္းမတေလွ်ာက္နံရံေတြမွာ graffiti art ေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ဳိးေတြလဲပါတယ္၊ ရထားတစ္စီးလုံး graffiti art ေတြနဲ႔ ေဆးျခယ္ထားတာလဲ ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက စာလံုးေတြကိုပဲ အေရာင္ေတြ ျဖည့္သိပ္ထားၾကၿပီး သရုပ္ေဖာ္ပံုအနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ သံုးထားၾကတယ္။ အိမ္နံရံတိုင္းမွာ စာလံုးေတြနဲ႔လူငယ္ေတြလက္တည့္စမ္း ထားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ အေဆာက္အဦး အခ်ဳိ႕မွာေတာင္ လက္တည့္စမ္းထားတဲ့ စာလံုး graffiti ေတြ မညီမညာေတြ႔ရတတ္တယ္။ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႔နံရံေတြမွာ ပန္းခ်ီဆြဲထားၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္အရြယ္အစားၾကီးၾကီးေတြဆြဲၾကတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႔နံရံမွာ အမ်ဳိးသမီးပံု သစ္ပင္စိုက္ေနဟန္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္အျပည့္ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ မ်က္ႏွာကခပ္ေဆြးေဆြးဟန္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ကြ်န္မက ကေလးငယ္ေတြရဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ သူ႔ဟန္က မလိုက္ဘူးလို႔ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားကိုေျပာျပေတာ့ ေက်ာင္းသြားရမွာ ေၾကာက္လို႔ေနမွာ ေပါ့တဲ့၊ သူလဲ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ အစ အေနာက္သန္လာပါတယ္၊ ကြ်န္မက သိပ္ေနာက္တတ္တာကိုး၊ ေနတိုးမဟာမိတ္အဖြဲ႕ဗုံးၾကဲတဲ့အသံကိုလဲ သူ လုပ္ျပတတ္တယ္၊ "ေနတိုးဘြန္႔ဘ္ ပလိစ္"ဆိုတာနဲ႔ ဗံုးတလံုးက်လာသံ အနီးအေ၀းအသံ ေနာက္ ဗံုးကြဲသြားတဲ့ အသံမ်ဳိးတူေအာင္လုပ္ျပပါတယ္၊ တခါတခါ မေအာင္ျမင္တဲ့ဗံုးသံေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။
Sava နဲ႔ Danube ျမစ္ႏွစ္စင္း က ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ထဲ စီးဆင္းလို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြလဲ ဒီျမစ္ေတြေပၚ ေန႔တိုင္းျဖတ္သန္းလႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ New Belgradeမွာ ေနထိုင္သူေတြက Sava ျမစ္ကိုျဖတ္သန္းလို႔ သြားလာၾကတယ္၊ Danube ျမစ္ရဲ႕ ညာျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ က Zemun ရပ္ကြက္ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ေရွးေရွးက လူခ်မ္းသာၾကီးေတြ ေနၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဇီမန္ရပ္ကြက္ရဲ႕ အဓိက လမ္းမၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္၊ ကေလးေလးေတြေျပးလႊားေဆာ့ကစား ေနၾကၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ၊ shopping center ေတြျပည့္လို႔၊ မီးတိုင္ေတြကအစ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးလို၊ အေဆာက္အဦးေတြကလဲေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးေတြပါ၊ အင္မတန္လွပတဲ့ ဇီမန္ရပ္ကြက္ပါ၊ ဇီမန္ ကမ္းနားမွာ ပန္းခ်ီျပခန္းေဆာင္ေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆားလ္ဘီးယားမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလိုပဲ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့ ေခတ္ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအၿပီးအေဆာက္အဦးၾကီးေတြကို လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ သူေဌးၾကီးေတြလဲရွိတယ္။ အရင္က ရုပ္ရွင္ရုံပါတဲ့ ဟုိတယ္ အၾကီးၾကီးေတြက အခုအခါျပဳျပင္မြမ္းမံမႈမရွိေတာ့.. ထည္၀ါဆဲပံုသ႑ာန္ရွွိေပမဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ပံုစံ အေနအထားနဲ႔ ... အလိုမက်တဲ့မႈန္ကုပ္ကုပ္အဘိုးၾကီးေတြလို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဇီမန္ရပ္ကြက္ရဲ႕ ျမစ္ကမ္းပါးကၾကည့္ရင္ ရြက္ေလွေတြ ရြက္လႊင့္လို႔ .. ျမစ္ကမ္းပါးေပၚမွာ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔မိသားစု ေတြ အစုလိုက္အစုလိုက္သြားလာေနၾကတယ္။ ကမ္းပါးတေလွ်ာက္အပင္ေတြက ျပည့္သိပ္ေနေတာ့ အေအးဓါတ္ ေတာ္ေတာ္ကဲပါတယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ တြန္းလွည္းေလးေတြထဲ ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြထည့္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေတာင္ ဆားရ္ဘီးယားမွာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းက်ဆင္းေနတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕လမ္းေတြေပၚမွာ၊လူေနအိမ္ေတြေဘးလမ္းေတြတစ္ေလွ်ာက္အပင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတ႔ြရတယ္။ အပင္ေတြက အရိုးအဆစ္ၾကီးၾကီးသန္သန္မာမာအပင္ေတြအျပင္၊ ေဆာင္းတြင္းမွာ ပါရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ သဘာ၀ကျပဳျပင္ေပးထားတာတဲ့ အပင္မ်ဳိးေလးေတြပါ ရွိတယ္၊ ရာသီဥတုက အလွ်င္အျမန္ေျပာင္း တတ္တယ္၊ ေန႔လည္ဘက္ ေနေရာင္စူးရဲရဲ၊ အပူျပင္းထန္တဲ့ေႏြရာသီမ်ဳိးမွာေတာင္ အဲဒီညေနခင္းေတြမွာအပူခ်ိန္ရုတ္တရက္က်သြားတတ္ၿပီး၊ အဲဒီအေအးဓါတ္က ရန္ကုန္ေဆာင္းထက္ေအးပါတယ္။ မိုးေလ၀သခန္႔မွန္းခ်က္ကို အျမဲသတင္းမွာေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ ျပတင္းေပါက္ေတြေဘးမွာ အပူခ်ိန္တိုင္းျပဒါးတိုင္ေလးေတြထားၾကၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီး အပူခ်ိန္ကိုၾကည့္အ၀တ္အစား ေရြးရေသးတယ္၊ အေဆာက္အဦးေတြကလဲ ရာသီဥတုဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကေတာ့ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း စစ္တိုက္ခါနီး ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားတဲ့ စစ္သူၾကီးေတြလိုပဲ ျမင္ျမင္ေနမိေသးတယ္။ အခုလတ္တေလာအေျခအေနမွာေတာ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ေဆာက္ရင္ bomb shelter အခန္းထည့္ေဆာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ဳိးရွိ မရွိ မသိေပမဲ့ အရင္ကအေဆာက္အဦးေဆာက္ရင္ bomb shelter အခန္းထည့္ေဆာက္ရပါတယ္။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုမွာ အားလံုးပုန္းခိုႏိုင္မယ့္ အခန္းတခန္းမ်ဳိးပါ။ ဗံုးဒဏ္ ထိမွန္ထားတဲ့ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို အခုထက္ထိျမင္ေနရဆဲပါ။ ကိုဆိုဗိုခြဲထြက္ေရးစစ္ပြဲအတြင္း ေနတိုးမဟာမိတ္အဖြဲ႔ဗုံးၾကဲတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားရဲ႕ အဖြားက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲက မထႏိုင္တဲ့ အဖြားနဲ႔အတူ အိမ္ခန္းထဲမွာပဲ ေနခဲ့ၾကတယ္၊ အမ်ဳိးသားရဲ႔ မိသားစုေတြေတာ့ ဗံုးက်င္းထဲ မဆင္းၾကဘူးလို႔ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ဗံုးၾကဲမယ့္အခ်ိန္ ၾကိဳတင္ေၾကညာထားခဲ့ေပမဲ့ target လြဲတဲ့ဗံုးေတြက စစ္ပြဲတိုင္းမွာရွိတတ္ပါတယ္။ target လြဲတဲ့ ဗံုးဆံေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈမ်ားတာေတြရွိၾကတယ္။ စစ္ပြဲတိုင္းဟာ စစ္ရဲ႔ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြေပးၾကစျမဲပါ။
ေက်ာဖက္၊ရင္ဘတ္နဲ႔အေတာင္ပံ၊အရင္းပိုင္းမွာ ခဲေရာင္လိုလို၊ အျဖဴေရာင္ေရာင္လိုလို အေရာင္ေျပးေနတဲ့ က်ီးေတြကလဲ walnut(သစ္ၾကားသီး)ေတြ ကိုက္ခ်ီၿပီးအျမင့္က ပစ္ခ်၊ ျပန္ဖဲ့ တစ္ခါ ျပန္ကိုက္ခ်ီ အျမင့္ကိုပ်ံ ျပန္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္နဲ႔ ဥာဏ္ၾကီးလွတဲ့ က်ီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသရေသးတယ္၊ သစ္ၾကားသီးရဲ႕အစိမ္းေရာင္အခြံပိုင္းက လက္နဲ႔ တုိက္ရိုက္ကိုင္တြယ္ရင္ အင္မတန္စြန္းထင္းလြယ္ပါတယ္။ စြန္းေနတဲ့ အမည္းေရာင္က ျပန္ဖ်က္ဖို႔ခက္လွတယ္၊ ဆံပင္ဆိုးေဆးလုပ္ရင္ရမွာပဲလို႔ ကိုယ္ကေတြးမိရုံရွိေသး အဲဒီအစိမ္းေရာင္အျပင္ဖက္ အခြံေပ်ာ့ပိုင္းကေန ဆံပင္ဆိုးေဆးလုပ္ၾကတယ္ လို႔ ေျပာျပၾကတယ္။
ဒီက အပင္(ပန္းအလွပင္)ေလးေတြက လဲ အရိုးေတြ ေတာ္ေတာ္သန္မာတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ အခန္းျပတင္းေပါက္မွာ တန္းစီစိုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးတစ္ပင္ သစ္သားယင္းလိပ္ကို ဆြဲခ်လိုက္ရင္း ျပတ္က်သြားဘူးတယ္၊ ကြ်န္မက ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔မို႕ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္လို႔၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားက ေအးေအးလူလူ၊ အဲဒီ အပင္ကိုင္းေလးယူၿပီး ေရခြက္တခြက္ထဲ စိမ္ထားလိုက္တယ္၊ မေသပါဘူးတဲ့၊ ေနာက္၃၊ ၄ ရက္ေလာက္ဆို ေျမၾကီးထဲ ျပန္ထည့္စိုက္လို႔ရၿပီတဲ့၊ တကယ္ပဲ ေနာက္ပိုင္း ေျမၾကီးထဲ ျပန္ထည့္စိုက္လုိက္ေတာ့ အပင္ေနာက္တစ္ပင္ ျပန္ေပါက္ေနေရာ၊ ရန္ကုန္မွာ မနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညေနတစ္ၾကိမ္ ဘုရားပန္းအိုးေရလဲ တတ္တဲ့ ေမေမ့ကိုေတာင္ သတိရလုိက္မိတယ္၊ ပန္းအိုးထဲေရထည့္ထားၿပီးရင္ ၄၊၅ ရက္ေလာက္ထားလို႔ရတယ္၊ ေရလဲေပးဖို႔လဲ မလိုဘူး၊ သိပ္ေအးတာကိုး၊
ေနာက္ အမ်ဳိးသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးျပန္တယ္၊ Do you like Belgrade? တဲ့၊ ဒီတစ္ခါလဲ စိတ္ထဲေပၚလာတာေျပာမိျပန္တယ္၊ ကားေတြမွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သီခ်င္းသံေတြမဆူဘူး၊ အဲဒါကိုၾကိဳက္တယ္လို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ဒီက ကိုယ္ပိုင္ကား၊ ဘတ္စ္၊ ရထား(အမွန္က ကားရထား)ေတြမွာ သီခ်င္းေတြမဖြင့္ၾကဘူး၊ အျပင္ထြက္တိုင္း သီခ်င္းသံၾကားရဖို႔ခက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဟိုနားဒီနား၊လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းသံဆူညံတတ္တာရယ္၊ တကၠစီကားငွားစီးတဲ့အခါမွာေတာင္ သီခ်င္းသိပ္ၾကိဳက္လြန္းတဲ့ ကားသမားနဲ႔ေတြ႔ရင္ သူဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံအက်ယ္ၾကီးကို ေအာင့္အည္းနားေထာင္ေပးလိုက္ရတယ္၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ နဲနဲတိုးေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ဆူေဆာင့္ေဆာင့္န႔ဲ ေလွ်ာ့တယ္ဆိုရုံေလးေလွ်ာ့ေပးတာမ်ိဳးၾကံဳဖူးထားေတာ့ သီခ်င္းသံေတြမၾကားရတဲ့ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာ သီခ်င္းမၾကိဳက္ၾကဘူးလား လို႔ေတာင္ ျပန္ေမးမိပါေသးတယ္။ ကားတစီးတေလပဲ သီခ်င္းသံၾကားလိုက္မိတာရွိေပမဲ့ အမ်ားစုက သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္မဖြင့္ၾကပါဘူး။
ဘဲလ္ဂရိတ္ ဘုိဟီးမီးရမ္း(Bohemian)ရပ္ကြက္ရဲ႔ စကာဒါလီယာလမ္းက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားစုလာၾကတယ္၊ အႏုပညာရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊စာေရးဆရာေတြ စုၾကတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီလမ္းထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္၊စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဆားလ္ဗီးယန္းတိုင္းရင္းသား၀တ္စံု၀တ္ၿပီးတိုင္းရင္းသားေတးသံေတြကို အေကာ္ဒီယံ၊ ဂီတာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာလဲေတြ႔ရတယ္၊ ၁၈၃၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ဂ်စ္ပဆီေတြအေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာ လို႔ဆိုတယ္၊ အဲဒီလမ္းေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ ေဘာစ့္နီးယန္း စာေရးဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကယ္ရီေကးခ်ားေရးဆြဲသူ ဇူကို (Zuko Džumhur) ေက်ာက္စာတိုင္ေလးမွာေရးသားထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းလွတယ္၊ ဇူကိုက လမ္းကေလး ေနရာက ေျပာျပေနဟန္ေရးထားတာပါ။
"My name is Skadarlija...or Skadarska street, however you like it. I am no boulevard...or avenue...or highway. I am common steep curved alley in the middle of Belgrade. And that would be everything meaningful to be told about me if it wouldn't be for my bohemian history, my crumbling roofs, my shaking chairs... " လို႔ အစခ်ီၿပီးေရးထားတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးကို လာလည္ၾကတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေတြထဲမွာ ဂစ္တာသမား ဂ်ီမီဟန္းဒရစ္ဇ္၊ ၄၁ၾကိမ္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ အိတ္ခ်္ ဒဗလ်ဴဘုရွ္ (George Herbert Walker Bush), ယူဂိုဆလပ္ဗ္ေတာ္လွန္ေရးသမား ေဂ်ာစစ္ပ္ဘေရာဇ္တီတိုး(Josip Broz Tito)၊ စပိ္န္သမၼတဂ်ဴရန္ကာလို႔စ္၀မ္း(King Juan Carlos I of Spain)၊ အီတလီဆိုရွယ္လစ္သမၼတေဟာင္း စန္ဒရိုပါတီနီ(Sandro Pertini)နဲ႔ စစ္တုရင္ကစားသမား အနာတိုလီ ကာေပါဗ့္(Anatoly Karpov)ေတြပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းေလးက စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြရဲ႕နံရံေတြမွာ လာလည္ၾကတဲ့နာမည္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ပံုေတြ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။
ဘဲဂ္ဂရိတ္မွာသရဲတေစၥရွိတယ္လို႔မၾကားဖူးေပမဲ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ၾကားဖူးတယ္လို႔ အမ်ဳိးသားေျပာျပတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕က၁၅ကီလိုမီတာေ၀းတဲ့ စကဲလာရြာေလးေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ကာကြယ္ဖို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြတံခါး၀မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ ရြာေလးေတြမွာ အဲဒီအယူရွိၾကတယ္၊ အိမ္တံခါး၀ေတြမွာၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့အဲဒီလိုအယူမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန စကဲလာရြာေလးရဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ရြာေလးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ရြာေလးေတြလို႔ သူတို႔က ေျပာၾကေပမဲ့ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲကလို ေခါင္မိုးခြ်န္ခြ်န္၊ ေခါင္မိုးနီနီ၊ ပန္းေရာင္စံု၊ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္လွလွေလးေတြပါ၊ ပန္းေတြအမ်ားၾကီးပဲစုိက္ၿပီးအိမ္ကိုအလွဆင္ၾကတယ္။
ဘဲလ္ဂရိတ္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ထူထပ္ပံုဟာ အလိပ္လိုက္အလိပ္လိုက္ ျပည့္သိပ္ေနေအာင္ ထူထပ္ေလ့ရွိတယ္။ တိမ္ထူထူမရွိ၊ တိမ္ကင္းစင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္းကင္မွာပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ ေလယာဥ္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္အျဖဴေရာင္အခိုးအေငြ႕အစင္းလိုက္ အစင္းလိုက္က်န္ေနခဲ့တာ အလြန္ၾကည့္လို႔လွပါတယ္၊ ေကာင္းကင္ကေလထုစြတ္စိုမႈျမင့္မားေတာ့ ေလယာဥ္ရဲ႔ အင္ဂ်င္ကထြက္တဲ့ အပူေၾကာင့္လမ္းေၾကာင္းေတြက်န္ေနခဲ့တာဟာ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားတဲ့ေန႔ဆို ေလယာဥ္ ၄ စီး၊ ၅စီးရဲ႔လမ္းေၾကာင္းေတြ တစ္ခုကို တစ္ခုက ထပ္လို႔ေကာင္းကင္မွာျပည့္ေနတတ္တယ္။
မီးေရာင္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အ၀ါေရာင္မီးေရာင္ေတြ ေတြ႕ရတယ္၊ အျဖဴေရာင္မီးေရာင္ေတြ သိပ္မေတြ႔ရဘူး၊ စကဲလာရြာေလးကအျပန္ ေမွာင္ခါစညခင္းမွာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကို
အ၀ါေရာင္ မီးေရာင္ကဲကဲ တလက္လက္ေတာက္ေနတာေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကုန္းျမင့္ထက္က ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အျမင့္ကိုပိုသတိထားမိလုိက္ပါတယ္။
Do you like Belgrade တဲ့
(ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာအေထာက္အထားေတြနဲ႔ေရးထားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္မ ေတြ႕ခဲ့ရ သိခဲ့ရသေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြသာ ေရးထားတာပါ၊ အမွန္ကလဲ ဒီ့ထက္ပို မသိလို႔၊ :D ကလာမန္ဒန္ခံတပ္ (အခုေတာ့ပန္းျခံ)၊ အခုထက္ထိ တည္ေဆာက္ေနဆဲ ထူးျခားလွတဲ့ စိန္႔ဆာဗာေအာ္သိုေဒါ့စ္ဘုရားေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း ထပ္ေရးၾကည့္ပါဦးမယ္၊ တျခား ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လူေနမႈစရိုက္ေလးေတြေရးၾကည့္ဦးမလားလို႔)
ပထမဆံုး ကြ်န္မ အမ်ဳိးသားရဲ႕မာမား(ေမေမ) က ေမးတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ “ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမို႕ကို ၾကိဳက္ရဲ႕လားတဲ့၊ ဘယ္လိုၾကိဳက္တာလဲ” တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ပထမဆံုးအေျဖက ++ တၿမိဳ႕လံုး ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြ အနိမ့္အျမင့္ ဆင္ေျခေလွ်ာေတြနဲ႕ အဲဒါကို ၾကိဳက္တယ္၊ ရန္ကုန္နဲ႔မတူဘူး++ ေျဖမိသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကပဲ အနိမ့္အျမင့္ ကုန္းေျမေပၚမွာ လမ္းေတြေဖာက္ထားၾကတယ္၊ ဟိုးေရွးေရွးက ေတာင္ကုန္းအနိမ့္အျမင့္ေတြထဲက ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ စက္ဘီးစီးဖို႔လမ္း၊ လူသြားလမ္းေတြကို ကားလမ္းမတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရွိၾကတယ္။ စက္ဘီး စီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္၊
ပထမဆံုးစက္ဘီးေလွ်ာက္စီး ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာပဲ စက္ဘီးလမ္း ေဘးျမက္ခင္းစပ္စပ္မွာ ေက်ာက္ျပားေလး၊ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုနဲ႔ ေဘးဖက္မွာ အလွဆင္ပန္းေျခာက္ေလးေတြနဲ႔၊ ကြ်န္မ ခ်က္ျခင္းပဲ စိတ္၀င္စားသြားတယ္၊ စက္ဘီးကိုရပ္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ေသဆံုးသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းအမွတ္တရ ေက်ာက္ျပားမွန္းသိလိုက္ရတယ္၊ က်န္ရစ္တဲ့မိသားစု၀င္ေတြက ထားေပးထားတယ္လို႔ အမ်ဳိးသားကရွင္းျပပါတယ္။ ဂူသခ်ဳိင္းေတြမွာလို အရမ္းမၾကီးလြန္း ခပ္ငယ္ငယ္ပါပဲ။ အေမႊးတိုင္ေလးေတြလာလာၿပီးထြန္းေပးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အေ၀းေျပးလမ္းမေတြရဲ႕ လမ္းေဘး ၀ဲ ယာ မွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ ေတြ႕ ေနရပါတယ္။
နံရံေဆးျခယ္ပန္းခ်ီထြန္းကားတဲ့ ၿမိဳ႕ပါ၊ စက္ဘီးစီးျဖစ္တဲ့ လမ္းမတေလွ်ာက္နံရံေတြမွာ graffiti art ေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ဳိးေတြလဲပါတယ္၊ ရထားတစ္စီးလုံး graffiti art ေတြနဲ႔ ေဆးျခယ္ထားတာလဲ ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက စာလံုးေတြကိုပဲ အေရာင္ေတြ ျဖည့္သိပ္ထားၾကၿပီး သရုပ္ေဖာ္ပံုအနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ သံုးထားၾကတယ္။ အိမ္နံရံတိုင္းမွာ စာလံုးေတြနဲ႔လူငယ္ေတြလက္တည့္စမ္း ထားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ အေဆာက္အဦး အခ်ဳိ႕မွာေတာင္ လက္တည့္စမ္းထားတဲ့ စာလံုး graffiti ေတြ မညီမညာေတြ႔ရတတ္တယ္။ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႔နံရံေတြမွာ ပန္းခ်ီဆြဲထားၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္အရြယ္အစားၾကီးၾကီးေတြဆြဲၾကတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႔နံရံမွာ အမ်ဳိးသမီးပံု သစ္ပင္စိုက္ေနဟန္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္အျပည့္ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ မ်က္ႏွာကခပ္ေဆြးေဆြးဟန္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ကြ်န္မက ကေလးငယ္ေတြရဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ သူ႔ဟန္က မလိုက္ဘူးလို႔ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားကိုေျပာျပေတာ့ ေက်ာင္းသြားရမွာ ေၾကာက္လို႔ေနမွာ ေပါ့တဲ့၊ သူလဲ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ အစ အေနာက္သန္လာပါတယ္၊ ကြ်န္မက သိပ္ေနာက္တတ္တာကိုး၊ ေနတိုးမဟာမိတ္အဖြဲ႕ဗုံးၾကဲတဲ့အသံကိုလဲ သူ လုပ္ျပတတ္တယ္၊ "ေနတိုးဘြန္႔ဘ္ ပလိစ္"ဆိုတာနဲ႔ ဗံုးတလံုးက်လာသံ အနီးအေ၀းအသံ ေနာက္ ဗံုးကြဲသြားတဲ့ အသံမ်ဳိးတူေအာင္လုပ္ျပပါတယ္၊ တခါတခါ မေအာင္ျမင္တဲ့ဗံုးသံေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။
Sava နဲ႔ Danube ျမစ္ႏွစ္စင္း က ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ထဲ စီးဆင္းလို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြလဲ ဒီျမစ္ေတြေပၚ ေန႔တိုင္းျဖတ္သန္းလႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ New Belgradeမွာ ေနထိုင္သူေတြက Sava ျမစ္ကိုျဖတ္သန္းလို႔ သြားလာၾကတယ္၊ Danube ျမစ္ရဲ႕ ညာျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ က Zemun ရပ္ကြက္ဟာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ေရွးေရွးက လူခ်မ္းသာၾကီးေတြ ေနၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဇီမန္ရပ္ကြက္ရဲ႕ အဓိက လမ္းမၾကီးက ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္၊ ကေလးေလးေတြေျပးလႊားေဆာ့ကစား ေနၾကၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ၊ shopping center ေတြျပည့္လို႔၊ မီးတိုင္ေတြကအစ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးလို၊ အေဆာက္အဦးေတြကလဲေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ဳိးေတြပါ၊ အင္မတန္လွပတဲ့ ဇီမန္ရပ္ကြက္ပါ၊ ဇီမန္ ကမ္းနားမွာ ပန္းခ်ီျပခန္းေဆာင္ေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္၊ ဆားလ္ဘီးယားမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလိုပဲ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့ ေခတ္ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအၿပီးအေဆာက္အဦးၾကီးေတြကို လက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ သူေဌးၾကီးေတြလဲရွိတယ္။ အရင္က ရုပ္ရွင္ရုံပါတဲ့ ဟုိတယ္ အၾကီးၾကီးေတြက အခုအခါျပဳျပင္မြမ္းမံမႈမရွိေတာ့.. ထည္၀ါဆဲပံုသ႑ာန္ရွွိေပမဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ပံုစံ အေနအထားနဲ႔ ... အလိုမက်တဲ့မႈန္ကုပ္ကုပ္အဘိုးၾကီးေတြလို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဇီမန္ရပ္ကြက္ရဲ႕ ျမစ္ကမ္းပါးကၾကည့္ရင္ ရြက္ေလွေတြ ရြက္လႊင့္လို႔ .. ျမစ္ကမ္းပါးေပၚမွာ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔မိသားစု ေတြ အစုလိုက္အစုလိုက္သြားလာေနၾကတယ္။ ကမ္းပါးတေလွ်ာက္အပင္ေတြက ျပည့္သိပ္ေနေတာ့ အေအးဓါတ္ ေတာ္ေတာ္ကဲပါတယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ တြန္းလွည္းေလးေတြထဲ ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြထည့္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေတာင္ ဆားရ္ဘီးယားမွာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းက်ဆင္းေနတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕လမ္းေတြေပၚမွာ၊လူေနအိမ္ေတြေဘးလမ္းေတြတစ္ေလွ်ာက္အပင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတ႔ြရတယ္။ အပင္ေတြက အရိုးအဆစ္ၾကီးၾကီးသန္သန္မာမာအပင္ေတြအျပင္၊ ေဆာင္းတြင္းမွာ ပါရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ သဘာ၀ကျပဳျပင္ေပးထားတာတဲ့ အပင္မ်ဳိးေလးေတြပါ ရွိတယ္၊ ရာသီဥတုက အလွ်င္အျမန္ေျပာင္း တတ္တယ္၊ ေန႔လည္ဘက္ ေနေရာင္စူးရဲရဲ၊ အပူျပင္းထန္တဲ့ေႏြရာသီမ်ဳိးမွာေတာင္ အဲဒီညေနခင္းေတြမွာအပူခ်ိန္ရုတ္တရက္က်သြားတတ္ၿပီး၊ အဲဒီအေအးဓါတ္က ရန္ကုန္ေဆာင္းထက္ေအးပါတယ္။ မိုးေလ၀သခန္႔မွန္းခ်က္ကို အျမဲသတင္းမွာေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ ျပတင္းေပါက္ေတြေဘးမွာ အပူခ်ိန္တိုင္းျပဒါးတိုင္ေလးေတြထားၾကၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီး အပူခ်ိန္ကိုၾကည့္အ၀တ္အစား ေရြးရေသးတယ္၊ အေဆာက္အဦးေတြကလဲ ရာသီဥတုဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္ထားၾကေတာ့ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း စစ္တိုက္ခါနီး ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားတဲ့ စစ္သူၾကီးေတြလိုပဲ ျမင္ျမင္ေနမိေသးတယ္။ အခုလတ္တေလာအေျခအေနမွာေတာ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ေဆာက္ရင္ bomb shelter အခန္းထည့္ေဆာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ဳိးရွိ မရွိ မသိေပမဲ့ အရင္ကအေဆာက္အဦးေဆာက္ရင္ bomb shelter အခန္းထည့္ေဆာက္ရပါတယ္။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုမွာ အားလံုးပုန္းခိုႏိုင္မယ့္ အခန္းတခန္းမ်ဳိးပါ။ ဗံုးဒဏ္ ထိမွန္ထားတဲ့ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို အခုထက္ထိျမင္ေနရဆဲပါ။ ကိုဆိုဗိုခြဲထြက္ေရးစစ္ပြဲအတြင္း ေနတိုးမဟာမိတ္အဖြဲ႔ဗုံးၾကဲတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားရဲ႕ အဖြားက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲက မထႏိုင္တဲ့ အဖြားနဲ႔အတူ အိမ္ခန္းထဲမွာပဲ ေနခဲ့ၾကတယ္၊ အမ်ဳိးသားရဲ႔ မိသားစုေတြေတာ့ ဗံုးက်င္းထဲ မဆင္းၾကဘူးလို႔ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ဗံုးၾကဲမယ့္အခ်ိန္ ၾကိဳတင္ေၾကညာထားခဲ့ေပမဲ့ target လြဲတဲ့ဗံုးေတြက စစ္ပြဲတိုင္းမွာရွိတတ္ပါတယ္။ target လြဲတဲ့ ဗံုးဆံေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈမ်ားတာေတြရွိၾကတယ္။ စစ္ပြဲတိုင္းဟာ စစ္ရဲ႔ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြေပးၾကစျမဲပါ။
ေက်ာဖက္၊ရင္ဘတ္နဲ႔အေတာင္ပံ၊အရင္းပိုင္းမွာ ခဲေရာင္လိုလို၊ အျဖဴေရာင္ေရာင္လိုလို အေရာင္ေျပးေနတဲ့ က်ီးေတြကလဲ walnut(သစ္ၾကားသီး)ေတြ ကိုက္ခ်ီၿပီးအျမင့္က ပစ္ခ်၊ ျပန္ဖဲ့ တစ္ခါ ျပန္ကိုက္ခ်ီ အျမင့္ကိုပ်ံ ျပန္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္နဲ႔ ဥာဏ္ၾကီးလွတဲ့ က်ီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသရေသးတယ္၊ သစ္ၾကားသီးရဲ႕အစိမ္းေရာင္အခြံပိုင္းက လက္နဲ႔ တုိက္ရိုက္ကိုင္တြယ္ရင္ အင္မတန္စြန္းထင္းလြယ္ပါတယ္။ စြန္းေနတဲ့ အမည္းေရာင္က ျပန္ဖ်က္ဖို႔ခက္လွတယ္၊ ဆံပင္ဆိုးေဆးလုပ္ရင္ရမွာပဲလို႔ ကိုယ္ကေတြးမိရုံရွိေသး အဲဒီအစိမ္းေရာင္အျပင္ဖက္ အခြံေပ်ာ့ပိုင္းကေန ဆံပင္ဆိုးေဆးလုပ္ၾကတယ္ လို႔ ေျပာျပၾကတယ္။
ဒီက အပင္(ပန္းအလွပင္)ေလးေတြက လဲ အရိုးေတြ ေတာ္ေတာ္သန္မာတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ အခန္းျပတင္းေပါက္မွာ တန္းစီစိုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးတစ္ပင္ သစ္သားယင္းလိပ္ကို ဆြဲခ်လိုက္ရင္း ျပတ္က်သြားဘူးတယ္၊ ကြ်န္မက ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔မို႕ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္လို႔၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားက ေအးေအးလူလူ၊ အဲဒီ အပင္ကိုင္းေလးယူၿပီး ေရခြက္တခြက္ထဲ စိမ္ထားလိုက္တယ္၊ မေသပါဘူးတဲ့၊ ေနာက္၃၊ ၄ ရက္ေလာက္ဆို ေျမၾကီးထဲ ျပန္ထည့္စိုက္လို႔ရၿပီတဲ့၊ တကယ္ပဲ ေနာက္ပိုင္း ေျမၾကီးထဲ ျပန္ထည့္စိုက္လုိက္ေတာ့ အပင္ေနာက္တစ္ပင္ ျပန္ေပါက္ေနေရာ၊ ရန္ကုန္မွာ မနက္တစ္ၾကိမ္၊ ညေနတစ္ၾကိမ္ ဘုရားပန္းအိုးေရလဲ တတ္တဲ့ ေမေမ့ကိုေတာင္ သတိရလုိက္မိတယ္၊ ပန္းအိုးထဲေရထည့္ထားၿပီးရင္ ၄၊၅ ရက္ေလာက္ထားလို႔ရတယ္၊ ေရလဲေပးဖို႔လဲ မလိုဘူး၊ သိပ္ေအးတာကိုး၊
ေနာက္ အမ်ဳိးသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးျပန္တယ္၊ Do you like Belgrade? တဲ့၊ ဒီတစ္ခါလဲ စိတ္ထဲေပၚလာတာေျပာမိျပန္တယ္၊ ကားေတြမွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သီခ်င္းသံေတြမဆူဘူး၊ အဲဒါကိုၾကိဳက္တယ္လို႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ဒီက ကိုယ္ပိုင္ကား၊ ဘတ္စ္၊ ရထား(အမွန္က ကားရထား)ေတြမွာ သီခ်င္းေတြမဖြင့္ၾကဘူး၊ အျပင္ထြက္တိုင္း သီခ်င္းသံၾကားရဖို႔ခက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဟိုနားဒီနား၊လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းသံဆူညံတတ္တာရယ္၊ တကၠစီကားငွားစီးတဲ့အခါမွာေတာင္ သီခ်င္းသိပ္ၾကိဳက္လြန္းတဲ့ ကားသမားနဲ႔ေတြ႔ရင္ သူဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံအက်ယ္ၾကီးကို ေအာင့္အည္းနားေထာင္ေပးလိုက္ရတယ္၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ နဲနဲတိုးေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ဆူေဆာင့္ေဆာင့္န႔ဲ ေလွ်ာ့တယ္ဆိုရုံေလးေလွ်ာ့ေပးတာမ်ိဳးၾကံဳဖူးထားေတာ့ သီခ်င္းသံေတြမၾကားရတဲ့ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာ သီခ်င္းမၾကိဳက္ၾကဘူးလား လို႔ေတာင္ ျပန္ေမးမိပါေသးတယ္။ ကားတစီးတေလပဲ သီခ်င္းသံၾကားလိုက္မိတာရွိေပမဲ့ အမ်ားစုက သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္မဖြင့္ၾကပါဘူး။
ဘဲလ္ဂရိတ္ ဘုိဟီးမီးရမ္း(Bohemian)ရပ္ကြက္ရဲ႔ စကာဒါလီယာလမ္းက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားစုလာၾကတယ္၊ အႏုပညာရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊စာေရးဆရာေတြ စုၾကတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီလမ္းထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္၊စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဆားလ္ဗီးယန္းတိုင္းရင္းသား၀တ္စံု၀တ္ၿပီးတိုင္းရင္းသားေတးသံေတြကို အေကာ္ဒီယံ၊ ဂီတာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာလဲေတြ႔ရတယ္၊ ၁၈၃၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ဂ်စ္ပဆီေတြအေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ေနရာ လို႔ဆိုတယ္၊ အဲဒီလမ္းေလးရဲ႔ ထိပ္မွာ ေဘာစ့္နီးယန္း စာေရးဆရာ၊ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကယ္ရီေကးခ်ားေရးဆြဲသူ ဇူကို (Zuko Džumhur) ေက်ာက္စာတိုင္ေလးမွာေရးသားထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းလွတယ္၊ ဇူကိုက လမ္းကေလး ေနရာက ေျပာျပေနဟန္ေရးထားတာပါ။
"My name is Skadarlija...or Skadarska street, however you like it. I am no boulevard...or avenue...or highway. I am common steep curved alley in the middle of Belgrade. And that would be everything meaningful to be told about me if it wouldn't be for my bohemian history, my crumbling roofs, my shaking chairs... " လို႔ အစခ်ီၿပီးေရးထားတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးကို လာလည္ၾကတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေတြထဲမွာ ဂစ္တာသမား ဂ်ီမီဟန္းဒရစ္ဇ္၊ ၄၁ၾကိမ္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ အိတ္ခ်္ ဒဗလ်ဴဘုရွ္ (George Herbert Walker Bush), ယူဂိုဆလပ္ဗ္ေတာ္လွန္ေရးသမား ေဂ်ာစစ္ပ္ဘေရာဇ္တီတိုး(Josip Broz Tito)၊ စပိ္န္သမၼတဂ်ဴရန္ကာလို႔စ္၀မ္း(King Juan Carlos I of Spain)၊ အီတလီဆိုရွယ္လစ္သမၼတေဟာင္း စန္ဒရိုပါတီနီ(Sandro Pertini)နဲ႔ စစ္တုရင္ကစားသမား အနာတိုလီ ကာေပါဗ့္(Anatoly Karpov)ေတြပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းေလးက စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြရဲ႕နံရံေတြမွာ လာလည္ၾကတဲ့နာမည္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ပံုေတြ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။
ဘဲဂ္ဂရိတ္မွာသရဲတေစၥရွိတယ္လို႔မၾကားဖူးေပမဲ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ၾကားဖူးတယ္လို႔ အမ်ဳိးသားေျပာျပတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕က၁၅ကီလိုမီတာေ၀းတဲ့ စကဲလာရြာေလးေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ကာကြယ္ဖို႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြတံခါး၀မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ ရြာေလးေတြမွာ အဲဒီအယူရွိၾကတယ္၊ အိမ္တံခါး၀ေတြမွာၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့အဲဒီလိုအယူမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန စကဲလာရြာေလးရဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ရြာေလးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ရြာေလးေတြလို႔ သူတို႔က ေျပာၾကေပမဲ့ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲကလို ေခါင္မိုးခြ်န္ခြ်န္၊ ေခါင္မိုးနီနီ၊ ပန္းေရာင္စံု၊ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္လွလွေလးေတြပါ၊ ပန္းေတြအမ်ားၾကီးပဲစုိက္ၿပီးအိမ္ကိုအလွဆင္ၾကတယ္။
ဘဲလ္ဂရိတ္ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ထူထပ္ပံုဟာ အလိပ္လိုက္အလိပ္လိုက္ ျပည့္သိပ္ေနေအာင္ ထူထပ္ေလ့ရွိတယ္။ တိမ္ထူထူမရွိ၊ တိမ္ကင္းစင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္းကင္မွာပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ ေလယာဥ္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္အျဖဴေရာင္အခိုးအေငြ႕အစင္းလိုက္ အစင္းလိုက္က်န္ေနခဲ့တာ အလြန္ၾကည့္လို႔လွပါတယ္၊ ေကာင္းကင္ကေလထုစြတ္စိုမႈျမင့္မားေတာ့ ေလယာဥ္ရဲ႔ အင္ဂ်င္ကထြက္တဲ့ အပူေၾကာင့္လမ္းေၾကာင္းေတြက်န္ေနခဲ့တာဟာ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားတဲ့ေန႔ဆို ေလယာဥ္ ၄ စီး၊ ၅စီးရဲ႔လမ္းေၾကာင္းေတြ တစ္ခုကို တစ္ခုက ထပ္လို႔ေကာင္းကင္မွာျပည့္ေနတတ္တယ္။
မီးေရာင္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အ၀ါေရာင္မီးေရာင္ေတြ ေတြ႕ရတယ္၊ အျဖဴေရာင္မီးေရာင္ေတြ သိပ္မေတြ႔ရဘူး၊ စကဲလာရြာေလးကအျပန္ ေမွာင္ခါစညခင္းမွာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကို
အ၀ါေရာင္ မီးေရာင္ကဲကဲ တလက္လက္ေတာက္ေနတာေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကုန္းျမင့္ထက္က ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အျမင့္ကိုပိုသတိထားမိလုိက္ပါတယ္။
Do you like Belgrade တဲ့
(ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာအေထာက္အထားေတြနဲ႔ေရးထားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္မ ေတြ႕ခဲ့ရ သိခဲ့ရသေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြသာ ေရးထားတာပါ၊ အမွန္ကလဲ ဒီ့ထက္ပို မသိလို႔၊ :D ကလာမန္ဒန္ခံတပ္ (အခုေတာ့ပန္းျခံ)၊ အခုထက္ထိ တည္ေဆာက္ေနဆဲ ထူးျခားလွတဲ့ စိန္႔ဆာဗာေအာ္သိုေဒါ့စ္ဘုရားေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း ထပ္ေရးၾကည့္ပါဦးမယ္၊ တျခား ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လူေနမႈစရိုက္ေလးေတြေရးၾကည့္ဦးမလားလို႔)
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |
