ေမာ္နီတာဂ်ာနယ္ မွာပါတဲ့ ေမေမ့ စာပါ
ဖတ္လို႔မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္
Tuesday, March 29, 2011
Monday, March 28, 2011
The love bug crawls right back up .... And bites !
Boy, you looked right through me
Play it cool but I knew you knew
That cupid hit me
You got me trippin', stumblin', flippin', fumblin'
Clumsy 'cause I'm fallin in love
You got me slippin', tumblin', sinkin', fumblin'
Clumsy 'cause I'm fallin' in love, so in love with you
စကားေျပာတဲ့ေနရာေလး ...
You know this ain't the first time
This has happened to me, this love sick thing
I like serious relationships
And a girl like me don't stay single for long
'Cause every time a boyfriend and I break up
My world is crushed and I'm all alone
The love bug crawls right back up ....
And bites me and I'm back
ငါ့ကမၻာႀကီးေခ်မႈန္းပ်က္သုဥ္း ... အခ်စ္ပိုး ...တရြရြ တက္ ... ၿပီးေတာ့ ကိုက္ .....
bites ေနရာမွာ ဖာဂီဆိုသြားပံုေလးကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။
ၿပီးေတာ့ ငါ ျပန္လာၿပီ ... တဲ့
ဒီသီခ်င္းေလးကို နားေထာင္တိုင္းၾကိဳက္တယ္ ..
Clumsy နဲ႔ အမ်ဳိးအႏြယ္တူ စကားလံုးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ .. လိုက္ဆိုၾကည့္ရင္ ... လွ်ာေတာင္လိပ္တယ္။
trippin', stumblin', flippin', fumblin' ..
slippin', tumblin', sinkin', fumblin' ... အစံုပဲ
အခု Black Eyed Peas အဖြဲ႔၀င္ ဖာဂီက အရင္က Kids Incorporated ကေလးတီဗီဇာတ္လမ္းတြဲေတြမွာ ပါ၀င္ျဖစ္ခဲ့သလို အေမရိကန္မိန္းကေလးေပါ့အဖြဲ႕ေလး Wild Orchid ရဲ႕အဖြဲ႔သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္တဲ့၊ wild orchid ရဲ႕ သီခ်င္းေလးေတြလည္း ခ်စ္စရာေလးေတြပါပဲ။
At Night I pray သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၾကည့္မိတယ္၊ အရင္ကေတာ့ Wild Orchid သီခ်င္းေတြနားမေထာင္ဖူးဘူး။
Black Eyed Peas ရဲ႕ My Humps ကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ သိပ္ႀကိဳက္ၾကတယ္၊
ဘာလို႔လဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ ;)
ကုိယ္ကေတာ့ Where is the love? ကိုပိုႀကိဳက္တယ္။
Big Girl Don't Cry လည္းႀကိဳက္တာပါပဲ၊ တျခားသီခ်င္းေတြလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္၊
ဖာဂီအသံေလးကိုႀကိဳက္တယ္၊
ရုပ္ေလးကလည္း ခ်စ္စရာ ...
Saturday, March 26, 2011
တကယ္ဆို ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး
တခ်ိန္တုန္းက ၾကမ္းခဲ့ရမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မုန္တိုင္း“နာဂစ္”
ဘတ္စ္ကားႀကီးက ေဒးဒရဲ အသြားလမ္းမေပၚမွာ အေျပးအလႊားေမာင္းႏွင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးနဲ႔ ခရီးတစ္ခုကို အတူထြက္လာခဲ့ၾကပါၿပီ၊ အေပ်ာ္ခရီးတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ အားလံုးက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ အားလံုးက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အျပင္ဘက္ကို အလုအယက္ေငးရင္း .. ဓါတ္ပံုရိုက္သူရိုက္၊ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြမွာေရးသူက ေရးလို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။ သတင္းသမားေေတြက သတင္းယူေနၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အျပင္ဘက္ လမ္းေဘး၀ဲယာ အပ်က္အစီး အစုအပံုေတြကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားႀကီးက အလွဴပစၥည္းေတြလွဴဒါန္းမယ့္ ဦးတည္ရာရြာေလးတစ္ရြာဆီအေရွ႕ကို အေျပးႏွင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကေတာ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမလာခင္ ရက္ပိုင္း၊ နာရီပိုင္း အခ်ိန္ေတြဆီ အေျပး ေနာက္ျပန္လွည့္ေနမိပါတယ္။
အျဖစ္အပ်က္ေတြက မယံုႏိုင္စရာ .... ၾကမ္းတမ္းလြန္းလိုက္တာ။
----------------------------------------
၂၀၀၈ ခုႏွစ္
“ျပင္းထန္တဲ့ဆိုင္ကလံုးတစ္ခုျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လာေနတယ္ Severe Cyclonic storm Nagis in forecast to strike Myanmar at about 18;00GMT on May”ဆိုတဲ့ စက္၀ိုင္းပံုလမ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအ၀ိုင္းႀကီးေတြပါတဲ့ေျမပံုေတြ အဲဒီရက္ပိုင္းသတင္းေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သတင္းေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ကၽြန္မက အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ဆိုင္ကလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သတင္းေတြလိုက္ရွာဖတ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္တိုင္းႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံဆီတည့္တည့္ႀကီးတဲ့၊ သတင္းေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔လို႔ပဲေရးေနၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီးက ကၽြန္မစိတ္ကို ေယာက္ယက္ခတ္ေစတယ္။ တစ္ခါမွ အဲဒီလို သတင္းမ်ဳိးမေတြ႔ဖူးခဲ့တာကိုး၊ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင့္ေနၿပီး အလြန္အမင္းစိတ္ပူေနခဲ့ပါတယ္။ ရုံးတြင္း forum မွာလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က သတင္းေတြ ပံုေတြတင္လာၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဆိုင္ကလံုးဆိုတာ ၾကံဳေတြ႔ဖူးၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ မုန္တိုင္းမလာခင္သံုးေလးရက္ေလာက္ကတည္းက ေတြ႔တဲ့သတင္းမွန္သမွ် စုၿပီးအိမ္ကိုယူသြားကာ ကၽြန္မက ေမေမ့ကို ျပရပါတယ္။ ေမေမကလည္း သတင္းဆို အျမဲနားစြင့္ေနတတ္တဲ့သူေလ၊ တီဗီသတင္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီရက္ေတြက အရိပ္အျမြက္ေတာင္ ေျပာၾကတာေတြမရွိခဲ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးႀကီးတိုက္ခတ္မယ့္ ေသာၾကာေန႔ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္၊ ရုံးက ပလာဇာရဲ႕အေပၚဆံုးထပ္မွာ၊ မနက္ပိုင္းကတည္းက ပလာဇာက ဆိုင္ခန္းေတြမွာေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾကၿပီ၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဆိုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိတ္သြားၾကတယ္။ ေန႔လည္၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကေတာ့ ရုံးကျပန္လို႔ရၿပီလို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာၾကတယ္။ အလံျပဘုရားလမ္းရုံးေရွ႕က ဘတ္စ္ကိုပတ္စီးရတယ္။ အဲဒီဘတ္စ္ကပဲ ဆူးေလေရွ႕ကေနျပန္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္ကိုသြားတယ္။ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဆူးေလတစ္၀ိုက္မွာ မ်ားျပားလွတဲ့လူေတြ၊ သူတို႔ အားလံုးမုန္တိုင္းဆိုတာကို ဂရုမျပဳအားၾကဘူး၊ ပံုမွန္ေန႔တစ္ေန႔လိုပဲ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕သြားလာေနၾကတာပါပဲ၊ “လူေတြ အားလံုး ပံုမွန္သြားလာေနၾကတာပဲေနာ္၊ သူတို႔ မသိၾကဘူးလား၊ နက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘာေတြဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနမလဲမသိဘူး” သူငယ္ခ်င္းေခ်ာေခ်ာကို ကၽြန္မျဖည္းျဖည္းေလးေလးႀကီး ေျပာမိတယ္။ ကၽြန္မက တစ္ခုခုဆို စိတ္ပူခဲပါတယ္။ သိပ္ စိတ္မပူတတ္ဘူးထင္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာေလးလံၿပီး ပူပင္ေနလိုက္တာ၊ အဲဒီတုန္းကျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ စိတ္ပူပန္မႈကို အခုထက္ထိတိုင္ မွတ္မိေနေသးရဲ႔။
(အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ၀ရံတာမွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ ေစာေစာျပန္လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မအစ္မလည္း ရုံးကျပန္လာၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ညေနထိ မိုးေလးဖြဲဖြဲေလးရြာတာေလာက္ပဲ ညဦးပိုင္းအထိေတာ့ ေလခပ္ေသာေသာေလးတိုက္ေနတာေလာက္ပဲ၊ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွမထူးျခားခဲ့ပါဘူး။ )
(အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ၀ရံတာမွာ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ ေစာေစာျပန္လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္ခဏေနေတာ့ ကၽြန္မအစ္မလည္း ရုံးကျပန္လာၿပီ၊ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ညေနထိ မိုးေလးဖြဲဖြဲေလးရြာတာေလာက္ပဲ ညဦးပိုင္းအထိေတာ့ ေလခပ္ေသာေသာေလးတိုက္ေနတာေလာက္ပဲ၊ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွမထူးျခားခဲ့ပါဘူး။ )
--------------------------------------------------
ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ စိတ္ပူပန္ခဲ့တယ္ပဲဆိုဆို.... တကယ္ဆို ကၽြန္မက disaster ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတတ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္၊ မုန္တိုင္း၊ မီးေတာင္ အဲဒီလို သတင္းေတြ သိခ်င္တယ္။ အဲဒီသဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့လူ၊ သတၱ၀ါ၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးကို ကၽြန္မ စာနာသနားရေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ကၽြန္မေျပာၿပီးပါပေကာလား၊ ကၽြန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲဒီသတင္းေတြကို အျမဲသိခ်င္၊ ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာပါပဲ၊
အဆန္းတၾကယ္သိပ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ပန္းကန္ျပားပ်ံေကာင္းကင္ကပ်ံလာ၊ ျဂိဳဟ္သားေတြက တိုက္ပြဲစတင္ၿပီး ႏြဲၾကတာကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတယ္။ ျဂိဳဟ္သားေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲမွာ ကၽြန္မေသခဲ့ဦးေတာ့ မေသခင္ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥႀကီး ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာ တန္ေၾကးႀကီးလွပါၿပီလို႔ အေတြးေရာက္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ ျမင့္မားလာတဲ့ ရန္ကုန္ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းေတြၾကားထဲက ေဂၚဇီလာႀကီးရဲ႕ ဦးေခါင္းႀကီးေပၚလာ ... “အန္း ဟန္ .. ” လို႔ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံႀကီး ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရကာ ဂ်ပန္ေဂၚဇီလာရုပ္ရွင္ထဲကလို လူေတြဟိုဒီေျပးလႊားၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကိုလည္း ကၽြန္မ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္က ခဏခဏေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ မီးေရာင္တလက္လက္ညမွာ တိုက္ေတြၾကားထဲက ထိုးထြက္ေပၚလာမယ့္ ေဂၚဇီလာႀကီးဦးေခါင္းျမင္ကြင္းကို အခုထက္ထိတိုင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိဆဲပါပဲ၊ ေဂၚဇီလာႀကီးမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ မီးလွ်ံေတြၾကားထဲ ကၽြန္မ ျပာျဖစ္သြားပေစဦး အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ုိးသိပ္ေတြ႔ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ နာက်င္တဲ့ဒဏ္ကို ခံစားရမွာေတာ့ အဟုတ္ ေၾကာက္တတ္္ပါတယ္။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ညဦး....
ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မိတယ္။ တိမ္ေတြက အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ကေန အေနာက္ေတာင္ဘက္ဆီ ေရြ႔ေနၾကတယ္။ ခပ္ေသာေသာေလးပဲ၊ အဲဒီေလာက္ပဲ၊ ၀ရံတာမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲကို ၀င္လိုက္၊ ၀ရံတာကိုျပန္ထြက္လိုက္ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ေလးမွ အၿငိမ္မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အားမရလိုက္တာ၊ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဲဒီလို တကယ္ကိုေတြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မီးလာတဲ့ရက္ေပါ့ ... တီဗီသတင္းမွာ ..မုန္တိုင္းရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းစာတမ္းေလးေတြ စကရင္ေအာက္ေျခနားမွာ ေျပးေနၾကတယ္။ မိုေလးတဖြဲဖြဲရြာလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္နားကမုန္႔ဆိုင္ကို မုန္႔သြား၀ယ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ရံတာကိုထြက္ၾကည့္ျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို message ပို႔တယ္။ မုန္တိုင္းက ဒါပဲလား၊ ၿပီးသြားၿပီလား ဆိုၿပီးေမးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေသခ်ာမသိၾကပါဘူး၊ တိုက္သြားၿပီလား မတိုက္ေသးဘူးလား သူတို႔လည္းမေျပာႏိုင္ၾကဘူး၊ ည ၁၀နာရီေလာက္ေက်ာ္လာေတာ့ ေလသံျပင္းလာၿပီး ေကာင္ကင္အေရွ႕ေျမာက္ကေရြ႕ေနၾကတဲ့တိမ္ေတြက အေလာတႀကီးေျပးလႊားေနၾကၿပီ၊ နာဂစ္လာၿပီထင္ရဲ႕၊ အဆန္းတၾကယ္ကိစၥရပ္ႀကီးေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲခုန္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားသြားပါေသးတယ္။ ေၾကာက္လန္႔တာမ်ဳိးမဟုတ္တာ ကိုယ့္ဘာသာအသိဆံုးပါပဲ၊ ကၽြန္မ မေကာင္းတာပါ။
ေလသံေတြနည္းနည္းပိုျပင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာမိတယ္။ ေလသံက ျပင္းလာလိုက္တာ၊ တခဏေလးပဲ အေျခအေနက ေျပာင္းလာၿပီ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေလသံေတြတေ၀ါေ၀ါၾကားလာရၿပီ၊ တခ်က္တခ်က္ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းေလးက သိမ့္ကနဲ ခါသြားတယ္။ ေခါင္းမူးလိုက္တာ၊ မီးပ်က္သြားခဲ့ပါၿပီ၊ ည ၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေလသံေတြပိုျပင္းလာခဲ့ၿပီ၊ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာလည္း မူးေ၀ေနခဲ့ပါၿပီ၊ အစ္မက မီးမပ်က္ခင္ေရေႏြးေတြအျပည့္ျဖည့္ထားခဲ့ေသးတယ္။ ေရေႏြးနဲ႔ ႏို႔မႈန္႔ထုတ္တစ္ထုတ္ေဖ်ာ္ၿပီးေပးတယ္။ “ႏြားႏို႔ေသာက္လိုက္” တဲ့၊ ေမေမကေတာ့ စိတ္ပူလို႔ပဲလား၊ ေၾကာက္လို႔ပဲလား အိပ္ရာထဲမွာ၊ ေမေမက အိပ္ေမာက်ေနေသးရဲ႕၊ “မူးလိုက္တာေနာ္” လို႔ ေျပာမိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေၾကာက္လန္႔ရေကာင္းမွန္းမသိေသးဘူး၊ အဆန္းတၾကယ္ .. အဆန္းတၾကယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကိုပဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတုန္းပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းက message ပို႔လာတယ္။ “ကဲ သီၿပီလား” တဲ့ အဲဒါေလးပဲ၊ ကၽြန္မက ျပံဳးရုံေလးျပံဳးလိုက္တယ္။ မေၾကာက္ေသးပါဘူး၊ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေလသံေတြနားစြင့္ေနခဲ့မိေသးတာပါပဲ၊ တကယ္ပဲ ... ကၽြန္မ မေကာင္းတာပါ၊
ေနာက္ေတာ့ ေလသံေတြပိုပိုၿပီးၾကမ္းရမ္းလာခဲ့ၿပီ၊ အစ္မက ဖုန္းနံပါတ္ “---”ကို ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ေမးတယ္။ ဖုန္းကတခ်ိန္လံုးမအားပါဘူး၊ တခ်က္တခ်က္ဖုန္း၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္ အစ္မကေမးတယ္။ “မုန္တိုင္းဘယ္မွာလဲ၊ ဘယ္ကိုတိုက္ေနၿပီလဲ” တဲ့၊
အေရးေပၚဖုန္းနံပါတ္ “----” က ေျဖၾကားေပးတယ္။ “အခု မုန္တိုင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစပ္မွာ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စၿပီး၀င္ေနၿပီ” တဲ့၊ အိုး ..ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လန္႔ဖ်တ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခုမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစပ္မွာ ၀င္ကာစဆုိပါလား ဒါဆိုရင္ တည့္တည့္ေရာက္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္မ ၾကက္သိန္းေတြတျဖန္းျဖန္းထၿပီး စတင္ေၾကာက္လန္႔လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ၾကမ္းရမ္းပံုေတြက တစ္ညလံုးပဲ၊ အရွိန္ယူၿပီး ေျပးေဆာင့္လိုက္တဲ့ ေလျပင္းေတြၾကားထဲမွာ အေဆာက္အဦးေတြ အားတင္းၾကံ႔ၾကံ႕ခံေနခဲ့ၾကရတယ္။ မိုးလင္းရင္ သက္သာသြားမွာပဲလို႔ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္၊ အလင္းေရာင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပိုပိုၿပီး ေဒါသတႀကီး ၾကမ္းတမ္းလာတဲ့ နာဂစ္ကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အခါ ေၾကာက္လန္႔အားငယ္စိတ္ေတြက မုန္တိုင္းနဲ႔အတူပဲ ျပင္းထန္လာလိုက္တာ၊ ကၽြန္မတို႔ ဒီမုန္တိုင္းအႏၳရာယ္ကလြတ္ေျမာက္ပါေတာ့မလား၊ စိတ္အားငယ္ငယ္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီ၊ ဘုရားစာအႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ရင္းဆုေတာင္းေနၾကရုံပဲ၊ ေလျပင္းတိုက္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြလည္း ၾကားရတဲ့အခါ .. ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ နာဂစ္မုန္တုိင္းေလျပင္းေတြၾကားထဲမွာ ေၾကမြပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီလား .. ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ စိုးရိမ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ႀကီးၾကားထဲ အားလံုးေဘးရန္ကင္းၾကေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။ သနားစဖြယ္ စာငွက္ငယ္ေလးေတြပါ မက်န္ေစရဘူးေပါ့။
ေမလ ၃ ရက္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ကၽြန္မတို႔၀န္းက်င္က ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ဆိုတာမ်ဳိးက တကယ္ေတာ့ အင္မတန္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီလို ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႔ဖူးခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ သဘာ၀ေဘးအႏၳရာယ္တစ္ခါမွ မၾကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ .. နားမစြင့္သင့္တာကိုနားစြင့္ခဲ့ေသးတယ္၊ မေတြ႔သင့္တာကို ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္ခဲ့မိေသးတယ္၊ ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့တာပါ။
ေလၿငိမ္သြားတဲ့အခါ အိမ္နားကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ ရႈပ္ပြေနလိုက္တာ၊ လူ႔ဘီးလူႀကီးေတြ အားကုန္လွည့္ပတ္ ေဆာ့ကစားသြားၾကသလိုပဲ၊ အပင္၊ အိမ္ေတြရဲ႕ေခါင္မိုးျပားေတြဟာ ေျမေပၚမွာေနရာမလပ္ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ မြစာၾကဲေနေတာ့တာပဲ။
တနလၤာေန႔ ရုံးဖြင့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မရုံးကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ဘတ္စ္ကားအႀကီးေတြက မသြားေတာ့ဘူး၊ ဒိုင္နာကားတစ္စင္းခံုေတြျဖဳတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကိုထြက္တဲ့ အဲဒီကားနဲ႔ပဲ စီးခဲ့လိုက္တယ္၊ ရုံးကအသိတစ္ေယာက္လည္းေတြ႔တာမို႔ ကၽြန္မကိုလိုက္ပို႔တဲ့ အစ္မကလည္း စိတ္ခ်သြားၿပီး သူ႔ရုံးရွိရာေနရာကိုေရာက္မယ့္ကားဆီ သြားပါတယ္။ ဆူးေလကေန အလံျပဘုရားလမ္းရွိရာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ ျမင္ျမင္သမွ် အပ်က္အစီးေတြ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ၊ ရံုးရွိတဲ့ လျပည့္၀န္းပလာဇာအေပၚဆံုးထပ္ကို တက္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ မီးေတြျပတ္ေတာက္သြားၾကၿပီမို႔ lift လည္း သံုးလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ေလွကားကေနတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလွကားမွာလည္း မွန္ေတြကြဲက်ထားတာျပည့္ေနတာပဲ၊ ရံုးကလည္း အေပၚဆံုးထပ္ဆိုေတာ့ ေခါင္မိုးက မိုးယိုတာေတြရွိတယ္၊ အမိုးေတြကြာက်တယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီဆို အခန္းတံခါးေတြအလံုပိတ္မထားသင့္ဘူးဆိုလို႔ တံခါးေတြဖြင့္ထားေတာ့ အတြင္းမွာလည္း ဖြာရရာက်ဲေနတာပါပဲ၊ အတြင္းခန္းက မွန္တံခါးေတြကြဲက်ေနတယ္။ ညေစာင့္အိပ္ေပးၾကတဲ့ ရုံးက၀န္ထမ္းေယာက်္ားေလးေတြက ကြန္ပ်ဴတာေတြအားလံုးကို ေလ၊ မိုးလြတ္တဲ့အတြင္းခန္းေတြမွာ ေရႊ႕ထားေပးၾကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြေတာ့ မပ်က္စီးၾကဘူး၊ ကၽြန္မနဲ႔ ရုံးကိုလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာေတြကိုျပန္ဆင္ အမႈိက္ေတြလွည္း ကူလုပ္ေပးၾကတယ္။ ပူအိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေရမရွိၾကလို႔ ေရလည္းမခ်ဳိးႏိုင္ပါဘူး၊ ေသာက္ေရေတာင္ရွားရွားပါးပါး ေသာက္ေနရေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မညစ္ၾကဘူး၊ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေလးကေန စၿပီး ရွင္းလင္းၾကရတာပါပဲ၊ ဧရာ၀တီတိုင္းက ၿမိဳ႕ရြာေလးေတြမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသေၾကပ်က္စီးၾကရတာေတြက ေန႔တိုင္းသတင္းေတြမွာ ၾကားေနရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရုံးပံုမွန္အတိုင္း တက္လို႔ ရၿပီး ၁လေလာက္အၾကာ အင္တာနက္ ပထမဆံုးျပန္ရတဲ့ ေန႔က သတင္းငတ္ေနတဲ့ ကၽၽြန္မအဖို႔ အေလာတၾကီးသတင္းေတြရွာေဖြဖတ္ေတာ့တယ္။ အိုး ... ပ်က္သုဥ္းခဲ့ၾကတဲ့ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကၽြန္မ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ရူးႏွမ္းႏွမ္းစိတ္ကူးႀကီးက အခုခ်ိန္မွာ လူေသလက္နက္လိုပဲ၊ မထိရဲမကိုင္ရဲ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ေၾကာက္လန္႔စရာျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ရန္ကုန္မွာ နည္းနည္းပံုမွန္လည္ပတ္လာႏိုင္တာနဲ႔ မုန္တိုင္းဒဏ္အဆိုးဆံုးခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသေတြကို လွဴဒါန္းကူညီတဲ့အဖြဲ႔ေတြ လႈပ္ရွားၾကရၿပီ၊ ရုံးက (၇ ေဒး ဂ်ာနယ္)က ဦးေဆာင္ၿပီး ဧရာ၀တီေဒသကရြာေတြကို သြားလွဴဖို႔ ပစၥည္းေတြစုေဆာင္းၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တျခားဌာနက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ၾကည့္မေနႏိုင္ၾကပါဘူး၊ အားလံုး တတ္ႏိုင္သေလာက္၀ိုင္းၿပီးလွဴဒါန္းၾကတယ္။ မႏၱေလးက အစ္မက အိမ္မွာ ဆန္ျပတ္မွာစိုးလို႔ ဆန္တအိတ္ပို႔ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္မစုေဆာင္းသိမ္းဆည္းမထားႏိုင္ဘူး၊ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး၊ ကိုယ့္ထက္အမ်ားႀကီး အေျခအေနဆိုးတဲ့ သူေတြရွိေနၾကတယ္ေလ၊ ကိုယ့္မွာလည္း ဆန္မ်ားမ်ားမရွိေပမဲ့ ေမေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းပဲ “လွဴပါ လွဴပါနဲ႔” ရက္ရက္ေရာေရာဆိုရွာတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္ ဆန္၀ယ္ရခက္ ေရ၀ယ္ရခက္ ခက္ခဲေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ၊ ေစ်းႏႈန္းေတြကို တိုးမေရာင္းဖို႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာလို ဥပေဒနဲ႔ ထိန္းမထားႏိုင္တာေၾကာင့္ ေဘးအႏၳရာယ္ဆိုးႀကီးေနာက္မွာ ေစ်းတင္ေရာင္းၾကလို႔ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရတာ ေစ်းေတြႀကီးလာလိုက္တာ၊ ေရသန္႔တစ္ဗူးေလာက္၀ယ္ရဖို႔ ဆိုင္ေလးေတြမွာလိုက္ရွာ၀ယ္ရတယ္။ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ မတန္တဆပဲေပါ့၊ ပထမတစ္ေခါက္ရုံးက သြားလွဴၾကေတာ့ အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုမွန္းမသိေသးဘူး၊ ေမေမကလည္း လိုက္ဖို႔ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္မွာ အျပစ္ရွိသလိုႀကီးခံစားရတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေအးေအးသက္သာမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ေမေမ့ကိုေတာ့ ေရလမ္းမပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာရတယ္။ ေမေမက မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႔၊ ကၽြန္မစိတ္အားထက္သန္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး လႊတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလး ေခ်ာေခ်ာကလည္း သူကလည္း လိုက္မယ္တဲ့၊ တကယ္ဆို သူေရာ ကၽြန္မပါ ရုံးက အေပ်ာ္ခရီးေတြပို႔ေပးရင္ေတာင္ မလိုက္ျဖစ္ၾကပါဘူး၊ ေခ်ာေခ်ာကဆို ကားမူးတတ္တာနဲ႔ သူပင္ပမ္းမွာသိေပမဲ့ သူလည္း ကၽြန္မလိုပဲ ပစၥည္းေလးေတြ အပင္ပမ္းခံၿပီး သြားလွဴခ်င္တာပါပဲ။
အဲဒီညက ရုံးမွာ ပစၥည္းေတြထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ၾကတာကိုကူၾကတယ္။ သြားလွဴမယ့္ရြာမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ စာရင္းရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ လူဦးေရ အေရအတြက္အတိုင္း ပစၥည္းေတြကို တစ္ပံုစီထုတ္ၾကတယ္။ ဆန္အိတ္ေတြကို အညီအမွ်ထုတ္ၾကတယ္။ ဆန္ေတြလည္းအလွဴေတာ္ေတာ္မ်ားရပါတယ္။ အ၀တ္အထည္ဆိုင္ေတြကလည္း အ၀တ္အစားအသစ္ေတြလွဴၾကတယ္။ အ၀တ္အထည္ေဟာင္းေတြလည္း ရသမွ်စုယူသြားၾကတာပါပဲ၊ မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ခဲ့တဲ့သူေတြမွာ ဘာဆိုဘာမွ က်န္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ သူတို႔ေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကအမ်ားႀကီးပဲ။ ပစၥည္းေတြထုတ္ပိုးၿပီးေတာ့ ရုံးက ကၽြန္မတို႔ကြန္ပ်ဴတာေတြထားတဲ့အခန္းမွာပဲ အခင္းေလးခင္းၿပီး ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ကၽြန္မ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိပ္လိုက္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္အိပ္လိုက္နဲ႔၊ တကယ္ေတာ့ အိပ္ၾကည့္တာပါ၊ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စင္းနဲ႔ ခရီးစခဲ့ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားက မွန္လံုမဟုတ္တဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ ေလးဘက္ေလးတန္ အကုန္ပြင့္ေနတဲ့ကားမို႔ ေခ်ာေခ်ာကေတာ့ ေခါင္းမူးၿပီး အန္မယ့္ရန္က ၿငိမ္းၿပီ ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ......... ခရီးစခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သြားလွဴၾကမယ့္ရြာေလးက တမာတေကာရြာေလး ပင္လယ္၀နားမွာ၊ ေဒးဒရဲကေန သေဘၤာေျပာင္းစီးၾကရမွာတဲ့ ............ ။
------------------------------------------------------------------
ေဒးဒရဲကိုေရာက္ၿပီ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ေနတဲ့ အေတြးစေတြျဖတ္ၿပီး ေရွ႕က တမာတေကာရြာေလးဆီကို ခရီးဆက္ၾကဖို႔ ျပင္ရၿပီ။
ေဒးဒရဲတံတား ျမစ္ဆိပ္နားမွာ ကားေတြရပ္ၾကပါတယ္။ လွဴဒါန္းမယ့္ကားတစ္စီးလာတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕စာရင္းစာရြက္ေလးေတြကိုင္ၿပီး သူတို႔ဘယ္ရြာကပါ အလွဴပစၥည္းေတြလိုေနတယ္။ တစ္ရြာလံုး ဘာမွ အေထာက္အပံ့မရဘူးလို႔ ေျပာလာၾကတဲ့ ရြာေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ေကာင္းကင္မွာ ရဟတ္ယာဥ္ႏွစ္စီးက ေ၀့၀ဲေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္တဲ့ ၇ေဒးက ေမာင္ႏွစ္မေတြက သူတို႔မွာ ရြာတစ္ရြာနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီးသားမို႔ တစ္ျခားရြာေတြ မလွဴႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာကို ေျပာျပၾကတယ္။ စိတ္မေကာင္းၾကပါဘူး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အားလံုးကိုလွဴခ်င္ၾကတာေပါ့၊ အလွဴရွင္မရေတာ့ ငိုင္ေတြသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတြျမင္ရတာလည္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ သေဘၤာငွားေနတဲ့အခ်ိန္ ျမစ္ကမ္းအနီးက လမ္းမေပၚမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနပူလိုက္တာ၊ အဲဒီေလာက္က ဘာျဖစ္ေသးလဲ ေနပူတာမ်ား ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ သေဘၤာႏွစ္စင္းငွားလို႔ ရသြားၾကတယ္လို႔ လာေျပာတယ္။ သေဘၤာေတြေပၚအလွဴပစၥည္းေတြတင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လုပ္ငန္းစၾကပါတယ္။ သေဘၤာကမ္းကပ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႔ ကားရွိတဲ့ လမ္းေနရာအထိကို လူေတြတမ္းစီၿပီး ေနရာယူၾကတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေပးဖို႔အတြက္ ဆန္အိတ္ေတြကေလးတာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ မသယ္ပဲေနလို႔ရတယ္ဆိုေပမဲ့ သေဘၤာနဲ႔ ကားလမ္းမကေ၀းေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေယာက်္ားေလး မိန္းကေလး ခြဲျခားမေနခ်င္ၾကဘူး၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာလည္း ေနရာ၀င္စီလိုက္ၾကတာပါပဲ၊ ေနျပင္းျပင္းပူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆန္အိတ္ေတြလက္ဆင့္ကမ္းသယ္ၾကတာ တသက္မေမ့စရာပါပဲ၊ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာရင္ ေႏွာင့္ေႏွးမေနေစခ်င္တာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္။ ေခြ်းတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လိုက္၊ ေခြ်းစက္ေတြကမ်က္ႏွာကို ယားက်ိက်ိျဖစ္ေစလိုက္နဲ႔၊ ေခြ်းစက္ေတြလည္း မသုတ္အားပါဘူး၊ ပိုၿပီးဆိုးတာက ကၽြန္မတို႔ လူတန္းႀကီးရဲ႕အေရွ႕မွာ အမႈိက္ပံုအႀကီးႀကီးရွိေနတာပါပဲ၊ အမႈိက္ပံုမွာ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ၀က္မစင္ေတြကလည္း အမႈိက္ပံုကအမႈိက္ေတြရဲ႕အနံ႔ကို ပိုၿပီးဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေစတယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးကို mask ေတြေ၀ထားၾကေသးတယ္။ ႏွာေခါင္းကို mask နဲ႔ ဖံုးကာထားတာေတာင္ အနံ႔ဆိုးေတြ မကာကြယ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါလည္း ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ၾကဘူး၊ အားလံုး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ၊ သေဘၤာေပၚကို အလွဴပစၥည္းေတြျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ပဲ စိတ္ေလာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေယာက်္ားေလးေတြကလည္း
လူတန္းနဲ႔ မဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ပစၥည္းေတြခပ္မ်ားမ်ားထမ္းၿပီး သယ္ေပးၾကတယ္။ သေဘၤာေတြေပၚကိုပစၥည္းေတြအားလံုးေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၀မ္းသာအားရေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သေဘၤာဆိုေပမဲ့ တကယ္က ေလွအႀကီးစားႀကီးေတြပါ၊ ပင္လယ္ထဲအထိ ခရီးထြက္ႏိုင္တဲ့ ေလွအႀကီးႀကီးေတြရဲ႕ ပံုစံက ေရလမ္းခရီးမသြားဘူးတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ခရီးဆက္ၾကေတာ့မယ္။ တမာတေကာရြာေလးဆီကိုေလ ...
ေလွႏွစ္စီး သိပ္မေ၀းေစပဲ ရြာေလးဆီကို ေမာင္းႏွင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မသြားတဲ့အခ်ိန္က မုန္တိုင္းအၿပီး ၁ လ ေက်ာ္ၿပီးမွ ဆိုေတာ့ လူေသအေလာင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အေလာင္းတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေျခရာလက္ရာပံုစံ အစအနေတြေတာ့ ဟိုနား ဒီနားေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ကမ္းနားဆီက အပင္ေတြရဲ႕ ေရထိထားတဲ့အရြက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အျမင့္ထိ ေရေတြတက္ခဲ့သလဲ ဆိုတာလည္း သိႏိုင္တာပဲ။ လူသံုးေလးရပ္စာမက အျမင့္ဆီမွာ သစ္ကိုင္းေတြဟာ ေရထိတားတဲ့သ႑န္၊ ညိဳ၀ါ၀ါေရာင္ေတြရယ္၊ ေရစီးတဲ့ဘက္တဘက္တည္းကို ဦးတည္ေနၾကတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္၀ါ၀ါေတြရယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံသစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အ၀တ္စေတြရယ္က ၿပီးခဲ့တဲံ ၁လေက်ာ္ ေမ လ ၂ ရက္ ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပံုေဖာ္ေနဆဲပါပဲ။
ပင္လယ္၀မေရာက္ခင္ ျမစ္လက္တက္တစ္ခုထဲမွာေဆာက္ထားတဲ့ ၀ါးအိမ္ေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ အိမ္ပိုင္ရွင္ကိုခြင့္ေတာင္းၾကတယ္။ မြန္းလြဲပိုင္းေက်ာ္ေနၿပီ၊ အိမ္ပိုင္ရွင္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အားလံုးကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ၀ါးအိမ္ေလးေပၚတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခင္းေတြက က်ဲတဲ့ေနရာကက်ဲနဲ႔ပါပဲ၊ ေန႔လည္စာကို အသင့္ယူလာတဲ့ ေဖာ့ဗူးအျဖဴေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္စီအတြက္ထည့္ေပးၾကတယ္။ တခါသံုးဇြန္းေလးေတြေ၀ေပးတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ေက်ာ္နဲ႔ ထမင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမအိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ စားၾကတဲ့ အဲဒီထမင္း၀ိုင္းေလးက အရသာရွိလိုက္တာ၊ အဲဒီေန႔လည္စာေလးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ကေရေတြမွာ သိပ္မၾကာေသးခင္အခ်ိန္ေတြအထိ လူေသအေလာင္းေတြ ေျမာေနခဲ့ၾကတယ္တဲ့၊ ၀ါးအိမ္ေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္က ရွင္းျပေနတာကို သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က စကားလက္ဆင့္ကမ္းေျပာျပၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ထမင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေရေတြရဲ႕အနံ႔အသက္က ဆိုး၀ါးေနဆဲပဲ၊ ပင္ပမ္းၿပီး စားမ၀င္ဘူးလို႔ ထင္ထားေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ့ ထမင္းထပ္ေတာင္းရတဲ့အထိ စားေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႔လည္စာေလးပါပဲ၊ ေန႔လည္စာၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ပင္လယ္၀ကိုေရာက္ၿပီတဲ့၊ က်ယ္ေျပာလိုက္တာ ျမစ္ကေန ပင္လယ္ႀကီးဆီကို တိုး၀င္လာတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ၊ ပင္လယ္၀ကိုေက်ာ္ၿပီး အနီးက ျမစ္လက္တက္တစ္ခုကို ေလွေတြ ဆက္ၿပီးေမာင္းႏွင္ၾကတယ္။ ျမစ္လက္တက္ တစ္ခုက ေမာင္းေနရင္း ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းလာလိုက္တာ၊ ဆက္သြားလို႔ မရေလာက္ေတာ့တဲ့အထိပဲ၊ ကၽြန္မမွာ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာ လူေတြရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္တာေတြ႔ၿပီး အံ့အားသင့္မိတယ္။ ျမစ္ျပင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ျမစ္ထဲဆီ အိမ္သာေတြ ေဆာက္ထားၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအိမ္သာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရခ်ဳိးေနၾကတဲ့ ကေလး၊ အမ်ဳိးသမီးနည္းနည္းစီလည္း ေတြ႔လိုက္ရေသးတာပါပဲ၊ လူခ်င္းအတူတူ အဲဒီလိုေနထိုင္ရွင္သန္ေနၾကတဲ့လူေတြ ကေလးေတြ ျမင္ရတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ခဏေလး၊ တစ္ရက္ေလး ျဖတ္သန္းသြားလာၾကတာကိုေတာင္မွ မ်က္ႏွာအဖံုးအကာေတြစြပ္ထားၾကေသးတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာေတာ့ ေျပာင္ရွင္းလုိ႔ ၾကိဳတင္ကာကြယ္၊ ျဖစ္ၿပီးကုသ အဲဒီနည္းစနစ္ေတြက ဘာေတြလဲ လို႔ေတာင္ သူတို႔က ျပန္ေမးၾကပါဦးမယ္။ ျမစ္က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေလွႀကီးေတြရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အိမ္ေလးေတြဆီတံတားထိုးထားတဲ့ေနရာကေန ေခ်ာ္မက်ေအာင္ သတိထားၿပီး ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အလွဴပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ရြာသားေတြက အေျပးလာၿပီး ကူသယ္ေပးၾကလို႔ ကၽြန္မတို႔ သယ္ေပးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး၊ ရြာေလးရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းေတြအားလံုးစုပံုၾကတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးက ရြာသားေတြကို ေခၚေပးပါတယ္။ ကေလးေလးေတြ အားလံုးကို အရင္ဆံုးေခၚၿပီး ကေလးပစၥည္းေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြခဲတံေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြေ၀ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္စီ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုစီ အ၀တ္အစားေတြ ဆန္အိတ္ေတြေ၀ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို မုန္႔ေတြျပန္ေကြ်းပါတယ္။ ဘာမုန္႔ေတြျပန္ေကၽြးလဲေတာ့ အခု မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ယင္အမဲႀကီးေတြက မုန္႔ေတြနားမွာ တ၀ီ၀ီ ဟိုဒီ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ မုန္႔ေတြေပၚနားတဲ့အခါနား၊ ေမာင္းထုတ္လိုက္တဲ့အခါ အနီးအနားေျပးတဲ့အခါေျပးနဲ႔ ... ကၽြန္မေတာ့ မစားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာပဲ ဘုန္းႀကီးတရားနာၾကတယ္။ အလွဴအတြက္ ေရစက္ခ်တယ္။
ကၽြန္မတို႔ လွဴခဲ့တဲ့အလွဴပစၥည္းေတြက သူတို႔အတြက္ ဘယ္ႏွစ္ရက္အသံုးျပဳႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊
ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြေရာ၊ သူတို႔ ဘယ္လို ၀မ္းစာရွာေဖြၾကမွာတဲ့လဲ ...
ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲလိုက္တဲ့ ဘ၀ေတြက ေဟာဒီတမာတေကာရြာေလးမွာ .. ေဟာဒီလို ရြာေလးေတြမွာ သိုသို၀ွက္၀ွက္ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကမွာပဲေလ၊ ကၽြန္မတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ကူညီမႈက တကယ့္ကို ေသးေသးေလးပဲ၊
တကယ္ဆိုရင္ ... သူတို႔ေတြရဲ႕ မုန္တိုင္းမတိုက္ခင္ဘ၀အေျခအေနေတြကိုက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြသာျပည့္ေနတဲ့ မျပည္စုံတဲ့ဘ၀ေတြေလ .... မုန္တိုင္းမတိုက္ခတ္ခင္ကတည္းက ျမစ္က်ဥ္းေလးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ရြာေလးေတြမွာ ေနထိုင္ၾက၊ ျမစ္က်ဥ္းေလးထဲ အိမ္သာေတြေဆာက္လုပ္ၾက ... ျမစ္က်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ေရခ်ဳိးၾက ...
ကဲ .... ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြကူညီႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ ....
အျပန္ခရီးလမ္းမွာ ...
ပင္လယ္၀ ..
ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးေတြ .. ျဖတ္သန္းၿပီး ေမွာင္မဲေနတဲ့ ျမစ္ကမ္းေတြေပၚက အိမ္ေသးေသးေလးေတြကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
မုန္တိုင္းမလာခင္ ... မုန္တိုင္းအလြန္ ...
ဒီလို ေနရာတစ္ေနရာဆီမွာ တိတ္တဆိတ္ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ...
ဒီလိုဘ၀ေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ ဘာေတြေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ၾကမွာလဲ ...
ကၽြန္မ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး ...... ကၽြန္မတို႔ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး ....................... ။ ။
ဂ်ပန္ငလ်င္၊ တာခ်ီလိတ္ငလ်င္ေတြျမင္ေတြရၿပီး disaster ေတြကိုလန္႔ေနတယ္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းႀကီးကိုလည္း ျပန္သတိရမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရးမိေရာ ...
ေအာင္ပင္လယ္မဂၢဇင္း
အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၂၃ ေမလ၊ ၂၀၁၁
Thursday, March 24, 2011
Earthquake in Myanmar
Two strong earthquakes struck northeastern Myanmar less than a minute apart Thursday night. They could be felt as far away as Bangkok, but a tsunami was not generated.
The first 7.0-magnitude quake was just six miles (10 kilometers) deep, according to the U.S. Geological Survey. It was followed by another of the same strength but far deeper: 140 miles (230 kilometers).
The quakes struck along Myanmar's borders with Thailand and Laos, about 70 miles (110 kilometers) from the northern Thai city of Chiang Rai.
Buildings swayed in Bangkok, 500 miles (800 kilometers) south of the epicenter.
The Pacific Tsunami Warning Center says it was located too far inland to create a destructive wave.
ေျခအိတ္ေႏြးေႏြး ... မေမးပါနဲ႔ေလ
 |
| (နဘယံမ၈ၢဇင္း အမွတ္(၂၇)၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၂) |
“ေမာင္ .. ေအးလိုက္တာကြာ၊ ေနျခည္ ဒီေလာက္ႀကီးေအးမယ္မွန္းမသိလို႔ အ၀တ္အစားေတြ အလံုအေလာက္ထည့္မလာခဲ့ဘူး၊ ေျခဖ၀ါးေတြေအးစက္ေနၿပီ၊ ေျခအိတ္ပါးေလးေတြပဲယူလာတာ၊ ေအးတယ္ ေအးတယ္”
ေအးလြန္းလို႔ ေနျခည္ တခ်ိန္လံုးေအာ္ေနေတာ့ ေမာင္လည္း ျပာယာခတ္ေနေတာ့သည္။ ေနျခည္ က အေအးမခံႏိုင္တာ ေမာင္သိတာကိုး၊ အထူးသျဖင့္ ေျခဖ၀ါးေလးေတြ၊ ေျဖဖ၀ါးေတြေအးတာမ်ားၿပီး နည္းနည္းေလာက္ဂရုမစိုက္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတြဆို ေနျခည္ က ဖ်ားတတ္ေတာ့တာ။
ေနျခည္တို႔ ေမာင့္ အေမ မိသားစုရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဇာတိရြာေလးက အိမ္ကို အခု အလည္အပတ္ေရာက္ေနၾကၿပီ၊ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာ ဘယ္သူမွ မေနၾကေတာ့ဘူး၊ ေမာင့္ အေမရဲ႔ အေဒၚေတြဆိုတာလည္း ဆံုးပါးသြားၾကၿပီ၊ ရြာထဲမွာေတာ့ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္သူေတြေတာ့ ရွိေနၾကေသးသည္လို႔ ဆိုတာပဲ၊ ေမာင္လည္း ဒီ အိမ္ေလးကိုမေရာက္ေတာ့တာ ဟိုး ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ထဲကတဲ့။
ေမာင္ က အိမ္ေပၚထပ္ကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔တက္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္က ဗီရိုတစ္ခုထဲမွာေတာ့ အိပ္ရာခင္းေတြ၊ ေခါင္းစြပ္ေတြအစံုလိုက္ ရွိေနၾကသည္။ ေနျခည္ ေခါင္းအံုးစြပ္ေတြလဲ၊ အိပ္ရာစြပ္ေတြပါလဲၿပီး ေအာက္ထပ္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီ အမႈိက္လွဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနလိုက္ပါသည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္ အိမ္ေပၚထပ္က ျပန္ဆင္းလာသည္။ လက္ထဲမွာ ေျခအိတ္ေလးတစ္စံု .. အစိမ္းရင့္နဲ႔ အညွိေရာင္စပ္၊ ေရႊေရာင္လိုင္းေသးေသးေလးေတြ တလက္လက္နဲ႔ လက္ျဖစ္သိုးေမႊးေျခအိတ္ထူေလး .. လက္ျဖစ္သိုးေမႊးေျခအိတ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြက ေအးလြန္းလာတဲ့အခါ ၀တ္လိုက္ရင္ သိပ္ေႏြးတာပဲ၊ ေျခအိတ္ႏုႏုေလးတစ္ထပ္ေလာက္ခံၿပီး၀တ္မွ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေနျခည္လည္း ၀မ္းသာအားရ ေနျခည္ေျခအိတ္ေလးကို မခြ်တ္ပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးစြပ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေျခအိတ္ေလးက သိသိသာသာ ေႏြးေနလိုက္တာ .. ေမာင္ .. လက္ဖ၀ါးနဲ႔ အုပ္ၿပီးယူလာခဲ့လို႔ေနမွာ။
“ဟယ္.. ေမာင္ .. ေျခအိတ္ေလးက ၀တ္ရတာ ဘယ္လုိလည္းမသိဘူး၊ တမ်ဳိးပဲ၊ ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္နဲ႔၊ ေျခဖ၀ါးမွာ အံ၀င္ဂြင္က်လည္းမျဖစ္ဘူး၊ ခစ္ခစ္၊ ေရကူးဖိနပ္က်ေနတာပဲ၊ ဖားေျခေထာက္ေလ၊ ဘတ္လပ္ ဘတ္လပ္နဲ႔”
“-------” ေမာင္က ဘာလည္းမသိျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေနျခည္မၾကားလိုက္ပါ၊
“ေမာင္... ေျခအိတ္က ပံုမွန္ထက္ အလ်ားရွည္ေနသလိုပဲ၊ ျဗက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ရွည္ေနတာ၊ အဲဒီလိုေျခေထာက္ရွိပါ့မလား၊ ေနျခည့္ေျခေထာက္ကပဲ ျဗက္က်ယ္လို႔လားပဲ“
“------”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီေလာက္ေသးေသးရွည္ရွည္ ေျခေထာက္မ်ဳိးအဆန္းပဲ.. ေနျခည္ ဒီလိုေျခအိတ္မ်ဳိးမေတြ႔ဖူးပါဘူး၊ ... ဘယ္သူ႔ ေျခအိတ္လဲ ေမာင္သိလား ... ဟိဟိ” ေမာင္က ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။
“ေမာင္ .. ဒါ ဘယ္သူ႔ေျခအိတ္လဲ” ေနျခည္ထပ္ေမးေတာ့မွ ...
“ေမာင္လည္း မသိဘူးေလ၊ ေမေမ့ေျခအိတ္ေနမွာေပါ့”
“ေမာင့္ ေမေမ ေျခေထာက္ဆို ေနျခည္နဲ႔ တူတူေလာက္ပဲ၊ ေနျခည္သိတယ္ေလ”
“ဒါဆို ....” ေမာင္က စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး စကားကိုရပ္လိုက္သည္။
“သိပါဘူးကြာ .. ေမးမေနပါနဲ႔၊ ေျခအိတ္က အသစ္ေလးလိုပဲ၊ ဒါနဲ႔ ေမာင္လည္း ယူလားတာ၊ ဒီတစ္ညပဲ ၀တ္လိုက္ေနာ္၊ မနက္က်ရင္ ေမာင္ ရြာထဲက လက္ျဖစ္ေျခအိတ္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ေနျခည္ကိုယ္တိုင္လိုက္ခဲ့၊ ေနျခည့္ေျခေထာက္နဲ႔ ေတာ္တာေရြးေပါ့”
“အင္းပါ .. ခစ္ခစ္.. ေျခအိတ္ပံုေလးက ရယ္ရလို႔”
ေျခအိတ္က ေႏြးေနတာပဲ၊ ၀တ္ရတာက်ပ္က်ပ္တည္းတည္းနဲ႔၊ ထိပ္ပိုင္းမွာ ေျခေခ်ာင္းေတြ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးရွည္ထြက္ေနတာတစ္ခုပဲ၊ ေနျခည္ ေျခအိတ္ကို ျပန္ခြ်တ္ၿပီး ေသခ်ာစြပ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။
“အိုး ...ေမာင္”
“-----”
“ေမာင္ လာပါဦး .. ခဏ .. ခဏ.. ေျခအိတ္က ဘယ္လိုပံုလဲ ေသခ်ာလာၾကည့္ပါဦး၊ ဖေနာင့္ေနရာမွာ ခြ်န္ထက္ေနေအာင္ ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ ဘယ္လိုပံုႀကီးလဲ။ ဘယ္ေျခအိတ္မွ ေျခဖေနာင့္ေနရာကို အခြ်န္ႀကီး မခ်ဳပ္ပါဘူး၊ တကယ္ဆို ... ေျဖဖေနာင့္ေတြက အားလံုး အလံုးေလးေတြခ်ည္းပဲကို ... ေျခဖေနာင့္ေတြကေလ .... ”
“ေမာင္ .. ဒီေျခအိတ္ပိုင္ရွင္က ေျခဖေနာင့္က ခြ်န္ထြက္ေနတာျဖစ္ရမယ္၊ ေျခဖ၀ါးက ေသးေသးရွည္ရွည္ေျမာေျမာ .. အမေလး .. ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေကာင္လို”
“--------”
“ဟာ ... ဟုတ္ၿပီ”
“ေမာင္ ... ေနျခည္ အၾကံရၿပီ”
“ေမာင္ေတာ့ မယူဘူးေနာ္၊ ေနျခည္ပဲ အဲဒီအက်န္ယူေတာ့” ေမာင္က စေနာက္ပါသည္။
“ေတာ္ပါ ေမာင္ကလည္း .. ေနျခည္ ခုပဲ လွဴိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ဇာတ္လမ္းေရးဖို႔ စိတ္ကူးရၿပီ သိလား .. ဒီလို ..ေလ.. ”
“------------”
“ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိ ... ေကာင္မေလးနဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရြာတစ္ရြာကို အလည္ေရာက္လာၾကေရာ၊ ရြာက အိမ္တစ္အိမ္မွာေနၾကေရာ .. အဲဒီမွာ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းေတာ့ သူ႕ေယာက်္ားက ဗီရိုေတြထဲ ေလွ်ာက္ဖြ၊ ေတြ႔တဲ့ေျခအိတ္တစ္ခုယူလာ၊ ေျခအိတ္က အခုလို ပံုအဆန္းျဖစ္ေနေတာ့ ေကာင္မေလးက ေၾကာက္သြား၊ ေနာက္ေတာ့ ေျခအိတ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လွဴိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္အေၾကာင္းေတြသိလာၾက၊ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဲဒီရြာေလးထဲက အျမန္ပဲထြက္ေျပးဖို႔ျပင္ဆင္ၾကေရာ .
ၿပီးေတာ့ .. ဟီဟိ ေမာင္ .. မေကာင္းဘူးလား ဇာတ္လမ္းက၊ မိုက္တယ္ေနာ္ ..”
ေနျခည္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေမာင္က အစကေတာ့ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေနျခည့္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ကာ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပါ၊ ေက်ာခိုင္းလွည့္မသြားခင္ ေမာင့္မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို ေနျခည္ေသခ်ာေတြ႔လိုက္မိသည္။
ေမာင္က ဘာ့ေၾကာင့္ .. ေနျခည္ ဒီလိုေျပာတာမႀကိဳက္တာလဲ။
ေနျခည္က သိပ္စကားမ်ားတာပဲလို႔ ေမာင္ ေတြးေနၿပီလား၊ ေနျခည္က အဲဒီလိုပါပဲ၊ စကားတတြတ္တြတ္ေျပာတတ္သည္။ ရယ္စရာကလည္း တခ်ိန္လံုးေျပာတတ္ေသးသည္။ ရယ္စရာတစ္ခုခု ႏႈတ္ဖ်ားမွာေပၚလာတာနဲ႔ ေနျခည္ကလႊတ္ကနဲ ေျပာ၊ ေမာင္က တဟားဟားရယ္နဲ႔ ေမာင္က အျမဲသေဘာက်ေနခဲ့တာပါပဲ.. ၿပီးေတာ့ ေနျခည္က စာေရးဆရာရူး .. ရူးေနသူေလ၊ စာေရးဆရာမ အင္မတန္ျဖစ္ခ်င္သည္။ စာေရးတာေတာင္မွ စံုေထာက္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး၊ အဆန္းတၾကယ္ေတြေရးခ်င္တာ၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ေနျခည္ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္နဲ႔ ေနျခည့္စိတ္ကူးထဲက စံုေထာက္ဇာတ္လမ္းေတြ လက္ကခ်မေရးျဖစ္ပါဘူး၊ ေနျခည္ေျပာသမွ်ကိုေတာ့ ေမာင္က နားေထာင္ေပးရသည္ေပါ့၊ ခါတိုင္းေတာ့ ေမာင္ကလည္း တဟားဟားရယ္ကာ ဇာတ္လမ္းေတြျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေပးတတ္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ေမာင္က ဘာျဖစ္ရတာလဲ .... အိုး ....ေျခအိတ္ေလးက ေႏြးလိုက္တာ၊ ေနျခည့္ေသြးေၾကာေတြထဲ အေႏြးဓါတ္ေတြ စီး၀င္လာေနၾကၿပီ။
ေမာင္က ေျခအိတ္ေလးအေၾကာင္း စကားစ မခံေတာ့ေခ်၊ အိမ္ေလးထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို ရွင္းေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေျမတိုက္ခန္းထဲ ဆင္းသြားလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီညက ခရီးပမ္းလာၾကတာေၾကာင့္ ေစာေစာပဲအိပ္ရာ၀င္ၾကသည္။ ေျခအိတ္ကိုေတာ့ ေနျခည္၀တ္ထားဆဲပဲ၊ ေျခအိတ္ေလးရဲ႕ အေႏြးဓါတ္က ေနျခည့္တစ္ကုိယ္လံုးကို လႊမ္းျခံဳလို႔ထားခဲ့သည္။
ေနျခည္ ျမန္ျမန္ေလးပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
အိမ္မက္ထဲမွာ ...
ေနျခည္က အိပ္ရာထဲမွာ ... ေျခေထာက္ဆင္းထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခအိတ္ေလးကို ခၽြတ္ကာ ခြ်န္ေနတဲ့ဖေနာင့္ေနရာေလးကို ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္တဲ့၊ ေျခအိတ္ကို ေသခ်ာငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာရပ္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေနျခည္ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ .. အနားမွာ ....
နီညိဳေရာင္ပု၀ါစကို ေခါင္းကိုဖံုးကာထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး၊ တစ္ကိုယ္လံုးကိုလည္း နီညွိဳေရာင္ ျခံဳထည္ႀကီးလံုေအာင္၀တ္ဆင္ထားေသးသည္။ ပါးလ်ားလြန္းလိုက္တာ၊ ပိန္သြယ္လြန္းလိုက္တာ၊ ပါးရိုးေတြေနရာမွာလည္း ခြက္၀င္ေနသည္။ ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ေနျခည္ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ေျခအိတ္ေလးကို လက္ထဲက ပစ္ခ်လိုက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေနျခည္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ထုတ္သည္။ နီညွဳိေရာင္ျခံဳထည္ထဲက လက္ႏွစ္ဘက္က ေနျခည္ရွိရာ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီးပဲ ထိုးထြက္လာခဲ့သည္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ လက္ဖ၀ါးထဲမွာ ေျခအိတ္ေတြ .. ေျခအိတ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ .. ဖေနာင့္ခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ေျခအိတ္ေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ .. အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေနျခည့္ကို တခုခုခိုင္းေစခ်င္သလို၊ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔တန္းၿပီး ေရွ႕ကိုတေရြ႕ေရြ႕တိုးလာခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အဲဒီေျခအိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေနျခည့္ကို ေပးခ်င္ေနသတဲ့လား၊ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ပိုပိုၿပီး နီးလာၿပီ၊ လက္ထဲမွာက ေျခအိတ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက .. ေနျခည့္ကို ေျခအိတ္ေတြယူလိုက္ ..ေျခအိတ္ေတြယူလိုက္လို႔ ေျပာေနသလို ... ေနျခည္ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးႀကီး လက္ဖ၀ါးထဲက ေျခအိတ္တစ္ခုကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေျခဖ၀ါးမွာ စြပ္ၾကည့္ပါသည္။ ေႏြးလိုက္တာ .. သိပ္ေႏြးတာပဲ ... ဒါေပမဲ့ ေနျခည္နဲ႔ မေတာ္ပါဘူး၊ ၀တ္ရတာအဆင္မေျပ၊ က်ပ္လိုက္တာ၊ ဖေနာင့္ေနရာကို ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ အဟုတ္ပဲ ဖေနာင့္ေနရာမွာ ခြ်န္ေနတာပဲ၊ ေနာက္တစ္ခု လွမ္းယူၿပီး စြပ္ၾကည့္ပါသည္။ အဆင္မေျပ.. ေႏြးေနတာပဲ... ေနာက္တစ္ခု ...ေႏြးလိုက္တဲ့ ေျခအိတ္ေလးေတြ ...
ေနျခည္ ႏႈတ္ကကို ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ေႏြးလိုက္တာ .. ေႏြးေနတာပဲ .. အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ျပံဳးေနလိုက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ တဟီဟီ ရယ္ေမာေနခဲ့ပါသည္။ ရယ္သံေတြ အဆက္မျပတ္ၾကားလာရေတာ့ ေနျခည္ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္လာခဲ့ၿပီ။
“အမေလး.......” “------------” “သိပ္ေႏြးတာပဲ ..”ေနျခည္ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အသံကုန္ဟစ္ေအာ္လိုက္ပါသည္။
“ေနျခည္ ..” “ေနျခည္” ..“ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္၊ အိမ္မက္ဆိုးမက္လို႔လား ..”
ေနျခည္လန္႔ႏိုးလာေတာ့ ေမာင္က အနားမွာ ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး ေနျခည့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးေမးေနခဲ့သည္။
“-----------”
“ေနျခည္ ဘာေတြ ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ေနမွန္းမသိဘူး၊ ေႏြးတယ္ ေႏြးတယ္လို႔ေတာ့ ၾကားတာပဲ၊ က်န္တာေတာ့ ေမာင္ ေသခ်ာမသိဘူး”
“ေမာင္ ေနျခည္ အိပ္မက္မက္တယ္။ အမ်ုဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး၊ ဒီလို ေျခအိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ ဒီလို ဖေနာင့္ခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ေျခအိတ္ေတြေလ၊ ေမာင္ .. ဒီေျခအိတ္က ဘယ္သူ႔ေျခအိတ္လဲ .. အဲဒါ ဘယ္သူလဲဟင္ ..”
“ေနျခည္ရာ .. မေမးပါနဲ႔ ... ေမးမေနပါနဲ႔ေလ .. ေမာင္လည္း ....... မသိပါဘူး” ေမာင္က မေမးပါနဲ႔လို႔ပဲ တြင္တြင္ေျပာသည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကပ်က္ေနလိုက္တာ။
မိုးလင္းလာေတာ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ မနက္ခင္းလွလွေလးရဲ႕ ေနေရာင္ႏုႏုနဲ႔ အတူ ေျခအိတ္ .. အိပ္မက္ ... နီညိဳေရာင္အမ်ဳိးသမီးႀကီး အားလံုးကို ေနျခည္ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ျခံထဲ က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ လွည့္ပတ္ေျပးေဆာ့ရင္း ငွက္ေလးေတြရဲ႕ က်ီက်ီက်ာက်ာ စကားသံေလးေတြကို နားစြင့္သည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ ကပ္ၿပီးပြင့္ေနတဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြကိုလိုက္ၾကည့္သည္။ အေလ့က်ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြကလွလိုက္တာ၊ ဟုိတစ္ဆုတ္ ဒီတစ္ဆုတ္.. အဆုတ္လိုက္ေလးေတြ ေျမမွာကပ္ၿပီးပြင့္ေနၾကသည္။ ဘာပန္းလဲေတာ့ ေနျခည္မသိပါဘူး၊ ေမာင္လည္း မသိပါဘူး၊ ေမာင္ကေျပာသည္။ “ေျမမွာကပ္ေနတယ္၊ အ၀ါေရာင္ဆိုေတာ့ ေျမကပ္ပန္း၀ါ ေပါ့ကြာ၊” တဲ့ .. ကဲ .. အဲဒါေတာ့ သူေျပာမွလား.. ေနျခည္လည္း သိတာေပါ့...၊ ေမာင္က ျခံထဲမွာ ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔ ေျမေတြကို ဟိုနား ဒီနား ပြေနေအာင္ တူးဆြေနသည္။“ၿမိဳ႕မွာကြာ ဒီလို ေျမႀကီးတူးဆြဖို႔ က မလြယ္ဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ တူးခြင့္ၾကံဳတုန္း ေမာင္ေတာ့ တူးမေဟ့” လို႔လည္း ဆိုရဲ႕။
“ေမာင္ေရ .. ေနျခည္ မနက္စာျပင္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ နာရီ၀က္ေလာက္ဆို တူးဆြတဲ့ ၾကြက္အလုပ္ေတြရပ္ၿပီး အိမ္ထဲလာခဲ့ေနာ္” ေနျခည္ ခပ္ေသာေသာေလးေျပာၿပီး အိမ္ထဲေျပး၀င္ခဲ့သည္။
ေပါင္မုန္႔ေတြကို ခပ္ထူထူေလးလွီး၊ ႏြားႏို႔ထဲစိမ္၊ ေမႊေခါက္ထားတဲ့ ၾကက္ဥအႏွစ္ေတြထဲ စိမ္ကာ ဆီအိုးဆူဆူထဲ ေပါင္မုန္႔ေတြကိုထည့္ေက်ာ္သည္။ ေမာင္က ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ႀကိဳက္သည္၊ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းတည္သည္။ ေနျခည့္အတြက္ ေကာ္ဖီကိုေတာ့ ေမာင္လာမွ ေဖ်ာ္ခုိင္းမည္။ မနက္စာျပင္ၿပီးတဲ့အထိ ေမာင္ မလာေသးပါဘူး၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ဆြဲယူဖတ္သည္။ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနရင္းက ေနျခည္ေျခေထာက္ေတြဆီ အၾကည့္ကေရာက္သြားမိသည္။ ေျခအိတ္ .. ဖေနာင့္ခြ်န္ခြ်န္ေျခအိတ္ .. ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီး .. ေနျခည္ .. အိမ္ေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ခဲ့ပါသည္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ .. ဗီရိုေတြကို ဖြင့္ၿပီးွရွာသည္။ အ၀တ္စင္ေတြၾကားထဲ လွပ္ကာရွာသည္။ ေျခအိတ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ရွိရမည္။ ဒီအိမ္ထဲက တစ္ေနရာရာမွာ ရွိကိုရွိရမည္။ အိမ္ေပၚထပ္တစ္ခုလံုး ေနျခည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဘာမွလည္းမေတြ႔ပါဘူး၊ ေနျခည္ အခုထိမွတ္မိေနခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ အရိုးေဂါက္ဂက္ ပါးလ်ားလြန္းလွတဲ့ မ်က္ႏွာပံုစံမ်ဳိး ဓါတ္ပံုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ဘူး၊ အိုး ... ေျမတိုက္ခန္း ..
ေျမတိုက္ခန္းရွိေသးတာပဲ၊ ေနျခည္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းကာ ... ေျမတိုက္ခန္းထဲက ေလွကားထစ္ေတြ တထစ္ခ်င္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေျမတိုက္ခန္းက အေမွာင္သိပ္သိပ္ ျပည့္လို႔ေနသည္။ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ပြလို႔ေနသည္။ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ညာဘက္ ေထာင့္စြန္းနားမွာ ခပ္ဟဟပြင့္ေနတဲ့ တံခါးတစ္ခု၊ အဲဒီမွာ အခန္းတစ္ခု ရွိေနသည္။ တံခါးကို ပိုၿပီး၀င္သာေအာင္ ဆြဲဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲကို ၀င္လိုက္ပါသည္။ အခန္းထဲမွာ သစ္သားမွန္တင္ခံုႀကီးႀကီးတစ္ခု၊ သစ္သားဗီရိုႀကီးႀကီးေတြနဲ႔၊ ကုတင္တစ္လံုး၊ ေနျခည္ ဗီရိုႀကီးရဲ႕အံဆြဲတစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ...
ေဟာ ... ေတြ႔ရပါၿပီ .. ေျခအိတ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ေျခအိတ္တစ္ခုကို ျမန္ျမန္ေလးယူၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခအိတ္ပံုစံကိုေပါ့၊ တကယ္ပဲ ... ဖေနာင့္ခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ ေျခအိတ္ေတြ .. လက္ျဖစ္သိုးေမႊးေျခအိတ္ၾကမ္းရွရွေတြ အေရာင္စံုပဲ၊ မွန္တင္ခံုႀကီးေပၚမွာ ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္တစ္အုပ္ေတြ႔ပါသည္။ ေနျခည္ အယ္လ္ဘမ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အိပ္မက္ထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီး .. အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြအားလံုး ျခံဳထည္ႀကီးျခံဳထားသည္။ ေခါင္းမွာလည္း ပု၀ါစႀကီးဖံုးကာထားသည္။ ဓါတ္ပံုတိုင္းပါပဲ၊ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမျမင္ႏိုင္ပါဘူး၊
“ေဟာ...”
အယ္လ္ဘမ္ထဲက သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးထြက္က်လာသည္။ အခ်ိန္က ေနျခည္မေမြးေသးတဲ့အခ်ိန္ ခုႏွစ္တစ္ခု၊ “---”ရြာက မေကာင္းဆိုး၀ါးမိန္းမႀကီးတစ္ဦးရဲ႕သတင္းကိုေရးလို႔ထားသည္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႔ ေၾကာက္စရာအသြင္သ႑န္က လူေတြရဲ႕အျမင္မွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႔ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ စုန္းမတစ္ဦးလို႔ ယူဆခဲ့ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ေတြ႔လိုက္မိသူေတြက မေကာင္းတဲ့နိမိတ္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မည္လို႔ အယူရွိခဲ့ၾကသည္တဲ့၊ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ေနာက္ေတာ့ အျပင္မွာမေတြ႔ၾကေတာ့ဘူးလို႔ ေရးထားသည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီး အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္ေတာ့ ... အဲဒီေနာက္ပိုင္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ သတင္း ဘာဆိုဘာမွ မသိရေတာ့ဘူးလို႔ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းမွာ ေရးထားပါသည္။
“ေနျခည္ .. ေနျခည္ .. ေနျခည္ေရ ဘယ္မွာလဲ”
ေမာင့္အသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ အခန္းတံခါးကို ျပန္စိၿပီး ေျမတိုက္ခန္းေလးထဲက ေနျခည္ ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေမာင့္ကို ေျမတိုက္ခန္းေလးထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီးအေၾကာင္း ထပ္ေမးခ်င္ေသးသည္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဘယ္သူလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဖေနာင့္ခၽြန္ခၽြန္ေျခအိတ္ေတြအေၾကာင္း ေနျခည္ သိခ်င္ပါေသးသည္။ ေနျခည္ ထပ္ၿပီး ေမးရင္လည္း “မေမးပါနဲ႔ .. မေမးပါနဲ႔ေလ” လို႔ ပဲ ေမာင္က ေျဖဦးမည္ ထင္ပါသည္။ ။
Thursday, March 17, 2011
ႏ်ဴကလီးယားထိေတြ႕မႈနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ
၁၉၄၅ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဟီရိုးရွီးမားနဲ႕ နာဂါစာကီၿမိ႕ေတြဟာ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ျဖစ္တဲ့ အဏုျမဴဗံုး(atomic bomb) ေတြကို စတင္ေတြ႕ထိ သိရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဏုျမဴဗံုးရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ဟီရိုရွီးမားမွာ လူေပါင္း ၇၀၀၀၀ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီး အေရျပားဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ေရာဂါေတြရဲ႕ တုိက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူေပါင္း ၉၀၀၀၀ေက်ာ္ကေန ၁၆၆၀၀၀ အထိ ေသဆံုးမႈေတြျမင့္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀မွာ ဆိုရင္၂၀၀၀၀၀ခန္႔အထိေသဆံုးခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေသြးကင္ဆာ၊ သိုင္းရြိက္ကင္ဆာေတြျဖစ္ပြားလာေအာင္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြက တျမည့္ျမည့္တိုက္စားခဲ့ၾကတယ္။ အခု ၂၀၁၁ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔က ဂ်ပန္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသ ဆန္ဒိုင္းၿမိဳ႔ေတာ္မွာ လႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ျပင္းအား ၈.၉ရစ္ခ်္တာစေကးငလ်င္ႀကီးေၾကာင့္ ၿပိဳပ်က္ဆံုးရႈံးမႈေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ျပည့္ႏွက္ကုန္တယ္။ ေသေၾကပ်က္ဆီးမႈေတြေနာက္မွာ ႀကီးမားလွတဲ့ဆူနာမီလႈိင္းေတြက ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ဆူနာမီလႈိင္းေတြေၾကာင့္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ေတြ အရာအားလံုးကို ထပ္ကာထပ္ကာ ဖရိုဖရဲၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးေစခဲ့ျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူေတြ ေသာကေပြရေအာင္ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြက ေျခာက္လွန္႔ၾကျပန္ပါၿပီ၊ တကမၻာလံုးကပါ သနားကရုဏာသက္ခဲ့ၾကသလို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားထိေတြ႔မႈကို ခံစားခဲ့ၾကရဖူးတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ႏ်ဴကလီးယားကိုင္တြယ္မႈကို သတိႀကီးႀကီးထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ မလႊဲမေရွာင္သာငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံထိခိုက္မႈေတြရွိလာတာေတာင္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္မပ်ံ႔လြင့္ေစေအာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အသက္ကိုစြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံလုပ္သားေတြနဲ႔ volunteer ေတြဟာ ငလ်င္၊ ဆူနာမီေဘးအႏၱရယ္ဆိုးၾကားထဲက သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းသာ လံုေလာက္တဲ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမရွိခဲ့တဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံေတြျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျပင္းထန္လွတဲ့ငလ်င္ႀကီးနဲ႔အတူ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြအမ်ားအျပား ထြက္ေပၚလာခဲ့မွာပါပဲ၊ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္ထိေတြ႔မႈကို ျပင္းျပန္းထန္ထန္ထိေတြ႔ခံစားရႏိုင္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာလည္း ျပန္ၿပီးနလံထူဖို႔ သူတို႔ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကမွာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူေတြ ေသာကေပြရေအာင္ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြက ေျခာက္လွန္႔ၾကျပန္ပါၿပီ၊ တကမၻာလံုးကပါ သနားကရုဏာသက္ခဲ့ၾကသလို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားထိေတြ႔မႈကို ခံစားခဲ့ၾကရဖူးတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ႏ်ဴကလီးယားကိုင္တြယ္မႈကို သတိႀကီးႀကီးထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ မလႊဲမေရွာင္သာငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံထိခိုက္မႈေတြရွိလာတာေတာင္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္မပ်ံ႔လြင့္ေစေအာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အသက္ကိုစြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံလုပ္သားေတြနဲ႔ volunteer ေတြဟာ ငလ်င္၊ ဆူနာမီေဘးအႏၱရယ္ဆိုးၾကားထဲက သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းသာ လံုေလာက္တဲ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမရွိခဲ့တဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံေတြျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျပင္းထန္လွတဲ့ငလ်င္ႀကီးနဲ႔အတူ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြအမ်ားအျပား ထြက္ေပၚလာခဲ့မွာပါပဲ၊ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္ထိေတြ႔မႈကို ျပင္းျပန္းထန္ထန္ထိေတြ႔ခံစားရႏိုင္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာလည္း ျပန္ၿပီးနလံထူဖို႔ သူတို႔ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကမွာပါပဲ။
ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္မေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြ ဒီကမၻာႀကီးမွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့ၾကၿပီလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ၊ ႏ်ဴကလီးယားမေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေနာက္ျပန္လွန္ၾကည့္တဲ့အခါ ...
ကမၻာႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ခဲ့တဲ့ ႏ်ဴကလီးယားမေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြမွာ ....
ႏ်ဴကလီးယားနဲ႔ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈထိခိုက္မႈေတြမွာ အရပ္သားထိခုိက္မႈနဲ႔စစ္သားထိခိုက္မႈစာရင္းေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ျပင္းထန္တဲ့အရပ္သားေသေၾကထိခိုက္မႈစာရင္း၂၀ေက်ာ္ခန္႔ရွိပါတယ္။
အဆိုးဆံုးက ယူကရိန္းႏိုင္ငံ(အရင္က ယူကေရးနီးရန္းဆိုဗီယက္ဆိုရွယ္လစ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ)က ခ်ာႏိုဘိုင္းႏ်ဴကလီးယားလွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရုံေပါက္ကြဲမႈပါပဲ။
၁၉၈၆ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၂၆ရက္ေန႔မွာ ေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီးလူေပါင္း ၄၀၅၆ဦးေသဆံုးခဲ့တယ္။ ၅၆ဦးက ေပါက္ကြဲမႈမွာတိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ၄၇ဦးက အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ကေလးငယ္ ၉ေယာက္ကေတာ့ သိုင္းရြိက္ကင္ဆာနဲ႔ေသဆံုးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၄၀၀၀ေက်ာ္က ကင္ဆာေရာဂါေတြနဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီး ပွ်မ္းမွ်လူေပါင္း ၆၀၀၀၀၀ခန္႔မွာ ျမင့္မားတဲ့ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈေတြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၈၆ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၂၆ရက္ေန႔မွာ ေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီးလူေပါင္း ၄၀၅၆ဦးေသဆံုးခဲ့တယ္။ ၅၆ဦးက ေပါက္ကြဲမႈမွာတိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ၄၇ဦးက အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ကေလးငယ္ ၉ေယာက္ကေတာ့ သိုင္းရြိက္ကင္ဆာနဲ႔ေသဆံုးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၄၀၀၀ေက်ာ္က ကင္ဆာေရာဂါေတြနဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီး ပွ်မ္းမွ်လူေပါင္း ၆၀၀၀၀၀ခန္႔မွာ ျမင့္မားတဲ့ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈေတြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
မရပ္ခ္ေပါက္ကြဲမႈ
မရပ္ခ္-Mayak ႏ်ဴကလီးယားစြန္႔ပစ္ပစၥည္းကန္ ေပါက္ကြဲမႈဟာလည္း လူေပါင္း ၂၀၀ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့တယ္၊ မရပ္ခ္(Mayak-Light house ဟာ ရုရွား(ဆိုဗီယက္ယူနီယံ)က အႀကီးဆံုးႏူကလီးယားစြမ္းအင္လည္ပတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ Light house ဟာ ရုရွားႏိုင္ငံ ခ်ီလ်ာဘစ္ခ္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ၿပီး ၁၉၅၇ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔မွာ ႏ်ဴကလီးယားစြန္႔ပစ္ပစၥည္းကန္ေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ လူေပါင္း ၂၇၀၀၀၀ခန္႔ မွာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အဆင့္အထိ ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ မရပ္ခ္ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈနဲ႔အတူ ၁၉၅၈ နဲ႔ ၁၉၉၁ခုႏွစ္အတြင္းမွာ လူေနရပ္ကြက္၃၀ခန္႔ ဆိုဗီယက္ေျမပံုထဲက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၾကတယ္။
၀င္းဒ္စေကးလ္မီးေလာင္မႈ
အဂၤလန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းေဒ ၀င္းဒ္စေကးလ္ (Windscale- အခု Sellafield )ဟာ ႏ်ဴကလီးယားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုျဖစ္ၿပီး ၁၉၅၇ ေအာက္တိုဘာ ၈ရက္ေန႔က ပလူတိုနီယံအစုအပံုေတြကေနမီးစြဲေလာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေရဒီယိုသတၱိၾကြဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြပါ၀င္တဲ့ တိမ္တိုက္ႀကီးေတြျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ ႏြားျခံေတြ၊ လယ္ယာေတြ ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္ကာ ညစ္ညမ္းေစခဲ့တာေၾကာင့္ တစ္လခန္႔ပိတ္ထားခဲ့ရပါတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္ေရာဂါေတြေၾကာင့္ ၃၃ ဦးေသဆံုးခဲ့တယ္။
သံုးမိုင္ကၽြန္းဓါတ္ေရာင္ျခည္ပ်ံ႔ႏွံ႔မႈ
ယူႏိုက္တက္စတိတ္က သံုးမိုင္ကၽြန္း(Three Mile Island)မွွာ အေအးေပးစနစ္ခ်ဳိ႔ယြင္းခဲ့ၿပီး ပင္မအဏုျမဴဓါတ္ေပါင္းအိုး တစိတ္တပိုင္းအပူလြန္ကဲကာ ၁၉၇၉ မတ္လ ၂၈ရက္ေန႔မွာ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ Metropolitan Edison ကုမၸဏီပိုင္ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံပါ၊ အဲဒီမေတာ္တဆမႈဟာ အေမရိကန္ႏ်ဴကလီးယားလွ်စ္စစ္စီးပြားျဖစ္ထုတ္လုပ္မႈသမိုင္းမွာ အထင္ရွားဆံုး ထိခိုက္မႈျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရဒီယိုသတၱိၾကြဓါတ္ေငြ႔အဆင့္ 481 PBq -13 million curie အထိျမင့္တက္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႔ အျပင္းထန္ဆံုးဓါတ္ေရာင္ျခည္ယိုစိမ့္မႈေၾကာင့္ ေဒသခံ ၁၅၀၀၀၀ခန္႔ ကို ဖိအားေပးေနရာေရႊ႕ေျပာင္းေစခဲ့ပါတယ္။ တိိုက္ဆိုင္ခဲ့တာက ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါသရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္The China Syndrome ျပသခဲ့ၿပီး ၁၂ရက္ အၾကာမွာ အဲဒီႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံမေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ၊ အဲဒီရုပ္ရွင္မွာ ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါနဲ႔ ဓါတ္ပံုဆရာ မိုက္ကယ္ေဒါက္ဂလပ္စ္တို႔ဟာ အဓိကႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံႀကီးရဲ႕ လံုျခံေရးစနစ္ေပါ့ေလ်ာ့မႈေတြနဲ႔ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ယိုစိမ့္မႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပံုေတြ ရိုက္ကူးထားပါတယ္။
Tomsk 7 ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံတြင္းေပါက္ကြဲမႈ
၁၉၉၃ ဧၿပီ ၆ရက္ေန႔မွာ ရုရွားႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း ဆိုက္ေဘးရီးယန္းေဒသ Tomsk 7 ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံအေဆာက္အဦးက ကန္အတြင္းႏိုက္ထရစ္အက္စစ္နဲ႔ ေဆးေၾကာရာက ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ေရဒီယိုသတၱိၾကြဓါတ္ေငြ႔ေတြပါ၀င္တဲ့ တိမ္တိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းက “အဆိုး၀ါးဆံုးႏ်ဴကလီးယားေဘးအနႏၱရာယ္ ၁၀ ခုထဲက တစ္ခု” လို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ၁၀စတုရန္းကီလိုမီတာေဒသမွာ ေရဒီယိုသတၱဳၾကြပစၥည္းေတြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကၿပီး အနီးအနားက ရြာေတြေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကရတယ္။
ဂ်ပန္ တိုကာအီရြာက ႏ်ဴကလီးယားေလာင္စာစက္ရုံ
၁၉၉၉ စက္တင္ဘာ ၃၀ မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အီဘာရာကီေဒသ တိုကာအီရြာက ႏ်ဴကလီးယားေလာင္စာစက္ရုံေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးေသဆံုးခဲ့ၿပီး ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာ ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဒသခံေတြေျပာင္းေရႊ႕ေစခဲ့ပါတယ္။
မီဟားမားလွ်ပ္စစ္စက္ရုံ
၂၀၀၄ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ၃၅၀ကီလိုမီတာအကြာမွာရွိတဲ့ ကန္ဆာအီလွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ကုမၸဏီပိုင္ မီဟားမားႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္စက္ရုံရဲ႕ နံပါတ္ ၃ အဏုျမဴဓါတ္ေပါင္းဖို က ေရေႏြးေငြ႔စိမ့္ထြက္ခဲ့ၿပီး စက္ရုံအလုပ္သမား ၄ ဦးေသဆံုးခဲ့ကာ ၇ ဦး ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။
တျခား ႏ်ဴကလီးယားပ်ံ႔ႏွ႔ံမႈနဲ႔ ဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈေတြရွိေသးပါတယ္။
ျပင္းထန္တဲ့ေပါက္ကြဲမႈေတြေလာက္ပဲေရးလိုက္တာျဖစ္ၿပီး အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္ စစ္တပ္ပိုင္းႏ်ဴကလီးယားမေတာ္တဆမႈေတြ - ကို http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_military_nuclear_accidents မွာၾကည့္ရႈႏိုင္ၿပီး အရပ္သားႏ်ဴကလီးယားမေတာ္တဆမႈေတြ ကိုေတာ့ http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_civilian_nuclear_accidents မွာ အေသးစိတ္ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏ်ဴကလီးယား လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္စက္ရုံ (Nuclear Power Plant-NPP)
 |
| Krško Nuclear Power Plant |
NPP အမ်ဳိးကြဲမ်ား
NPP ေတြဟာ အသံုးျပဳတဲ့ အဏုျမဴဓါတ္ေပါင္းဖို(Nuclear Reactor) မွာမူတည္ၿပီး အမ်ဳိးအစားကြဲၾကပါတယ္။ အသံုးမ်ားတဲ့NPP အမ်ဳိးအစားေတြကေတာ့ -
ေရဖိအားသံုး ဓါတ္ေပါင္းဖို(Pressurized Water Reactor –PWR)
ေရဆူဓါတ္ေပါင္းဖို(Boiling Water Reactor – BWR)
ဓါတ္ေငြ႔အေအးခံဓါတ္ေပါင္းဖို(Gas Cooled Reactor – GCR) နဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔အမ်ားအျပားအေအးခံဓါတ္ေပါင္းဖို(Advanced Gas Cooled Reactor - AGR)
ေရေပ်ာ့အေအးခံ ခဲ(ဂရက္ဖိုက္) အသင့္အတင့္ဓါတ္ေပါင္းဖို (Light Water Cooled Graphite Moderated Reactor – LWGR)
ေရပမာဏမ်ားမ်ားဖိအားသံုးအသင့္အတင့္ဓါတ္ေပါင္းဖို (Pressurized Heavy Water Moderated Reactor - PHWR)
တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
(moderate ဆိုတဲ့အသံုးအႏံႈးဟာ မေႏွးမျမန္၊ မေပ်ာ့လြန္း မျပင္းလြန္းကို ဆိုလိုခ်င္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာစကားအေခၚအေ၀ၚေတြကို နားမလည္တဲ့အတြက္နာမည္ေတြ ဖတ္ရတာလြဲမွားတာမ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ နားလည္ေပးေစလိုပါတယ္ရွင္။)
ကမၻာတစ္၀ွမ္းက NPP ေတြ
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ လတ္တေလာလႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ၾကတဲ့ Fukushima I Nuclear Power Plant နဲ႔ Fukushima II Nuclear Power Plant တို႔ဟာ ေရဆူဓါတ္ေပါင္းဖို(BWR) အမ်ဳိးအစားျဖစ္ပါတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေရာင္ျခည္ေတြဟာ ကမၻာႀကီးအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါတယ္။ အဲဒီစက္ရုံေတြ လည္ပတ္အလုပ္လုပ္ပံုေတြကို ျပင္းထန္တဲ့ဂ်ပန္ငလ်င္ေနာက္ပိုင္းမွာ အားလံုးက စိတ္၀င္တစား သိခ်င္လာၾကတယ္။ သတင္းေတြမွာ ရွာဖတ္လာၾကတယ္။ သတင္းေတြမွာေရးသားေဖာ္ျပလာၾကပါတယ္။
ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံတစ္ရုံထဲကို အလည္သြားခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္
အႏၱရာယ္အခန္းေတြကို တစ္ခုစီသြားၾကည့္တဲ့အခါ ......
အတြင္းကိုမ၀င္ခင္ ...
အမ်ားအားျဖင့္ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံတ၀ိုက္ ကန္႔သတ္ဧရိယာအပါအ၀င္ ဧက၅၀၀၊ ၁၀၀၀ခန္႔ဟာ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ေနရာေတြပါပဲ။
Containment သို႔မဟုတ္ Drywell အေဆာက္အဦး(ဓါတ္ေပါင္းဖိုထည့္သြင္းထားရတဲ့အခန္း)
ဖိအား 50psi(50 pounds per square inch) ကိုထိန္းသိမ္းထားႏိုင္တဲ့အေဆာက္အဦးအျဖစ္ တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဓါတ္ေပါင္းဖိုနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့အေအးေပးစနစ္လည္ပတ္ေနတဲ့ အခန္းေတြဟာ ေရဒီယိုသတၱိၾကြအရည္ေတြျမင့္မားစြာပါ၀င္တယ္။ အေဆာက္အဦးကို စတီးလ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ပါတယ္။ တခါတရံ ဖိအား 3psi(3 pound per square inch) ထက္ နိမ့္တဲ့ ပမာဏဆိုရင္ ကြန္ကရစ္သားနဲ႔လည္း၀န္းရံတည္ေဆာက္ပါတယ္။ PWR(Pressurized Water Reactor) ေတြဟာ BWR(Boiling Water Reactor)ေတြထက္ ဆယ္ဆပိုႀကီးေလ့ရွိတယ္။ အမိုးလံုးႀကီးက ၂ေပခြဲခန္႔ထူၿပီး ေအာက္ေျခက ၁၂ေပခန္႔ထူထဲရပါတယ္။ containment ဟာ ကြဲထြက္လာႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုတားဆီးထားတဲ့ တတိယေျမာက္အကာအရံအတားလည္းျဖစ္ပါတယ္၊ BWR ေတြမွာေတာ့ drywell ဟာ ဓါတ္ေပါင္းဖိုအေဆာက္အဦးထဲမွာရွိပါတယ္။
ဓါတ္ေပါင္းဖို အရံအေဆာက္အဦးဟာ containment နဲ႔ တသီးတျခားစီရွိပါတယ္။ အေထာက္အပံ့ျပဳတဲ့ကိရိယာေတြပါ၀င္တဲ့အိမ္ေလးပါ၊ အဲဒီအိမ္မွာ ေရဒီယိုသတၱိၾကြအရည္ေတြ၊ ဓါတ္ေငြ႔ေတြ ပါ၀င္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အေရးေပၚကိရိယာေတြကိုလည္း ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒီအေဆာက္အဦးမွာ ထားရွိၾကပါတယ္။
Turbine အေဆာက္အဦး
တာဘိုင္အေဆာက္အဦးမွာ တာဘိုင္(ယႏၱရား)၊ ဂ်င္နေရတာ(လွ်ပ္စစ္ဓါတ္၊ ေရေႏြးေငြ႔၊ ဓါတ္ေငြ႔ထုတ္ေပးေသာစက္)၊ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ေစတဲ့စက္(condenser)၊ နဲ႔ ေရအားနဲ႔လည္ပတ္တဲ့ ေရေႏြးေငြ႔ဂ်င္နေရတာစနစ္ေတြပါ၀င္တယ္။ တာဘိုင္ခန္းေတြမွာ သတၳဳေတြခ်ိတ္ဆက္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့အခန္းေတြျဖစ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ပံုကေတာ့ ၁. တာဘိုင္၊ ဂ်င္နေရတာေတြက ေခ်ာဆီလည္ပတ္မႈနဲ႔ အေအးေပးစနစ္ေတြကို အေထာက္အပံ့ေပးပါတယ္။ ၂. ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔စက္နဲ႔ ေရအားလည္ပတ္တဲ့စနစ္ေတြကေတာ့ ေရကို ေရေႏြးေငြ႔ဂ်င္နေရတာေတြဆီ ပို႔ေဆာင္သယ္ယူေပးတယ္။ ၃. ေရေပးေ၀ျဖန္႔ခ်ီမႈမွာ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔စက္ေတြဆီ အသြားအျပန္ေရေတြလည္ပတ္သြားလာေစတယ္။ ၄. လွ်ပ္စစ္ အဖြင့္အပိတ္ဂီယာအခန္းေတြကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကို စက္ရုံအစိတ္အပိုင္းေတြဆီ ပို႔လႊတ္ေပးတယ္။ ၅. သတၳဳေရျပန္လည္သန္႔စင္စနစ္မွာေတာ့ သန္႔စင္တဲ့ေရကို အေအးေပးစက္ကိရိယာအစိတ္အပိုင္းေတြဆီ ပို႔လႊတ္ေပးတယ္။ ၆. ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း စသျဖင့္ အသီးသီးလည္ပတ္ေနပါတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ထရန္စေဖာ္မာေတြရွိမယ္၊ လွ်ပ္စစ္ကို စက္ရုံဆီျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ရုံကေနအျပင္အေဆာက္အဦးေတြဆီျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္ပံ့ပို႔လႊတ္ေပးတာေတြလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ ယူႏိုက္တက္စတိတ္က PWR စက္ရုံေတြမွာ ေဆာက္လုပ္ေနၾကအမိုးေတြနဲ႔ နံရံတည္ေဆာက္မႈေတြမပါရွိပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ရာသီဥတုမျပင္းထန္တဲ့ ကာရိုလိုင္းနာ၊ လူ၀ီစီယားနားနဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ အဲဒီလို စက္ရံုေဆာက္လုပ္မႈမ်ဳိးေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ ေတာင္ကယ္ရိုလိုင္းနားမွာရွိတဲ့ ေရာ္ဘင္ဆန္စက္ရုံ၊ လူ၀ီစီယားနားက ၀ါးတားဖို႔ဒ္ နဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီးယားက ဆန္အြန္ေနာ့ဖရီစက္ရုံေတြျဖစ္ၾကတယ္။
အ၀င္ခန္း သို႔မဟုတ္ Screenhouse
 |
| Circulating water pumps |
 |
| condenser |
ဒီအေဆာက္အဦးကေတာ့ ေရစုပ္စက္ေတြလည္ပတ္ေစပါတယ္။ condenser ေတြကိုအေအးေပးပို႔အတြက္ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ ေရကန္ေတြဆီက ေရကိုစုတ္ယူလည္ပတ္ေစတဲ့အခန္းပါ၊ အမႈိက္သရိုက္စင္ေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ ဇကာေတြပါရွိၿပီး ေရထဲမွာပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကိုစစ္ေပးကာ ေရကိုသန္႔စင္ေစတယ္။ အဲဒီေရေေတြဟာ condenser ျပြန္ေတြဆီသြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သန္႔စင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဓါတုဓါတ္ေပါင္း ထည့္ေပးတဲ့စနစ္လည္းပါရွိတယ္၊ ဥပမာ hypobromous သို႔မဟုတ္ ကလိုရင္း ေပါင္းထည့္ေပးၿပီး ပိုက္လံုးတေလွ်ာက္ေရသြားလာလည္ပတ္ရာမွာ ပါ၀င္ကပ္ျငိလာတဲ့ ေရညွိေတြကို ဖယ္ရွားေပးပါတယ္။
ေလာင္စာအေဆာက္အဦး
containment နဲ႔ တသီးတျခားစီပဲတည္ရွိပါတယ္၊ စတီးစင္မွာ စီစီရီရီရွိေနၾကတဲ့ ေလာင္စာေတြကိုေလာင္ကြ်မ္းေစတဲ့အခန္းပါ၊ သိုေလွာင္ကန္က ေပ ၄၀ခန္႔အနက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီသိုေလွာင္ကန္ထဲမွာ စတီးစင္ေတြရွိၾကၿပီး အဲဒီစတီးစင္ေတြေပၚမွာ ေလာင္စာေခ်ာင္းေတြထည့္ထားၿပီး အပူစြမ္းအင္ကိုထုတ္ယူတာပါ၊ အက္တြန္တစ္ခုရဲ႕ဗဟိုအူတိုင္ကြဲထြက္တဲ့အခါ ႏ်ဴကလီယားကြဲပြားျခင္းျဖစ္လာပါတယ္။ အက္တြန္ေတြဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ၊ ထရီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ဓါတ္ေပါင္းဖိုထဲထည့္ၿပီးေပါင္းတဲ့အခါ ျပင္းထန္တဲ့ လွ်ပ္စစ္အပူစြမ္းအင္ကိုရရွိေစပါတယ္။ အဲဒါဟာ ႏ်ဴကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုရဲ႕အေျခခံက်တဲ့အလုပ္ပါပဲ၊ PWR ေတြမွာ အခ်င္း ၁ စင္တီမီတာေလာက္ရွိတဲ့ ဆလင္ဒါပံုေဂၚမုတ္ဓါတ္ေပါင္းျပြန္အစည္းထဲမွာ ယူေရနီယံ ေလာင္စာေခ်ာင္းေတြထည့္ၿပီး ဟီလီယမ္ဓါတ္ေငြ႔ျဖတ္ေပးတဲ့အခါ အပူစြမ္းအင္ကိုရရွိတယ္။ ေလာင္စာစည္းတစ္ခုမွာ ေလာင္စာေခ်ာင္း ၁၇၉-၂၆၄ ေခ်ာင္းခန္႔ထည့္ၾကၿပီး ဓါတ္ေပါင္းဖိုတစ္ခုမွာ ေဂၚမုတ္ဓါတ္ေပါင္းေလာင္စာအစည္း ၁၂၁ကေန ၁၉၃စည္းအထိထည့္သြင္းပါတယ္။ PWR ေလာင္စာစည္းေတြဟာ ၄မီတာေလာက္အရွည္ရွိၾကတယ္။
ဒီဇယ္ဂ်င္နေရတာအေဆာက္အဦး
ဒီဇယ္ဂ်င္နေရတာအခန္းကေတာ့ ေလ၊ ေရ၊ ေရဒီေရတာပန္ကာ၊ ေလာင္စာဆီ၊ ေခ်ာဆီ၊ ေလေအးေပးစနစ္နဲ႔ ေလသန္႔စင္စနစ္ေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔အေျခအေနေတြမွာ ဒီဇယ္ဂ်င္နေရတာလည္ပတ္ျခင္းအားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ထုတ္ေပးၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ကိုလႊဲေျပာင္းအသံုးခ်ေစတယ္။ ဒီဇယ္ဂ်င္နေရတာဟာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ကို အေရးေပၚအသံုးလိုတဲ့အခါ အသံုးျပဳေအာင္ အကူထားတဲ့လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႔စက္ရုံေတြမွာ သီးျခားအေဆာက္အဦေတြအျဖစ္ထားၾကတဲ့အခန္းေတြက
• ေရသန္႔စင္စနစ္အတြက္
• ေရဒီယိုသတၳိၾကြစြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို သန္႔စင္သိုေလွာင္ေပးတဲ့စနစ္အတြက္
• အေအးေပးေမွ်ာ္စင္ေရစုပ္စက္ေတြကို အေအးေပးေမွ်ာ္စင္ေတြဆီ ေရစုပ္တင္ေပးႏိုင္ေအာင္ အသံုးျပဳတယ္။ ျမစ္အနီးအနား၊ ကန္ငယ္ေလးေတြအနားမွာရွိေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္စက္ရုံေတြမွာ အေအးေပးေမွ်ာ္စင္ေတြကို မၾကာခဏအသံုးျပဳၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါးေတြကို အပူဓါတ္လႊတ္ထုတ္ေပးတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မႈနည္းပါးေစပါတယ္။
• ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ေလသန္႔စင္စနစ္ေတြအတြက္
• စီမံခန္႔ခြဲမႈအတြက္
• လံုျခံဳေရးအတြက္ ဆိုၿပီး အေဆာက္အဦးေတြ သီးျခားစီရွိၾကပါေသးတယ္။
တကယ္တမ္းေတာ့ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံတစ္ရုံအလည္သြားဖို႔ဟာ သာမန္လူေတြအတြက္ မလြယ္ကူပါဘူး။
ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္စက္ရုံတစ္ရံု ကို အလည္သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ လံုျခံဳေရးအေဆာက္အဦးမွာ ကိုယ့္ပံုပါတဲ့ ID ကတ္ကိုျပရပါမယ္။
ေပါက္ကြဲဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းပါ၊ မပါ စစ္ေဆးလိမ့္မယ္။
သတၳဳ ပါ၊ မပါစစ္ေဆးမယ္။
လွ်ပ္စစ္စက္ကြင္း၀င္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ motion sersor နဲ႔ အခ်က္ေပးကိရိယာေတြပါ၊ မပါစစ္ေဆးပါဦးမယ္။
စစ္ေဆးတဲ့ကိရိယာက သတၳဳတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုခုစစ္ေဆးေတြ႔ရွိတာနဲ႔ အလန္႔တၾကားျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အခ်က္ေပးသံထြက္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ တံခါးေတြကို ၀င္ဖို႔အတြက္ keycard လိုပါမယ္။
လက္ဖ၀ါးကိုစစ္ေဆးတဲ့စက္မ်ဳိးနဲ႔ ဖြင့္ရတဲ့ကြန္ပ်ဴတာထိန္းခ်ဳပ္တံခါးေတြလည္းရွိေနပါမယ္။
သံဆူးႀကိဳးေတြ၊ ဓါးသြားလိုထက္ေနတဲ့ ၀ါယာႀကိဳးေတြျခံစည္းရိုးအကာအရံေတြ အထပ္ထပ္ခ်ထားပါလိမ့္မယ္။
ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ လက္နက္ကိုင္တပ္သားေတြက အခ်ိန္ျပည့္ ကင္းလွည့္ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကပါမယ္။
ကြန္ကရစ္အကာအရံေတြစက္ရုံ အျပင္ဘက္ဆံုးမွာရွိေနၾကမယ္။
ကင္မရာေတြ လည္းတပ္ဆင္ထားဦးမယ္။
ပထမဆံုး ... ႏ်ဴကလီးယားစက္ရုံကန္႔သတ္နယ္ေျမေရာက္တာနဲ႔ လက္နက္ကို္င္အေစာင့္အၾကပ္ေတြက အရင္ဆံုးစစ္ေဆးတားဆီးေမးျမန္းပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီေတာ့ အႏၱရာယ္အခန္းေတြကို တစ္ခုစီကိုယ္တိုင္သြားၾကည့္ဖို႔ အခြင့္အေရးက အင္မတန္နည္းပါးလြန္းတဲ့အခါ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာပဲ လွည့္လည္ရင္း သြားၾကည့္ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။
တစ္ကမၻာလံုးက ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနၾကတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္စက္ရုံတစ္ရုံကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းလည္ပတ္ႏိုင္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ တကမၻာလံုး ႏ်ဴကလီးယားေဘးအနႏၱရာယ္ဆိုးက ကင္းေ၀းႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
http://www.icjt.org/an/tech/jesvet/jesvet.htm
ၿဖိဳးၿဖိဳး
ၿဖိဳးၿဖိဳး
ေအာင္ပင္လယ္ လူမႈ၀န္းက်င္မဂၢဇင္း
အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၂၄ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၁၁
 |  |
Wednesday, March 16, 2011
Tuesday, March 15, 2011
ဘာလဲ .. အခ်စ္ဆိုတာ
အဲဒီေန႔က ဖက္ဖူးေရာင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သီရိ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ရင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္ဖတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သီရိရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတဲ့ ေနရီရီမဂၢဇင္းေလးကို သီရိရဲ႕ ေမာင့္ကို ၾကည့္သလို လဲ့လဲ့ေလးၾကည့္လို႔၊ သီရိရဲ႕ ေမာင့္ကို ျပံဳးျပသလိုမ်ဳိး ခ်ဳိျမျမေလးျပံဳးလို႔ ဖတ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးပါတဲ့ စာတစ္မ်က္ႏွာကိုပဲ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိ အႀကိမ္ႀကိမ္လွန္ေလွာၾကည့္ပါသည္။ ကဗ်ာေလးထဲက စာသားေတြကို သီရိ တလံုးမက်န္အလြတ္ရေနသားပဲ၊ ကိုယ္တိုင္လွလွပပေလး သီကံုးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးက “အျဖစ္မရွိတဲ့ အခ်စ္၊ အခ်စ္မရွိတဲ့ အျဖစ္”တဲ့၊ ကိုယ္ဘာသာေတာ့ လွလွပပေလးလို႔ ထင္တာပါပဲ၊ သီရိရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလး “ေဇာ္” ေျပာေျပာေနတဲ့ သူေျပာတဲ့ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ကို ခံစားၿပီးေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလး၊ ေမာင္ကေတာ့ သီရိကဗ်ာေလးႀကိဳက္မယ္ မႀကိဳက္ဘူး မေျပာတတ္ေသးဘူး၊ ေမာင္ ညေန အလုပ္ကျပန္လာမွပဲ ျပရေတာ့မွာပဲ၊ သီရိ ကဗ်ာေလးေတြ စာေလးေတြ မဂၢဇင္းေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါလာတယ္ဆို ေမာင္က သီရိနဲ႔ ထပ္တူ ေပ်ာ္ေပးရွာပါသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္က အခုပဲ စာအုပ္ထုတ္ၿပီး ဒီဖက္ဖူးေရာင္ကို လာခဲ့တာ၊ ဒီဆိုင္ေလးမွာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ သိပ္ထိုင္ၾကတဲ့ ဆိုင္ေလးဆိုေတာ့ စာအုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ သီရိ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တိုင္း ဒီဆိုင္ေလးမွာထိုင္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခုလို ကိုယ့္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတဲ့အခ်ိန္ဆို ပိုၿပီး မပ်က္မကြက္ထုိင္ပါသည္။ သီရိရဲ႕ အသိ ကဗ်ာဆရာေတြ မိတ္ေဆြေတြ ဘယ္သူေတြနဲ႔မ်ား ေတြ႔ရမလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေမွ်ာ္ပါသည္။
“ေဟာ ဆရာမ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ဘာစာအုပ္ပါလိမ့္” ဆိုင္ထဲ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ဒေရာေသာပါး၀င္လာသည္။ ခံုပုေလးကို ဆြဲယူရင္းက သီရိေရွ႕မွာ ၀င္ထိုင္ပါသည္။
“ေနရီရီမဂၢဇင္းေလ ခုပဲ တိုက္ကထုတ္လာတာ ကၽြန္မ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ပါတယ္ရွင့္၊ ၾကည့္ပါဦး”
“ေအာ္” ခုနက သြက္သြက္လက္လက္ ကဗ်ာဆရာက သီရိအတင္းကမ္းေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ကို မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ လွမ္းယူလိုက္ပါသည္။ သီရိက စာအုပ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ကတည္းက ကဗ်ာပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို ဖြင့္ထားလွ်က္သား ေပးလိုက္တာ။ ဒါကိုပဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ဟန္နဲ႔ စာအုပ္ကို ပိတ္ျပစ္လုိက္ၿပီး အဖံုးကို ၾကည့္ပါသည္။
“ဟာ ဒီဇိုင္းက သိပ္လွတာပဲဗ်ဳိ႕၊ သံုးထားတဲ့ အေရာင္ေတြ တယ္အစပ္အဟပ္မိတာပဲကိုး၊ လိုက္တင္(lighting) လုိက္တင္၊ လိုက္တင္ကိုၾကည့္၊ ခင္ဗ်ားသိလား မ်က္ႏွာဖံုးကာဗာ ပံုမွာဆို လိုက္တင္အယူအဆက သိပ္အေရးႀကီးတာ၊ တခ်ဳိ႕ ဓါတ္ပံုဆရာဆို လိုက္တင္ေတြမွားေပးထားေတာ့ တခါတေလ သဘာ၀က်က်မလွေတာ့ပဲ ေနႏွစ္လံုးရွိေနသလို အလင္းေတြက ဘယ္ေတြကေရာ ညာေတြကေရာ ၀င္ေနတာဗ်၊ ဒီမွာၾကည့္ လိုက္တင္ကို လိုတဲ့ေနရာေလးပဲ အတိအက်ေပးထားႏိုင္တာ၊ ဒီ မ်က္ႏွားဖံုးေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ဗ်ဳိ႕”
ကဗ်ာဆရာက စာအုပ္ရဲ႕ အဖံုးမွာ စိတ္၀င္တစား စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာသည္။
သီရိကေတာ့ ဒီကဗ်ာဆရာေျပာသလို မၾကည့္တတ္ပါဘူး၊ သီရိမ်က္လံုးထဲ သူေျပာသေလာက္လည္းမဟုတ္လွပါဘူးလို႔ ထင္မိသည္။ စာမ်က္ႏွာ ေနာက္တစ္ရြက္လွန္ေလွာၾကည့္ပါသည္။ .. ေနာက္တစ္ရြက္ .. ေနာက္တစ္ရြက္ထပ္ၿပီးလွန္ ပံုေတြ၊ စာေတြ ေတြ႔သမွ် အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေ၀ဖန္ေနခဲ့သည္။ ကဗ်ာစာမ်က္ႏွာေတြေရာက္ေတာ့ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ရႊပ္ကနဲ ေက်ာ္ျပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာဖတ္ရတာ ႀကိဳက္မယ္လို႔ ထင္ထားတာ သီရိမွားၿပီထင္ပါရဲ႕၊ ဒီကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာေရးရတာပဲ ႀကိဳက္တာကိုး။
“အဲ ဆရာမေရ ကၽြန္ေတာ္ လစ္ေတာ့မယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလာရွာတာ၊ ဒီလူေတြမေတြ႕ဘူး၊ သြားစရာကလည္းရွိေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ သြားမွပဲ”
ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကို ပိတ္ျပစ္လိုက္ၿပီး စားပြဲခံုေလးေပၚခ်ထားခဲ့ကာ ကဗ်ာဆရာ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
“ရွင္ .. ဟုတ္ ..ဟုတ္ကဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ေဂ့ါဘလက္စ္ယူ”
သီရိလည္း ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ေပးရပါသည္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ေတြဆို ဒီလဘက္ရည္ဆိုင္ေလးက ခံုတစ္လံုးမွာ ေက်ာက္ခ်ထားသလားထင္ရေလာက္ေအာင္ တေမ့တေမာထိုင္ေနတတ္တဲ့ ဒီကဗ်ာဆရာဟာ ... ဒီေန႔ မွာေတာ့ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခဲ့ပါသည္။ သြားပါေစေလ၊ သူတကယ္မအားရွာလို႔ေနမွာပဲ၊ က်ဆိမ့္လဘက္ရည္ရဲ႕အရသာကို သီရိ တစ္ႀကိဳက္ျမည္းလိုက္သည္။ စာအုပ္ေလးကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိေသးသည္။ ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ သီရိကဗ်ာေလးက စာမ်က္ႏွာ ၁၄ မွာ ရွိေနတာပါပဲ၊ လဘက္ရည္ရဲ႕ က်က်ဆိမ့္ဆိမ့္အရသာေလးနဲ႔ စာလံုးေလးေတြ ဖတ္ေနရတာပဲ သီရိအတြက္အေကာင္းဆံုးပါပဲေလ၊ ဘယ္မိတ္ေဆြကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ မေမွ်ာ္လိုေတာ့ပါဘူး။
“ေဟး သီရိ၊ စာေရးဆရာမႀကီး၊ ဘာေတြမ်ားသဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနရတာလဲ”
အနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေဇထက္သာက ႏႈတ္ဆက္လာပါသည္။
မဂၢဇင္းထဲက တျခား ၀တၳဳတိုေတြေလးပါ ဖတ္ေနမိတာနဲ႔ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာသူေတြကို သတိမထားလိုက္မိ၊ ေဇထက္သာက စာအုပ္တိုက္တစ္တိုက္ပိုင္ထားၿပီး နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြ ထုတ္ေ၀ေလ့ရွိသူ၊ ထုတ္ေ၀သူတစ္ဦးေပါ့၊ အသားညိဳညိဳစိုစို၊ လူပံုကေခ်ာေခ်ာ၊ မ်က္လံုးကညႈိ႕ညႈိ႕၊ အရပ္ကရွည္ရွည္လ်ားလ်ား၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္မရွိသူတစ္ဦးဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ႀကိဳက္ၾကသည္။ စာေပေလာကသာမကပဲ တျခားနယ္ပယ္ေတြမွာပါ နာမည္ႀကီးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္းစာေတြေရးသည္။ သီရိေတာ့ သူ ေရးဖူးတဲ့ “အပ်ဳိႀကီးမ်ားရဲ႕ အားသာခ်က္” ေဆာင္းပါးမွာ အခ်က္တိုင္းက သိပ္ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းရွိလြန္းလို႔ သေဘာမက်ခဲ့ဘူး၊ သူေရးထားပံုက မိန္းကေလးေတြကို ႏွိမ့္ခ်သလို ေျမွာက္ပင့္သလိုနဲ႔၊ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရုံနဲ႔ပဲ ေသေသသပ္သပ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတြ၊ ေသခ်ာေတာ့ သီရိမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ သီရိက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အပ်ဳိႀကီးစာရင္း၀င္ေနတဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့ အပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီးဆိုတဲ့ စာေတြဖတ္ရရင္ကို မုန္းခ်င္ေနတာ၊ ေဇထက္သာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ မိန္းမက်မ္းေက်ပံုရမယ္ လို႔ ပဲ ေတြးခဲ့မိသည္။ ညစာစားပြဲတစ္ခ်ဳိ႕မွာ ဆံုမိၾကရင္ သီခ်င္းအဆိုေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ဆိုတာလည္း သိရျပန္သည္။ ေဇထက္သာ သီခ်င္းဆိုရင္ စင္ေပၚ ႏွင္းဆီပန္းေတြ တက္တက္ၿပီး ေပးၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ေဇထက္သာနဲ႔ သီရိ ခင္ခင္မင္မင္ရွိေပမဲ့ စကားတရင္းတႏွီး ေျပာရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မရင္းႏွီးလွပါဘူး၊ သီရိလို ပမႊားကဗ်ာဆရာမေလးကို ေဇထက္သာ အေရးတယူမရွိလွဘူးလို႔လည္း ထင္ထားခဲ့သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ...
“ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္မယ္ေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ရွင္ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကိစၥၿပီးသြားၿပီလား၊ အဆင္ေျပလား”
ဟုိရက္ေတြက ေဇထက္သာက သီရိသူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမ လင္းလက္ေၾကြရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ သီရိဆီက ေတာင္းခဲ့ေသးသည္။ “ေယာက်္ား မိန္းမေတြနဲ႔ .. သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္” စကား၀ိုင္းပံုစံ အေမးအေျဖက႑အတြက္တဲ့၊ “----”မဂၢဇင္းရဲ႕ စကား၀ိုင္းက႑အတြက္လို႔ ေၾကြျပန္ေျပာျပသည္။ ေၾကြ႕ကိုေျဖေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့တာတဲ့။
“ေအးဗ်ာ၊ ၿပီးသြားပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ မိန္းကေလးေတြက သိပ္စြာတာပဲ”
“---------- စြာပါဘူးရွင္၊ ခ်စ္လို႔ စတာ ေသသြားတာေလာက္ပါ” သီရိ ဒီေန႔စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ျမဴးေနတာနဲ႔ ပဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာလိုက္ပါသည္၊
“စြာတယ္၊ ထေတာင္ရိုက္မလားပဲ”
“ရွင္ က ေယာက်္ားေလးေတြဘက္က ဘာေတြမ်ား ပိုပိုသာသာေျပာလိုက္လဲမွ မသိတာ”
“မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းေလးခ်ေပးရုံပါဗ်ာ”
“ေယာက်္ားေလးေတြထက္သာတာက မိန္းမေတြမွာက ႏူးညံ့တဲ့ ဂုဏ္သတၱိရွိတာပဲ၊ ေယာက္်ားက်ေတာ့ ႏူးညံ့ရင္ မသိတဲ့သူက အေျခာက္လုိ႔ ေျပာခံရမယ္” ေဇထက္သာရဲ႔ စကားကိုၾကားေတာ့ သီရိ ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ရသည္။
“သီရိလက္ထဲက ဘာမဂၢဇင္းလဲဗ်”
သီရိက ဒီအေမးကို ေစာင့္ေနတဲ့သူပဲဟာ၊ ေဇထက္သာကို စာအုပ္ကမ္းေပးလိုက္ပါသည္။
“---------”
“မသီရိ က ကဗ်ာလည္းေရးသလား၊ ကၽြန္ေတာ္က ၀တၳဳတို၊ ဘာသာျပန္ေတြေလာက္ပဲ ေရးတယ္ထင္ထားတာ”
သူက သီရိနာမည္ကို မာတိကာမွာ ၾကည့္ၿပီး စာမ်က္ႏွာကိုရွာသည္၊ ၿပီးေတာ့ သီရိရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို စတင္ၿပီးဖတ္ပါေတာ့သည္။
“အျဖစ္မရွိတဲ့အခ်စ္ အခ်စ္မရွိတဲ့အျဖစ္ တဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔တင္ ထိေနၿပီဗ်ဳိ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတိုက္ရိုက္ ထိခိုက္သလိုပဲ”
ေဇထက္သာက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ေမာလုိက္သည္။ ကဗ်ာကို တခ်ဳိ႕စာေၾကာင္းေတြ အသံထြက္ဖတ္သည္၊ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ဖတ္ေနခဲ့သည္။
“တကယ္တမ္းဆို ေယာက်္ားေလးေတြက မိန္းမေတြထက္ပိုေၾကာက္တတ္တယ္ေနာ္ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိၾကတယ္” သီရိ စကားစလိုက္ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က သက္ေသပဲ၊ ေၾကာက္လို႔ မိန္းကေလးေတြကို စကားေတာင္ မေျပာရဲဘူး၊ လက္ကေလးနဲ႔ ထိဖို႔ကေတာ့ ေသေတာင္ ျဖစ္ပါ့မလား မသိဘူး”
“ရွင္ကမ်ား ... အဲလိုေျပာတယ္ ...”
“တကယ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို လူပ်ဳိႀကီး ဘာညာ လာေျပာတဲ့ သူေတြကို ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္ မစြမ္းလို႔ပါဗ်ာလို႔ စြမ္းလို႔ကေတာ့ သားေတာင္ ၁၀ တန္း ေရာက္ေလာက္ပါၿပီလို႔၊ ဟုတ္တယ္ေလ ၁၇၊ ၁၈ ကသာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ရင္ သားက အနည္းေလး ၁၅၊ ၁၆ ေတာ့ ရွိၿပီ”
“ရွင္က ေရြးလြန္းတာကိုး”
“အင္း ေယာက်္ား မိန္းမရဲ႕ အခ်စ္ေတြမတူသလို ခ်စ္ပံုခ်စ္နည္းမတူသလို မတူတာေတြအမ်ားႀကီးပါေလ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္ေတာင္မွ ေယာက်္ားေလးအ၀တ္အစားနဲ႔ မိန္းကေလးအ၀တ္အစားအတူေလွ်ာ္တာ သီရိ အေမကမႀကိဳက္ဘူး”
စကားေတြေျပာၾကရင္း သီရိလည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ေျပာမိသည္။ ေဇထက္သာကလည္း စိတ္၀င္တစားရွိေနပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အေမလည္း မႀကိဳက္ဘူး၊ ညီမကေတာ့ ကိုင္တာပဲ။ ဟဲ ဟဲ။
“ကၽြန္ေတာ့္အေမလည္း မႀကိဳက္ဘူး၊ ညီမကေတာ့ ကိုင္တာပဲ။ ဟဲ ဟဲ။
အေမက ငါ့သားေတြေတာ့ ဘုန္းနိမ့္ပါၿပီတဲ့ ..
ညီမကေတာ့ ဟာ... ဘာျဖစ္လဲတဲ့၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ အကုန္ထည့္တာပဲ အငယ္မက ဟဲ ဟဲ” ေဇထက္သာက ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။
“ဟုတ္တယ္ ခရစ္ယာန္ေတြက်ေတာ့ အကုန္တူတူပဲ၊ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းအားလံုး၊ အဲလိုပဲ၊ ေခါင္းက ေခါင္းအလုပ္လုပ္သလို တန္ဖိုးနဲ႔ ေျခေထာက္ကလည္း ေျခအလုပ္လုပ္တဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔၊ တန္ဖိုးေတြအတူတူပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္မွာ ေနတုန္းကဆို၊ အေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္တာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းငွားေနေတာ့ အခန္းေဖာ္ေတြ ဘိုမေတြပါတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ပါ share ၿပီးသံုးရတာကိုးဗ်ာ၊ ဘုိမေတြက အကုန္ အတူ ထည့္တာပဲ၊ ဒီမွာဆို ေျခသုတ္ခုံေတြ၊ ဖိနပ္ေတြပါ ထည့္လိုက္တာ၊ ေသေရာ”
“အဲဒီေတာ့ ရွင္ ဘယ္လိုေနလည္း”
“တခ်ဳိ႕ေယာက်္ားေတြလည္း မိန္းမထဘီေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာ္ေပးပါတယ္၊ ခ်စ္ရင္ အျပစ္မျမင္ဘူးဆိုတာလိုေပါ့”
“အေနာက္ကလူေတြက အထူးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြက အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို တန္ဖိုးတူတူပဲ ထားၾကတယ္၊ ခ်စ္တာမခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လူတိုင္းက အယူမရွိတာေျပာတာ”
“အေရွ႕ကေယာက်္ားေတြလည္း ေလွ်ာ္ေပးပါတယ္ မိန္းမ ေနမေကာင္းတဲ့အခါတို႔၊ ကေလးေမြးတဲ့အခါတို႔ေပါ့၊ သူမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ အဲဒီအခ်ိန္” ေဇထက္သာက ေျပာရင္း ဟက္ကနဲ ရယ္လိုက္ျပန္သည္။
“ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒါက ျခြင္းခ်က္အခ်ိန္မ်ဳိးပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္း ခ်စ္ေတာ့ လုပ္မိမွာပဲ၊ အေမကေတာ့ ဆဲမွာပဲ ... ေသနာလို႔”
သီရိလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ရယ္မိေတာ့သည္။ ေဇထက္သာက ေတာ္ေတာ္ပြင့္ပြင္းလင္းလင္းရွိသားပဲ၊ စကားေျပာရတာ ေပါ့ေပါ့ပါ့းပါးပဲ၊ တကယ့္ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚလိုပဲ၊
“ရွင္ေကာ ဦးေခါင္းနဲ႔ ဟိုး ေျခမေလးနဲ႔ တန္ဖိုးတူတူပဲလို႔ ျမင္ရဲ႕လား”
“အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ မတူတာက အေရွ႕က ရွက္တယ္၊ အေနာက္က ပြင့္လင္းတယ္၊ အဂၤလန္မွာဗ်ာ ၁၅၊ ၁၆ ခ်ာတိတ္မေတြက အေတြ႕အႀကံဳလိုခ်င္လို႔ ကေလးေမြးတာတဲ့ ဘုရား ဘုရား ...” ေဇထက္သာက ပုခံုးတြန္႔ျပၿပီး ဘုရားတဟန္ျပဳသည္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲဟာ၊ ဘာဆန္းလို႔လည္း၊ တရားသေဘာအတိုင္းၾကည့္ရင္ ဒါက သဘာ၀ေတြပဲဟာ၊ အေတြ႔အၾကံဳလိုခ်င္တာလည္း မွန္တာပဲ၊ သူတို႔ဘာသာ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ေကာင္းတာပဲ” သီရိကလည္း ေဇထက္သာကို ေနာက္ေျပာင္ခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာလိုက္ပါသည္။
ေဇထက္သာက သီရိ ခုနက ေမးလိုက္တာကို ျပန္ေျဖပါသည္။
“ဦးေခါင္းကို တန္ဖိုးထားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အယူသည္းတာေတာ့ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားပါတယ္၊ အခုထက္ထိေတာ့ မသိတဲ့လူက ေခါင္းကိုင္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ ေကာင္မေလး ရွိလို႔ ေကာင္မေလးက ကိုင္မယ္၊ အေမက ကိုင္မယ္၊ ႀကီးေတာ္တို႔ ေဒၚေလးတို႔က ကိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုယ့္မွာ သားသမီးရွိလို႔ သားသမီးက ကိုင္မယ္၊ ညီရွိေတာ့ ညီက ကိုင္မယ္ဆိုၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ခင္လို႔ (ေဘာလုံးသမားေတြ ဂိုးသြင္းၿပီး ကိုင္ခံရသလို) ကိုင္မယ္ဆိုလည္း ကိုင္မယ္ဆို ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ရေသးတာပဲ၊ တစိမ္းကိုင္လို႔ေတာ့ မရဘူး၊ အထိ မခံဘူး။ ေျခေထာက္ တက္နင္းသြားလို႔ရတယ္၊ ေဆာရီးဆို ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ေခါင္းေတာ့ လာထိလို႔ မရဘူး၊ အလြန္စိတ္ဆိုးတယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ ရွင္ခုထိ တန္ဘိုးတူတူပဲလို႔ မျမင္ေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ားကလည္း ... အဲဒါေၾကာင့္ ခ်စ္တာနဲ႔ (ေမတၱာနဲ႔) ကိုင္ရမယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့”
“အဲ အဂၤလန္မွာေနတုန္းက ေျခေထာက္နဲ႔ ျပတာလည္း မရဘူး။ ကိုရီးယားက ေျခေထာက္ကို လက္နဲ႔ အတူတူပဲ သုံးတယ္၊ အေနာက္ကလည္း ေျခေထာက္ကို လက္နီးပါး သုံးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့ထားတာေတာင္ မရဘူးဗ်ာ”
“အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြက စားပြဲေပၚေျခေထာက္တင္တာ ရိုင္းတယ္လို႔ သူတို႔ဘာသာမထင္ဘူး၊ စားပြဲေပၚလည္း တက္ထိုင္လိုက္တာပဲ၊ ျမန္မာမွာဆိုဘယ္ရမလဲ၊ စားပြဲေပၚမ်ား မိန္းကေလးထိုင္ရင္ အေမက ဆူလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း”
“အဲဒီတုန္းကဆိုဗ်ာ ... ေျခနင္းကို အိမ္ရွင္က ေန႔တုိင္း ေလွ်ာ္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးကန္ရဲ႕ တန္းေပၚမွာ လွမ္းတယ္၊ ေရခ်ဳိးကန္ထဲ ၀င္ရင္ ခင္ဗ်ား သိလား၊ ေျခနင္းက ေခါင္းေပၚမွာ...၊ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ၊ ေျခနင္းက နင္းကို မနင္းရေတာ့ဘူး၊ ေလွ်ာ္ေနတာနဲ႔ လွမ္းထားတာပဲ ေတြ႕တယ္၊ ခက္တာပဲ”
“ကၽြန္မလည္း စားပြဲေပၚ မထိုင္ရဲပါဘူး စားပြဲေပၚလည္း ေျခေထာက္မတင္ရဲဘူး၊
သူတို႔က အ၀တ္သန္႔သြားတာနဲ႔ ဘယ္မွာသံုးသံုး သန္႔တယ္ဆိုတူတူပဲ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါျဖစ္ျဖစ္ ေျခနင္းျဖစ္ျဖစ္ သန္႔သြားရင္ အတူတူသေဘာထားတာပဲ၊ အမ်ဳိးအစားေတာ့ခြဲျခားၿပီး တူရာတူရာထားၾကပါတယ္ရွင္”
“ဒါဆို .. ေျခနင္းက လူကို နင္းေနတာေပါ့ ခစ္ခစ္”
“ေအးဗ်ာ ခ်စ္ရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ေကာင္မေလးေတြ ေျခေထာက္ကို နမ္းတဲ့သူေတာင္ ရွိတယ္မို႔လား။ မခ်စ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။
အခုက တစိမ္းေတြဟာ...”
“ခ်စ္ခ်စ္မခ်စ္ခ်စ္ တူတူပဲလို႔ သေဘာထားလိုက္ေပါ့၊ သန္႔ရင္ၿပီးတာပဲဟာ၊ ရွင္ကလည္း”
“ဟာ ... အသက္ ၂၀ ေအာက္ နတ္သမီးလိုလွတဲ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆို ပါးစပ္ထဲေတာင္ ထည့္ၿပီး ငံုထားလိုက္ဦးမွာ... အဲဒီေလာက္ထိ ခ်စ္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ၊ တျခား မေတြးပါနဲ႔ဦး၊ ဒီလူႀကီး စိတ္ႀကီးတယ္ ေျပာေနဦးမယ္”
“အမေလး ျဖစ္ရေလရွင္ အသက္က ကန္႔သတ္လိုက္ေသးတယ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ မခ်စ္ခ်စ္တူတူပဲ သေဘာထားလိုက္၊ သန္႔ရင္ၿပီးတာပဲဆိုတာ အ၀တ္ေတြကို ကၽြန္မေျပာခ်င္တာပါရွင္”
“အသက္ႀကီးလာရင္ အသားမခ်ဳိေတာ့မွာ စိုးလို႔... ပါးစပ္ထဲ ထည့္မယ္ဆိုေတာ့ေလ...”
အိုး ေဇထက္သာလည္း ေတာ္ေတာ္ေနာက္တတ္တဲ့လူပါလား၊ အရင္က ကိန္းႀကီးခမ္းႀကီးႏိုင္လွမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့သည္။ ခုေတာ့လည္း ဘာမွဟန္လုပ္ေျပာဆိုေနတာမရွိတဲ့ ေဇထက္သာကို သီရိအံ့ၾသမိပါသည္။
“စကားမစပ္ရွင္ ရွင္က ေရႊစင္သြန္းကို ႀကိဳက္ခဲ့ေသးတာဆို၊ ဟုတ္လား၊ ရွင္က ဖြင့္မေျပာတာလား၊ စိတ္ေျပာင္းသြားတာလား၊ သူက မႀကိဳက္တာလား၊ ေနာက္ေတာ့ ရွင္တို႔အေၾကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူး”
သီရိလည္း အတန္ငယ္ရဲတင္းလာကာ သူ႔အေၾကာင္းစပ္စုမိေတာ့သည္။ ေရႊစင္သြန္းဆိုတာ သတင္းေထာက္မေလး သြက္သြက္လက္လက္ေလး၊ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာမိန္းကေလး၊ သီရိၾကားခဲ့ဖူးတာက သူ ေရႊစင္သြန္းကို ႀကိဳက္ခဲ့ေသးသည္တဲ့၊ ေရႊစင္သြန္းအေၾကာင္း စာတိုေပစေလးေတြလည္း သူေရးခဲ့သည္ဆိုပဲ။
“ေမးခြန္းက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္လို ေျဖရမလဲ။
“ေမးခြန္းက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္လို ေျဖရမလဲ။
your question is interesting!” ေဇထက္သာက ရွက္သြားဟန္နဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာင္းေျပာေတာ့သည္။
“ပါးစပ္နဲ႔ ေျဖေပါ့ရွင္”
“let me say this way... ”
“ရွင္ေလ .. သူမ်ားေတြကို မိန္းကေလးအခ်စ္ ေယာက်္ားေလးအခ်စ္ဆိုၿပီး လိုက္လိုက္ေမးေန၊ အခု ရွင့္ အလွည့္ပဲေလ၊ လူပ်ဳိႀကီးကို ေမးလိုက္ဦးမယ္”
“umm, how should i say...
i mean... ” what.... the problem is that... and”
“အမေလး၊ ေတာ္ပါရွင္၊ ျမန္မာလိုပဲ လုပ္ပါ”
“okie, what the thing is...
ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ... ” ေဇထက္သာ မ်က္ႏွာနီနီနဲ႔ ရွက္ၿပီး တဟားဟားေအာ္ရယ္ပါေတာ့သည္။ အိုး သီရိထင္တာ ဒီလူက သိပ္ကို ပညာျပည့္၀ေနသူႀကီးလို႔ ထင္ထားခဲ့မိတာပဲ၊ အခုေတာ့ .. ေဇထက္သာက ရွက္ေနခဲ့ပါသည္။ သီရိကေတာ့ ဆက္ၿပီး ေမးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားက လာစတာပဲ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေနပါေစ”
“သူလည္း အခုထိ လူလြတ္ပဲဟာ၊ ရွင္က ေမးခြန္းလည္းေသခ်ာနားမေထာင္ဘူးကိုး၊ ေမးခြန္းက ရွင္းရွင္းေလးဟာ၊ သူ႔ဘာသာ ေအးေအးေနေန ပူပူေနေနေလ”
“ကိုယ္ အပူရွာၿပီးေတာ့ သူမ်ားလည္း ကိုယ့္လို ဒုကၡေရာက္ေစ လိုက္လုပ္ေနတာေပါ့... ဟုတ္လား၊ ၾကည့္စမ္း....၊ ခင္ဗ်ား ... ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပုပ္သလဲဆိုတာ ... အခုမွ သိတယ္“
“ရွင္ကလည္း ပူတယ္လို႔ ထင္ရင္ ပူတယ္ေပါ့ ေအးတယ္လို႔ထင္ရင္ ေအးတယ္ေပါ့၊ ရွင္ကၾကည့္ေတာ့ ပြင့္လင္းမလိုလိုနဲ႔ ေသြးမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မလည္း .. ခုမွ သိတယ္”
“ဒီလိုေလ ကၽြန္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးလုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားေတာ့...ဘုန္းႀကီး၀တ္ရင္ သိမ္၀င္ရမယ္ေလ... သိမ္၀င္တဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးက မိန္းမ ရွိသလား ေမးလိမ့္မယ္၊ အဲဒါဆို ရွိတယ္ေျဖရင္ ဘုန္းႀကီး ၀တ္မေပးေတာ့ဘူး”
သီရိလည္း အေလွ်ာ့မေပးႏိုင္ပါဘူး၊ ရေအာင္ေတာ့ ေမးမွာပဲ၊
“အဲဒီလို ေမးလိုက္လို႔ ဟုတ္ရင္ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္ဘူး ေျဗာင္ေျဖမယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္ထားခဲ့တာကလား”
“သတင္းဌာနေတြမွာ အလုပ္ေခၚရင္ ခင္ဗ်ားေလွ်ာက္သင့္တယ္၊ သတင္းရင္းျမစ္ အသက္မရႈႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထည့္လိုက္တယ္”
“ဘုန္းႀကီး၀တ္တာ၊ သိမ္၀င္တာ ဘုန္းႀကီးက ေမးတာ အဲဒါ အနာဂါတ္ကိစၥပါ ေမးခြန္းကျဖင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥကို”
“ခင္ဗ်ားက ေတာ္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္မသာလာေမးၾကည့္ တဲ့တိုးပဲေျဖပလိုက္မွာ၊ ရွင္က တကယ္ေတာ့ မပြင့္လင္းပါလား၊ ဟဟ”
သီရိ ရယ္မိေတာ့သည္။ ေဇထက္သာကဆက္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္သားေလး တေယာက္ရွိတယ္၊ ၁၀ တန္း ေရာက္ေနၿပီလို႔ အၿမဲစိတ္ကူးမိတယ္၊ တကယ္သာ ပြင့္လင္းခဲ့ရင္...”
ေဇထက္သာေျပာတာ .. ဘာကိုဆိုလိုမွန္း သီရိနားမလည္ႏိုင္ပါဘူး၊
“ဟင္ ..ေျဖပံုႀကီးက ေ၀့၀ဲလိုက္တာ ဂလိုက္ဒါစီးၿပီးမ်ား ေျဖေနလားပဲ၊ မ်က္စိေတာင္ တစ္လံုးစီ ေျဗာင္းျပန္လည္ေအာင္လုပ္တယ္၊
ေအာ္ သိၿပီ၊ ရွင္က ဖြင့္မေျပာခဲ့တာေပါ့”
“ေသြးမေၾကာင္ပါဘူးေလ၊ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ ကိစၥေတြ ရွိေနလို႔ပါ။ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရရင္ တာ၀န္သိလို႔ပါ။ တာ၀န္မသိတဲ့သူဆို ၿပဳံးေနရုံနဲ႔ ၿပီးပါတယ္၊ ေကာင္မေလးေတြက သိပ္ခ်စ္တတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိတာေပါ့ေလ...” ေဇထက္သာက စဥ္းစဥ္းစားစားေျဖပါသည္၊
“တာ၀န္သိတာနဲ႔ မဲ့တာနဲ႔ေရာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ၊ ရွင္ေျပာတာေတြ နားမလည္လိုက္တာေနာ္”
“ဆက္ေျပာရင္ ေၾကာ္ျငာေတြေရာ၊ ၾကြားလုံးေတြေရာ ျဖစ္သြားမယ္။ မိန္းကေလးေတြထက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ပါကင္ထုပ္ပိုးတာေရာ၊ ေစ်းကြက္တာေရာ၊ ေစ်းေကာင္းရေအာင္ ေရာင္းတာေရာ ပုိေတာင္ လုပ္တတ္ပါေသးတယ္”
“ဟယ္ .. အဟုတ္လား၊ ထင္ေတာ့ထင္ပါတယ္ေလ၊ ရွင့္ ကို ကၽြန္မအရင္ကတည္းက အဲလို ကၽြမ္းက်င္သူႀကီးလို႔ ထင္ထားခဲ့ပါတယ္ဆိုရင္၊ ရွင္က ၀မ္းသာမလား၊ ေဒါသထြက္မလားပဲ”
ေဇထက္သာက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။
“ဒီပညာေတြက မခက္ပါဘူးေလ၊ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ဆီေတာင္ စာေပစာယူ သင္တန္းတက္ေနၾကတယ္၊ တေယာက္ထဲကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ၿခဳံေျပာေနတာ... လိုတာေလး ဆြဲယူသြားလိုက္မွာစိုးလို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး သတင္းရင္းျမစ္ႏွစ္ခုကို ေမးတယ္”
သီရိကလည္း ထပ္ၿပီး ေမးပါသည္။
“သေဘာက ရွင္က မလႈပ္ရွားခဲ့တာလား၊ ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္ေသးတယ္မလား၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့ သူက လိုတာပိုတာေတြမရွိရဘူး၊ လိုတာေလးလည္း ဆြဲမယူရဘူး ပိုတာေလးလည္းျဖတ္မခ်ရဘူး”
“ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္လာၿပီ ခင္ဗ်ားကို”
“ျဗဟၼာျပည္က လာတဲ့သူေတြက မိန္းမ၊ ေယာက်္ား မယူၾကဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သံသယျဖစ္ေနတယ္၊
ေအာက္ဘုံေတြက လာတ့ဲသူေတြကေတာ့ အိမ္ရာေထာင္ၾကတာပဲ၊ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာကိုးဗ်ာ”
“အမယ္ ... သူ႔ဘာသာ တကယ္ႀကိဳက္တဲ့သူမေတြ႔ေသးတိုင္း ... သူမ်ားဘက္လွည့္လာၿပီ”
“ကၽြန္ေတာ္က ေခ်းမ်ားတယ္ေလ၊ ကိုယ့္ကသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ... ခ်စ္တာကို ခံစားခ်င္တာ...
ခ်စ္တာကို ခံစားဖူးလား၊ အဲဒါေလး ေစာင့္ေနတာပါ၊ မိန္းမက အခုယူ အခုရတယ္၊ မယူလည္း ရတယ္၊ အတူတူပါပဲ” ေဇထက္သာက တကယ့္ကို ေ၀ခြဲမရဟန္နဲ႔ သီရိကိုေမးပါသည္။
“အင္း ဟုတ္တယ္ ေယာက်္ား မိန္းမယူရတာ အဆိုးအေကာင္းေတြလဲလွယ္ရတာ၊ သူ႔အေကာင္းေလးပဲ ယူလို႔မရဘူး အဆိုးေရာအေကာင္းေရာ လက္ခံရတာ၊ သူလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းယူရတာပဲ”
“အင္း ဟုတ္တယ္ ေယာက်္ား မိန္းမယူရတာ အဆိုးအေကာင္းေတြလဲလွယ္ရတာ၊ သူ႔အေကာင္းေလးပဲ ယူလို႔မရဘူး အဆိုးေရာအေကာင္းေရာ လက္ခံရတာ၊ သူလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းယူရတာပဲ”
သီရိကလည္း မိန္းကေလးေလ၊ သီရိေတြးပံုေတြးနည္းနဲ႔ပဲ၊ သူ ေမးတာေျပာတာနဲ႔ ဆိုင္မဆိုင္မသိ၊ ေျပာလိုက္သည္။
သူက ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ အခဲမေက်ျဖစ္လာပံုနဲ႔ ထပ္ၿပီးေျပာျပန္သည္၊
“ခ်စ္တာေလး ခံစားမႈေလး လိုခ်င္တာ... အဲဒါ ရရင္ ေသလုိက္ဆုိလည္း စကားမဆုံးေသးဘူး၊ ေသၿပီးသား ျဖစ္ေနရမယ္။ အဟုတ္...”
အိုး သီရိသာ အိမ္ေထာင္မရွိ၊ ေမာင္ဆိုတာမရွိတဲ့ မိန္းကေလးဆို ဒီေဇထက္သာဆိုတဲ့လူ အေျပာမွာ ေပ်ာ္၀င္မိကုန္ေတာ့မယ္၊
“အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ အဆိုးအေကာင္းလဲလွယ္တဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ေပါ့ရွင္၊ ခ်စ္တာေလးလား ... ခ်စ္တာေလးခံစားဖူးပါတယ္”
“ေျပာျပ”
“ကၽြန္မလား အသည္းလည္းကြဲဖူးပါတယ္၊ ခြဲလည္းခြဲဖူးပါတယ္”
“အရသာကို ေျပာတာ၊ ခ်စ္တဲ့အရသာေလး” ေဇထက္သာက သူသိခ်င္တာကိုပဲ မရမကေမးပါသည္။
“ကိုယ္ကပဲ ခ်စ္ရရင္ ပူတယ္၊ တခ်ိန္လံုးပူေနရတယ္ ထားသြားမလား အခ်စ္ေပါ့မလား၊ အဲဒါနဲ႔တင္ အလုပ္တလုပ္၊ အခ်စ္က ပူတယ္”
“ခ်စ္တာက ပူတယ္၊ ခ်စ္တာက ပူတယ္” သီရိေျဖလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက သူ မယံုႏိုင္စြာ အဲဒီစကားကိုထပ္ၿပီးရြတ္ေနပါသည္။
“ခင္ဗ်ား လြဲေနၿပီ ထင္တယ္၊ ခ်စ္တာက ပူတယ္၊ အို႔ အို အို”
သီရိကလည္း ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ပဲေျပာရတာကိုး၊ ေဇထက္သာ အံ့အားသင့္ေနတာနဲ႔ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳကပဲ မွားကုန္သလိုလို၊
“ကိုယ္ကပဲ ခ်စ္ရရင္၊ ကိုယ္ခ်စ္သလို သူကလည္းျပန္ခ်စ္ရင္ သိပ္ေကာင္းေပါ့”
“ဒါဆို လြဲေနၿပီထင္တယ္ေနာ္၊ ခ်စ္တာက ပူတယ္”
ေဇထက္သာက မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ သီရိစကားနည္းနည္းထပ္ျဖည့္ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ကိုယ္ခ်စ္၊ သူခ်စ္ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မပူဘူးထင္တာပဲ“
“ႏိုး ႏိုး ႏိုး”
“ေတာ္ပါ၊ ခ်စ္တာက ပူတယ္၊ ဒါပဲ ရြတ္ေန” သီရိေတာင္ေၾကာင္စီစီျဖစ္လာၿပီ၊
“မဟုတ္ဘူး စတာ မဟုတ္ဘူး၊လြဲေနၿပီထင္လို႔၊ ႏိုး ႏိုး” ေဇထက္သာက ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ၊ သူ တကယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနပံုပဲ၊
“အဲ .. ရွင္ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ခ်စ္တာက မပူရဘူး၊ ခ်စ္တာက ပူတယ္ဆိုရင္ ခ်စ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ေဇထက္သာေျပာမွပင္ အခုလည္း အိမ္ေထာင္ရွိသူ၊ အရင္ကလည္း အခ်စ္၊ အမုန္းအေတြ႔အၾကံဳေတြရွိခဲ့ၿပီးသူ၊ အခ်စ္ကို နားလည္ခဲ့ၿပီး သူလို႔ သီရိဘာသာယူဆခဲ့တာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာမိသည္။
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိဘာလဲ” ေဇထက္သာကိုပဲ ျပန္ေမးရေတာ့သည္။
“မသိလို႔ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း”
“အခ်စ္ခံရတာက ေအးတယ္”
သီရိလည္း ကိုယ္အေတြ႕အၾကံဳအတိုင္းပဲ ေျပာရတာပဲ၊
“ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္မယ္၊ မိန္းကေလး အခ်စ္က တမ်ဳိးလား”
“ခ်စ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အတၱေတြက တျပံဳႀကီးပဲ လာတာပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ပဲ ခ်စ္ေစခ်င္တာ”
“အခ်စ္ခံရတာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အခ်စ္ခံေနရတာေတြ မ်ားေပါ့၊ မေကာင္းဘူး” ေဇထက္သာက ခပ္ညည္းညည္းဆိုသည္။
“ခ်စ္ခ်င္တာ ခ်စ္လိုက္ခ်င္တာ အသည္းအသန္ ခ်စ္လိုက္ခ်င္တာ”
“ကိုယ္နဲ႔ပဲ လက္တြဲေစခ်င္တာ၊ ရွင္က ခ်စ္ဖူးပါတယ္ရွင္၊ မခ်စ္ဖူးတာၾကေနတာပဲ၊ ဟို မ ကို ဘယ္ေနရာသြားထားမလဲ”
ေဇထက္သာရဲ႕စာေတြထဲမွာ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးလိုလို ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “မ” ကို ရည္ညႊန္းၿပီး သီရိေမးလိုက္ပါသည္။ အဲဒါကိုလည္း ေဇထက္သာက မေျဖပါ၊
“ကိုယ့္ထက္ ဘယ္သူ႕မွ ပိုမခ်စ္ေသးလို႔ေပါ့၊ ခ်စ္လိုက္ခ်င္တာ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ၊ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္၊ မရပါဘူး”
“ဟုတ္လား၊ “မ” က ေရာ၊ ရွင့္မွာ အရင္က ရွိပါတယ္” သီရိက ေဇထက္သာ မၾကားလိုက္မွာစိုးလို႔ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးပါသည္။
“ေခါင္းေလး တခ်က္ညိတ္လိုက္တာနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္သြားႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၾကြားရာမ်ား က်မလား မသိဘူးေနာ္”
“မက်ပါဘူး ကၽြန္မၾကားပါတယ္ရွင္၊ ရွင့္အေၾကာင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိေနၾကတာပဲ၊ မိန္းကေလးေတြကို သိပါတယ္၊ ေယာက်္ားေလးေတြအေၾကာင္းလည္းသိပါတယ္၊”
“အဲဒီေခါင္းႀကီးက ခိုင္ေနခဲ့တယ္၊ လႈပ္ကို မလႈပ္ဘူး”
“တကယ္ခ်စ္တာ ထပ္မေတြ႕ေသးလို႔ေပါ့၊ ထပ္ လို႔ သံုးတယ္ေနာ္၊ ဟဟ” ေဇထက္သာေျပာတာေတြ မယံုႏိုင္မိေသးလို႔ စကားကို တမင္ပဲ ကပ္ေမးလိုက္ပါသည္။
“ခက္တာက အားေပးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း လိုေသးတယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ တကယ့္လက္ပြန္းတတီးေနတဲ့သူေတြက အားမေပးဘူးေလ၊ အၿမဲဖ်က္ၾကတယ္”
“မလိုပါဘူး၊ ကိုယ္ကသာ ပဓာနပါ၊ မဆိုင္လိုက္တာ၊ သူမ်ားဖ်က္ေတာ့ပ်က္လား”
“ကိုယ္သာ ပဓာနက ဟုတ္ပါတယ္၊ လက္ခံပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ သူမ်ားကိုပါ ေက်ာ္လုိက္မွ ျဖစ္တာေလ၊ အဲဒီအဆင့္ကို မေရာက္ေသးတာ...”
“ကၽြန္မဆို အိမ္ေထာင္သာျပဳလိုက္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အရင္းေတြေတာင္၊ ဒီလိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလား၊ ဒီလူ႔ကို ေရြးရင္ေကာင္းမလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုင္ပင္ဘူး၊ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာလုပ္တာပဲ” သီရိကလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာတာပဲ။
“အေမကဆို သိပ္စိတ္ပူတာ... အေမေတြက သားသမီးအေၾကာင္းကို အသိဆုံးေလ...၊ ဟုတ္ပါသလား”
“ကိုယ္အေၾကာင္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ သူမ်ားနဲ႔ ဘယ္လိုမွမတူဘူး”
“ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္က အသိဆုံးလား၊ အေမေတြက ပုိသိသလား... ေျပာ”
သီရိက ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာကို ေဇထက္သာစိတ္မရွည္ဟန္နဲ႔ ေဇထက္သာက ခုနကေမးခြန္းထပ္ေမးပါသည္။
“စိတ္ပူတာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အသိဆံုးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ပဲ ပိုသိပါတယ္”
“တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ေန႔စဥ္ကိစၥမွာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရရွည္ကိစၥေတြ၊ ဘ၀နဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြမွာေတာ့ မိခင္ေတြက ပိုသိႏိုင္တယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ အရြယ္တ၀က္ေလာက္ကုိ သူတို႔က ပိုင္ခဲ့ ႏိုင္ခဲ့တာကိုး၊ အေၾကာသိေနတာေပါ့”
“ရွင္က အေမကို ခ်စ္တာထက္ မွီခိုတာပိုေနလို႔ျဖစ္မွာေပါ့၊ ခ်စ္ပဲခ်စ္ ေလးစားပဲ ေလးစားေပါ့”
“ရွင္က အေမကို ခ်စ္တာထက္ မွီခိုတာပိုေနလို႔ျဖစ္မွာေပါ့၊ ခ်စ္ပဲခ်စ္ ေလးစားပဲ ေလးစားေပါ့”
“ဘ၀နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥမွာလည္း မိခင္ေတြက ကိုယ့္ထက္ပိုမသိႏိုင္ပါဘူး”
“မျငင္းပါဘူး၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေတာ့ မတူဘူးေပါ့” ေဇထက္သာနဲ႔ သီရိ ျငင္းခုန္ၾကတာမဟုတ္ေပမဲ့ အေခ်အတင္ေတာ့ ေျပာေနၾကၿပီ၊ သီရိကလည္း ကိုယ္ထင္တာေျပာ၊ သူကလည္း သူ႔အယူအဆေတြေျပာ၊
“မဟုတ္ဘူး အေမေတြက ကိုယ့္ကေလးဘက္ကေနပဲ အတၱမ်ားၿပီး ၾကည့္မွာပဲ၊ ကိုယ့္ကေလးဆိုရင္ အားလံုးနဲ႔ တူတယ္တန္တယ္ ထင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားေတြလည္း ရွိဦးမွာေပါ့၊ မိန္းကေလးေတြ စဥ္းစားတာကလည္း တမ်ဳိးျဖစ္မွာေပါ့၊ အငယ္မဆိုလည္း အခု ကေလးေတာင္ ရေနၿပီပဲ၊ မိန္းမခ်င္းကေတာ့ တမ်ဳိးေကာင္းတယ္၊ အေမနဲ႔သားက်ေတာ့ တမ်ဳိး စည္းေႏွာင္ထားတယ္၊
ဒါေတြလည္း ရွိဦးမွာေပါ့”
“အေမေတြက သား ေပၚေတာ့ဟုတ္တယ္” သီရိ နည္းနည္းျပန္ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္မည္။ သူကလည္း သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို အရင္းခံၿပီး ေျပာေနတာပဲကိုး၊
“ဒါေပမဲ့ သားေတြလည္း ေန႔တုိင္း အိမ္ေထာင္ျပဳေနတာပဲေလ...” ေဇထက္သာလည္း ခပ္ေလးေလး ေတြးဆရင္းေျပာပါသည္။
“အိမ္က အေမလည္း သူ႔သားအငယ္ကို အသက္ရွစ္ႏွစ္ႀကီးတာယူလို႔ အစကမႀကိဳက္ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ မေျပာသာလို႔၊ ကၽြန္မကေတာ့ အေမ့ကို ေျပာပါတယ္ သူ႔အေပၚေကာင္းရင္ ေမတၱာစစ္ရင္ ခြင့္ျပဳနားလည္ေပးလိုက္ပါေပါ့”
“အေၾကာင္းတရားေတြေပၚမွာ အက်ဳိးတရားေတြ ရွိလာတာကိုးဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းအက်ဳိးလို႔ ဆိုတာကိုး...”
“အဲဒီ စည္းေႏွာင္အားတခုကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ႏိုင္ဖို႔ အဲဒီထက္ ႀကီးတဲ့ စည္းေႏွာင္အား ဒါမွမဟုတ္ တင္းအား ဒါမွမဟုတ္ ဆြဲေဆာင္အား တခုခု လိုခ်င္လည္း လိုမွာေပါ့”
“အကိုအငယ္လည္း အေမ့စကားသာနားေထာင္ရင္ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနဦးမလားပဲ”
“ကံေပါ့”
အိုး ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ.. ေဇထက္သာအယူအဆက တမ်ဳိးေတာ့တမ်ဳိး၊ သာမန္လူေတြနဲ႔ မတူသလိုပဲ၊ ဒါနဲ႔ သီရိလည္း “အိမ္ေထာင္ျပဳတာ ျဖတ္တာေတာက္တာ စည္းတာေႏွာင္တာမွ မဟုတ္တာရွင္ကလည္း” လို႔ ေျပာပစ္လိုက္သည္။
“ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယလို႔ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတာပဲ၊ ဟင္... အေမနဲ႔သားသမီးၾကားမွာ စည္းေႏွာင္အား မရွိဘူးလား... ” ေဇထက္သာက နားမလည္ေတာ့သလို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျပန္သည္။
“ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယလို႔ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာက ေျပာတာပဲ၊ ဟင္... အေမနဲ႔သားသမီးၾကားမွာ စည္းေႏွာင္အား မရွိဘူးလား... ” ေဇထက္သာက နားမလည္ေတာ့သလို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျပန္သည္။
“ရွင္ မိန္းမယူတာနဲ႔ အေမနဲ႔သား ေမတၱာျဖတ္စရာကိစၥမွ မဟုတ္တာ”
“လြဲေနၿပီ ထင္တယ္ေနာ္...၊ အတိုင္းအဆေလးေတြ ရွိပါတယ္”
ေဇထက္သာေျပာပံုအတိုင္း ကၽြန္မကပဲ တကယ္လြဲေနၿပီလား ကိုယ့္ဘာသာျပန္စဥ္းစားမိပါသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လို႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ေတြ႕လို႔ လက္ထပ္ၾကတာ မိခင္နဲ႔ သား ေမတၱာျဖတ္စရာကိစၥမွ မဟုတ္တာပဲ၊ သီရိကေတာ့ အဲလိုပဲ နားလည္ထားပါသည္။
“တင္းအားလည္း မလိုဘူး ဆြဲအားလည္းမလိုဘူး”
သီရိ စိတ္တိုလာၿပီ၊ ေဇထက္သာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊
“ေယဘူယ် မေျပာဘဲ စကားႏိုင္ဖို႔ မေျပာဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္လား” ေဇထက္သာက စိတ္ရႈပ္ေထြးလာတဲ့ပံုစံနဲ႔ သီရိကိုေျပာလာပါသည္။
“စကားႏိုင္ဖို႔ မေျပာပါဘူး၊ ကိုယ္ထင္တာေျပာတာပါ”
တကယ့္ကို သီရိ စကားႏိုင္လုၿပီး မေျပာခဲ့ပါဘူး၊ ေဇထက္သာကိုယ္တိုင္က ေတြးပံုကတမ်ဳိးႀကီး ...
“ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာ စဥ္းစားထားတာပါ၊ ဘ၀ကို အၿမဲစဥ္းစားေနတဲ့သူမို႔ ေသခ်ာေျပာႏိုင္ပါတယ္”
သူက ဒီလိုေျပာေတာ့ သီရိက ေသခ်ာမစဥ္းစားတဲ့သူျဖစ္မသြားဘူးလား ကဲ ...
“စည္းေႏွာင္တာရွိတယ္ေလ ဒါေပမဲ့ ဒါသဘာ၀ပဲ အခ်ိန္တန္လို႔ အရြယ္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ႕ရင္ယူမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား”
“လြယ္လြယ္ေလး လုပ္လို႔လည္း ရပါတယ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားတတ္သူမို႔ပါ”
“အေမဘယ္လိုသေဘာတူႏိုင္မလဲ ဆိုတာေတာ့စဥ္းစားေပးရမွာေပါ့၊ အေမေတြက သားသမီးအတြက္ အျမဲအမွန္ပဲ၊ သားသမီးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာပဲ စဥ္းစားေပးႏိုင္တာ ဟုတ္ပါတယ္” သီရိလည္း လြယ္လြယ္ေလးလုပ္ဖို႔ မေျပာခဲ့ပါဘူး၊
“ကၽြန္ေတာ္က အမ်ားလုပ္တာ၊ ေယဘူယ်ဆန္တာ မႀကိဳက္ပါဘူး”
ေဟာ .. ၾကည့္ပါလား .. သီရိထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ အဲဒီေဇထက္သာက လူတမ်ဳိးေတာ့တမ်ဳိးပဲ၊
“အမ်ားႀကိဳက္တာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္တယ္၊ အမ်ားမလုပ္တာလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ရင္ လုပ္တယ္”
အေသအခ်ာပဲ အမ်ားနဲ႔ မတူတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ သာမန္လူေတြေတြးသလို မေတြးတာ ေဇထက္သာကိုယ္တိုင္က ၀န္ခံေနၿပီေလ၊
“အင္း .. အဲဒီေတာ့ ...”
“အခု ရွင္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္တာမေတြ႕ေသးတာမဟုတ္ဘူးလား၊ အေမသေဘာမတူလို႔ မိန္းမမယူေသးတာမွ မဟုတ္တာ
ကိုယ္ထင္တာေျပာလိုက္တာ၊ နားေတာင္မလည္ေတာ့ပါဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က က်က်နန လက္မခံဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အလုပ္တခုကို စလုပ္မလဲ၊ ဘ၀တခုကို ေျပာင္းလိုက္မလဲ။ လက္ခံထားလို႔ရွိရင္ မင္း ေသလိုက္ဆိုရင္ အခုေသလုိက္လို႔ ရတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က က်က်နန လက္မခံဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အလုပ္တခုကို စလုပ္မလဲ၊ ဘ၀တခုကို ေျပာင္းလိုက္မလဲ။ လက္ခံထားလို႔ရွိရင္ မင္း ေသလိုက္ဆိုရင္ အခုေသလုိက္လို႔ ရတယ္”
“ဒါဆိုၿပီးၿပီပဲေပါ့ ရွင္ လက္ခံမယ့္ ေကာင္မေလးေစာင့္ေနရုံပဲေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ေယာက်္ားေလးေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့စဥ္းစားရမယ္ေနာ္၊ ကိုယ့္ကို တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူလားဆိုတာေရြးရမယ္
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေရြးရမွာ ကိုယ့္ေနာက္ခံေတြမက္တာေတြ ေတြ႕လိုက္ရင္သြားေရာ”
သီရိမွာလည္း အကိုေတြ၊ ေမာင္ေတြရွိေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ လူေရြးမမွားဘိုးအေရးႀကီးတာလည္း သိထားတာမို႔ ေျပာလိုက္မိျပန္သည္။
“အမာခံစိတ္က ရွိၿပီးသားေလ၊ အေပၚယံလႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ ရွိတတ္တာေပါ့။ အေပၚယံလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဘးကေန ျမင္တာက်ေတာ့ သိပ္၀ါရင့္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ဟုတ္ေနမွာေပါ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးေတြဆိုရင္ ေၾကာက္တာ... သူတို႔က ကိုယ့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ေနတာ...၊ ေသေရာ...”
“အမာခံစိတ္က ရွိၿပီးသားေလ၊ အေပၚယံလႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ ရွိတတ္တာေပါ့။ အေပၚယံလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဘးကေန ျမင္တာက်ေတာ့ သိပ္၀ါရင့္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ဟုတ္ေနမွာေပါ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးေတြဆိုရင္ ေၾကာက္တာ... သူတို႔က ကိုယ့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ေနတာ...၊ ေသေရာ...”
“ေယာက်္ားေလးရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလးတူတူပဲ၊ ေမတၱာစစ္ မစစ္ေရြးတတ္ဖို႔လိုတယ္” သီရိ ေဇထက္သာစကားေျပာရင္းျဖတ္ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူေျပာတဲ့စကားေတြနားမလည္လိုက္ပါဘူး၊
“ဟင္ ရွင္ ဘာေျပာတာလဲ၊ အဲဒါေတြနားမလည္ဘူး လူႀကီးေတြဆိုရင္ေၾကာက္တာရယ္ အမာခံစိတ္ရယ္ သိပ္၀ါရင့္ေနမွာေပါ့ေတြ
တကယ္နားမလည္ဘူး”
“နားမလည္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ နားမလည္ေအာင္ ေျပာမိတာကိုး”
“ဟုတ္တယ္ ရွင္းပါၿပီ၊ နားမလည္ေအာင္ကို ေျပာလိုက္တာဆိုတာ နားလည္ပါၿပီရွင္” သီရိက ရြဲ႕ၿပီးေျပာလိုက္တာ၊ ေဇထက္သာက သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ၿပီး ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“အင္း ... ဘ၀ကို ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းလုိ႔ ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္၊ ေပ်ာ္စရာပဲ”
“အင္း ... ဘ၀ကို ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းလုိ႔ ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္၊ ေပ်ာ္စရာပဲ”
“အင္းေပါ့၊ အတင္းႀကီးေတာ့ လုပ္မယူနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း တခါတေလ အဲဒီစိတ္ထားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အၿမဲ မထားႏိုင္ဘူး”
“ရွင္လည္း အတင္းလိုက္ႀကိဳက္ၾကည့္စရာမလိုဘူး၊ ပံုမွန္ေလးပဲ ကိုယ္အလုပ္ေလးလုပ္ေန အခ်ိန္တန္ေတာ့ အူထဲသည္းထဲက ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ႕မွာပဲ၊ အခ်စ္က လုပ္ယူလို႔လည္းမေကာင္းဘူး” သီရိလည္း ေဇထက္သာ စိတ္ေပါ့ပါးပါေစဖို႔ စိတ္ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာလိုက္ပါသည္။
“ရွင္လည္း အတင္းလိုက္ႀကိဳက္ၾကည့္စရာမလိုဘူး၊ ပံုမွန္ေလးပဲ ကိုယ္အလုပ္ေလးလုပ္ေန အခ်ိန္တန္ေတာ့ အူထဲသည္းထဲက ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ႕မွာပဲ၊ အခ်စ္က လုပ္ယူလို႔လည္းမေကာင္းဘူး” သီရိလည္း ေဇထက္သာ စိတ္ေပါ့ပါးပါေစဖို႔ စိတ္ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာလိုက္ပါသည္။
“ႀကိဳက္လုိ႔ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ ခံစားမႈေတာ့ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို အခ်စ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္၊ ခ်စ္တယ္ အခ်စ္ဆိုတာက သတ္မွတ္ထားတာပါ၊ တကယ္က ခံစားမႈ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခဲ့တာေပါ့၊ ခ်စ္တာက ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲဆိုတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ခ်င္တာ...”
“ေယာက်္ားေလးက မခ်စ္ပဲနဲ႔လည္း သင့္ေတာ္တယ္ထင္ၿပီး ယူတာလည္းမေကာင္းဘူး
ဟုတ္တယ္ ခ်စ္မွ ယူပါ .. ခ်စ္တာနဲ႔ ႀကိဳက္တာတူမွ ယူတာပိုေကာင္းတယ္
ခ်စ္တိုင္းလည္း မႀကိဳက္သင့္ရင္လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး
ကံ ကံရဲ႕ အေၾကာင္းတရားကလည္း အမ်ားႀကီးပါတယ္” သီရိေတာင္မွ ေမာင္ႏွင့္မေတြ႔ခင္ ကိုႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ေသးသည္။ သီရိက ကိုႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့လူေပါ့၊ သီရိ ကိုႀကီးကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုႀကီးက လူေခ်ာ၊ သီရိက နည္းနည္းေလး ခ်စ္စရာေကာင္းသလိုရွိတာေလးကလြဲရင္ သာမန္ရုပ္ရည္မ်ဳိး၊ သီရိက အခ်စ္လြန္၊ ကိုႀကီးကို စိတ္မခ်၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုႀကီးက တသက္လံုးစိတ္ခ်သြားရေအာင္ သီရိမဟုတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ယူသြားခဲ့ေတာ့သည္။ သီရိ အသည္းေတြကြဲလိုက္တာမွ မိုးေပၚက သူ႔ဘာသာေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးက သီရိတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ပိက်လာသလိုခံစားခ်က္ေတြ၊ အသည္းကြဲဖူးသူေတြ သီရိခံစားခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္မည္ထင္ပါသည္။ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ကိုႀကီးေၾကာင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာက သီရိရဲ႕ ကြဲေနတဲ့ အသည္းကို အေကာင္းအတိုင္းျဖစ္ေအာင္၊ ေျပာရရင္ အေကာင္းအတိုင္းထက္ေတာင္ ၾကံ႔ခိုင္မႈ စြမ္းရည္ျမင့္တက္လာေအာင္ ကုသလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အသည္းထိခိုက္ဒဏ္ရာရဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုႀကီးကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္တတ္လာပါသည္။ အေတြ႔အၾကံဳေတြ စံုစံုလင္လင္ရခဲ့တဲ့အတြက္ေပါ့၊ ကၽြန္မရဲ႔ ခင္ပြန္း“ေမာင္”ကေတာ့ ကၽြန္မကို စိတ္လံုျခံဳမႈရွိေအာင္ ခ်စ္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မက စိုးရိမ္ပူပန္ေနဖို႔ မလိုတဲ့သူျဖစ္သည္။
ေဇထက္သာကို ခဏေမ့ၿပီး သီရိရဲ႕ အတိတ္ထဲ ခဏေလးျပန္ေရာက္သြားမိသည္။
ေဇထက္သာရဲ႕ မခံခ်ိ မခံသာ အံက်ိတ္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္မွ ....
“အခ်စ္အတြက္ ေသဆုိေသရဲပါတယ္၊ အဲဒီေလာက္ စိတ္ျပတ္တယ္”
“အေ၀းႀကီးလည္း လွမ္းၾကည့္ၿပီး မေမာနဲ႔၊ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူးေလ အခ်စ္က ပူတယ္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့
အဲဒီေတာ့ အခ်စ္ခံရမွာကိုပဲေရြးလိုက္တယ္” သီရိ အေတြးေတြထဲက စကားတခ်ဳိ႕ ႏႈတ္ကခုန္ထြက္ကုန္သည္။
အခ်စ္သူရဲေကာင္းအျဖစ္အစြမ္းျပခ်င္ေနသူႀကီး ေဇထက္သာက “ေသေတာင္ေသႏိုင္မွေတာ့ က်န္တာက ရယ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား” တဲ့ သီရိကို ေမးလိုက္ေသးသည္။
“ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်စ္အတိုင္းလည္း ကိုယ္က ျပည့္ျပည့္၀၀ ျပန္ေပးႏိုင္တယ္၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ္သိသေလာက္ပဲေျပာရတာကိုး
ေယာက်္ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးကေတာ့ မတူဘူးေလ” သီရိ အေတြးထဲက စကားလံုးေတြပဲ ဆက္တိုက္ ...
“ကၽြတ္ ...အဲဒါက လင္မယား အေပးအယူကိစၥပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက ႏူးညံ့ပါတယ္၊ အေပးအယူကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လြယ္တယ္”
ဘုရားေရ .. ေဇထက္သာက သီရိစကားကို ဘာေတြသြားေတြးလုိက္ၿပီလည္းမသိ၊ သီရိေျပာခ်င္တာက တမ်ဳိး၊ ေသလိုက္ပါေတာ့လား ေဇထက္သာရယ္၊ သီရိမ်က္ႏွာမထားတတ္ေတာင္ ထူပူသြားေတာ့သည္။
“ဟာ လင္မယားကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ဆိုတာ အဲဒီသေဘာမဟုတ္ဘူး၊ ေမတၱာကိုေျပာေနပါတာရွင္” သီရိ ရွက္လည္းရွက္ ေဒါသလည္းထြက္လာကာ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံကိုက ေတာ္ေတာ္ႀကီး မာေနၿပီ၊
“မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီကိစၥကိုခ်ည္း ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္”
“အခ်စ္အတြက္ေသရဲတယ္ဆိုတာ အလကားေတြပါ” အခ်စ္လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေနသူႀကီးကို အဲဒီလုိပဲေျပာမွျဖစ္ေတာ့မည္။
“ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက အဲဒီလို အျပန္အလွန္မပါရင္ေတာင္ ရတယ္ဆိုတဲ့ အထိေျပာတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက အဲဒီလို အျပန္အလွန္မပါရင္ေတာင္ ရတယ္ဆိုတဲ့ အထိေျပာတာပါ”
“အိုး ... ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့ မရဘူး”
“လူတေယာက္ကို တဘ၀လုံး တဖက္သတ္ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ တန္မွလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့”
“မသိဘူးရွင္၊ သီရိေတာ့ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တဲ့သူအတြက္ လွည့္ကိုမၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ တန္တာမတန္တာ အေပးအယူကိစၥေတြထက္
အဲဒါကေတာ့ မိန္းကေလးမာနနဲ႔ ဆိုင္သြားၿပီ”
“အဲဒါကို အေပးအယူလို႔ ေျပာတာမ်ဳိးပါ။ လြယ္ပါတယ္၊ ေစ်းတည့္ရင္ျဖစ္ပါတယ္၊ ရိုင္းရိုင္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ အဆင္ေျပရင္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ” ေဇထက္သာ၊ ရွင္ပဲ စကားတတ္တိုင္းေျပာေနေတာ့တာပဲ ...
“ေယာက်္ားေလးမွာက်ေတာ့ တဖက္သတ္ဆိုတာ တန္ဘိုးရွိတယ္၊ လံုး၀မတူဘူး၊ ဥပမာ ရွင္ က အိျႏာေက်ာ္ဇင္ကို တစ္ဘက္သတ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့”
“ေမတၱာသေဘာက အေပးအယူပါ၊ အယူရွိရင္ အေပးရွိရမယ္ေပါ့”
“ခု သူေယာက်္ားရသြားလည္း သူ႔သတင္းေကာင္းတာေလးၾကားရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ”
“ဒါကလည္း ေယဘူယ်ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ မွန္ပါတယ္”
“ေယာက်ာ္းမယူေသးခင္ကလည္း အတင္းလိုက္ႀကိဳက္ရင္ တန္ဘိုးရွိတယ္ေလ၊
တဘက္သတ္ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ တန္ဘိုးရွိတယ္၊ မိန္ကေလးတဘက္သတ္လိုက္ႀကိဳက္ေတာ့ တန္ဘိုးမရွိျပန္ဘူး
ရႈပ္လိုက္တာ၊ ကၽြန္မလည္း ေျပာရင္းေျပာရင္း ေခါင္းေတာင္ရႈပ္လာၿပီရွင္၊ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး၊ တဖက္သက္ဆိုတာလည္း ဥပမာေျပာတာေနာ္၊ အဲဒါကို နင္းေျပာလို႔ေတာ့ မရျပန္ဘူး” အိုး .. ကၽြန္မက စကားတစ္ခုတည္းကို နင္းၿပီးေျပာတယ္လို႔ ေဇထက္သာေျပာခ်င္ျပန္ၿပီ၊
“ဟုတ္တယ္ ေမတၱာကေတာ့ အေပးအယူမရွိလည္းကိစၥမရွိပါဘူး”
“ရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ... အေပးအယူ မဟုတ္တဲ့ ဟာေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာျပတာပါ”
သီရိ သိခဲ့တာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ သီရိရဲ႕ အခ်စ္ေတြ၊ အလြမ္းေတြ သူ႔အတြက္ျဖစ္မေနေစရဘူးေလ၊ ဒါ သီရိ အယူအဆပဲဟာ .. “အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အတြက္ေတြပါစဥ္းစားေတာ့မယ္ဆို အေပးအယူရွိရေတာ့မွာေပါ့၊ ေမတၱာရွိတာကေတာ့ အေပးအယူလည္းမလိုပါဘူး” အခ်စ္ကိစၥမွာ သီရိကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲေတြးခဲ့တာပဲ၊ ကိုယ္အတြက္လံုျခံဳမႈေပးမယ့္သူ ကိုယ္ကလည္း ခ်စ္ႏိုင္မယ့္သူ၊ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဆို လက္ထပ္မည္။ မိသားစုဘ၀ေလးတည္ေဆာက္မည္။ ခ်စ္စရာကေလးေလးေတြ ေမြးမည္။ ကေလးေလးေတြကို အတူတူေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္။ ဒါဟာ အရိုးရွင္းဆံုးဘ၀ပဲေလ .. အဲဒါ သီရိမွားလို႔လား ...
“ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အလြယ္ဆုံး အလုပ္ပဲ... ႏုိင္ငံျခားမွာဆို လက္စြပ္တကြင္းရွိရင္ ရတယ္၊ မရွိေသးရင္ လက္စြပ္ အရင္ ၀ယ္လိုက္...၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆိုလည္း ပိုက္ဆံရွိရင္ရတယ္၊ မဂၤလာပြဲလုပ္ဖို႕၊ ဘာဖို႔ ညာဖို႔ ပိုက္ဆံသာစုထား၊ ဒါပဲ၊ ခ်စ္တာက်ေတာ့ သိပ္ခက္တယ္”
“အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးရင္သာ ကိုယ္ကပထမဆံုး ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာရေတာ့မယ္ ကိုယ္ကေမတၱာေပးရမယ္ ၿပီးရင္ေတာင္းရမယ္၊ ျပန္ရၿပီဆို ႏွစ္ဦးသား ဘ၀အတူတည္ေဆာက္ၾက၊ အဲလိုပဲမဟုတ္ဘူးလား၊
ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ေယာက်္ားေလးအတြက္ကေတာ့ ... အဲဒါအမွန္ပဲ ကိုယ္ခ်စ္တာသိဖို႔ပဲ
ကိုယ္ခ်စ္တာ ကိုယ္မသိရင္ မခ်စ္တတ္ေသးရင္ေတာ့ လူပ်ဳိႀကီးဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဦးေပါ့”
သီရိလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး၊ ေယာက်္ားေလးအေတြးနဲ႔ မိန္းကေလးအေတြးက မတူမွ မတူႏိုင္တာ ...
“ေပ်ာ္တယ္လို႔မ်ား ထင္ေနလား၊ တေန႔မွ မေပ်ာ္ပါဘူး” ေဇထက္သာက အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း စကားဆိုသည္၊။ ဒီလိုိဆိုေတာ့လည္း သီရိစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သီရိသိထားတဲ့ ေဇထက္သာက အခုေတာ့ တကယ့္ကို တျခားစီပဲ ...
“မိန္းကေလးကက်ေတာ့ ကၽြန္မ ေတြးတာေျပာတာေနာ္ ကိုယ္ကိုယ့္ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုပဲလိုခ်င္တယ္၊ ေပ်ာ္ရမွာေပါ့
ဘာလို႔မေပ်ာ္ရမွာလဲ၊ ကၽြန္မဆို အသည္းကြဲဖူးတုန္းက လွိမ့္ေနေရာပဲ ခ်စ္ဖူးတာေပါ့ ႏုႏုရြရြကိုခ်စ္ဖူးတာ၊ အသည္းကြဲေတာ့
တရားစခန္းေတာင္ေရာက္သြားတယ္၊ အခ်စ္လည္း လုပ္ၾကံၿပီး လိုက္မရွာေတာ့ဘူး
ဒီလိုပဲ အလုပ္ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာဂရုစိုက္ သူမ်ားေတြလည္း ဂရုစိုက္ၿပီးပဲေနလာတာ၊ ဖူးစာပါေတာ့လည္း မရွာပဲနဲ႔ ေတြ႔တာပဲ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရတာပဲ”
သီရိလည္း ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ သီရိအေၾကာင္းေတြ အကုန္ေပၚေရာ ..
“တေယာက္ထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေပ်ာ္မွာလဲ။ ရေသ့ရဟန္းမွ မဟုတ္ေသးတာ၊ ဧကစာရီ အက်င့္ကို ႀကိဳက္တာ က်င့္တာမွ မဟုတ္တာေလ၊
ဟား ဟား ဟား... ခင္ဗ်ားဗ်ာ ... ခ်စ္တာကလည္း ဟာသကား က်ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တာပဲ”
သီရိရဲ႕ မိုးၿပိဳသလိုခံစားခ်က္ကိစၥႀကီးေတြက ေဇထက္သာေျပာမွပဲ ဟာသကား ျဖစ္ကုန္ပါေရာ့လား ..
“ဒါေပမဲ့ ထားပါေတာ့ေလ... ကံေပါ့၊ ကံဆိုတာကလည္း အလုပ္ေပါ့”
“အေတြ႕အၾကံဳဆိုတာလည္း ရွိမွ အစစ္အတုသိတာေနာ္၊ ေလွ်ာက္မေတြးပါနဲ႔ဦး ေမတၱာ အတု အစစ္ ခြဲတတ္တာကိုေျပာတာ”
“ဟား ဟား ဟား၊ ႀကိဳက္တယ္။ ရိုးရိုးေျပာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္”
“ေယာက်္ားေလးေတြက အေတြ႕အၾကံဳမ်ားမ်ားလိုတယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ့သူဆို တကယ္တမ္းမိုးမျမင္ေလမျမင္ အမွန္ကို မသိျဖစ္တတ္တယ္”
“လာလိုက္စမ္းပါ၊ မိုးမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး” အိုး ... အခ်စ္ရုး ရုးဖို႔ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို လာေတြ႔ေနပါေပါ့လား ...
“ဟဟ ...မိုးပဲ မျမင္ရတာေတာ္ေသးေလ၊ ရွင့္ဆီကရွိတာေတြ အကုန္မသြားၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေတာ့တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊
အေတြ႕အၾကံဳရွိထားေတာ့ ရွင့္ကို လာႏွဴးလည္း ေအးေဆးပဲ၊ ခြဲျခားႏိုင္တယ္”
“မလိုပါဘူး၊ အကုန္ေပးလိုက္မယ္၊ မရွိေသးတာေတာင္ ထပ္ရွာေပးလုိက္ဦးမယ္”
“ဟယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ရွင့္ အေမက စိတ္ပူတာ၊ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္”
“အေျပာမဟုတ္ပါ၊ စိတ္ထဲ တကယ္ရွိတာကို ေျပာျပတာပါ”
“အဲဒါ မေကာင္းပါဘူး၊ အခ်စ္အတြက္ မႊန္ရမယ့္ကိစၥမ်ဳိး စိတ္မကူးပါနဲ႔၊ မႊန္ခ်င္လိုက္တာလည္း မလုပ္ပါနဲ႔”
“မႊန္တယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔ နည္းနည္း ၾကမ္းသလိုပဲ၊ အဂၤလိပ္ျပည္က ဘုရင္တစ္ပါးဆို နန္းေတာင္ စြန္႔တယ္ဆို... ဟုတ္လား။ ပုံျပင္လား”
“မႊန္တယ္ လို႔ ေျပာမွ ရွင္းတာ၊ အဲလို မေျပာရင္ စကားလွလွေလးဖံုးၿပီး အဟုတ္လုပ္ဦးမယ္” သီရိလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္က ခံစားမႈနဲ႔ မွန္းၾကည့္တာကိုး။ ေသခ်ာ မသိေသးပါဘူး။ မလွဘူးထင္လုိ႔ပါ”
“တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ကိုယ္က သူမ်ားသားသမီးမဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးဆိုရင္ ကိုယ္လည္း အဲဒီလို ေသာကမ်ဳိးမခံရပါဘူး
အဲဒီေတာ့ ေန႔တိုင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသာေနပါ၊ ခ်စ္တာလည္း သတိကပ္ၿပီး ခ်စ္ရတာပဲ၊ ေျပာရတာ ေမာလိုက္တာေနာ္
ေရေတာင္ဆာလာၿပီ၊ လဘက္ရည္အရသာေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး”
“အဲဒီရက္ေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္လာပါေစဗ်ာ၊ အၾကာႀကီးရွိေနၿပီ၊ ဒါနဲ႔ .. ခင္ဗ်ား လိုခ်င္တဲ့ အေျဖေကာ ရသြားရဲ႕လား” ေဇထက္သာက ေရႊစင္သြန္းနဲ႔ ကိစၥကို ျပန္ၿပီး အစေဖာ္လိုက္ေသးသည္။
“အဲဒီရက္ေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္လာပါေစဗ်ာ၊ အၾကာႀကီးရွိေနၿပီ၊ ဒါနဲ႔ .. ခင္ဗ်ား လိုခ်င္တဲ့ အေျဖေကာ ရသြားရဲ႕လား” ေဇထက္သာက ေရႊစင္သြန္းနဲ႔ ကိစၥကို ျပန္ၿပီး အစေဖာ္လိုက္ေသးသည္။
“မရဘူးေလ၊ ေအာ္ မွန္းလို႔ေတာ့ရပါတယ္ ရွင္ကဖြင့္မေျပာဘူး၊ အဲဒီလာက္နဲ႔ပဲ ထားလိုက္ပါၿပီေလ”
“ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ေတာ္ေနေသးတယ္”
“တစ္ခါတေလ လူတစ္ေယာက္ကို ဂရုစိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္ရင္ အဲလိုေလးေတြ ေမးေပးရတယ္၊ ကိုယ္တကယ္သိခ်င္တာ မသိခ်င္တာထက္
ေျပာခ်င္တာက အေျဖက အဓိကမဟုတ္ပါဘူးေပါ့၊ ခစ္ခစ္ ..” သီရိကလည္း ေနာက္ေျပာင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ပဲ ...
“ေနာက္ၿပီး အရင္က ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ ေလးငါးႏွစ္ ငယ္တယ္ေအာက္ေမ့တာ... အခုမွ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ မကဘူး၊ ႀကီးမယ္ထင္တယ္ေနာ္၊ ေဆာရီးပါ၊ သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဘာ္ဒါက႑ ေျပာခဲ့တာေတြကို...” ေဇထက္သာကလည္း အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔လည္း ေနာက္ေသးတာပဲ၊ သီရိက သူ႔ထက္ ၁၀ႏွစ္ေတာင္ႀကီးရဦးမယ္တဲ့ ...
“ဘာတုန္း ကၽြန္မက ၇၅ ေမြးတာေလ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးရမွာလဲ၊ ေပါက္ကရ”
“ဘာတုန္း ကၽြန္မက ၇၅ ေမြးတာေလ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးရမွာလဲ၊ ေပါက္ကရ”
“ေအာ္ ဒါဆို သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတာပဲ”
“ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာလို႔ရပါတယ္ေနာ္”
“ဘယ္ႏွခုႏွစ္လည္း”
“၇၇ စက္တင္ဘာေလဗ်ာ”
“အင္းေလ ဒါမ်ား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ရတာလဲ၊ ဒီေန႔ေျပာသမွ်ထဲ မွာ ဒီစကားအမုန္းဆံုးပဲ၊ ကဲ ျပန္ေတာ့မယ္ရွင္၊ အိမ္ကလူေတာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ေမာင္ ေမွ်ာ္ေနေတာ့မယ္”
“ဟား ဟား ဟား ေမာင္ တဲ့လား .. အခ်စ္က ပူတယ္ ... အခ်စ္က ပူတယ္” ေဇထက္သာက သီရိကို စေနာက္ၿပီး အဲဒီစကားကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ေနခဲ့သည္။
“ဟား ဟား ဟား ေမာင္ တဲ့လား .. အခ်စ္က ပူတယ္ ... အခ်စ္က ပူတယ္” ေဇထက္သာက သီရိကို စေနာက္ၿပီး အဲဒီစကားကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ေနခဲ့သည္။
သီရိ ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ေမာင့္ကို စာအုပ္ေလးျပရဦးမည္။ ေမာင့္ကို သီရိရဲ႕ ကဗ်ာေလးျပရဦးမည္။ ေမာင့္ကို သီရိရဲ႕ အေပ်ာ္ေလးေတြ မွ်ေ၀ခ်င္ပါသည္။ ေမာင့္ဆီကလည္း ဒီေန႔ တစ္ေန႔စာ ဘာေတြ မွ်ေ၀ေလမလဲ သီရိ သိခ်င္သည္။ အဆိုး အေကာင္း၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ ၀မ္းသာမႈ၊ နားလည္ေဖးမမႈဆိုတဲ့ ေမတၱာစစ္စစ္ အေပးအယူကိစၥေတြ တစ္ေန႔ေန႔ ေတာ့ ေဇထက္သာနားလည္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႔ လို႔ သီရိ ဆုေတာင္းမိပါသည္။
သီရိ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေနရာကထေတာ့ ...
“ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို စာေရးပါလားဗ်ာ .. သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္း ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့၊ အသည္းဆတ္ဆတ္လား ဟတ္တက္လား အသည္းကြဲတာေတြပါ ထည့္ေရး၊ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆို ေျပာရင္း ဟိ(heat)ေတာင္ထတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မွန္းလည္း မသိေစနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ၊ သိသြားရင္ စာေပါ့သြားမယ္၊ အျဖစ္မရွိသူက ဆရာလုပ္ေနသလိုဆိုေတာ့ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာေပါ့ ... ဟား ဟား ဟား”
ေဇထက္သာက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေျပာဆိုဆို .. ဖက္ဖူးေရာင္လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနဆဲ ..
တစ္ေယာက္တည္း ... က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ ။
Special thanks to "- - -" who was main actor from this short story.
Subscribe to:
Posts (Atom)
