image fromအခ်ိန္ေတြကို ၀ိုင္းဖြဲ႔ ဖဲ့ရြဲ႕စားေသာက္လိုက္ၾကတာ..
ကိုယ့္ရဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာစိမ္ေျပနေျပဖဲ့ဖဲ့၀ါးလိုက္..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကကိုက္၀ါးလိုကၾ္ကနဲ႔ ေန႔တိုင္းဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ကုန္.. ကုန္သြားလိုက္တာ..
မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြ ရိုစီသိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ နီယိုနဲ႔ ဟုိဟိုဒီဒီေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္၊ အဲဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ ရိုစီ တစ္ျပံဳးျပံဳး၊ နီယိုကေတာင္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနေသးတယ္၊
တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၅နာရီေလာက္ၾကီးမွာေတာ့ နီယိုဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္၀င္လာေရာ .. သူလဲ မထခ်င္ထခ်င္ထၿပီးၾကည့္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလြန္စိတ္မေကာင္းဟန္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ရုိစီေရ ကိုယ္ အခုပဲ အျပင္သြားရမယ္၊ ဗင္းဆင့္ရဲ႔ ေကာင္မေလး ဒီေန႔မနက္ပဲ ဆံုးသြားတယ္၊ မွတ္မိလား ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေလ .. တစ္ခါ အြန္လိုင္းက ကင္ဆာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြရွာၿပီး ဖိုင္ေတြ ပရင့္ထုတ္ခ်င္လို႔ လာေသးတာေလ” .. တဲ့၊ ရိုစီလဲ “အင္း အင္း မွတ္မိတယ္” ဆိုၿပီး “ဘယ္သြားရမွာလဲ ေဆးရုံလား”လို႔ေမးေတာ့ “ေဆးရုံေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဗင္းဆင့္အိမ္ကိုပဲ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္၊ သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲ ရွိတာ” တဲ့ နီယိုက ေျဖေျပာေျပာရင္း အိပ္ယာထဲက အျမန္လူးလဲထဖို႔ျပင္တယ္၊ ရိုစီလဲ သူ႔ အတြက္ ေခါင္းစြပ္ လက္အိတ္ေတြယူေပးရတယ၊္ သူလဲမ်က္ႏွာျမန္ျမန္ေျပးသစ္ေတာ့တယ္၊ “ကဲ ကဲ သြားမွ ရိုစီေရ .. ကိုယ္မၾကာဘူး သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါးႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ျပန္အိပ္ဦး အိပ္ရာထဲမွာပဲေန၊ သိပ္ေအးတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲျပင္ဆင္ၿပီး အျပင္သြားၿပီ၊ နီယိုလဲ အေစာၾကီးပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးၾကီး အျပင္ထြက္ရေတာ့တယ္၊
နီယိုျပန္လာေတာ့ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ရွိေနၿပီ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး၊ ဗင္းဆင့္ ငိုေနလားလို႔ ရိုစီက ေမးမိေတာ့၊ “သူ အေျခအေနေကာင္းပါတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ကြဲေနတယ္၊ ဗင္းဆင့္္က ဒီေကာင္မေလးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာကိုး၊ ဗင္းဆင့္ ေန႔လည္ပိုင္းလာမယ္ ထင္တယ္၊ ရိုစီေရ ကိုယ္တို႔ေတာ့ ဒီေန႔ စကားဒါလီယားဘက္ေလွ်ာက္မလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ” တဲ့၊ ဗင္းဆင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ရိုစီ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္၊ ရိုစီေရာ နီယိုပါ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ မအားၾကဘူး၊ ရုံးပိတ္ရက္ေလးပဲ အျပင္ ေလွ်ာက္လည္ႏိုင္ၾကတာ၊ ရိုစီ အဲဒီ ဘိုဟီးမီးရမ္းရပ္ကြက္ စကားဒါလီယားလမ္းဘက္ကို သြားခ်င္ေနတာၾကာၿပီ၊ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားဆံုးလာၾကတယ္၊ တစ္ခါေတာ့ အဲဒီလမ္းက ျဖတ္သြားရုံျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဘူးတယ္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြျပည့္ေနတဲ့လမ္းေလး၊ ရိုးရာသီခ်င္းေတြနဲ႔ ဧည့္ခံသီဆိုေနၾကတယ္၊ အဲဒီလမ္းထဲက အိမ္တအိမ္မွာ မ်က္ႏွာစာဘက္မွာပန္းခ်ီေဆးျခယ္ထားတာမ်ား ၀ရံတာတကယ္မရွိပဲ တကယ့္ ၀ရံတာတစ္ခုလို၊ တကယ့္တံခါးေပါက္ေတြလို၊ အနားကိုသြားၾကည့္မွ ပန္းခ်ီဆြဲထားတာမွန္းသိရတယ္၊ ေတာ္ေတာ္လက္ရာေျမာက္ေတာ့ မရွိတာကို အရွိထင္၊ တကယ္ရွိတာေတြက ေပ်ာက္ေနသလို ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတဲ့ အိမ္ပါပဲ၊ အဲဒီေန႔တုန္းက ႏွစ္ေယာက္လံုးက သြားစရာေတြရွိေနေသးတယ္၊ ေကာ္ဖီလဲ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္မေသာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး၊ ရိုစီအဲဒီလမ္းေလးကို သိပ္သေဘာက်လို႔ နီယို႔ ကို ပူဆာေနတာၾကာၿပီ၊ နီယိုကလဲ ဒီတစ္ပတ္စကားဒါလီယားဘက္ သြားလည္ၾကမယ္လို႔ သေဘာတူၿပီးသား ၿပီးရင္ ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ၾကမယ္လို႔ စီစဥ္ထားၾကတာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ အစီအစဥ္ေဟာင္းကို ဖ်က္ရၿပီေပါ့၊ ဗင္းဆင့္လာရင္ေန႔လည္စာေကြ်းဖို႔ပါ ျပင္ဆင္ရေတာ့တယ္၊ သူက အခုအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာ၊
ရိုစီ မီးဖိုခန္းထဲ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း ဘဲလ္သံျမည္လာတယ္၊ ဗင္းဆင့္လာၿပီထင္ပါရဲ႔၊ နီယိုက “ေမာလင္(အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ့ ပလိစ့္ေပါ့)” လို႔ထူးရင္း တံခါးဖြင့္တဲ့လွ်ပ္စစ္ ခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္တယ္၊ ေအာက္က တံခါးကိုဖြင့္တဲ့ခလုတ္ပါ၊ ရိုစီတို႔ေနတာက ၆လႊာမွာ၊ ဗင္းဆင့္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႔မ်က္ႏွာက ျပိဳက်ေတာ့မယ့္မိုးလို အသင့္အေနအထားနဲ႔၊ နီယို႔ကိုေတြ႕ေတာ့ အဲဒီအသင့္အေနအထား မိုးကတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ျပိဳက်ေတာ့တာပါပဲ နီယ႔ိုပခုံးကိုဖက္ၿပီး ရႈိုက္ၾကီးတငင္ငိုေတာ့တယ္၊ နီယိုလဲဗင္းဆင့္ပခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညွစ္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈကို ျပတဲ့အေနနဲ႔ တျဖန္းျဖန္းပုတ္ပါတယ္၊ ရုိစီ့ဘက္ကိုလဲ ၾကည့္ရင္း “ရိုစီေရ သူ မရွိေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ရူးရၿပီထင္ရဲ႔၊ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတဲ့မိန္းကေလးပါဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္မယံုေသးဘူး၊ မယံုေသးဘူး” လို႔ ေျပာရင္း သူ႔ရဲ႕ အငိုကို သူ႔ဘာသာအားျဖည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရွိန္နည္းနည္းထပ္ျမွင့္ၿပီးငိုျပန္တယ္၊ ရုိစီျဖင့္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ဗင္းဆင့္အတြက္အေကာင္းဆံုးစကားလံုးဘာေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း မီးဖိုထဲက မုန္လာဥနီအခ်ဳိႏွပ္ထားတဲ့အိုးက အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျပဳလာေတာ့ “ဗင္းဆင့္ေရ ခဏ” ဆိုၿပီး မီးဖိုထဲ ျပန္ေျပး၊ ဟင္းအိုးကိုၾကည့္ရတယ္၊ နီယို႔မ်က္ႏွာဆို ညိွဳးငယ္မႈိင္ေတြထားလိုက္တာ ငွက္ေပါက္စေလးရဲ႔မ်က္ႏွာလို ေသးေသးေလးေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ မ်က္ႏွာေတြက နဂိုအရြယ္အစားထက္ တကယ္မ်ားေသးသြားလားမသိဘူး၊ နီယို႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာ ေသးေသးေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနတယ္၊ ဗင္းဆင့္လဲ ဧည့္ခန္းကဆိုဖာမွာလွဲအိပ္ရင္း တအီအီငိုတယ္၊ သူလက္ထဲမွာေကာင္မေလးရဲ႔ဓါတ္ပံုကို ကိုင္လို႔၊ ဗလံုးဗေထြးစကားေတြ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ကို ငိုပါတယ္၊ ရိုစီလဲ ေကာ္ဖီမေသာက္တတ္တဲ့ဗင္းဆင့္အတြက္ ခ်ယ္ရီတီးတစ္ခြက္ျပင္ေပးရင္း နီယို႔ကိုေမးရတယ္၊ “နီယို ဗင္းဆင့္အေျခအေနေကာင္းရဲ႔လား”လို႔၊ ရိုစီ ဒီလို ေယာက်္ားၾကီးတစ္ေယာက္ ၀မ္းေခါင္သံၾကီးနဲ႔ ငိုတာ တစ္ခါမွမၾကားဖူးေသးဘူး၊ နီယိုက ဗင္းဆင့္ကို ေစာင္တစ္ထည္ျခံဳေပးတယ္၊ ဗင္းဆင့္ နဲနဲေမာလာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တတ္တဲ့ နီယို႔ကိုလည္း ရိုစီေတာ္ေတာ္အံၾသမိသြားတယ္၊ ေန႔လည္စာ စားတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ငိုရင္းန႔ဲစားပါတယ္၊ စားရင္နဲ႔ကို ငိုပါတယ္၊ ငိုလိုက္စားလိုက္နဲ႔ဘယ္လို ၿပီးသြားလိုက္မွန္းမသိဘူး၊ ရုိစီျဖင့္ ကိုယ္ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြအရသာထဲ အာရုံမေရာက္ႏိုင္၊ စားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ သတင္းစာထဲထည့္ဖို႔ စာေတြစီေတာ့ ဗင္းဆင့္ချမာ စာေတြစီရင္းန႔ဲ ငိုျပန္ေရာ၊ ေကာင္မေလးဓါတ္ပံုကိုလဲ ရုိစီ့ကို ျပရင္း “ရုိစီ ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ စိတ္ထားအင္မတန္းေကာင္းတဲ့မိန္းကေလး၊ ကြ်န္ေတာ္ရူးၿပီ၊ ရူးၿပီဗ်” လို႔ ေျပာျပန္တယ္၊ အမွန္ေတာ့ ဗင္းဆင့္မွာ မိန္းကေလးေတြကအမ်ားသား၊ ဒီေကာင္မေလးကိုေတာ့ ဗင္းဆင့္ကေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္လို႔ နီယိုေျပာျပထားဖူးေတာ့ သနားလို႔ရေနပါတယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေသသြားေတာ့မွ ငိုေနတယ္ဆိုၿပီး ျငဴစူမိမွာ၊ ေနာက္ေတာ့ သတင္းစာမွာေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔ ဗင္းဆင့္နဲ႔ နီယိုပါလိုက္သြားတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ရုိစီ့မွာ အိမ္ရွင္း၊ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးနားမလို႔လုပ္ေတာ့ နီယိုျပန္လာတယ္၊ ဗင္းဆင့္ေတာ့ ျပန္မပါလာေတာ့ပါဘူး၊
နီယို႔ဧည့္ခန္းမွာထိုင္လို႔ သတင္းၾကည့္ေနတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ဖုန္းသံျမည္လာတယ္၊ နီယိုဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ရိုစီကို လာေျပာတယ္၊ “ရုိစီ .. ဇိုလန္ ခဏေနလာလိမ့္မယ္၊ သူ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ဗီဒီယိုဖိုင္လုပ္ထားတာ ယူက်ဴ႕မွာ တင္ခ်င္လို႔တဲ့၊ ကိုယ့္ပံုေတြလဲ နည္းနည္းသံုးခ်င္လို႔၊ ပံုလာေရြးလိမ့္မယ္” တဲ့၊ ေအာ္ အင္း အင္း လာေပါ့၊ ဇိုလန္ ေရာက္လာေတာ့ နီယ႔ိုအလုပ္ခန္းထဲ ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္သြားၾကတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြေျပာေနၾကတာ ကြ်က္ကြ်က္ကိုညံလို႔၊ ခုနက ငယ္ေနတဲ့နီယိုမ်က္ႏွာေတာ့ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာၿပီထင္ရဲ႔၊ ေကာ္ဖီမေသာက္တတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တီး(tea) ေဖ်ာ္ေပးရဦးမွာပဲ၊
အိုး x x ပ်င္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ x x x x x ကိုယ့္ဘာသာ စာအုပ္ေလးဖတ္ေနေတာ့လဲ ပ်င္းလာတာနဲ႔ သူတို႔ဘာေတြလုပ္ေနလဲ သြားၾကည့္မိတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္သားကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဟုိပံုဖြင့္ၾကည့္၊ ဒီပံုဖြင့္ၾကည့္ animation ဖိုင္ထဲထည့္၊ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္၊ ရိုစီသူတို႔အနားထိုင္ရင္း မသန္းခ်င္လဲ တ၀ွား၀ွားသန္းေ၀ျပ၊ ဒါလဲ ဇိုလန္ က သတိထားမိပံုမရတဲ့အျပင္ “ရုိစီ မင္းက သီခ်င္းေတြ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့သူမဟုတ္လား၊ ဒါ ငါဆိုထားတဲ့သီခ်င္းေလ၊ နားေထာင္ပါဦးလား၊ စာသားေတြကို ေသခ်ာလိုက္နားေထာင္ေနာ္၊ တခ်ဳိ႕စာလံုးေတြ ဓမၼပဌထဲက စာသားေတြ” တဲ့၊ ဇိုလန္က ရိုစီ့ဘက္ေတာင္လွည့္ၾကည့္ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ကြ်န္မလဲ ဇိုလန္႔သီခ်င္းနားေထာင္ေပးရေတာ့တယ္၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာကလဲ သူနားေထာင္ခိုင္းတာကို အရုပ္လို ျငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးမလား၊ မွတ္ခ်က္ေလးကလည္း ေပးဦးမွ၊ ဒါနဲ႔ ရုိစီလဲ ေျပာရတယ္၊ ေမးရတယ္၊ “ဒီသီခ်င္းမွာ ဒရမ္သံမ်ားတယ္၊ ဒရမ္ကေရာကိုယ္တိုင္တီးတာလား၊” “ဒီသီခ်င္းက ေတာ့ အေႏွးေလး၊ ခုနက တစ္ပုဒ္က ရက္ပ္ေရာရွင္ပဲ ဆိုတာလား၊ ရွင္က ရက္ပ္လဲ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေခ်ာေအာင္ဆိုတတ္တာပဲ၊ ကြ်န္မကေတာ့ အေႏွးေလးကိုပိုသေဘာက်တယ္၊ စာသားေလးက ခ်စ္စရာ၊ ဘာတဲ့ ~ ေႏြဦးရာသီေလးေပါ့၊ ငါေတာ့ လန္းဆန္းတက္ၾကြလို႔ .. ဒီညေတာ့ အျပင္ထြက္ဦးမွပဲ .. ငါ ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုေတြ႔ရဖို႔ေလ ~ ဒီလုိမလား စာသားရိုးရိုးေပမဲ့ ခ်ဳိခ်ဳိအီအီေလး .. ဒါမ်ဳိးေတြလဲ ရွင္က ေရးတတ္တာကိုး” လို႔ မွတ္ခ်က္ေတြေ၀ေ၀ဆာဆာေပးလိုက္တယ္၊ ရိုစီလဲ သိပ္သိလြန္းလို႔မဟုတ္ဘူး၊ အရင္ေန႔ေတြက သူ႔သီခ်င္းစာသားဖိုင္ေတြဖတ္ဖူးထားေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးမွတ္မိေနတာေလာက္နဲ႔ျဖီးျဖန္းေမးရတာ၊ ဇိုလန္က ျပည့္ျပည့္၀၀ၾကီး ျပံဳးလို႔၊ လူတိုင္းကကိုယ့္ကိုယ္ ခ်ီးက်ဴးတာ၊ ဂရုစိုက္တာကိုသေဘာက်ၾကတာခ်ည္းပဲမဟုတ္လား၊ ရိုစီက ဒါကိုေကာင္းေကာင္းသိထားတာေပါ့၊ ဇိုလန္ေတာ့ ပီတိေတြစားသံုးရင္းေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး၊ သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ဖြင့္ျပေတာ့တယ္၊ ရိုစီလဲ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္နားေထာင္လိုက္ရတယ္၊ သီခ်င္းေတြလဲ အားလံုးနီးပါးကုန္သေလာက္ဖြင့္ျပလို႔ၿပီးေတာ့ ဇိုလန္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာတယ္၊ နာရီကို အငမ္းမရငံု႔ၾကည့္ၿပီး “အိုး ျပန္ဦးမွ နီယိုေရ .. ငါေတာ့ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့ဆိုင္မွာ ဒီညကူရဦးမယ္ကြ၊ ငါ့အလာကို သူတို႔ေမွ်ာ္ေနၾကေရာ့မယ္၊ ေပါင္မုန္႔ေတြကိုလဲ ငါ .. ဆိုင္ေတြကိုလိုက္ပို႔ေပးရမယ္ဦးမယ္” လို႔ ခပ္ေလာေလာေရရြတ္ရင္း ပစၥည္းေတြသိမ္းဖို႔ျပင္တယ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပစၥည္းေတြလဲစုျပံဳထည့္ရင္း ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ “ရိုစီ..ေက်းဇူးပဲကြဲ႔၊ မင္းက တကယ့္ဂီတ၀ါသနာရွင္တစ္ဦးပဲ” လို႔ ေျပာရင္း နီယိုဘက္လွည့္ကာ “နီယိုေရ မင္းေတာ့ အေတာ္ေလးကံေကာင္းတာပဲ၊ မင္းရဲ႕ဇနီးက ဥာဏ္ထက္လွတယ္” လို႔ အားပါးတရ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုတယ္။ ရိုစီကေတာ့ ဥာဏ္ထက္မထက္ ကိုယ္တိုင္ေသခ်ာမသိ၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြရဲ႔အၾကိဳက္ကို ရိုစီအေတာ္ေလးသေဘာေပါက္ထားတာေလာက္ပဲ၊ ရိုစီေတာင္ ခုပဲ ရိုစီ့ကိုဥာဏ္ထက္တယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးေလေတာ့ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေက်နပ္မိတာပဲေလ၊
ဇိုလန္ျပန္သြားေတာ့ ဖုန္းျမည္လာျပန္တယ္၊ ရိုစီေတာ့ ထူးၿပီးေတာင္ မအံ့ၾသခ်င္ေတာ့ဘူး၊ နီယို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့၊ နီယိုု႕ကို အျပင္ေခၚရင္ေခၚမယ္၊ မဟုတ္ရင္လဲ သူတို႔လာမယ္၊ ဒီ ႏွစ္ခုကလြဲလို႔ ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာမို႔လို႔လဲ၊ “အင္း လာခဲ့ေလ အခုအိမ္မွာရွိေနတယ္၊ ဟင္ .. ရိုစီလား ရွိတာေပါ့ .. သူရွိတယ္ လာခဲ့ .. လာခဲ့”တဲ့ ၾကည့္ပါလား၊ ရိုစီမေျပာဘူးလား နီယိုခုပဲ ေျပာေနၿပီ၊ “နီယို ဘယ္သူလဲလို႔ ရိုစီက ေလသံဆတ္ေတာက္ဆတ္ေတာက္နဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ နီယိုမ်က္ႏွာက ရယ္က်ဲက်ဲ၊ ရိုစီ့ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးခ်င္ဟန္သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာအထင္းသား၊ “ယဲ့လီဇာပါ သူ လာလည္မလို႔တဲ့၊ သူ က လာလည္ခဲပါတယ္၊ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ အိမ္ကို လာမလည္ဖူးဘူး၊ ကိုယ္တို႔ အျပင္မွာေတြ႕ၿပီး အူးစ္ခ်က္စူပါမားကတ္ကို သြားလည္ျဖစ္တာေလာက္ပဲ” တဲ့၊ နီယိုကေျဖတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးနည္းနည္း ထပ္ျဖည့္ေျပာတယ္၊ “ယဲ့လီဇာက မင္းကို သိပ္သေဘာက်သြားတာ၊ မင္းက ပြင့္လင္းၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုခဏခဏေျပာဖူးတယ္” တဲ့၊ ေတာ္ပါၿပီ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုတာ ရိုစီ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့အရာပါ၊ ရိုစီမၾကာမၾကာလူေတြကို ေျပာဖူးေနတာကိုး၊ ဒီလိုေျပာရုံနဲ႔ ရိုစီက ေက်နပ္ရေတာ့မယ္တဲ့လား၊ ရိုစီသိတာေပါ့၊ ယဲ့လီဇာက နီယိုနဲ႔ အလုပ္တူ၊ စကားေတြအမ်ားၾကီးတရစပ္ေျပာတတ္တဲ့မိန္းကေလး၊ ယဲ့လီဇာ ဖုန္းဆက္ရင္အၾကာၾကီး၊ နီယိုကိုယ္တိုင္နားရြက္ေတြျပားေနေအာင္ ဖုန္းခြက္နဲ႔အၾကာၾကီးဖိထားရလို႔ ညီးညီးညဴညဴျဖစ္ခဲ့တာအၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ၊
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ယ့ဲလီဇာ အိမ္ေရာက္လာတယ္၊ သူေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ၀ယ္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ထုတ္ေပးေတာ့တယ္၊ ေျခအိတ္လွလွေလးရယ္၊ ေရာင္စံုမာဖလာမြမြေလးရယ္ သူ၀ယ္လာေပးတယ္၊ ယဲ့လီဇာ၊ နီယိုနဲ႔ ရုိစီတို႔ရဲ႕ စကားသံေတြဟာ အိမ္ခန္းေလးထဲ တခဏေလးအတြင္း ျပည့္က်ပ္ကုန္ေတာ့တယ္၊ စကားေတြေျပာရင္း နည္းနည္းေမာေတာ့ ယဲ့လီဇာက ကာတြန္းအင္နီေမးရွင္းလုပ္တာသိပ္သေဘာက်တယ္၊ အလြယ္ဆံုးသင္ခန္းစာေလးတကြက္ေလာက္ သင္ေပးပါလို႔ ရုိစီ့ကို ပူဆာေတာ့တယ္၊ သူသင္ခ်င္တာက flash၊ photoshop graphic software ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား၊ ရိုစီ ခဏေလးနဲ႔ ဘယ္လို သင္ေပးႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ ဒါေပမဲ့ သင္လို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ျငင္းလို႔မျဖစ္ျပန္ဘူး၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ . မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆိုတာကလည္း ..
ဒါနဲ႔ပဲ flash software ကို ဖြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ ရိုစီေရာက္ရေတာ့တယ္၊ ယဲ့လီဇာကို အလြယ္ဆံုးျဖစ္မယ့္ animation တစ္ခုလုပ္ျပရတယ္၊ ပါးစပ္ကလဲ တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္းေျပာျပရင္း စက္၀ိုင္းကေန ေလးေထာင့္ျဖစ္သြားတဲ့ shape tweening တစ္ခုလုပ္ျပျဖစ္တယ္၊ စာၾကည့္မ်က္မွန္တပ္ဖို႔လိုတဲ့ ယဲ့လီဇာမွာ မ်က္မွန္ကပါမလာ၊ အဆင့္တိုင္း ေမာ္နီတာနဲ႔ ထိလုနီးပါး တိုးကပ္ၾကည့္ရင္း သူ အခက္ေတြ႔ေနေတာ့တယ္၊ ဟုိဒီေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္တယ္ ...ခဏေလးပဲ ..သူ .. ျငီးတြားသံျပဳတယ္၊ “အိုး .. ရိုစီ . ယဲ့လီဇာ ေခါင္းေတြ ကိုက္လာလိုက္တာ၊ မျဖစ္ဘူး ဒီသင္ခန္းစာေလးကို ရပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္” လို႔ ယဲ့လီဇာက ေျပာလာတယ္၊ ရိုစီက ေတာ့ ၀မ္းသာသြားတာေပါ့၊ software ကိုပိတ္ျပစ္ရင္း ယဲ့လီဇာ အတြက္ စားစရာ ေကာ္ဖီ၊ တီး တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ေမးရတယ္၊ ယဲ့လီဇာ က အင္မတန္ အစားအေသာက္ ဇီဇာေၾကာင္တယ္ဆိုတာ အမွတ္ရသြားတယ္၊ တစ္ခါက ရိုစီတို႔ တရုတ္ေစ်း ကို အတူသြားဖူးၾကေသးတယ္၊ တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္ကို ယဲ့လီဇာက သြားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ သူကို႔ ေခၚသြားျဖစ္တာ၊ အဲဒီတုန္းက တို႔ဟူးေၾကာ္တစ္ပြဲမွာစားဖို႔ကို ေမးခြန္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားေမး၊ စူးစမ္းေလ့လာတာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ၿပီးမွ ယဲ့လီဇာ အဲဒီတို႔ဟူးေၾကာ္ကိုမွာစားျဖစ္ခဲ့တာ စားၿပီဆိုေတာ့လဲ တို႔ဟူးေၾကာ္ကိုပဲ ယဲ့လီဇာ ထပ္ ထပ္ၿပီးမွာစားခဲ့ေသးတယ္၊ ကိတ္မုန္႔ရယ္ ေကာ္ဖီရယ္ ယဲ့လီဇာက အတည္ျပဳတာမို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ ရိုစီျပင္ရျပန္တယ္၊ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ရိုစီ ကုိယ့္အတြက္ဘာတစ္ခုမွကို မလုပ္ရေသးဘူး၊ နီယို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ စကားေတြေျပာရလြန္းလို႔ အာေခါင္ေတြေျခာက္လွၿပီ၊ ေကာ္ဖီကို ယဲ့လီဇာအတြက္ရယ္ ရိုစီအတြက္ပါေဖ်ာ္ခဲ့ရင္း အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကိုၾကည့္မိေတာ့၊ နီယိုေျပာဖူးတဲ့ သူတို႔ အယူသည္းမႈတစ္ခုကိုသတိရမိတယ္၊ ေကာ္ဖီခြက္အလည္မွာ အျမဳပ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုေနရင္ ေငြ၀င္တတ္တယ္၊ လာဘ္ေကာင္းတယ္လို႔ အယူရွိတယ္တဲ့၊ ဒါဆို ရုိစီ့ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ အလယ္ေခါင္မွာ ေကာ္ဖီအျမဳပ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ စက္၀ိုင္းၾကီးၾကီးျဖစ္ၿပီး လည္ေနၾကတယ္၊ ေငြ၀င္မယ္ေပါ့၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရုိစီေတာ့ စကားလံုးေတြထြက္ေနတယ္၊ ရိုစီစကားေတြေျပာရလြန္းလို႔ ေမာေနၿပီ၊
ယဲ့လီဇာက စစ္တုရင္ကစားရေအာင္တဲ့ ၊ အခ်ိန္က သူျပန္ဖို႔ မွန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ေစာေနေသးပံုပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ စစ္တုရင္ခံုေလးဆြဲထုတ္လာ နီယိုနဲ႔ ယဲ့လီဇာကစားၾကတယ္၊ ရိုစီကေတာ့ မကစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေဘးကေနပဲ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ မုန္႔စားလိုက္၊ နီယို႔ကို ခြံေကြ်းလိုက္ လုပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္၊ ယဲ့လီဇာက တကြက္တကြက္ေရႊ႔ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးစဥ္းစားပါတယ္၊ စစ္ပြဲဆင္ႏြဲဖို႔ အာဏာရွင္တစ္ဦး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာကမွ ယဲ့လီဇာထက္ ပိုျမန္ပါဦးမယ္၊ သူကေတာ့ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လုိက္ ေမးေစ့ကိုပြတ္လိုက္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးကိုစဥ္းစားတယ္၊ တကယ္တမ္း ေရႊ႔လိုက္တဲ့အကြက္က ဟာကြက္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ အင္မတန္လြယ္တဲ့ အကြက္မ်ဳိး၊ ရုိစီနဲ႔ နီယိုကစားရင္ ရိုစီက အျမဲႏိုင္တယ္၊ ခု ယဲ့လီဇာကိုေတာ့ နီယိုက ႏိုင္ေနၿပီ၊ ပြဲၿပီးကာနီးေလ ယဲ့လီဇာပိုပိုၿပီး စဥ္းစားေလပဲ၊ ရိုစီ့အတြက္ ေကာ္ဖီလဲကုန္ၿပီ၊ ကိတ္လဲ ထပ္ထပ္ယူရတာအခါခါ၊ checkmate တဲ့ နီယို႔ဆီက အသံထြက္လာတယ္၊ ျမန္ျမန္ checkmate ပါမွပဲ၊
ယဲ့လီဇာ ျပန္ခါနီးေတာ့ နီယို႔ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူတို႔လဲ ယဲ့လီဇာကို ရင္းႏွွီးေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ စကားေတြေျပာၾကျပန္တယ္၊ ရုိစီေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ေတြသိမ္းရင္း စကား၀ိုင္းကို အသာေလး ေရွာင္တိန္းေနလိုက္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာစကားေတြေျပာၾကၿပီးေတာ့ ယဲ့လီဇာ ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္၊ တံခါးမၾကီးနား လုိက္ပို႔ၾကတယ္၊ သိပ္ေအးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အကၤ် ီအထပ္ထပ္၀တ္ရတယ္၊ ႏွင္းကာကုတ္အက်ၤ ီရွည္ၾကီးကို ယဲ့လီဇာ၀တ္တယ္ နီယို႔ေဖေဖက အက်ီကိုကိုင္ေပးထားတယ္၊ အဲဒါ နီယိုတို႔ယဥ္ေက်းမႈပဲ မိန္းကေလးကကုတ္အက်ၤ ီ၀တ္ရင္ ေယာက်္ားေလးက ကူညီေပးၾကတယ္၊ နီယို႔ေဖေဖကလည္း ဒါကို ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္၊ သူကူညီ၀တ္ေပးတယ္၊ တခ်ိန္လံုး ယဲ့လီဇာ စကားမျပတ္ပါဘူး၊ သူ ဆက္တိုက္ေျပာေနတုန္းပဲ၊ နီယို႔ေမေမက မိန္႔မိန္႔ၾကီး လက္ပိုက္လို႔ နားေထာင္တယ္၊ စိတ္၀င္စားဟန္ျပတယ္၊ ေခါင္းညိတ္တယ္ ျပံဳးျပေနတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါစကား၀င္ေျပာတယ္၊ အဲဒါ တံခါးမၾကီးနားမွာ ဧည့္ခန္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ နီယို႔ေဖေဖကေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ႏွစ္ဘက္ထဲ လက္ထည့္ ေျခကိုခပ္ကားကားခ်ဲရပ္ရင္း မင္းသားဟန္နဲ႔ ျပံဳးၿပီးနားေထာင္ေပးတယ္၊ ယဲ့လီဇာ ကုတ္အက်ၤ ီ၀တ္ၿပီးေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္ကိုစီးဖို႔ျပင္တယ္၊ ေျခေထာက္ကိုလွ်ဳိတယ္၊ ၾကိဳးကုိစည္းတယ္၊ စကားဆက္တိုက္ေျပာတယ္၊ ေနာက္တစ္ဖက္ လွ်ဴိတယ္၊ စည္းတယ္၊ စကားေျပာေနတုန္းပဲ၊ ဘြတ္ဖိနပ္စီးၿပီးေတာ့ ေခါင္းစြပ္စြပ္ျပန္တယ္၊ စကားေျပာဆဲပဲ၊ နီယို႔ေဖေဖ ေျခေထာက္အေနအထားျပင္ရပ္တယ္၊ ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္အေနအထားကေန တံခါးကိုမွီရပ္တယ္၊ မင္းသားၾကီးဟန္နဲ႔ပါပဲ၊ လက္ႏွစ္ဘက္လဲ အိတ္ကပ္ထဲက ထုတ္လိုက္ၿပီ၊ လက္ပိုက္ၿပီး အမိန္႔သားဟန္နဲ႔ ယဲ့လီဇာစကားေျပာတာ ဆက္နားေထာင္တယ္၊ နီယို႔ေမေမလဲ ကိုယ္အေနအထားျပင္တယ္၊ နီယို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ခံုတစ္ခုံမွာ ထိုင္ေနၿပီ၊ စိတ္လဲ အေတာ္အိုက္ေနပံုရတယ္၊ သူ ရိုစီဘက္လွည့္ၿပီ မ်က္ႏွာကို အသာအယာမဲ့ျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ယဲ့လီဇာဘက္လွည့္ၿပီး ျပံဳးျပ စကားနားေထာင္ဟန္ျပရျပန္တယ္၊ နီယို႔ေဖေဖ၊ ေမေမ အၾကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား အေနအထားေတြျပင္ေနၾကတယ္၊ ရိုစီကေတာ့ ယဲ့လီဇာေျပာတာကို စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ နီယိုနဲ႔ သူ႔ေဖေဖ ေမေမကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကိုရယ္ခ်င္ေနတယ္၊ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ထိန္းထားရတယ္၊ ဧည့္သည္ကို အင္မတန္ဧည့္၀တ္ေက်ခ်င္ၾကတဲ့ နီယိုတို႔ မိသားစုကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မမွာ စိတ္ညစ္တာထက္ ရယ္ခ်င္စိတ္က ပိုပိုၿပီးရင္ထဲ ေဆာင့္တိုးလာေတာ့တယ္၊ တစ္ခါဆို နီယို႔ေဖေဖ ေညာင္းလာလို႔ အေနအထားေျပာင္းရင္း မွန္တံခါးကို မွီလိုက္တာ၊ တံခါးက ၀ုန္းကနဲ အသံေတာင္ ထြက္သြားလို႔ ယဲ့လီဇာ စကားေျပာတာ ခဏရပ္သြားတယ္၊ သူ လဲ အစံုအလင္ ၀တ္ဆင္ၿပီးေနပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့မွ ယဲ့လီဇာက ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ လာကူေနာ့ခ်္(ေကာင္းေသာညပါ) လို႔ တစ္ေယာက္စီကို ေပြ႔ဖက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္တယ္၊
ယဲ့လီဇာ ျပန္သြားေတာ့ ညက တိတိက်က်ၾကီး အေမွာင္ဓါတ္ၾကီးစိုးေနၿပီ၊
အ့ဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံျမည္လာတယ္၊
နီယို႔ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္သံေပၚလာတယ္၊
ရိုစီအခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားလိုက္တယ္၊ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲရင္း နားကိုေခါင္းအံုးနဲ႔ ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေဘး က စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆြဲယူလိုက္တယ္၊ စာအုပ္ဖတ္ေနေတာ့မယ္၊
စာအုပ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီယို႔ သူငယ္ခ်င္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ နီယို႔ကို လက္ေဆာင္ေပးထားတာ၊
စာအုပ္နာမည္က “ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား” တဲ့ ။ ။
(Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၁)
http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3245:2011-06-09-03-04-06&catid=105:2008-06-08-20-03-14&Itemid=660 
