Thursday, October 15, 2009

ကားတစ္စီးထဲက ကြ်န္မရဲ႕ညေတြ

ကားတံခါး ေသာ့ေတြ အေသအခ်ာ ပိတ္လိုက္ပါၿပီ။ အိပ္စက္ျခင္း အရသာကို ေမွးခနဲ ရယူ ဖမ္းဆုပ္မိစဥ္ ခဏမွာပဲ ကြၽန္မကားေလး တည္႐ိွရာ လမ္းၾကားဆီကို ကားမီးေရာင္ေတြ ေ၀့၀ဲ ျဖာ က်လို႔လာတယ္။ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ အလင္းေတြဟာ မနီးမေ၀းမွာ ရပ္တန္႕သြား ႀကတယ္။ ကားစက္သံ မရပ္တန္႕ခင္ ဒရမ္သံ၊ ေဘ့စ္သံ ခပ္ျပင္းျပင္း ဂီတသံစဥ္ ေတြဟာ အဲဒီကားဆီက တြန္းထိုး လႈပ္ယမ္း အန္က် လာျပန္တယ္။ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ ကားတံခါး ေဆာင့္ပိတ္လိုက္တဲ့ အသံေတြကလည္း ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ကြၽန္မနဲ႕ အနီးဆံုးကို ခ်ဥ္းကပ္လာေန ၾကၿပီ။

ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းေအးခဲ သြားမတတ္ လန္႕ထိတ္လာတယ္။ ေျခသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးလို႕ နီးလို႕ ၊ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လို႕ က်ယ္လို႕ လာေနပါပေကာ။ ကြၽန္မ အသက္ေအာင့္ ထားလိုက္ရင္းက ကားေသာ့ကို အေလာတၾကီး စမ္းတ၀ါး၀ါး ႐ွာေဖြလိုက္တယ္။ ေျခအစံုကိုလည္း မိႈ႕ယာအိတ္ထဲမွာ မထုတ္ရေသးပါဘူူး။ အဲဒီေနာက္ ကားကို အ႐ိွန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာ ခဲ့လိုက္တယ္။ ရယ္ေမာသံ၊ ဂီတသံ ၊အလင္း၊ အရိပ္သဏၭာန္ေတြ အားလံုး ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုပဲ၊ ဒီလိုပဲ ကြၽန္မ ကားထဲမွာ အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ လေတြ အေတာ္ေလး မ်ားေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ လန္႕ထိတ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈက ဒီေန႕အထိ အ႐ိွန္ေသသြားတယ္ ရယ္လို႕ မ႐ိွေသးပါဘူး။ ကားတစ္စီးထဲမွာ ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ေနရတဲ့ ေဟာဒီလို မိန္းမတစ္ေယာက္ ႐ိွေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ ေသးပါဘူး။


ကြၽန္မရဲ႕ ေမေမဟာ ဇာတိေျမ အိုင္ယာလန္ကို ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာခဲ့စဥ္က အလြန္ ငယ္ရြယ္ၿပီး လက္မထပ္ရေသးပါဘူး။ ေမေမက ကြၽန္မကို ကြၽန္မ အေဒၚရဲ႕ လက္ထဲ လက္လဲႊခဲ့လိုက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့တယ္။ အခိ်န္ နည္းနည္း ၾကာလာေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေဒၚဆိုသူဟာ ကြၽန္မကို ေထာင့္စံု၊ ေနရာစံုက တိုက္ခိုက္ဖို႕ အၿမဲ ေျခာင္းေျမာင္းေနတဲ့သူ ျဖစ္လာတယ္။ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္းဟာလည္း ကြၽန္မကို အၿမဲတမ္း ျငဴစူ အျပစ္တင္ ေနတတ္သူ ျဖစ္လာတယ္။ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္း၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဦးေလးဟာ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မကို လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ဴးလြန္ ေစာ္ကားမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အဲဒီအိမ္က စြန္႕ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ဆံုး႐ံႈးမႈ၊ နာက်ည္းမႈေတြနဲ႕ အဲဒီအိမ္က ထြက္ခြာခဲ့ ေတာ့တယ္။ ဥပေဒ ဒီဂရီ တစ္ခုရေအာင္္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကို္ယ္ပိုင္ဘ၀ကို တည္ေဆာက္နိုင္ဖို႕ ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရင္း အနာရြတ္ ေဟာင္းေတြ ဖံုးကြယ္ထားဖို႕ ကြၽန္မ အတန္အသင့္ တတ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္္ တင္းမာေနတဲ့ မ်က္နွာျပင္ တစ္ခုရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာေတာ့ အနာရြတ္ေဟာင္းေတြ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ႐ိွေနဆဲပါ။

ကြၽန္မ အသက္ ၃၃ ႏွစ္ေရာက္တဲ့ အခါ လန္ဒန္မွာ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခိ်န္ေတြက ကေရ႕ခ်္ နဲ႕ ဆံုျဖစ္တဲ့ အခိ်န္ေတြေပါ့။ ကေရ႕ခ်္ ဆိုသူက ကြၽန္မ လိုအပ္သမွ် အရာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပး ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ပါ။ ကေရ႕ခ်္ နဲ႕ သိကြၽမ္းေနတဲ့ အခိ်န္မွာပဲ အျခား တစ္ဖက္မွာလည္း အမ်ဳိးသား တစ္ဦးနဲ႕ ကြၽန္မ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ ေနတာ ၅ ႏွစ္ ေလာက္ေတာင္ ႐ိွပါေတာ့မယ္။ ကေရ႕ခ်္ရဲ့ အသက္က ကြၽန္မထက္ ၂၀ ႏွစ္ေတာင္ ၾကီးေနေတာ့ အစပိုင္းမွာ ဖခင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတာင္ ဆင္တူေနေသးရဲ႕။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတြင္းက်က် ရင္းႏီွးလာခဲ့သလို ကြၽန္မရဲ႕ အတိတ္ကို ကေရ႕ခ်္က ပိုမို စပ္စု လိုဟန္ ျပလာတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မ သူ႕ကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ဘူး။ တစ္စံုတစ္ခု အတြက္ ကြၽန္မကို ဆဲြေဆာင္ဖို႕ ၾကိဳးစားလာေနၿပီဆိုတာ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မ အလိုလို သိႏွင့္ ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကေရ႕ခ်္ ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ တုပ္ေႏွာင္မႈ ေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ႕ ပါေတာ့တယ္။ အခိ်န္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ယူခဲ့ရပါတယ္။ ပထမ တစ္ၾကိမ္ ကြၽန္မေနတဲ့ အိမ္က ေျပာင္းတဲ့အခါ အိမ္အသစ္ကို ကေရ႕ခ်္ က ေျခရာခံ မိသြားလို႕ ေနာက္တစ္အိမ္ ထပ္မံ ေျပာင္းေရႊ႕ရ ျပန္တယ္။ သူ႕ ရဲ႕အေႏွာင္အဖဲြ႕ ေတြက ႐ုန္းထြက္ရင္းနဲ႕ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆင္းလာခဲ့တယ္။ လက္ေထာက္ ဥပေဒ ၀န္ထမ္း အလုပ္ကိုလည္း ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရၿပီပဲ။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကားကို မြမ္းမံရင္း အသံုးစရိတ္ေတြ ပိုလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလး မိတ္ေဆြ ဟာလည္း ကြၽန္မဆီက ပိုက္ဆံေတြ ေခ်းငွားထားၿပီး ျပန္မေပးခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ မတတ္ႏိုင္တာေတြ ပိုမို မ်ားလာတဲ့အခါ ငွားထားတဲ့ အိမ္ခန္းကို ျပန္အပ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ အခိ်န္ကစၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလိုက္လာလိုက္နဲ႕ ကြၽန္မဘ၀ စတင္ ေမ်ာလြင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕ အေဖရင္း ဘရန္ဒန္ ဆီက ေငြေၾကး အနည္းငယ္ ရ႐ိွခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အခိ်န္ေတြ ကုန္လြန္လာလိုက္တာ အမိဳ်းသားမိတ္ေဆြ ေခ်းငွားထားတဲ့ ေငြေတြဟာ လံုး၀ကို ေပၚထြက္ မလာေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႕ ဘ႐ိုက္တန္ ပင္လယ္ မ်က္ႏွာျပင္ဆီ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ႕ ေနရာေလးကေန ဖခင္ ဘရန္ဒန္ ဆီ ဖုန္းေခၚပါတယ္။

ြ်အခု ေနာက္တစ္ခါ ေပးမယ့္ ေငြေၾကးဟာ ေနာက္ဆံုးပဲၯလို႕ သူက တိတိပပ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလိုက္တယ္။ဒ

ကြၽန္မ ေငးရီေနဆဲ…၏၏။ အေနာက္ဘက ္ဆီက ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆိပ္္ခံ ေဘာတံတား အနီးမွာ မီးခိုးေရာင္ ပင္လယ္ၾကီးဟာ အမႈန္အမႊားေတြ အျဖစ္ ဖြာလန္ကဲ် ေၾကသြားခဲ့သလို ႐ုတ္္ခ်ည္း အက်ည္းတန္ ကုန္ေတာ့တယ္။ ေဖေဖ ဘရန္ဒန္က ဆက္ၿပီး ေၾကျငာ ပါေသးတယ္။

"၀မ္းနည္းပါတယ္ ကေလးရယ္၊ ဒီထက္ ပိုၿပီး ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူးကြယ္”တဲ့။

ကြၽန္မ ကားထဲမွာ စိတ္ပါ လက္ပါ ငိုေၾကြးလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမသတ္မယ့္ ငိုျခင္းမိဳ်းနဲ႕ေပါ့။ မိသားစုရဲ႕ စိမ္းကား ျပတ္ေတာက္မႈ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္သူ ဒါေတြအားလံုး ကြၽန္မမွာ လက္႐ိွ ဘာမွ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခိ်န္ က်မွပဲ ြ်ကေရ႕ခ်္ၯ ကို ေက်းဇူး တင္ရေကာင္းမွန္း သိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ အခုလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပး၀ံ့ပါဘူး။ ငိုေၾကြးရင္း အရမ္းကို ေမာပန္းလာတဲ့ အခါ အနားယူဖို႕ လိုအပ္ၿပီဆိုတာ ကြၽန္မ သတိရလာတယ္။ ႐ိွသမွ် သိုးေမြး အစအနေတြ ဆဲြထုတ္၊ စုပံုၿပီး ကားထဲက ထိုုင္ခံုေနရာမွာ ခ်ၿပီး လဲေလ်ာင္းလိုက္တယ္။ အဆင္မေျပ လွပါဘူး။ လက္ကိုင္ ဘရိတ္တံက ကြၽန္မကို တြန္းထိုး ေထာက္ကန္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေဘးတစ္ဖက္ ဆင္းအိပ္ ျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ ျမင္ေနရေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ အစ႐ွာ မရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသလို စိတ္အားငယ္ငယ္ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ မ်က္္လံုးေတြ အသာမိွတ္ကာ ၿငိမ္ေနရင္း မ်က္လံုးေတြ တစ္ခါ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဩဂုတ္လရဲ႕ ေနအက်၊ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သုတ္ခနဲ ႐ိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ ေလျပင္းနဲ႕ အတူ ၾကည္လင္ျပာလဲ႕တဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ စင္ေရာ္ေလးေတြ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ရင္း ဟိုက သည္က ထြက္ေပၚေနၾကတယ္။ အဲဒီေန႕က ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ ကားထဲမွာ တစ္ညလံုး အခိ်န္ျဖဳန္း ေနလိုက္ပါတယ္။ ပထမဆံုးည ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္တစ္ေန႕ အတြက္က လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ကြၽန္မဘယ္သူ႕ ကိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ ေဈးေပါေပါနဲ႕ ရတဲ့ သၾကားမႈန္႕ ေတြကိုပဲ တခိ်န္လံုး တၾကြပ္ၾကြပ္ ကိုက္၀ါးေနခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္မရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကို ရိပ္စားမိႏိုင္တဲ့ အျပဳအမူမိဳ်းကို ေ႐ွာင္တယ္။ ဥပမာ လမ္းတစ္လမ္း တည္းမွာပဲ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ည မအိပ္တာ မိဳ်းေပါ့။

နာမည္ၾကီး ဟိုတယ္ေတြရဲ႕ ေလာ္ဘီ(lobby) ခန္းမေတြကို အလြတ္ က်က္ထား လိုက္တယ္။ ဒါမွ ေယာင္နန မျဖစ္ဘဲ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႕ အကြၽမ္းတ၀င္ ၀င္ထြက္ သြားလာႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ အစားအေသာက္ နည္းပါးလြန္းတဲ့ရက္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႕ အမွ် စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းတဲ့ လကၡဏာေတြ ျပလာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕Gp(General Physician) နဲ႕ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဆရာ၀န္က စားေသာက္မႈ ပံုစံေၾကာင့္ အကိဳ်းျဖစ္ထြန္းမႈ မ႐ိွတာ၊ အာဟာရ မျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတြ ေတြ႕ေနရၿပီလို႕ ဆိုတယ္။ ကြၽန္မ အလုပ္ တစ္ခု ရမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မေတြ႕ခဲ့သမွ် ေအဂ်င္စီေတြ အားလံုးအတြက္ အဆက္အသြယ္ ျပဳစရာအျဖစ္ ကြၽန္မရဲ႕ လိပ္စာကို မေပးနိုင္တာေၾကာင့္ပဲ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အမ်ားသံုး ေရခိဳ်းခန္းေတြ အသံုးျပဳေနခဲ့တာ တစ္လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ volunteer အမိဳ်းသမီး တစ္ဦးကို ကြၽန္မဟာ အိုးအိမ္မဲ့ တစ္ဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ အမိဳ်းသမီးဟာ အံ့အားသင့္သြားဟန္နဲ႕ ညစ္စုတ္စုတ္ အမူအရာေတြ ျပလာပါတယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားေတြ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ အနီးအနားက အမိဳ်းသားေတြကပါ ျပဴးတူးျပဲတဲ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ လာၾကတယ္။ ဘ႐ိုက္တန္ တစ္၀ိုက္မွာ ႐ိွတဲ့ အိုးအိမ္မဲ့ ေတြတိုင္းက အခုဆို ကြၽန္မကို္ မွတ္မိလာၾကပါၿပီ။ ကြၽန္မ လန္ဒန္ကို ျပန္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ ေပးသံေတြ ဦးေႏွာက္က လက္ခံ ၾကားသိရၿပီ။

ဒါနဲ႕ပဲ လန္ဒန္ကို ကြၽန္မ ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလို ဆိုေတာ့လည္း လန္ဒန္မွာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ရာေ႐ွ႕ လမ္းေတြမွာ အခမဲ့ ကားရပ္နားဖို႕ အတြက္ ခက္ခဲ သြားျပန္ပါေလေရာ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကားရပ္နားခြင့္ လက္မွတ္နဲ႕ပဲ တစ္ညလံုး အခိ်န္ျဖဳန္း လိုက္ရတာ လည္း႐ိွခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕ ကားထဲကေန အိပ္မႈန္စံုမႊား ႏိုးထလာတဲ့ ကြၽန္မကို ျမင္သြားတဲ့ ေပၚတူဂီလူမိဳ်း ယာဥ္ေစာင့္တစ္ဦးက ေရသုတ္တံမွာ ကားရပ္နားခြင့္ လက္မွတ္အသစ္ တစ္ေစာင္ကို္ ဖိညွပ္လိုက္ရင္း……++

ြြ“မိန္းကေလးေရ ၊ မင္းေဆး႐ံုမွာ အၿမဲပဲ ကားထိုးေလ့ ႐ိွသလား။ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္ေတြကေတာ့ အၿမဲ စစ္ေဆးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႕ ဘာဆိုတာကို သူတို႕ အခုထိ ေသခ်ာ မသိၾကေသးပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားၯၯ ”

အဲဒီလို တစ္ဆက္တည္း ေျပာခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိတစ္ဖက္ မိွတ္ျပသြား လိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႕ေလးမွာ ႐ွက္ရံြ႕မႈေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕ အရိုး၊ အေၾကာေတြထဲမွာ လူးလားဆန္ခတ္ ေျပးလႊားကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္မ ကားရပ္နားဖို႕ အတြက္ ေဆး႐ံုေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ေဆး႐ံုေတြမွာ ကားပတ္ကင္ ထိုးရတာဟာ တစ္ေန႕လံုးအတြက္ ကားကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားနိုင္သလို ေရခိဳ်းဖို႕လည္း အခြင့္အေရး ရပါတယ္။ကံေကာင္းရင္ ၀န္ထမ္းအေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေဆး႐ံုကင္တင္း ကိုေတာင္မွ အသံုးျပဳခြင့္ ရနိုင္ေသးတယ္ေလ။

ကြၽန္မ ြ်အိုးအိမ္ အၾကံေပး အဖဲြ႕အစည္း နဲ႕ ကုသိုလ္ျဖစ္ အဖဲြ႕ေတြဆီကို သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေမွၽာ္လင့္တာက အိမ္ခန္း တစ္ခန္းအတြက္ စေပၚတင္နိုင္မယ့္ ေငြေၾကးပမာဏ ရ႐ိွေရးအတြက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕အားလံုးက ကြၽန္မရဲ႕ ေနရပ္လိပ္စာကိုပဲ တြင္တြင္ ေတာင္းေနၾကတယ္။ ခက္တာက ကြၽန္မဟာ အိုးအိမ္မဲ့ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အခုခိ်န္ထိ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ အသိ မေပး၀ံ့ ေသးပါဘူး။ သစ္ေတာ စပ္စပ္က လမ္းၾကားေလးမွာ ကြၽန္မရဲ႕ ကားေလး ေနရာယူ ခိုနားခဲ့ရျပန္တယ္။ ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိ္တ္မႈက ေၾကာက္ရံြ႕စရာ အေျခအေနနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရဖြယ္ ႐ိွေကာင္း ႐ိွိိနိုင္ေပမဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာ ရ႐ိွေလ့႐ိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ ျပဴးတူးၿပဲတဲ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ ႐ိုင္း႐ိုင္းေတြကိုေတာ့ ေ႐ွာင္တိမ္းနိုင္မယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကေတာ့ ေဟာဒီ သစ္ေတာ စပ္စပ္ေနရာေလးကို သေဘာက်ေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေႏြရာသီကေန ေဆာင္းရာသီကို ကူးေျပာင္းလာခဲ့ၿပီ။ ရာသီဥတုကလည္း ဆိုးဆိုးရြားရြား ေအးခဲလာပါၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဦးထုပ္ေတြ ၊ေျခအိတ္ေတြ ၀တ္နိုင္သမွ် အထပ္လိုက္ ၊ အလႊာလိုက္ အမ်ားၾကီး ၀တ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ကြၽန္မရဲ့ ေသြးထဲမွာ ေငြေရာင္ေရခဲေတြ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ သြားခဲ့ၿပီလို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေအးဒဏ္ကို ခံစားေနရဆဲပါ။ ခရစ္စမတ္ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကားမွန္တံခါးမွာ ကပ္တြယ္ေနတဲ့ ေရခဲစေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္တိုက္ ဖယ္႐ွားလိုက္ၿပီး အျပင္ဘက္ဆီ ကြၽန္မ ေငးေမာ မိပါတယ္။ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖို႕ coffee ဆိုင္ေလးေတြ ေစာေစာစီးစီး ဖြင့္ေနၾကပါၿပီ။ ေဆာင္းေအးေအး ေန႕ရက္ေတြရဲ႕ ေန႕ခင္းဘက္ေတြမွာ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္နိုင္တဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ကြၽန္မ သေဘာအက် ဆံုးကေတာ့ အမ်ားသံုး စာၾကည့္တိုက္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြေၾကးကုန္က်စရာ မလိုဘဲ အေအးဒဏ္ ေတြကေန ေ႐ွာင္တိမ္းလို႕ရတယ္ မဟုတ္လား။

အိုးအိမ္မဲ့ ဆိုတဲ့ အေျခအေနကို ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး အလုပ္ေတြလည္း ေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲေလ။ တစ္ေန႕ ေဆး႐ံုကင္တင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးက ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္နွာေတြ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ အင္တာနက္ ဒိုင္ယာရီေတြကို ဘယ္သူမဆို ဖန္တီးေရးသားနိုင္ၿပီး ဘယ္သူမဆို ၀င္ေရာက္ ဖတ္႐ႈနိုင္တယ္လို႕ သိလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ ရက္တစ္ရက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ ေဒါ့ကြန္းကို ၀င္လိုက္ရင္း create blog ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလး ကို နိွပ္လိုက္ပါတယ္။ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ယူေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္ၾကိဳက္ နာမည္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ခရီးသြားကေလာင္႐ွင္ (wanderingscribe)လို႕ အမည္ေပး လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္႐ွား တက္ၾကြ ေနပါတယ္။ နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခပ္ျပင္းျပင္း အသက္႐ွဴသြင္းလိုက္ရင္း ကြၽန္မဟာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ရင္ဖြင့္ေရးခ်ျပဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ြၿပီးခဲ့တဲ့ညက ေလျပင္းေတြ တိုက္လိုက္တာ။ မိုးကလည္း အၾကမ္းပတမ္းၾကီးကို ရြာခ်ေန ပါေသးတယ္။ သစ္ကိုင္းေတြဟာ မထိန္းနိုင္၊ မသိမ္းနိုင္ လႈပ္ခါယိမ္းထိုးလို႕။ ကြၽန္မရဲ႕ ကားေလး စတည္းခ်နားခိုရာ လမ္းၾကားေလးဟာ လံုျခံဳမႈ မ႐ိွေတာ့သလို ခံစားေနရတယ္။ ခ်မ္းစိမ့္လြန္းတဲ့ ဒဏ္ကို ေ႐ွာင္႐ွားရင္း အိပ္ရာအိတ္ထဲ နစ္၀င္ စိုက္ထည့္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းဟာ ညာဘက္က ဇစ္နဲ႕ ဖိမိေနတာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴရ ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။ ကားမွန္တံခါး ေတြဟာလည္း ေရေငြ႕ေတြ ႐ိုက္ခတ္ ေနလိုက္တာမ်ား………++ အဲဒီ္လို အစခီ်ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရသမွ် ဖြင့္အံေရးခ်ေနမိတယ္။ ကြၽန္မ ေရးဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ ဒီစာေတြဟာ ေရးသားရတာ အခက္ခဲဆံုး စာေတြပဲလို႕ ေျပာရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ တတ္စြမ္းသေလာက္ စိတ္ထဲ႐ိွသမွ် ဒလေဟာ သြန္ခ် ေရးသားေနမိ ခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကိုပါ ေရးေပးထားနိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိွေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို တစ္ဦးဦးက ျမင္ေတြ႕ဖတ္႐ႈမိသြားဖို႕ ကြၽန္မ အလြန္အမင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။ သူတို႕ တကယ္ပဲ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႕ ဆိုတာက ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္မိတဲ့ သူေတြေပါ့။ ကြၽန္မ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ေန႕မွာပဲ မက္ေဆ့ခ်္(message) ၁၂ ခုေတာင္မွ ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ ၀မ္းသာအားရ ႐ိွလြန္းလို႕ စာၾကည့္တိုက္ ေလးဆီ တစ္ေန႕တည္း ငါးၾကိမ္၊ ေျခာက္ၾကိမ္ေလာက္ သြားၾ သြားၾကည့္ေနခဲ့ မိတယ္။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္ကို တစ္ခါ ဖတ္မိတိုင္း မက္ေဆ့ခ်္ေတြ ပိုပို မ်ားမ်ား လာေနတာေတြ႕ရတယ္။ သိပ္ကို အားရစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မ ဘာကိုမွ ေစာင့္ဆိုင္း မေနနိုင္ေတာ့ဘူး၊ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အေျပးအလႊား သြားလိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ တစ္ေန႕ၿပီး တစ္ေန႔ ကြၽန္မရဲ႕ ဘ၀၊ကြၽန္မရဲ႕ ေနရက္၊ ကြၽန္မရဲ႕ အခိ်္န္၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း ေရးေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးက ကြၽန္မရဲ႕ တစ္ေန႕တာ အလုပ္ေတြကို ၿပီးေျမာက္ ေနေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဟာ ကြၽန္မရဲ႕ အျပင္ဘက္က တကယ့္ကမၻာနဲ႕ ေ၀းကြာတဲ့ သီးသန္႔ကမၻာတစ္ခုမွာ ျငင္းဆန္မႈေတြကို ေၾကာက္ရံြ႕ထိတ္လန္႕ ေနဖို႕ မလိုဘူး။ သနားက႐ုဏာသက္မႈ၊ အထင္အျမင္ေသး ႐ံႈ႕ခ်မႈ၊အဲဒါေတြ ဘာဆို ဘာတစ္ခုမွ ႐ိွမေနၾကဘူး။ အဲဒီေနရာေလးမွာ အမည္မ႐ိွ တစ္ဦးအျဖစ္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္နိုင္သလို လံုၿခံဳမႈကလည္း အျပည့္အ၀ ႐ိွေနတယ္။ ေမာ္နီတာ တစ္ဖက္မွာ႐ိွေနတဲ့ ကမၻာတစ္ဖက္ျခမ္းက လူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ ဒီလိုဆက္သြယ္ဟာ ကြၽန္မဘ၀ကို တဖန္ျပန္စဖို႕ အားသစ္ေတြ ယူေဆာင္လာေပး တာပါပဲ။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ အထင္အျမင္ေသးတဲ့ မက္္ေဆ့ခ်္မိဳ်း မေပးၾကတဲ့အတြက္ ကြၽန္မ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ႐ိွလွတယ္။ ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္႐ႈခဲ့ ၾကသူေတြက ကြၽန္မကို အားေပး ခီ်းေၿမွာက္ၾကတယ္။ ေနအိိမ္ မ႐ိွတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြဟာ ကြၽန္မတစ္ဦးတည္းမွာ ကံတရား ခြၽတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးၿပီး ျဖစ္ပြားတာ မဟုတ္ဘဲ တျခားသူ ေတြမွာပါ ျဖစ္ပ်က္ ေနၾကတာေတြကို ကိိန္းဂဏန္းေတြနဲ႕၊ အခ်က္အလက္ ေတြနဲ႕ပါ တင္ျပလာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္္ေဈးႏႈန္းေတြဟာ လူေတြကို ႐ူးေလာက္ေအာင္ တိုးျမင့္လာတာေတြ၊ အေၾကြး ၀ဲဂယက္ထဲ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ ေမႊေႏွာက္ ခံေနရတာေတြပါ ေျပာလာၾကတယ္။ ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ ကို ဘ႑ာေရး ၾကိဳးမွ်င္ေတြက ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာ တုပ္ေႏွာင္ လာမႈေၾကာင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ ေနၾကရတယ္ ဆိုုတာေတြပါ ကြၽန္မ သိ္လာရတယ္။ ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ေနသူ ၊ ခီ်႐ိႈင္းယားရပ္မွာ အဆင့္ျမင့္ အိပ္ခန္း ၅ ခန္းပါ အိမ္ကို ပိုင္ဆိုင္သူ စတူး၀ပ္ဆိုတဲ့ အမိဳ်းသားတစ္ဦး ဟာလည္း အေၾကြးစာရင္းေတြ ေပးေခ်နိုင္ဖို႕ ႐ုန္းကန္ေနရတယ္၊ သူ႕ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို္ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ မေျပာ၀ံ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ သူ႕ရဲ႕ ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးသားလာခဲ့ၾကတယ္။ ေန႕ရက္တစ္ရက္ဟာ ရက္သတၱပတ္ တစ္ပတ္ကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္ ယူငင္သြားမလဲ၊ အဲဒီ ရက္သတၱတစ္ပတ္ဟာ ေနာက္ထပ္ ရက္သတၱတစ္ပတ္ ကို ဘယ္လို လက္ဆင့္္ ကမ္းသြားၾကမလဲ………။

ကြၽန္မတို႕ လူ႕အဖဲြ႕အစည္းထဲမွာ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါးမႈေတြ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ၾကီး ျဖစ္ပြားေနၾကၿပီ ဆိုတာ ကြၽန္မ နားလည္ သေဘာ ေပါက္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုေတာ့ ကြၽန္မ ႐ွက္ရံြျခင္း ဆိုတဲ့ခံစားမႈ တသစိုးတစိမွ် မခံစားရေတာ့ပါဘူး။ အေအးဓာတ္ သိ္ပ္သည္းေနတဲ့ အဂၤါေန႕ တစ္ေန႕မွာ ကၽန္မရဲ႕ အီးေမးလ္ ေဘာက္စ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ကြၽန္မဘယ္လို ႐ွင္သန္ ေနရသလဲလို႕ စိတ္ပူေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ (blogger) ေတြရဲ႕ ေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီးပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ နယူးေယာ့ခ္ တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ဦးက ကြၽန္မကို ေတြ႕ဆံုမိဖို႕ ၾကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကား ပါးထားတဲ့ ေမးလ္တစ္ေစာင္ကိုလည္း ဖတ္လိုက္ ရပါေသးတယ္။ြ်အိုင္ရန္အာဘီနာၯ ဟာ အေမရိက တစ္၀ိုက္မွာ႐ိွတဲ့ ၊ ကားထဲမွာ ေနထိုင္ရသူေတြ အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး ေရးသားဖို႕ သုေတသန ျပဳေနသူတစ္ဦး ျဖစ္္တယ္။ ကြၽန္မတို႕ အီးေမးလ္ အျပန္အလွန္ ေပးပို႕ၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ညမွာ ကြၽန္မဆီ ဖုန္းေခၚလာတယ္။ ကြၽန္မ ဖုန္းမေျပာျဖစ္တာ လေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိွေနခဲ့ပါၿပီ။ သူေျပာလာတာက ကြၽန္မရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ေလ့လာဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္၊ လန္ဒန္႐ံုးက တစ္စံုတစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုလိုက္ဖို႕ စဥ္းစား ေစခ်င္တယ္ လို႕ ေျပာလာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္မရဲ႕ တကယ့္ကမၻာထဲက စိန္႕ဘယ္ရီ Canden Branch နားက ကားပတ္ခ္(car park)တစ္ခုမွာပဲ အင္မတန္ ရည္မြန္လွၿပီး အသက္ ၅၀ အရြယ္ ႐ိွၿပီျဖစ္တဲ့ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္႐ံုးက ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ိွသူ အမိဳ်းသမီးတစ္ဦးနဲ႕ ကြၽန္မ လက္ခံ ေတြ႕ဆံုခဲ့တယ္။ အဲဒီ မြန္မြန္ရည္ရည္ အမိဳ်းသမီးၾကီးက ကြၽန္မရဲ႕ ကားထဲကို ေစြ႕ခနဲ ၀င္ထိုင္ရင္း ကြၽန္မ ႐ွင္သန္ေနခဲ့ရာ ကားထဲကို စူးစမ္းေနပါတယ္။ကြၽန္မရဲ႕ ညစ္စုတ္စုတ္ ကားေလးအတြက္ ကြၽန္မအေတာ္ပဲ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို အားနာေနမိခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စူးစူး႐ွ႐ွ၊ ဆိုးဆိုးရြားရြား အနံ႕ေတြက ေထာင္းခနဲ ရတတ္ေသးတာကိုး။ ဘာလိုလိုနဲ႕ ကြၽန္မ အဲဒီကားေလးထဲမွာ ေနလာခဲ့တာ အခုဆို ကိုးလေတာင္ ႐ိွခဲ့ပါၿပီ။

ကြၽန္္မ အင္တာနက္ ကဖီးတစ္ခု၀င္ၿပီး အီးေမးလ္ေတြ ဖြင့္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ မနက္ခင္းလြန္ အခိ်န္အထိ ကြၽန္မအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးဟာ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ ေခါင္းၾကီးသတင္း ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ပါလာခဲ့တယ္ ဆိုတာကို မသိေသးပါဘူး။ အီးေမးလ္္ေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ သိလာရတာနဲ႕ သတင္းစာကို အေျပး ၾကည့္မိရေသးတယ္။ အီးေမးလ္ ေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံ အမ်ားအျပားက ေရးပို႕ လာၾကတာပါ။ ယူႏိုက္တက္စတိတ္ ႏိုင္ငံ တစ္၀ိုက္က လူေတြ၊ ဘရာဇီး၊ အိႏၵိယ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ မီလာမီ ႏိုင္ငံက လူေတြ………' အားလံုးကပဲ စာနာနားလည္စြာ ေရးပို႕ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မရဲဲ႕ ျဖစ္္တည္မႈကို တစ္ႏွစ္ခန္႕ ဘယ္သူမွ မသိ႐ိွဘဲ ေနလာရာက အခုေတာ့ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ တိုင္းျပည္ အႏံွ႕အျပားက လူေတြက ကြၽန္မအေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိ႐ိွ သြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ အဲဒီလူေတြဆီက အၾကံဉာဏ္ေပးစာ၊ အခ်က္အလက္ ေ၀မွ်တဲ့ စာနဲ႕ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးတဲ့ စာေတြ အစံုအလင္ပဲ လက္ခံရ႐ိွခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ႏွလံုးသား တည့္တည့္ဆီကို အေလာတၾကီး ေျပး၀င္လာတဲ့ အမယ္စံု စိတ္ လႈပ္႐ွားမႈေတြ ရ႐ွခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မ အက်ပ္အတည္းကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖ႐ွင္း ေပးႏိုင္တာမိဳ်းေတာ့ ဘယ္သူၾဘယ္သူကမွ အခုထိ တကယ္ကို မကူညီနိုင္ၾကပါဘူး။ ကြၽန္မမွာ အခုဆို အစားအေသာက္ ငတ္မြတ္တာ၊ ခ်မ္းေအးတဲ့ ဒဏ္ေတြကို အလူူးအလိမ့္ ခံရတာ………၊ ဒါေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားေနရဆဲပါ။

ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္မွာ ခိုုကို္းရာမဲ့ျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္လာတဲ့ အခါတိုင္း အနီးအနားက ဘုရားေက်ာင္းေလးရဲ႕ အရိပ္ဆီကို တိုး၀င္ခိုလံႈေလ့႐ိွတယ္။ အဲဒီေန႕ကလည္း ဘုရားေက်ာင္း ေလးဆီ အေျပးသြားခဲ့ရျပန္တယ္။ ဘုရားေက်ာင္း ေလးထဲမွာ နိုင္ငံျခားသား တခိဳ်႕ဟာ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဆီမီးခံုမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းညိွရင္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္း ေနၾကတယ္။ ကြၽန္မမွာသာ ကြၽန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ကြၽန္မရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ ၾကားထဲ ထိုးစိုက္ ႏွစ္ၿမႈပ္လိုက္ရင္း ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္လံုးဆီမွာ မ်က္ရည္စက္ေတြ ၿပိဳဆင္း ခုန္ထြက္ လာၾကေတာ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ သတင္းဌာန တစ္ခုရဲ႕ နာမည္ၾကီး သတင္းေထာက္ တစ္ဦးက ကြၽန္မနဲ႕ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၿပီး သူတိုရဲ႕ sunday time မဂၢဇင္းမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးသားခဲ့ျပန္တယ္။

အခုဆိုရင္ ကြၽန္မရဲ႕ ေမးလ္ေဘာက္စ္က ြ်ေမးလ္စစ္ရန္(message) ဆိုတဲ့ ခလုတ္ေလးကို အၾကိမ္မ်ားစြာ ႏိွပ္လို႕ ႏိွပ္လို႕ေနမိ္တယ္။ အဲဒီလို ႏိွပ္လိုက္တိုင္းမွာလည္း အသစ္ အသစ္ ထပ္ထပ္ ၀င္လာတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ အီးေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရ႐ိွဆဲပါပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာမွာ ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈတဲ့ ဧည့္သည္ စာဖတ္သူေတြ အေရအတြက္ကို သိ႐ိွနိုင္မယ့္ counter ထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီကေန ကြၽန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္႐ႈသူေတြ ကမၻာတစ္၀န္း ရာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိွေနၿပီဆိုတာ သိနိုင္ခဲ့တယ္။ကြၽန္မရဲ႕ အံ့ဩဖြယ္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးကို စိုးရံြ႕စိတ္နဲ႕ ၀ွက္သိမ္းထားခဲ့ရင္ ဒီလိုျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္ၾကာတဲ့ အခါ ျပင္သစ္၊ အီတလီ နဲ႕ ခီ်လီ သတင္းစာေတြမွာ ကြၽန္မအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြ ပါလာၾကျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ စာေပဆိုင္ရာ ေအးဂ်င့္ အမိဳ်းသမီး တစ္ဦးက ကြၽန္မကို္ ဆက္သြယ္ လာပါတယ္။အဲဒီ အမိဳ်းသမီးကို ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ခံျဖစ္ရပ္ေတြပါ ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ သူမက မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ေျပာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကေလးဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ အင္မတန္ အားေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္လာဖို႕ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ပါပဲတဲ့။


ဒါနဲ႕ပဲ ကြၽန္မ အင္အားေတြ ျပည့္လာတယ္။ ေနာက္ရက္သတၱတစ္ပတ္ ထပ္မံ ကုန္သြားတဲ့အခါ စာၾကည့္တိုက္မွာ၊ သစ္ေတာ ခပ္စပ္စပ္ေလးမွာ၊ လမ္းမီးတိုင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က ကားနားခိုရာ ေနရာေလးမွာ အခိ်န္ရသမွ် ကြၽန္မဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေတြ အားလံုးကို အင္တိုက္အားတိုုုက္ ခ်ခ် ေရးေနမိခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ့ ကားဒက္႐ွ္ဘုတ္ေလးေပၚမွာ စာရြက္ေတြ ျပန္႕ၾကဲလို႕ေပါ့။အင္မတန္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ လမ္းၾကားေလးရဲ႕ မနက္ခင္းေတြတိုင္းမွာ ကြၽန္မ စာေတြေရးေနဆဲပါ။ကြၽန္မဘ၀ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြနဲဲ႕ ကြၽန္မ အမွန္တကယ္ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ ြ်ကားထဲက ကြၽန္မရဲ႕ညေတြၯ အေၾကာင္းကိုေပါ။့

**************

• အန္ယာ (Anya)ေရးသားခဲ့တဲ့ အစြန္႕ပစ္ခံ သို႕မဟုတ္ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ အမိဳ်းသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ စာအုပ္ဟာ ၂၀၀၇ ေမလ အတြင္းက ပံုႏိွပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။

• ယူနိုက္တက္စတိတ္မွာ ဆန္းေဒးတိုင္းမ္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္(Non-Fiction)အေရာင္းရဆံုး စာရင္း နံပါတ္ေလး ခိ်တ္ခဲ့ပါတယ္။

• စိတ္၀င္စားသူေတြ အန္ယာရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ကို ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈနိုင္ ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ လိပ္စာက www.wanderingscribe.blogspot.com ပါ။

• အန္ယာဆိုတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ဘက္ဆဲလား စာအုပ္ေရးသား ခဲ့သူအျဖစ္ အခုေတာ့ အိုးအိမ္မဲ့ ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘ၀အေျခအေနေတြ ဆိုးေနပါေစ၊ အဲဒီ ဘ၀ဆိုးကေန လြတ္ေျမာက္နိုင္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ႐ိွ္ေနတယ္ဆိုတာ အန္ယာဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက လက္ေတြ႕ ျပသနိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မတို႕ အားလံုးအတုယူနိုင္ဖို႕ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚကေန ေ၀ငွေျပာျပလိုက္တာပါ။

0 comments:

Post a Comment