အိမ္လည္တတ္တဲ့တေစၦ

တေစၦတစ္ေကာင္ကြ်န္ေတာ္ ပ်င္းလွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေက်ာက္သားျပာျပာေနရာေလးမွာပဲ ျငိမ္ကုတ္ေနခဲ့ရတာ ၾကာပဲၾကာလွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ဒက္ဒီ ေရာက္လာမဲ့ေန႔ေတြကိုေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြေတာင္ ကုန္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ခရီးထြက္ဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီပဲ။

ဒီတစ္ေခါက္ဒက္ဒီ လာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တေစၦ ဒက္ဒီနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြ ဒက္ဒီ ဘယ္လိုမ်ားကုန္လြန္ေစခဲ့လဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီအိမ္လည္လြန္းတဲ့ဒက္ဒီက ခုလည္း အိမ္မွာမကပ္ပဲ တခ်ိန္လံုးအျပင္မွာပဲ ရွိေနဦးမလား၊ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ေက်ာက္သားျပာျပာေလးဆီ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ခရမ္းျပာေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းေတြ တစ္ျပံဳတစ္မၾကီးေပြ႕ပိုက္လို႔ ဒက္ဒီ မၾကာမၾကာေရာက္လာတတ္တယ္။ အရင္က အနက္ေရာင္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ အက်ီေဘာင္းဘီအနက္ေတြပဲ၀တ္ေနခဲ့ရင္ “ေဟ့ေကာင္ မီမီ အနက္ေတြ၀တ္လွခ်ည္လား၊ ဒက္ဒီ မၾကိဳက္ဘူးကြ၊ မင္းရဲ႔ အဲဒီအနက္ေရာင္ေတြကို အခုလဲလိုက္စမ္းပါ” တဲ့ သူ ေျပာလို႔မရမွန္းသိရဲ႔နဲ႔ ေျပာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုလက္ခံခဲ့ဖူးတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ၾကီးဒက္ဒီက ေနရာတကာခပ္မာမာေျပာဆိုတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ နားေထာင္ခဲ့မယ္ထင္ပါသလား။ ခ်က္ခ်င္းေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္တယ္ “ကြ်န္ေတာ့္ကို မီမီလို႔ မေခၚဖို႔ ခဏခဏတားခဲ့ဖူးတယ္မလား။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အနက္ေရာင္ၾကိဳက္တယ္၊ ၀တ္မယ္ မီလိုရက္ဒ္” ဆိုၿပီးျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒက္ဒီလို႔ ကြ်န္ေတာ္မေခၚတဲ့အခါ သူလဲ သိပ္စိတ္ဆိုးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒက္ဒီလို႔ပဲေခၚတာမ်ားပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္အင္မတန္စိတ္ဆိုးလြန္းမွသာ ဒက္ဒီ့နာမည္ရင္း မီလိုရက္ဒ္လို႔ တမင္ေခၚလိုက္တာ၊

အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဒက္ဒီေရာက္လာတိုင္း အနက္ေရာင္တီရွပ္၊ အနက္ေရာင္ကုတ္၊ အနက္ေရာင္ ေတြပဲ ၀တ္၀တ္လာတတ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာပါတယ္၊ ဒက္ဒီ၀တ္ေနက် အေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြပဲ ၀တ္ပါလို႔၊ အရင္ကေတာ့ အေရာင္လြင္လြင္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ဒက္ဒီကို ၾကည့္မရဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ ဒက္ဒီမၾကားပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က တေစၥျဖစ္ေနမွကိုး၊ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုဆံုးပါးခဲ့လဲ မေမးပါနဲ႔ေတာ့၊ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူးဆိုမွ သတိျပန္ရသြားျပန္ၿပီ။ ဒီလိုဗ်၊ တစ္ေန႔ ျမိဳ႔နဲ႔ ၄၅ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သြားၾကတာ။ အဲဒီရြာေလးနားအေရာက္ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကားက တံတားအစပ္၊ ကုန္းျမင့္ေလးကို အရွိန္နဲ႔ေျပးအတက္၊ ေတာ္ၿပီဗ်ာ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ အတိတ္ေတြေမ့ျပစ္ၾကပါစို႔ရဲ႕။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကတေစၥတစ္ေကာင္လို႔ပဲ သိထားရင္ရေနၿပီပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ မီဟုိင္းအိုး၊ ဒါကိုပဲ အေဖက မီမီလို႔ေခၚတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္လိုတဲ့အခါမ်ဳိးဆို ပိုပိုဆိုးတယ္။ မီမီ မီမီ နဲ႔ကို တတြတ္တြတ္ေခၚေနေတာ့တာ။ တစ္ခါကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးခဲ့တာ ခုျပန္သတိရမိေသးရဲ႕။ မူၾကိဳေက်ာင္းမွာတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာမသင္ေပးခဲ့တာ၊ စကၠဴကတ္ျပားေတြကို ေရာင္စံုေဆးျခယ္၊ ကတ္ေက်းနဲ႔အ၀ိုင္းေလးေတြရေအာင္ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္၊ ေကာ္နဲ႔ကပ္ၿပီး ေဘာက္ဖတ္ေကာင္ေလးလုပ္တဲ့ေန႔ကေပါ့၊ လိပ္ျပာမျဖစ္ခင္အေကာင္လို႔ ဆရာမကေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ေဘာက္ဖတ္ေကာင္ေလးက အလွဆံုးပဲလို႔ ဆရာမကခ်ီးက်ဴးတယ္။ ေဘာက္ဖတ္ေလးက မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳးေလး၊ ႏံွတံေလးခပ္လႈပ္လႈပ္၊ အေရာင္စံုလက္ေတြ ေျခေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲ၊ အိမ္ကိုယူသြားၿပီး ဒက္ဒီ့ကိုျပခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆရာမကိုခြင့္ေတာင္းေတာ့ ဆရာမက ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘာက္ဖတ္ေကာင္ေလးကိုင္လို႔ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားအိမ္ျပန္လာခဲ့တာေပါ့၊ “ဒက္ဒီ ၾကည့္ပါဦး၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳး ေဘာက္ဖတ္ေလး”လို႔ ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒက္ဒီကလည္း ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ “မီမီ သိပ္ေတာ္တယ္”တဲ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္။

ဒါနဲ႔ေရာင္စံုေဘာက္ဖတ္ေလးကိုယ္ထည္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ေရးေပးဖို႔ ဒက္ဒီ့ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူေရးေပးလိုက္တာက မီမီ တဲ့၊ ေဒါသထြက္လိုက္တာဗ်ာ၊ မီမီလို႔ ဒက္ဒီ့ႏႈတ္ကရြတ္ေနကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေဘးကေနအတန္တန္ ေျပာတယ္။ “ဒက္ဒီ မီမီ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မီဟိုင္းအိုး မီဟိုင္းအိုး”လို႔၊ ဒါကိုေတာင္ မၾကားေယာင္ျပဳၿပီး မီမီလို႔ ေရးပစ္လိုက္တယ္။ သြားၿပီေပါ့ ကြ်န္ေတာ္

ပင္ပမ္းတၾကီး လုပ္ခဲ့ရတာဗ်၊ အ၀ိုင္းတစ္ခုရဖို႔ကိုေတာင္မလုပ္တတ္လို႔ ဆရာမကကူၿပီးျဖတ္ေပးလို႔ စကၠဴကတ္ထူ၀ိုင္းေလးေတြ ရလာတာ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေလး၊ ေျခေလးေတြ ဆရာမက ျဖတ္ပီးသားေပးတာေတာင္ အ၀ိုင္းတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုျခားအၾကာၾကီးပဲ ၾကိဳးစားထည့္ ေကာ္ကပ္ရေသးတာ။ ခုေတာ့ အေရာင္စံုေဘာက္ဖတ္ေလး ေပၚမွာေရးလိုက္ေတာ့ မီမီ တဲ့၊ ဒက္ဒီ့ကို အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ မုန္းတယ္လို႔ အဲဒီ့ေန႔က အၾကာၾကီးေအာ္လိုက္တယ္။ ဒက္ဒီေရာကြ်န္ေတာ္ပါ စိတ္တိုတတ္တာျခင္းအတူတူ ၾကာၾကာစကားမေျပာပဲေတာ့မေနႏိုင္ၾကဘူး။ စိတ္ေျပတတ္တာလဲ ျမန္ေတာ့ျမန္ၾကသား၊ ဒက္ဒီနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ဘ၀မွာ ၾကာၾကာစကားမေျပာပဲေနျဖစ္ၾကရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းေနမွာကိုးဗ်၊ အေမဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့စကားလံုးပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေကာင္းကင္ဘံုကိုျပန္သြားၿပီလို႔ ဒက္ဒီကေျပာျပထားဖူးတယ္။

အဲဒါေတြ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အရင္ကဘ၀ပါ၊ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကတေစၦတစ္ေကာင္ေပါ့။ ေဟာ ..ဒက္ဒီေရာက္လာၿပီ၊ အရင္က အနီေရာင္ယူဂို(Yugo) ကားေဟာင္းေလးနဲ႔ပဲ အနက္ေရာင္ရွပ္တစ္ထည္ကို လက္မွာ က်က်နနေခါက္လို႔၀တ္ထားတယ္။ က်ဴးလစ္ပန္းေတြလဲ ယူလာျပန္တယ္။ ၾကိဳက္လြန္းတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းေတြေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ရပါမ်ားလြန္းလို႔ပါဗ်ာ။

ရွပ္အက်ီ၀တ္ရင္ဒက္ဒီက အျမဲလက္ေခါက္၀တ္တတ္တယ္။ ဒက္ဒီေရာက္တာနဲ႔ ကားထဲေစြ႔ကနဲေျပးထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က်န္ေနခဲ့လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒက္ဒီ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔ပါလား “မငိုပါနဲ႔ ဒက္ဒီရာ၊ ေကာင္းကင္ဘံုက အခုကြ်န္ေတာ္နဲ႔အနီးကေလးမွာပါ၊ ဒက္ဒီေျပာျပထားဖူးတဲ့အတိုင္းေပါ့” ကြ်န္ေတာ္ခပ္တိုးတိုးေျပာမိတယ္။ က်ယ္က်ယ္ေျပာလည္း ဒက္ဒီၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့လဲ ေလကုန္ခံၿပီး က်ယ္က်ယ္ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ေတာ့တဲ့ တေစၦဘ၀မွာ ကုိယ္ပိုင္တဲ့ေလမကုန္သြားေအာင္ေတာ့ ေခြ်တာဦးမွျဖစ္မွာကိုး။

“သြားရေအာင္၊ သြားၾကရေအာင္” ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဒက္ဒ့ီပုခံုးကိုကိုင္လႈပ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ဒက္ဒီတခ်က္ေတာ့လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟုိသည္မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကားစက္ႏိုးၿပီး၊ ျမိဳ႔ထဲဘက္ျပန္ဦးလွည့္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ဆီ ျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့လမ္းေဘးကအိမ္ေတြေငးရင္း လိုက္လာလိုက္တာ၊ သိပ္လွတဲ့အိမ္ေလးေတြပဲဗ်ာ။ အရင္တုန္းက ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥနဲ႔ အလုပ္ကိုရႈပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ေငးေမာဖို႔ကို အခ်ိန္မရခဲ့မိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔ၾကီးမွာက ထူးထူးျခားျခား အိမ္ပံုစံလွလွေတြမွ မရွိတာ၊ ဘယ္ကိုပဲၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားတဲ့ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း စစ္သူၾကီးေတြလို မိုးေမွ်ာ္တိုက္ၾကီးေတြပဲ ေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာ။ တေစၦျဖစ္ၿပီးမွပဲ ျမက္ခင္းစိမ္းက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ထဲက ေခါင္းမိုးခြ်န္အိမ္ေလးေတြ ေတြ႔မိ ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ အိမ္ေလးေတြကလဲ စိတ္ကူးရသလို ေဆာက္ထားလိုက္ၾကတာ၊ ဒက္ဒီေဆာက္တဲ့အိမ္ေတြကို ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္မလွတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ၊ ေနခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့ေနရာေတြလို႔ မေက်မနပ္အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတာေတာင္ ျပန္သတိရမိေသးရဲ႔၊ ဒက္ဒီက စစ္တပ္ကအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္ေနေတာ့ သူေဆာက္ရတဲ့အေဆာက္အဦးေတြကလဲ စစ္တပ္ကအလံုပိတ္ပံုစံေတြပဲ၊ မိသားစုအိမ္ပံုစံလွလွပပေလးေတြမဟုတ္ဘူး။ ထူျပစ္ျပစ္ မႈန္ကုတ္ကုတ္အေဆာက္အဦးေတြပဲ၊ အဲဒီလိုအျပစ္တင္မိတဲ့အခါတိုင္း ဒက္ဒီက “ေဟ့ မီမီရဲ႔ ဘ၀မွာတစ္ခါတစ္ခါ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာထက္ ကိုယ္လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကိုသာ ေကာင္းေအာင္ၾကည့္လုပ္ရတာမ်ဳိး ေတြရွိတယ္ကြ၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာင္မဟုတ္ဘူးကြဲ႕၊ ဒက္ဒီ့ဘ၀မွာဆို တစ္ဘ၀လံုးလိုလို ဒီလိုပဲၾကည့္က်က္ေနခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ၊ အထူးသျဖင့္ မင္း လုိသားမ်ဳိး ဒက္ဒီရထားတာမ်ဳိးေပါ့၊ မခ်စ္ေသာ္လည္း...” ဆိုၿပီး

စကားရပ္ကိုရပ္ထားလိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီမ်က္ႏွာက ရယ္က်ဲက်ဲျဖစ္သြားလိုက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ စကားအက်အနေကာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ဆင္းရဲခံေနမယ့္လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေလ။၊ ဒက္ဒီဘာေျပာေျပာ ခပ္ေအးေအးပဲ၊ ဒက္ဒီ့ကို ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပလိုက္တယ္။ ဒက္ဒီက တဟားဟားေအာ္ရယ္ခဲ့ပါတယ္။

ေဟာ ဟိုမွာအိမ္ေလးလွလိုက္တာ .. ျခံစည္းရိုးေလးကပါတယ္ဆိုရုံ နိမ့္နိမ့္ေလးပဲ၊ အျဖဴေရာင္ျခံစည္းရိုး ၀ိုက္၀ိုက္ေလးေတြနဲ႔ အမိုးခြ်န္အိမ္ေလး၊ အိမ္ေရွ႕၀ရံတာလိုေနရာမွာ သစ္သားေခ်ာင္းၾကီးၾကီးသံုးေခ်ာင္းေလာက္ ကာထားတယ္။ စားပြဲ၀ိုင္းေလးနဲ႔ခံုျဖဴျဖဴေလးေတြလည္း ခ်ထားတယ္။ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္မွာ မီးေတြထြန္းထားေတာ့ ျခံထဲကပန္းေရာင္ပန္းလွလွေလးေတြဟာ ပန္းဆီေရာင္အေသြးရင့္ရင့္ေျပးလို႔ တလက္လက္ေတာက္ေနလိုက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ရင္းအသည္းေတြယားလာတယ္။ ကိုယ္ကိုအသာက်ဳံ႕ရင္း အဲဒီအိမ္ေလးဆီလႊားကနဲဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ အိုး .. ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔တေစၦခႏၶာကိုယ္က တယ္လဲေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိလွသကိုး၊ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ေရွ႕နားဆီက စားပြဲ၀ိုင္းလွလွေလးနားကိုေရာက္မိရက္သားျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ စားပြဲ၀ိုင္းျဖဴေလးမွာ ၀င္ထိုင္းရင္း စားပြဲကိုတေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္၊ ဟုိဒီ စူးစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အိမ္ေလးထဲကို ၀င္ဖို႔ ေခါင္းဆတ္ကနဲ လွည့္မိရံုရွိေသးရဲ႕ ကိုယ္ကတံခါးနားေရာက္လိုက္ၿပီ၊ ေျချမန္လက္ျမန္ရွိလွတဲ့တေစၦဘ၀ပါပဲ။ တံခါးထဲ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္တယ္။

လား .. လား အျပင္ဘက္ကၾကည့္ရုံလွတာမဟုတ္ဘူးဗ်ဳိ႕။ အတြင္းမွာလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွတဲ့အဆင္အျပင္နဲ႔ပဲ။ ထင္းရႈးသားတစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔မီးစိုက္ထားတဲ့ မီးလင္းဖိုအေႏြးဓါတ္က အိမ္ေလးထဲမွာလံုလံုေလာက္ေလာက္ေႏြးေထြးလို႔၊ ၿမိဳ႔ၾကီးျပၾကီးမွာဗ်ာ တၿမိဳ႔လံုးေရပူလႊတ္ၿပီး အေႏြးဓါတ္ေပးတဲ့ အပူေပးပိုက္လိုင္းၾကီးေတြ အခန္းတိုင္းမွာတပ္ထားတာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲေႏြးတယ္ကို မထင္မိဘူး။ လွ်ပ္စစ္အပူေပးစက္ထပ္ပီးသံုးေတာ့လဲ ဒက္ဒီ စ ေနာက္တာခံရေသးတယ္။  “မီမီ မင္းဟာ အေအးသိပ္ေၾကာက္တဲ့ ပူစီေပါက္စေလးပဲ”တဲ့၊ ကဲ .. ေကာင္းေရာ

ဒါနဲ႔ ထင္းရႈးနံ႔သင္းေနတဲ့ အိမ္ေလးထဲ ေရွာက္ၾကည့္မိတယ္။ မီးလင္းဖိုေဘးမွာ မာ့ခ်္ကာ(ေၾကာင္)ေလးတစ္ေကာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးအိပ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကြ်န္ေတာ္ေမ့ၿပီး မာ့ခ်္ကာေလးေခါင္းကိုသပ္လိုက္ေသးေတာ့ မာ့ခ်္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်က္လံုးျပဴးၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ျဖဲၿပီး ျဖီးျဖီး နဲ႔ေအာ္တယ္။ ကိုယ္ကိုခံုးကနဲ႔ေကြးထတယ္။ အျမီးကလည္း ၃ဆေလာက္တဖြားဖြားလႈပ္လို႔၊ ေအာ္ ဒုကၡ ကြ်န္ေတာ္လဲဘာမွ မလုပ္ရပါပဲနဲ႔ .. အရင္ကဆို မာ့ခ်္ကာေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္သိပ္တည့္တာဗ်၊ စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္မိရဲ႕။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စားပြဲေပၚက အေငြးတေထာင္းေထာင္းေကာ္ဖီကို ယူၿပီး က်ဳိက္ကနဲ ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ တေစၦစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္ေပါ့၊ ေကာ္ဖီလဲကုန္ေရာ အနားက ေကာ္ဖီေသာက္မလို႔လက္လွမ္းလိုက္တဲ့ အဖြားအို၊ ေကာ္ဖီမရွိေတာ့တဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ရင္းေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနရွာတယ္။

တစ္ခုပဲ နံရံေတြမွာ ပန္းခ်ီကား အေသးအၾကီး၊ အပု၊ အရွည္၊ အ၀ိုင္း၊ ေလးေထာင့္ေဘာင္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြခ်ိတ္ထားတာက မ်ားလြန္းလွတယ္။ ေနရာလြတ္မရွိတဲ့နံရံေတြကိုၾကည့္ရတာ တေစၦကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းေတာင္မူးသြားတယ္။ တံခါး၀အေပၚနံရံမွာ အကိုင္းအခက္ျဖာထြက္တဲ့ေနရာက ပင္စည္ပိုင္းအျပတ္တစ္ခုကို ခ်ိတ္ထားေသးတယ္ဗ်၊ သစ္ကိုင္းတစ္ခုကိုထိပ္ကိုအစြယ္တစ္ခုလို ခြ်န္ထားၿပီး ေဆးအနီေရာင္သုတ္ထားၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴေတြ အတန္းလိုက္၃၊ ၄တန္းတြဲခ်ိတ္ထားတယ္။ ဒါက ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္မလာႏိုင္ေအာင္တားတာေပါ့၊ ျမိဳ႔မွာကေတာ့ ဒီလိုအယူမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေတာရြာကအိမ္ေလးေတြမွာေတာ့ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴအနံ႔က ေၾကာက္စရာမလိုဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္က တေစၦကိုးဗ်၊ ေသြးစုတ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အသားေတာင္ အတုံးၾကီးၾကီးဆို သိပ္စားရဲတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ေလးထဲ ေနာက္ဆံုး အျမန္လွည့္ပတ္ၾကည့္ရတယ္။ တီဗီေရွ႕နားက ေမြးပြအေႏြးထည္ေလးေတြနဲ႔ အရြယ္တူ ခ်စ္စရာကေလးပိစိေကြး ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ေခါင္းကိုလည္း အသာေလးတို႔ထိ ေဆာ့ကစားၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္၊ အိမ္လည္ခြင့္ရတာေက်းဇူးပဲဗ်ဳိ႕။

ကားလမ္းမဆီ ကိုယ္ကိုတြန္႔ထိုးၿပီးေရႊ႕လိုက္ပါတယ္။ ဒက္ဒီဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီလဲ၊ ကားအနီေလးတစ္စီး၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္စီးေရာ မဟုတ္၊ ေနာက္ထပ္ .. ေအာ ေတြ႕ၿပီ၊ ဒက္ဒီေပါ့ ကားေမာင္းရင္း သတင္းကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ဖြင့္ထားေသးတယ္။ ဒက္ဒီ့ေဘး ၀င္ထိုင္ရင္း လမ္းမဘက္ေငးျပန္တယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးေနတဲ့ကားေပၚကေနၾကည့္ရတာ ကားလမ္းမေဘးဘက္ အိမ္ေလးေတြဟာ ေရာင္စံုမ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့သလို၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်၊ တခ်ဳိ႕ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြ၊ တခ်ဳိ႔က တစ္ထပ္အိမ္ ေခါင္မိုးေလးေတြကခြ်န္းခြ်န္း၊ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးေတြက တစ္အိမ္မွာ ၂ခုသံုးခုစီ၊ တခ်ဳိ႔က ျခံစည္းရိုးနိမ့္နိမ့္ေလးေတြမွာ ျခံေသ့ပန္းပုရုပ္ေလးေတြစီရရီနဲ႔၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ အေရာင္စံု၊ ျခံေလးေတြထဲမွာ ဟိုနားသည္နား အုပ္လိုက္ဖူးပြင့္လို႔၊ ဒက္ဒီကပန္းၾကိဳက္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။

ကဲ လည္ဦးမယ္ေနာက္တစ္အိမ္ဗ်ဳိ႕။ ဒီတစ္ခါလဲ ကိုယ္ကိုတြန္႔လိမ္ထြန္းထုတ္ၿပီး အသာထိန္းေပးလိုက္တာနဲ႔ အင္မတန္လွတဲ့ အိမ္ေလးဆီေရာက္ပါေလေရာ၊ အိမ္ေလးကအျဖဴေရာင္လို႔ပဲထင္တာ အနားေရာက္မွ မီးေရာင္နဲ႔ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ကရင္မ္ေရာင္လိုလို၊ ခဲသားေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အေရာင္ေလးလိုလို၊ ေရာင္ေျပးျငိမ္ျငိမ္ေလးရယ္ အျဖဴစစ္စစ္ျပဴးျပဴးျပဲျပဲၾကီးမေနဘူး၊ ဆင္၀င္ေလးက အိမ္ေရွ႕အျပင္ကိုထုတ္မထားပဲ အတြင္းပိုင္းေလးမွာ ျမွပ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေလးရဲ႔ အဓိကအခန္းေဆာင္ကအၾကီးဆံုးအမိုးခြ်န္းခြ်န္းေဘးဘက္ ညာဘက္အေဆာင္ေလးက နည္းနည္းအရြယ္ေသးတယ္။ ဆင္၀င္ေလးရွိတဲ့အေဆာင္ကလည္းနဲနဲၾကီးတယ္။ အခြ်န္ေလး သံုးခုထပ္ေနတာ ေရွကတည့္တည့္ကၾကည့္ရင္ အေမက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုအုပ္မိုးဖက္ထားသလိုလို၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္၀င္ရွိတဲ့ အမိုးခြ်န္အေဆာင္က အေဖ၊ အေမက ေနာက္က၊ ညာဘက္အေဆာင္ေလးက သား ဒါမွမဟုတ္ သမီးေပါ့၊ ဒက္ဒ့ီကိုဒီလိုေတြးမိျမင္မိတဲ့အေၾကာင္းသာေျပာျပၾကည့္ပါလား၊ “အိမ္ကအိမ္ပံုစံေပါ့ ဘာေတြ စိတ္ကူးယဥ္ဖြဲ႔ႏြဲ႕ေနလဲ၊ အရူးကေလး မီမီ”လို႔ ေျပာဦးမွာေသခ်ာတယ္။

ဆင္၀င္ခဲေရာင္တံခါးေလးကေန အတြင္းဘက္ စပ္စုၾကည့္တဲ့အခါ အတြင္းမွာ မ်က္မွန္၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔နဖူးက်ယ္က်ယ္ လူတစ္ေယာက္သတင္းစာဖတ္ေနတယ္။ အိမ္ေလးကလဲ အတြင္းမွာလဲ ေတာ္ေတာ္လွသဗ်ဳိ႕။ အေသြးအႏွစ္က်က်၊ ၀က္သစ္ခ်သားစားပြဲေလးကလည္း ဧည့္ခန္းမဆီမွာ၊ ထိုင္ခံုေတြကလဲသက္ေတာင့္သက္သာရွိလွတဲ့အေနအထားမ်ဳိး၊ ျမိဳ႕ေတြမွာလို ေရျမဳပ္ဆိုဖာ ထူအိုင့္အိုင့္ၾကီးေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ထင္းရႈးသားျဖဴျဖဴေပါ့ေပ့ါ ခံုေလးေတြ၊ စားပြဲေလးေတြကလည္း ဟိုမွာသည္မွာ ေတြ႕ရတယ္။ ေပါ့ပါးၿပီးအသားျဖဴျဖဴေလးေတြမို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ဇာနားတစ္လႊာထပ္ထားေသးတဲ့ အခန္းဆီးအျဖဴေလးေတြကလည္း ျပတင္းေပါက္တိုင္းမွာ အျပည့္ပဲ၊ ဧည့္ခန္းမေလးဆီကေန ေနာက္ဖက္ ေလွခါးနိမ့္နိမ့္ေလး သံုးေလးထစ္ဆင္းလိုက္တဲ့အခါ မီးဖိုခန္းေလး ေရာက္တယ္။ မီးဖိုခန္းက မက်ယ္လြန္း၊ မက်ဥ္းလြန္း၊ ပစၥည္းေတြအားလံုးကလင္းၿပီး ေဖြးေဖြးလြလြေလးေတြ ခ်ည္းပဲ၊ မဆိုးဘူး။ ဒီအိမ္ေလးရဲ႔နံရံေတြမွာေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ရႈပ္မေနဘူး၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိတယ္၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိတာလဲမေျပာနဲ႔၊ ဒီအိမ္ထဲမွာ သက္ရွိဆိုလို႔ ဟို သတင္းစာဖတ္ေနတဲ့ နဖူးက်ယ္က်ယ္ လူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ နဂိုကရွင္းေနတဲ့အိမ္က လူမရွိတာနဲ႔ပဲ ပိုၿပီးရွင္းေျပာင္ေျပာင္ၾကီး၊ ကြ်န္ေတာ္က ကေလးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ မိသားစုမ်ဳိးကို သေဘာက်တာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔အိမ္မွာကလည္း အျမဲလိုေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လို႔၊ သက္ျငိမ္အိမ္တစ္အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ကိုယ္ဒဏ္ရာရလို႔ လဲက်ေနရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွသိႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒက္ဒီေရာ... တစ္ခါမွတ္မိပါေသးတယ္။ ဒက္ဒီ့လက္ခံုမွာ ဒဏ္ရာရၿပီးေသြးစေသြးနေတြနဲ႔၊ သူ႔ဘာသာလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေန႔လည္စာစားျဖစ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ဒက္ဒီ့လက္မွာေတြ႔လိုက္တယ္။ ေဆးထည့္ဖို႔ေျပာေနရင္ ဒက္ဒီကလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အရက္ျပန္ပုလင္းယူလာၿပီး လက္ေပၚေလာင္းခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဒက္ဒီ့မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မထံုထက္ေတးဟန္နဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔စားလက္စအသားျပားၾကီးကိုပဲ ဓါးနဲ႔ႀကိတ္ျဖတ္ေနခဲ့တာ။ အခုေရာ ဒက္ဒီ အဲဒီလို ေပေပေတေတ ေန ေနဆဲပဲလား။

ကြ်န္ေတာ္လဲ ျမန္ျမန္ၾကီးပဲ အိမ္ထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ဒက္ဒီ့ကိုမ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ ျပန္လိုက္ရေသးတယ္။ ကားဆီကိုျပန္လြင့္လိုက္၊ အိမ္ေလးေတြဆီ၀င္ေငးလိုက္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္အိမ္ေရာက္ျပန္ၿပီ၊ ဒီအိမ္ေလးကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလး၊ မီး၀ါ၀ါေတြပဲထြန္းထားလိုက္တာ၊ အ၀ါေရာင္မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ေရႊေရာင္ေတြတဖြားဖြားျဖာက်လို႔ေနတယ္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးေပမဲ့ သစ္ေခ်ာင္းေတြ အျပည့္ကာထားတဲ့ စတိုခန္းကေအာက္ဆံုအထပ္၊ ပထမထပ္ကိုေရာက္ဖို႔က ေလွကားျမင့္ျမင့္ေလးနဲ႔ တက္ရေသးတယ္။ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္ကို သစ္သားေခ်ာင္းႏွစ္ခ်ာင္းနဲ႔ပဲ ကာထားပံုကိုကၾကည့္လို႔သာလွေနရဲ႕။ ကေလးငယ္ေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ ျပဳတ္က်ႏိုင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ စတိုခန္းထဲလည္း အေျပးအလႊားေခါင္းျပဴၾကည့္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာေတြရွိမလဲေပါ့၊ ရြာေလးေတြရဲ႔ စတိုခန္းထဲမွာကေတာ့ေရပိုက္ေတြ၊ ေျမၾကီးတူးတဲ့ေပါက္ျပားမ်ဳိစံု၊ သစ္သားျဖစ္စက္ေတြ၊ လႊေတြ၊ အသီးခူးတဲ့ျခင္းေတြလဲအမ်ားၾကီးပဲ၊ ပန္းသီးေတြအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ျခင္းေတြလည္းရွိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ကြ်န္ေတာ့္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကစိုက္ၾကည့္ေနသလို၊ ၾကက္သီးေတာင္ တျဖန္းျဖန္းထတယ္ဗ်ဳိ႔၊ တေစၦလဲေၾကာက္တတ္တာပဲဗ်၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ၾကည့္ရတယ္။ ေအာ ... ပိုက္လံုးအၾကီးၾကီးေတြရဲ႕ေနာက္မွာ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ေဆးေရာင္မ်ဳိးစံုနဲ႔၊ လူနီအင္ဒီယန္းလူရိုင္းေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာပံုစံေတြေဆးျခယ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဒက္ဒီလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြေတာင္ သတိရလိုက္တယ္။ ဒယ္ဒီ့မ်က္ႏွာဖံုးေတြကေတာ့ဗ်ာ .. ယုန္၊ ဖား၊ ျခင္၊ ပ်ား၊ ၀က္၀ံ၊ ယင္ေကာင္တိရစၦာန္ အေကာင္ပေလာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဒက္ဒီကို အရာရာစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးလို အထင္ၾကီးခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔လည္း ကြ်န္ေတာ္မေဆာ့ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဒက္ဒီကိုလည္း လူစြမ္းေကာင္းၾကီးလို႔မျမင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တာပါဗ်ာ ..

ကြ်န္ေတာ္လည္းအိမ္ေတြ အိမ္ေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္မိတဲ့အခ်ိန္က်မွပဲ အိမ္ေလးေတြရဲ႔ အျပင္ပန္းကြဲျပားပံုေတြျမင္ရသလို၊ အတြင္းပိုင္းမွာ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ၾကတာေတြကိုသိလာရတယ္။

လူေတြ လူေတြမွာလည္း ဒီလိုအျပင္ပန္းရုပ္သြင္ေတြကြဲျပားေနသလို အတြင္းစိတ္ေတြမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုရွိေနၾကတာပါပဲ။

အဲဒီကြဲျပားမႈေတြက တေစၦကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ အေကာင္းဆံုးေတြပဲ။

လူေတြရဲ႕ကိုယ္ေတြထဲလည္း၀င္လည္ခ်င္ပါရဲ႕။

ေလာေလာဆယ္ လူေတြရဲ႕ကိုယ္ထဲ လည္လို႔မရေသးခင္ အိမ္ေတြလည္ရင္း လည္ရင္းနဲ႔ပဲ ....

ဒက္ဒီနဲ႔လည္း မ်က္ေျချပတ္သြားခဲ့ၿပီ။

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ပါဦးမယ္။ အထူးသျဖင့္အိမ္လွလွေလးေတြဆီကိုေပါ့၊

ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီလဲ လာလည္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကိဳဆိုခ်င္ရဲ႕လားဗ်ဳိ႕ .....

ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ အိမ္ေတြဆီကို ...

ၿပီးေတာ့ လည္မယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ကုိယ္ ..စိတ္ .. အိမ္ေတြဆီကို။        ။

(အလကၤာ၀တ္ရည္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀)