၆. ေမေမ့ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ အားလံုးစံုလင္စြာ (အပိုင္း ၁)

ဖိုးပလံလည္း ေရႊပန္းအိုးေလးကို ေမေမ မသိေအာင္ သိမ္းဖြက္ထာရမယ့္ ေနရာစဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဖိုးပလံအခန္းထဲမွာပဲ ထည့္ထားလိုက္တာ၊ ေမေမက ေလွ်ာ္စရာအ၀တ္အစားေတြ ဖိုးပလံတခန္းလံုး ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ရွာေဖြၿပီးယူတတ္တာဆိုေတာ့ ဖိုးပလံ အခန္းထဲပဲထားရင္ သိပ္မၾကာဘူး ေမေမ ျမန္ျမန္ပဲ သိသြားမွာပဲ။ ဖိုးပလံ စိတ္ကူးရလိုက္တာက စတိုခန္းထဲ ထည့္သိမ္းထားဖို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ စတိုခန္းေသာ့ကိုယူၿပီး ေဖေဖမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္ခဲ့တယ္။ ဖိုးပလံတို႔ စတိုခန္းက အိမ္မႀကီးနဲ႔ တျခားစီ၊ နည္းနည္းေလးလွမ္းတယ္၊ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ စတိုခန္းထဲေရာက္ အခန္းပတ္လည္ ဖိုးပလံစူးစမ္းတယ္၊ ေနရာလြတ္ကလည္း မက်န္လွေအာင္ ပစၥည္းပစၥယေတြကလည္း ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ၊ သစ္သားျဖတ္စအႀကီးအေသး၊ အတိုအရွည္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ ဘီရိုပိစိေကြးေလးေတြလည္းရွိတယ္။ ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုလည္းေတြ႔ရဲ႕၊  ပန္းအိုးအလြတ္ေတြေရာ၊ ဖိုးပလံငယ္ငယ္ကစီးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးနီနီေလးေရာ ျပည့္ေနတာပဲ။ ဖိုးပလံ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဘယ္မွာထားရပါ့မလဲ။

ဖိုးပလံ အေပၚကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္တယ္။ စတိုခန္းေလးက မႀကီးလွဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အေပၚဘက္ကိုေတာ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလး၊ ထပ္ခိုးေလးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာလည္း ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိေနေသးတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ မဆိုးပါဘူး၊ အဲဒီေပၚက ပစၥည္းေတြ နည္းနည္းရွင္းလိုက္ရင္ေတာ့ ေရႊပန္းအိုးေလးသိမ္းထားစရာ ေနရာေလးရလာႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ဖိုးပလံေတြးပါတယ္။ စတိုခန္းထဲမွာ ဖိုးပလံေဖေဖ သစ္ပင္ေတြေပၚတက္တဲ့အခါ သံုးတဲ့ေလွကားလည္းရွိတယ္။ ေလွကားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရႊ႕ၿပီး ထပ္ခိုးေလးေပၚေထာင္လိုက္ပါတယ္။ စတိုခန္းတံခါးက အသံလံုတာမို႔ အျပင္က ေဖေဖတို႔ေတာ့ မၾကားႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ စတိုခန္းေလးမွာျပဴတင္းေပါက္ေလး ၂ ခုရွိတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္ေလးေတြက ထပ္ခိုးေလးရဲ႕ ဘယ္ ညာ ရွိေနေတာ့ အလင္းေရာင္လည္း ရသားပဲ။ ဖိုးပလံ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာပဲ သိမ္းထားတာေကာင္းတယ္။ စတိုခန္းေလးထဲမွာထားတဲ့ ဂုန္ေလွ်ာ္တံျမက္စည္းၾကမ္းေလးနဲ႔ ဖံုေတြကို လွဲက်င္းလိုက္ပါတယ္။ ဖံုေတြနဲ႔ ပိုးအိမ္ေတြက ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာ လိပ္ကနဲ ဟို သည္ ျပန္က်ဲကုန္ၾကတယ္။ ဖိုးပလံေတာ့ ကိုယ့္အခန္းကိုေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ တံျမက္စည္းမလွဲပါဘူး၊ ေမေမပဲ တအိမ္လံုးကို ရွင္းလင္းတာ၊ တခါတေလ ဖိုးပလံ စိတ္လိုလက္ရ ေမေမ့ကို တံျမက္စည္းကူလွည္းေပးတဲ့ခါတိုင္း ေမေမက အျမဲေျပာတယ္။ “ဖိုးပလံရယ္ အုပ္ၿပီးလွည္းပါ၊ အုပ္ၿပီး လွည္းရတယ္၊ သားက ျဗန္း ျဗန္းနဲ႔ လွည္းေတာ့ ဒီဘက္က အမႈိက္ေတြက ဟုိဘက္ေရာက္၊ ဟိုဘက္က အမႈိက္ေတြကလည္း ဒီဘက္ေရာက္၊ အဲဒါနဲ႔တင္ ဒီဘက္ဟိုဘက္ ဖံုအေျပာင္းအေရႊ႕လုပ္ေနသလိုပဲ↔လို႔ ေမေမက ျပံဳးစစနဲ႔ ေျပာခဲ့တာ ျပန္သတိရလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမေမေျပာသလိုလိုက္မလုပ္ပဲ ေပကပ္ကပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ဖိုးပလံကိုယ္တိုင္ပဲ အမႈိက္ေတြ ေသခ်ာရွင္းလင္းမွျဖစ္မွာ၊ ေမေမေျပာတဲ့အတိုင္း တံျမက္စည္းနဲ႔ အုပ္ၿပီး သာသာေလး ဆြဲယူၿပီး တဘက္ကိုပို႔တယ္။ က်န္တဲ့ဘက္က ဖံုေတြကိုလည္း အဲဒီလိုပဲအုပ္ၿပီး ခပ္သာသာေလး ဆြဲယူ တစ္ေနရာထဲကို စု၊ ေနာက္တစ္ျခားေနရာ .. ေမေမေျပာတဲ့ အုပ္ၿပီးလွည္းရတယ္ ဆိုတဲ့တံျမက္စည္းလွည္းနည္းကို ဖိုးပလံ အခု သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ အေရးႀကီးတာပဲလို႔ ဖိုးပလံ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာ အမႈိက္ေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိသြားၿပီ၊ ဖိုးပလံေတာ့ ေၾကာင္ေခ်းအိုးရုပ္ေပါက္ေနမွာပဲ၊ ေမေမတို႔ ျမင္ရင္ ဖိုးပလံ အားပါးတရ ေဆာ့လာတယ္ထင္ၾကမွာ။ ဟိ ဟိ … ဖိုးပလံ တစ္ေယာက္တည္း အေတြးနဲ႔က်ိတ္ရယ္တယ္။ အမႈိက္ေတြအားလံုး အိတ္တစ္အိတ္ထဲထည့္၊ အမႈိက္ပံုးထဲကို ပစ္ရမယ္၊ ေမေမက အမႈိက္အိတ္ေတြ ခ်ထားရင္ မႀကိဳက္ဘူး၊ တစ္ခါတည္း အမႈိက္ပံုးထဲကို လႊင့္ပစ္ခိုင္းတတ္တယ္ေလ။

ဖိုးပလံ အိမ္ေပၚကို ေျပးတက္၊ အခန္းထဲကို အ၀င္၊ ေမေမက ဘုရားခန္းဘက္က ဘုရားပန္းအိုးေတြကိုင္လို႔ ထြက္လာတာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ၊ ေမေမက ဖိုးပလံကို ျမင္ေတာ့  “အမေလး .. ေမ်ာက္ျဖဴ .. ေမ်ာက္ျဖဴ” လို႔ လွမ္းစပါေလေရာ၊ တဆက္တည္း ဖိုးပလံေရ .. အေဆာ့လြန္မေနနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ စာၾကည့္ေတာ့ကြဲ႕” လို႔ လည္း ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟုတ္ ဟုတ္ ေမေမေရ”

ဖိုးပလံ ေျဖရင္း အခန္းထဲမွာ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ပန္းေလးေတြ က ေဒလီယာ အ၀ါေရာင္ေလးေတြ၊ တခ်ဳိ႕အပြင့္ေတြက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြလို ေျပာင္းေနၾကၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဖိုးပလံ ေမေမ နဲ႔ ေဖေဖ ဘယ္ေနရာမွာလဲ အေျခအေန အကဲခတ္ပါတယ္။ ေဖေဖ .. အျပင္ထြက္မလို႔ထင္တယ္။ ေမေမ့ကို လွမ္းေျပာေနတာ ၾကားလိုက္တယ္။ ေမေမ ကေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ဘုရားပန္းအိုးေတြေရလဲေနတယ္။ ေဖေဖ အျပင္ထြက္မယ့္အခ်ိန္ ခဏေလးေစာင့္ၿပီး ေရႊပန္းအိုးေလး စတိုခန္းထဲ သြားထားရမွာပဲ။

ေဟာ …

ေဖေဖေတာ့ အျပင္ထြက္သြားၿပီ။ ၀င္းတံခါးပိတ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဖိုးပလံအခ်ိန္မဆို္င္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ျမန္ျမန္ေလးပဲ မၿပီး စတိုခန္းဆီ တန္းေနေအာင္ေျပးေတာ့တယ္။ ဖုိးပလံ .. ကံေကာင္းသြားတာေပါ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရႊပန္းအိုးေလး စတိုခန္းထဲသယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ စတိုခန္းထဲမွာ ၾကြက္ရွိမယ္ မရွိဘူး ဖိုးပလံလည္း ေသခ်ာမသိဘူး၊ ပန္းအိုးေလးကို လံုလံုျခံဳျခံဳ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္။ အဲ .. ငွက္ေလွာင္အိမ္ကိုအသံုးျပဳရမယ္၊ ဟုတ္တယ္၊  ထပ္ခိုးေအာက္ကို ျပန္ဆင္း၊ ငွက္ေလွာင္အိမ္ကို အေပၚကိုသယ္ယူတယ္၊ ေလွာင္အိမ္က ခပ္ႀကီးႀကီးဆုိေတာ့ အဆင့္သင့္လိုက္တာလို႔ ဖိုးပလံေတြးရင္း ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ေနေရာင္ရမယ့္ေနရာကိုလည္း ေရႊ႕ထားလိုက္တယ္။ ၀င္ေပါက္ဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ျမင္သာထင္သာ မရွိရေလေအာင္ စတိုခန္းထဲမွာေတြ႔တဲ့ ေဖာ့တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ကာထားလိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ့ဖိုးပလံပဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ခ်ီးမြမ္းလိုက္ပါတယ္။

ဖိုးပလံေန႔တိုင္း ေရႊပန္းအိုးေလးကို ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ခါတိုင္းဆို မနက္အိပ္ရာေစာေစာထရမွာ ဖိုးပလံ သိပ္ပ်င္းတာပဲ၊ အခုေတာ့ မနက္အေစာႀကီးပဲ မ်က္စိႏွစ္လံုးက ၀ိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္ေနၿပီ၊ ႏိုးေနၿပီ၊ ေရႊပန္းအိုးေလးကို ေရပန္းကရားေသးေသးေလးနဲ႔ ေရနည္းနည္းေလာင္းတယ္။ ပင္စည္နဲ႔ အကိုင္းေလးေတြမွာ ပိုးအိမ္မွ်င္လို မံႈမႈံမႊားမႊားေလးေတြ ေတြ႔ရင္ သေဘၤာေဆးသုတ္တဲ့ စုတ္တံႏုႏုေလးနဲ႔ သာသာေလးဖယ္ရွားပါတယ္။ ေမေမ့ပန္းပင္ေလးေတြ ပိုးက်တဲ့အခါ ေမေမ အဲဒီလိုလုပ္တာေတြ႔ဖူးတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးလည္း အျမဲတမ္းႀကီးမျဖန္းခ်င္ဘူးတဲ့။

ေက်ာင္းမွာ ခခ၊ ေမာ္စီတို႔ကလည္း ေရႊပန္းအိုးေလးအေျခအေနကို အျမဲတမ္းပဲ ေမးၾကတယ္။ ခခ က ပန္းေလးေတြအလကားႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ႏွေျမာလိုက္တာလို႔ တသသေျပာေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ေတာ့ ခခေရာ ေမာ္စီေရာ ဖိုးပလံအိမ္ကို လိုက္ လိုက္ လာၾကတယ္။ ေမေမတို႔ မသိေအာင္ ျခံထဲမွာ အေယာင္ျပေဆာ့ၾကၿပီး လစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သံုးေယာက္သား စတိုးခန္းထဲကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ၾကတာပဲ။ ခခက သူအသင့္ယူလာတဲ့ ပန္းျဖတ္တဲ့ ကတ္ေက်းေလးနဲ႔ ပန္းေလးေတြကို ျဖတ္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေက်ာပိုးအိပ္ေလးထဲ တယုတယထည့္သိမ္းတယ္။ ခခ ေမေမေဒၚသီတာအတြက္ရယ္၊ ဆရာမအတြက္ရယ္ ေပးခ်င္လို႔တဲ့၊ ဖိုးပလံကေတာ့ ေမေမ့ကို အခုမေပးႏိုင္ေသးဘူး၊ ေမေမ့ေမြးေန႔မွာပဲ ေရႊပန္းအိုးတစ္ခုလံုးေပးမွာေလ၊ အခု ခခ ယူခ်င္သေလာက္၊ ယူပါေစေပါ့၊ မိန္းကေလးေတြက ပန္းသိပ္ႀကိဳက္ၾကတာပဲ၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြျမင္တာနဲ႔ ဒီမိန္းကေလး ခခ က ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ကို အၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေမေမ့ေမြးေန႔ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ ေရာက္လာမယ့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္ေနရတာ ေမာေတာ့အေမာသား၊ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေမေမ့လက္ထဲ ထည့္ေပးခ်င္သား၊ ေမာ္စီကေတာ့ ေျပာတယ္၊ သူက အင္မတန္စိတ္ပူတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေမေမ့ကို ခုပဲေပးေစခ်င္တယ္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ေရႊပန္းအိုးေလးမ်ား တခုခုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ လို႔ ေတြးၿပီး ေမာ္စီက စိတ္ပူေနရွာတယ္။ ဖိုးပလံကေတာ့ ေခါင္းမာတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း သိေနသလိုလို၊ ဘာမွ အမွားအယြင္းမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဖိုးပလံ ေသခ်ာေျပာမျပတတ္ေပမဲ့ ေရႊေသာ့ေလး ရွာေနခဲ့တုန္းက ခံစားခ်က္မ်ဳိးပဲ၊ ဖိုးပလံ မွန္တယ္ .. ဖိုးပလံမွန္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကို ကိုယ္တိုင္သိေနခဲ့တာမ်ဳိးေပါ့။

တစ္ပတ္အလို … ေမေမ့ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့မယ္။ တစ္ပတ္ပဲလိုေတာ့တယ္။ ခခက ေန႔တိုင္းလိုပဲ ပန္းအိုးေလးကို ဂရုစိုက္ေပးရွာတယ္။

ဒီေန႔ေက်ာင္းကအျပန္ေပါ့ …

အိမ္နားက လမ္းခ်ဳိးထဲ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္အေကြ႕ လမ္းေဘးျမက္ၾကားထဲမွာ ပုန္းၿပီးေခ်ာင္းေျမာင္းေနတဲ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ဟာ လမ္းမေပၚကို ခုန္ထြက္လာတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့ကို ထိုးဆိတ္ဖဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ခိုေတြရွိရာကို ခုန္အုပ္လိုက္တာ။ ဖိုးပလံ ဘရိတ္ကို စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို တဘက္ကိုဆြဲလွည့္လိုက္ရတာေပါ့။ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္မသြားပါဘူး။ ခိုေတြလည္းပ်ံေျပး၊ ေၾကာင္ေလးလည္း လမ္းတဘက္က ျမက္ၾကားထဲ ၀င္ေျပးသြားၿပီ။ ျမက္ေတြၾကားထဲက ေၾကာင္ေလးရဲ႕ အျမီးေလးတလႈပ္လႈပ္ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ … ဖန္ေၾကာင္ကို ရုတ္တရက္ႀကီး သတိရသြားမိတယ္။ ဖန္ေၾကာင္ .. ဖန္ေၾကာင္.. အိုး ေမေမ့ ေမြးေန႔မွာ သူတို႔ကို ဖိတ္ရရင္ ျဖစ္ႏိုင္မလားပဲ။ ခခ ကို  အကူအညီေတာင္းၾကည့္ရမွာပဲ၊ ခခ မွာ သူတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ ဖန္လက္ေကာက္ေလးရွိတယ္ေလ။ ဘာလို႔ ဒီလိုစိတ္ကူးေကာင္းကို ေမ့ေနရပါလိမ့္။ ခခဆီကို ဖုန္းေခၚရမယ္၊ မနက္အထိ ေစာင့္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ စက္ဘီးေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာပစ္လွဲ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလည္း စားပြဲေပၚဘုန္းကနဲ ပစ္တင္ၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတြ လွည့္တာေပါ့။

ခခ အိမ္ေတာင္ေရာက္ေသးရဲ႕လားပဲ။

“တူ … တူ”

“ ……………”

“ ……………”

“ဟဲလို”

ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ ခခ ပဲ..

“ခခ ေရ.. ငါဟ”

“……..ဟင္ ဖလံပိုး ဘယ္လိုျဖစ္၊ အေလာတႀကီးနဲ႔”

“ခခ .. ငါေလ ေမေမ့ ေမြးေန႔မွာ ဟို ဖန္ေၾကာင္တို႔ လူသူငယ္လူႀကီးတို႔ .. ေမွာ္ဆရာမ ဆူး တို႔ကို ဖိတ္ခ်င္လိုက္တာဟာ၊ ငါတို႔ သူတို႔ ပဥၥင္တိုင္းျပည္ကို သြားလည္ႏိုင္သလို သူတို႔လည္း လာလည္လို႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္မွာ၊ နင္..  ဖန္လက္ေကာက္ေလး အာရံုျပဳၿပီး ေမးေပးပါဟာ၊ ေမေမတို႔လည္း ငါတို႔ရဲ႕ အထူးအဆန္းခရီးအေၾကာင္း သိသြားရင္ အံၾသကုန္မွာပဲ၊ ဖန္ေၾကာင္ကို ေမေမမ်ား ျမင္ရင္ သိပ္သေဘာက်မွာပဲ၊ ေမေမက အေကာင္ပေလာင္သိပ္ခ်စ္တာ၊ ေနာ္ … မနက္ ငါ ေက်ာင္းကို ေစာေစာလာခဲ့မယ္၊ နင္ .. လာခဲ့ေနာ္၊ ေမာ္စီ့ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ထားလိုက္မယ္။ ေနာ္ ခခ”

“နင္ကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ၊ အဲ .. ငါလည္း ဖန္ေၾကာင္ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဟ၊ သူစကားေျပာတာ သိပ္ရယ္ရတာပဲ၊ အင္း အင္း.. ငါတို႔ မနက္က်ရင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ့၊ ဖိုးပလံ စကားမစပ္ နင့္ေမေမေမြးေန႔မွာ ဘာေကြ်းမွာလဲဟင္ ခစ္ ခစ္ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔ .. ငါက အစားအေသာက္ဆို .. သိပ္စိတ္၀င္စားတာ နင္သိပါတယ္ေလ၊ ဖိတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ငါတို႔ ႀကိဳက္တာေတြ သူတို႔စားတတ္ပါ့မလားပဲ.. အင္း .. ေမးၾကည့္တာေပါ့ဟာ”

“ခုထိေတာ့မသိေသးဘူး၊ ငါေတာ့ ငါႀကိဳက္တာ အကုန္ခ်က္ခိုင္းမယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကက္သားပလာတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာရွိေသးပါလိမ့္”

“ခစ္ ခစ္ .. သိပ္ေကာင္း၊ မနက္ေစာေစာလာခဲ့မယ္၊ ေက်ာင္းတံခါးမေရွ႕နားမွာပဲေစာင့္ေန၊ ေမာ္စီ့ကိုလည္း ေသခ်ာေျပာလိုက္ေနာ္၊ တာ့တာ ဖလံပိုးေရ”

“ေအး ေအး စိတ္ခ်၊ ခခ ေက်းဇူး၊ တာ့တာ”

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ေက်ာင္းတံခါး၀နားမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္လို႔ စကားေတြတြတ္ထိုးေနၾကၿပီ။

“ေမာ္စီက မလာျဖစ္ဘူး ခခ၊ ဒီေကာင္ရယ္ရတယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါတို႔က သူ႔ကိုလူသူငယ္တိုင္းျပည္ထပ္ေခၚသြားမွာ ေၾကာက္လို႔မလာတာျဖစ္မွာ”

“အင္းပါ .. သူမလာလည္း ငါတို႔ စမ္းၾကည့္တာေပါ့၊ လာ ငါတို႔ သူငယ္တန္းအခန္းေဆာင္ဘက္သြားမယ္”

“……..”

သူငယ္တန္းေက်ာင္းေဆာင္ဘက္မွာ ဖိုးပလံတို႔ သြားေဆာ့ေနၾကေပါ့၊ မနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ ကေလးေတြလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကဘူး။

ဖိုးပလံတို႔ သူငယ္တန္းအခန္းတစ္ခုထဲကို ၀င္လိုက္ၾကတယ္။ ခခ က လက္မွာ ၀တ္ထားတဲ့ ဖန္ျပာလက္ေကာက္ေလးကို မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ စူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနပါတယ္။ ဖန္ျပာလက္ေကာက္ေလးကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး စကားတိုးတိုးေလးဆိုတယ္။

ခခ စကားေျပာတာ ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘာတဲ့ “လူသူငယ္လူႀကီးမင္းရွင့္ ကၽြန္မ ခခပါ” လို႔ မိတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။

“ခခ ေျပာခ်င္တာေလးရွိလို႔ အားတဲ့သူတစ္ေယာက္ေလာက္ ေပၚလာေပးပါ” တဲ့။

ဟီး ခခ ေျပာပံုကလည္း .. ဖိုးပလံ စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီးရယ္ခ်င္ေနတယ္။ ခခ ကေတာ့ စိတ္၀င္တစား မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက ျပဴးက်ယ္ေနေရာ။

“ေဟာ”

ခခ ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ ဖန္ျပာလက္ေကာက္ေလးမွာ အျပာေရာင္အလင္းေလးေတြ လက္လာၿပီ၊ အျပာေရာင္ေလးေတြပိုၿပီး စူးလဲ့လာတဲ့အခါ ရႊီး …. ဆိုတဲ့အသံတိုးတိုးနဲ႔ပဲ အလင္းျပာျပာေလးေတြဖန္လက္ေကာက္ထဲက ခုန္ထြက္လာၾကတယ္။ အျပာေရာင္စူးလဲ့လဲ့အလင္းေလးေတြ မွိန္ေဖ်ာ့သြားေတာ့ အျဖဴေရာင္လြလြအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးေပၚလာပါၿပီ၊ လက္ထဲမွာ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ႏွင္တံေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လို႔၊ သစ္သီးျခမ္းဦးထုပ္စိမ္းေလးနဲ႔၊

“အိုး .. အန္တီဆူး အန္တီဆူး မဟုတ္လားဟင္” ခခ က ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္တယ္။

“ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္၊ ေက်းဇူးရွင္ေမွာ္ဆရာမေလး ခခ၊ ေနေကာင္းၾကရဲ႕ေနာ္၊ ေဟာ သူေလးက ဖိုးပလံေလး၊ ငါတို႔အားလံုး သတိရေနၾကတာပဲ .. ကေလးတို႔ အေၾကာင္းအျမဲပဲေျပာျဖစ္ၾကတယ္”

“ခခ က ဟို လူသူငယ္ဦးႀကီးေပၚလာမယ္ထင္လို႔”

“တို႔မ်ားက ခု ပဥၥင္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရွ႕အရပ္စုန္းမေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ကြယ္၊ ခုဆို အေရွ႕အရပ္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေနၿပီကြဲ႕၊ ကဲ .. ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ ေမွာ္ဆရာမေလး”

အဲဒီေတာ့မွ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့ ဖိုးပလံ.. စကားေျပာဖို႔ သတိရမိေတာ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ ေမြးေန႔ပြဲ ဖိတ္ခ်င္လို႔ပါဗ်ာ၊ ေမေမ့ကို ေရႊပန္းအိုးေလးေပးမယ္၊ နတ္သမီးနယ္ေျမက  လူေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊလိေမၼာ္ၿမိဳ႕ေလးကို အလည္ေခၚခ်င္လို႔ပါ၊ ဟို ဦးဖန္ေၾကာင္ေလ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရေနတာ၊ သူ႔ကို ဖိတ္ခ်င္တယ္၊ ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ၊ သူက သိပ္လွတဲ့ေၾကာင္ပဲ”  ဖိုးပလံကေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ေခါင္းကိုကုတ္ကာရွက္ရယ္ရယ္ပါတယ္။

“သူလား၊ သူ႔ပံုစံအတိုင္းပဲ လွည့္လည္သြားလာေနတာပါပဲ၊ တခ်က္ေလးမွ အၿငိမ္မေနပါဘူး၊ သူ႔ကို တစ္ေန႔တစ္ခါေတြ႔ရဖို႔ေတာင္ ခက္သားကြဲ႕”

“အန္တီဆူး .. သူ႔ကိုေတြ႔ေအာင္ရွာေပးပါ၊ ဖိုးပလံေမေမ  ေမြးေန႔က ေနာက္တစ္ပတ္ ၂၈ရက္ေန႔၊ ဒီၾကားထဲသူ႔ကိုေတြ႔မွာပါ၊ အန္တီဆူးရယ္၊ လူသူငယ္ဦးႀကီးရယ္၊ ဖန္ေၾကာင္ရယ္၊ ဟို.. ေျမာက္အရပ္က စုန္းမအန္တီကိုလည္း ဖိတ္ခ်င္တာ၊ ၿပီးေတာ့ လာႏိုင္တဲ့ သူ အားလံုး ဖိတ္ခ်င္တာပဲ” ခခက ခပ္သြက္သြက္၀င္ေျပာပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္ ခခ ေျပာသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္ပါတယ္၊ လာခဲ့ပါဗ်ာ”

“ေအးကြယ္၊ တို႔ေတြ ပဥၥင္တိုင္းျပည္ကထြက္ၿပီး ဘယ္ေနရာကိုမွ သြားတဲ့ အေလ့အထေတာ့မရွိၾကဘူးကြဲ႕၊ အႏၱရာယ္အနံ႔အသက္ေတာ့ မရမိပါဘူး၊ တို႔လည္း တျခားလူသူငယ္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ရမွာပဲ၊ ကဲ အခု ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ကေလးေလးသံုးေယာက္လာေနၾကၿပီ”

ဖိုးပလံ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္မွမေတြ႔မိပါဘူး၊ အန္တီဆူးကေတာ့ နားစြင့္ေနဟန္နဲ႔ ေျပာတာပဲ။

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ အန္တီတို႔အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစရွင္” ခခ က ႏႈတ္ဆက္ေနပါၿပီ။

“လူသူငယ္တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္းပါေစ” ဖိုးပလံကလည္း ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ အန္တီဆူးက ဖိုးပလံနဲ႔ ခခ တို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းေလးကို သာသာေလးပုတ္ၿပီး “ကေလးတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစကြယ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အျပာေရာင္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြနဲ႔ အတူ တခဏေလးပဲ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။

ဖိုးပလံတို႔ အခန္းေဆာင္ေလးထဲက ထြက္ေတာ့မွ ….

ေက်ာပိုးအိတ္ေလးေတြနဲ႔ ကေလးသံုးေယာက္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အခန္းဆီကို လာေနၾကတာ ဖိုးပလံတို႔ ေတြ႔လိုက္ၾကေတာ့တယ္။           ။