My World

(သို႔မဟုတ္)

ဒီေနရာမွာေလ .. ၁၉ရာစုကေပါ့

စကားဒါးလီရာလမ္းထဲကို ဒီတစ္ေခါက္ေရာက္ေတာ့ လမ္းထဲကသစ္ပင္ေတြမွာ သစ္ရြက္ေတြက ရွိမေနၾကေတာ့ပါ။ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း အရိုင္းဆန္ဆန္ဟိုသည္ တစ္ပင္စီ၊ ေဆာင္းတြင္းႏွင္းစက္ေတြ ခဏနားေနတဲ့အခ်ိန္ ခပ္ဖြဲဖြဲရြာခ်ထားတဲ့မိုးေၾကာင့္

စကားဒါးလီရာလမ္းက်ဥ္းေလးက ေက်ာက္ခဲလုံးေတြ ေခ်ာေျပာင္ေနၾကတယ္။ မီးေရာင္ေတြက မလင္းလြန္း၊ မေမွာင္လြန္း၊ ၁၉ရာစုက အႏုပညာရွင္ေတြလမ္းသလားခဲ့ၾကတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာေတာ့ အခု လူမ်ဳိးစံု ျဖတ္သန္းသြားေနၾကၿပီ။ ဒီလူေတြထဲမွာ ၁၉ရာစုကလို ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကေခ်သည္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားပါေနမလဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ဒီလူေတြထဲ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ေတြ၊ ဘဏ္ေတြထဲက ေျပးေျပးလႊားလႊား လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေငြစကၠဴရြက္ေတြ .. ထိမ္းေက်ာင္းကိုင္တြယ္ေနၾကတဲ့သူေတြသာ ပိုၿပီးမ်ားေနႏိုင္တာပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ဒီလမ္းေလးရဲ႕သမိုင္းဟာ သူတို႔အတြက္ဘာမွမထူးျခားသလိုပဲ၊ စိတ္၀င္တစားရွိမေနၾကေတာ့ဘူး၊

လမ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ပထမဆံုး စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ခံုတမ္းေလးမွာ ေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာထိုင္ရင္း ေငးေမာေနတယ္။ က်ဳပ္ေမးၾကည့္တယ္။ “က်ဳပ္ကိုသိရဲ႕လား၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဂ်ဴရာေလ၊ ဂ်ဴရာရာ့ခ္ရွစ္ခ်္” လူငယ္ေလးက ေငးေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ စိတ္ကုန္လိုက္တာ .. က်ဳပ္ ေျပးထြက္လာလိုက္တယ္။

လမ္းေလးထဲမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြဆီက လြင့္ထြက္လာတဲ့ အသားကင္နံ႔ေတြကလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ သိပ္ျပင္းလြန္းတဲ့အသားကင္နံ႔ေတြ မဟုတ္တာတစ္ခုပဲ၊ ခရီးသြားေတြသြားလာၾကတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ ဒီလမ္းေလးမွာ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ရိုးရာေတးဂီတ၀ိုင္းေတြလည္း သက္၀င္လႈပ္ရွားျခင္းမရွိၾကဘူး၊ မ်က္ႏွာေလးတစ္ေနရာသာေပၚေနတဲ့ အက်ီထူထဲထဲနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ တလႈပ္လႈပ္လာေနတယ္။ ေဘးက ေမေမက ေျပာတယ္။

“ဒီမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး .. ဆိုင္နာမည္က ... ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေန႔ေတြရွိပါတယ္ .. တဲ့”

“ဟီး .. ခီး.. ခိခိ” ကေလးငယ္ကရယ္လိုက္တယ္။

“ဒါကေတာ့.. ဦးထုပ္ .. သံုးလံုး .. စားေသာက္ဆိုင္ေပါ့”

ကေလးငယ္ေလးက ...

“ဦးထုပ္သံုးလုံးတဲ့ .. ခိခိခိ .. ကၽြန္ေတာ့္မွာဆိုအမ်ားႀကီးပဲ”

ထပ္ၿပီးရယ္ေမာျပန္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ေဖေဖက ကေလးငယ္ရဲ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲရင္ ျပံဳးေနတယ္။

ဒါပဲလားကြယ္၊ ဒီေလာက္ပဲလား၊ ဆိုင္နာမည္ေတြအပ်င္းေျပေရရြတ္ၾကရုံ စိတ္၀င္စားၾကေတာ့မလား၊ လူေတြအားလံုး ဒီလမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အလ်င္လိုေနၾကတယ္။ ေအးစက္တဲ့ ေဆာင္းညရဲ႕အေအးဒဏ္ကို သူတို႔ အျမန္ေရွာင္လႊဲလိုၾကတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ားကြယ္ ရင္ျပင္ေရွ႕က ဂီတပြဲတစ္ခုမွာေတာ့ လူေတြအမ်ားသားလား၊ သူတို႔ကေရာ မခ်မ္းတတ္ၾကဘူးတဲ့လား၊ စကားဒါးလီရာလမ္းေလးရဲ႔ ေနာက္တစ္လမ္းက ကစားခန္းမေလးတစ္ခုထဲကိုလည္း လူေတြ လူေတြ ၀င္သြားလိုက္တာ၊ ျပန္ထြက္လာၾကတဲ့လူက မရွိသေလာက္နည္းလြန္းလွတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးဟာ ဘယ္ေလာက္လူမ်ားမ်ား၀င္သြားပါေစ လူ၀င္သေလာက္က်ယ္၀န္းေအာင္ဆန္႔ထုတ္ႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ခန္းမေလးလိုပဲ၊ ၀င္လာသမွ်လူကို အကုန္ဆြဲသိမ္းထားႏိုင္တယ္။ စကားဒါလီရာလမ္းက်ဥ္းေလးမွာေတာ့ လူသူက်ဲက်ဲပါးပါးနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနရဆဲပဲ။

လမ္းေလးရဲ႕အ၀င္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လမ္းကိုပိတ္ကာၿပီး အဆင့္ေတြႏွိမ့္ထားတဲ့ အုတ္ေလွကားထစ္ေတြေဆာက္ထားတယ္။ အဲဒီအဆင့္ေတြမွာ ေရပန္း လႊတ္ခ်စရာ မ်က္ႏွာသံုးခု ပါးစပ္ေတြဟလွ်က္သား၊ အရုပ္ေတြကကြယ္ .. လက္ရာက ေသေသသပ္သပ္မရွိ၊ ဖရိုဖရဲဆန္လိုက္တာ၊ ဒီလက္ရာထက္ လွပခန္႔ညားေအာင္ထုဆစ္ႏိုင္တဲ့ပန္းပုဆရာေတြ ရွိေနသားပဲ၊ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ဒီလိုမေသမသပ္ႀကီး၊ အဲဒီေနရာကေနလည္း ေျပးထြက္လာလိုက္တယ္။

ေရွ႕မွာ အထပ္တိုင္းမီးေတြလင္းထိန္ေအာင္ထြန္းထားတဲ့အေဆာက္အဦႀကီး၊ ၁၉ရာစုအကုန္ကေပါ့ .. နာမည္ေက်ာ္သရုပ္ေဆာင္ ခုႏွစ္ဦးေလာက္စုေပါင္းေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အိမ္ႀကီး၊ အဲဒီအိမ္ႀကီးက အခုေတာ့ ဘဏ္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ နီယြန္မီးေရာင္စံုေတြ ထြန္းထားတဲ့စာသားေတြကို တစ္လံုးခ်င္းေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆ .. ရပ္.. စကာ .. ဘဏ္ တဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉ရာစုကဆုိ .. ၁၉ရာစုကဆို .. ကဲ .. က်ဳပ္ မ်က္ႏွာလႊဲရဦးမွာပဲ၊

“ေဘလိုနီဘီယာ” ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ရပ္လိုက္တယ္။ အ၀င္၀မွာ အနီ၊ အစိမ္း၊ အ၀ါ၊ အျဖဴ၊ အေရာင္ေတြတျဖတ္ျဖတ္ေျပးေနတဲ့ ခရစ္စမတ္ပင္ေလးတစ္ပင္ရွိတယ္။ ဆိုင္ထဲကို ၀င္သြားလိုက္ေတာ့ စားပြဲ၀ိုင္းသံုးေလး၀ိုင္းလူေတြျပည့္ေနၾကတယ္။ ထည္၀ါေတာက္ပလြန္းတဲ့လူေတြ၊ သူတို႔ .. ဘာေတြေျပာေနၾကမယ္ထင္ပါသလဲ၊ က်ဳပ္အနားကို တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သိေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ .. ပိုၿပီးေသခ်ာေအာင္.. “ဘဏ္စာရင္းေလ” “ခရက္ဒစ္ကတ္” .. “ေပးပဲမရေသးဘူး” .. “ဗီစာကတ္နဲ႔ေရာ” “ဘဏ္” .. “ေငြေၾကး” .. စကား၀ိုင္းေတြမွာ ဒီစကားလံုးေတြခ်ည္းပဲ၊ ေငြေၾကးရနံ႔ေတြဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကၿပီ၊ က်ဳပ္တို႔ဆို ဒီေနရာမွာ .. က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အႏုပညာေတြ လွလွပပခင္းက်င္းခဲ့ၾကတာ၊ ၁၉ရာစုကဆိုရင္ေပါ့ .. ဒီေနရာမွာေလ .. အႏုပညာရနံ႔ေတြပဲဖံုးလႊမ္းေနတဲ့စားပြဲ၀ိုင္းေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ ျငင္းခံု .. ေဆြးေႏြး .. ဖလွယ္ .. အႏုပညာေတြယူတယ္.. အႏုပညာေတြေပးတယ္။ ရုပ္ပံုေတြ၊ စကားလံုးေတြ၊ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ၊ ေန႔တိုင္းလို .. ညတိုင္းလိုပဲ၊ အႏုပညာခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေပမဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ အဲဒီဘိုဟီးမီးရမ္းအႏုပညာရွင္ေတြဟာ ဒီလမ္းေလးမွာ အႏုပညာကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ရူးသြပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာေလ .. ၁၉ရာစုကေပါ့၊

ဆိုင္ထဲက အျမန္ေျပးထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။

က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ေလးထဲ ေျခကိုခပ္ဖြဖြလွမ္းရင္း ၀င္လိုက္ပါတယ္၊ တံခါးကိုဆြဲအဖြင့္ ၀င္၀င္ခ်င္းအခန္းမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ခ်ိတ္ထားတယ္၊ သစ္သားခံုတန္းရွည္တစ္ခု ခ်ထားတယ္၊ က်ဳပ္ရဲ႕ကိုယ္တစ္ပိုင္းရုပ္ထုတစ္ခု နံရံျဖဴရဲ႕အေရွ႕မွာ ေမွာင္နဲ႔မဲမဲ၊ ခပ္ေသးေသး မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ပဲ နဖူးေၾကာႀကီးေထာင္ထေနသလို၊ တစ္ျခားဘာမွမရွိပါဘူး၊ အတြင္းခန္းကို ေျခလွမ္း၀င္လိုက္တဲ့အခါ၊ ႀကမ္းခင္းသစ္သားေတြဆီက တကၽြီကၽြီျမည္သံေတြထြက္လာတယ္။ တစ္ျခားေနရာကို ထပ္ၿပီးလွမ္းၾကည့္တယ္။ “ကၽြီ အီ အိ”.. အိုး ေျခမလွမ္းရဲေအာင္ပဲ၊ နံရံေတြမွာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴအေရာင္အခင္းအက်င္းနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္က ဗလာက်င္းလို႔ေနတယ္။

သစ္ေစးနက္ေရာင္ေျပာင္လက္လက္ခံုတန္းေတြ နံရံအကန္႔တိုင္းမွာ ခ်ထားတယ္။ မီးအလင္းက ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔၊ မီးအလင္းေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့အတြင္းခန္းမွာ လူတစ္ေယာက္စာရြက္ေတြကိုလွန္ေနတယ္။ စာဖတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔လူငယ္တစ္ေယာက္ ခုနက စာရြက္လွန္ေနတဲ့လူကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပုံရိုက္လို႔ရမလားခင္ဗ်ာ”

“မရိုက္နဲ႔၊ ဘာလုပ္မွာလဲကြာ” က်ဳပ္ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာအႏုပညာမွမရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္အိမ္ခန္းလြတ္ႀကီးကို ဘာအတြက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနဦးမွာတဲ့လဲ။

“ရပါတယ္၊ မီးေတြဖြင့္ေပးလိုက္ရမလားပဲ” က်ဳပ္ေျဖလိုက္တာနဲ႔ တစ္ျခားဆီပဲ စာရြက္လွန္ေနတဲ့သူကေျဖခဲ့တယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ဟုိေန႔က ျဖတ္သြားေတာ့ ျပပြဲတစ္ခုဒီမွာရွိေနသလားလို႔”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ကပဲၿပီးသြားတယ္၊ ေနာက္တစ္ပတ္ ဂ်ဴရာ့ျပပြဲရွိမယ္၊ ေနာက္လထဲဆို ရုရွားကပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ပြဲရွိမယ္၊ အဲဒီလကုန္ေလာက္မွာ တစ္ျခားပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရွိမယ္”

“ျပပြဲရွိမေနလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဂ်ဳရာရဲ႕ ဒီအျဖဴေရာင္အခန္းေလးကို အမွတ္တရသိမ္းထားခ်င္တယ္၊ သူ႔အေငြ႔အသက္ရေနေသးသလိုပဲ”

အခန္းထဲကလူ မ်က္ႏွာေဘးဘက္အနည္းငယ္လွည့္လိုက္ၿပီး တစ္ဆက္တည္းပခံုးႏွစ္ဘက္တြန္႔ျပလိုက္တယ္။ က်ဳပ္သိတာေပါ့ အဲဒါ မခိုးမခန္႔ အျပဳအမူပဲေလ။

အို .. ျပပြဲေတြ .. ျပပြဲေတြ .. က်ဳပ္အသက္ရွိစဥ္တုန္းက ျပပြဲတစ္ပြဲအတြက္ မက္လိုက္ရတဲ့အိပ္မက္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္အေဖၚဖို႔ သူ တပင္တပမ္းႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြ၊ သူ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ သူရဲ႕တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ သူ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ေလးကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ သူ႔ရဲ႕ဒီလမ္းက်ဥ္းေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ဒါေတြနဲ႔ သူ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္းတဲ့ေန႔ရက္ေတြေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာကိုမွအရာမထင္ခဲ့သလို၊ အေကာင္အထည္ေပၚမလာခဲ့ဘူး၊ က်ဳပ္ရွိေနခဲ့စဥ္ကေပါ့၊ အခုေတာ့ .. ၾကားေနရၿပီ ျပပြဲေတြရဲ႕အေၾကာင္း၊ ဟိုမွာ ဒီမွာ .. က်ဳပ္ရဲ႕ျပပြဲ၊ တစ္ျခားလူေတြရဲ႕ျပပြဲ၊ ျပပြဲေတြဟာ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပါပဲလား၊ က်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ေလးေတာင္မွ ျပခန္းတစ္ခုျဖစ္လို႔ေနမွကိုး။

ခုနက က်ဳပ္ရဲ႔အေငြ႔အသက္ရတယ္ဆိုတဲ့လူငယ္ ကင္မရာခ်ိတ္မယ့္သံုးေခ်ာင္းေထာက္ေဒါက္တိုင္ကို စႏၵရားအနီးမွာ ေနရာခ်ေနတယ္။ ကင္မရာကို၀က္အူရစ္မွာၾကပ္တယ္။ ေနာက္ကိုနည္နည္းဆုတ္ၿပီး အခန္းျဖဴႀကီးကို ေ၀့ၾကည့္တယ္၊ လူငယ္က တစ္ခ်က္ျပံဳးတယ္။ ကင္မရာမီးအလင္းကိုဖြင့္သံုးတယ္။ မီးအလင္းျဖတ္ကနဲ .. ျဖတ္ကနဲ .. တစ္ပံု ႏွစ္ပံု သံုးပုံ .. လူငယ္က လက္ေျဖာက္တစ္ခ်က္တီးရင္း ကင္မရာကို ဘယ္ဘက္လွည့္တယ္။

က်ဳပ္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားကိုခ်ိန္တယ္။ မီးအလင္းေနာက္ထပ္တစ္ပြင့္ ျဖတ္ကနဲ လင္းခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္ ရဲ႔ ဗလာက်င္းအိမ္ျဖဴေလးကို ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အိမ္အျပင္လမ္းမဆီမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ပံုတူ ေၾကးနီရုပ္တုႀကီးကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မႈေတြကအထင္းသား၊ သိသိသာသာသြယ္လ်လြန္းေနတဲ့ ရုပ္ထုဟာ ထိုင္ေနပံုမွာ ေရာ့တိေရာ့ရဲ၊ အျမင့္ဆီကို ေငးရီရီ၊ ဂ်ဳရာဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသလဲ၊ ဒါကိုလည္း က်ဳပ္မ်က္ႏွာလႊဲျပစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီေလ။

၁၉ရာစုကတည္းက အခုထက္ထိရွိေနေသးတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္အသစ္ေတြ ျဖတ္သန္းရင္း လမ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕အဆံုးကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။ စကာဒါးလီရာလမ္းအဆံုး ညာဘက္အျခမ္းက အေဆာက္အဦးႀကီးဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီက သူေဌးႀကီး ေဘလိုနီမိသားစုပိုင္တဲ့ ဘီယာစက္ရုံႀကီး၊ အဲဒီဘီယာဟာ သိပ္ကိုအရသာရွိလြန္းလွတယ္။ နာမည္က အလက္ဇန္းဒါးဘီယာလို႔ ေဘလိုနီက နာမည္ေပးထားခဲ့တယ္။ သူရဲ႕ဘီယာဟာ စကာဒါးလီရာလမ္းေအာက္ေျခထဲက တူးေဖာ္ရင္းေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေျမေအာက္ ေရပူစမ္းေခ်ာင္းသံုးခုက ေရနဲ႔ခ်က္ခဲ့ၾကတာပဲ၊ အဲဒီေန႔ရက္ေတြ က်ဳပ္ျပန္ျမင္မိတယ္။ လူေတြအင္မတန္စည္ကားလွတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ လမ္းက်ဥ္းေလး၊ ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္မွာ သူေဌးႀကီးေဘလိုနီရဲ႕ အလက္ဇန္းဒါးဘီယာစက္ရံုကိုျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ BIP ဘီယာဆိုတဲ့နာမည္ ေျပာင္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေဘလိုနီဘီယာစက္ရုံႀကီးဟာလည္း စားေသာက္ဆိုင္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အေပၚထပ္ေတြမွာ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈသိပ္မရွိတဲ့ ေစ်း၀ယ္စင္တာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ၊ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ၊ တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမႈေတြနဲ႔ယိုင္လဲခဲ့ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ အခုထက္ထိ နလံထူဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲပဲ၊ ဒီလိုသဘာ၀ကေပးတဲ့ ထူးျခားမႈကို အေထာက္အပံ့ေပးၿပီး ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြဆြဲေဆာင္ရမယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ ဘယ္သူကမွ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး၊ ထူးျခားလွတဲ့ေျမေအာက္ ေရပူစမ္းေခ်ာင္းသံုးခုဟာလည္း အခုထက္ထိတိုင္ စီးဆင္းေနဆဲလားဆိုတာ မသိႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

ေဘလိုနီဘီယာစက္ရုံအေဆာက္အဦႀကီးရဲ႕အေရွ႕ လမ္းမအလယ္မွာ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္လို အထိမ္းအမွတ္ မွတ္တိုင္တစ္ခုရွိေနတယ္။ ကယ္ရီေကးခ်ား အဆြဲေကာင္းလွတဲ့ဇူကို ေရးထားတဲ့ “ႀကိဳဆိုပါတယ္ .. စကာဒါးလီရာသို႔” ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြျပန္ဖတ္မိတယ္။ က်ဳပ္ အျမဲအလြတ္ရေနခဲ့တဲ့စာသားေတြပါပဲ ...

“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ စကာဒါးလီရာပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ စကာဒါးစကာလမ္းတဲ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့နာမည္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘူးလ္လဗာ့ဒ္မဟုတ္ဘူး၊ အဲဗန္းႏူးလဲမဟုတ္ဘူး၊ အေ၀းေျပးလမ္းမလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ရိုးစင္းၿပီး မတ္ေစာက္ေကြ႔ေကာက္တဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလး၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ႏွလံုးသားေနရာက ႏုံခ်ာတဲ့ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲလမ္းက်ဥ္းေလးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘိုးဟီးမီးရန္းအတိတ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတဲ့အိမ္ေခါင္မိုးေတြ၊ ခေနာ္ခနဲ႔ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ေရစီးေျမာင္းေလးမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီ စာတမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အေၾကာင္း .. အားလံုးကိုေျပာျပေနမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြက ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္အသိပညာရွင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပထမဆံုးမိတ္ေဆြေတြဆိုရင္ ဘဲလ္ဂရိတ္က သရုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ဒါရိုက္တာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြေပါ့၊
ကၽြန္ေတာ္က၀န္ႀကီးေတြ၊ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္သူလူႀကီးေတြလည္းလက္ခံတယ္၊ ျမင္းကုန္းႏွီးအလွဆင္သူေတြ၊ ဂ်ဳံထြက္ပစၥည္းေရာင္းသူေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ကလူေတြ၊ ေက်ာင္းထြက္ေတြနဲ႔ စာသင္ေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြပါမက်န္ လက္ခံပါတယ္၊ သူတို႔အားလံုး သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္၊ ပါတီမွာစုစည္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အမိုးေလးေတြေအာက္မွာ .. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာက္ခဲေလးေတြေပၚမွာ ..

ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကီးမားၿပီး ဆူညံလွတဲ့ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိလာတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးက ၀န္းရံလိုက္တယ္။ သစ္လြင္တဲ့ ျမိဳ႔ျပလမ္းေတြတည္ေဆာက္လာၾကတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့သြားၾကပါတယ္။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရန္သူေတြက ၾကည့္ရ အရုပ္ဆိုးလွတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပ်က္စီးဆံုးရႈံးေအာင္လို႔ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလံုျခံမႈေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ၀ိညာဥ္အပိုင္းအစေသးေသးေလးေတာင္မွ ဖ်က္ဆီးခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေရွးက်တဲ့ဂုဏ္အလင္းေရာင္ကိုလည္း ဆက္ၿပီးထြန္းညွိေပးတယ္။
သူတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာသိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လူသားေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ရူးသြပ္မႈေတြကို မကုန္မခမ္းႏိုင္ေအာင္တြန္းအားေပးႏိုင္တယ္ေလ ... ”

တိုးတိုးေလးပဲရြတ္ေနလိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ က်ဳပ္ရဲ႔ညာဘက္မွာ ယွဥ္လွ်က္သားရပ္လာရင္း က်ဳပ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ပုခံုးကို ဆုတ္ကိုင္ ျဖစ္ညွစ္လိုက္တယ္။ လူငယ္တစ္ေယက္ .. က်ဳပ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းထားတဲ့ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး ဟန္ပါပါႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ “ေဂၚစပိုဒင္ဂ်ဴရာခင္ဗ်ာ .. ကၽြန္ေတာ္ ဇူကိုပါ” လို႔ဆိုတယ္။ က်ဳပ္တို႔ စကားမဆိုႏိုင္ပဲ ႏွစ္ဦးသားေငးၾကည့္ေနမိၾကတာအၾကာႀကီးပဲ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဇူကိုေခၚတဲ့ေနာက္က်ဳပ္ လိုက္သြားတယ္။ စစ္တပ္ခန္းမမွာ ပန္းခ်ီျပပြဲတစ္ခုရွိေနတယ္လို႔ဆိုတယ္။ သူက က်ဳပ္ရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီးပဲ၊ ဆာဘာ၊ ဆာဘာရႈမားႏိုဗစ္ခ်္ ... သ႔ူရဲ႔ ခမ္းနားလွတဲ့ျပပြဲႀကီးကို က်ဳပ္တို႔ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို တန္ဘိုးႀကီးေဘာင္ေတြကြပ္ထားၿပီး လွလွပပခင္းက်င္းျပသထားပါေရာလား။ သူ သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေနတယ္တဲ့၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရြာေလးကသူ႔ရဲ႕အိမ္မွာဆြဲထားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေတြ႕ရွိခဲ့တာကေန သူ႔ရဲ႔လက္ရာေတြက နာမည္ေက်ာ္လာေတာ့တယ္။ သူ သိပ္ကိုေက်ာ္ၾကားလာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို လူေတြက ၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းေနၾကၿပီ။ ပရင့္ပန္းခ်ီကားေလးေတြကိုပါ ကေလးငယ္ေလးေတြက ၀ယ္သိမ္းၾကတယ္။ သူ သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေနတယ္တဲ့ ... သူ ေသဆံုးသြားၿပီးေတာ့မွေလ၊ သူ .. ဘာကိုမွ မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်မွ သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ၊ သူ႔ရဲ႕ဧည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးမွာ အမွတ္တရ စာတမ္းေရးေပးလိုက္တယ္။ “ဆာဘာေရ .. မင္း သိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေနၿပီ၊ မင္းရဲ႕ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ျပပြဲႀကီးကို ငါတို႔ေတြ႕ေနရၿပီ၊ မင္း ဘယ္မွာလဲ၊ ခရစ္ေတာ္စံအိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစကြာ”

ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ဇူကို အႏုပညာရွင္မရွိ၊ အႏုပညာရွင္မသိတဲ့ ျပပြဲခမ္းမထဲကေန လမ္းမဆီကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဟိုး အရင္ ၁၉ရာစုကလို .. က်ဳပ္တို႔ .. စကားမဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

အႏုပညာအေၾကာင္းေျပာဖို႔ ခြန္အားေတြ က်ဳပ္တို႔မွာ ဆုတ္ယုတ္ေနၾကၿပီ။ ခ်ိနဲ႔ၿပိဳလဲခဲ့ၾကၿပီ။

လြတ္လပ္ဘိုဟီးမီးရန္းတို႔ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းစကာဒါးလီရာလမ္းေလးဆီကို လည္း က်ဳပ္တို႔ ေနာက္တစ္ဖန္ ေျခဦးမလွည့္လိုေတာ့ၿပီ။

------------------------ ။ ------------------------

(စကာဒါးလီရာလမ္းက်ဥ္းေလးကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္း၊ ဖတ္ရ ၾကားရတဲ့သမိုင္းေတြနဲ႔ .. စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္လာတာကို .. တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္လာသလိုပဲ ေရးမိပါတယ္)

Note :

စကာဒါးလီရာလမ္းေလးဟာ စပ်စ္၀ိုင္ထုတ္လုပ္တဲ့ရာသီတိုင္းစည္းကားသက္၀င္လာတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးပါ၊ ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံ ဘဲလ္ဂရိတ္ ၿမိဳ႔လယ္နဲ႔နီးကပ္ေနၿပီး စတာရီဂရာ့ဒ္(ၿမိဳ႕ေဟာင္း)ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ အဓိကဘိုဟီးမီးရန္းရပ္ကြက္၊ ပါရီၿမိဳ႔ကအႏုပညာရွင္ေတြ ေနထိုင္တဲ့ရပ္ကြက္မြန္႔မာထရီအတိုင္းတင္စားၿပီး ဘဲလ္ဂရိတ္မြန္႔မာထရီလို႔ေခၚဆိုၾကတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိ႔လယ္ တီရာဇီးရဲရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ မီတာ ၃၀၀အကြာေလာက္မွာတည္ရွိတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႔ရဲ႕ အထင္ရွာဆံုးလမ္းတစ္လမ္းျဖစ္ၿပီး မီတာ၄၀၀ေအာက္ ရွည္လ်ားပါတယ္။ အာဏာရွင္စတဲဖန္ဘူးလ္ဗာဒ့္လမ္းက်ယ္နဲ႔ ဆက္ေနၿပီး ဒူရွာႏိုဗာလမ္းမွာအဆံုးသတ္တယ္။ ေဘလိုနီဘီယာစက္ရုံအနီးမွာ open green market နဲ႔ မီရာထေရလိုဗစ္ခ်္ရင္ျပင္ရွိၾကတယ္။ စကာဒါးလီရာဟာ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ ဘဲလ္ဂရိတ္ျမဴနီစီပယ္နယ္ေျမထဲမွာ ရွိမေနပဲ သီးျခားျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၇မွာ စတာရီဂရာဒ့္ရဲ႔ ျမဴနီစီပယ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈအသစ္မွာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕နဲ႔ေပါင္းလိုက္တယ္။ စကာဒါးလီရာရဲ႕ သမိုင္းဟာ ၁၈၃၀ခုႏွစ္တုန္းက ဂ်စ္ပစီေတြအေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့တာကစတင္ခဲ့ပါတယ္။ ခံတပ္ေရွ႕က ကတုတ္က်င္းေတြေပါမ်ားေနတဲ့လမ္းေလးမွာ ဂ်စ္ပဆီေတြေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၈၅၄မွာ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ေတာ္စီမံကိန္းအရ ဂ်စ္ပဆီေတြရဲ႕အိမ္ေလးေတြကိုဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး အုတ္သားနဲ႔အေဆာက္အဦေတြေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေဆာက္အဦေတြမွာ လက္မႈပညာရွင္ေတြ၊ အစားအေသာက္ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်သူေတြနဲ႔ စာေရးစာခ်ီေတြေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လာၾကတယ္။၁၈၇၂ခုႏွစ္အထိေတာ့ ဂ်စ္ပဆီရပ္ကြက္လို႔ပဲ ေခၚဆိုလာခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆားရ္ဘီးယန္းအလယ္ေခတ္ေဒသျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခုအယ္လ္ေဘးနီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ေဒသတစ္ခုနာမည္ “စကာဒါ” ဆိုတဲ့ အမည္ေပးခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။

၁၉ ရာစုေနာက္ပိုင္းမွာ ဘိုးဟီးမီးရန္းသရုပ္သ႑ာန္ပီျပင္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၀၁မွာ ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕နာမည္ႀကီး ဒါဒါနဲလီတည္းခိုခန္း ၿဖိဳဖ်က္လုိက္ေတာ့ ဒါဒါနဲလီရဲ႕ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေတြဟာ စကာဒါးလီရာတည္းခိုခန္းေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကတယ္။ စကာဒါးလီရာရဲ႕ “ဦးထုပ္သံုးလံုး(ထရီရွဲရွီးရားTri šešira)၊ သမင္ႏွစ္ေကာင္(ဒဗါရဲလီနာ Dva jelena)၊ ေရႊအိုး(ဇလက္နီဘိုကဲလ္ Zlatni bokal)၊ Bandist, East, Guild, Vuk Karadzic (ဆားရ္ဘီးယန္းဘာသာစကားတီထြင္သူ)၊ Two Sergeants စတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြဟာ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေတြထဲက ဦးထုပ္သံုးလံုး၊ သမင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ေရႊအိုး ဆိုင္ေတြက အခုထက္ထိ ဖြင့္လွစ္ထားဆဲ့ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေန႔ေတြရွိတယ္(အီမာဒါနာ)၊ စကာဒါးလီရာ( ၂၀၀၆ မွာျပန္ပိတ္ခဲ့တယ္) နဲ႔ ခိုျဖဴႏွစ္ေကာင္(ဒဗါးဘဲလာဂိုလူဘာ) ဆိုင္အသစ္ေတြဖြင့္လာၾကတယ္။ စကာဒါးလီရာရဲ႕ လမ္းအဆံုးပိုင္းဟာ စကာဒါးလီရာခန္းမေဆာင္ႀကီးလို႔ ထင္ရွားပါတယ္၊ ဒုတိယစစ္ပြဲမတိုင္ခင္ ခ်က္မ်ဳိးႏြယ္ ေဘလိုနီမိသားစုဟာ စကာဒါးလီရာလမ္းဆံုးပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ဘီယာစက္ရုံျပဳလုပ္ထားခဲ့တယ္၊ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕လူခ်မ္းသာထဲမွာထင္ရွားတဲ့ သူေဌးႀကီးေဘလိုနီထုတ္လုပ္တဲ့ “အလက္ဇန္းဒါး”ဘီယာဟာ အင္မတန္အရသာရွိလွတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ ဘီယာစက္ရုံရဲ႕ေနာက္ပိုင္းေျမေအာက္က ေရပူစမ္းေခ်ာင္းသံုးခုတူးေဖာ္ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး အဲဒီေရပူစမ္းေခ်ာင္းက သဘာသတၳဳဓါတ္ၾကြယ္၀ေနတဲ့ေရနဲ႔ခ်က္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြဟာ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ မီတာ ၈၀ ကေန မီတာ ၃၀၀ အနက္မွာရွိၾကတယ္။ ၁၉၄၅ခုႏွစ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြျပည္သူပိုင္းသိမ္းၿပီးတဲ့အခါ BIP ဘဲလ္ဂရိတ္စက္မႈလက္မႈ ဘီယာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ထုတ္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘီယာစက္ရံုႀကီး ပိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သဘာ၀သတၳဳ ေရပုလင္းေတြကိုေတာ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္အထိ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခဲ့ပါေသးတယ္။ အရက္ခ်က္စက္ရုံႀကီးရဲ႕ ေျမတိုက္ခန္းမေဆာင္ေတြမွာ ေျမေအာက္ျပခန္း ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းေတြ ရွိေနၾကတယ္။ အဲဒီဥမင္ေတြကို ဘီယာစည္ေတြသိုေလွာင္တဲ့ ေနရာေတြအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အတြင္းဘက္ အခန္းေတြက ပ်က္စီးယိုယြင္းလာၿပီး ၿဖိဳခ်ေတာ့မယ့္အသင့္ အေနအထားမ်ဳိးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

စကာဒါးလီရာလမ္းမွာရွိေနတဲ့ ထင္ရွားတဲ့စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဂ်ဴရာရာ့ခ္ရွစ္ခ်္ရဲ႕အိမ္ဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ညေနခင္းပိုင္း ဆံုစည္းရာေနရာေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံ ဗီယင္နာနဲ႔ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႔ေတြမွာ Fine Art ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဘဲလ္ဂရိတ္ျပန္လာတဲ့အခါ ပေရာ္ဖက္ဆာအျဖစ္ စာသင္ၾကားေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၉ရာစုရဲ႕ အရည္အေသြးအရွိဆံုး ဆားရ္ဘီးယန္း ပန္းခ်ီဆရာေတြထဲကတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္သူ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၳာေလးနက္စြာေရးဖြဲ႕သူ၊ ပုန္ကန္ေတာ္လွန္လိုသူ အျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဂ်ဴရာရဲ႕ လြတ္လပ္မႈအေၾကာင္းေရးသားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြ၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဂရုဏာတရားအေၾကာင္း၀န္ခံေရးသားထားတဲ့ စာသားေတြဟာ စကာဒါးလီရာနဲ႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕မွာ ပဲ့တင္ထပ္ျမည္ဟီးေနခဲ့တယ္။ ၀တၳဳတို၄၀ေက်ာ္၊ ျပဇာတ္သံုးပုဒ္ "Stanoje Glavaš", "Seoba Srba", and "Jelisaveta"၊ ၀တၳဳရွည္ Warriors နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ဴရာဟာ စကာဒါးလီရာလမ္းေလးက သူ႔ရဲ႕အိမ္ေလးမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ အႏုပညာရွင္အဖြဲ႔တစ္ခုက ဗိသုကာပညာရွင္ အူဂလီရဲရွာဘိုဂူႏိုဗစ္ခ်္၊ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဇူကိုဂ်ဴးမ္ဟိုရ္၊ ပန္းခ်ီဆရာမာရီယိုမာစ့္ကာရဲလီ နဲ႔ ပန္းပုဆရာမ မီလီဆာရစ္ဘ္နီကာဘိုဂူႏိုဗစ္ခ်္ တို႔က ဂ်ဴရာရဲ႔အိမ္ကို ျပခန္းအျဖစ္ထိန္းသိမ္းထားဖို႔ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈေတြ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

အရင္က ဘီယာစက္ရံုၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာစာ၊ ပံုေတြကိုျပန္ဆက္ထားရတယ္၊ ကင္မရာကလည္း panorama မပါေတာ့

ဘီယာစက္ရုံအေဆာက္အဦႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာနံရံေတြကို ျပတင္းေပါက္၊ လသာေဆာင္၊ ေလွကားေတြနဲ႔ေဆးျခယ္ထားပံုဟာ လက္ရာေျမာက္လြန္းလို႔ တံခါးေပါက္အစစ္နဲ႔ ပန္းခ်ီျပတင္းေပါက္ေတြ ခြဲရခက္ေအာင္ ေရာေႏွာေနပါတယ္။ ဘီယာစက္ရုံဘက္အထြက္ လမ္းထိပ္မွာေတာ့ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ကေပးခဲ့တဲ့ ဆာရာေယဗိုၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕လက္ေဆာင္ ေဘာ့စ္နီးယန္း ရိုးရာဗိသုကာလက္ရာ (ျမန္မာလို ေရခ်မ္းစင္လို႕ေခၚရမယ္ထင္ပါတယ္) နားခိုရာေနရာ ရွိေနပါတယ္။ ၁၉၆၁ခုႏွစ္မွာ သမၼတတီတို၊ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရူး၊ အီဂ်စ္ဒုတိယသမၼတနာ့စား နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားပထမသမၼတဆူကာႏို ေခါင္းေဆာင္ေလးဦးဟာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲအတြင္း က အေရွ႕နဲ႔အေနာက္အုပ္စုႏိုင္ငံေတြရဲ႕ မညီမမွ်ျဖစ္လာၾကတာေတြ ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းမယ့္ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ Non Aligned Movement ကို စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဆာရာေယဗိုလက္ေဆာင္ေရခ်မ္းစင္ဟာ အဲဒီ Non Aligned Movement အစည္းအေ၀းတစ္ခုအတြင္း အထိမ္းအမွတ္လက္ေဆာင္ ေပးအပ္ခဲ့တာလည္းျဖစ္ပါတယ္။

အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းကင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလိုၾကတဲ့ ဘိုးဟီးမီးရန္းအႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ဟာ အင္မတန္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနလိုၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္တာ၀န္မထမ္းေဆာင္လိုၾကပဲ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကိုပဲ အာသာငမ္းငမ္းဖက္တြယ္တတ္ၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ စကာဒါးလီရာ ဘိုဟီးမီးရန္းသမိုင္းမွာ ဂ်ဳရာရာခ့္ရွစ္ခ်္၊ ေဒၚဘရီဆာမီလူတီႏိုဗစ္ခ်္၊ ခရိုေအးရွန္းကဗ်ာဆရာ တင္န္အူရဲဗစ္ခ်္၊ ခရိုေအးရွန္းစာေရးဆရာ ဂူစတာ့ဗ္ခရာ့ခ္လက္ဆ္၊ ဆားရ္ဘီးယန္း ဟာသ၊ သရုပ္မွန္စာေရးဆရာ စတဲဗန္စရဲမက္ဆ္၊ ခရိုေအးရွန္း၀တၳဳတို၊ ကဗ်ာဆရာ အန္တူန္ဂူးစတာဗ့္မာေတာ့ရွ္၊ စာေရးဆရာ၊ ကယ္ရီေကးခ်ား၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဇူကိုဂ်ဴးမ္ဟိုရ္ နဲ႔ ဆားရ္ဘီးယန္းပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ ေမာ္ေမာ္ကာေပါတို႔ဟာ လူသိမ်ားလွပါတယ္။ စကာဒါးလီရာစားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ရိုးရာေတးသီခ်င္းမ်ားသီဆိုဧည့္ခံၾကေလ့ရွိၿပီး စကာဒါးလီရာနာမည္လူသိမ်ားလာနဲ႔အတူ folk အဆိုေတာ္ရွာဘန္ေရွာလစ္ခ်္၊ ေတာ္မာဇဒရာကိုဗစ္ခ်္၊ ေအာ္လ္ဂါယန္ခ်ဲဗဲဆကာ၊ ဒစ္ဗ္နာေဂ်ာ့ကစ္ခ်္၊ ေဆာ္ဖ့္ကာဗာစီရဲကိုဗစ္ခ်္၊ မီလာမာတစ္ခ်္ နဲ႔ ရာဒိုမီရာရႈိဘိုတာတို႔ဟာ ဒရမ္သမားအျဖစ္ ယူဂိုစလားဗီးယားဂီတေလာကမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်စ္ပဆီေဗဒင္ဆရာမအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ လူဘီးဆာ ယာနီခ်ီယဲဗစ္ခ်္ဟာလည္း နာမည္ႀကီး သရုပ္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။စကာဒါးလီရာစားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြဟာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းက ခရီးလွည့္လာခဲ့ၾကတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ နာမည္စာရင္းကို ဆိုင္ေတြရဲ႕နံရံေတြမွာ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ေရးထိုးထားၾကပါတယ္။ Psycho ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာဟစ္ခ်္ေကာ့ဟာ သူ႔ရဲ႕ diet အစီအစဥ္ကုိ စကာဒါးလီရာမွာ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဦးထုပ္သံုးလံုး စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ဧည့္သည္စာရင္းမွာ အေမရိကန္ဂစ္တာသမား ဂ်ီမီဟန္းဒရစ္၊ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း George H. W. Bush၊ ယူဂိုစလားဗီးယား ဆိုရွယ္လစ္သမၼတေဟာင္း Josip Broz Tito၊ စပိန္ဘုရင္ Juan Carlos I၊ အီတလီျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ၇ ဦးေျမာက္သမၼတ Sandro Pertini နဲ႔ ရုရွား စစ္တုရင္ကမၻာ့ခ်န္ပီယံေဟာင္း Anatoly Karpov တို႔လည္းပါ၀င္ၾကတယ္၊ ေရႊအိုး(Zlatni bokal)ဆိုင္ေရွ႕မွာ ဘိုဟီးမီးရန္းအလံတိုင္ရွိပါတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး ေႏြရာသီမွာ စကာဒါးလီရာလမ္းရဲ႕ ဖြင့္ပြဲျပဳလုပ္ၿပီး ဘိုးဟီးမီးရန္းအလံကို လႊင့္ထူခဲ့ၾကတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးဖြင့္လွစ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္။