ပံုျပင္ ၁
ကၽြန္မငယ္ငယ္က ပံုျပင္ေတြနားေထာင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မေမေမ က ပံုေျပာသိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက ပံုျပင္နားေထာင္သူေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တူေလးတစ္ေယာက္ရလာခဲ့တယ္၊ တူေလးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မက ပံုျပင္ေျပာတဲ့သူ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ၊ ကၽြန္မေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေတြက ေမေမေျပာျပဖူးတဲ့ ဖားမရုပ္ဆိုးေလး၊ ေျမႊမင္းသား၊ ေမာင္နီ မစီ၊ လိပ္ကမၻာမႀကီး အဲဒီပံုျပင္ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မက တူေလးႀကိဳက္တဲ့ စူပါမင္း၅ေယာက္ကို၊ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္ ဇာတ္ေကာင္ တီထြင္ပါရဂူဖိုးဆိတ္ျဖဴ၊ ကိုပူစီ၊ ေမာင္စူပါ၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳ၊ သူတို႔ ေတြအားလံုးနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႀကံဳသလိုဇာတ္လမ္းဆင္ေျပာျပလိုက္တာ၊ တူေလးက ရယ္စရာ အင္မတန္ႀကိဳက္တယ္၊ ကၽြန္မလိုပဲ ၿဂိဳဟ္သားေတြ ပန္းကန္ျပားပ်ံေတြလည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ အဲဒါေတြအကုန္လံုးကို ေပါင္းထည့္ၿပီး ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ေျပာရတာပါပဲ၊ “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေရွးေရွးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္” လို႔ စေျပာတာနဲ႔၊ တူေလးက “အန္တီပကလည္း လုပ္ၿပီ” ဆိုၿပီး တခြီးခြီးရယ္ေတာ့တာ၊ ကၽြန္မက ေလွ်ာက္ေျပာလည္း တူေလးကေတာ့ သေဘာေတြက်၊ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး မအိပ္ႏိုင္ပဲ တခြိခြိလုပ္ေနလို႔ တူေလး ေမေမက “သားေလး အိပ္ေတာ၊့ အိပ္ေတာ့” လို႔ သတိေပးရတဲ့ ညေတြလည္းမနည္းပါဘူး၊ တူေလးနဲ႔ ပံုေျပာျပဖူးတဲ့ ညေတြအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ကၽြန္မနားေထာင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ပံုျပင္ေျပာတဲ့ညေတြဆီကို အေတြးေတြက ေရာက္သြားလိုက္တာ ...
--------------------------------------------------------------
ညေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုအိပ္တဲ့အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက ကြပ္ျပစ္ႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မအထက္က ၂ႏွစ္ပဲႀကီးတဲ့ အစ္ကို ရရရယ္ ကို ေမေမက ညတိုင္းလိုပဲ ပံုျပင္ေတြေျပာျပတတ္တယ္၊ ေမေမ ပံုေျပာျပတဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ကိုကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးေပါ့၊ ကၽြန္မေမေမက ကေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးထားတယ္၊ ကၽြန္မမွာဆို အစ္ကိုက သံုးေယာက္၊ အစ္မက သံုးေယာက္ေတာင္ပဲရွိေနရဲ႕၊ က်န္တဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြေတာ့ ေမေမပံုေျပာတဲ့အခ်ိန္ဘာလုပ္ေနတယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ကိုကိုကေတာ့ အျပင္ကလည္ၿပီး ျပန္လာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၾကားထဲ သူကိုယ္လံုးအႀကီးႀကီးကို ပစ္ထည့္ၿပီး တိုးေ၀ွ႔အိပ္ရငး္ လာနားေထာင္တတ္တယ္၊ ကၽြန္မတို႔က စိတ္၀င္စားေနၿပီဆို သူကလည္း မ်က္လံုးကအ၀ိုင္းသား၊ ကေလးေလးလည္း မဟုတ္ပါပဲ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္ ပံုၾႀကိဳက္တတ္ေသးတယ္။
ေမေမ ေျပာျပဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲက လိပ္ကမၻာမႀကီးဆို သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတာပဲ၊ ေမေမဘယ္ႏွစ္ခါေျပာေျပာ ကၽြန္မတို႔ နားေထာင္ရတာရိုးမသြားဘူး၊ ေမေမက ပံုေျပာရင္ အသံေနအသံထားနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ားေရာက္ၿပီဆိုရင္ “လား .. လား ..” လို႔ ေမေမက အသံကို ခပ္တိုးတိုး ျဖည္းျဖည္းေလးေလး .. ေလး ေျပာၿပီး ပံုကိုခဏရပ္ထားတတ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ားဆို ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကိုရရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားတိုးႏိုင္သမွ်တိုးကပ္၊ ကိုယ္ေလးေတြက်ဳံ႕၊ အသက္ျပင္းျပင္းမရႈရဲ၊ ေမေမ့ရဲ႕ “လား ... လား” အေျပာေအာက္မွာ မလႈပ္ရဲေအာင္ ေၾကာက္ခဲ့ၾကရေသးတယ္၊ သိပ္လည္း သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေရွးေရွးကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ ေမေမ့ရဲ႕ အေမအေၾကာင္း(ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အဖြားေပါ့) ေျပာရင္ “ေမေမတို႔ အေမမ်ားဆိုရင္” လို႔ အစခ်ီၿပီးေျပာတတ္တယ္၊ အဲဒီအခါက် ကၽြန္မမွာ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္လို႔ေနေရာ၊ “ေမေမရယ္ အေမ၊ အေဖက တစ္ေယာက္တည္းဟာ ဘာလို႔ အေမမ်ား၊ အေဖမ်ားလို႔ ေျပာတာလဲ” လို႔ ေမးလည္း ေမေမ ကေတာ့ ရယ္ေနတာပါပဲ၊ “ေမေမတို႔ အေမမ်ားကေလ .. ေမေမတို့အေဖမ်ားလက္ထက္ကဆို” .. အဲဒီလို အေျပာမပ်က္ပါဘူး၊ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေမေမေျပာျပတဲ့ အေလ့အက်င့္ကို အလြတ္ရသြားေတာ့တယ္၊ ေမေမ့ကို လည္း “ေမေမတို႔ အေမမ်ားဆိုရင္” လို႔ ကၽြန္မ စေနာက္တတ္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေန႔ရက္ေတြအထိ ျပန္ေရာက္သြားေလရဲ႕ ..
ငယ္ငယ္က ေန႔ရက္ေတြထဲက ေမေမ့ပံုျပင္ေလးေတြဆီ ...
--------------------------------------------------------------
ေမေမေျပာျပဖူးတဲ့ပံုျပင္ေတြကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊
ဒါကေတာ့ လိပ္ကမၻာမႀကီးပံုျပင္ေပါ့ ...
ဟိုေရွးေရွးတုံးက ပင္လယ္ႀကီးအနီး ကမ္းစပ္ ရြာတရြာမွာ တံငါသည္ အဖိုးႀကီးနဲ ့ အဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရွိသတဲ့၊ သူတိုမွာ မေထြး လို ့ေခၚတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးတေယာက္ရွိတယ္၊ တစ္ေန ့ေတာ့ ငါးဖမ္းထြက္ၾကရာမွာ ငါးေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္မိသတဲ့၊ ခါတိုင္းနဲ ့မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ အဖြားႀကီးက ေပ်ာ္ပီး ငါးတေကာင္ရတိုင္း “ငါ့သမီးမေထြး ေစ်းတင္ဘို့” လို ့ လြတ္ကနဲ ေအာ္မိသတဲ့၊ ေအာ္လိုက္တာနဲ ့ အဖိုးႀကီးလက္က ငါး က ေလ်ာကနဲ လြတ္က်သြားပါေလေရာ၊ တစ္ခါလဲမဟုတ္ ႏွစ္ခါလဲမဟုတ္ မေအာ္ပါနဲ႔ ေျပာလည္းမရ၊ တစ္ခါမိ တစ္ခါေအာ္ တစ္ခါက် ဆိုေတာ့ အဖိုး စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး၊ တက္မႀကီးနဲ႔ ရုိက္ခ်ပစ္လိုက္တာ တခါတည္းေရထဲ က် ေသပါေလေရာကြယ္၊ ေရထဲလဲ က် ေရာ တဆက္တည္း လိပ္မႀကီးျဖစ္သြားေရာတဲ့၊ လိပ္က အႀကီး ႀကီး၊ ကမၻာေလာက္ႀကီး၊ ဒါနဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပီး ပိုက္ႀကီးထမ္း အိမ္ျပန္လာရတာေပါ့၊ မေထြးေလးလည္း အေမေကာ အေမေကာနဲ ့ မျမင္လို ့ တတြတ္တြတ္ ေမးသတဲ့၊ အဖိုးကလဲ တျခားကို လႊဲ လႊဲေျပာသတဲ့၊ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္လို ့ ေမွာင္လာေတာ့ မေထြးေလးက အိမ္ကေန တိတ္တိတ္ထြက္ပီး ပင္လယ္ဘက္သြားသတဲ့၊ ကမ္းစပ္ေရာက္ေတာ့ လိပ္မႀကီးက ကမ္းေပၚတက္လာပီး သူ သမီး ေပါင္ေပၚ ေမးတင္လို ့ မ်က္ရည္ေတြစီီးက်လာသတဲ့ ကြဲ႔၊ ဒီေတာ့မွ မေထြးေလးလည္း အျဖစ္မွန္သိေတာ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ၊ အိမ္ျပန္လမ္း တေလ်ွာက္လံုး ငိုရံုပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တာကြဲ႔၊ ေနာက္ေန ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း မေထြးေလးက သူ့အေမ ရွိရာ သဲေသာင္စပ္ကိုသြား သြားၿပီး လိပ္ကမၻာမႀကီးနဲ ့ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။
ရက္နည္းနည္းရလာေတာ့ အဖိုးႀကီးက ေဆးေပးမီးယူ အမည္တတ္ပီး မိန္းမတေယာက္ ေကာက္ယူ လိုက္ပါေရာတဲ့ကြယ္၊ သူ ့မွာလဲ သမီးတေယာက္က ပါလာေသးတာကြဲ ႔၊ အရုပ္ဆိုးလြန္းတာေႀကာင့္ မရုပ္ဆိုးလို အမ်ားကေခၚႀကလို ့ အဲဒီ့အမည္တြင္ေနတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ဒီလို မေထြးေလး အိမ္က ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတာကို မသကၤာျဖစ္ပီး ေနာက္မိန္းမက လိုက္ေခ်ုာင္းသတဲ့ကြဲ႔၊ အေၾကာင္းစုံသိသြားၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေနမေကာင္းခ်င္ဟန္ေဆာင္သတဲ၊ အိပ္ယာေအာက္မွာ မုံ႔ေလေပြေတြထားပီး ဟိုဘက္လွိမ့္လဲ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂြွ်တ္ဂြ်တ္ ဒီဘက္လွိမ့္လဲ ဂ်ိဳးဂ်ဴိး ဂြ်တ္ဂြ်တ္ .. ေအာင့္မယ္ေလး ..အေမ့ အရိုးေတြ က်ိဳးရခ်ည့္ရဲ ့ ..လို ့ ေအာ္ေအာ္ ငိုသတဲ့၊ မူယာမာယာမ်ားတာေလ၊ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့ ... အဖိုးႀကီးကို လဲ ေဗဒင္ေမးခိုင္းသတဲ့၊ ေဗဒင္ဆရာက ေငြေပးၿပီး စကားထည့္ထားတဲ့အတိုင္း လိပ္ကမၻာမႀကီးအသားကို စားမွ ဒီေရာဂါ ေပ်ာက္မယ္လို ့ အေဟာထြက္တာေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ .. အဖိုးႀကီးလဲ လိပ္ကမၻာမႀကီးဖမ္းဖို ့ ပိုက္ႀကီးဆဲြ ထြက္သြားသတဲ့၊ တကယ္တမ္း ဖမ္းဘိုို ့က်ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး၊ လိပ္မႀကီးက အဖိုးႀကီး ပင္ပန္းဆင္းရဲေနတာ သနားၿပီး အဖမ္းခံေတာ့မွ မိသြားတာပါ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ မေထြးကို မီးထိုးခိုင္းသတဲ့၊ လိပ္မႀကီးကို အိုးထဲ ထည့္ မီးတိုက္ေတာ့တာေလ၊ လိပ္ကမၻာမႀကီးလဲ တင္းခံေနေတာ့ မက်က္ႏိုင္ဘူး၊ မက်က္ႏိုင္ေလ မေထြးေလးကို ရိုက္ေလပဲ၊ ႀကာေတာ့ မေထြးက အရွဳိးရာေတြ ဗလပြ ျဖစ္လာေတာ့ “အေမရယ္ ျမန္ျမန္ က်က္ပါေတာ့ သမီး အသားေတြ ကြဲ ကုန္ပါၿပီ” လို ့ ငိုရွာသတဲ့၊ ဒီေတာ့မွ လိပ္ကမၻာမႀကီးလဲ က်က္သြားေတာ့တယ္ကြယ္၊ က်က္လဲ က်က္ေရာ တအိမ္လုံး၀ိုင္းစားၾကသတဲ့၊ မေထြးတေယာက္ကေတာ့ သူ ့အေမမွန္း သိေနတာမို ့ ဘယ္စားရက္မလဲ ကြယ္၊ အက်ၤ ီေလးလက္နဲ ့ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ပီး အရိုးေတြ လိုက္္ေကာက္ သတဲ့၊ ရသေရြ ့အရိုးေတြ ကို ေပါင္းစုပီး အိုးတလုံးထဲထည့္ ေျမမွာျမွဳပ္သတဲ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အဲဒီ ျမွဳပ္ထားတဲ့အိုးက အိမ္အ၀င္၀မွာဆိုေတာ့ လူတိုင္းရပ္ ရပ္ ၾကည့္ၾကသတဲ့။
ျမွဳပ္ထားတဲ ့ေျမအိုးေနရာက အဲဒီေျမအိုးကေလးထဲက ေရႊပင္ေငြပင္ေတြ ေပါက္လာတာကိုးကြယ္၊ ေနာက္ေန့မွာပဲ ဘုရင့္သားေတာ္ေလးတပါးက ေတာကစားထြက္လာရင္း ေတြ႔သြားတာကိုး၊ ဒီေတာ့ ဒါ ဘယ္သူ့အပင္လဲ ေမးေရာ မရုပ္ဆိုးက သူစိုက္ထားတဲ ့အပင္ပါလို ့ ေျဖသတဲ့၊ ဒီေတာ့ မင္းသားေလးက “ငါ့လက္ေတာ္ကိုဆက္” လို ့မိန္႔တာကိုး၊ မရုပ္ဆိုးလဲ ေရႊပင္ေငြပင္ေတြကို အေသ ဆဲြႏွဳတ္တာတာေပါ့၊ ဘယ္ရမလဲ၊ မရဘူးေပါ့၊ ဒီေတာ့မွ မေထြးက ေရွ ့တိုးလာပီး “ဘုရားတပည့္ေတာ္မ သစၥာဆိုပါရေစ” လို႔ ေျပာသတဲ့၊ မင္းသားေလးက “ဆိုေစ” လို႔ ေျပာမွ မေထြးေလးက သစၥာဆိုသတဲ့၊ “ဒီေရႊပင္ ေငြပင္မ်ားသည္ အကြ်န္မ မိခင္ လိပ္ကမၻာမႀကီးအရိုးမွ အပင္ေပါက္လာသည္မွန္လ်ွင္ အကြ်န္မလက္ေပၚသို ့ အသာအယာ ေရာက္ရွိလာပါေစသတည္း” လို ့လဲ ဆိုလိုက္ေရာ.. လား .. လား .. အံ့ၾသစရာကြယ္ တခါတည္း အိုးကေလးက မေထြးလက္ေပၚ ေရာက္လာတာေပါ့၊ မေထြးက မႏွဳတ္ရဘူး။ အဲဒီေန ့ကစၿပီး မေထြးေလးက အိမ္ေရွ ့မိဖုရားႀကီးျဖစ္သြားပါေရာတဲ့ကြဲ႔၊ မင္းသားေလးက မေထြးေလးကို သနားၿပီး သူ႔ တိုင္းသူ ့ျပည္ ေခၚသြားတယ္၊ မိဖုရားေျမွာက္လိုက္တာေလ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေနာက္မိန္းမက မေထြးေလးကို မနာလိုျဖစ္ပီး အေကာက္ၾကံပါေလေရာကြယ္၊ ငါ့သမီး မိဖုရားႀကီးျဖစ္ပီးမွ တစ္ခါမွလဲ မေတြ႔ရဘူး၊ အေမတို ့အိမ္ လာလည္ပါအုံးကြဲ႕လို႔ စာပို႔သတဲ့၊ ဒါနဲ ့ မင္းသားေလးကလည္း ခြင့္ျပဳတာမို႔ မေထြးေလးက အိမ္ကို ျပန္လာလည္သတဲ့၊ အခမ္းအနား အေဆာင္အေယာင္မပါဘဲ သာမန္လူ တေယာက္လိုပဲ သူက အိမ္ကိုျပန္လာတာကြဲ႔၊ ဒီမွာတင္ အႀကံမ်ားတဲ့ ေနာက္မိန္းမက လက္၀တ္ရတနာ အနည္းငယ္ပါလာတာကို ခြ်တ္ျပခိုင္းပီး ယူထားသတဲ့ ကြယ္၊ ၿပီးမွ ထမင္းစားႀကမယ္ဆိုပီး မေထြးကို ထမင္းေၾကြးတာေပါ့၊ သူတို ့ ထမင္း၀ိုင္းစားေနတံုး ေနာက္မိန္းမက ဇြန္းေတြ ကို အိမ့္ ေအာက္ လႊတ္ လႊတ္ခ်ပါသတဲ့၊ ၾကမ္းေပါက္ကေန ဇြန္းေတြလဲ က် သြားေရာ ေနာက္မိန္းမက မေထြးေလးကို ဆင္းေကာက္ဖို ့ေျပာတယ္ ကြဲ႔၊ သူက အႀကံနဲ ့ခိုင္းတာ၊ မေထြးေလးက မသိရွာဘူး၊ ရိုးရိုးသားသားပဲ မွတ္ၿပီး အိမ့္ေအာက္ထဲ၀င္ ဆင္းေကာက္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ မိေထြး က အိမ္ေပၚကေန အသင့္ႀကိဳထားတဲ ့ ေရေႏြးပူေတြ ေလာင္းခ်လိုက္တာ တစ္ခ်ီထဲ ေသရွာပါေလေရာ၊ ေသေတာ့ မေထြးေလးက ဗ်ိဳင္းမေလးျဖစ္သြားတယ္တဲ့ ကြဲ႔၊ ဗ်ိဳင္းကေလးတို ့ ဘာသာဘာ၀ ဟိုပ်ံသည္ပ်ံ ၀ဲပ်ံေနလာရာက တစ္ေန ့ေတာ့ ရွင္ဘုရင့္သားေတာ္ အိမ္ေရွ႔မင္းသားေလးက ေတာကစားထြက္လာျပန္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ေတာထဲမွာဟိုဟိုဒီဒီ ပ်ံ၀ဲ ေနရရွာတဲ့ ဗ်ိဳင္းကေလး က မင္းသားေလးပခုံးေပၚ ၀မ္းပမ္းတသာ လာနားပါေလေရာ၊ မင္းသားေလးကလဲ ထူးဆန္းတဲ့ ဗ်ဳိင္းကေလးကို သနားၿပီး ေရႊနန္ေတာ္ႀကီးကို ေခၚသြားတာေပါ့ကြယ္၊ ဒီအခါမွာ ေနာက္မိန္းမက သူ႕သမီး မရုပ္ဆိုးကို မိဖုရား မေထြးေလး အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးပီး ေရႊနန္ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္လြတ္တာေပါ့။ မေထြးေလး ဟန္ေဆာင္ခိုင္းတာေပါ့။
နန္ေတာ္ေရာက္ေေတာ့ မင္းသားေလးကမယုံဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးတယ္၊ ႏွာေခါင္းႀကီးက ဘာလို ့ ရွည္သလဲ၊ မ်က္ႏွာ ဘာလို ့ေက်ာက္ေပါက္မာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ စသည္ေမးတာေပါ့၊ မရုပ္ဆိုးကလဲ ေရွာက္ျဖီးတာေပါ့၊ ေမာင္ေတာ့္ကို လြမ္းလြန္းလို ့ ငိုေတာ့ ႏွာရည္ေတြထြက္လို ့ ႏွပ္ညွစ္ရလြန္းလို ့ ႏွာေခါင္းရွည္လာတာတို႔ ျခေတာင္ပို ့နားမွာ သြားငိုလို႔ မ်က္ႏွာျခကိုက္ဒါဏ္ရာရတာတို ့ လိမ္ညာေျပာတာေပါ့၊ တစ္ေန ့ က်ေတာ့ မရုပ္ဆိုးက မိဖုရားမေထြးေလး ယက္တဲ့ယကၠန္းစင္ ထိုင္ပီး မတတ္ပဲနဲ ့ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ လုပ္ေနေတာ့ ဗ်ိဳင္းကေလးက လာပီး ျပသတဲ့၊ မရုပ္ဆိုးက စိတ္တိုပီး လြန္းအိမ္နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ တစ္ခ်က္တည္း ေသျပန္ပါေရာကြယ္၊ ေသေတာ့ ဗိ်ဳင္းသားဟင္းခ်က္သတဲ့၊ မင္းသားေလး ကိုေကၽြးေရာ ဆိုပါေတာ့၊ မင္းသားေလးကေလ.. မစားဘူး၊ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သြား သြန္ပစ္ေခ် လို ့ေငါက္သတဲ့။
မနက္က်ေတာ့ အဲဒီ ဗ်ိဳင္းသားဟင္း သြန္ပစ္လိုက္တဲ ့ေနရာမွာ ဥသ်ွစ္ပင္ႀကီးတပင္ ထီးထီးႀကီး ေပါက္လာတာကိုး၊ လူေတြလဲ အရမ္းလာ လာ ႀကည့္ၾကသတဲ့၊ ဥသ်ွစ္ပင္ႀကီးနားမွာ အဖိုး နဲ ့အဖြား ႏွစ္ေယာက္ေနတဲ ့ အိမ္တလုံးလဲ ရွိသတဲ့၊ သူတို့က လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္တာဆိုေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ ့ လယ္ေတာဆင္းရတာေပါ့။ ညညတိုင္မွ ျပန္လာႀကတာ၊ တစ္ေန ့ေတာ့ ညဘက္သူတို ့ ျပန္လာတဲ့ အခါ သူတို့အိမ္မွာ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္းနဲ ့ ခ်က္ပီးျပဳတ္ပီးျဖစ္ေနတာ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေတြ ့ေနရသတဲ ့ကြဲ႕၊ အံ့ၾသလြန္းလို ့ အေၾကာင္းသိရေအာင္ လယ္ေတာ သြားဟန္ေဆာင္ပီး ေခ်ာင္းဖမ္းၾကေရာ၊ ဒီေတာ့မွ ဥသ်ွစ္သီးၾကီးထဲက မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာလွလွေလး တေယာက္ထြက္လာပီး ခ်က္တာ ျပဳတ္တာ ေလ်ွာ္တာ ဖြတ္တာ ျမင္ရပါေလေရာ တစ္ခါတည္း .. ေဟ့ မေျပးနဲ ့ဆိုပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိုင္းဖမ္းၾကတာေပါ့ ။ ဥသွ်စ္ပင္ၾကီးကိုလဲ ဓါးနဲ ့ တခါတည္း အျပီး ခုတ္ထစ္ ပစ္လိုက္ၾတတာ၊ အပင္ထဲ ျပန္မ၀င္နိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ အဲဒီေန႔ကစလို ့ အဖိုးအဖြားတို ့နဲ ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနလာၾကရာက ေရစက္က မကုန္ေလေတာ့ မင္းသားေလးနဲ ့ ျပန္လည္ ဆုံဆည္းရတာေပါ့ကြယ္၊ ဒီတခါလဲ မင္းသားေလးက ေတာကစား ထြက္လာတာပဲ ကြဲ႔၊ ဘုရင္ေတြက ဒီလိုပဲ ေတာလယ္ထြက္ပီး အေကာင္ပေလာင္ေတြကို အစမ္းပစ္ၾကခတ္ၾကတာေပါ့၊ ေရဆာလို ့ ေရ၀င္ေတာင္းရာမွာ အဖိုး ေပးေတာ့ လက္တုန္ေျခတုန္နဲ ့မို ့တဲ့၊ အဖြားေပးေတာ့ မ်က္ခမ္းစပ္မို ့လို ့တဲ့၊ မေသာက္ဘူး မင္းသားေလးက၊ မေထြးေလး ထြက္ေပးေတာ့မွ ေသာက္တာေပါ့၊ ေသာက္ရံု ဘယ္ကမလဲ ကြယ္ သူ့ မိဖုရားမွန္း သိသြားတာမို ့ မိဖုရားလက္ကို မလြတ္တမ္းဆြဲ ျပီး နန္းေတာ္ႀကီးကို ျပန္လာၾကတာေပါ့။
နန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မရုပ္ဆိုးကို ရာထူးကခ်လို ့ ကြက္မ်က္ပစ္တဲ့ အျပင္ မရုပ္ဆိုးရဲ ့ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းေတြ အားလုံး စဥ့္အိုးႀကီးတစ္လံုးမွာထည့္ ခ်ဥ္ဖတ္သိပ္ပီး သူ့အေမ့ဆီပို ့သတဲ့ ကြဲ႕၊ သူအေမက ငါ့သမီး ဘုရင္ကေတာ္ႀကီးျဖစ္လို ့စားရတာ စားၾက စားၾက နဲ ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြလဲ ေ၀ သူတို႔လဲ အ၀တုတ္ႀကတာေပါ့၊ မရုပ္ဆိုးရဲ ့ ညီမ အငယ္ေလးတေယာက္လဲ ရွိေတာ့ သူက အေမရယ္ အေမရယ္ ဒါကေလးက မမႀကီး လက္ကေလးနဲ ့ တူလိုက္တာ လို ့ေျပာေတာ့ ဟဲ့..ေတာက္တီးေတာက္တဲ ့ စားမွာ စားစမ္း၊ လို႔ ေငါက္သတဲ့ အဲဒါနဲ ့ သူတို ့တေတြ အားရပါးရ စားရင္း စားရင္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့မွ သူ႔သမီးရဲ ့ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကိုလဲ ေတြ႔ေရာ...အမေလး သမီးရဲ ့ ...ဆိုပီး တက္သြားလိုက္တာ ျပန္မက်ေတာ့ပါဘူး၊ တခါတည္းအသက္ပါသြားေတာ့တာကလား၊ အဲဒါေၾကာင့္ ..သူတပါးမေကာင္းႀကံ ကိုယ့္ကိုပဲ ျပန္ထိတယ္ဆိုတာ မွတ္ထားေနာ္ လို႔ ေမေမက ေျပာျပခဲ့တယ္။
လိပ္ကမၻာမႀကီးပံုျပင္မွာ “ငါ့သမီးေလး မေထြးေလး ေစ်းတင္ဖို႔” ေမေမေျပာျပတာ နားမလည္လို႔ “ေမေမ .. ေစ်းတင္တာဘာလဲပဲ” လို႔ ျပန္ေမးခဲ့ရေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မေထြးေလးရဲ႔ မိေထြးက အိပ္ယာေအာက္ထဲ မုန္႔ေလေပြထားလို႔ ဟုိဘက္၊ ဒီဘက္လွိမ့္တိုင္း ဂ်ဴိးဂ်ဳိးဂြ်တ္ဂြ်တ္ျမည္၊ အေမ့အရိုးေတြႀကိဳးရခ်ည္ရဲ႕ လို႔ ေမေမက ဆတ္ကနဲ ေက်ာေလးတြန္႔ျပၿပီး ေျပာတိုင္း၊ အဲဒီေနရာေရာက္တိုင္း တခိခိရယ္ေမာခဲ့ရေသးတာ၊ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးမွန္းမသိေသးသလို ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုတာေၾကာက္စရာႀကီး လူအသားေတြနဲ႔ လုပ္တယ္လို႔လည္းထင္ခဲ့မိေသးတယ္၊ အခုေတာ့လည္း ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုတာ ေမေမ အိမ္မွာႏွပ္ေလ့ရွိတဲ့ မုန္လာဥျဖဴခ်ဥ္ဖတ္ကအစ ကိုးရီးယားကင္မ္ခ်ီအဆံုး ခ်ဥ္ဖတ္ေတြအေၾကာင္း သိသြားၿပီ၊ ႀကိဳက္တတ္သြားပါၿပီ။
0 comments:
Post a Comment