တစ္ကိုယ္ေတာ္ဘ၀ကို အဆုံးသတ္တဲ့ေန ့

Photo from

အတၱလန္တစ္ သမုဒၵရာႀကီးကို တကုိယ္ေတာ္ ေက်ာ္ျဖတ္သူေတြထဲမွာ ကြ်န္မဟာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တယ္ဆိုတာ.လူေတြသိရင္ သူတို ့ ေမးခြန္းေတြ ဒလစပ္ ေမးခ်င္ေနေပလိမ့္မယ္။  အသက္၂၂ႏွစ္သာရွိေသးတဲ ့ ႏုႏုငယ္ငယ္ မိန္းခေလးတေယာက္က ၅.၈  မီတာရွည္တဲ ့ ေလွႀကီးကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္ၿပီး  ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ။ ရက္ေပါင္း၇၀ လုံးလုံး  လွဳိင္းေလကို ဘယ္လို သတၱိေတြနဲ ့ ခုခံ တြန္းလွန္ခဲ့သလဲ ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒုကၡသုခေတြ ဘယ္လို မ်ိဳး ခံႏွိဳင္ရည္ရွိခဲ ့သလဲ ဆိုတာေတြ သူတို ့ ေမးခ်င္ၾကေပလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ သမုဒၵရာကို ျဖတ္ေက်ာ္မယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကတည္းက  မိုဟာဗီသဲကႏၱာရမွာ ကီလိုမီတာ ၅၃၀၀ အထိ စက္ဘီးစီးက်င့္ခဲ့တယ္။ ကီလိုမီတာ အရွည္ ၅၂၃ အထိ အလက္ဂီးနီးျမစ္ႀကီးထဲမွာ  ကူးခတ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ က်ယ္ေျပာတဲ ့ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲမွာ တေယာက္တည္းရက္ေပါင္း၇၀  ေလွေလွာ္ထြက္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ၿငီးေငြ ့ဖို ့ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္ ဆန္လိုက္မလဲ။တခ်ိဳ ့က ေတြးမိၾကမယ္။ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ေစ …
၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃ရက္ေန့ ့မွာေတာ့  ဆီနီေဂါလ္ကမ္းေျခကေန ကြ်န္မ စထြက္ခဲ့တယ္။ 
အစစအရာရာလိုေလေသးမရွိ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္အထိ  လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကကြ်န္မကို ေစာင့္ႀကည့္ေနႀကတယ္ေလ။ သူတို ့ ကြ်န္မကို လိုအပ္ရင္ ကယ္တင္ဖို ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ ့..ကြ်န္မသြားဖို ့ရာထားတဲ ့  ခရီးရဲ ့ ေလးပံုတစ္ပံု ေလာက္ ကို ရက္ ၂၀အတြင္း  အေရာက္ ေလွာ္ခတ္္ႏိုင္ခဲ့ ၿပီ။

ဟုတ္ပါတယ္ ။ အဲဒီ ရက္ 20ျပည့္တဲ့ ဇန္န၀ါရီလ၂၂  ရက္ ေန ့မွာဘဲ ေကာင္းကင္ဟာ ညိဳေမွာင္လာတယ္။ၾကည္ၾကည္လင္လင္မရွိေတာ့ဘူး။တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေတြထူျပစ္လာတယ္။
ကြ်န္မက သာမညမဟုတ္ဖူးေလ။ ဆယ္လီဘရီတီ ဘဲ။ ကြ်န္မ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အားေပးလိုက္တယ္။
အတၱလန္တစ္သမုဒၵရာႀကီးထဲကို မေၾကာက္မရြ ံ့  ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း တိုး၀င္ခဲ ့ၿပီးမွေတာ့ ကြ်န္မ အေလ်ာ့ မေပးဘူး။ ဒါေပမဲ ့ … တေယာက္ထဲပါလားဆိုတဲ ့ အသိက ကြ်န္မကို ေျခာက္လွန့့္ေနတယ္။ ကြ်န္မကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ပင္လယ္ထဲမွာ  သီတင္းႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။  အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ကို ဆယ္နာရီ ထင္မိတယ္။ ေန့တိုင္း ေန့တိုင္း ထပ္ခါ ထပ္ခါ ။ စားလိုက္ ၊ ေလွာ္လိုက္ ၊ အိပ္လိုက္  ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေစာင့္ႀကည့္လိုက္ ၊ ေရျပင္ႀကီးကိုေငးႀကည့္လိုက္၊ ထပ္တလဲ လဲ ပါဘဲ ။
တူညီတဲ ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့  ။ အလာ..လား၊ ေန၀င္ခ်ိန္ တစ္ေန ့မွာေတာ့ .. မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီကေန  တခုခု ေရြ ့ေရြ ့လာေနတာျမင္ရတယ္ ။ တဒါဇင္ေလာက္မကတဲ ့ ေရလႊာျပင္ကို ခြဲၿပီး ထြက္လာတဲ ့ဆူးေတာင္ေတြ ကြ်န္မေလွဆီ လာေနတယ္။ အလိုေလး..ေလ ။အဲဒါ  ငါးမန္းေတြမ်ားလား။

Photo from

ကြ်န္မ တကိုယ္လုံး ေအးခဲ သြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္စိျပဴးထြက္္ေနေအာင္ႀကည့္ ရတယ္။ 
သူတို ့ ကြန္မေလွဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။ ေလခြ်န္သံလို  တိုးတိုးညွင္းညွင္းအသံ ေပးေနတာကိုလဲ  ကြ်န္မႀကားရတယ္။
ေအာ္ … ငါးမန္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ..  လင္းပိုင္ေတြ ။
သူတို ့ ကြ်န္မေလွကို ၀ိုင္းၿပီး…ေရွ ့ကို တိုးတိုးလာတယ္။ သူတို ့ ေပ်ာ္ပြဲသဘင္ က်င္းပေနတာ။ကြ်န္မကို သက္သက္ ကူညီေနတာ ျဖစ္မယ္။ ကြ်န္မ အားရွိ ပါးရွိ ေလွကို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္  အျပင္းေလွာ္ခတ္လိုက္တယ္။ လင္းပိုင္ေတြ ၀ိုင္းပတ္ၿခံရံၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူတို့ကို ၾကည့္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ ့ ။ ေမ်ာက္ပန္းလွန္ေနသလိုဘဲ ။သူတို ့ခႏၵာကိုယ္ေတြ ေျမာက္တက္ေနတယ္။
ကြ်န္မနေဘးကေန ေရေပၚကို ခုန္ ခုန္ေနႀကတာ ။ ေရေတြ ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ဖြာဖြာ ထြက္သြားတယ္။ ေအာ္ သူတို ့ ကြ်န္မေလွနဲ ့ ကစားေနၾကတာကိုး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မရဲ ့ေလွက လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ ေပ်ာက္ သြားတာေပါ့။  ဒါေပမဲ ့ ကိစၥမရွိဘူး၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္မ အခက္အခဲ မရွိ ျပန္ရွာႏိုင္ပါတယ္။

အိုေကပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ ့ ကြ်န္မ ၄၅၃၃ ကီလိုမီတာကို ေရာက္ခဲ ့ပါတယ္။မတ္လ ၁၄.. ရက္ေပါင္း၇၀ ျပည့္အၿပီး ၅နာရီ အႀကာမွာဘဲ   ေတာင္အေမရိကတိုက္  ဂူယာနာ ကမ္းေျခကို ထိေတြ ့မိရပါၿပီ။  ကြ်န္မရဲ ့ ခရီးစဥ္ဟာ ကမၻတ၀ွမ္းက ေသာက္သုံးေရ ျပတ္လပ္မွဳကို ေဒၚလာ၇၀၀၀၀ ေထာက္ပ့ံႏိုင္ရန္  Blue Planet Run Foundation  အတြက္ ရံပံုေငြ ေကာက္ခံ ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ ့ ခရီးစဥ္ဟာ ျပီးျပည့္စံုခဲ့ပါတယ္။ အားကစားသမားမ်ားရဲ ့စြမ္းရည္ဟာ သည္းခံႏိုင္ျခင္းပါဘဲ။  ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ ့ လ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသလိုပါဘဲ ။ အေတြ ့အႀကံဳ ေတြက ထိတ္လန့္ေၾကာက္ရြံ ့မွဳကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေပမဲ့  ေနရယ္ လွဳိင္းရယ္ ရာသီဥတုရယ္ အားလုံးကို ႀကံ ့ႀကံ ့ခံ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။   လင္းပိုင္ေလးေတြကေတာ့  ကြ်န္မ ဘ၀အတြက္ ကြ်န္မရဲ ့ ေန ့ေတြအတြက္ အားေဆးျဖစ္တယ္ဆိုတာ အထူးေျပာဖို ့မလိုပါဘူး။       ။

Florist

Source : Readers Digest Feb 2011 : The day I stopped being lonely by Katie spotz