အေတာင္အလက္စံုတဲ့ေန႔

အဲဒီတစ္ေန႔က အေမႊးေလးေတြမစံုမလင္ က်ဳိးတို႔က်ဲတဲ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း၊ ငွက္မဲေလးတစ္ေကာင္ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ နဲေရွာ ယူလာတာေပ့ါ။ အျပင္ကျပန္လာတဲ့နဲေရွာက စကၠဴပံုးေလးကို ရင္ဘတ္ဆီမွာ ေပြ႕ထားၿပီး အိမ္ခန္းထဲ၀င္လာတယ္။ သူ ဖြင့္ျပတယ္။ “ဒီမွာၾကည့္ပါဦးတဲ့” အိုး သနားစရာ ေခါင္းနဲ႔ လည္ပင္းတစ္၀ိုက္မွာ အေမႊးေလးေတြမရွိရွာဘူး။ ရင္ဘတ္ေနရာဆီမွာလည္း ေျပာင္သလင္းခါလို႔၊ ရင္ဘတ္ေလးက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္၊ မ်က္လံုးေလးက ျပဴးျပဴးျပာျပာ။ သူ ဘာေတြမ်ား ထိတ္လန္႔ေနပါလိမ့္။ ကၽြန္မ က ဘာငွက္လည္း ေမးလိုက္ေတာ့ ခိုေလးေလတဲ့။ နဲေရွာကေျဖတယ္။ “အသိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်ေနတာထင္ပါရဲ႕ကြာ၊ စၾကၤန္လူသြားလမ္းမွာ က်ေနတာ။ လူေတြကျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားပါဘိနဲ႔။ အျမဲအလ်င္လိုေနၾကတဲ့လူေတြက ခိုေသးေသးတစ္ေကာင္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘူးကြဲ႕၊ ကိုယ္ေတာ့မေနႏိုင္လို႔ အနားက အသိဆီက ကတ္ပံုးတစ္ခုေတာင္းၿပီးထည့္လာတယ္ကြာ၊ မဟုတ္ရင္ သူေသသြားလိမ့္မယ္” တဲ့။

ကၽြန္မ သနားၾကင္နာစြာ ေခါင္းေလးကို တို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေနာက္ကိုဆုတ္ေျပးတယ္။ ကတ္ပုံးေသးေသးေလးထဲမွာ ရသေလာက္ လွည့္ပတ္ေျပးေနေတာ့တာေပါ့။ “မေၾကာက္နဲ႔၊ မေၾကာက္နဲ႔ ငါ သာသာေလးတို႔ၾကည့္ရုံပါ” လို႕ ေျပာလည္း သူကေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာပါပဲ။

သူ႕ရဲကိုယ္ေလးက ခါယမ္းေနတယ္။ လမ္းလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မေလွ်ာက္ႏိုင္ရွာဘူး။ သူ႔ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ေလးေတြ ေျခေထာက္မသန္တာလား၊ ငယ္ေသးလို႔လားေတာ့ ကၽြန္မလည္းမသိႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အစာေကြ်းၾကည့္ၾကတယ္။ ဘီစကစ္ကို ႏြားႏို႔မွာစိမ္ၿပီး ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ဘီစကစ္ေလးေတြ ခြံ႔ေကၽြးတယ္။ “လက္ေခ်ာင္းထိပ္မွာ စုကိုင္ၿပီး အေပၚကေန နဲနဲေျမွာက္ၿပီး ေကၽြးမွ သူက အေမက အစာခြံ႔တယ္လို႔ ထင္မွာ” လို႔ အစာခြံ႕ေကၽြးေနရင္းနဲ႔ နဲေရွာက ေျပာတယ္။ “ရွင္က ဘယ္လိုသိေနရတာလဲ” ကၽြန္မကေမးတာေပါ့။ နဲေရွာက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ပဲ “မေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီလို ထင္တာပါပဲကြာ”လို႔ ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္မလက္ေပၚ တင္ထားၿပီး သူက အစာခြံ႔တယ္။ ငွက္မဲေလးက ေျခေခ်ာင္းေကြးေကြးေလးနဲ႔ ကၽြန္မလက္ကို တြန္းကန္ၿပီး အစာကို စုပ္ယူတယ္။ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ဘီစကစ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြကေန ႏြားႏို႕အရည္ကို စုပ္ယူတာပါ။ ႏႈတ္သီးခၽြန္ေလးမုန္႔ေတြထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ႏႈတ္သီးေအာက္ေလးက တလႈပ္လႈပ္၊ လည္ေခ်ာင္းေလးက တလႈပ္လႈပ္ အရည္ကိုစုပ္တယ္။ အစာတစ္ခါေကၽြးၿပီးရင္ ဘီစကစ္ေတြက ႏႈတ္သီးတစ္၀ိုက္ ဦးေခါင္းတစ္၀ိုက္မွာ ေပက်ံေနတာပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕အေမႊးေလးေတြက ထပ္ၿပီးကၽြတ္ေတာ့ဦးေတာ့မွာမို႔ ေသခ်ာ မသန္႔ရွင္းေပးႏိုင္ပါဘူး။ မုန္႔ေတြသန္႔ရွင္းေပးရင္ အေမႊးေလးေတြကပါ ကၽြတ္ထြက္ကုန္ေတာ့မွာ။ ၿပီးေတာ့ လက္တစ္၀ါးအျမင့္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ အဲဒီကတ္ထူပံုးေလးထဲမွာပဲ အ၀တ္ထူပြပြေလးခင္းၿပီး သူ႔ကို ထည့္ထားလိုက္တယ္။ မပ်ံတတ္ေသးေတာ့ ကတ္ထူပံုးေလးထဲမွာပဲ ၿငိမ္ေနရွာတာေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို အစာေကၽြးၿပီး သန္႔ရွင္းေပးရင္းနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ႀကိဳးေတြရစ္လိမ္ၿပီး ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုခ်ည္တုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနတာ။ ဂုန္ေလွ်ာ္ႀကိဳးေတြလို၊ အမွ်င္ေတြက အမ်ဳိးစံုပဲ၊ ေစးကပ္ေနတာပဲ။ “ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ရပါလိမ့္ေနာ္ အမွ်င္ေတြကလည္း” ကၽြန္မ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိေတာ့ နဲေရွာကေတာ့ “သူ႔အေမက အသိုက္လုပ္ေတာ့ ေတြ႔ကရာေကာက္ယူလာလားမသိပါဘူး” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ခိုေတြက အသိုက္လုပ္တတ္သလား ကၽြန္မလည္း မသိပါဘူး။ ကတ္ေက်းေသးေသးေလးယူၿပီး ကၽြန္မတို႔ အမွ်င္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္ၾကည့္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ျဖဴ၀ါ၀ါခပ္ညစ္ညစ္အေရာင္နဲ႔ ခိုေလးရဲ႕ေျခေခ်ာင္းေတြက ေစးကပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးမွ်င္ေတြနဲ႔အေရာင္အေသြးတူေနတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ကတ္ေက်းနဲ႔ ညွပ္မိမွာ ေၾကာက္လိုက္ရတာ။ နဲေရွာက ခိုေလးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေပးတယ္။ ခုိမဲေလး .. သူေလးကေတာ့ မသိရွာဘူး၊ သူအႏၱရာယ္ေတြ႔ေနၿပီလုိ႔ပဲ ထင္ေနေရာ့သလား၊ အားကုန္ရုန္းကန္တယ္။ “စီး စီး စီး” ဆိုတဲ့ အသံစာစာေလးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မပဲ ဒီႀကိဳးေတြကို ရွင္းေပးရေတာ့မွာ။ နဲေရွာမ်က္လံုးကလည္း အနီးမႈန္တယ္။ ကၽြန္မက အေ၀းမႈန္ေပမဲ့ အနီးကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္တာကိုး၊ ေနာက္ဆံုး ဘုရားတရားအာရုံျပဳၿပီး ႀကိဳးတစ္ခုစီ ကတ္ေက်းနဲ႔ ျဖတ္ထုတ္ရေတာ့တယ္။ ႀကိဳးမွ်င္ေတြ တစ္ခုစီ .. တစ္ခုစီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကတ္ေက်းနဲ႔ ကိုက္ျဖတ္တယ္။ ႀကိဳးမွ်င္တစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားးတိုင္း ခိုေလးရဲ႕ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ပိုၿပီးလႈပ္ရွားလာတယ္။ ေနာက္ထပ္ .. ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးမွ်င္ေတြကိုက္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ ထင္ထားတာထက္ကို ျမန္ျမန္ေလးပဲ ႀကိဳးေတြရွင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳးေတြအားလံုးရွင္းသြားတာေတာင္မွ ခိုေလးရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းၾကားအသားေတြမွာ အရာေတြက ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးရွိေနေသးတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ေလးေတြ ပုံမွန္အတိုင္းလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ကိုယ္ေလးလိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ေလွ်ာက္ေနရတုန္းပဲ။ သူ႕ကို “ပီဂ်ီလို႔ ေခၚမယ္။ ခိုေတြကို ပီဂ်ီယြန္လို႔ ေခၚတာဆိုေတာ့ သူ႔ကို ပီဂ်ီလို႔ပဲ နာမည္ေပးလိုက္မယ္” ကၽြန္မ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပးထားတဲ့နာမည္က ေခၚလို႔ေတာ့အေကာင္းသားပဲ။ ပီဂ်ီ ပီဂ်ီ။ ကၽြန္မ ထပ္ခါထပ္ခါေခၚၾကည့္တယ္။ ခိုေလးကေတာ့ သူ႔နာမည္ကို ဂရုမျပဳအားပါဘူး၊ လြတ္လပ္သြားတဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရွာတယ္။

တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကတ္ပုံးေလးထဲကေန ခုန္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားလာပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ပီဂ်ီေလး လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ နဲေရွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတာေပါ့။ ပ်ံသန္းဖို႔ေတာင္ ႀကိဳးစားလာၿပီ။ ကတ္ပံုးေလးထဲကေနလည္း ခုန္ထြက္လာႏိုင္ၿပီ။ အခန္းထဲမွာပဲ ပီဂ်ီအတြက္ေနရာေလးတစ္ေနရာလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ပီဂ်ီက တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အထိကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို မရင္းႏွီးေသးပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ ပီဂ်ီအနားသြားလိုက္ရင္ သူက အသံစာစာေလးေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးတယ္။ တစ္ရက္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္မကလည္း စာကို ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေရးတယ္။ ခံုမွာထိုင္ေရးတယ္။ အိပ္ရာထဲ ေမွာက္ရက္ေရးတယ္။ ၾကမံ္းျပင္ေပၚထိုင္ေရးတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ေရးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုင္စရာအခင္းဖံုထူထူနဲ႔ ထိုင္မွ၊ မဟုတ္ရင္ ၾကမ္းျပင္က ေတာ္ေတာ္ေအးလာတတ္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မေဘးနားကို မ၀ံ့မရဲတိုးကပ္လာၿပီး အခင္းေပၚကိုလာထိုင္ပါတယ္။ အခင္းက အေမႊးပြပြဆိုေတာ့ ေႏြးလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ထိုင္တာမွ ကၽြန္မကို သူ႕အေတာင္ပံေလးနဲ႔ ထိကပ္ၿပီးလာထိုင္တာပါ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလႈပ္ျဖစ္ဘူး လႈပ္လုိက္ရင္ ပီဂ်ီလန္႔သြားမွာစိုးတာနဲ႔ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္မကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ နဲေရွာကိုလည္းမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ မေၾကာက္တဲ့အျပင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို နီးနီးကပ္ကပ္ေနခ်င္လာတတ္ပါတယ္။ နဲေရွာ ပုခံုးေပၚမွာတက္ထိုင္တယ္။ ေျခေခ်ာင္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ တို႔ဆိတ္ၿပီး စူးစမ္းလာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေနရင္ ေပါင္ေပၚကိုတက္ထိုင္တယ္ ရင္ခြင္ထဲ၀င္ထိုင္တယ္။ လက္တေကာက္ေကြးထဲမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းကိုကိုယ္ထဲတိုး၀င္ဖြက္ထားၿပီးအိပ္တတ္လာတယ္။ နဲေရွာကလည္း ကရိကထခံႏိုင္ပံုမ်ား ကၽြန္မေတာင္အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ ပီဂ်ီက ပုခံုးေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္အက်ႌလဲတာ ပီဂ်ီကိုေအာက္မခ်ပဲ အက်ႌ ရေအာင္လဲပါတယ္။ ပီဂ်ီကလည္း ေျခေခ်ာင္းေလးေတြေျမွာက္ေျမွာက္ၿပီး ေရႊ႕ေပးတယ္။ အက်ႌလဲၿပီးတဲ့အထိ ပုခံုးေပၚက လံုး၀မဆင္းပါဘူး။ သူအိပ္တဲ့ေနရာေလးမွာ အခန္းဆီးေလးကာေပးထားတယ္။ ညအိပ္ၿပီဆို မီးမွိတ္ၿပီးလို႔ အခန္းဆီးခ်ထားေပးလိုက္ရင္ သူလည္း ၿငိမ္ၿပီးအိပ္ေတာ့တယ္။

မိုးလင္းတာနဲ႔ အခန္းဆီးေလးၾကားထဲက ေခါင္းတိုးထြက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အိပ္ရာေပၚခုန္တက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ရာက မထမခ်င္း သူလည္း အိပ္ရာေပၚမွာပဲ လူေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ သြားေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မက ပီဂ်ီေရ .. ပီဂ်ီေရ ေခၚလြန္းေတာ့ သူ႔နာမည္ေခၚမွန္းလည္း ေနာက္ေတာ့သိလာပါၿပီ။ ပီဂ်ီေရ ဆိုတာနဲ႔ေျပးလာေတာ့တာပဲ။ အစားကိုလည္း ခြံ႔စရာမလိုေတာ့ဘူး။ သူ႔ဘာသာ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ေကာက္ယူစားတတ္လာၿပီ။ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြေသးေသးေလး ဖဲ့ၿပီးခ်ေကၽြးတယ္။ သိပ္သိသာတယ္။ ခ်ိစ္ကို အလြန္ႀကိဳက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔ ဘီစကစ္ေလးေတြ ဖဲ့ခ်ေပးရင္ မေအာ္ဘူး။ သိပ္မငံတဲ့ခ်ိစ္အျဖဴေလးေတြ ဖဲ့ၿပီးခ်ေပးရင္ အေတာင္ပံေလးကို စြင့္ၿပီး ကိုယ္ကိုရမ္းရမ္းၿပီး တစာစာေအာ္ၿပီး စားလိုက္တာ။ ခဏေလးနဲ႔ အမ်ားႀကီးပဲ ကုန္တယ္။ နဲေရွာကေတာ့ ခ်ိစ့္ေတြက ငံေနေတာ့မေကၽြးေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ သူႀကိဳက္တာေလး ေကၽြးခ်င္ေတာ့ စားသေလာက္ေကၽြးတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေစ့အဆံေလးေတြ က်ိတ္ၿပီး ေကၽြးတယ္။ ေနာက္ ေျမပဲဆန္လည္းႀကိဳက္လာတယ္။ ခ်ိစ္ေတာင္ မစားေတာ့ဘူး။ ခ်ိစ္အ၀ါလည္း သိပ္မစားေတာ့ဘူး။ ေျမပဲဆန္ကို ပိုစားလာတယ္။ အေမႊးေလးေတြ က်ဲက်ဲေလးျဖစ္ေနေတာ့ ပီဂ်ီရဲ႕ နားေပါက္ေလးက အတိုင္းသားျမင္ေနရတာ အသည္းယားစရာေကာင္းလိုက္တာ။ မ်က္လံုးနဲ႔ နီးနီးေလးပဲ တြင္းေပါက္ေလး၊ အ၀လည္းေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီေတာ့မွ ခိုေတြရဲ႕နားေပါက္ေလးကို ျမင္ဖူးေတာ့တာ။ ကၽြန္မစာရိုက္ေနၿပီဆို လက္ပ္ေတာ့ေပၚscreen ေပၚတက္ထိုင္ၿပီး ကၽြန္မကို ေရွ႕ကေန ၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ကီးဘုတ္ခလုတ္ေတြလည္း သိပ္သေဘာက်ပံုရတယ္။ ႏႈတ္သီးနဲ႔ တေဒါက္ေဒါက္ႏွိပ္ေတာ့တယ္။

တစ္ခါ ဂ်ီေတာ့ခ္၀င္ထားလ်က္ႀကီး သူကကီးဘုတ္ေပၚတက္၊ ခလုတ္ေတြကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ ဆိတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ nick ကုိ ႏွိပ္မိၿပီး call ခလုတ္ပါႏွိပ္မိကုန္ေရာ။ စာလံုးေတြကလည္း ေပါက္ကရေတြေပၚကုန္၊ ဟုိဘက္က သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ လွမ္းေမးတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ပီဂ်ီ ကီးဘုတ္ေပၚတက္ေနတာလို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္လိုက္တာ။ အျပင္ကျပန္ေရာက္လို႔ ညေနညေန အခန္းထဲမွာဆို သူ ပါထားတာေတြ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လိုက္သိမ္းရတာ၊ လိုက္ရွင္းရတာ မလြယ္ပါဘူး။ နဲေရွာက ပီဂ်ီကို ဂရုစိုက္လိုက္ပံုမ်ား သူပါထားတာၾကည့္ၿပီး ေနေကာင္းမေကာင္းေတာင္ သတိထားေနေသးတယ္။ အရည္ေတြႀကီးပဲပါရင္ ခ်ိစ္ေတြသိပ္မေကၽြးဖို႔ ကၽြန္မကို ေျပာေတာ့တာပဲ။ ပီဂ်ီ ေရေဆာ့ခ်င္တာ ကၽြန္မ သတိထားမိတာက သူ႔ေရခြက္ေလးကို ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ ထိုးထည့္ၿပီးေသာက္ေနရာက ေခါင္းတစ္ခုလုံးခြက္ထဲကို ႏွစ္ပစ္လိုက္တဲ့ေန႔ေပါ့။ ေရခြက္ကေမွာက္သြားေရာ ဖိတ္က်ေနတဲ့ေရေတြထဲမွာ ကိုယ္ကိုခါၿပီးလူးလိုက္ အေတာင္ပံျဖန္႔ၿပီး ေရစက္ေတြထဲႏွစ္လိုက္လုပ္ၿပီး သူေရေဆာ့လို႔ အားရသြားေတာ့ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးရမယ့္ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာ adapter ေပၚမွာတက္ၿပီးထိုင္ေနတတ္တယ္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ တစ္ခါေလာက္ လင္ပန္းေလးထဲေရထည့္လာၿပီး ခ်ထားေပးရင္ အဲဒီလို ေဆာ့တတ္လာတယ္။ အေတာင္ပံတစ္ဘက္စီလည္း ေျမွာက္ထားေပးတတ္တယ္။  အေတာင္ပံၾကားထဲ ေရစက္ေလးေတြထည့္ေပးရင္ သေဘာက်တယ္။

ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနႏိုင္တယ္ပဲေျပာေျပာ ခိုေတြရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း ေနႏိုင္မွလည္း သူ႔အတြက္ေကာင္းမွာ။ ပီဂ်ီ အေတာင္အလက္စံုၿပီး ေကာင္းေကာင္းပ်ံႏိုင္ေတာ့ ကတ္ပံုးေလးထဲထည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အျပင္ကို ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ခိုေတြရွိတဲ့ေနရာမွာ သူ႔ကို ခ်ထားေပးေတာ့ ပထမဆံုးအျပင္ေခၚသြားတဲ့ေန႔က ပီဂ်ီတစ္ကိုယ္လံုးကို တုန္ေနတာပဲ။ အျပင္က လူေတြ၊ ခိုေတြအမ်ားႀကီးကို ေၾကာက္ေနရွာတာ။ နဲေရွာရဲ႕ ပုခံုးေပၚကမဆင္းဘူး။ နဲေရွာက ပုခံုးေပၚကေန ေအာက္ကိုခ်ေပး ပုခံုးေပၚျပန္တက္လိုက္၊ ေခါင္းေပၚျပန္တက္လိုက္နဲ႔။ လက္ဖမိုးေလးသူ႔ေရွ႕ကိုထားေပးလိုက္ရင္ သူ႔ကိုေခၚမွန္းသိတယ္။ လက္ဖမိုးေပၚ ေျခေထာက္လွမ္းၿပီးတက္လာပါတယ္။  နဲေရွာက ပီဂ်ီကို လက္ဖမိုးေပၚေခၚလာၿပီး အပင္ခပ္ျမင့္ျမင္ေပၚတင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ခပ္ေ၀းေ၀းက ခံုတန္းမွာ သြားထိုင္ေနေတာ့ ပီဂ်ီချမာ အလန္႔တၾကားျဖစ္ၿပီး အနားက ကေလးေလးလက္ဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ သားအဖဆီ ပ်ံေျပးတယ္။ ကေလးေခါင္းေပၚကို တက္နားမလိုလုပ္ေတာ့ ကေလးရဲ႕အေဖက စိတ္ပူၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လိုက္ေရာ။ ပီဂ်ီကိုေတာ့ မထိပါဘူး။ နဲေရွာက ဆတ္ခနဲ ပီဂ်ီဆီထေျပးတယ္။ ကၽြန္မမွာ သူ႕ကိုေတာင္ သတိေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ပီဂ်ီေဇာနဲ႔ရန္ေတြ႕မွာစိုးလို႔။ :D ကၽြန္မမွာ ပီဂ်ီကိုလည္း သနား၊ လူေတြက ၾကည့္ေတာ့ ရွက္ေတာင္ရွက္မိသလိုပဲ။ လူေတြကလည္း ပီဂ်ီက ကၽြန္မတို႔အနားက မခြာေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြကလာၾကည့္နဲ႔ တကယ္ပဲ ရွက္ေတာင္ရွက္မိခဲ့ေသးပါတယ္။ စိတ္ေတြလည္း ေလးသြားလိုက္တာ။ ခိုေတြရဲ႕သဘာ၀အတိုင္းႀကီးမလာရပဲ လူေတြနဲ႔ပဲ ေနလာရေတာ့ သူ ဘယ္လို အျပင္မွာေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေတြးၿပီးပူမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေဆာင္း၀င္လာေတာ့မယ္။ ေဆာင္းတြင္းမတိုင္ခင္ သူ အျပင္မွာ သဘာ၀အတိုင္းရွင္သန္ႏိုင္မွျဖစ္မွာ။

အားလပ္ရက္ေတြ ရြာကအိမ္ကိုသြားျဖစ္ၾကရင္လည္း သူ႔ကို ေခၚသြားရေသးတယ္။ ရြာကအိမ္မွာကလည္း ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာလိုက္တာနဲ႔ အိမ္နားက ေခြးႏွစ္ေကာင္ ဘေရာင္းနီနဲ႔ ဘလက္ကီ(ကၽြန္မေပးထားတဲ့နာမည္ေတြ) ကအေျပးေရာက္လာတာ၊ မာ့ခ်္ကာဆိုတဲ့ ေၾကာင္ေရာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပီဂ်ီကို လႊတ္မထားရဲဘူး။ ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ထားရေသးတယ္။ ညဆိုရင္ေတာ့ ပီဂ်ီက ေအာက္ထပ္က စင္ေလးေပၚမွာ တက္အိပ္တယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္ကို တက္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ကၽြန္မတို႔ အိပ္ရာမထမခ်င္း သူကလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုယ္ေပၚတေတာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕။  ျခံထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္လည္း သူက နဲေရွာပုခံုးေပၚ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကၽြန္မ ပုခံုးေပၚကေန သြားသမွ်ေနရာ အကုန္လိုက္တယ္။ ေခါင္းကလည္း ေငါက္ဆတ္ ေငါက္ဆတ္နဲ႔၊ သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္မက သစ္ပင္ကအေခါက္ေလးေတြ လက္နဲ႔ ခြာျပရင္ သူကလည္း ကၽြန္မလုပ္သလို အေခါက္ေလးေတြႏႈတ္သီးနဲ႔ ဆိတ္ၿပီးခြာတယ္။ ကၽြန္မ ခြာတဲ့ေနရာကိုပဲ ေခါင္းေလး ေရွ႕တိုးတိုးၾကည့္ၿပီး လိုက္လုပ္တတ္တယ္။ ပီဂ်ီ ႏႈတ္သီးနဲ႔ နာေအာင္ဆိတ္တတ္လာတဲ့တစ္ေန႔ကေတာ့ … စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ေအာ္ … ငါကေတာ့ ဂရုစိုက္လိုက္ရတာ သူက နာေအာင္ဆိတ္ရက္ပါလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။ အဲဒီေန႔က ခံုမွာထိုင္ေနရင္း ေျခေထာက္ေအာက္ခ်ထားတာ ကၽြန္မေျခေထာက္ကလည္း အၿငိမ္မေနပဲလႈပ္ေနေတာ့ ပီဂ်ီ မ်က္စိထဲ ရႈပ္လာသလားမသိပါဘူး။ ေျပးၿပီး ႏႈတ္သီးနဲ႔ ဆိတ္ပါေလေရာ။ ဆိတ္တာမွ အားကုန္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ဆိတ္တာ။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီေန႔က နဲေရွာကိုပါ စိတ္ဆိုးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး စိတ္ေကာက္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ နဲေရွာကေမးေတာ့ ပီဂ်ီဆိတ္လို႔ ဆိုၿပီးေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကာၾကာ စိတ္မဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ သဘာ၀ေၾကာင့္ပဲေနမွာဆိုၿပီး သနားစိတ္၀င္ရတာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသား ပီဂ်ီစိတ္ဆိုးပံုက "အြက္ အြက္ .. ငါ ငူး ... ငါငူး .. လုိ႔ေအာ္၊ ေျခေထာက္ေတြ ေပါက္ဆတ္ေပါက္ဆတ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လည္လွည့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ သူစိတ္ဆိုးတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ေျခေထာက္ေလးနား လက္ဖမိုးေလးသြားထားေပးရင္ အရင္ကလို အသာတၾကည္ခုန္တက္မလာေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆိုးၿပီး ႏႈတ္သီးနဲ႔ လွမ္း လွမ္းဆိတ္တတ္လာတယ္။

ပီဂ်ီ ကို ပထမဆံုး ခိုေတြနဲ႔ ခ်ထားေပးတဲ့ေန႔ကဆို ခိုအုပ္ေတြနဲ႔ မေရာပဲ ခပ္ေ၀းေ၀းကေနပဲ ကိုယ္ကိုရို႕ၿပီးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ခိုေတြ အနားလာရင္ ပီဂ်ီက ေရွာင္ေပးလိုက္ေရာ။ ကၽြန္မတို႔က ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ ပီဂ်ီအနား ဖဲ့ခ်ေပးရင္ တျခားခိုေတြအလုအယက္ အစာလုၾကတဲ့အခါ ပီဂ်ီကေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ႔ ဖယ္ေပးလိုက္တာခ်ည္းပဲ။ ပီဂ်ီတစ္ေကာင္တည္းပဲ ေယာင္လည္လည္ေလး။ ကိုယ္ကို ဘယ္ဘက္ရို႕လိုက္ ညာဘက္ရို႕လုိက္၊ လည္ပင္းဆန္႔ထုတ္ၿပီး အလန္႔တၾကားၾကည့္လိုက္နဲ႔ ပီဂ်ီကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြမ်ား၊ ဟိုး ငယ္ငယ္က .. ကၽြန္မ မူႀကိဳေက်ာင္း စတက္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြထဲ ကၽြန္မကိုကၽြန္မျပန္ျမင္ရသလိုလို။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေၾကာက္၊ ဆရာမကိုေၾကာက္၊ အိမ္ကလူမဟုတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရဲ မဆိုရဲ၊ အျမဲေၾကာက္ေနခဲ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းလည္း သိပ္မ်ားမ်ား မရွိခဲ့ျပန္ဘူး။ ပီဂ်ီလည္း သူ႔အေဖာ္ခုိေတြနဲ႔ အစာရွာတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ရတာလည္း ကၽြန္မငယ္ငယ္က  ေက်ာင္းစတက္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြလိုေနမွာပါပဲ။ ပီဂ်ီလည္း က်င့္သားရသြားရင္ ခိုေတြနဲ႔ အတူ ေနတတ္စားတတ္သြားမယ္ထင္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္မလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္၊ ေနတတ္လာခဲ့တာပဲေလ။

ပီဂ်ီကို အိမ္နားက ခိုအုပ္ထဲထားခဲ့ၿပီး ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့မေတြ႔တာနဲ႔ အိမ္နားတစ္၀ိုက္ ခိုေတြၾကားထဲလိုက္ရွာၾကေသးတယ္။ မေတြ႔မခ်င္း စိတ္ေတြပူၾကေရာ၊ နဲေရွာေရာ ကၽြန္မပါ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး၊ နဲေရွာကလည္း ေျပာတယ္။ “ကိုယ္တို႔ေတြ .. ပီဂ်ီကိုတြယ္တာတတ္လြန္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးကြာ” တဲ့။ ဟုတ္တယ္ .. သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ခိုအုပ္ေတြထဲမွာ အျမီးေလးက်ဲက်ဲ မ်က္လံုးေပၚမွာ အျဖဴစက္ေလးနဲ႔ ေယာင္လည္လည္ခုိေလးကို ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ပီဂ်ီေရ .. ပီဂ်ီေလးေရ လို႔ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းေလးက ပိုဆန္႔လာၿပီး နားစြင့္တယ္။ ေခါင္းကို ဘယ္ညာေစာင္းၾကည့္ၿပီး အေတာင္ပံေတြခတ္လို႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ပ်ံၿပီး နဲေရွာပုခုံးေပၚတက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ဓါတ္ေလွကားထဲ၀င္လည္း နဲေရွာပုခံုးေပၚမွာပဲ ေခါင္းဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္လာတတ္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေန သူ အျပင္ကို ပ်ံသြားတယ္။ ခိုအုပ္နဲ႔ သြားၿပီး ေရာေႏွာဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ညေနက်ရင္ အိမ္ေအာက္နားမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ေတြ႔ရတယ္။ သူ ပ်ံခဲ့တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ကို မမွတ္မိေသးပါဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ျပာယာခတ္ေနၿပီ။  ျပတင္းေပါက္ဆီသြားတယ္။ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ အိမ္ခန္းထဲၾကည့္လိုက္ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လိုက္နဲ႔၊ ေနာက္ျပဴတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ဆီကူးတယ္။ အဲဒီမွန္တံခါးကေန အခန္းထဲကို အၾကာႀကီးပဲၾကည့္ေနလိုက္တာ၊  ၿပီးေတာ့ နံရံေတြကိုလည္း ႏႈတ္သီးနဲ႔ ဆိတ္လို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ပီဂ်ီပံုစံက ထူးဆန္းလိုက္တာလို႔ေတာ့ ထင္မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ပ်ံသြားၿပီးေတာ့ ညေန ကၽြန္မအျပင္ကျပန္ေရာက္ ေရခ်ဳိးေနတဲ့အခ်ိန္ နဲေရွာက ပီဂ်ီျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ အားရ၀မ္းသာလာေျပာတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ခဏေနရင္ ေအာက္မွာ သြားရွာေခၚမယ္လို႔ စဥ္းစားထားၾကတာ။ တကယ္ပဲ ပီဂ်ီက သူ႔ဘာသာ ျပန္လာတတ္ေနၿပီပဲ။ အခန္းထဲေျပးၾကည့္ေတာ့ ပီဂ်ီက သူ႕အႀကိဳက္ေျမပဲဆန္ေတြ  အဆက္မျပတ္စားေနလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေရေသာက္ၿပီး ဗီရို အျမင့္ေပၚတက္ေနပါတယ္။ ေမွာင္ရင္ေတာ့ သူလည္း အိပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အျပင္ထြက္လည္၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ခိုအုပ္လွည့္လည္ေလ့လာေရးသင္တန္းသြားၿပီးရင္၊ ေနပူလာၿပီဆို အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး အစာစားတယ္။ ေရေသာက္ၿပီး တေရးတေမာအိပ္၊ ေနနည္းနည္းေအးရင္ အျပင္တစ္ခါထြက္သြားျပန္ေရာ ညေန မေမွာင္ခင္ ျပန္လာတယ္။ အဲဒီလိုေလးပဲ ပီဂ်ီရဲ႕ တစ္ေန႔တာလည္ပတ္မႈက သူ႔ဘာသာဟုတ္ေနတာပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ကလည္း ျပတင္းေပါက္ကို အျမဲဖြင့္ထားေပးရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ေတာ့။ ျပတင္းေပါက္ဆိုတာဖြင့္လို႔မွ မရတာေလ။ ႏွင္းေတြက်ရင္ အျမဲပိတ္ထားရတာမဟုတ္လား။ ပီဂ်ီ နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုေနရမလဲ။ ကၽြန္မေတာ့ အခု စဥ္းစားၾကည့္လို႔မရေသးဘူး။ နဲေရွာကလည္း ထပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ဘာထူးေသးလဲ၊ ငယ္ငယ္က ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေက်ာင္းသြား၊ ညေနျပန္လာ အေမ့အိမ္မွာအိပ္တယ္။ ရုံးသြားျပန္လာ၊ ညေရာက္ရင္ အေမ့အိမ္မွာအိပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ အေမ့အိမ္နဲ႔ အေ၀းမွာ၊ အေမ့အိမ္မဟုတ္တဲ့ဘ၀ေက်ာင္းႀကီးမွာ  ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနေနရၿပီေလ။ ကၽြန္မလည္း ဘ၀ေက်ာင္းရဲ႕သင္ခန္းစာေတြ သင္ယူေနရၿပီ။ ပီဂ်ီလည္း အခုထိေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ ျပန္အိပ္တတ္ေပမဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ခိုဘ၀ေက်ာင္းႀကီးမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနရဦးမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အေတာင္အလက္စံုတဲ့တစ္ေန႔ေတာ့ ငွက္ေတြေရာ လူေတြေရာ ပီဂ်ီေရာ ကၽြန္မေရာ … ဘ၀ရဲ႕ေက်ာင္းမွာပဲ ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ႏိုင္တဲ့ သင္ရိုးရွည္သင္ခန္းစာႀကီးေတြ သင္ယူေနၾကရဦးမွာ။ အေတာင္အလက္စံုေနေပမယ့္ ခုထိေတာ့ ေဆာင္းမွမ၀င္ေသးတာပဲ ပီဂ်ီေလးရာ၊ ႏွင္းမွ က်မလာေသးပဲေနာ္။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ … ။        ။

စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ပီဂ်ီ

Adapter ေပၚတက္ ၿပီးအိပ္တတ္တယ္

နားအေခါင္းေပါက္ေလးက အက်ယ္ႀကီးပဲ၊

ပီဂ်ီကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လဒနဲ႔ တူတယ္ ဆိုလို႔ စိတ္တုိရေသးတယ္ :(

မုန္႔ေတြ  အေမႊးေတြမွာ ကပ္ေနတာ ခြာေပးလုိ႔မရေသးဘူး

ဒီပံုက်ေတာ့ တကယ္ပဲ လဒေလးလိုလို :D

အားႀကီးစား ... အားႀကီးပါပဲ

စားၿပီးေသာက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဗီရိုေထာင့္စြန္းေလးက ပီဂ်ီဇိမ္လုပ္တဲ့ ေနရာပဲ၊ သူကအေပၚစီးကေန လိုက္ၾကည့္ေနတာ။

အဲဒီတုန္းက ေျခေထာက္ေယာင္တာ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ သူ တက္အိပ္ေတာ့လည္း မဖယ္ရက္ျပန္ဘူး။

အခုေတာ့ ၀လာပါၿပီ

ဒီပံုမွာ အေမႊးေလးေတြမစံုေသးဘူး

သနားစရာေလး၊၊ ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ လဒေလးက်ေနတာပဲ

စာေရးၿပီ ဆို  သူကေရွ႕ကေန .. အဲလို လာၾကည့္ေနတာပဲ

စားပါ ... စားပါ .. ပီဂ်ီရာ

လူေပၚကေန ဘယ္မွ မခြာရဲေသးတဲ့ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းအရြယ္ေလး

ခိုလားေျမာက္လာေတာ့ အျပင္ကိုေမွ်ာ္တတ္လာၿပီ

အိပ္ရာထဲ ကိုယ္ကိုႏွစ္ၿပီး လာအိပ္ေသးတယ္၊ အိပ္ရာခင္းလဲရတာလည္း ခဏခဏေပါ့

စပ္စုလိုက္တာ

ေညာင္းလို႔ ခဏလွဲၿပီး ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထားလည္း ေျခဖ်ားေလးေပၚတက္အိပ္တယ္

သူ႔ပံုသူ ျပန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးေနတယ္။

ဟာ .. သား အႀကိဳက္ .. ေအမီ၀ိုင္ေဟာက္စ္ေလး

ခိုလားေျမာက္လာတဲ့ ပီဂ်ီ

ေက်ာမွာ အေမႊးျဖဴေလးေတြနဲ႔၊ အၿမီးေလးကေတာ့ က်ဲရွာတယ္၊ ဖြက္ထား ျဖန္႔မျပနဲ႔

ဘာေလးမွန္းမသိဘူး၊ အဲဒီပန္းကန္ျပားကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီထဲ ခဏခဏ၀င္အိပ္တယ္။

ေရခ်ဳိးၿပီး ေနစာလႈံေနတဲ့ ပီဂ်ီ

ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ ေနရာကို တင္ေပးထားလိုက္တယ္

ထိပ္ဆံုးက ပီဂ်ီ

ေရမေျခာက္ေသးဘူး

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ လမ္းထြက္ခ်င္ၿပီ။ ပန္းအိုးတစ္အိုးဖယ္ထားေပးရေသးတယ္။ သူ အျပင္ေမွ်ာ္ဖို႔ေလ

ခိုအုပ္ရွိရင္ အစြန္းနားက ေယာင္လည္လည္ခိုေလးက သူေပါ့ ..

ပီဂ်ီက .. ဟယ္ ခိုေတြမ်ားလိုက္တာေတာ့ တဲ့ ..

ခိုထဲမွာလည္း ခိုဗိုလ္က်ကလည္းရွိေသးတယ္၊ စာကေလးဆီက အစာလိုက္လုေနတယ္။

ေခါင္းဆန္႔ ကိုယ္ရို႕၊ မ်က္စိျပဴး အဲဒါ ပီဂ်ီေပါ့

လူႀကီးေတြမႏိုးေသးဘူး .. သူက လမ္းေမွ်ာ္ေနၿပီ

အေျခအေန လွည့္ၿပီး အကဲခတ္လိုက္ေသးတယ္

အိုင္ အမ္ ပီဂ်ီ

Family Magazine, 2012 April.