ပစိဖိတ္ ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္း

                     ပထမ အႀကိမ္  ရြက္လႊင့္စဥ္က  ကယ္လီဖိုးနီးယား ကမ္းေျခအထက္ ဆန္ဒီယာဂို မွေန ေလာင္းဘိခ်္  အထိ ၄ေယာက္အစုအဖြဲ ့ ဖြဲ ့ၿပီး သြားေရာက္ခဲ့ၾကဖူးပါၿပီ။ “ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ  အဦးဆုံး သဲထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ပါဘဲ” လို ့ ..ဒါနာက ေျပာပါတယ္။

သူတိုႏွစ္ဦးဟာ တကယ္ေတာ့ ပင္လယ္ေပ်ာ္ေတြပါ။ ေရမိုင္ ၂၀၀၀၀ မက ရြက္လႊင့္ စြန္႔စားခဲ့ဖူးသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူတို႔ဟာ ခုအခ်ိန္မွာ ေရေၾကာင္းကြ်မ္းက်င္သူမ်ားအျဖစ္ ရင့္က်က္ခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္လို႔ မိုးေလ၀သ သတင္းကို သိပ ္အမႈမထားခဲ ့ၾကဖူး။

                ပင္လယ္ေရ ဟာ ၁၈ ေပအထိ ျမင့္တက္လာရာမွာေတာ့  သူတို ့ တုန္လွဳပ္ခဲ့ၾကၿပီ။  Destiny  ေရယာဥ္ဟာ ပုခက္လႊဲသလို  ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွဳပ္ခတ္ယိမ္းခါေနခဲ့ၿပီ။
တနာရီၿပီးတနာရီ ေရြ ့ရွား ျဖတ္သန္းေနရသည္ႏွင့္အမွ်  ေလ တိုက္ႏွဴံး ဟာ  တနာရီ ၃၅ မိုင္မွ

၄၀  ၊ ၄၅  ။ ၅၀ ။ ထိုမွ ၆၀ ၊ ၇၀ ၊ ၈၀ ။၉၀ ေက်ာ္  ၁၀၀ ထဲ ကို ေရာက္ဖို ့ နီးစပ္ေနခံဲ ့ ၿပီ။

               ဒါနာနဲ ့ ေပၚလာတို  ့ႏွွဦးဟာ  မိမိတို ့ ေနာက္ကေရာ ေရွ့ကေရာ ေပၚလာတဲ ့ လွိုဳင္းလုံးႀကီးေတြရဲ ့ ထိပ္ဆံုးက လွဳိင္းအေမာက္ႀကီးေတြ ၿပိဳဳဆင္းလာပံု  ကို အူတုန္ သဲတုန္  ၾကည့္  အံ့ၾသေနၾကတယ္။ လွိဳင္းတံပိုးႀကီးမ်ားနဲ႔ ေရယာဥ္ ဦးပိုင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ မတိုက္မိေစဖို ့  အားထုတ္ေပမဲ့ ထိန္းသိမ္းရ မလြယ္ပါဖူး။ ပင္လယ္ႀကီးက  သူမကို အခ်ိန္တိုင္း ပင့္ေျမွာက္ထားတဲ့အျပင္ အဆင္အခ်င္မဲ ့

ေ၀ွ ့ရမ္းတိုက္ခတ္ေနတဲ ့ ေလကလဲ သူမကို ဖိညွစ္လိန္က်စ္ၿပီး တဘက္ လွဳိင္းလုံး ေရ အခြက္ေျမာင္းထဲကို (လွိဳင္းလုံးႏွစ္လုံးၾကားက အခြက္) အေရာက္ပို႔ေဆာင္ျပစ္ေနတယ္။ အဲဒီ လွဳိင္းခြက္ႀကီးေတြရဲ  ့အနက္ဟာ ေပ ၅၀ အနည္းဆံုးရွိႏိုင္တယ္။

                ဒါနာဟာ အားကုန္ခန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီ။  သည္းခံႏိုင္စြမ္းးမရွိေတာ့ဘူး။ ပဲ ့ထိန္းလက္ကိုင္ကို ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားရတဲ့အတြက္ လက္ေမာင္းေတြက ကိုက္ခဲ ထုံက်င္လာၿပီ။  “ငါတို႔စကိတ္စီးတံုးက  ဒီလို ျပဳတ္က်ဖူးခဲ့တာပဲ” လို႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။  သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ ့ ပတ္လည္ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ …..လွ်ပ္စီးေခ်ာင္းေတြက ျမွားပစ္သလို  တြင္တြင္ေျပးထြက္ေနတယ္။ မိုးၾကိဳးပစ္ခြင္းသံမွာလဲ နားကြဲ မတတ္ မည္ဟိန္းေနျပန္တယ္။ မိုးတိမ္ေတြက ျဖဴလာလိုက္ .. စိမ္းေမွာင္သြားလိုက္ ၊ ပင္လယ္ႀကီးဟာ မလွမပနဲ ့ ၊မႏွစ္မ်ိဳ ့စရာ သရဲ တေစၧ ပူးကပ္ေနသလိုဘဲ မုန္တိုင္းဟာ အၿငိဳးတႀကီး  တေလာကလံုးကို  မလိုမုန္းထားစြာ  အင္အားသုံးၿဖိဳခဲြဖို ့ ပိုင္းျဖတ္ထားဟန္ပါဘဲ။ ေသခ်ာတာက သူတို ့ႏွစ္ဦး သဲထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္းတခုကို လက္ေတြ ့က်က် မွ်ေ၀ခံစားေနၾကရပါ ၿပီ။ေကာ။

                ဘုရားသခင္က ပဲ ေခၚေတာ္မူ ခ်င္ေနေေရာ့လား။ ဒါနာ ကိုယ္တိုင္လဲ အသက္ရွင္ဖို ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး တဲ ့။  “  “ေပၚလာေရ..မင္းကို ..ငါ  သိပ္ခ်စ္ခဲ ့ပါတယ္ကြယ္ တဲ ့။ေပၚလာကျဖင့္ ..

စကားဆိုဖို  ့ေတာင္မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တိတိဆိပ္ျငိမ္သက္စြာနဲ ့ဘဲ ေခါင္းေလးအသာျငိမ့္လို ့ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ ့ သူမမ်က္လံဳးထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရတာက အႏိုင္မခံ အရွဳံးမေပးဘူးဆိုတဲ ့ သံမဏိစိတ္ဘဲ ။

                ဒါေပမဲ ့လဲ ..ပင္လယ္ေရက ပဲ ့ပိုင္းကို အရမ္း တြန္းထိုးေနတယ္။ သေဘၤာဦးပိုင္းက ေရျမဳပ္ေနၿပီ။  သူတို ့ ႏွစ္ဦး ေသဖို ့ကို အသာတၾကည္ လက္ခံ လိုက္ႏိုင္ၿပီ။

               တျဖည္းျဖည္း  ေနအရုဏ္ျမင့္တက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေလတိုက္ႏွဳံးက တနာရီ ၅၄ မိုင္ႏွဳံးအထိ ေလ်ာ့က်သြားတာမို ့  အားငယ္လက္ေလ်ာ့ခ်င္စိတ္ ၀င္ေနရာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ကေလး ျပျပမွဳံမွဳံေပၚလာ  တယ္လို ့ ဆိုရမွာပါ။

နိဳ ့ေပမဲ့ လဲ အေခ်အေနက  ထင္သလို ေခ်ာေမြ ့ခ်င္မွ ေခ်ာေမြ ့မွာပါ။ပင္လယ္ျပင္နဲ ့ေကာင္းကင္ ခြဲျခားမရေအာင္ ကို ..

 ေန ့ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မိုးေမွာင္ႀကီးက်ေနတယ္၊    ပင္လယ္လွဳိင္းေတြရဲ ့ ၾကားကေန  ကြ်န္းကေလးေတြဟာ အေ၀းက အျမင္ အက်ယ္ေရာ အျမင့္ပါ အိမ္ႀကီးတလုံးစာေလာက္  မို ့ေမာက္ေနရာမွာ လွဳိင္းလုံးေတြက ထိပ္ကေန ျပိဳဆင္းလာေနတယ္။  လွဳိင္းလံုးေတြရဲ  ့ အျမင့္ဟာ                ” Destiny “  ရဲ ့ရြက္တိုင္အျမင့္ ၅၅ေပ နဲ ့တညီတည္းဘဲ ။လွဳိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးေတြ  လိမ့္ဆင္းေလ်ာက်လာတဲ့အခါ  ေရမွဳံ ေရမႊားေတြက သူတို ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကိုယ္ေပၚ လႊမ္းအုပ္ ရိုက္ပုတ္သြားတယ္ ။ လွဳိင္းလုံးအေမာက္ေတြ ျပိဳဆင္းေလ်ာက်တာ “တကယ္လွလိုက္တာ.ရွင္ စီအာရာ စ္  က ႏွင္းေတြလိုဘဲ ။ အံ့ၾသလိုက္တာ။”လို ့ ေပၚလာက အေျပာ  ေလတိုက္ႏွဳံးက  တနာရီ ၆၉မိုင္  အထိ ျမင့္တက္လာေနျပန္တယ္။ဒါကို anemometer  က ထင္ထင္ရွားရွား ျပေနတာပါ။Destinyဟာ ေရထဲ နစ္သြားလိုက္ လွဳိင္းက ပင့္တင္

တဲ ့အခါ ေပၚလာလိုက္  တနာရီၿပီးတနာရီ အခ်ိန္နဲ ့အမွ် ေပၚလိုက္ ျမဳပ္လိုက္ …ဒီ့ေနာက္…

                ေပ ၅၀ျမင့္ လွဳိင္းလုံး ႏွစ္လုးံဟာ ေရွ ့ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ တခုေပၚတခုထပ္ၿပီး Destiny ကို ၀င္တိုးလိုက္တယ္။ ေလျပင္းတခ်က္ကလဲ သူ့ကို

ေမႊ ့ရမ္းတြန္းတင္ျပန္တယ္။  လ်ုိင္းေခါင္းျဖဴၾကီးေတြက တခါ ေဒါႀကီး ေမာႀကီး နဲ ့  တစခန္းထ ၀ါးျမိဳျပန္တယ္။ လွဳိင္းခြက္ထဲ ကိုေတာ့က်မသြားဘူး။ ဒါနာက တခုခုေတာ့ ထူးၿပီ လို ့ အလန့္တၾကားေအာ္တယ္။  Destiny ဟာ ေရေပၚမွာ ၀ဲပ်ံၿပီးေနရာက  ေပ ၇၀ အထက္ ပိုႏိုင္တဲ ့ ေရတခြန္အျမင့္ကေန ထိုးက်သည့္ႏွယ္ ေရထဲ ကို သေဘၤာဦးပိုင္းစိုက္က်သြားေတာ့တယ္။ ဒါနာတေယာက္ကေတာ့ တက္မႀကီးကိုင္ၿပီး မားမားႀကီးရပ္လို ့ ..အို..ဘုရားသခင္ …စိတ္လွဳပ္ရွား ရင္ခုန္စြာ နာနာက်င္က်င္ စူးစူး၀ါး၀ါးသံျပိဳဳင္ေအာ္မိၾကတယ္။ ေလာက္ေလးနဲ ့ လႊဲျပစ္သလို အရွိန္ျပင္းျငင္း လြင့္စင္ထြက္သြားၿပီး ေျမႀကီးရဲ ့ဆြဲငင္အားေႀကာင့္ ျပန္က်လာတဲ ့အခါ …ျဖည္းျဖည္းခ််င္း….ျဖည္းျဖည္းခ်င္း…

“သြားၿပီ  “…..။  ရြြက္ေလွေလးရဲ  ့့ ဦးပိူင္း ခ်ိဳင့္၀ွမ္းတခုထဲ ျဖည္း ျဖည္းခ်င္း ဂြ်မ္းစိုက္ထိုးက်သြားစဥ္ ဒါနာ စတီယာဘီးကို တြယ္ကပ္ႏိုင္ခြင့္ရထားတယ္။အဲဒီေနာက္ ပင္လယ္ လွဳိင္းလံုးမ်ားက ရိုက္ပုူတ္ ျပစ္ခ်လိုက္ျပန္တာေၾကာင့္ ဂ်ြမ္းထိုးေမွာက္ခုံ ျဖစ္ က်ရျပန္တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ ့ အသံ

                 ပဲ ့ထိန္းလက္ကိုင္ကို မလႊတ္ပဲ ၾကံ့ခိုင္စြာ ျမဲဲၿမဲစြဲကိုင္ထားတဲ ့ ဒါနာက ေလွနဲ ့အတူ ေရေအာက္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါနာဟာ အေတြ ့အႀကံဳ ရင့္က်က္သူၿပီၿပီ သူ့ မေနာ၀ိညာဥ္က ဖရိုဖရဲ ျဖစ္မသြားပါဘူး။ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ေရေပၚ ေရာက္ႏိုင္ဖို ့ အခြင့္အေရးကို ရွာေနတယ္ ။ ေခါင္းမူးေနတဲ ့ၾကားက အေခ်အေနကို သုံးသပ္ၿပီး မၾကာခင္ သူ ့ Destiny  တနည္းနည္းနဲ ့  ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို ့ ယုံၾကည္ေနတယ္။သူ ယုံၾကည္ထားသလိုပါဘဲ။ Destiny ေရေပၚ ျပန္ေပၚလာတယ္။

               ေပၚလာ့ကို သတိရရခ်င္းရွာတယ္။ .ဘုရားသခင့္ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေပၚလာ့ကို သူေတြ ့သြားပါပီ။ ဒါေပမဲ ့ သေဘၤာဦးပိုင္း ခံုေတြအၾကား သပ္လ်ဳိသြင္းထားသလို ညွပ္ေနတယ္။ ဒါနာ သူ ့ကိုယ္ကို ေရြ ့ၾကည့္တယ္ ။လွဳပ္ၾကည့္တယ္။ရြက္ႀကိဳးးေတြနဲ ့ ေႏွာင္ဖဲြ့ေနလို ့ လွဳပ္မရဘူး ။ရွဳဳပ္ရွက္ခတ္ေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ နံရိုးေတြ ..ေပါင္ရိုးေတြလဲ က်ိဳးေနပလားဘဲ ။ ေပၚလာကဘဲ  သူမ အၾကပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းရုန္းထြက္ႏီုင္ခဲ ့ၿပီး  ဒါနာ့ထံ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြားသြားပါတယ္။ သေဘၤာဦးခန္းက ေလယာဥ္ထိုင္ခံုမွာ မွိထားေပးတယ္။ ဒါနာ ့ေ၀ဒနာက ျပင္းေနတာမို ့..သူမလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတယ္။

‘”ကြ်န္မ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မ လဲ .. ကြယ္ ..” သူမက သက္ျပင္းတခ်က္ရွိဳက္ရင္း ညီးညဴ ေျပာဆိုလိုက္ေတာ့ …ဒါနာ က .”.ရြက္ဆိုင္းႀကိဳးေတြကို မင္းၿဖတ္ေပးရမယ္။ ေပၚလာ ။”  အင္တာနာႀကိဳးတေခ်ာင္း ေရာ ။ ျပီးေတာ့ ေရ ေတြကို ငါတို့ ဘယ္ေလာက္ခပ္ထုတ္ပစ္ႏိုင္မလဲ  ႀကည့္ပါ ။”

ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ  ဒီလို အေရးေပၚ အေခ်အေနမ်ိဳး ႀကံဳႀကိဳက္ဖူးခဲ ့ေပမဲ ့  အခုတခါမွာေတာ့  သူတို ့ မၾကံတတ္ၾကဖူး။

 ေပၚလာ ဟာ ကမၻာေပၚက ဘယ္ေနရာမွာမဆိူ သူမ သေဘၤာကို သူမ ေမာင္းႏွင္  ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ ေသသပ္က်နစြာ ရြက္လႊင့္ သြားလာႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ ေရဒီယို ဆက္သြယ္မႈ ၊ေရဒါစံနစ္ စတာေတြ ရာသီဥတုျပ ဇယားကြက္ေတြ ၊ ဖက္က္စ္  စတာေတြ  ေကာင္းေကာင္း ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ခု တၾကိမ္ေတာ့ သူမ ဘာလုပ္ရမွန္ဒမသိေတာ့ဘူး။

                ေပၚလာ သေဘၤာေအာက္ခန္းကို ဆင္းလိုက္ေတာ့ မူးေမ့ သြားခ်င္စရာပါဘဲ။ ေရေတြက ႀကမ္းခင္းပ်ဥ္ေပၚမွာ အျပည့္။ ေရအိမ္ခန္း နဲ ့အျခား ကက္ဘင္ ခန္းငယ္မ်ား ပတၱာေတြက ျပဳတ္ထြက္ကုန္တယ္။ ပုဂံခြက္ေရာက္ေတြကအစ မြစာႀကဲေအာင္ကြဲေၾက ကုန္ၿပီ။

တိုလီမိုလီပစၥည္းေတြက လဲ ျပန္ ့ၾကဲလိုု ့။ေရခဲ ေသတၱာေတာင္  မက်န္ရပါ  လႊင့္စင္ကြဲအက္္ေနၿပီဟာ။

 သူမရဲ ့အရုပ္ကေလး Teddy ချမာလဲ ေရထဲမွာ ေမ်ာပါေနျပီ။

                ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့ ေရဒီယို အခ်က္ျပ  ( Emergency Position indicating Radio Beacon )  ဘက္ထရီ မီးက  အလုပ္လုပ္ေနဆဲပါ။ သူမအေနနဲ  ့ သူမတို ့ ရဲ ့ တည္ရွိမႈ ကို ု သတင္းေပးပို ့ ဖို ့ အလားအလာရွိပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။သူတို ့ ယခု ရွင္ျခင္းနဲ ့ ေသျခင္းအၾကား

ခဲခက္စြာ ျဖတ္သန္းေနရျပီဆိုတာ သတင္းပို ့ရပါမယ္။ သူမ ခလုပ္ေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ ့လဲ သူမ ရမယ္လို ့ေတာ ့တတ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏီုင္ေသးပါဘူး။ “ ဘုရားသခင္ ..ကူညီေစာင့္ေရွာက္ပါ။ “ 

                အလူမီနီယံ  ရြက္တိုင္မ်ားဟာလဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ခံခဲ ့ရတာေၾကာင့္ ေအာက္ကို လိန္က်စ္ငိုက္က်ၿပီး  သေဘၤာကိုယ္ထည္ေပၚ တျဖတ္ျဖတ္  တဖတ္ဖတ္ ရိုက္ေနေတာ့တယ္။ ဖန္မွ်င္မ်ား ေၾကမြ ပြင့္ထြက္ မကုန္မီ သူမ ရြက္ႀကိဳးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ သူမ သက္ကယ္ႀကိဳးမပါဘဲ သတၱဳျဖတ္လြကို လက္ေမာင္းမွာ ပူးခ်ီျပီး  သေဘၤာ

၀မ္းဗိုက္ေပၚက ကုန္းပတ္ တေလွ်ာက္ ျဖည္းျဖည္း တြားသြားတယ္။သေဘၤာကလဲ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ကို လူးလိမ့္ လွဳပ္ခါေနတာပါ။ သူမကိုယ္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖုံးလႊမ္း တိုက္စားေနတဲ ့ လွဳိင္းလုံးႀကီးမ်ားဒါဏ္ကိုလဲ မနည္းႀကံ ့ႀကံ ့ခံေနရတာပါ။

                ေပၚလာ ပထမ ဦးဆံုးျမင္လိုက္ရတာက သံမဏိ ႀကီုးေတြပါ။ ရြက္တိုင္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။  သူမလုပ္ရမဲ ့ကိစၥက ေအာင္ျမင္ဖို ့လမ္းသိပ္မျမင္ပါဘူး။သူမ ေနာက္ကို နည္းနည္း ျပန္ဆုတ္မိေတာ့  ဒါနာက သူ့ေခါင္းကို တြင္တြင္ ရမ္းခါလိုက္တယ္။လူကလဲ ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီ။ ႏွုတ္ခမ္းေတြက ျပာလာတယ္။ ေခ်လက္ေတြ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္လာတယ္။ ပါးစပ္က ေတာင္စဥ္ေရမရ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတယ္။ ေပၚလာ သူ့ကို ထားခဲ ့ၿပီး  ပဲ ့ပိုင္းကို ဒယီးဒယိုင္သြားျပန္တယ္။ေကြးေကာက္ေနတဲ ့ တာ၀ါတိုင္ေပၚ  ေရဒီယို အင္တာနာႀကိဳးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ျမင့္ျမင့္ ျပန္ဆင္တယ္။  သေဘၤာဦးပိုင္းျပန္ေရာက္ေတာ့  ဒါနာ  တေယာက္ မူးေ၀ယစ္သီၿပီး

ပ်ိဳ ့အံေနတာ ေတြ ့ရတယ္။ လူတကိုယ္လုံးလဲ နာက်င္ေနတဲ ့အျပင္ စိတ္ပါ  ျခံဳးျခံဳးက်ေနတယ္။

               ဒါနာ့ကို ေနြးေနြးေထြးေထြးထားဖို ့ လိုတာမို ့ ေပၚလာဟာ  သေဘၤာႀကမ္းျပင္မွာ ဒရြတ္ ဆြဲေခၚသြားရတယ္။ကက္ဘင္ခန္းေရာက္ဖို ့ အနည္းငယ္မွ်သာ ကြားလွမ္းေပမဲ ့ ေပၚလာက တနာရီးေလာက္ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္

လုပ္ခဲ ့ရတာပါ။ ဒါနာကို သတိလစ္ရက္ႀကီး အိပ္ယာေပၚ ေရာက္ေအာင္ ပို ့လိုက္ႏိုင္တယ္။

                ပင္လယ္ႀကီးက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထုေထာင္း ေသာင္းက်န္း ေနတံုးပါဘဲ ။ ဒါနာနဲ ့ ေပၚလာတို ့က ေလွနဲ ့အတူ ေမ်ာပါေနဆဲ ပါဘဲ။ Destiny ဟာ ရုန္းထြက္လာလိုက္  ၊ နစ္ျမဳပ္သြားလိုက္ ..။ အလူးအလဲ ခံေနရဆဲ ပါ။တခါတရံ ဒါနာ တေယာက္ သူ ့အိပ္ယာကေန .ခုန္ထြက္လာၿပီး မ်က္ႏွာက်က္နဲ ့ ေျပးေဆာင့္လိုက္ ၀ုန္းကနဲ  ျပန္က်လာလိုက္…။အႀကိမ္ႀကိမ္ပါဘဲ ။ သူ့တကိုယ္လံုး ေက်မြသြားေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနႀကသလား။ ဘယ္တုံးကမွ ဒီအေနအထားမ်ိဳး မေရာက္ခဲ ့ဖူးဘူး။

                 ရြက္တိုင္က သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို ရိုက္ေနတဲ ့အသံ ၾကားေနရဆဲဘဲ။ ဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ …နယူးဇီလန္သားေလသံမ်ိဳးနဲ ့

“ Destiny.., Destiny… , Kiwi ေခၚေနတယ္ … သရီး..၀မ္း…ဖိုက္.. ၾကားလား….အိုဗာ။ “ ဆိုတဲ ့ အသံကိုပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။

အသံေတြက နည္းနည္းေတာ့ ဗလုံးဗေထြးေနေပမဲ ့ သဲကြဲ ပါတယ္။ VHF ေရဒီယိုက  ဆက္သြယ္လာျခင္းဆိုတာ သူမ သိေနတယ္။ ရြက္တိုင္ထိပ္ဖ်ားက အင္တာနာက ေရေအာက္ေရာက္ေနေပမဲ ့လဲ ပံုမွန္ အလုပ္လုပ္ေနဆဲပါလား။ သူမ မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေကာက္ယူ စကားေျပာဖို ့ ႀကိဳးစားရွာတယ္။ မၾကာမီ နယူးဇီလန္ ေတာ္၀င္ေရတပ္ ( Royal New Zealand  Air Force P3 Orion ) နဲ ့ အဆက္အသြယ္ရလာတဲ ့အခါ  p3 0rion  ေလယာဥ္မွာ ဆရာ၀န္တဦးလိုက္ပါလာမယ္ ဆိုတာ သိရလို ့  ေပၚလာ  ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ စကားေျပာဖို ့ အခက္အခဲ ရွိေပမဲ ့ ဒါနာ့ အေခ်အေနကို ေရလည္ေအာင္ေတာ့  နည္းနည္းခ်င္း ေပၚလာ ရွင္းျပႏိုင္ခဲ ့တယ္။

                 ေလယာဥ္ဟာ သူတို ့ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲလည္လွည့္ေနပါၿပီ။ ေပ၂၀၀ အကြာေလာက္အထိ ဆင္းၿပီး ၾကည့္ရႈေနပါတယ္။ မိုးထဲ ေလထဲမွာ ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ေနတာပါ။  ရြက္တိုင္က သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို ရိုက္ပုတ္ေနလို ့ ဒါကို ေလယာဥ္မႈးက ၾကားေပမဲ ့ အတည္ျပဳႏိုင္ဖို ့ လိုပါေသးတယ္တဲ ့။ ေပၚလာကလဲ “  ေလယာဥစက္္သံ ကို ငါ ၾကားေနတယ္။ မင္းတို ့ ငါတို ့ကို မုခ် ကယ္တင္ႏိုင္မွာပါ လို ့ ေအာ္ .ေအာ္ေျပာေနတယ္။ ကိုးကြယ္ရာမဲ ့ မိန္းမသားတဦးအဖို ့ သနားစရာ အေကာင္းဆဲုး အခ်ိန္ပါဘဲ ။

                 Orion  အဖြဲ ့သားမ်ားက Destiny  ေရေပၚ တာရွည္ မေနႏိုင္ဘဲ နစ္ျမဳပ္သြားမွာကို အထူးစိုးရိမပူပန္္ေနၾကတယ္။

ေရဒါစကင္မွာ လဲ  တန္ခ်ိန္ 7987တင္ေဆာင္လာတဲ ့ ကြန္တိန္နာ သေဘၤာ  Tui Cakau 111 ဟာ  ဒီအနီးအနားတ၀ိုက္မွာဘဲ ရွိေနတယ္

ဆိုတာ ေဖၚျပလာတယ္။ သူ့ ့မာလိန္မွဴး James  Hebden က  ေရဒီယို သတင္းတခု ေပးပို ့ရာမွာ သူတို ့ ၄၈ မိုင္ အကြာမွာ ေရာက္ေနၿပီး

ပါတဲ ့။ ဒါေပမဲ ့ သူတို ့လဲ အလားတူ မုန္တိုင္း ၊ လွဳိင္း ေတြနဲ ့  မၾကံဳစဖူး  ၾကံဳေနရတာမို ့ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာမွ သူတို ့ Destiny ဆီ ေ၇ာက္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖို ့ ေစာလြန္းေနတယ္တဲ ့။တြက္ခ်က္ရလဲ ခက္လွပါတယ္တဲ ့။

                 ေပၚလာ နဲ ့ ဒါနာ တို ့ဟာ  ဒီမွ် ခက္ခဲ ဆိုး၀ါးလြန္ူးတဲ ့ အေခ်အေန ေပၚမွာ မယုံၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနတာကို Orion အဖြဲ ့သားမ်ားက ခ်ီးႀကဴးခဲ ့ၾကတယ္။ လွိဳင္းပုတ္လို ့ မခ်ိမဆန္ ့ေအာ္ခဲ ့တဲ ့ ေပၚလာ့ အသံကို သူတို ့ ႀကားခဲ ့ၾကရေၾကာင္း နဲ ့ ဒါနာ ..ေပၚလာ  တို ့ ေသသည္ ရွင္သည္ အေခ်အေန ကို အတည္ျပဳခ်က္ ရယူဖို ့ အခ်ိန္တိုင္း စိုးရိမ္မကင္းေစာင့္ၾကည့္္ခဲ ့ေၾကာင္းကို

ေျပာျပခဲ ့ၾကတယ္္။

                 ညဘက္ ေရာက္တဲ ့အခါမွာေတာ့ Orion ေလယာဥ္က  Destiny ေပၚ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ ့ ညအေမွာင္က  ႀကီးစိုးလြန္းတာေၾကာင့္ ကယ္ဆယ္ဖို ့အခြင့္အေရး ကို ရွာေဖြရတာဟာလဲ ရင္ေမာစရာပါဘဲ။ အသက္ကယ္ေဖါင္ေတြလဲ ရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။

  “ ဘုရားသခင္။”     ေပၚလာချမာ ဘုရားသာ အတြင္ တေနရတယ္။” ေလွျမဳပ္သြားရင္ေတာ့ ငါတို ့ အေသဘဲ “  လို ့ ေတြးေနတယ္။ Orion

က ခ်ေပးလိုက္တဲ့  ၀ိုင္ယာလက္စ္ အသံလႊင့္စက္ကေလး ကေတာ့ Destiny အနားက  ေရေပၚမွာ ေပါေလာေမ်ာလို ့ ..။အေရးေပၚ အခ်က္ျပမီးက အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ 

ခြန္အားမဲ ့ ခုခံ ျခင္း

                    ဒီဗီြယာနာ၀ီလာ ဟာ ဒါေရးလ္ ႏွင့္ လက္ထပ္အၿပီး ႏွစ္အတန္ႀကာမွ ဒါေရးလ္ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္ေၾကာင္း အခိုင္အမာ ယုံၾကည္လိုက္ရေတာ့တယ္။  သူမက  မုန္တိုင္းနဲ ့ ႀကံဳေတြ ့ရႏိုင္တယ္လို ့ သတိေပးေပမဲ ့ ဒါေရးလ္ က မမႈခဲ ့ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးကိစၥတရပ္မို ့ သူ ေနာက္မဆုတ္ဘူးလို ့ ေျပာခဲ ့တယ္။  ဒါေၾကာင္ ့  သူမခင္ပြန္းကို အနီးကပ္ ကူညီ ေစာင့္ၾကည့္ ဖို ့ တာ၀န္ရွီလာျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး တေန ့ ဘုရားသခင္က ေစာင့္ေရွာက္မွာပါလို ့ေတာ့ သူမ ခံယူထားပါတယ္။

                     ဂရိတ္ဘာရီယာ (Great Barrier Island ) ကြ်န္းမွာ မုန္တိုင္းနဲ ့ တဲ ့တဲ ့ တိုးႏိုင္ေၾကာင္း သူမက နိမိတ္ဖတ္ေျပာၾကားခဲ့ေပမဲ ့

ရာသီဥတုက လက္ရွိမွာ သာယာလွပလြန္းေနတယ္။ တနာရီ  ၄၅ မိုင္ ႏွဳံး ထက္ ပ္ုလို ့ တိုက္ခိုက္လာလိမ့္မယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ  လုံး၀ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာပါဘဲ တဲ့ ။

                      အမွန္ေတာ့လဲ  သူတို ့ တေတြ က  ရွဳပ္ေထြးေပြလီလွတဲ ့ ျမိဳ ့ျပဆီကေန ..   ေရျပာျပာ မွာ  ရြက္ေဖြးေဖြး တက္ေဖြးေဖြး

ေလွာ္ခတ္ ရြက္လႊင့္ ရင္း ပင္လယ္ ေရေၾကာင္းခရီး သြားလာၾကဖို ့ စိတ္အားထက္သန္ခဲ ့ၾကတာပါ။ ဒါသူတို ့ရဲ ့ အၾကိဳက္ဆံုး လူေနမႈ စတိုင္တခုပါဘဲ တဲ ့။ ဒီဗီြယာနာကလဲ ေရေၾကာင္းခရီးထြက္ရတာဟာ သူမ ခံတြင္းအျမိန္ဆံုးဟင္းတခြက္နဲ ့ အစာ စားလိုက္ရသလိုပါဘဲတဲ ့။

                      ရာသီဥတု အေျခအေနက လံုး၀ ေက်နပ္စရာပါဘဲ။ အပူအေအးမွ်တတယ္။  သေဘၤာသားတေယာက္ရဲ ့ အိမ္မက္ကို

လက္ေတြ ့ပံုေဖၚရေတာ့မွာ ဘဲလို ့ ဒါေရးလ္က ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေနပါတယ္။

အဲဒါနဲ ့ဘဲ သူတို ့ ရြက္ေလွကေလး  Heart Light  ကို ေရခ်ၿပီး  တြန္ဂါ ဘုရင့္ႏိုင္ငံဘက္ကို ဦးတည္ ထြက္ခြာ ရြက္လႊင့္ခဲ ့ၾကေတာ့တယ္။ သူတို ့ရဲ ့ ေရေၾကာင္းခရီးဟာဘယ္လိုဘဲ  ေခ်ာေမြ ့တယ္ေျပာေျပာ အခ်ိန္နာရီနဲ ့အမွ်  ရာသီဥတုက ေျပာင္းလဲ လာတယ္။ မုန္တိုင္းရဲ ့ အရိပ္အေငြ ့ေတြ တျဖည္းျဖည္း  ထင္ဟပ္လာတယ္။

                      စေနေန ့မနက္မွာေတာ့ ….ေလတိုက္ႏွဴံးက တနာရီ ၄၅မိုင္ႏွံဳးကေန  ေက်ာ္ ေက်ာ္လာတယ္။ ပင္လယ္ေရက ၂၅ေပ ျမင့္တက္လာတယ္။ ဒါေရးလ္ဟာ ဒီေတာ့မွ တျခား ရြက္ေလွေတြဆီက သတင္းေပးပို ့ခ်က္မ်ားကို နားစြင့္လာတယ္။ တစင္းၿပီးေတာ့ တစင္း အခ်င္းခ်င္း   သတင္းဖလွယ္ၾကတယ္။ တစ တစ အေျခအေန ဆိုး ဆိုး လာေၾကာင္း  မာယာမ်ားတဲ ့ ညည့္္အေမွာင္ထဲ ရြက္ေလွေလးေတြ တစင္းၿပီးတစင္း တို း၀င္မိၾကၿပီဆိုတာ  ဒါေရးလ္ အတည္ျပဳ လက္ခံ လိုက္တယ္။ စိုးရိမ္ဖြယ္ အေနအထားမွာ ေရာက္ေနၿပီးမို ့ ပုန္းခို နားေန စရာ  ေတြ ့မလား ရာသီဥတု အေျချပ ကားခ်ပ္ကို ဆြဲထုတ္ရွာေဖြ ၾကည့္တယ္။ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ ့ပါဘူး။ နယူးဇီလန္ ကြ်န္းက သူတို ့ေနာက္  မိုင္၄၀၀ အကြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ ့ၿပီး တြန္ဂါ ေေရာက္ဖို ့ ေန့မ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။

                       အလို…ပင္လယ္ျပင္က ဘာေၾကာင့္ ျငိမ္သက္ေနပါလိမ့္ ။  Heart Light  ရြက္ေလွ လဲ အေျခမပ်က္ ရွိေနတယ္။ ေအာ္တို ပိုင္းေလာ့ကို ဖြင့္ေပးၿပီး ဒလစပ္ အေျပးခိုင္းလိုက္ရမလား။

                        သေဘၤာဦးခန္းထဲက ထိုင္ေနတဲ ့ ပဲ့ထိန္းသမားတေယာက္အဖို ့ ဟို မိုးကုတ္စက္၀န္းေတြဆီ က ေပးပို ့မဲ ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို  မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို ့ေတာ့ လိုေပလိမ့္မယ္။  အပွန္က အဲဒါက ေက်နပ္စရာဘဲမဟုတ္ပါလား။

မိမိလက္နဲ ့ ပဲ ့ထိန္းဘီးကို လိုရာထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး  မ္ုင္ေပါင္း ၁၆,ooo  ပင္လယ္ေရေၾကာင္းခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ သြားလာႏိုင္ခဲ ့တာ ပီတိျဖစ္စရာပါ။

ေအာ္တိုပိုင္းေလာ့ထ္ကိုပိတ္ၿပီး နီးရာ ကုန္းေျမတခုမွာ  ေက်ာက္ခ်နားေနလိုက္တာဟာ ခုအခ်ိန္မွာ သူမအဖို ့ ( ံHeart Light ) အဖို ့

 ေဘးအကင္းဆံုးပါဘဲ။

 ဒါေပမဲ ့ ေလာေလာဆယ္  ေလတိုက္ႏွံဳးက တနာရီ ၇၀ မိုင္ႏွဳံးထိ ၾကမ္းတမ္းလာ ျပီ။ ဒီလို မုန္တိုင္းအၾကား ငါတို ့ရြက္ေလွကေလး ကို ဘယ္လို ခြန္အားေတြနဲ ့ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္မတဲ ့လဲ။ ‘ ဒါေရးလ္ ေတြးပူေနတယ္။

                 ဒီဗီြယာနာဟာ ေအာ္တိုပိုင္းေလာ့ထ္ ဘာေတြလုပ္မယ္ဆိုတာ ဒိုင္ခြက္ သံုးခုေပၚကေန  မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ။္

ပင္လယ္ေရက ေပ၅၀ ထိ ျမင့္တက္လာတယ္။  Heart Light ရဲ ့ ပဲ ့ပိုင္းဟာ လ်ိဳင္းေတြေအာက္ကို ေဘးေစာင္းကေလး ေလ်ာက် သြားတယ္။

                  ညဟာ သိပ္္သည္း က်စ္လစ္စြာ   မဲညစ္ေနတယ္။ ဘာတခုမွ ထိုးေဖါက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။  မၾကာခဏ  Heart Light ဟာ လွိဳင္းေခါင္းျဖဴမ်ားက ေျပးလႊားဖံုးအုပ္သြားလို ့ ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿဖိဳးးကနဲ ျဖန္းကနဲ  လႊင့္စင္ တိုက္စားသြားတဲ ့

ေရမွဳံ ေရမႊားေတြကလဲ  Heart Lightကို အေနအထားပ်က္ယြင္းေစတာပါ။ဒါေရးလ္ဟာ သူတို ့ႏွစ္ဦးရဲ ့ အျဖစ္သနစ္ကို အသိေပးသင့္ၿပီလို ့ ယူဆတာမို ့ ကမ္းေျခေစာင့္ ကယ္ဆယ္ေရး႒ာနမ်ားဆီ ေရဒီယို သတင္းပို ့ပါတယ္။

                  ၿပီးေတာ့ သူ ့ဇနီထံ မိုက္ခြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။  အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာရွီတဲ ့သူမ မိခင္ထံ  ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုတာပါ။ သူတို ့ ကုန္းေပၚကို ျပန္လာႏိုင္ဖို ့ အခ်ိန္လိုေသးတယ္ တဲ ့။

                  ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ သူပုန္ထေနဆဲပါ။ ေလမုန္တိူင္းကလဲ အလားတူ ေသာင္းက်န္းေနဆဲပါဘဲ။ ညက ပိုေမွာင္ၿပီး ပို နက္ရွိဳင္းလာေတာ့တယ္။ အင္အားႀကီး လွဳိင္းတလံုးက Heart Light  ကို ျဖတ္ကနဲ ခြပ္ကနဲ ရုတ္တရက္  ရိုက္ပုတ္လိုက္တာေႀကာင့္

ထိန္းမရ သိမ္းမရ  သူမ ချမာ ခ်ာလည္ ပတ္လည္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ဒီအခါ ဒီဗီြယာနာက  autopilot  ခလုပ္ကို အေျပးသြားပိတ္ရတယ္။

ဘီးကိုလဲ လိမ္လွဲ ့ ဆြဲယူၿပီး အစြမ္းကုန္ ေရွာင္တိမ္းရျပန္တယ္။ ဒါေရးလ္ ကိုေတာင္  သူမက ဒီပံုမ်ိဳး ျပဳလုပ္ရင္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပန္သြားႏိုင္တယ္လို ့ ပညာေပးေနတယ္။

                    “ Heart Light ကေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မရွိလွဘူး။ သူမ autopilot ကို ဖြင့္ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘဲ ေနာက္ ဆယ္မိနစ္အၾကာမွာေတာ့ လက္ေလ်ာ့သြားေတာ့တယ္။

                   ေကာင္းကင္က လွ်ပ္စစ္ေရာင္ျခည္ေတြနဲ ့ ၀င္းလက္ေနတယ္။မိုးႀကိဳးခြင္းသံကလဲ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ

ပါ။ဒီအေျခအေနေအာက္မွာ ရြက္ေလွေလးေတြ  ဆီက က်ိဳးေၾက ပြန္းရွသံေတြ  ခပ္စူးစူး ထြက္ေပၚေနျပန္တယ္။ ဒါေရးလ္ချမာ လွဳိင္းေပၚက

ျပိဳဆင္းလာတဲ  ့သူ ့ ေလွကေလးကို ေမွာက္မသြားခင္ တည့္တည့္မတ္မတ္  ကိုင္တြယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း ရွီဖို ့ အေသအလဲ ႀကိဳးစားေနရၿပီ။

ဒီဗီြယာနာကလဲ အျပင္းအထန္ ကူညီေနရတယ္။

                 ပီးခဲ ့တဲ ့ ႏွစ္ေတြမွာ တံုးက “ႏွင္းပြင့္ တိုင္းျပည္မ်ား “ မွာ သူတို ့ံ ႏွဦး ႏွင္းေလ်ာစီး ခဲ ့ၾကစဥ္က ဒီလိုမ်ိဳး သစၥာ မဲ ့လြန္းလွတဲ ့ ရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ ့ တၾကိမ္ ႀကံဳခဲ ့ရဖူးပါတယ္။ သူမဟာ ဒါေရးလ္ ရဲ ့ စြမ္းရည္ကိုလဲ အၿမဲ ယုံၾကည္ခဲ ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူမက “ က်မေတာ့ ဒါမ်ိဳးႏွစ္ခါ မႀကံဳ ပါရေစနဲ ့ လို ့ ဆုေတာင္းတာ မျပည့္ဖူး ထင္တယ္ “ ‘ဒါေပမဲ ့ ..ရွင္ ေအာင္ျမင္မွာပါ ။”   တဲ ့။အားေပးလာတယ္။

                   သူမ က သူ ့အေနာက္မွာ ရပ္ၿပီး အခါမလပ္  ခက္ခက္ခဲ ခဲ သတင္းပို ့ေနရတယ္။ဒါေရးလ္ကေတာ့ သူ ့ ရြက္ေလွကေလးကို

လမ္းေၾကာင္း မွန္မွန္ ေျပးေနေစဖို ့ အင္ဂ်င္စက္ေတြ  ဂရုစိုက္ေနရတယ္။  တက္မႏွခုနဲ ့ လဲ တည္ျငိမ္မႈရေအာင္ မနည္းအားထုတ္ေနရတယ္။လီဗာ ေမာင္းတံ ကို ေရွ ့သို ့ အားအျပည့္ ထိုးစိုက္လိုက္ ၊ ေရႊ ့လိုက္ ၊ ေျပာင္းလိုက္ ၊ အဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အင္ဂ်င္စက္သံ နဲ ့ ပန္ကာလည္တဲ ့အသံေတြက ငွက္ဆိုးတေကာင္ ေအာ္ျမည္ေနသလို ပါဘဲ။

                   ဒါေရးလ္  ေအာင္ျမင္ပါတယ္ ။ သူေလွကေလး ထူထူေထာင္ ေထာင္ျဖစ္လာခဲ ့ပါတယ္။  သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ျဖူေလ်ာ္ေလ်ာ္

ေ၀၀ါး၀ါး  ။မႈံရီရီ ၊ ျမင္ကြင္းက မရွင္းဖူး။ ဒီဗီြယာနာက သူနေဘးမွာရပ္ၿပီး ထိုင္ခံုမွာ သူၿမဲၿမဲ ထိုင္ေစႏိုင္ဖို ့ ထိန္းေပးေနရတယ္။ တလံုးၿပီးတလံုး လွိမ့္၀င္လာေနတဲ ့ လွဳိင္းေတြၾကားကဘဲ သူတို ့ ေအာ္ဟစ္ၿပီးစကားေတြလဲ ေျပာျဖစ္ခဲ ့တယ္။ သူတို ့ဟာ တနာရီ ၇မိုင္ ကေန ၁၅ မိုင္ ႏွဳ့ံး အၾကား ခရီးသြားေနရတာကို အလြန္အမင္း အံ့ၾသေနၾကတယ္။

                   ရုတ္တရက္  Heart Light ရဲ ့ အေနာက္ပိုင္းဟာ ခါရမ္းသြားၿပီး  လွဳိင္းေတြအၾကား ေဘးတိုက္ ျပစ္ခ်လိုက္သလို ေစာင္းက်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရေပၚ ျပန္တက္လာတယ္။ ဒါေရးလ္နဲ့ ့ဒီဗြီယာနာတို ့ ၂ေယာက္  လဲက်သြားတယ္။သူမက  ေျခဆစ္ နဲ တင္ပါးရိုးေတြ နာသြားတယ္။ Heart Light ရဲ ့ အင္ဂ်င္ေတြသုံးစားလို ့ မရ ေတာ့ေအာင္  ပ်က္စီးေနေလာက္ၿပီ။

                  စတက္ဖနီ ကေတာ့ အိပ္စင္ကေန ၾကမ္းေပၚ ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာတယ္။

ေရေၾကာင္းခရီးသြားသူမ်ားဟာ   ပင္လယ္လွဳိင္း တံပိုးတို ့ရဲ ့ ဒါဏ္ကို ခုခံဖို ့ ခြန္အားမရွိေတာ့ေသာ္လဲ  စြမ္းႏိုင္သေလာက္

ခုခံ ကာကြယ္ ေနရေတာ့တယ္။

ေသမင္းေခၚသံ

                  ဒီလို အျဖစ္ေတြၾကားမွာ ရာဘာ ေလွကေလးတစင္း  ဒုံးလႊတ္သလို  ပ်ံတက္ လြတ္ထြက္သြားတယ္။ သေဘၤာကိုယ္ထည္နဲ ့ေတာင္ ပြတ္တိုက္ ေပါက္ထြက္ သြားႏိုင္တယ္။ သားျဖစ္သူ ရွိန္းန္ က ရာဘာေလွကေလးကို ဆင္းဆယ္ဖို ့တံခါးကိုဖြင့္  ထြက္သြားတယ္။   မိုးနဲ ့အတူ လွဳိင္းလံုးေတြက  တလုံးၿပီးတလံုး သြန္ခ် လွိမ့္၀င္လာတာမို ့  ဒီဗီြယာနာကလန္ ့ျဖန္ ့ၿပီး တံခါးပိတ္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ က်န္ရစ္တဲ ့သားကို စိတ္မခ်တာနဲ ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ သားဟာ ၾကာပြတ္နဲ့ ့ ရိုက္ေနသလို သေဘၤာကိုယ္ထည္မွာ  တျဖတ္ျဖတ္ျဖစ္ေနတဲ ့

ရာဘာေလွ ႀကိဳးကို တင္းတင္းရင္းရင္းျဖစ္ဖို ့ ႀကိဳးစားေနတာျမင္ရတယ္။ မၾကာပါဖုူး။ ေရနံရံ ၾကီးတခု ကြာက်လာသလို ျပိဳဆင္းလာတဲ ့

ေရျပင္ႀကီးအၾကား ရွိန္းန္ တေယာက္ ေရေပၚ ေျမာက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ဒါေရးလ္က  ရွိန္းန္ေကာ  ရွိန္း န့္ …… သူ့ကို ျမန္ျမန္ အထဲ ၀င္ခိုင္းလိုက္ ….တဲ ့။ ဒီဗီြယာနာက  ဘဳရား မလို ့ သူ ခုထိ အဲဟိုမွာ ရွိေနတံုးဘဲ …တဲ ့။ အေပၚေျမာက္တက္ၿပီး ပလူပ်ံေနတဲ ့ ရွိန္းန္ ကို တဖန္

တန္ခ်ိန္မ်ားစြာ ေလးမဲ ့ ေရလုံးႀကီးတလံုးက တြန္းတိုက္ ျပစ္ခ်လိုက္တာ  ကုန္းေဘာင္ တံခါးတခုနဲ ့ ေျပးေဆာင့္ေတာ့တယ္။ ရွိန္းဟာ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္း နဲ ့ ျပစ္ခ်ခံရရာမွ ေၾကာက္အားလန္ူအားနဲ ့ သေဘၤာဦးခန္းက ေကာ္ေဇာႀကီး ကို ဆြဲမိ ဆြဲရာ  ဆြဲထားလိုက္တယ္။

.. ေရလံုးၾကီးေလ်ာဆင္းသြားရာမွာလဲ သူ ့ေျခ ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပါ စုပ္ယူသြားလို ့  ေလ်ာပါသြားေသးတာပါ။

                  နာရီစ်ားစြာ ၾကာေညာင္ ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့  အျပင္ဘက္ကေန သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို  တခုခု

ရိုက္ပုတ္ေနသလို ၾကားျပန္တယ္။ ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ ့ရာဘာေလွက မုန္တိုင္းေခၚရာ ေလဟုန္စီးလိုက္ရင္ း  သေဘၤာကိုယ္ထည္ကို တျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္ခ်ေနတာပါ။  ရွိန္းန္ က ဒါကို အၿပီး အျပတ္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္မိေတာ့ တခါးဖြင့္ထြက္ျပန္တယ္။ သက္ကယ္ႀကိုဳးလဲ မသုံးဘူး။

မိခင္ က အထဲကေန ဓါတ္မီးထို းျပတယ္။ ၾကိုးျပတ္သြားတဲ ့ ရာဘာေလွကေလးကေတာ့ လြတ္ရာ ကြ်တ္ရာ ေျပးထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

                  ဒီအခ်ိန္မွာ ေခြရစ္သိမ္းဆည္းထားတဲ ့ ေပ၆၀၀ အရွည္ရွိ ၾကိဳးေခြ တေခြက သိုေလွာင္ခန္းကေန အျပင္ကို ခုန္ထြက္လာတယ္။ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ သူက ဖိတ္စင္က်လာၿပီး အရာအားလုံးကို တြယ္ညိ ရစ္ပတ္ကုန္ေတာ့တယ္။ ေနရာအႏွံ ျပန္ ့န္တယ္။  ဒါဟာလဲ အႏၱရယ္

တခုပါ။ ရွိန္းန္ က ငါ ဒါကို ပင္လယ္ထဲ ျပစ္ခ်ရမယ္ ။ တဲ ့။   ဒါေရးလ္က သူ့သားကို စိတ္မခ်ဘူး။

                  စတက္ဖနီ  ကေတာ့  ၂ရက္လုံးလုံး ေရေတြကို ခပ္ထုတ္ေနရတာနဲ ့ လက္ပန္းက်ေနပါၿပိ။ ရွီန္းန္ က တံခါးဖြင့္လိုက္ ထြက္လိုက္ ၀င္လိုက္ လုပ္ေနေတာ့ ေရ ေတြက အရမ္း လွိမ့္ ၀င္တာေၾကာင့္  တခါးပိတ္ဖို ့ဘဲ သူမ တြင္တြင္ ေအာ္ေနရတယ္။

                အဆိုးေတြက ဒီေလာက္နဲ ့ ၿပီးပံု မရေသးပါ။ ေလတိုက္ႏွံုဳးက တနာရီ   မိုင္ ၁၀၀ ႏွဳံးနဲ ့ အားျဖည့္ တိုက္ခတ္လာပါတယ္။ Heart Light ရဲ ့ နံရံေတြကို ထုခြဲ ေခ်မွဳံး ေနၾကတယ္။ ဖေအေရာ သားပါ  နံရံ ေတြမွာ အဟုန္ျပင္းျပင္ း ေျပးေဆာင့္ ေနေတာ့တယ္။ ျပိဳဆင္းလာတဲ ့ ေရလုံးႀကီးေတြ အင္နဲ ့ အားနဲ ့ သြန္းေလာင္း မႈေၾကာင့္ နဂိုက ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ ့ တံခါးဟာ ျပဳတ္ထြက္ကုန္တယ္။ ထုထယ္ၾကီးမားလြန္းတဲ ့ ေရ လုံးၾကီးေတြ ဆက္တိုက္  တလုံးပီးတလုံး  အခဲလိုက္ အတုံးလိုက္ ၀င္လာတာပါ။ ဒါေရးလ္ဟာ Heart Light ရဲ ့

ဦးေခါင္းကိုေရွ ့တဲ့ံတဲ ့ ထား လမ္းမွန္ဖို ့ အလြန္ခက္ခဲ ေနပါတယ္။ အရွိန္က မေလ်ာ့ဘူး။ ေလွမွာလဲဲ ေလးဂြနဲ ့ဆြဲျပစ္လိုက္သလို   လြတ္ထြက္သြားၿပီး လွဳိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးတလံုးရဲ ့  အေပၚ အေမာက္ကေန  တခါ ေလထဲမွာ တြဲလဲဆြဲ ေလ်ာက်ရာမွာ သေဘၤာကိုယ္ထည္ေတြက ဖိန့္ ့ဖိန့္ ့သိမ့္သိမ့္ တုန္ခါရင္း အက္သံ က်ိဳးသံ ညံ ေနေတာ့တယ္။

                 ဒီဗြီယာနာဟာ သားနဲ ့ ေခြ်းမကို သနားေနတယ္။ သူတို ့ လိုက္ပါလာတဲ ့ အေခါက္က်မွ  ျဖစ္ရေလျခင္းလို ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ။ သူတိုကို အျပည့္အ၀ ကူညီခ်င္တယ္။ တဒဂၤျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေအးေစခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမက သူတို ့ကို

စိတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာႏိုင္တယ္လို ့ ညႊန္ၾကားတယ္။ ဒါေရးလ္ ကလဲ ရြက္လႊင့္သင္တန္းတက္စဥ္က စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ဦးစြာ ထားတတ္ဖို ့ ေလုက်င့္ခဲ ့ရတာေၾကာင့္  တရားမွတ္တာကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ မိသားစုႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ခဲ ့စဥ္ကာလမွာလဲ စိတ္ကိုရႈမွတ္ျခင္းအလုပ္ ကို မျပတ္ ျပဳလုပ္ခဲ ့သူပါ။ ဒါေပမဲ ့ ဒီေနရာမွာ ဒါေတြက အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။  တလုံးၿပီးတလုံး လွိမ့္ဆင္းလာတဲ ့ လွုိင္းႀကီးမ်ား တနာရီ မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ တိုက္ခတ္ေနတဲ ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းမ်ားအၾကား  ဘယ္လို သတၱိေတြနဲ ့ ႀကံ ့ႀကံ့ခံ ရပ္တည္

ေနႏိုင္မွာတဲ ့လဲ ။

                ခုဘဲ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒါေရးလ္ ချမာ ေလေပြတခုက သူ ့ကို   သူ ့ထိုင္ခုံကေန ညာျဖန္းလွည့္ပတ္ ဆြဲေခၚသြားၿပီး  ပစ္ေပါက္ ခံရတာ အုံးကနဲ ..ဒိုင္းကနဲ ပါဘဲ။ သူတို ့သားအဖကို ေနရာကေန ဆြဲယူ ပစ္ေပါက္လိုက္တာမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့  ၾကမ္းျပင္ေပၚ  တျပိဳင္တည္း အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ က်လာေတာ့တယ္။

                အေရးထဲ  ေသမင္းေခၚသံပမာ   အင္ဂ်င္စက္သံက ဆူညံ စူးရွ စြာ ေအာ္ျမည္ေနေတာ့တယ္။ ေသခါနီး သိန္းငွက္တေကာင္ ပူပူေလာင္ေလာင္  ေဆြးေဆြးေျမ ့ေျမ ့ ငိုေၾကြးေနျခင္းမ်ားလား။ ဒါတင္မကေသးပါ။ စက္ကရိယာ ပစၥည္း ဟူသေရြ ့ တ၀ီ၀ီ တစီစီ  သံစဥ္မမွန္

 ဆူညံေနၾကျပန္တယ္။

                 ဒီဗြီယာနာက ထူးျခားတဲ ့ အသံတသံေၾကာင့္ ဒါေရးလ္ ကို  “ ဘာသံပါလိမ့္ “ လို ့ ေမးတယ္။ ဒါေရးလ္ က  “ အဲဒါ  အင္ဂ်င္ထဲ ဆားငံေရ ၀င္လို ့ ေပၚလာတဲ ့အသံေပါ ့  “ တဲ ့။  မၾကာဘူး။ အင္ဂ်င္စက္ရပ္တန့္ ့သြားတယ္။

                 “  ရပ္လိုက္ “  ဒီဗီြယာနာက  အလန့္တၾကားေအာ္ေပမဲ ့ ဒါေရးလ္ က လက္ယာဘက္ကို  လွည့္လိုက္တယ္ ။တကယ္လို ့ လွဳိင္းကသာ ဆြဲခ်လို ့ ပါသြားရင္ ေဒါင့္မွန္အေနအထားနဲ ့ ပါသြားႏိုင္ဖို ့  အေရးၾကီးတယ္ ေလ။

တနဂၤေႏြေန ့ ။

                ဒါေရးလ္ဟာ ပဲ့ထိန္းဘီး ကို ၃၆ နာရီ လုံးလုံး မနားတမ္း ကိုင္တြယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရ လို ့ လူက အားကုန္သြားတယ္။ အင္ဂ်င္ကလဲ သုံးမရ ၊ သေဘၤာကိုယ္ထည္မွာလဲ အက္ကြဲေၾကာင္းရာေတြ နဲ ့ မြစာႀကဲ က်ိဳးပဲ ့ေနၿပီ။ ပင္လယ္ေရမွာလဲ ခပ္ထုတ္မရ ျပည့္လ်ံေနၿပီ။ ေလွက ေရမွာ ဒရြတ္တိုက္ ေလ်ာပါေနၿပီ။ တက္မကိုလဲ ဘာေတြလဲ မသိ  ျငိတြယ္ေနတယ္။ ဒါေရးလ္ဟာ  မိမိ အစြမ္းသတၱိ အားမာန္မ်ား စြန္ ့လႊတ္ျခင္ဒမဟုတ္ေသာ္လဲ .. အေရးေပၚ  အခ်က္ျပ သေကၤတ မီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့တယ္။

                    

၀ဲကေတာ့အတြင္းသို႔

              တန္ခ်ိန္1000 ေက်ာ္ ကုန္ပစၥၫ္း တင္ေဆာင္လာတဲ ့ Tut Cakau 111  သေဘၤာ ဟာလဲ အလားတူ ဆိူး၀ါးျပင္းထန္လြန္းတဲ ့ လွဳိင္းမ်ားရဲ ့ မာယာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ပိတ္မိေနသူပါ။ မာလိန္မႈး ဂ်ိမ္းစ္ဟက္ဒင္ ဟာ Destiny  ကို  ဘယ္အခ်ိန္မွာ  ဘယ္ေလာက္

အထိ္ ကူညီၽႏိုင္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ မသိနိဳင္ပါဘူး။ တဲ ့။ လိုရာခရီးအေရာက္ သြားႏိုင္ဖို ့ဆိုတာ  လွဳိင္းေလၾကားမွာ အလြန္ခက္ခဲ ပါတယ္ တဲ ့။ မာလိန္မႈးဟာ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚက တံတားေလးမွာ မားမား ရပ္ရင္း ေရအထက္ ေပ ၆၀ နီးနီး ျမင့္တဲ ့ သေဘၤာရဲ ့ အထက္မွာ  ေခြရစ္ေနတဲ ့ လွဳိင္းလုံးႀကီးရဲ ့ အေမာက္ ေထာင္ေနပံု ကို  ျမင္ရေတာ့  လန့္ ျဖန္ ့ၿပီး အံ့ၾသတၾကီး ၾကည္ ့ေနတယ္။ ေဒါသႀကီးၿပီး  မာန္ဟုန္ျပင္းတဲ ့ ပင္လယ္ႀကီး အေၾကာင္း သူ သိပါတယ္။ ေပ ၄၀ ေလာက္ ခန့္မွန္းရတဲ ့ လိွဳင္းေတြက စဥ္တိုက္ လာေနတာလဲ သိတယ္။ တံတားေလးေပၚ ကဲမိုးၿပီး ေပ ၁၀၀ ေလာက္ အျမင့္ရွီမဲ ့လွိဳင္းလံုးအသြင္  ျဖစ္လာႏိုင္ေခ် ရွီ ေၾကာင္း သူခန့္မွန္းတယ္။

             ေရတံေလွ်ာက္လို   ပင္လယ္လွုိဳင္းခြက္မ်ားက  TuiCakau  နဲ ့ အျပိဳင္ပါဘဲ ။ ႀကီးမားတဲ ့ လွဳိင္းလုံး ႀကီးႏွစ္လုံးက ပါ

Tui Cakau  ကို ပင့္မ ထားလို ့ ဘယ္ညာလူးလိမ့္ ရင္း ၄၀ ဒီကရီေလာက္တိမ္းေစာင္းသြားေစတယ္။ ဒါ့အျပင္ သေဘၤာအရာရွိ ချမာ သူထိုင္ေနတဲ ့ ကုလားထိုင္္ နဲ ့ အတူ ၾကမ္းျပင္ဆီျပစ္ေပါက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္  ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂြ်တ္ဂြ်တ္ မည္သြားခဲ ့ၿပီး ေျခ တဘက္က်ိဳးသြားေတာ့တယ္။ Destiny  ရဲ ့ ေရဒီယို အခ်က္ျပ ဆက္သြယ္မႈ မ်ား အားနည္းေနေပမဲ ့James  Hebden  ဟာ  Orion  ေလယာဥ္ အဖြဲ ့ရဲ ့ အသံလႊင့္ ၀ိုင္ယာလက္စက္္က  အားေပးသံေတြကိုေတာ့ ၾကားေနရပါတယ္။

                ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ  နယူးဇီလန္ကေန  ထြက္ခြာလာတဲ ့ San Te Maru 18   ငါးဖမ္း သေဘၤာဟာ လဲ တူနာငါၚႀကီးမ်ားေနာက္ လိုက္ရင္း  မုနိတိုင္းနဲ ့ တဲ ့တဲ ့ တိုးေနပါတယ္။ Captain Bruce White  ဟာ  တန္ခ်ိန္ 400  ရွိတဲ ့ ငါးဖမ္းပစၥည္းေတြ တင္ေဆာင္လာတာပါ။  ရြက္ေလွတေလးေတြရဲ ့ အေျခအေနကိုလဲ သူက သိထားပါတယ္။  သူကိုယ္တိုင္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေသးဘဲ  အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေနရပါတယ္။                         

 ကမ္းေျခေစာင့္မရိန္းတပ္ဖြဲ ့မ်ားထံမွ  ေပးပို ့တဲ ့သတင္းအရ သိထားတာပါ။

                  San Te Maru ဟာ ေပ  180 ရွည္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့  သူမကိုယ္တိုင္လဲ ၾကီးမားလြန္းတဲ ့ လွဳိင္းလုံးမ်ားထိပ္က  အၾကိမ္ ၾကိမ္ ေလ်ာက် လာခဲ ့ရတာပါ။ သူမေခါင္းေပၚမွာ လွဳိင္းေတြက အထပ္ထပ္ ေခြပတ္ေနတာကလား။ တခါတရံ သူမညာဘက္ ၊တခါတရ ံ ဘယ္ဘက္ ၊ တခါတရံ သူမ အေပၚတည့္တည့္ စသည္ ဘက္ေပါင္းစံုကေန  ထိုးႏွက္ေနတာပါ။ ငါးဖမ္းထြက္ခဲ ့တဲ ့ သက္တမ္း ၂၀  အတြင္းတႀကိမ္တခါမွ   မႀကံဳ မဆံုခဲ ့ရပါဘူးတဲ ့။ ငါးဖမ္းသေဘၤာႀကီးရဲ ့ ရြက္ဆိုင္းႀကိဳးေတြ     ေရဒီယို အင္တာနာ ၊ ကက္ဘင္ခန္း  စသည္ အားလုံး ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

                  အခ်ိန္နာရီ  ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားခ်ိန္မွာေတာ့  ေရဒီယိုမွ  အသံစူးစူး ထြက္ေပၚလာတယ္။ Orion  မွ ဆက္သြယ္လာတာပါ။ သူနဲ ့ က မနီးမေ၀းမွာဘဲ ရွိေနတာမွန္ေပမဲ ့ မျမင္ရပါဘူး။ Orion က “  ငါတို ့ မင္းအကူအညီ လိုအပ္ေနတယ္ ..”  တဲ ့။ “ ေကာင္းပါၿပီ။ ကွြန္ေတာ္  ဘာလုပ္ေပးရမလဲ “   တဲ ့။ White က ေမးတယ္။  “ Heart Light  ဆီကို သြားပါ။ ဒီက ေျမာက္အရပ္ စူးစူး  ၆၃မိုင္အကြာ လူေလးေယာက္ ၊အသက္အႏၱရယ္စိုးရိမ္အမွတ္ ေရာက္ေနပါၿပီ  “ တဲ ့။ “  ေကာင္းၿပီေလ ..နည္းလမ္းရွာၾကတာေပါ့။” လို ့ White ကေျဖတယ္။

                  ကြန္မဲန္ဒါ  Larry Robbins  ဦးစီးတဲ ့Monowai အဖြဲ ့သားမ်ားဟာ ဆက္သြယ္ေရး ကီရိယာကတဆင့္   Australia က  ရြက္ေလွ Ramtha  ဟာလဲ အလားတူ လွဳိင္းေတြနဲ ့ ၀န္ပိေလးလံေနတဲ ့ ပင္လယ္ႀကီးရဲ ့ အထု အေထာင္းခံေနရတယ္ ဆိုတာ သိရွိနားလည္ထားၾကတယ္။ သေဘၤာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လဲ သံသယ ရွိဖို ့ မလိုပါဘူး။             

Monowai သေဘၤာဟာ  ေတာ္၀င္ နယူးဇီလန္က  Hydro graphic Servey Ship  ေရေၾကာင္းေလ့လာေရး သေဘၤာျဖစ္ပါတယ္။

တန္ခ်ိန္ ၃၇၅၀ ရွိၿပီး  သူမဟာလဲ လွဳိင္းေခါင္းျဖဳႀကီးမ်ားရဲ ့ထိပ္က ေလ်ာက်လာခဲ့ တာပါ။

                     Monowai ရဲ ့ကုန္းပတ္မ်ား ေပၚ ပင္လယ္ေရက  တလိမ့္လိမ့္ ေျပးတက္လာေနပါတယ္။     ေလ၀င္ေလထြက္အေပါက္ မ်ား နဲ ့ တံခါးေပါက္ေတြမွာလဲ  သြန္ခ်ထားတဲ ့ေရက မနည္းဘူး။ ပင္လယ္ႀကီးက  နတ္ဘီလူးမ်ားရဲ ့ တန္ခိုးအာဏာကိုမ်ား သိမ္းပိုက္ ရရွိထားေလသလား။   သစ္သားနဲ ့လုပ္ထားတဲ ့ သေဘၤာပဲ့ပိုင္း ကုန္းပတ္  ေပၚက ေျမာင္းေတြမွာဆိုလဲ ေရေတြက ျပည့္လ်ံေနတာပါ။ ေခးခြ်တ္ေဆးရည္သိုေလွာင္ထားတဲ ့စည္မ်ားလဲ ေပါ္က္ကြဲ ဖိတ္စင္ကုန္လို ့ အဲဒါ စိတ္အလြန္ပ်က္ဘို ့ေကာင္းလွတယ္။

                     တနဂၤေႏြေန့ ့မနက္၄နာရီ  မွာေတာ့ ..ေကာင္းကင္မွာ အျဖဴေရာင္  အလင္းတန္းတခု  ေတြ့ျမင္ေနရတာမို ့ အလြန္အမင္း အံ့အားသင့္ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ  ခဏတျဖဳတ္ လင္းလက္လာျခင္းလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို စိုးရိမ္ ေၾကာင့့္ၾကစရာ ကိစၥရယ္လို ့ သူတို ့ မထင္ျမင္ၾကပါဘူး။  သေဘၤာအခ်ိဳ့ ရဲ ့ အရိပ္အေရာင္ရယ္လို ့လဲ သူတို ့ မေျပာႏိုင္ျပန္ပါဘူး။

                      ရုတ္တရက္  ကြန္မဲန္ဒါ  Robbins  က  VHF မိုက္ကရိုဖုန္းကို  ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ “  သေဘၤာႀကီး တစင္းစင္း ကမ်ား မီးေမာင္းထိုးလိုက္တာ ေတြ ့မိလား ..အေၾကာင္းျပန္ၾကားေပးပါ တဲ ့။ ”

Ramtha  မွ   Robyn  Fobes  က  “သူမနဲ ့ Bill တို ့ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဒီ ထူးဆန္းတဲ ့အျဖဴေရာင္  အလင္းတန္း  ကို  ေတြ ့ျမင္ေနရေၾကာင္း.. ဒလေဟာ သြန္ခ်ေနတဲ ့ မိုးနဲ ့ လ်ိဳ ့၀ွက္သိပ္သည္းတဲ ့ တိမ္ေတြေၾကာင့္   ဘယ္ေနရာက ဆိုတာ အတိအက် သိဖို ့ခက္ပါတယ္တဲ ့။ မိုးႀကိဳး

 လွ်ပ္စစ္ေရာင္ျခညိမ်ိဳး  တို ့နဲ ့လဲ ကြဲျပားပါတယ္ “   တဲ ့။  တံု ့ျပန္လာတယ္။  

                       သူတို ့ ဒီလို ေျပာဆိုေနစဥ္အတြင္းမွာဘဲ Royin နဲ ့ Bill တို ့ရဲ ့  Ramtha  ရြက္ေလွကေလးဟာ ု အင္အားႀကီး လွိဳင္းတလံုးရဲ ့  ၀ါးျမိဳ ဖံုးအုပ္ မႈကို ခံရ ျပီးေနာက္   လွဳိင္းထိပ္ကေန ေဘးေစာင္း ႀကီး ေလ်ာက် သြားေတာ့တယ္။  Bill က  စိုးရိမ္စြာ လက္ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားဖို ့ ေအာ္ေျပာေနေပမဲ ့  သူကိုယ္တိုင္လဲ သေဘၤာဦးခန္း ခုံေပၚကေန ေနာက္ျပန္လန္က် သြားေတာ့တာပါ။

                  Robyn  ကေတာ့ သူမကိုယ္ကို သူမ ထိန္းမတ္ၿပီး လွမ္းေနရသလို Ramtha ကေလးလဲ ကတုန္ကယင္နဲ ့ လွဳိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးတခုအတြင္း တိုး၀င္သြားေတာ့တယ္။ Bill ဟာ လဲက်ရာကေန အျမန္ထၿပီး ပဲ ့ထိန္းလက္ကိုင္ဘီးဆီ အေရာက္သြားတယ္ ။ ခဏ ခဏ လဲက်ေနတာေၾကာင့္ သူ ေနာက္ဆုံးမွာ ျပန္ထဖို ့ မႀကိဳးစားဘဲ တြားသြားပါတယ္။

                 ေရေတြက ကက္ဘင္ခန္းမွာ ျပည့္လွ်ံေနတာပါ။ စာအုပ္၊ ကက္ဆက္ ၊ တိတ္ေခြ ၊ တီဗီြ ၊ အင္တာနာ ၊ VCR  ဘာမွ သုံးမရေတာ့ပါဘူး။ အားလုံး ဖရို ဖရဲ နဲ ့။ သြားၿပီ။ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ သူ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။တက္မေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ စတီယာရင္း မရွီေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ ့ ဒီသတင္းဟာ VHF  ကို ေရာက္သြားပါတယ္။

                Monowai   သေဘၤာ ႀကီး လာေနပါၿပီ..တဲ ့။ဘီလ္ က မိုက္ကရိုဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး Robbins  ထံ   “ လိုအပ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေလွကို စြန္ ့လႊတ္ဖို ့ အဆင္သင့္ပါဘဲ .. “တဲ ့။

                 ကြန္မဲန္ဒါ Robbins  က  “  ခင္ဗ်ားတို ့ အသက္နဲ ့ ခႏၵာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အာမ မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ ့   ဘယ္နည္းနဲ ့မဆို ကြ်န္ေတာ္တို ့ အေရာက္လာခဲ ့မွာပါ ။ ခင္ဗ်ား တို ့ သြက္လက္တက္ႀကြမႈ ရွိရဲ ့လား။ တဲ ့။  ဒီလိုေမးေတာ့ ..Robyn က ဘာေၾကာင့္ ေမးတာပါလိမ့္ လို ့ စဥ္းစားေနေလရဲ ့။ “ငါထင္တာက ငါတို ့ကုန္တင္  သေဘၤာရဲ ့  ပိုက္ထဲကို  ခုန္ခ်ရမယ္ထင္တယ္ ။မဟုတ္လဲ တနည္းနည္းေပါ့  “လို ့ ဘီလ္ ကေျပာတယ္။

အႏၱရယ္လမ္းက ကယ္ဆယ္ေရး           

                

                မာလိန္မႈး ဂ်ိမ္းစ္ ဟာ သူ သေဘၤာက တံတားေလးမွာရပ္ၿပီး အေမွာင္ထဲကို ေခ်ာင္းေျမာင္းရင္းစဥ္းစားေနတယ္ ။  Destiny နဲ ့  ေတာ့  တျဖည္းျဖည္း နီး နီးလာေနၿပီ။ ဒါကို သံသယ ရွိဖို ့ မလိုဘူး။ ဒါေပမဲ ့ သူတို ့ကို ကယ္တင္ဖို ့ ဆိုတာ  အႏၱရယ္ အမ်ားသား။ ပင္လယ္ႀကီးရဲ ့ အေခ်အေနကေတာ့ လုံး၀ အဆိုးဘဲ။ ေမွာင္မိုက္ညကိုေရွာင္မွျဖစ္မွာမို ့ ေန့အလင္းေရာင္ရမဲ ့အခ်ိန္ ေစာင့္ေနရတာဟာလဲ စိတ္မရွည္စရာပါဘဲ။ ကယ္ဆယ္ေရးအစီအစဥ္က ရိုးစင္းေပမဲ ့ ရူးမိုက္ရာ က်မလား။ ႀကံမိႀကံရာ ႀကံစည္မိသည္ ဆိုမလား ။အႏၱရယ္မ်ားတဲ ့အလုပ္ဆိုတာက အေသအခ်ာပါ။  မုန္ယိုေနတဲ ့ ပင္လယ္ႀကီးကို အံတုၿပီး သက္ကယ္ေလွငယ္ကေလးတစင္း မျဖစ္မေန ခ်ေပးဖို ့ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မေတြး၀ံ့စရာပါဘဲ။

                  ကုန္တင္သေဘၤာႀကီး Tui Cakau  ေပၚကေန  လူႏွစ္ေယာက္ က အသက္ကယ္ေဖါင္ေပၚ ေလ်ာဆင္း Destiny ကုန္းပတ္ေပၚ တြယ္ဖက္ ခုန္တက္ ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ အမိ်ဳးသမီးနဲ ့ ဒါဏ္ရာရေနသူ အမ်ိဳးသားကို Tui Cakau ေပၚ အေရာက္ဆြဲ တင္ရမွာပါ။ ဒါဟာ အဆုံးစြန္ အႏၱရယ္ မ်ားတဲ ့ အလုပ္ ဆိုတာလဲ အားလုံး နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ 425ေပ ရွည္တဲ ့ ကုန္တင္သေဘၤာႀကီး နေဘး တေလွ်ာက္ 45ေပသာရွည္တဲ ့  ရြက္သေဘၤာေလးဆီ ေဘးတိုက္ယွဥ္ျပိဳင္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သက္စြန္ ့ဆံဖ်ား ေဆာင္ရြက္ရမဲ ့ ကိစၥမို ့ မာလိန္မႈးက ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ သြား ဆိုၿပီး အမိန့္ ့ေပး ေစခိုင္းတာမ်ိဳး မလုပ္လိုဘူး။ သူက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေဗာ္လန္တီယာ ၂ ေယာက္လိုခ်င္တယ္ ။ လူကယ္ရမယ္။ အႏၱရယ္ရွိတယ္ တဲ ့ အစီအစဥ္ခ်ျပပါတယ္။ မင္းတို ့ ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ပါတဲ ့ ။

                     ရဲရဲ ေတာက္ မိန္ ့ခြန္းပါဘဲ။ သူ ့အတြင္းစိတ္မွာေတာ့ ဘယ္သူနဲ ့ လိုက္ဖက္တယ္ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ၿပီးျဖစ္ေပမဲ ့ ဖြင့္ဟ မေျပာပါဘူး။

                   အားခြန္ဗလနဲ ့ ျပည့္စုံတဲ ့  စစ္ထြက္ ဖီဂ်ီယဲန္ တဦး နဲ ့ စက္ဘက္ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္ တေယာက္ပါ ။ ဂ်ိမ္းစ္ ဟဲဘ္ဒင္ က သူတို ့ကို ေခၚထုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ ့ သူ ့အတြင္းစိတ္မွာ ေရြးခ်ယ္မိသလိုဘဲ တက္တက္ႀကြႀကြ နဲ ့ ေရွ ့ ကို သူတို ့ ထြက္လာၾကတယ္။

                  အရုဏ္ဦးကို ေရာက္လာေနပါၿပီ။ ေပ 50 ခန့္ ့ရွိ။နိုင္တဲ ့ ဒီလွဳိင္းေတြက ၀ရံုးသုန္းကား ေသာင္းက်န္းေနဆဲပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ “ ေပၚလာ “ ဟာ မွဳံမွဳံမႊားမႊား ထဲမွာ ၾကီးၾကီးမားမား ညိဳညိဳညစ္ညစ္ ကိုယ္ထည္ႀကီးတခု ခ်ဥ္ဒကပ္လာေနတာ ျမင္ေနေတာ့ အလန့္ ့တၾကား ေအာ္လိုက္တယ္။ “ ဘုရားေရ…ဒါနာ.. ၾကည့္စမ္း ။ဒီမွာ  ဘာလဲ  ၾကည့္စမ္း။  “

                ဒါနာက မလွဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူ ့အခန္းကေန ကားဂိုးႀကီးရဲ ့ အင္ဂ်င္စက္သံကိုေတာ့ ၾကားေနတာပါ ။ ဒီအသံကို ၾကားရတာ သူ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ သြားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ ့နိမိတ္ဘဲလို ့ သူက ယူဆေနတယ္။

                တျဖည္းျဖည္းနဲ ့စက္သံက  နိးနိ္းလာေနတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေပၚလာက  သူတို ့ကို ကယ္ဆယ္ဖို ့ ခ်ဥ္းကပ္လာေနေၾကာင္း နားလည္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ ့ …..

                မာယာဆန္တဲ ့ လွုိင္းတို ့ရဲ ့ ၾကည္စားမႈေအာက္မွာ  သေဘၤာ ၂စင္းဟာ ဆန့္က်င္ဘက္ အရပ္ဆီ အသီးသီး ဦးတည္ သြားေနၾကတာေၾကာင့္ ဒါဟာ ျဖစ္ ႏိုင္ေခ် ရွိပါ့ မလား။  သူတို ့၂ဦးရဲ ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈဟာ မေရ မရာ ႏိုင္လြန္းလွတယ္။

                မာလိန္မႈးဟာ ပဲ ့၊ တက္၊ ဒလက္။ ပန္ကာ စတာေတြကို လိုအပ္သလို အသုံးခ် ကိုင္တြယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး သေဘၤာခ်င္း ေဘးခ်င္းကပ္ ယွဥ္ၽႏိုင္ဖို ့ ႀကိဳးစားတယ္။း ခ်ိန္သားမကိုက္ႏိုင္ဘဲ နည္းနည္းလႊဲေခ်ာ္သြားတဲ ့ အျပင္ “ေပၚလာ ့” တကိုယ္လုံး ပင္လယ္ေရက ျဖန္းပက္လိုက္တာမို ့ ု စိုရႊဲ သြားေတာ့တယ္။Destiny လိမ့္သြားေနတဲ ့ အေနအထားနဲ ့

ဆန္ ့က်င္စြာ Tui Cakau ကလဲ လိမ္ ့ေနတာပါ။  ဒါတင္မက Destiny  ရဲ ့ ထိပ္ဦးပိုင္းက  ကုန္တင္ ေရယာဥ္ႀကီးရဲ ့ နံေဘးကို ၀င္တိုက္မိျပန္တာေၾကာင့္ဖန္မွ်င္မ်ား  ကြဲအက္ထိခိုက္ သြားတယ္။ မာလိန္မႈးက ဒါကို မမႈပါဘူး သူထပ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ပါ၀ါ အျပည့္နဲ ့  တဟုန္ထိုး  ေမာင္းထြက္သြားတယ္။

               ေပၚလာကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့့လန့့္ ့နဲ ့ ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ သေဘၤာႀကီးကိုယ္ထည္ႀကီးက ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ ေတာင္နံရံႀကီးသဖြယ္ မတ္ေစာက္ ေနတယ္။ မာလိန္မႈးအတြက္လဲ လိုရာခရီး မေရာက္ႏိုင္ဘဲ  Destiny သာ ေရ ျမဳပ္ကိန္းျမင္ေနရတယ္။ ဒါနာမွာလဲ ျငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ “ ဘာျဖစ္တာလဲ   ဘာျဖစ္တာလဲ ။ “  ႏွင့္  တတြတ္တြတ္ ေမးေနေတာ့တယ္။ “ က်မတို ့ ဒလက္ေတြ ပဲ ့ေတြ ေအာက္ ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္ ။သူတို ့ က်မတို ့ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး “ လို ့ ငိုႀကီးခ်က္မ ေျပာေနရွာတယ္။ ဒါေပမဲ ့ …

               ရုတ္တရက္  ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့  ေလတိုက္ႏွဳံးက  အံ့ၾသစရာပါဘဲ ၊ ခ်က္ျခင္း ေလ်ာ့က်သြားတယ္ဟာရီကိန္း အဆင့္ကေန   သာမန္ေလတိုက္ႏွဳံးအဆင့္အထိပါ။ မာလိန္မႈး ဂ်ိမ္းစ္ အဘို ့ေတာ ့ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပါဘဲ ။

သေဘၤာႀကီးရဲ ့ ေရဒီယို ေအာ္ပေရတာမွ  “ ေပၚလာ ငါတို ့ ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးစားႀကမွာမို ့ အသင့္ျပင္ထားပါ  တဲ ့။”

အမွန္ေတာ့ သူမ အားျပတ္ေနပါၿပီ။သေဘၤာဦးပိုင္းကို  ခ်ိနဲ ့ ခ်ိနဲ ့ေလွ်ာက္သြားတယ္။ဒါေပမဲ ့လဲ ရွိစု မဲ ့စု သတၱိေလးနဲ ့ ရဲေဆးတင္ရျပန္တယ္။

               ကယ္မဲ ့သူ၂ဦးက သူမအေပၚကို ႀကိုးေခြ ခ်ေပးေတာ့ သူမ ဖမ္းဆုတ္ႏိုင္ခဲ ့ၿပီး ၀န္ခ်ီစက္သီးမွာ ခ်ီေႏွာင္လိုက္တယ္။

               ဒီတခါေတာ့ ကုန္တင္ သေဘၤာႀကီးက တလက္မၿပီး တလက္မ တစ တစ   ခ်ဥ္းကပ္လို ့လာေနပါၿပီ။ ဂ်ိမ္းစ္ဟာ မာလိန္မႈးဘ၀နဲ ့ အေတြ ့အႀကံဳ ရင့္က်က္သူပါ ။ဒါေပမဲ ့လဲ သေဘၤာ ကိုယ္ထည္ ၂ခု ေဘးတိုက္ ယွဥ္မိေစဘို ့ ဆိုတာက  အလြန္ ့အလြန္ကို ႀကိဳးစားေနရတာပါ။ တကယ္တမ္း ေဘးခ်င္းယွဥ္မိခ်ိန္မွာေတာ့  ေပၚ လာ ကုန္းပတ္ေပၚမွာ လဲက်

 သြားခဲ ့တယ္။  အသက္ကယ္ ေဖါင္ေလးတခု သူမ နေဘးကို  က်လာတယ္။ထြားက်ိဳင္းသန္မာလွတဲ ့ ဖီဂ်ွီယဲန္ တေယာက္ ခ်ိဳျမတဲ ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ ့  သူမကို ကူညဖို ့ ေရာက္လာပါတယ္ ။ အသက္ကယ္ေဖါင္ေပၚ၀င္ဖို ့ သူမေခါင္းေပၚက ေျပာဆိုတိုက္တြန္းေနသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ သူမ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသလဲ ေ၀ခြဲ မရမီ လူတေယာက္က သူမကို ရာဘာေဖါင္ကေလးဆီအရွိန္ျပင္းျပင္း  တြန္းပို ့လိုက္တယ္။ ေလွေတြက လူးေနေတာ့ “ ေပၚလာ “ လြဲေခ်ာ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ ့ အဲဒီေဘးပတ္လည္မွာရွိတဲ ့ ပိုက္ကိုေတာ့ ဖမ္းဆြဲမိၿပီး ဖရိုဖရဲ တြဲလဲ ဆြဲေနေတာ့တယ္။

                သေဘၤာ ၂စင္းဟာလဲ ျဖတ္ကနဲ တခ်က္ နီးစပ္သြားတယ္။ “ေပၚလာ” ကေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့ေအာ္ဟစ္ေနဆဲပါ။ ပိုက္ကို အေသဆုတ္ထားတဲ ့ဘယ္လက္က ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မယ္။  Tui Cakau ရဲ ့ နေဘး  ေလထဲမွာ ေဖါင္ကေလး တြဲလဲ ၀ဲပ်ံေနတယ္။ သူမ ေအာက္ကို ငံု ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလိုေလး..ေလ..၊ေပ ၆၀ အနည္းရွိမဲ ့ ၀ဲကေတာ့ႀကီးးက သူမကို စိန္ေခၚ ျခိမ္းေျခာက္ေနျပီလား။   သေဘၤာဦးခန္း အိပ္စင္ေပၚက ဒါနာ ဟာ ကုန္းပတ္ေပၚအေရာက္ ေျခဒရြတ္ဆြဲ တြားသြားပါတယ္ ။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား ..လား..ေပၚလာ တေယာက္.. အာကာသထဲက  သက္ကယ္ေဖါင္မွာ မေရမရာ တြဲလဲ  ခ်ိတ္လို။ ့ ေျခႏွေခ်ာင္းက ယိမ္းထိုးေနတဲ ့ေလွေတြအႀကား  ကေန လွဳပ္ရွားလို ့။ မုခ် သူျပဳတ္က်ေသမွာဘဲ ။ လို ့ ဒါနာ ေတြးပူေနတယ္။ လွဳိင္လံုးတလံုးကလဲ သူအေပၚ ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္။..ငါေတာ့ ေသျပီ။ လို ့သူ့ ထင္ျပန္တယ္။

                 ေပၚလာ က ေလထဲမွာ ရုန္းကန္ေနရတံုးပါ။ ဒုတိယ ကယ္တင္ရွင္က သူမကို မယူၿပီး သက္ကယ္ေဖါင္ထဲ ထိုင္ေစတယ္။ သေဘၤာရဲ ့   ကုန္းပတ္ေပၚ အေရာက္  ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဘဲ ဆြဲ တင္လိုက္ႏိုင္တာပါ။ ေပၚလာဟာ မူးေ၀ရစ္သီ ယိမ္းယိုင္ေနတာမို ့ သေဘၤာသားမ်ားက သူမကို ထည္ျငိမ္မႈ ရေအာင္ ႀကိဳးစား အားေပးေနႀကတယ္ ။အေၾကာက္လြန္တဲ ့  လူနာတေယာက္ အျဖစ္ သူတို ့က ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ႀကပါတယ္။ ဒါနာ့ ေဘးကိုလဲ အဆိုပါ ဖီဂ်ီ ႏွေယာက္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ကင္းဗတ္လူနာထမ္းစင္တခုလဲ ပါလာတယ္။လွဳိင္းပုတ္တဲ ့ဒါဏ္ရာေတြက  အမ်ားသား  သူ ့ချမာ မလွဳပ္ႏိုင္ရွာဘူး။   နံရိုးနဲ ့ ေျခေထာက္တေခ်ာင္းထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရခဲ ့တာမို ့ ဖီဂ်ီယဲန္ မ်ားဟာ ထမ္းစင္ကို ပံုမွန္အတိုင္း က်ဥ္ဒေျမာင္းတဲ ့ စႀကၤန္လမ္းတေလွ်ာက္ သယ္ယူဖို ့ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ အခိ်န္တိုင္းဘဲ သေဘၤာႀကီးကို ရြက္ေလွေလးက ေဆာင့္ေဆာင့္တိုးေနတာေႀကာင့္ေရာ လွဳိင္းဒါဏ္ေႀကာင့္ေရာ..  ကယ္မဲ ့လူေတြကပါ  ဒါနာ့ အေပၚ ထပ္ၿပီး လဲက်ကုန္ေတာ့ ဒါနာ့ချမာ အနာေပၚ အနာထပ္ဆင့္လို ့ နာရျပန္တယ္။  အဲဒါေၾကာင့္ ဒါနာကို  ထမ္းစဥ္နဲ ့တြဲၿပီး ခ်ီေႏွာင္ၾကရတယ္။

                  ဒါနာ ့ချမာ ..ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့လို ေ၀ဒနာကို သည္းခံရင္း..တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ဘဲ ကုန္တင္ သေဘၤာႀကီးေပၚ ဒါနာ ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ  Tui Cakau နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး  ဇတ္လမ္းက နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာပါ။

Orion   အဖြဲ ့သားမ်ားဟာ ဒီသတင္းကို ၾကားသိတဲ ့အခါ  ေကာင္းၾကီး ေထာပနာ ျပဳခဲ ့ၾကတယ္။

မူးေမ့သြားတဲ ့ ၾကယ္ပါးႏွစ္ေကာင္  

                ပင္လယ္ရဲ ့ရႈခင္းေတြကေတာ့  ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါဘဲ။ ေဒါသခက္ထန္ေနတဲ ့ နဂါးႀကီးတေကာင္လုိ ေသာင္းက်န္းေနသလို .ပါ။ ေရအျမင့္က ေပ၄၀ အထက္ရွိပါမယ္။ Robbins ဟာ သူ ့ သေဘၤာႀကီး အႏၱရယ္ကင္းဖို ့ ဖိ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ၿပီးေတာ့  Ramtha  ရြက္ေလွေပၚက ၾသစေၾတးလီယဲန္ စံုတြဲ  တတြဲု ကိုလဲ ကယ္တင္ဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ။ ဘုရားသခင္က သူနဲ ့အတူ ရွိေစခ်င္ပါတယ္တဲ ့။ ေလတိုက္ႏွဳံးက တနာရီ မိုင္ ၉၀အထက္မွာ ရွီေနတာပါ။  သေဘၤာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိက သူ့ သေဘၤာသား ၁၃၅ေယာက္ကို မာလိန္မွဴးရဲ ့ အစီအစဥ္ေတြ  အတိုခ်ဳပ္ရွင္းျပပါတယ္။

                  သူ့အစီိအစဥ္ကေတာ့ ..Monowai သေဘၤာႀကီးကို ရြက္ေလွအနီး ခ်ဥ္းကပ္ႏီုင္သေရြ ့ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ရြက္ေလွဆီ

ၾကိဳးပစ္ေပးဖို ့ပါဘဲ။ ၿပီးရင္ အဲဒီႀကိုးမွာ ကႀကိဳးတန္ဆာ ၂ခု ပူးေႏွာင္လိုက္မွာပါ။Ramthaရဲ ့အဖြဲ ့သား ႏွစ္ေယာက္ကို အဲဒီ ကႀကိဳးတန္ဆာႏွစ္ခုထဲ ၀င္ေစရမွာပါ။ သူတို့ဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရလႊာျပင္ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ၀န္ခ်ီစက္နဲ ့ ဆြဲတင္ မယူၿပီး Monowai ေပၚကို အေရာက္ပို့ေဆာင္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ 

                   ေနဗီသေဘၤာႀကီးက ကယ္ဆယ္ေရးအစီအစဥ္ကို စတင္ပါၿပီ။ သေဘၤာ ၂ စင္း ေဘးတိုက္ယွဥ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ သိမ္ေမြ ့စြာ

ကိိုင္တြယ္ထိန္းခ်ဳပ္ဲပီး  ရြက္ေလွကေလးေပၚ ႀကိဳးတေခ်ာင္းပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ Ramtha  ရြက္ေလွသမားေတြကို ကႀကိဳးအတြင္း၀င္ေစၿပီး ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ ့ ႀကိဳးမွာ တြဲေႏွာင္ထားတာပါ။ သေဘၤာသားေတြက ဒါကို ေရမွာ  ျဖတ္ေက်ာ္ ၿပီး ေနဗီသေဘၤာအေရာက္ ဆြဲတင္ၾကပါတယ္။

  တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လက္ေျပာင္းလက္လႊ ဲ သယ္ယူ ဆြဲတင္ၾကရတယ္။ ဒီလို မ်ိဳး ႀကံစည္ ျပဳလုပ္ရာမွာ သုံးႀကိမ္မက  လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ရွီခဲ ့ပါတယ္ . ေသးငယ္လွတဲ ့ရြက္ေလွကေလးဟာ ေရေပၚမွာ ျမင့္တက္ေပၚလာၿပီး သိသာ ထပ္ရွားစြာ ျမင္ေတြ ့ေနရေပမဲ ့လူေတြကို  ဆယ္ယူဖို ့ အခက္ေတြ ့ေနရပါတယ္။   ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ Ramtha  က  ေလရွိန္ ေရရွီန္နဲ ့ လမ္းလႊဲ  လႊဲေနၿပီး အေ၀းႀကီးကို တိမ္းယိမ္း

းေရြ ့ရွားသြားခဲ ့လို ့ပါ။ ေလွ၀မ္းထဲမွာ ေရေတြ အမ်ားႀကီး သိုေလွာင္ မ်ိဳခ်ထားတဲ ့အတြက္လဲ  မႏိုင္၀န္ထမ္းေနရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘီလ္ က အင္ဂ်င္စက္ေတြ ႏိုးထလာေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ သေဘၤာ ၂စီးအတူ ယွဥ္မိေစဖို ့ ခက္ခဲစြာႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရတယ္ ။ယာဥ္၂စီး နီးစပ္သြားဲပီး ၾကိဳးပစ္ေပးႏိုင္ဖို ့ အေခ်အေန အခြင့္အခါေကာင္းရသြားေပမဲ ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ  သေဘၤာ၂စင္း ဆန့္က်င္ဘက္အရပ္ကို  သံုးၾကိမ္ မက    လိမ့္သြားတတ္ၾကလို ့ လြဲေခ်ာ္သြားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လွဳိင္းတလုံးက Ramtha ကို ေအာက္ေျခကေန ထိုးသြင္းေကာ္ထုတ္

တာကိုလဲ ခံရေသးတာပါ။                     

                    ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို ့ Ramtha ကို စြန္ ့ခြာ ထားရစ္ခဲ ့ဖို ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ဆုံးျဖတ္ၾကရေတာ့တယ္။   “  ငါတို ့ Ramtha ကို စြန္ ့ခြာဖို ့အျပင္ တျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ “  လို ့ Robyn က ကြန္မင္ဒါ  Robbins နဲ ့ ေရဒီယိုခ်င္း  ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုခဲ ့တယ္။ Robbins  က “ ငါတို ့ အႀကိမ္ၾကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ ့ၿပီဘဲ ။ “တဲ ့။

                    သေဘၤာ ၂စင္းဟာ ေပ၆၀ အကြာမွာ ေရာက္လာတယ္ ။ ၾသစေၾတးလီယဲန္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတို ့  အဆင္သင့္ရွိေနပီျဖစ္ေႀကာင္း ့ သေကၤတအျဖစ္ လက္မကို အေပၚေထာင္ျပလိုက္ံၾကပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ Monowai က  အခ်က္ေပးဥၾသ ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါ သူတို ့ ေရထဲ ခုန္ဆင္းၾကတယ္။ harnesses(ကႀကိဳးတန္ဆာ)ထဲမွာ သူတို ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိဖို ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ရုန္းကန္ေနရတာပါ။ လွဳိင္းတလုံးကလဲ Monowai ရဲ ့ နေဘးကိုေဆာင့္၀င္လာတာေႀကာင့္Ramtha ကေန  ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း လိမ့္ေျပးသြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္လွဳိင္းတလုံးကလဲ Ramtha ကို ေအာက္ေျခကေန ထိုးသြင္းေကာ္ထုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ဆန့္က်င္ဘက္အရပ္ေတြဆီ ေရာက္ကုန္ျပန္တယ္။ Robyn ဟာလဲ ပင္လယ္ထဲကို ျပဳတ္က်သြားေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ ့သူမမွာ အသက္အက်ၤ ီ ၀တ္ထားတာမို ့ ေ၇ေပၚ ျပန္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။

                    သေဘၤာသားမ်ားဟာ ဒါကို ခ်က္ျခင္းအေရးယူပါတယ္။၆၆၀အရွည္ရွိတဲ ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္း ပစ္ေပးၿပီး ဆြဲယူပါတယ္။

မာလိန္မႈးဟာ သူတို ့၂ဦးကို သတိေမ့ ေမ်ာမသြားေစဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာပါ ။တကယ္လို ့ ေမ်ာေမုသြားရင္လဲ အေရးေပၚ ကုသေပးႏိုင္ဖို ့ကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။

                     အမွန္က သူတို ့ သတိေကာင္းေကာင္းရွိပါတယ္။ “ ငါတို ့ ၂ေယာက္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တြယ္ညိေနတဲ ့ ငါးေတြလိုပါဘဲလားလို ့ ေတာင္   ေတြးေနၾကတာပါ။ ျဖစ္ပ်က္ပံုက ျမန္ဆန္လြန္းလို ့ Robyn ရဲ ့ ႀကိဳးဟာ ေရာ့ရဲရဲျဖစ္ေတာကို သတိမထားမိၾကဘူး။ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ၿပီး ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ အေႏွးနဲ ့အျမန္ ေရထဲ ငုပ္လ်ိဳးသြားႏိုင္တဲ ့ အေခ်အေနပါဘဲ။ ဘီလ္ ကေတာ့ ေရမွာေပၚလာၿပီး အသက္၀၀ရွဴႏိုင္ခြင့္ရသြားတယ္။ ဘီလ္က သူ ့ဇနီးကို ရွာပါတယ္ ။မေတြ ့ပါဘူး။ သူမက ေရေအာက္မွာပါ။ ေရေပၚ အျမန္ျပနတက္ႏိုင္ဖို  ့ သူမကိုယ္ကို ေဖါ့ၿပီး  မတ္မတ္ေထာင္တက္ပါတယ္။ ဘီလ္က မၾကည့္ရက္ဘူး။နစ္သြားမွာကို ပူေနတယ္။ ႀကိဳးထုံကို အရအမိ အေသဆုတ္ကိုင္ရင္း  Robin  ေရေပၚ တခ်က္ေပၚလာစဥ္ အသက္၀၀ရွဴဖို ့ ခ်ိနဲ ့နဲ ့ သတိေပးေနတယ္။ သူမ ႀကိဳးေတြထဲမွာဘဲ  ဟိုသည္ ကန္ေက်ာက္ရင္း လမ္းမွန္မေရာက္ဘဲ ေခ်ာ္ထြက္ေနတယ္။  ရုတ္တရက္ သူတို ့ဆုတ္ထားတဲ ့ႀကိဳးက ေရာ့ရဲလာ ၿပီး း

 ေရေအာက္ကို ေရာက္သြားျပန္တယ္ ။သူမက အားမေလ်ာ့ပါဘူး။ ေရေပၚ ေရာက္ဖို ့ အရွိန္အဟုန္ျမွင့္ဲပီး  အျမန္ႏွံဳးနဲ ့တက္ပါတယ္။သူမရဲ ့မ်က္စိေတြကိုလဲ ..တခ်ိန္လုံးဖြင့္ထားတာပါ။ ဒါေပမဲ ့ခု သူမ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ “ ဟင့္အင္း .မျမဳပ္ရဘူး။ ငါ့ကို သူတို ့ ကယ္မွာပါ  လို ့ သူမ ေျဖသိမ့္ေနတယ္။ ဒီအခို္ က္ သူတို ့ ၂ဦး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလထဲကို ေရာက္သြားတယ္ ။ တြဲလဲ ဆြဲေနတာပါ။ ဘီလ္ နဲ ့ သူဇနီး က တူတူဘဲ  ေလထဲမွာ  ၀ဲပ်ံေနရာက မၾကာမီ  Monowai အဖြဲ ့သားမ်ားရဲ ့ ၀မ္းပန္းတသာ ညာသံေပးဟစ္ေအာ္မႈမ်ားနဲ ့အတူ  မူးေမ့ေနတဲ ့ငါး၂ေကာင္ ေပၚလာျပီေဟ့ လို ့  ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ျပဳသံေတြ လွ်ံတက္သြားေတာ့တယ္။

ထူးျခားတဲ ့ျဖစ္စဥ္ေတြပါဘဲ။

အလင္းေပ်ာက္ၿပီီ

              ‘ဒီကေန  Heart Light အေၾကာင္းဆက္ရရင္ ေပးပို ့လိုက္တဲ ့ ေရဒီယို သတင္းအရ ငါးဖမ္းေလွေပၚက Bruce White က လက္ခံ ရရွိပါတယ္။

White နဲ ့ ဒီဗီြယာနာတို ့ စကားေျပာခဲ ့ၾကစဥ္က သူမရဲ ့ နာမည္ေျပာင္ဟာ Storm  ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ ့သလို White ကလဲ သူ့မွာ Storm  လို ့ေခၚတဲ ့ ေခြးကေလး တေကာင္ရွိေၾကာင္းေျပာဆိုခဲ ့ၾကတယ္။ ငါးဖမ္းသေဘၤာနဲ ့ ရြက္ေလွရဲ ့ အကြာအေ၀းဟာ ၆မိုင္ခန့္ေလာ္ရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Heart Light ရဲ ့ မီးေရာင္ကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ညႀကီးသန္းေခါင္ ငါးဖမ္းသေဘၤာကအားေကာင္းတဲ ့ မီးေမာင္းေရွ ့မွာ  Heart Light ရဲ ့ မီးေရာင္ မွီန္ပ်ပ်ကို ေတာ့ျမင္ေနရတာပါ။

                    White  က ဘာေတြ ပ်က္စီးထားသလဲ ေမးရာမွာ  ဒါေရးလ္က  အင္ဂ်င္ငသ္ ၂လုံး ၊ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ပဲ ့ႏွင့္ ရြက္ဆိုင္းႀကိဳးမ်ား ရွဳပ္ေထြးညိတြယ္ေနေၾကာင္း ၊ ကိုယ္ထည္ပ်က္စီး ကြဲအက္လို ့ ဖေယာင္းမ်ားပိတ္ဆို ့ထားရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။White က ဒီတညေတာ့  သေဘၤာ၂စင္းလုံး အႏၱရယ္ ကင္းဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း နာရီ ၂၀ ဒုကၡႏြံအတြင္း ပထမအၾကိမ္ အနားယူတဲ ့အေနနဲ ့ စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာ အ္ပ္စက္နားေနဖို ့ ။ အၾကံေပးပါတယ္။

                    မနက္၆နာရီမွာေတာ့ မိမိတို ့ သေဘၤာမ်ား  တည္ေနရာနဲ ့  အေျခအေန  White က လွမ္းေမးပါတယ္။ ဒါေရးလ္ က ဘုရားသခင့္ေက်းဇဴးေတာ္ေၾကင့္ သူတို ့ ခုထိ အသက္ရွင္ေနၾက ေသးေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ White ကေတာ ့ သူတိ့ရဲ ့ Heart Light ကို စြန့္ပစ္ခဲ ့ဖို ့သာ အႀကံေပးေနပါတယ္။ ဒီဗီြယာနာဟာ သမတို ့ရဲ ့ Heart Light ကို ႀကိဳးနဲ ့ဆြဲယူလာဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ။ ခုေတာ့ ဘုရားသခင္က အလိုရွိဟန္မတူဘူး။

                    San Te Maru ဟာ အခု ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းစတင္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ငါးဖမ္းထြက္စဥ္ White ဟာ မၾကာခဏ မုန္တိုင္းနဲ ့ တိုးတတ္ပါတယ္ ဒီအခါ အခ်က္ျပမီးနဲ ့ ေဗာ္ယာေတြရဲ ့ နေဘးတေလွ်ာက္ ကြ်မ္းက်င္စြာ  စံနစ္တက် ခုတ္ေမာင္းတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။

                    White က ရြက္ေလွဆီ တျဖည္းျဖည္ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါတယ္။ျင္းထန္လြန္းတဲ ့ေလေပြ တိုက္ခတ္မႈကို သူ ့သေဘၤာၾကီးက ကိုယ္ထည္ၾကီးနဲ ့ ရြက္ေလွကေလးကို ကြယ္ကာေပးထားသလိုပါဘဲ။ လိုအပ္တဲ ့အေနအထားကိုရရွိဖို ့ေတာ့  သဲထိတ္ရင္ဖို စြန္ ့စားေနရအံုးမွာပါ။ သေဘၤာ၂စင္းအတူယွဥ္ဖို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ နီးစပ္မႈရွိလာခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒါေရးလ္နဲ ့ ရွိန္န္ တို ့ဟာ  မိမိတို ့ပစၥည္းအခ်ိဳ ့ကို သေဘၤာႀကီးေပၚ အေရာက္ ပစ္ေပါက္ ပို့ေပးခဲ ့ၾကတယ္။

                      ေနာက္ၿပီး သေဘၤာအခ်င္းခ်င္း ယွဥ္မိေနခိုက္ ခုန္ကူးရမွာပါ။ ပထမ စတက္ဖနီ ခုန္ကူးပါတယ္ ။ ရြက္ေလွကေလးက လွဳိင္းေပၚမွ ာျမဳပ္ခ်ီ ေပၚခ်ီ   ငါးဖမ္းသေဘၤာၾကီးက လွဳိင္းဖါလို ့အၾကြ ၊ စတက္ဖနီ တေယာက္ ေလမွာ ၂စကၠန္ ့ေလာက္  တြဲလဲ ဆြဲ ေနေသးတာပါ။ သန္မာထြားက်ိဳင္းတဲ ့လက္ေမာင္းတစံုက ဆြဲယူ မတင္ခဲ ့တာေၾကာင့္  ေဘးကင္းလုံၿခံဳသြားပါ ျပီ။

                     ဒီဗီြယနာကေတာ့ ေသြးေၾကာင္ေနပါတယ္ ။ အားလံုးက ခုန္ေလ ..ခုန္ ..ခုန္ ေျပာလဲ ။။သူက မခုန္ပါဘူး။ လွဳိင္ူလံုးတလံုးက မတင္လိုက္လို Heart Light  ၾကြတက္အလာ  ့ သေဘၤာ၂စင္း တေျပးညီ ယွဥ္မိသြားခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူမက အသာကေလး လွမ္းတက္လိုက္တာပါ။           

သေဘၤာသားမ်ားက သူမကို အေျပးေလး ဆီးဖမ္းလိုက္ၾကတယ္။ သူမက ေက်းဇူးပါ လို့ စကားဆိုႏိုင္ေသးပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ဒါေရးလ္နဲ ့ရွိန္န္ တို ့အလွည့္ပါဘဲ ။သူတို ့လဲ ေအးေဆးညင္သာစြ ူးႏိုင္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ….Heart Light  ရြက္ေလွ ကေလးကေတာ့

လွဳိင္းတို ့ေခၚရာ အဆံုးအစမရွိ ေမ်ာပါသြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ Heart Light  ရြက္ေလးကေလးက အလင္းျပ မီးေရာင္ကေလးမ်ား ထာ၀ရ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ ့ပါၿပီ ..။

ရယူျခင္းႏွင့္ ဆံုးရွဳံးျခင္း

မုန္တိုင္းဟာ စဲသြားၿပီလို ့ ေျပာရေတာ့မွပါ။ မုန္တိုင္းကာလအတြင္း ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖက္သန္းေတြ ့ၾကံဳ ခံစားရမႈမ်ားကို ျပန္လည္ သုံးသပ္ၾကည့္ရင္ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ မ်ားက တကယ့္ ၾကီးမားတဲ ့ စိန္ေခၚမႈေတြပါဘဲ။

Heart Light ရြက္ေလွကေလးက ပစိဖိတ္သမုဒၵရာေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္သြားခဲ ့ရေပမဲ ့ မုန္တိုင္းလြန္ေျမာက္ခ်ိန္မွာ  Ramtha

ကေတာ့  ျပန္လည္ရွာေဖြ ေတြ ့ရွိခဲ ့ၾကပီး ဆိပ္ကမ္းကို ဆြဲတင္ႏိုင္ခဲ ့တယ္။မုန္တိုင္းမိေနတဲ ့ ရြက္ေလွထဲက လူေတြဟာ

ျမင္းရိုင္းတေကာင္စီးေနရသလို ဘယ္ေတာ့ ခါခ်မလဲ  ေတြးပူေနရတဲ ့ အေခ်အေနမ်ိဳးပါ။

 ခုေတာ့ သူတို ့ ၾသစေၾတးလ်ား ကို ျပန္ေရာက္သြားပါၿပီ။ မုန္တိုင္းရဲ ့သေဘာကို ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာေတြ ့ရွိရျခင္းဟာ အျမတ္မ်ားမ်ား ရရွိလိုက္ျခင္းပါဘဲ ။ေနာက္ထပ္ သုေတသန ျပဳဖို ့ ရံပံုေငြ ထူေထာင္ၾကအုံးမွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ေလ်ာ့ၾကမဲ ့လူမ်ားမဟုတ္ပါဘူး။ မုန္တိုင္းကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ

နိုင္ျခင္းတဲ ့ သတၱိကို ခ်ီးၾကဴးဂူဏ္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။

              သူတို ့ဟာ ေနာင္တမရၾကပါဘူး။ ပင္လယ္ျပင္ကို ျပန္လည္ ထြက္ခြာ ဖို ့ ထပ္မံ ရွာေဖြ စူးစမ္းဖို ့ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးပါဘူးတဲ ့။ ဒါနာနဲ ့ ေပၚလာတို ့ကေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယာ.ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ ့ၾကၿပီး မုန္တိုင္းကာလက ျဖစ္စဥ္မ်ားကို မေမ့ႏိုင္သလို ေနာင္တလဲ မရပါဘူးတဲ ့။ သူ့ ေျခတဘက္ ခြဲစိတ္ကုသလိုက္ရေပမဲ ့ အားမငယ္တဲ ့အျပင္ Seattle အေရွ ့ပိုင္းခရိုင္မွာ  လယ္ကြက္ တကြက္၀ယ္ယူ ၿပီးလယ္စိုက္ေနပါတယ္။ သူ ့ေလွကိုလဲ ထြန္စက္အျဖစ္ အသြင္ေျပင္းၿပီး ထယ္ထိုးရာမွာသုံးပါသတဲ ့။

                  သူတို ့မွာ အျခား တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ရမဲ ့ ခရီးရွည္တခု ရွိေနပါတယ္တဲ ့။ သူတိုံရဲ ့ ရြက္ေလွ အစား ခ်စ္စဖြယ္ သမီးရင္ေသြး အသစ္စက္စက္ကေလး ရင္မွာ ကိန္းေအာင္းေနပါသတဲ ့။ သူကေလးကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးရအံုးမွာျဖစ္လို ့ ေလာေလာဆယ္ ေႏြးေထြးတဲ ့ အိပ္ယာထက္က ကြ်န္မရဲ ့ရင္ခြင္ၾကားမွာ ထည့္ထားရမဲ ့ ခေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ရပါအံုးမယ္တဲ ့။ဒါေပမဲ ပင္လယ္ႀကီးကို ေမ့မထားပါဘူး။ သမီးႀကီးျပင္းလာတဲ ့တေန ့ သမီးနဲ ့အတူ  ပင္လယ္ကို ျပန္လာမွာပါလို ့ ေျပာပါတယ္။ Wheelers တို ့ကေတာ့ ေရထဲ က San Te Maru  ကို ဆယ္ယူခဲ ့ၾကၿပီး ၄ရက္ေျမာက္ေန့ ့မွာဘဲ  မိသားစု အာုလံုး ေအာ့ကလန္မွာ ဆံုေတြ ့ခဲ ့ၾကတယ္ တဲ ့။ ာ

သူမရဲ ့ အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ေဟာေျပာပြဲ ျပဳ လုပ္က်င္းပမွာျဖစ္ၿပီး ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ “ ရွားပါးျဖစ္စဥ္ “ လို ့ အမည္ေပးထားပါတယ္။ အႏိုင္မခံ အရွံုးမေပး ဇြဲ သတၱိအျပည့္နဲ ့ ႀကံ့ႀက့ံခံ ၇ပ္တည္ခဲ ့ၾကတဲ ့  ရြက္ေလွသမားမ်ားရဲ ့ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ တကယ္လဲ ေမ့ေဖ်ာက္မရတဲ ့ “ အိပ္မက္ “ တခုသာျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံ ၾကတယ္။

                 သူတို ့ အားလုံးဟာ မိမိတို ့ ရရွိခဲ ့ၾကတဲ ့ ဗဟုသုတ မ်ားကို အသီးသီး ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္  စာအုပ္ထုတ္ေ၀ ေရးသားၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိရပါတယ္။         ။

ေမလ ၂ရက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္  နာဂစ္ႏွစ္ပတ္လည္ေန ့ အမွတ္တရ ။

Florist

Pacific Cyclone!  byTony Farrington
reader's digest sep,1996