ေအးရိပ္ကို ဘယ္လိုရွာပါ့မယ္ (အပိုင္း ၂)

(၈)

“အလိုေလး ေလ..သမီး ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြယ္။ ခ်ဳပ္တာမွ မႀကာေသးဘူး။ ခက္တာပဲ”

တေန႔ ခိုင္ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ဘယ္ျပန္ ညာျပန္လွည့္ႀကည့္ေက်နပ္ေနစဥ္ ေမေမ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္ေလ။ ခိုင္ကလဲ ခိုင္ပဲ။ အက်ၤ ီအသစ္စက္စက္ကိုမွ ျဖတ္ေတာက္ကိုက္ညွပ္ၿပီလက္တိုလုပ္ပစ္ ၀တ္ႀကည့္ေနတာေပါ့။ ေမေမတို႔က လက္တိုမွ  ေပးမ၀တ္တာကို။ အိမ္ေစေတြမွ၀တ္ရသတဲ့။ အိမ္မွဳကိစၥလုပ္ေနရသူျဖစ္လို ့ လက္တို၀တ္မွ အဆင္ေျပတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ုား၀တ္သလို မိခိုင္လဲ ၀တ္ခ်င္မိသည္။ ေမေမကေလ ၿဗစ္ေတာက္ ၿဗစ္ေတာက္ႏွင့္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာ မၿပီးဘူး။

“ဂုဏ္သေရရွိ မိေကာင္းဘခင္သမီးဆိုတာ အ၀တ္အစား၀တ္ရင္  ေလာ္လီ ဆန္းျပားမွဳ မရွိရဘူး" လို႔ တခ်က္လႊတ္ အမိန္ ့ေပးသြားတယ္ေလ။ ကြ်န္မခါးက အက်ၤ ီေလးကိုပါ ခြ်တ္ခိုင္းၿပီး ယူသြားေတာ့သည္။

ဒီကိစၥ ဒီမွာတင္မၿပီး ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ႀကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ႀသ၀ါဒေတြ တသီႀကီးေပးေတာ့သည္။ ၿမန္မာဆန္ဆန္၀တ္ဖို႔ ဖါးဖါးထူထူ၀တ္ဖို ့ ပါးလ်ားႀကပ္ထုပ္မေနဖို ့နဲ ့ ထမီဘယ္ဖုံး မ၀တ္ဖို ့ကအစ က်စ္ဆံၿမီးမက်စ္ရ ဆိုတာေရာ  ဆံပင္မျဖတ္မေတာက္ရ  ဆိုတာေရာ ထမီ၀တ္ရင္ ေပါင္ကို လုံေအာင္ဖုံးဖို ့ ဆိုတာေရာ ေျပာေတာ့သည္။

“ႀကားလားသမီး  ႀကားလားသမီး" ေဖေဖဆိုတိုင္း  “ဟုတ္ကဲ ့ေဖေဖ  ဟုတ္ကဲ့ေဖေဖ" ႏွင့္ မိခိုင္ ေခါင္းၿငိမ့္လို ့မပီးႏိုင္ဘူး။ လူႀကီးေတြဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို နား၀င္ေအာင္မေျပာဘဲ ဟိုဟာ မလုပ္ရ ဒီဟာ မလုပ္ရ တခ်က္လႊတ္အမိန္ ့ထုတ္ ဥပေဒေတြထုတ္ေနတဲ ့ ပေဒသရာဇ္ ဧကရစ္ေတြလို ့ ဆိုခ်င္ေတာ့သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေက်းကြ်န္ႏွင့္သခင္အေနအထားအလား။ သမိုင္းဘာသာရပ္မွာ revolution  ဆိုတာ  သင္ရသည္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းရင္ အံုႀကြရုန္းကန္ ပုန္ကန္ျခင္း တဲ့။ ေဖေဖတို ့က ေသဆိုေသ  ရွင္ဆိုရွင္  တေသြးတသံ တမိန္ ့တည္း သက္ဦးဆံပိုင္ autocracy  ၀ါဒကို က်င့္သုံးေနသည့္ႏွယ္။ မိဘႏွင့္ သားသမီး  ႀကီးသူကို ငယ္သူက ႏွိမ့္ခ်ရိုေသစြာ မွားမွားမွန္မွန္ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေခါင္းျငိမ့္နာခံရသည္တဲ့။ မွန္ပါသည္။ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္မ မေက်နပ္။ ကြ်န္မအသက္ကေလးရလာသည္ႏွင့္ အကိုေတြကအစ အားလုံး အခ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္။ ကြ်န္မကို တင္းတင္းႀကပ္ႀကပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ စိုးမိုးလာသည္။ အို ..မိခိုင္ စိတ္ညစ္လိုက္တာ။  ဘာ့ေၿကာင့္လဲ။ ငွက္အသြင္ ေတာင္ပန္တပ္လို ့ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အလ်ိဳ လ်ိဳ ေျပးသြား ခို၀င္ ၀ဲပ်ံ လိုက္ခ်င္မိသည္။ ေတာၿမိဳင္စိုစို  ေတာင္ညိဳညိဳမွာ ေအးရိပ္ခိုနားလိုေပမဲ့ ဘယ္မွာလဲ ေအးရိပ္ ကေလးရယ္ လို ့သာ ေအာ္ဟစ္ ညီးတြားလိုက္ခ်င္ရဲ ့။ 

ခိုင္ အရြယ္ကေလးရလာတယ္ဆိုရင္ဘဲ အကိုေတြက မ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့။ မိန္းကေလးျဖစ္ရသည္မွာ နိမ့္က်သလို ခံစားလာရသည္။ ကိုကိုေက်ာ္မို ့ မေတြ ့လိုက္ႏွင့္  ေတြ ့လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္ေႀကာက အလိုလို တင္းသြားသည္။ စကားေျပာလည္း ဘုက်က်၊ရုပ္က မွဳံေတေတ၊ ေခြးေလး ေႀကာင္ေလးလို ေအာ္ေငါက္ ကန္ေက်ာက္ခ်င္သည္။ တသက္လုံးမွ သံုးခါသာ ၿပံဳးသည့္ သီလ၀ကပင္ အရွဳံးေပးရအ့ံ ထင္သည္။ တခါက ကိုေက်ာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အိမ္လာလယ္စဥ္ ကြ်န္မကို သြားခ်ည္ျပန္လွည့္လုပ္သည္ ျပစားျပစားလုပ္သည္ဟု ဧည့္သည္လည္းျပန္ေရာ ေနာက္မွေန ေျချဖင့္ ပိတ္ကန္သည္။ က်ိဳးေႀကာင္းျပ ဆုံးမသည္မရွိ ဘုမသိဘမသိ ေျခလက္ပါသည္ကို ရွက္စိတ္နာရသည္။ ေႀကကြဲ ၀မ္းနည္းရသည္။ မိသားစု အခ်င္းခ်င္းလည္း  ၀ိုင္းဖြဲ ့ စကားေျပာႀကတာမ်ိဳး လည္းမရွိ။ တည္တည္ႀကီးႏွင့္ သီးဲျခားစီေနႀကသည္။ 

“ႏွမႏွင့္ေမာင္ ၊တကြေဆာင္ေသာ္၊

ေျပာင္ေလွာင္ပ်က္ေခ်ာ္၊ 

မေလ်ာ္ေလခ်က္၊ 

ႏွဳတ္မၿမြက္ႏွင့္။ “
ဆိုသည့္ ဆရာေတာ္ဦးလွဲ ့ ၏ ဓီတာေရာ၀ါဒပ်ိဳ  ့ ကို လက္ကိုင္ျပဳ ကိုးကားသူ။ 

ကိုေဇာ္ကေရာ။ ႀကည့္ပါဦး။ သူလဲ ဘာထူးလဲ။ အတူတူဘဲ။ သူက လူကို ရွိသည္ပင္မထင္။ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ေတာင္ ေ၀့မႀကည့္။ 

 ငယ္ငယ္က တူတူေက်ာက္ကုန္သည္လုပ္တမ္္းကစားခဲ့ပါလ်က္ ၊ ပိတ္ကားေတြေထာင္ ရုပ္ရွင္ျပတမ္းကစားခဲ့ၿကပါလ်က္ ..။

သူဖ်ားလွ်င္ ကြ်န္မအနားကမခြာ “Captain Marvel “  ကာတြန္းေတြ ဖတ္ျပခဲ့ပါလ်က္..။

ခုေတာ့ ကြ်န္မကို ႏွမေလးတေယာက္ရယ္လို ့ အေရးမလုပ္။ဖါသိဖါသာေနသည္။ေခၚေခၚေျပာေျပာမရွိ တုံဏွိဘာေ၀ ဆိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတမိ။ တေနကုန္ ေက်ာင္းသြား။ေက်ာင္းကေန ပင္ေပါင္ရိုက္၊ ျပန္လာေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ စာက်က္၊ ဂဏန္းတြက္၊ ဒါဘဲ သူ ့အလုပ္၊ ပုေလြမွဳတ္ဖို ့ေတာ့ သိသည္။ “ဟမ္မလင္ၿမိဳ ့က ပုေလြဆရာ”ကို အားက်သလားမသိ။

အို  ေနပါေစ။

ခိုင့္ကို ခ်စ္မယ့္သူ “ကိုကို “တေယာက္ရွိေနၿပီပဲ။

(၉)

“ခိုင္ အခ်စ္ “

ကိုကို ေက်ာင္းျပန္ရမယ္ ခိုင္ေရ..။ခိုင္လဲ ေက်ာင္းျပန္တက္ပါလားကြယ္။ ခိုင္ေတြးႀကည့္စမ္း။ 

တကၠသိုလ္ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးကေလ..မားမားရပ္လို႔ ခိုင့္ကို ႀကိဳေနတယ္။ ကိုကိုလည္း ကံ့ေကာ္ေပါတဲ့ ေတာကေန ခိုင့္ကို ႀကိဳေနမွာပါ။ 

ကိုကိုတို ့ ငွက္ခါးေလးကေန တဆင့္ ပုံမွန္ ဆက္သြယ္ႀကရေအာင္။ 

ခိုင္ဖတ္ဖို ့ University Annual Magazine ေပးခဲ့တယ္။ အားက်စမ္းပါကြယ္။

ခိုင္အငယ္ေလးရယ္။ 

ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ။ စာတတ္ေတာ့ စာေပဗိမာန္ လို ေနရာမ်ိဳးမွာ သုခမိန္ႀကီးေတြ တူတူလုပ္ႀကမယ္ကြာ။ 

ဂ်ာနယ္ေတြ ၊ မဂၢဇင္းေတြ သတင္းစာေတြ ထုတ္ႀကမယ္။ ႏိုင္ငံတကာစာေတြ ဘာသာျပန္ႀကမယ္။ မေကာင္းလား။ ေပ်ာ္စရာႀကီးကြာ။ 

တို ့မ်ား “ပန္ေတာ္ဦး”လက္ေရးမဂၢဇင္း ထုတ္ခဲ့ဖူးတာ ခိုင္သိမွာပါ။ 

ကိုကိုနဲ ့ ခိုင္ နဲ ့ ့ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္နန္းဗိမာန္ေလးတခု တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။

ခိုင္ေရ.. Love is a many splendid things . တဲ့ ကြ။ အခ်စ္ဆိုတာ ရတနာပဲ။

စာႀကိဳးစားေနာ္။ ကိုကိုေျပာတာ နားေထာင္။ 

အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ 

“ကိုကို “

ကိုကို႔ စာက ကြ်န္မကို မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ေစသည္။ ကြ်န္မ ေဖေဖ့ကို တိုက္ရိုက္ အေရးဆိုခဲ့သည္။ ကြ်န္မကို စာနာသနားတဲ ့ေဖေဖဟာ ေက်ာင္းျပန္ထားခဲ့ေပမယ့္ ထုံးစံအတိုင္း ႀသ၀ါဒေတြ တေလွႀကီး တညလုံး ထိုင္ေပးေတာ့သည္။ ေနာက္ေန ့မွာေတာ့ ကြ်န္မ အ႒မတန္းေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္လာပါၿပီ။ ကြ်န္မကို စိတ္မခ်ႏိုင္လြန္းတဲ့ မိဘေတြက ေက်ာင္းသြားေဖၚအျဖစ္ အိမ္နီးခ်င္း အတန္းႀကီး အမတေယာက္ထံ အပ္ၿပီး စက္ဘီးတစီးစီႏွင့္ ေက်ာင္းအတူ သြားေစခဲ့သည္ တစ္တိုက္တည္း အတူေန ေမေမ့ညီမရဲ ့သား ကြ်န္မအကို ၀မ္းကြဲ တေယာက္ရွိေနတာေတာင္ အတူ ေပးမသြားပါဘူး။ ေဖေဖ့အမရဲ႕သားႏွင့္လည္း ရင္းရင္းႏွီး မေနအပ္ဘူးလို ့ ဆိုပါသည္။

ဘယ္လိုလဲ။ 

ထားေတာ့။ ကြ်န္မ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။

ကြ်န္မရဲ ့ ကိုကို ့ထံ ငွက္ေက်းတမာကေလးကို ေစလႊတ္ၿပီး အက်ဳိးအေႀကာင္းေျပာရပါဦးမည္။

ေက်းေစတမန္

“ေလႏွင့္ေရာ ၊ တိမ္ေေၿကာကိုတဲ့ ပ်ံေလပါ၊

ေက်းေရႊတမာ ။

 ဒဂုန္ၿမိဳ ့ ဥကၠလာမွာ  မာလာရို ့သက္ထား၊

ခ်န္မခြ်င္းပါႏွင့္ ၊ 

မွန္သတင္းစုံ တင္ေခ်ေတာ့ရယ္လို ့ ၊

ခြန္းေနာ့ပန္ႀကား။     ။”

“ကိုကိုေရ….”

ခိုင္ေက်ာင္းျပန္တက္ေနပါၿပီ။ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြက ခိုင့္အႀကိဳက္ပဲ။

Golden Gate, 

Ivanhoe,

Thirty Burmese Tales 

ေရသည္ျပဇတ္ ဇနကၠ

လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္း၊

အမေလး မ်ားမွမ်ား။ခိုင္ေလ..The Brook ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို အရမ္းႀကိဳက္တာပဲ။ ကဗ်ာဆရာဟာ စကားလုံးဖြဲ ့သီရာမွာ ကြ်မ္းက်င္ ႏိုင္နင္းလွတယ္။ လွပသိမ္ေမြ႔တယ္။ က်စ္လစ္ သိပ္သည္းတယ္ လို ့ ဆရာ “ဦးေမာင္ေမာင္ေလး”က ေျပာျပတယ္။

ကိုကို သင္ဖူးလား။   

I chatter,chatter,as I flow,

To join the brimming River,

For men may come and men may go,

But I go on forever.

ကဗ်ာဆရာဟာ ဒီအပိုဒ္ကို အေလးထားပံုပဲ။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ သုံးထားတာေနာ္။ ခိုင့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းကေလးရဲ ့ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ သူ တိုက္စားခဲ့သမွ်  ေတြ ့ေတြ ့သမွ် အရာအားလုံးကို  ကြင္းကနဲ့ ကြက္ကနဲ ျမင္ ျမင္လာတဲ့အျပင္ သူနဲ့အတူ စီးေမ်ာ လိုက္ပါေနရတာ အရသာတမ်ိဳးပဲ။

ေအာ္ ကိုကိုေရ.. 

ခိုင္တို ့ ၀ါတြင္းသားငါးမစားဘူး ကိုကို။ Vegetables are best source . ဆိုမဟုတ္လား။ ကိုကိုေရာ ..အသားေတြ စားသလား။ 

ခိုင္ ထမင္းလဲ မခ်က္တတ္ဘူးကိုကို သင္ထားရမလား။ 

ဓမၼစႀကာ အလြတ္ျပန္ႏိုင္ရင္ ေဖေဖက ဆုခ်မယ္တဲ့။ ဆုေငြရရင္ ကိုကို႔ အတြက္လက္ေဆာင္၀ယ္ပို႔ ပါမယ္။ အဟဲ..။

ခုေတာ့ ဒီလထုတ္ တိုင္းရင္းေမဂ်ာနယ္က ခိုင့္ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး comment ေပးပါအံုး။ 

“ေႏွာင္ႀကိဳး မယ့္ကိုငင္” 

တသုတ္သုတ္ႏွင့္၊ျဖဳတ္ျဖဳဳတ္ေႀကြက် ၊

ေျမသို ့ခသည့္။ရြက္လွ ေရာ္၀ါ၊

 ပြင့္မာလာကို၊ ႀကည့္ကာရင္တြင္း၊

ထိတ္လန္ ့ျခင္းျဖင့္၊ ေအာ္.အင္း ဒုေကၡာ ၊

မရေဏာဟု ၊ေတြးေတာစိတ္တြင္၊

နိမိတ္ထင္ေသာ္၊ နက္မင္ျမဆံ၊

ပိတုံးပ်ံသို ့၊ တလံမွ်ရွည္၊ 

မယ့္ေကသီကို ၊ၿပီၿပီရိပ္ျဖတ္၊

 ေတာၿမိဳင္ရပ္သို ့၊ ခိုကပ္မွီေအာင္း၊

 မ်ားကိုေရွာင္းလ်က္၊ေပ်ာ္ေႀကာင္းကိုမွန္၊

စိတ္မွာႀကံလည္:၊မြန္းမံရစ္ပတ္၊

ဖြဲ ့ႏြဲ ့အပ္သည့္၊ထပ္ထပ္ေႏွာင္ႀကိဳး၊

 မယ့္ကိုစိုးသည္၊ေျပႏိုးေျဖဖြယ္ကင္းတကား။

“ခ်စ္တဲ့ခိုင္ “

(၁၀)

တေန ့ ကြ်န္မ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်၍ ေမေမဆူေတာ့သည္။စက္ဘီးေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ေမေမႏွင့္ တဲ့တဲ့ကို တိုးေနတာ။

“ဟဲ ့သမီး  ၅နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ စည္းပ်က္လာၿပီေနာ္ ဖေအႀကီးသိရင္ ဆူေတာ့မယ္ “  

“ခုလဲ ေမေမဆူေနၿပီဟာကို “

“ေအး ..အဆူခံရေအာင္ ဘယ္သေ၀ထိုးေနတာလဲ” 

‘ ေမေမကလဲ ..ဘယ္မွ သေ၀မထိုးဘူး  ဆရာမႀကီး ေဒၚအငြတ္နဲ ့ ႀကက္္ေတာင္ရိုက္ေနတာ  “

“အမေလးေလ ..မိန္းခေလးတန္မဲ့ ..ႀကက္ေတာင္ရိုက္ရတယ္လို ့ေအ ၊ ဖေအႀကီး သိလို ့ကေတာ့ နာၿပီမွတ္ ႀကပ္ႀကပ္သတိထား။ ေနာက္ဒါမ်ိဳး မႀကားခ်င္ဘူး။”

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမ”

ကြ်န္မက ထုံးစံအတိုင္း လြယ္လြယ္ ေခါင္းၿငိမ့္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ေန ့မွာလည္း အိမ္အျပန္ေနာက္က်ၿမဲ ေနာက္က်လ်က္ပါပဲ။ ကြ်န္မ ႀကက္ေတာင္ရိုက္ခ်င္သည္။ ဟိုသည္ လူးလာ တံု ့ေခါက္ သြားခ်ည္ ျပန္လွည့္ လုပ္တတ္တဲ့ ႀကက္ေတာင္ၿဖဴၿဖဴေလးကို အမိဖမ္းယူ လိုရာ အေရာက္ ပို ့ေပးရသည္မွာ စိတ္၀င္စားဖို ့ ေကာင္းသည္။ ကိုယ့္၀ါသနာအရ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပိုင္ခြင့္္ရွိရမည္ဟု ယုံႀကည္သည္။

၅နာရီမိနစ္၂၀တြင္ ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။

 ေဟာေတာ့ …

ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ကြ်န္မကို ထြက္ေစာင့္ေနသည္။ ကြ်န္မ ဟဲကနဲ ..မ််က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးလိုက္ရင္း

“ဘယ္မွ မသြားဘူးေနာ္ ေဖေဖေက်ာင္းမွာပဲ ရွိေနတာ “

“ေက်ာင္းမွာ"  “ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေက်ာင္းမွာဘာလုပ္စရာရွိလဲ” 

“ ဒီေန ့က ေက်ာင္းမွာ ငွက္ျပာမယ္ Girl Guide အသင္းဖြဲ ့တယ္..ေဖေဖ။ သမီးကို အစည္းအေ၀းဖိတ္လို ့” 

ကြ်န္မက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ လက္မခံပါဘူး။

“အပိုေတြ မလုပ္နဲ ့”

“အပိုမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ႀကည္ကိုယ္တိုင္ တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ ့လိုအပ္လို ့ 

ဖြဲ ့ စည္းလိုက္တာ ေဖေဖရဲ  ့ “

 “ေခြးမေလး ..မိဘကို မိေခ်ာင္းမင္း ေရကင္းျပမေနနဲ႔ေက်ာင္းသြားတာ စာသင္ဖို႔ကလြဲရင္ ဘာအေႀကာင္းမွမရွိဘူး။” 

ေဖေဖစိတ္ဆိုးရင္ ေခြးမဆိုတာပါလာၿပီ။

“ေဖေဖကလဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို First aids ေခၚတဲ့ ေရွးဦးသူနာၿပဳစုနည္းေတြေတာင္ သင္ေပးေနၿပီဟာ။”

“ေတာ္ .ေတာ္ ။ ကိုယ္နဲ့မဆိုင္တာ ၀င္မပါနဲ ့။ ငါမႀကိဳက္ဘူး၊ ႀကားလား။ တယ္ ငါလုပ္လိုက္ရ .“

“အဲဒါေပါ့ ဖေအႀကီးရဲ  ့၊သမီးတေကာင္ ႏြားတေထာင္သို ့၊လံုေအာင္အၿမဲ ၊ေစာင့္ႏိုင္ခဲ “တဲ့ရွင့္ ႀကပ္ႀကပ္သာ ဆုံးမေပေတာ့  ၊မဟုတ္ရင္ …”

မဟုတ္ရင္ ဘာျဖစ္မွာမို ့လို ့လဲ ပဲ ။

ေမေမ့ညီမ ေဒၚကဲ ေဒၚသဲတို ့ကပါ မဲ့ရြဲ ့ၿပီး ရင္ဘတ္ကိုျဖန္းကနဲ ပုတ္ရင္း

 “အံ့ပါ့ေတာ္ ..သူနာၿပဳမလို ့တဲ့ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ" လို ့ ေျပာသည္။

ကြ်န္မအလြန္စိတ္ပ်က္မိသည္။

“ငါမႀကိဳက္ဘူး”တဲ့ ။ ကြ်န္မႀကိဳက္လို ့ကြ်န္မလုပ္သည္ကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးတဲ့လား။ ေမးခ်င္သည္။

ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္။ အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္း။ သည္လမ္းႏွင့္ သည္စခန္း။ ၁၀မိနစ္ခရီး ဘာျဖစ္မွာမို ့လဲ ေမးခ်င္သည္။

(၁၁)

“မျမေကခိုင္ ရွိလားခင္ဗ် “

“ဟယ္ေတာ့ ..ကိုခင္ေမာင္သန္း .၊ ဟာ ကိုစိုးေအာင္ ..ကိုတင္ေအာင္ထြန္းေရာ  ဘာကိစၥရွိလဲ..ဟင္။”

ဆန္းေဒးတရက္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမွဳေဆာင္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ အိမ္ကို မေျပာမဆို ေရာက္လာႀကသည္။ ကြ်န္မေႀကာက္ဒူးတုန္ေနၿပီေလ။ ေဖေဖက ေယာက်္ားးေလး သူငယ္ခ်င္းမထားရဘူး အိမ္မလာရဘူးဆိုေတာ့။ ေဖေဖဘာေျပာမလဲ လန္ ့ေနမိသည္။

ကိုတင္ေအာင္ထြန္းက စာအုပ္တအုပ္လွမ္းေပးရင္း..

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေန႔ကစလို႔ သစ္လြင္စာေစာင္ေတြျဖန္႔ခ်ိၾကေတာ့မယ္။ အသင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ ကေလာင္ရွင္ေတြ ရံပံုေငြရွာ အေရာင္းထြက္ရမယ္ေလ။ မေကခိုင္လဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ ညိဳေလးရယ္ ခင္ေလးတင့္ရယ္ ဇင္၀င္းရယ္ လိုက္ႀကမယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ဗ်ာ။” တဲ့။ 

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ အားေပးပါအံုး" တဲ့။ ကိုစိုးေအာင္က ဆိုေနၿပန္သည္။ ကြ်န္မ ေဖေဖ့ကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ..သူတို ့ကပါ လိုက္ႀကည့္သည္။ ေဖေဖ့မ်က္လုံးေတြက အခိုးအေငြ ့ေတြ ထြက္ ပ်ံတက္ေနလားထင္ရသည္။ ေဒါသကို မ်ိဳခ်ထားဟန္ရွိ၏။ ကြ်န္မ နားလည္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ နားလည္ႀကမယ္ထင္မိသည္။

“ဟင့္အင္း  ေကခိုင္ မလိုက္ေတာ့ပါဘူးရွင္။ အားေတာ့နာပါတယ္ .”.

သူတို ့ အေခ်အေန နားလည္သေဘာေပါက္ခါ တပ္ေခါက္ျပန္ႀကေတာ့သည္။

“ထိုင္ပါအံုး” လို ့ ေတာင္ ေလာက၀တ္ကေလးစကားမဆိုလိုက္ရပါ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

သူတို ့လည္းျပန္ေရာ ေဖေဖကြ်န္မကို မဲေတာ့သည္။ ေဒါသပုန္ထလိုက္သည္မွာ ေျပာရင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိ။ ေဖေဖႀကိမ္းေမာင္းဆူပြက္သမွ်ေခါင္းငုံ ့ခံရံုမွတပါး အျခားမရွိပါ။ ခက္သည္ ဟိုဟာမႀကိဳက္ ဒီဟာမႀကိဳက္၊ ဟိုဟာ မလုပ္ရ၊ဒီဟာမလုပ္ရ။ဟိုလူမလာရ ၊ဒီလူမလာရ။ တားျမစ္ပိတ္ပင္္ခ်က္ေတြက အနႏၱ။ သူငယ္ခ်င္း မျမစမ္းတေယာက္ ကြ်န္မထံ စာအုပ္လာငွားစဥ္ကလည္း မ်က္စိကစားလြန္းသည္။ တည္ျငိမ္မွဳမရွိ၊အေပါင္းအသင္းမလုပ္ထိုက္။ အိမ္မလာေစႏွင့္ တဲ့။ ဒီမွ် ခ်ုဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသလား။ တဘက္သပ္က်လြန္းမေနလား။ ပေဒသရာဇ္ဧကရာဇ္စံနစ္လား။ သခင္ႏွင့္ ေက်းကြ်န္ဆက္ဆံေရးလား။ ဒါကို ကြ်န္မ မလိုလားပါဘူး။ ကြ်န္မသည္ အဖိႏွိပ္ခံ အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားလား။ စဥ္းစားရေတာ့မည္။

ငွက္သြင္ပ်ံႀကြ မတတ္လို ့သာ ေနရသည္။ ဤေနရာ ဤအိမ္မွာ မေပ်ာ္။ စကၠန္ ့မဆိုင္း မိနစ္မဆိုင္း ပ်ံသန္းလြတ္ေျမာက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြစို ့ရင္း “သစ္လြင္စာေစာင္”ကေလးကို ပိုက္ၿပီးအိမ္ေပၚထပ္ အခန္းကိုေျပးတက္၊ ကုတင္ေပၚကန္ ့လန ့့္ျဖတ္လွဲခ်ၿပီး ရွဳိက္ခါ ရွဳိက္ခါ ငိုမိေတာ့ ..မ်က္ရည္ မိုးသို ့ ေစြမိေတာ့သည္။

သစ္လြင္စာေစာင္ကေလးထဲမွာက ကြ်န္မရဲ ့ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က  “လာလုလုေငး “  ပါတဲ့။ 

“လာလုလုေငး”

တူႏွစ္ျဖာ ေမတၱာသလို ့ ၊ ခ်စ္ရွာႀက ေမာင္မယ္ချမာ၊ 

တပင္ေပၚႏွစ္ပင္ယွက္ခါ ေက်းငွက္ၿမဴးရွာ။

ခ်စ္ဦးကမလာ ၊ေမ့မွာျဖင့္ ေမွ်ာ္ေသး။

ဘယ္အခါေက်ာင္းေတာ္ပိတ္မွ လာလိမ့္မယ္ေလး။

ခ်စ္တဲ့သူ တူႏြဲစို ့ ၊ ကူခြ်ဲတဲ့ ေရႊခ်ိဳးၿဖဴ၊

ကိုင္းထက္ကကူ၊ သို ့တမူ ..ခ်စ္သူကလာဘူး။

သစ္ပင္ႏြယ္ ပန္းၿခံဳေအာက္မွာ ခ်စ္ေႀကာင့္ ေမရူး။     ။

ေက်ာင္းသားလူငယ္တစု၏ အားထုတ္မွဳကို ေဖေဖတို႔ ၿမိဳ ့မ်က္ႏွာဖုံးလူႀကီးေတြက အားေပးကူညီရမယ္ ေျမေတာင္ေၿမွာက္ ေပးသင့္တယ္လို႔ ကြ်န္မထင္သည္။ ေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းစာမွအပ ဘာမွ်လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ ဆိုသည့္ ေဖေဖတို ့ မူ၀ါဒကို ကြ်န္မ အႀကြင္းမဲ့ကန္ ့ကြက္ခ်င္မိသည္။

ေနာက္ေန႔ကြ်န္မေက်ာင္းကအျပန္မွာေတာ့ စာႀကည့္စားပြဲေပၚက သစ္လြင္မဂၢဇင္း ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၿပီး..ကြ်န္မကဗ်ာ ပါသည့္ စာရြက္ကေလးကေတာ့  စာအုပ္မွဆုတ္ၿဖဲ  ၿပဳတ္ထြက္ ေႀကမြခါ  စာႀကည့္စားပြဲ ေအာက္မွာ ျပန့္ႀကဲလ်က္။ ကိုေက်ာ့္လက္ခ်က္ပဲဆိုတာ ကြ်န္မသိပါသည္။

“ဆုတ္ေလ တၿမိဳ ့လုံးျဖန့္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ အကုန္လိုက္ဆုတ္။” လို ့ ကြ်န္မေအာ္ပစ္ခ်င္တာ။

ဒီအေႀကာင္း ညဘက္ ေဖေဖတို ့ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ေရာက္မွ အိမ္စာလုပ္ရင္း  ကိုကို ့ထံ စုံစုံလင္လင္ ေရးဖြဲ ့ တိုင္တန္းလိုက္သည္။ ခိုင့္ကို ငွက္ကေလးတေကာင္လို မႊန္းႀကပ္ေနေအာင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းလို ့ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ ့ ေ၀းရာ ေၿပးထြက္သြားမယ္လို ့ လဲ ၿခိမ္းေၿခာက္လိုက္ေသးမိရဲ ့။ 

၁၂။

“ယမံု..နာ× × ….သီ.×.တာ..ေသာင္ေၿခ ..ဦး×××မွာ ×လ..ေလ×…….။သနား..ဖြယ္   လူ ့ႏွယ္ . ေခၚသံ ..ထူး× +  ပါလို ့..ေလး….။”

ကြ်န္မ ယမံုနာ ပတ္ပ်ိဳး ကို ဖြဖြတီးရင္း တိုးတိုးညင္သာ ဆိုမိသည္။ ယမံုနာသီခ်င္းသည္ ဆိုမိရင္ ရင္မွာထိရွေစႏိုင္ၿပီး မ်က္ရည္က အလိုလို ေ၀့၀ဲခ်င္သည္။ ေ၀့၀ဲေနသည့္မ်က္ရည္မ်ားကိုလည္း ထိုသီခ်င္းက ပိုးကနဲ ေပါက္ကနဲ  ေႀကြက်ေစႏိုင္သည္။  စေနညေနခင္းေလးတခုတြင္  ေက်ာင္းအားလပ္ရက့္မို႔ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း ခင္ခင္ဦး အိမ္ေရာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္လာလည္လွ်င္လည္း ႀကည္ႀကည္ၿဖဴၿဖဴ လက္ခံလိုစိတ္မရွိသည့္ ေမေမက  ကြ်န္မတို ့မနီးမေ၀းက မေယာင္မလည္လည္း ရစ္၀ဲေနတတ္သည္။ ဧည့္သည္ဆိုလွ်င္ ဧည့္ခန္းမွာသာ ဧည့္ခံရမည္ အိမ္ခန္းထဲ  ေခၚမသြားရ ဆိုသည့္ ပညတ္ခ်က္ကလည္းရွိေသးတာပါ။ စကားမို ့ေျပာႀကရင္ ဆူဆူညံညံ အာက်ယ္က်ယ္မေျပာရ တဲ့။ တိုးတိုးေျပာရင္လဲ ငါမႀကားေအာင္တြတ္ထိုးေနသလားေမးသည္။ 

“ဟဲ့ မိခိုင္ ..အမေလးဟယ္ ..နင္ကလဲ၊ ငါ့အနားထားၿပီး ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ၊”

ခင္ဦးတပ္လွန္ ့လိုက္မွ ကြ်န္မ သတိရသည္။ 

“ ေအာ္ ..ခင္ဦး..”

“ဖီလင္ေတြ ..ဖီလင္ေတြ ..ျဖစ္ရမယ္ ျဖစ္ရမယ္ ..၊ ေနပါအုံး..ခုန..နင္ ဆိုေနတာ..ဘာတဲ့ ..”

“ယမံုနာ ..”

“ေအး..အဲဒါက ပ်င္းစရာႀကီးဟယ္ ..။ ငါ့ကို ၿမဴးၿမဴးႀကြႀကြ ေလး ဆိုျပ”

“ေအးပါ..ေ၀ဘာဂီရိ  ဆိုျပမယ္” ..

“ဟင့္အင္းဟာ  ေဗြးတုတ္ ဆိုျပ  ဟား..ဟား..။

ကြ်န္မတို ့ ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ၿပိဳင္တူ ရယ္ေမာလိုက္ႀကသည္။ 

ထိုစဥ္ ကြ်န္မတို ့အနား ၀န္းက်င္မွ အရိပ္တခု လြင့္ သြားတာ ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္သည္။ ေအာ္..ေမေမ။

ေမေမႀကားမွာလဲ စိုးရေသး။ မဟုတ္ရင္ မိန္းခေလးတန္မဲ့အိေျႏၵမရ..ဟားတိုက္သည္လို ့ ေျပာအုံးမွာ။

“ဟဲ့ မိခိုင္ ..ငါ ေန ့ခင္းက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေလးအိမ္ေရာက္လို ့ ခ်က္ကင္လုပ္ၿပီးသား အက္ေဆးစာအုပ္ေတြ ယူလာတယ္ဟ။ နင္က 4 -  ငါက 4+ ငါ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲ ..အဟိ”

“ျပစမ္း ျပစမ္း ..၊အမေလးဟယ္ ..တို ့ဆရာကလဲ ျခစ္ခ်လိုက္တာ ရဲေနတာဘဲ “..

“ယူ မနာလို မျဖစ္ပါဘူးေနာ္ ..”

“အမယ္ ..လာေသးတယ္  ၊ ဒီတခါေလး သာတာမ်ား..စကားလုပ္လို ့ “..

ကြ်န္မတို ့ ရယ္လိုက္ႀကျပန္သည္။ 

ေမေမ့အလစ္ ခင္ဦးမ်က္ရိပ္ျပသည္။ ေခါင္းမသိမသာၿငိမ့္သည္။ ျပံဳးစိစိႏွင့္။ကြ်န္မ နားလည္လိုက္ၿပီ။ အက္ေဆးစာအုပ္အဖုံးႀကား၀ယ္ ကိုကို ့ထံမွ စာကို သူမ ၀ွက္ယူလာလိမ့္မည္။  ခင္ဦးဟာ တကယ္ေတာ့ ပိုစ့္မင္းေလးပါဘဲ။ သို ့မဟုတ္  ကိုကိုေျပာတဲ့ ငွက္ခါးေလးေပါ့။ (၁၅ျပားတန္ တံဆိပ္ေခါင္းေလး) ည၏တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မွဳ ေအာက္၀ယ္ ကိုကို႔ထံမွ ခ်စ္အက္ေဆး စာစီစာကုံးကို ႀကည္ႏူးရင္ခုန္စြာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ကြ်န္မ ဖတ္ခြင့္ရေတာ့မည္။  

အခန္း(……) 

တေကာင္းေက်ာင္းေဆာင္ 

“ခိုင္ အခ်စ္ “

လာလုလုေငး တဲ့လားဗ်ာ ..၊ မေငးေစရပါဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္း အေျပးကေလး ေရာက္လာမွာပါ။ ဒါေပမဲ ့ ခိုင္ဘယ္လို ေတြ ့ခြင့္ေပးမွာလဲကြယ္။

ခိုင္ေရ….။ အေျခအေနမေပးလို ့ ေတြ ့ ခြင္ ့မရခဲ့ရင္  .ကိုကိုတို ့တဦးေပၚတဦး မယုံမႀကည္ မျဖစ္စတမ္း။ သိကၡာရွိရွိ သစၥာၿမဲၿမဲ ထားႀကမယ္ ..ေနာ္ကြယ္။ တို့မ်ားေလွ်ာက္ရမဲ ့လမ္းက အေ၀းႀကီး.။စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို ့ဘဲ လိုတယ္။ ခိုင္ နားလည္တယ္ေနာ္။

ခိုင္ေျပာတဲ့ Golden Gate မွာ Arthur Hugh ေရးတဲ့  Say not the struggle Availeth ကို 

ေတြ ့တယ္ေနာ္။ လူ ့ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္ထင္သလို အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္တာ။ ကိုယ္လိုတာ

ရဖို ့က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္  ရုန္းကန္လွဳပ္ရွား ရမယ္။ စိတ္ဆႏၵျပင္းထန္ဖို ့သာ လိုရင္းပဲ တဲ့။

ေနာက္ဆံုး stanza ကိုႀကည့္။ breaking, making,  gain, main,  only, slowly,  light,  bright 

စတဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ကေလးေတြ ကဗ်ာဖြဲ ့သီလိုတဲ့ ခိုင္ နမူနာေလးေတြ ေသခ်ာႀကည့္။ 

ကိုကိုတို ့ေက်ာင္းမွာလည္း ခု သင္ေနရတာက ဘလႅာတိယပ်ိဳ ့ တဲ့ ကြ။ 

“ဖိုးေခါင္ေက်ာ္စြာ ၊ မ ကိုရွာလ်က္၊ 

သည္မွာ ေပ်ာင္းခ်ည့္၊ မယ္ရွိ၏ဟု၊ 

သိသည့္နည္းတူ၊ရင့္ရူတြန္ေက်ာ္၊ 

ေဆာ္လာညွင္းညွင္း ၊လြမ္းေရးခင္းလ်က္၊

မိုးျပင္းကေစြ၊ေလခ်ိဳကဆမ္း၊

ဆြတ္ကာျဖန္းေသာ္၊ ေနာင့္၀မ္းပူေဆြး၊

ႀကိဳးႏွယ္ေထြးရွင့္၊တိမ္းညြတ္ေခြကာ၊

မယ့္ေနရာသို ့၊ ေရာက္ပါခလို၊

လြမ္းတင္းဆိုလ်က္၊ျပာညိဳညက္စင္၊

ေဆြမျမင္၍၊ လြမ္းပင္ေခါက္ခ်ိဳး၊

 မရႊင္ႏိုးသည္၊ လြမ္းမိုးတေထာင္ျပည့္ခဲ ့ၿပီ။  “ တ ဲ့.. ခိုင္။

တြင္းသင္းမင္းႀကီးရဲ ့ အဖြဲ ့အႏြဲ ့ေတြနဲ့အတူ ကိုကို ့ရဲ ့ “ျပာညိဳညက္စင္ ခိုင္သဇင္” ကိုလြမ္းပင္ပ်ိဳးလို ့ လြမ္းမိုးေစြေစြ လြမ္းရက္ေတြ ရွည္ႀကာလွပါပေကာကြယ္။ 

“အလြမ္းတေထာင္၊ ကုန္ေအာင္ဆိုမည္၊ ငိုႀကသည္ကား၊ ႏွစ္ရွည္ၿမင့္ႀကာ၊ ခုႏွစ္ရာ “ …တဲ့ ဗ်။ ငို ငိုႏိုင္လြန္းလို ့ ဆိုခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ေတြ ့ခံစားခ်က္ရွိေနေတာ့ မဆိုရက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

ေအာ္ ..ညီမေလးေရ..။ အိမ္နဲ ့အဆင္မေျပဘူးလား။ ျဖစ္ရေလကြယ္။ မိဘဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ခိုင့္ကိုခ်စ္

လို ့ စိုးရိမ္လို ့ ဆိုတာ နားလည္ပါ။ မိဘ အကိုေတြရဲ ့ အရိပ္ေလာက္ေအးျမတာဘယ္မွာရွိမလဲကြယ္။ 

ခိုင္ အေတြးမမွားလိုက္ပါနဲ႔။ မႏူးမနပ္ စိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ ခိုင့္အရြယ္ အငယ္ေလးမို႔ ကိုကိုလဲ ေတြးပူေနတယ္။ စိတ္အလိုမလိုက္နဲ႔။ ဆႏၵမေစာနဲ႔။ ခိုင့္သေဘာနဲ ့ခိုင္ ဘာကိုမွ မဆုံးျဖတ္နဲ ့။ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စကား ေနာက္မေျပာနဲ႔။ မိန္းခေလးဆိုတာ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရမဲ ့ အိေၿႏၵသိကၡာေတြ အၿပည့္ရွိတယ္။

ခိုင့္ကို  ကိုကို တန္ဘိုးထား ျမတ္ႏိုးတာပါကြယ္။ ကိုကို မခ်ဴရက္တဲ့ပန္း။ ကိုကို မနမ္းရက္တဲ့ပန္း၊လန္းလန္းဆန္းဆန္း အၿမဲ ရွိေစခ်င္တယ္။ 

Everything comes to him who waits တဲ့ကြ။  သည္းခံၿပီး ေနပါအုံး။ ကိုကို ့မွာ  plan တခု ရွိတယ္။ 

ထမင္းဟင္းခ်က္သင္ထားရမလားတဲ့။ ေအာ္ ႏုနယ္တဲ့ အေတြးနဲ့ ေမးလိုက္တဲ့ ကေလးရယ္။ ခိုင့္ဘ၀ကို မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၿမဳပ္ႏွံ သၿဂိဳလ္ပစ္ခိုင္းမဲ့ သူလို ့ ထင္သလား။ ဒီလို မရည္ရြယ္ပါဘူး။ Live not to eat but eat to live. ဆိုေတာ့  လိုအပ္သေလာက္ေတာ့ စားရမွာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ စားဖို႔ အသက္ရွင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အစားအတြက္ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ေစခ်င္ဘူး။ Times is flies.အခ်ိန္ဆိုတာ ကုန္လြယ္တယ္။ အစားျပန္မရဘူး။အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိရွိို အသုံးခ်ရမယ္။ ခိုင္သိထားရမွာက အခ်ိန္မၿဖံဳးနဲ ့။ စိတ္ကို အနားမေပးနဲ ့။ စာထဲမွာ ႏွစ္ထား။ စာႀကိဳးစား။ စာက်က္။ ဒါ ခိုင့္အလုပ္။ ေက်ာင္းစာသာ ခုအခါ ခိုင့္အတြက္ အေသအလဲ အေရးအႀကီးဆုံးလို ့မွတ္ထားလိုက္။ မေပါ့နဲ ့။ 

ဒီစာနဲ ့အတူ postcard ေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ 

ေအာ္  ..ခိုင္ေရ…သၿကၤန္က်ရင္ ခိုင့္ကို သေျပတခက္နဲ ့ ေရပက္ခ်င္တယ္ ။ ေစာင့္ေနေနာ္။

အိမ္မက္လွလွ မက္ပါေစ။ 

“ခ်စ္တဲ့ကိုကို “

ကိုကိုက အက္ေဆး အေရးေကာင္းသည္။ ခိုင္သာ ဆရာမဆိုရင္ အမွတ္ၿပည့္ေပးလိုက္ဦးမည္။

ခင္ေမသစ္

ဆက္ရန္