ဒီေန႔ လင္ႏြန္လုပ္ၾကံခံရတဲ့ေန႔မို႔ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။
အမွန္ကဒီေန႔ကို ေမ့ေနတာ။
fb မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တင္ထားတဲ့ပံုေလးေတြ႕တာနဲ႔ ျပန္သတိရသြားလို႔)
fb မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တင္ထားတဲ့ပံုေလးေတြ႕တာနဲ႔ ျပန္သတိရသြားလို႔)
စာေတြဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း သိရတာေတြမ်ားမ်ားလာတဲ့အခါ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ေတာ့သလိုပါပဲ။ တရားမွ်တမႈဆိုတာေတြက ေနရာတိုင္းမွာ၊ တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တဲ့အခါ စီအိုင္ေအ၊ အက္ဖ္ဘီအိုင္ ဂက္စတာပို အဖြဲ႔ႀကီးေတြ ထူးခၽြန္ခမ္းနားလိုက္တဲ့လွဴိ႕၀ွက္အဖဲြဲ႕အစည္းႀကီးေတြရယ္လို႔ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေမေမႀကိဳက္လို႔ သေဘာက်ခဲ့တဲ့ မင္းသားေဟာင္းႀကီးေရဂင္၊ ကေနဒီမိသားစုေတြ၊ အေမရိကန္ သမၼတေတြ၊ ဘုရွ္အထိ အထင္ႀကီးသေဘာက်စိတ္ေတြနဲ႔။ တစ္ကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္တိုင္းက အာဏာတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာေတြျပည့္ႏွက္ေနေတာ့တာပဲ။ အမွန္တရားဆိုတာ ဘက္တစ္ဘက္၊ ဘယ္ဘက္မွာမွ ရွိမေနၾကေတာ့ဘူး။
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြဟာ ...
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြကိုပဲ ...
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ပဲ .......
ထိတ္လန္႔စရာႀကီး ရက္စက္လွတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ လက္စတုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနၾကတယ္။
ကမၻာႀကီးမွာ လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ တိတ္တဆိတ္ေသဆံုးသြားၾကရသူေတြ၊ သဘာ၀ေဘးေၾကာင့္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေသဆံုးၾကရသူေတြ၊ စစ္ပဲြေတြေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္ရင္း မရႈမလွေသဆံုးၾကရသူေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနၿပီ။ တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ ပင္ပမ္းႏြမ္းလ် ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြ၊ လူေတြ လူေတြ .... သနားလိုက္တာ။ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႔ ေထာက္ပံ့မႈတစ္စံုတစ္ရာေတာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ကိုယ္ဟာ၊ သနားၿပီးရင္း သနားေနမိတယ္။
အေျဖရွာမရတဲ့ ပုစၦာေတြ၊ အမွန္တရား လိုက္ရွာလို႔မေေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပရိယာယ္မ်ားလိုက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ စဥ္းစားရတာ၊ သတင္းေတြဖတ္ရတာ ေခါင္းေတြလည္း မၾကည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သနားလြန္းမက သနားလာလြန္းေတာ့လည္း ကိုယ့္အနီးအနားက ေခြးေလးကိုပဲ အားတိုင္း အစားေတြခြံ႔ ခြံ႔ ေကၽြးေနမိေတာ့တာပဲ။ ေခြးေလးမွာ ရင္ျပည့္ေရာ့မယ္။ မယံုမရွိပါနဲ႔၊ ဒါ တစ္ကယ္ပါ။ အျပစ္တင္လိုက အျပစ္တင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ ပိုပို မ်ားလာၿပီး၊ မလုပ္ႏိုင္တာေတြပို ပို မ်ားေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္မွာ၊ မၾကည္တဲ့ေခါင္း၊ ေလးလံတဲ့ စိတ္ႏွလံုးကိုပိုက္လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သလိုပဲ .. ျဖစ္သလိုေက်ာ္ျဖတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
အန္တီစု ခရီးတစ္ေလွ်ာက္အဆင္ေျပ ေခ်ာ့ေမြ႔ပါေစ။
အားလုံး အျမန္ဆံုးေဘးရန္ကင္းရွင္းပါေစ။
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြဟာ ...
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြကိုပဲ ...
အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ပဲ .......
ထိတ္လန္႔စရာႀကီး ရက္စက္လွတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ လက္စတုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနၾကတယ္။
ကမၻာႀကီးမွာ လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ တိတ္တဆိတ္ေသဆံုးသြားၾကရသူေတြ၊ သဘာ၀ေဘးေၾကာင့္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေသဆံုးၾကရသူေတြ၊ စစ္ပဲြေတြေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္ရင္း မရႈမလွေသဆံုးၾကရသူေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနၿပီ။ တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ ပင္ပမ္းႏြမ္းလ် ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြ၊ လူေတြ လူေတြ .... သနားလိုက္တာ။ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႔ ေထာက္ပံ့မႈတစ္စံုတစ္ရာေတာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ကိုယ္ဟာ၊ သနားၿပီးရင္း သနားေနမိတယ္။
အေျဖရွာမရတဲ့ ပုစၦာေတြ၊ အမွန္တရား လိုက္ရွာလို႔မေေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပရိယာယ္မ်ားလိုက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ စဥ္းစားရတာ၊ သတင္းေတြဖတ္ရတာ ေခါင္းေတြလည္း မၾကည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သနားလြန္းမက သနားလာလြန္းေတာ့လည္း ကိုယ့္အနီးအနားက ေခြးေလးကိုပဲ အားတိုင္း အစားေတြခြံ႔ ခြံ႔ ေကၽြးေနမိေတာ့တာပဲ။ ေခြးေလးမွာ ရင္ျပည့္ေရာ့မယ္။ မယံုမရွိပါနဲ႔၊ ဒါ တစ္ကယ္ပါ။ အျပစ္တင္လိုက အျပစ္တင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ ပိုပို မ်ားလာၿပီး၊ မလုပ္ႏိုင္တာေတြပို ပို မ်ားေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္မွာ၊ မၾကည္တဲ့ေခါင္း၊ ေလးလံတဲ့ စိတ္ႏွလံုးကိုပိုက္လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သလိုပဲ .. ျဖစ္သလိုေက်ာ္ျဖတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
အန္တီစု ခရီးတစ္ေလွ်ာက္အဆင္ေျပ ေခ်ာ့ေမြ႔ပါေစ။
အားလုံး အျမန္ဆံုးေဘးရန္ကင္းရွင္းပါေစ။
-----------------------------------------------------------------
၁၉၈၀ ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ ေန႔၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းလွတဲ့ ဒါကိုတာတိုက္ခန္းအိုႀကီးအျပင္ဘက္မွာ ျဖစ္ပြြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္က စိတ္ကူးယဥ္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔စရာ။ ကမၻာအေက်ာ္ၾကားဆံုးေရာခ့္စတားလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ဂၽြန္လင္ႏြန္ဟာ သတိမရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္နဲ႔ လဲေလ်ာင္းခဲ့ရပါၿပီ။ ထိပ္တံုးက်ည္ေတာင့္ ၄ေတာင့္က ေက်ာဘက္ကေနေဖာက္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ဇနီးသည္ ယိုကိုအိုႏိုက လင္ႏြန္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို သူမရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ေထြးေပြ႕ထားရင္းနဲ႔ပဲ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တယ္။
(သူမရဲ႕ အေစာပိုင္းကထြက္ရွိခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲက လိုပဲ)
ကိုက္အနည္းငယ္ကြာတဲ့ေနရာမွာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္လူရြယ္တစ္ဦး ရပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း အဖံုးေပ်ာ့စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အနီးကပ္စူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းက ေျခေထာက္အစံုကို ခပ္က်ဲက်ဲခြဲရပ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္က သူ႔ရဲ႕ ၃၈ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကို ျမဲျမံစြာကိုင္လို႔ သူ႔ရဲ႕ပစ္မွတ္ကို အတိအက် ခ်ိန္ရြယ္ျပစ္ခဲ့တာပဲ။ အေကာင္းဆံုးဘီတဲလ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေၾကြလြင့္ခဲ့ပါၿပီ။ အခု သူက ၀တၳဳစာအုပ္ရဲ႕ အရွိန္အျမင့္ဆံုးဇာတ္၀င္ခန္းေနရာက စာရြက္ေတြကို ပ်င္းရိေလးတြဲ႕စြာလွန္ေနခဲ့ေသးတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ Catcher in the Rye ၀တၳဳထဲက အခန္း၉ကို အေသအခ်ာဖတ္ေနမွာပဲေပါ့။ (အဲဒီ၀တၳဳေကာ္ပီကို အေမရိကန္မင္းသမီး ေရဘက္ကာရွဲဖာကို လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ ေရာဘတ္ဂၽြန္ဘာဒို နဲ႔ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္းေရာ္နယ္ေရဂင္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ဂၽြန္ဟင္ကေလဂ်ဴနီယာ တို႔ဆီမွာလည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ရဖူးတယ္ လို႔ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။)
ဒါကိုတာတိုက္ခန္းတံခါးေစာင့္အမ်ဳိးသားက ေသနတ္သမား မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းကို ဟစ္ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“မင္းဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လား, ဟင္”
“ငါ လင္ႏြန္ကိုပဲ ပစ္လိုက္တာေလ” ခ်ပ္မန္းျပန္ေျပလိုက္တာ တိုတိုျပတ္ျပတ္ပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ အတိအက်ညႊန္ျပစရာမရွိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ဆိုးႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုပဲျမင္သာထင္သာရွိေနတာက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းမရွိတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈပါပဲ။
‘သူ ကၽြန္ေတာ့္နားက ျဖတ္သြားတာနဲ႔၊ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာၾကားရတယ္။ “အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့” ထပ္ခါထပ္ခါၾကားေနခဲ့ရတာ။ “အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့” အဲဒီလိုႀကီးေပါ့” အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာမွ ခ်ပ္မန္းက ဘီဘီစီမွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားမွာ သူၾကားခဲ့တဲ့အသံအတိုင္း ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပန္ၿပီးသတိမရပါဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သိေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေမာင္းကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီး ငါးႀကိမ္ပစ္ခ်လိုက္တာပါပဲ”။ ခ်ပ္မန္းက ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေျပာျပပါေသးတယ္။ “ဘာစိတ္ခံစားမႈမွ မရွိပါဘူး၊ ေဒါသလည္းမထြက္ဘူး။ ဦးေခါင္းထဲမွာဆို အသက္မရွိသလို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္” တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ေလသံၾကည့္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ထားသလိုပါပဲ။ ေရွ႕ေန၊ သတင္းစာဆရာ ဖန္တန္ဘရက္စလားက လွဴိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ပံုစံလို႔ ယူဆပါတယ္။ “ခ်ပ္မန္းက တစ္စံုတစ္ဦးရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ဗလာက်င္း(brainwash)ခံထားရတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ” ဘရက္စလားက ဆိုပါတယ္။ “ဂၽြန္လင္ႏြန္ကို သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ” လို႔ Mark David Charpman အေၾကာင္း စာထဲမွာ ဘရက္စလားက ေရးခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို ရွာေဖြဖို႔ခက္ခဲတိုင္း ခ်ပ္မန္းကို တရားစြဲဆိုသူေတြကေတာ့ အဖန္တရာေတေနတဲ့အသံုးအႏႈန္းကိုပဲ တြင္တြင္သံုးေနၾကတယ္။ အာရုံစိုက္ခံရေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ရူးေပါက္မႈလုိ႔ပဲ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ၾကံမႈၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ခ်ပ္မန္းနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာအနီးကပ္ေနခဲ့ဖူးသူ စုံေထာက္လည္းျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ အိုေကာ္နာကေတာ့ တျခားတစ္ဘက္က ေတြးျမင္ခဲ့ပါတယ္။ “မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းက သူ႔ကိုသူေက်ာ္ၾကားေအာင္လုပ္ခ်င္လို႔ လူသတ္သမားျဖစ္ေစတဲ့နည္းလမ္းကို ေရြးခဲ့တယ္ဆိုတာ ယုတၱိမတန္ပါဘူး။ လုပ္ၾကံမႈၿပီးၿပီးခ်င္း သူ သတင္းဌာနေတြကို ဘာမွမေျပာခ်င္ခဲ့ဘူး။ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းက တစ္ျခားသူတစ္ဦးဦးရဲ႕အသံုးခ်ခံေနရတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို လူသတ္သမားျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ညက ေတြ႕တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဂရုစိုက္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ညႊန္ၾကားမႈတစ္ခုခုအတြင္းမွာရွိေနခဲ့သလိုပဲ” လို႔ အိုေကာ္နာက ေျပာပါတယ္။ အိုေကာ္နာ နဲ႔ ဘရက္စလား လူအမ်ားေရွ႕မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့ၾကတယ္။ “ဂၽြန္လင္ႏြန္ကို ဘယ္သူသတ္ခဲ့သလဲ” ဆိုတဲ့ ဘရက္စလားရဲ႕စာအုပ္မွာ လင္ႏြန္ကိုသတ္ျဖတ္မႈဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက စိတ္ရူးေပါက္ၿပီးသတ္ျဖတ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ခိုင္လံုစြာေရးထားပါတယ္။
လင္ႏြန္လုပ္ၾကံခံရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အျငင္းပြားစရာေတြ မ်ားျပားလွတယ္။ လင္ႏြန္ရဲ႕ဇနီးယိုကိုကို လုပ္ၾကံမႈမွာႀကိဳးကိုင္သူအျဖစ္လည္း ရက္စက္စြာလက္ညိဳးထိုးစြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘီတဲလ္အဖြဲ႔၀င္ ေပါလ္ ပါ။ ေဆး၀ါးပါတဲ့စီးကရက္သယ္ေဆာင္မႈနဲ႔ ဂ်ပန္မွာ လင္ႏြန္ ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးခံရတုန္းက ယိုကိုစီစဥ္မႈေတြပါ၀င္တယ္လို႔ ေပါလ္က အျပစ္တင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေပါလ္ကလည္း အာရုံစိုက္စရာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ ေရြးေကာက္ခံသမၼတသစ္ေရဂင္ဦးေဆာင္တဲ့ လက္ယာႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕အစီအစဥ္ထဲက “စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ႀကိဳးကိုင္ကာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ေစသူ”အျဖစ္ ဘရက္စလားရဲ႕ယူဆခ်က္ကပဲ တကယ့္လက္ေတြက်က် စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈအသြင္ နီးစပ္ခဲ့ပါတယ္။ “မာ့ခ္ရဲ႕ေခါင္းထဲကထပ္ခါထပ္ခါၾကားရတဲ့အသံ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ ဆိုတာ ဘာလဲ”ဆိုတဲ့ ႏႈတ္စလွ်ာစသြက္သြက္ေမးခြန္းေတြ စာအုပ္ထဲမွာ မၾကာခဏေရးလြန္းတာေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေလးကေတာ့ ခြင့္လြတ္ႏိုင္စရာပါ။ ထုတ္ျပန္ျခင္းမျပဳတဲ့ အစိုးရမွတ္တမ္းဖိုင္ေတြကိုရရွိဖို႔အတြက္ ဘရက္စလား ရွစ္ႏွစ္ၾကာေျခရာခံခဲ့တယ္။ အရင္ကမရွိခဲ့ဘူးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးမ်ဳိးေတြျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတူတာက ဘရက္စလားဟာ တစ္ျခား ကေနဒီေတြနဲ႔ မာတင္လူသာကင္းတို႔ရဲ႕ လုပ္ၾကံမႈေတြလို သူမွာ ရံုးစာရြက္စာတမ္းသက္ေသအေထာက္အထား စုေဆာင္းလို႔မရခဲ့တာပါပဲ။ နယူးေယာက္ရဲေတြက လူသတ္သမားကိုဖမ္းမိခဲ့ၿပီး အဲဒီလုပ္ၾကံမႈျဖစ္ခဲ့တဲ့ညမွာပဲ အမႈကိုပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ “I am the Walrus ကိုေရးခဲ့တဲ့ ေတးေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခံရတာ ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြရွိႏိုင္မလဲ” လို႔ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာခ့္စတားအိုတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကသတ္ခ်င္ခဲ့တာလဲဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြနဲ႔ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳလိမ္ညာစကားေတြ စတဲ့ အဓိကအခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ၃၇ေယာက္ေျမာက္အေမရိကန္သမၼတ ရစ္ခ်တ္နစ္ဇန္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ရုံးအဖြဲ႔၊ တစ္ျခား လက္ယာႏိုင္ငံေရးသမားေတြ (အလြန္အမင္းေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီသမား လႊတ္ေတာ္အမတ္ စေတာ္မ္သာမန္ဒ္ အပါအ၀င္) ဟာ ဂၽြန္လင္ႏြန္ကို ျပႆနာတစ္ရပ္လို တသမတ္တည္းျမင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရေျဗာင္က်က်ေျပာဆိုတတ္တဲ့ ေက်ာ္ၾကားလြန္းတဲ့သူ၊ လူေတြရဲ႕အလြန္အမင္းခ်စ္ခင္ျခင္းခံရသူ အဆိုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔အက်ဳိးကိုဖ်က္ဆီးႏိုင္မယ့္ အဆိုးဆံုးအမ်ဳိးအစားျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
အက္ဖ္ဘီအိုင္ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ပထမဆံုးဒါရိုက္တာ ေဂ်အက္ဒ္ဂါဟူးဗား က သူတို႔မွာရွိေနတဲ့ လင္ႏြန္ဖိုင္ထဲက တစ္မ်က္ႏွာစာကို ခ်ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီတစ္မ်က္ႏွာမွာ လက္ေရးစာသား၊ စာလံုးမဲႀကီးေတြနဲ႔ မ်ဥ္းသားထားတဲ့ “အစြန္းေရာက္၀ါဒီအားလံုးကို အႏၱရာယ္ရွိတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္သင့္တယ္”လို႔ ေရးထားပါတယ္။ အစိုးရဟာ လင္ႏြန္ကို ယူအက္စ္မွာ ၾကာရွည္မေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သမွ်အျမင့္ဆံုးအာဏာနဲ႔ အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ ျငင္းပယ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အဲဒီထက္ဆိုးတာက ႏိုင္ငံကေနႏွင္ထုတ္ဖို႔ကိုပါ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ လင္ႏြန္ရဲ႕ အက္ဖ္ဘီအိုင္ ဖိုင္ဟာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ဟူးဗားႀကီးလုိပဲ စာရြာက္၃၀၀နီးပါးထူထူထဲထဲဖိုင္ႀကီးပါ။ အဲဒီဖိုင္မွာ လင္ႏြန္ဟာ အက္ဖ္ဘီအိုင္ ရဲ႕ အျမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းခံရတယ္လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အက္ဖ္ဘီအိုင္ ေအးဂ်င့္ေတြဟာ လင္ႏြန္အနီးအနားမွာ အျမဲရွိေနခဲ့ၾကၿပီး ထပ္တလဲလဲေႏွာင့္ယွက္တိုက္ခိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့တာက ထင္ရွားလြန္းလွတယ္။ သူတို႔က လင္ႏြန္ကို ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနေစလိုတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုးေတာ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီနည္းဗ်ဴဟာမ်ဳိးကလည္း မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာကို အသံုးျပဳခဲ့တာနဲ႔အတူတူပါပဲ။ ၁၉၇၂ ေနာက္ပိုင္း “ေစာင့္ၾကည့္မႈေတြ” အက်ပ္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့အခါ လင္ႏြန္က ဟာသပညာရွင္ ေပါလ္ကရက္စ္နာကို ေျပာပါတယ္။ “နားေထာင္ပါဦး၊ တကယ္လို႔မ်ား ယိုကိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔မွာ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုရင္၊ အဲဒါမေတာ္တဆမႈ မဟုတ္ဘူးေနာ္” တဲ့။
အက္ဖ္ဘီအိုင္ နဲ႔ စီအိုင္ေအ ေနာက္ကလိုက္ေနမႈေတြဟာ Free John Sinclair ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ေ၉၆၉ခုႏွစ္ကေန ၁၉၇၆ခုႏွစ္အထိပါ။ ေနာက္ပိုင္း လင္ႏြန္ျပည္၀င္ခြင့္ က်လာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ နဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားထဲေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ေတြပါ ၅ႏွစ္တာ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရတယ္။ လင္ႏြန္ရဲ႕တိုက္ခန္းဟာ ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္။ သူတို႔ လင္ႏြန္႔ေနာက္မွာ အျမဲလိုက္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လင္ႏြန္႔ရဲ႕ ဖုန္းဟာလည္းၾကားျဖတ္နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။ (ဂၽြန္စင္ကလဲဟာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို အားေပးေထာက္ခဲ့သူပါ။ ေဆးရြက္ႀကီးပါစီးကရက္ပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ၁၀ႏွစ္အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရပါတယ္။ Free John Sinclair ေဖ်ာ္ေျဖပြဲဟာဂၽြန္စင္ကလဲျပန္လြတ္ဖို႔ျပဳလုပ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဖ်ာ္ေျဖပြဲၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ စင္ကလဲ အက်ဥ္းသားဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။) လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို အျမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ လူတစ္ဦးကို အဆံုးစီရင္တာေတြဟာ မတူညီတဲ့အရာႏွစ္ခုဆိုတာ မျငင္းလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘရက္စလားညႊန္ျပခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြမွာ အစိုးရက လင္ႏြန္ကို အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ေရာခ့္အင္ရိုးဂီတသမားလို႔ မျမင္ဘူးလို႔ ပါရွိတယ္။ အစိုးရက လင္ႏြန္ဟာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေျပာင္းလဲမႈကမၻာထဲ လူေတြအမ်ားႀကီး၀င္လာႏိုင္ေစတဲ့ ၀င္ေပါက္တစ္ခုအျဖစ္ ယူဆထားပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအတြင္း ကေနဒါ၊ မြန္ထရီးလ္ၿမိဳ႕မွာျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လင္ႏြန္နဲ႔ အိုႏိုတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္ၾကာ Bed-in for peace လို အၾကမ္းမဖက္တဲ့ဆႏၵျပမႈေၾကာင့္ အစိုးရရဲ႕အေၾကာက္တရားက ပိုလာခဲ့တယ္။ လင္ႏြန္ဟာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အေျပာင္းအလဲလိုလားသူအျဖစ္ျမင္လာၾကၿပီး လင္ႏြန္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာရပ္တန္႔ဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆခံရေတာ့တယ္။ ရုံးအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္မႈေတြကလည္း မွန္သင့္သေလာက္မွန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ လင္ႏြန္နဲ႔ အိုႏိုတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေက်ာ္ၾကားမႈဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ကိုပဲ လူငယ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းယူဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလတယ္။ လူငယ္ေတြသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို တုိက္ရိုက္ထိေတြ႕ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ မီဒီယာေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရလာခဲ့တာနဲ႔အတူပဲ လင္ႏြန္ရဲ႕ အစြမ္းဟာ ႀကီးမားလာတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္တဲ့ ဂ်ဲရီရူဘင္နဲ႔ အက္ဘီေဟာ့ဖ္မန္း တို႔လို ႏိုင္ငံေရးေလာက က လူေတြ လင္ႏြန္႔ကို ေတာက္တဲ့ကပ္ ကပ္တြယ္လာၾကတာေတြကလည္း လင္ႏြန္႔အတြက္ ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေတြပါပဲ။ အက္ဖီအိုင္ နဲ႔ စီအိုင္ေအ တို႔ရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈကာလ ၄ႏွစ္ခန္႔ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ လင္ႏြန္အသတ္ခံခဲ့ရပါၿပီ။ အဲဒီကာလေတြမွာ သမၼတက ဂက္စတာပိုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေနတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္သမၼတ ဂ်င္မီကာတာ ပါ။
၁၉၈၀ ဒီဇင္ဘာမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္၀က္အတြင္း ဂၽြန္လင္ႏြန္ရဲ႕ ပထမအယ္လ္ဘမ္ထြက္လာေတာ့ top chart စာရင္းမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သမၼတကာတာဟာ မလႈပ္မရွားႏိုင္တဲ့ဘဲတစ္ေကာင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတေရဂင္ကို ရံႈးနိမ့္ခဲ့တယ္။ စီအိုင္ေအဒါရိုက္တာ အဲလန္ဒူးလက္စ္လက္ထက္ကထက္ သမၼတေရဂင္ရဲ႕လက္ေအာက္က လွဴိ႕၀ွက္ေအးဂ်င့္ ၀ီလ်မ္ေကစီတာ၀န္ယူထားတဲ့ စီအိုင္ေအဟာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေန အလြတ္လပ္ဆံုးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ လက္ယာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔အစည္းသစ္ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕ကို အသစ္ျပန္လည္စုရုံးခဲ့တယ္။ ၁၉၇၆မွာ လင္ႏြန္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈကို ေလ်ာ့ပါးေအာင္ အနည္းဆံုး ၇ ႏွစ္ခန္႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကိဳးစားၾကေတာ့တယ္။ လင္ႏြန္ရဲ႕ အစိုးရအမႈတြဲဟာ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ မွာ ဂၽြန္လင္ႏြန္ရဲ႕ “အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အစြန္းေရာက္၀ါဒီ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေရးသားထားတဲ့ဖိုင္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနရာေန ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး လအနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ လင္ႏြန္ အသတ္ခံရပါေတာ့တယ္။ စာရြက္စာတမ္းေတြက လွ်ဳိ႕၀ွက္ပူးေပါင္းၾကည္စည္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြ နည္းပါးပါတယ္။ ခ်ပ္မန္းတည္းခိုခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္အခန္းထဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၅ရက္ေန႔စြဲနဲ႔ ဟာ၀ိုင္ရီ-နယူးေယာက္ ခရီးစဥ္ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ႕ခဲ့တာကိုလည္း အဲဒီဖိုင္မွာေရးမွတ္ထားတာမရွိပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းတကယ္၀ယ္ခဲ့တာက ဟာ၀ိုင္ရီ-ခ်ီကာဂို ခရီးစဥ္ျဖစ္ၿပီး ရက္စြဲက ဒီဇင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔ ပါ။ ဒီခရီးစဥ္ ၂ ခုဟာ အဆက္အစပ္မရိွခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းကိုဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟိုတယ္ခန္းထဲက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ လက္မွတ္ဟာ ျပင္ထားခဲ့တယ္လို႔ ယူဆစရာပါပဲ။ ခ်ပ္မန္း ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သူ နယူးေယာက္ကို ခရီးသြားခဲ့တာကို မသိခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔ သိခဲ့တာက ခ်ီကာဂိုကို ၃ ရက္ခရီး သြားခဲ့တယ္လို႔ပဲ သိထားခဲ့ၾကပါတယ္။
ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ရွားရွားပါးပါးအင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ခ်ပ္မန္းဟာ “ေခတ္တစ္ေခတ္ အဆံုးသတ္တာပဲ” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွတ္ခ်က္ဟာ အေစာပိုင္း ၁၂ ႏွစ္အၾကာက ေရာဘတ္ အက္ဖ္ ကေနဒီ(RFK)လုပ္ၾကံမႈနဲ႔ ဆင္တူေနခဲ့ပါတယ္။ RFK လုပ္ၾကံမႈ တစ္ကိုယ္ေတာ္လူသတ္သမား ဆာဟန္ဆာဟန္ရဲ႕ စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္က မိမိကုိယ္တိုင္စိတ္ညႈိ႕ခံရမႈလို႔ ကာကြယ္ထြက္ဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆာဟန္ဟာ ေဒါက္တာဘားနပ္ဒိုင္းမြန္း ေျပာသလို ကိုယ္တိုင္စိတ္ညွဳိ႕ခံရတဲ့ စိတ္ေရာဂါနဲ႔ဆိုင္တဲ့အခ်က္အလက္ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေဒါက္တာဒိုင္းမြန္းကပဲ ခ်ပ္မန္းဟာလည္း “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” ရွိသူလို႔ အမည္တပ္ျပန္ပါတယ္။ တရားရုံးက သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါကုသမႈအစီအစဥ္မွာ ပံုမွန္စစ္ေဆးၾကည့္ရုံထက္ ပိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမသြားခဲ့ရဘူး။ စိတ္ေရာဂါစိတ္ရုံကို ပို႔ေဆာင္ရျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ အက္တီကာျပည္နယ္အက်ဥ္းေထာင္ကိုပဲ ပို႔လိုက္ၾကပါတယ္။ စိတ္ပံုမွန္အေျခအေနရွိတယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘရက္စလားက မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္း အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေတြအနည္းငယ္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာကို ရွင္းလင္းေစခဲ့ပါတယ္။ ရူးသြပ္တဲ့ပရိတ္သတ္တစ္ဦးလို ေျပာဆိုၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ပ္မန္းဟာ ဘီတဲလ္စ္၊ လင္ႏြန္ပရိတ္သတ္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕တကယ့္ ေရာခ့္သူရဲေကာင္းက ေတာ့ဒ္ရန္ဒ္ဂရန္ ပါ။ လင္ႏြန္ရဲ႕ ဂီတအမ်ဳိးအစားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကြာဟပါတယ္။ လင္ႏြန္ကို သတ္ခဲ့ၿပီး လေတြေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းက ေၾကညာလိုက္တယ္။ လင္ႏြန္ကိုသတ္လိုက္တာ ဟာ The Catcher in the Rye စာအုပ္ကို ထင္ရွားေအာင္ ေၾကာ္ျငာခ်င္လို႔ပါလို႔ဆိုတယ္။ ခ်ပ္မန္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈမျပဳလုပ္ခင္တုန္းကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို စဲြစြဲလမ္းလမ္းႏွစ္သက္ေၾကာင္း တစ္ခါမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ Chatcher စာအုပ္ကို ခ်ပ္မန္းက သူ႔အစီအစဥ္ရဲ႕ ေသနတ္ေမာင္းသဖြယ္စီစဥ္အသံုးခ်ခဲ့တာကို ဘရက္စလားက သံုးသပ္ျပခဲ့တယ္။
သတင္းဌာနႀကီးေတြကလည္း ကို႔ရိုးကားယားႏိုင္လွတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္းထင္ေၾကးေပးခဲ့ၾကတယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ လင္ႏြန္ ကိုယ္ပြားအျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနခဲ့တယ္လို႔ နယူးစ္၀ိခ္သတင္းစားႀကီးကလည္း ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြအားလံုးဟာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ဖန္တီးေနၾကတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းမွာ သက္ေသအေထာက္အထားတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္မန္း အလုပ္ကေန ထြက္ေတာ့ လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခါ ဂၽြန္လင္ႏြန္ လို႔ ေရးထိုးခဲ့တာ မွန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလက္မွတ္ကို ကန္႔လန္႔မ်ဥ္းသားလိုက္တယ္။ ဘရက္စလားက အဲဒါကို ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ခ်ပ္မန္းေျပာခ်င္တာက “ဂၽြန္လင္ႏြန္၊ ငါမင္းကို သတ္ေတာ့မယ္” လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ “ဂၽြန္လင္ႏြန္၊ ငါဟာ မင္းပဲ” လို႔ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး တဲ့။ ခ်ပ္မန္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ဘ၀မွာ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြကို နည္းျပဆရာအျဖစ္လည္းအလုပ္လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ စိတ္ေရာဂါရွိတဲ့အေနအထား ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ YMCA ရဲ႕ ျပည္ပအစီအစဥ္တစ္ခုမွာ သူ႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘရြတ္ကို သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပြဲဦးထြက္အေတြ႕အႀကံဳအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ မ်က္ျမင္ၾကံဳေတြ႕ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ပူပန္မႈကို ေလွ်ာ့ခ်ေစဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ လို႔ ဘရက္စလားက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ဘရက္စလားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္ကေတာ့ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ပေဟဠိဆန္တဲ့ဇာတ္လမ္းဖန္တီးပံုကိုပါ။ ခ်ပ္မန္းက တရားရုံးအတြက္ ခုခံေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးဖို႔ သူ႔ရဲ႕ အက်ဳိးေဆာင္ေရွ႕ေနနဲ႔ ၆လေလာက္အႀကိတ္အနယ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးမွ တရားစြဲခံထားတဲ့ လူသတ္သမားဟာ ရုတ္တရက္ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ အသနားခံစာမတင္ေတာ့ပဲ အျပစ္ရွိေၾကာင္းထြက္ဆိုမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ေရွ႕ေနက စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တာထက္ကို ပိုၿပီး နားလည္ရခက္ခက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါၿပီ။ သူက ေျပာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကလပ္စည္းေတြထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ ေသးငယ္တဲ့ေယာက်္ားသံ တစ္သံ ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခိုင္းေစမႈအတိုင္း သူက လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာပါ။
ခ်ပ္မန္းက အဲဒီအသံဟာ …. “ဘုရားသခင္ ရဲ႕ အသံ” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
လင္ႏြန္လုပ္ၾကံခံရမယ့္ ညေနဘက္ ၅ နာရီ ၁၅ေလာက္မွာ အသံသြင္းဖို႔ရွိတာေၾကာင့္ ဒါကိုတာတိုက္ခန္းကေန လင္ႏြန္ နဲ႔ ယိုကို တို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဇိ္မ္ခံကားႀကီးရွိရာထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလွ်ာက္လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ခ်ပ္မန္းကိုေတြ႔ေတာ့ ရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ Double Fantasy ေခြမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားဘာမ်ားအလိုရွိေသးလဲလို႔ေတာင္ ခ်ပ္မန္းကို ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုမွာေတြ႕ရတဲ့ ခ်ပ္မန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေကာင္းကင္ဘံုဆီသို႔သြားႏိုင္မယ့္ ေသာ့ေတြရလိုက္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပံဳးလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီည ၁၀ နာရီ ၅၀မွာ ေတာ့ .. ဒဏ္ရာရေနတဲ့ လင္ႏြန္ဟာ ခ်ပ္မန္းဆီကေန ေပ ၂၀ခန္႔အကြာ ဧည့္ခန္းမေလွကားထစ္ေတြဆီကို ေျပးလာခဲ့ပါတယ္။ ဧည္ခန္းမေဆာင္ရဲ႕ ဧည္ႀကိဳေကာင္တာေရွ႕မွာ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းခဲ့အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ လင္ႏြန္ ဂိတ္ေစာင့္ေနရာနားမွာ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ၿပိဳလဲက်ပါေတာ့တယ္။ ယိုကိုက အေရွ႕ဘက္မွာ။ ေပ ၄၀ အကြာေလာက္မွာ၊ စူးစူး၀ါး၀ါးဟစ္ေအာ္ၿပီး အေစာင့္၀န္ထမ္းကို ရဲ ေခၚဖို႔ေအာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဂၽြန္၊ အပစ္ခံရၿပီ”
ၿပီးေတာ့ လင္ႏြန္ရွိရာအေျပးသြားၿပီး ဦးေခါင္းကို ေထြးေပြ႕ထားလိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက မပစ္ခင္မွာ “မစၥတာလင္ႏြန္ခင္ဗ်ား” လို႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ လင္ႏြန္ လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါမွာမွ တည့္တည့္မတ္မတ္ခ်ိန္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ငါးခ်က္ပစ္ခတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ပ္မန္းက တရားသူႀကီးကို ေျဖခဲ့ျပန္တယ္။ သူ မပစ္ခင္မွာ လင္ႏြန္႔ကို ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ ေျပးလည္း ထြက္မေျပးခဲ့ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီေနရာကေန ေျမေအာက္ရထားဘူတာရံုကိုေရာက္ဖို႔ ေပ ၆၀ ေလာက္ကြာေ၀းတယ္။ အျပစ္မရွိတဲ့သူေတြဟာ(သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းလုပ္ခဲ့ရဦးေတာ့) မေျပးတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီညက တာ၀န္က်တဲ့ တံခါးေစာင့္လို႔ ယူဆရတဲ့ ဂ်ဳိစ့္ပါဒိုမို က “ထြက္သြား၊ ဒီေနရာက ထြက္သြားစမ္းပါ” လို႔ ဟစ္ေအာ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္မန္းကို ေမးခဲ့တာပါပဲ။ “မင္းဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လား”၊
“ငါ လင္ႏြန္ကိုပဲ ပစ္လိုက္တာေလ” ခ်ပ္မန္းက ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ကုတ္အက်ီကိုဆြဲယူတယ္။ ေဘာင္းဘီကို ေခါက္လိုက္ၿပီး အင္မတန္ ေသြးေအးစြာနဲ႔ပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္ၿပီးဖတ္ေတာ့တယ္။ “Catcher in the Rye” စာအုပ္ေပါ့။ ပါဒိုမိုက ေသနတ္ကို အေ၀းသို႔ ကန္ထုတ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီေနရာက ထြက္သြားဖို႔ ဘာေၾကာင့္ ပါဒိုမိုက ေျပာခဲ့တာလဲတဲ့။ ပါဒိုမိုက ေသနတ္သမား ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲ။ ေသနတ္ကို အကြက္ဆင္လိုက္မ်ဳိးေရာ။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ရဲေတြေရာက္လာတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းက လူသတ္သမားပါဆိုတာ ပါဒိုမိုက ထုတ္ေဖာ္ေျပာေတာ့တယ္။ ကင္းလွည့္ရဲ ပီတာကူးလန္း က မယံုၾကည္ခဲ့ပါဘူး။ ကူးလန္းထင္တာက ခ်ပ္မန္းက သိပ္ၿပီး အိေျႏၵရေနသလိုပဲတဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ပါဒိုမိုကေတာ့ အထပ္ထပ္တိုက္တြန္းတယ္။ ခ်ပ္မန္းက လူသတ္သမားဆိုတာပဲ တြင္တြင္ေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲအရာရွိ စတီဗင္စပီရို က မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းကို ဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။ လင္ႏြန္က ေသလုနီးပါးျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ရဲေတြ ေတြ႕ေနရၿပီ။ လူနာတင္ကားကို ေစာင့္စားေနမယ့္အစား ရဲကားဆီပဲ လင္ႏြန္ကိုမတင္ၿပီး အနီးဆံုး ရူးစီးဗဲ့ထ္ေဆးရုံကို အေျပးအလႊားသြားၾကရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးေပၚအခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ လင္ႏြန္ေသဆံုးခဲ့ပါၿပီ။ ဂၽြန္လင္ႏြန္လုပ္ၾကံခံရမႈမွာ သဲလြန္စေတြ အစဆြဲထုတ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ပါဒိုမို ဘယ္သူလဲ။
ဂ်ဳိစ္ ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ ပါဒိုမို တဲ့။ က်ဴးဘားသတင္းဖိုင္ေဟာင္းေတြနဲ႔ စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးတဲ့ “Rethinking John Lennon’s Assassination” စာအုပ္အရ ပါဒိုမို ကို “ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္” နဲ႔ “စမ္ရဲနစ္” လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ကို သိၾကတာေတာ့ ကက္စထရိုဆန္႔က်င္သူ-က်ဴးဘားျပည္ေျပးအျဖစ္ပါ။ ၁၉၆၁ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ Bay of Pigs က်ဴးေက်ာ္မႈအတြင္း Brigade 2506 အဖြဲ၀င္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Bay of Pigs က်ဴးေက်ာ္မႈဟာ စီအိုင္ေအေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ က်ဴးဘားျပည္ေျပးေတြရဲ႕ က်ဴးဘားေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာစတင္ခဲ့တဲ့လႈပ္ရွားမႈပါ။ ကက္စထရိုအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔အတြက္ ယူအက္စ္က အေထာက္အပံ့ေပးခဲ့တဲ့လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ၿပီး မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ Beigade 2506 ရႈံးနိမ့္မႈနဲ႔အတူ စီအိုင္ေအ အႀကီးအကဲ အလန္ဒ်ဴးလက္စ္နဲ႔ အဖြဲ႔သားေတြအားလံုးအလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ဖို႔ ဖိအားေပးခံရသလို၊ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီကလည္း တစ္ကိုယ္ေတာ္လူသတ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အသက္ကေနႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လင္ႏြန္အသတ္ခံရမယ့္ညေနမွာေတာ့ ခ်ပ္မန္းဟာ လင္ႏြန္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ပါဒိုမိုက ေတာ့ ခ်ပ္မန္းကို က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းေတြ နဲ႔ က်ဴးဘား - အေမရိကန္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ တဆန္႔တလ်ားးေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ တစိမ္းျပင္ျပင္လူေတြအတြက္ ထူးဆန္းတဲ့အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ တစ္ဦးက ေရာခ့္စတားကို ေစာင့္ေနခဲ့တာေလ။
ခ်ပ္မန္းက လူသတ္သမားပါလို႔ ပါဒိုမို အခိုင္အမာေျပာခဲ့တာကို ရဲအရာရွိကူးလန္းက ယံုၾကည္ဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ People မဂၢဇင္း သတင္းေထာက္ ဂ်ိမ္းအာရ္ဂိန္းစ္ ကို ကူးလင္း ေျပာျပခဲ့တာေတြကို ၁၉၈၇ ေဖေဖၚ၀ါရီလထုတ္ “The Man Who Shot Lennon” ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကူးလင္းကပဲ ခ်ပ္မန္းကို ၾကည့္ရတာ ရုံးတစ္ရုံး၊ ဘဏ္တစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ေနခဲ့တဲ့သူ လို ပဲ။ အလန္႔တၾကားတုန္လႈပ္ေနတဲ့သ႑ာန္လည္းမေတြ႕ရပါဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေမးဖိူ႔သတိရတာနဲ႔ “ဘာေၾကာင့္လဲ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သူ႔မွာ ေျဖစရာအေျဖ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အမ်ားႀကီးအလုပ္ပိုေစခဲ့ၿပီ” လို႔ပဲ သူ အႀကိမ္မ်ားစြာေျပာေနခဲ့တယ္ တဲ့။
ပါဒိုမို မာခ့္ကို လူသတ္သမားလို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တာကလည္း ပါဒိုမိုအေၾကာင္းကို ျပန္ဆင္ျခင္မိစရာပါပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ခံရၿပီး အခုေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ၀ါးတားဂိတ္ေဖာက္ထြင္းေရးသမား ဖရန္ခ့္စတားဂ်စ္ နဲ႔လည္း ရာစုႏွစ္တစ္စုစာ ပါဒိုမို အလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စတားဂ်စ္က ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ဟာ ၁၉၇၄ မွာ အဖ်ားအနာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးခဲ့ပါၿပီလို႔ လွည့္စားေျပာဆိုခဲ့တယ္။ သူေျပာတာက ကုမၸဏီရဲ႕ သေဘာအတိုင္းမို႔ စန္ရဲနစ္ရဲ႕ နာမည္၀ွက္ကို သံုးရတာပါလို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔ရဲ႕မိသားစုကလည္း စ်ာပနအခမ္းအနားၿပီးတဲ့သည့္တိုင္ ေသဆံုးတာကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ စန္ရဲနစ္ ဒါမွမဟုတ္ ပါဒိုမို က အသက္ရွင္လွ်က္ရွိေနတာေၾကာင့္ပါ။ အနီးအနားက ပိုက္ျပင္တဲ့လုပ္ငန္း၊ ကင္းေစာင့္ဌာနလို ေနရာမ်ဳိးမွာ တိတ္တဆိတ္အလုပ္လုပ္ေနႏိုင္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေနရာေတြဟာ အလုပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုၿပီးစီးေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ သိရင္ နာမည္မေျပာဘဲ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြပါ။ အလုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလို႔ရပါတယ္။
လင္ႏြန္ လုပ္ႀကံခံရၿပီး ေနာက္ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါဒိုမိုနာမည္က မျမင္မၾကားခဲ့ရပါဘူး။ ပထမေတာ့ ေလာ္ဘီခန္းမမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမႊးထူထူ၊ လူထြားႀကီး ေဂ်းဟတ္စ္တင္းစ္နဲ႔ ပါဒိုမို ကို လြဲမွားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟတ္စ္တင္းစ္ က အဲဒီညမွာ တာ၀န္က်တယ္။ လင္ႏြန္ ေသနတ္သမားဆီက ထြက္ေျပးခဲ့ၿပီး ဟတ္စ္တင္းစ္ နဲ႔ ယိုကိုတို႔ဆီမေရာက္ခင္မွာ ၿပိဳလဲက်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ ဘီတဲလ္စ္ မန္ေနဂ်ာအဖြဲ႔ထဲက ပီတာဘေရာင္းေရးခဲ့တဲ့ The Love You Make: An Insider’s Story of the Beatles စာအုပ္ပါမွတ္တမ္းေတြပါ။ ၀ါရန္ဟင့္ကဲလ္ နဲ႔ ၀ီလ်မ္တားနား ေရးသားခဲ့တဲ့ ကက္စရိုကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ပြဲအေၾကာင္း စာအုပ္ The Fish is Red မွာေတာ့ စန္ရဲနစ္(ပါဒိုမို) အေၾကာင္းေတြပါ၀င္တယ္။ “စန္ရဲနစ္ဟာ ဓါးစာခံေလးတစ္ဦးပါ။ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ စီအိုင္ေအအဖဲြ႕ႀကီးရဲ႕ ဟင္းအမယ္စံုအတြက္အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ စတားဂ်စ္ နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က က်ဴးဘားက်ဳးေက်ာ္တိုက္ခိုက္မႈ ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ရဲအဖြဲ႕ Operation 40 အတြက္ ပါဒိုမို အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ Operation 40 မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္သူေတြ၊ ေရွးရိုးစြဲျပည္ေျပး စီးပြားေရးသမားေတြ ပါ၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ထဲက သတင္းေပးသူေတြ၊ ေၾကးစားလုပ္ၾကံေရးသမားေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ က်ဴးဘားႏိုင္ငံေဟာင္းအတြက္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးေတြျပဳလုပ္ၾကဖို႔ လက္မရြံ႕သစၥာခံထားၾကသူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ စီအိုင္ေအလစ္ဘရယ္သမားေတြကို ဆန္႔က်င္သူ စီအိုင္ေအလက္ယာသမားေတြက လက္သပ္ေမြး မဟာမိတ္ျပဳထားတဲ့ လက္ေရြးစင္တပ္သားေတြျဖစ္ၾကတယ္။ စန္ရဲနစ္က စတားဂ်စ္ကို စီအိုင္ေအတံဆိပ္ပါစာနဲ႔ပဲဆက္သြယ္ ဆဲြေဆာင္ခဲ့တယ္။ အထူးေအဂ်င္စီတာ၀န္ေပးအပ္တဲ့ စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စန္ရဲနစ္ဟာ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သေဘၤာေတြ၊ ေလယာဥ္ေတြစီစဥ္ေပးရၿပီး ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ မစ္ရွင္အဖြဲ႔သား ရာေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ေစလႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီက်ဴးဘား ဆန္႔က်င္တဲ့လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ပြဲမွာ ေပ်ာက္ဆံု၊စာရင္းလည္း ထုတ္ျပန္တာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ဟာ တပ္သားထိမ္းသိမ္းေရးတာ၀န္ယူထားခဲ့ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ နာမည္အတိအက်ကိုေတာင္ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒါက သူ႔ရဲ႕ဘ၀ရွင္သန္မႈ အခ်က္အလက္ေတြပါ။
လင္ႏြန္ ကိုယ္ခႏၶာ ညာဘက္ပိုင္းက က်ည္ဒဏ္ရာေတြ
ယူဆခ်က္ေတြအရ လင္ႏြန္က ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ညာဘက္ကေနျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ အဲဒီအ၀င္စၾကၤလမ္းေလးအနီး ညာဘက္မွာ ခ်ပ္မန္း ရပ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ခ်ပ္မန္းက ေခၚလိုက္တယ္။။
“မစၥတာ လင္ႏြန္”
လင္ႏြန္က ရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ပါတယ္။ တကယ္ဆို လင္ႏြန္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပုခံုးကို ပစ္ဖို႔ ဆိုတာ သူ႔အတြက္ခက္ခဲႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လင္ႏြန္ ရဲ႕ ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ေနာက္ေက်ာဘယ္ဘက္ အေပၚပိုင္းကို ထိခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ခ်ပ္မန္းက တရားသူႀကီး ဒဲနစ္အက္ဒ၀ပ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနာက္ပိုင္းေျပာတာကို မစၥတာလင္ႏြန္လို႔ လွမ္းမေခၚခဲ့ပဲ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ရုံပစ္ခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ ေနာက္မွန္းေျခတစ္ခုက ပါဒိုမို ဒါမွမဟုတ္ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဓါတ္ေလွကားဆီသြားတဲ့ တံခါးေပါက္ကေန လွမ္းပစ္ခဲ့တယ္။ ဓါတ္ေလွကားက လူသြားစၾကၤရဲ႕ ညဘက္ လင္ႏြန္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ ရွိပါတယ္။ ပစ္ခ်က္ေတြက ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ပတမ ႏွစ္ခ်က္က ဘယ္ဘက္ပုခံုးအေပၚဘက္ကိုထိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လင္ႏြန္ ေလာ္ဘီဧည့္ခန္းမေလွကားေတြဆီ ေျပးပါတယ္။ ေနာက္ က်ည္ဆံႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ ေနာက္ေက်ာဘက္ အေပၚပိုင္းကို ထိခဲ့တယ္။ တံခါးေပါက္ ကေန ပစ္ဖို႔ အေပၚယံအားျဖင့္ေတာ့ဟုတ္သလိုလိုရွိပါလိမ့္မယ္။ အေလာင္းခြဲစိတ္စစ္ေဆးမႈကိုလည္း ဖြင့္ခ်မျပပါဘူး။ က်ည္ငါးေတာင့္ထဲက သံုးေတာင့္ဟာ အေနာက္ေနေဖာက္၀င္သြားသလား၊ ရွပ္ၿပီးထိသလား။ လင္ႏြန္ကို လြဲေခ်ာ္ၿပီး ေလာ္ဘီတံခါးမွန္ကို မွန္ခဲ့သလား ဘာမွ အေသအခ်ာမသိႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သက္ေသေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို ေခၚခဲ့တာ ဟုတ္ မဟုတ္ ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို လွုည့္ၾကည့္ေစခဲ့သလားဆိုတာလည္း ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အမႈစစ္ေဆးတုန္းက ေျဖခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တရား၀င္ ထြက္ဆိုခ်က္မရွိပဲ ခ်ပ္မန္းျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေတာ့မွ ၾကားလာရတာေတြပါ။ ခ်ပ္မန္းကို ဖမ္းမိခဲ့တဲ့ညမွာပဲ အမႈကို ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ရဲမွတ္တမ္းဟာလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ဟာကြက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂၽြန္လင္ႏြန္လို ပုဂၢိဳဟ္တစ္ဦးေသဆံုးမႈမွာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈျပည့္ျပည့္စံုစုံမလုပ္ခဲ့ၾကပဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္စိေတြစံုမွိတ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဖံုးကြယ္ဖို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာလား။ အရင္က လုပ္ၾကံမႈေတြမွာ ေရာ ဒီလိုေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။
စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးခဲ့တဲ့စာထဲမွာ “အက္ဖ္ဘီအိုင္ရဲ႕ လုပ္ၾကံေရးတပ္ဖြဲ႕အဖြဲ႕သားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ခ်ပ္မန္းနားက လင္ႏြန္ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းဆီကို တနည္းနည္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အသံပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက စိတ္ညွဳိ႕ခံရမႈတစ္၀က္ သိစိတ္တစ္၀က္ရွိေနတယ္” လို႔ ပါရွိတယ္။ အရင္က စိတ္ညွဳိ႕အစီအစဥ္မွာေလက်င့္ထားခဲ့သလို ဂ်ဳိ႕စ္ပါဒိုမိုက ခ်ပ္မန္း နားနားကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလသံနဲ႔ “လင္ႏြန္ကို သတ္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါမရွိဘူးလို႔ ေအာစတာရွား အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းက အသံတစ္သံၾကားခဲ့ရတယ္လို႔ ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။ သတင္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိ႕ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနေစဦးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဓါးစားခံတစ္ေယာက္လကၡဏာမ်ဳိး ေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ခ်ပ္မန္း ဘယ္သူလဲ။ သူ ဓါးစာခံ ဘယ္လိုျဖစ္လာခဲ့ရသလဲ။
ဖန္တန္ဘရက္စလား ရဲ႕ “Who Killed John Lennon?” စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ “၁၉၅၀ ကေနစၿပီး စီအိုင္ေအရဲ႕ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးခိုင္းေစတာေတြ စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကို “Project Bluebird” လို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ပေရာဂ်က္က ပိုၾကီးမားလာၿပီး Project Artichoke ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဟာသ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကုမၸဏီအစီရင္ခံခ်က္မွာ မွတ္သားထားတဲ့အခ်က္ေတြပါ” တဲ့။ အဲဒီအစီရင္ခံခ်က္ေတြမွာ သိပၸံနည္းက်က်နည္းလမ္းနဲ႔ စိတ္သိရွိနားလည္ႏိုင္မႈေတြကို အသံုးခ်ၿပီး အစမ္းသပ္ခံသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူကို တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းလဲထိန္းခ်ဳပ္ပံုေတြ မွတ္သားထားပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းမွာပဲ စိတ္ေရာဂါပညာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ စိတ္ေရာဂါကုထံုးနည္းလမ္းေတြ -မူးယစ္ေဆးေကၽြးၿပီး စိတ္ညိွဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်မႈအေၾကာင္းေတြလည္း ပါ၀င္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေအဂ်င္စီက ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ စိတ္ညွိဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်နည္းေတြအသံုးျပဳခဲ့သလား၊ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိဆိုတာေတြ အံ့အားသင့္စရာပါ။ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းမွာေတာ့ အထူးသူလွဴိတစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆစရာ အခ်က္အလက္၊ အေထာက္အထားေတြြအားလံုးရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
မာခ့္အေၾကာင္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ သေဘာမတူႏိုင္စရာေတြပါ။ Court TV ရဲ႕ Crime Library မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ ဖရက္ဒ္မက္ဂါနာဂဲလ္ ေဆာင္းပါးမွာ မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းဟာ “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တာ၊ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ လူပုေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကို ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဆိုးတာလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္နံရံမွာ လူပုေလးေတြရဲ႕ ပံုေတြရွိေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲထိ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္လာေစတယ္။ အာရုံေၾကာခ်ဳိ႕တဲ့မႈျဖစ္တယ္။ ခ်ပ္မန္း အသက္ ၂၄ ေလာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းၾကံမႈ ၂ ႀကိမ္ေတာင္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ စာအုပ္ Catcher in the Rye စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ ဟိုလ္ဒန္ေကာလ္ဖီးလ္ဒ္ ကို စိတ္စြဲလမ္းမႈေတြ ဘယ္လို ပိုတိုးလာခဲ့သလဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ခ်ပ္မန္းက ကမၻာႀကီးက လိမ္ညာမႈေတြျပဳလုပ္ဖို႔ ေနရာႀကီးပဲ ဆိုတဲ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကေနရခဲ့သတဲ့။ ေရာ့ခ္စတား ဂၽြန္လင္ႏြန္ကိုလည္း ေလးစားအားက်စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ တလွည့္စီ၀င္ကာ စိတ္စြဲလမ္းခဲ့တယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။
ဘရက္စလားေျပာတဲ့ ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္းမွာေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနထိုင္တဲ့ ဟိုႏိုလူလူ က J&S Enterprises ေသနတ္ဆိုင္မွာ ၀ယ္ယူခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ေသနတ္အမွတ္စဥ္နံပါတ္ က ၅၇၇၅၇၀ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ နံပါတ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သလား၊ နယူးေယာက္ရဲဌာနက စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီနံပါတ္ဆိုတာဟာ ျပစ္မႈ၊ ခိုးမႈေတြကို ေျခရာေကာက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ခ်ပ္မန္း လင္ႏြန္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ခ်ပ္မန္း နယူးေယာက္စီးတီးကို ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၀ ႏို၀ဘၤာ ၁၀ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ခ်ပ္မန္းက်ည္ဆံယူဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အက္တလန္တာကို သြားၿပီး အေပါက္ပါပိုအားျပင္းတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို သူငယ္ခ်င္း ရဲတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒါနာရိဗ္စ္(ဂ်ီနီစေကာထ့္) ဆီက ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ နယူးေယာက္ဥပေဒအရ နယူးေယာက္သားမဟုတ္တဲ့သူက လက္နက္ခဲယမ္း၀ယ္ယူခြင့္မရွိပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းက ဇနီးသည္ ဂေလာ္ရီယာကို “ဒီအခ်ိန္က ငါႀကီးျပင္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပဲ။ ငါဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့သင့္တယ္” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဘရက္စလားက ခ်ပ္မန္းဟာ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသူျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခ်ပ္မန္းနဲ႔ ဘရက္စလား ပုဂၢိဳဟ္ေရး သီးသန္႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ဘရက္စလားကို ခ်ပ္မန္းက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အသံသြင္းကုမၸဏီ EMI ဟာ လင္ႏြန္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္လား။
၁၉၆၆ ေႏြရာသီမွာ ဘီတဲလ္စ္ေတြက tour ခရီးေတြရပ္တန္႔ဖုိ႔ မဆံုးျဖတ္ခင္ေလး၊ သူတို႔ Revolver အဲလ္ဘမ္အတြက္ အသံသြင္းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေပါလ္မက္ကားတ္ေန က ေဒါသတႀကီး စတူဒီယိုအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းရလာဒ္က American Version မွာ လင္ႏြန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက Tomorrow Never Knows ပါ။ British EMI version မွာေတာ့ လင္ႏြန္ ငါးပုဒ္ဆိုထားပါတယ္။ တစ္ခါ She Said She Said သီခ်င္းမွာလည္း ေပါလ္က မဆိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေတးဂီတလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္ထားတဲ့ EMI ဟာ ျဗိတိသွ်စစ္ရုံးမွာ စစ္တပ္ကန္ထရိုတ္တာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္အျမင့္ဆံုး အေမရိကန္ရုံးအဖြဲ႕က အဆင့္ျမင့္ဆံုး ၿဗိတိသွ်ရုံးအဖြဲ႔ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး လင္ႏြန္နဲ႔ အဖြဲ႕သားေတြဟာ အေမရိကန္မူ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဆိုးသြမ္းအေမရိကန္လူငယ္ေတြလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ လူငယ္မဂၢဇင္း Datebook မွာ လင္ႏြန္ေျပာခဲ့တဲ့ “ေယရႈခရစ္ေတာ္ထက္ ဘီတဲလ္စ္ေတြဟာ ပိုၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္ပါတယ္” စကားကို ကိုးကားၿပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ လင္ႏြန္ဟာ ေ၀ဘန္တိုက္ခိုက္ခံရဆဲပါပဲ။ အဲဒီဖုန္းေခၚဆိုမႈ တစ္ခုဟာ ဘီတဲလ္အဖြဲ႕ကို ဆဲြခ်ဖို႔ EMI ဥကၠ႒ ဆာဂ်ဳိးဆက္ဖ္ေလာ့၀ုဒ္ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳလိုက္တာပါ။ ၁၉၆၆ ဂၽြန္လ မွာ Yesterday and Today အယ္လ္ဘမ္ထြက္ရွိခဲ့ေတာ့ အယ္လ္ဘမ္အဖံုးဒီဇိုင္းဟာ ဘီတဲလ္စ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ပံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကေလးအရုပ္ေလးေတြ၀န္းရံေနတဲ့ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႕သားေတြပံုကို ေၾကာက္လန္႔စရာျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ အဖြဲ႔သားေတြက အဲဒီ Yesterday and Today ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့အဖံုးဒီဇိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
ဘီတဲလ္စ္ ေတြ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ မနီလာကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၆၆၊ ဇူလိုင္ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတနန္းေတာ္မွာ မနက္စာအခမ္းအနားပါတီပြဲတက္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေစဖို႔ အီမဲလ္ဒါမားကိုစ့္က ဖိတ္ၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႔က ရႈးဖိနပ္မရွိတာေၾကာင့္မတက္ႏိုင္ေၾကာင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျငင္းဆန္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း အဖြဲ႔ရဲ႕ မူ၀ါဒအရ အဲဒီလို ရုံးအဖြဲ႕ကဖိတ္ၾကားတဲ့ပြဲမ်ဳိးလက္ခံေလ့မရွိဘူးလို႔ ျငင္းဆန္တာေၾကာင့္ လို႔ဆိုၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သတင္းမွာလည္း ဘီတဲလ္စ္က ဖိတ္ၾကားခ်က္ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တာကိုလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ မားကိုစ့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဟာ ျငင္းဆန္တဲ့အေျဖ လက္ခံဖို႔ က်င့္သားမရခဲ့ၾကဘဲ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရသတင္းဌာနေတြမွာ ဘီတဲလ္စ္ျငင္းဆန္တဲ့သတင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရက ဘီတဲလ္စ္ေတြအတြက္ လံုျခံဳေရးေတြရုပ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ဘီတဲလ္စ္ေတြရဲ႕ အျပန္ခရီး ေလဆိပ္မွာ ရန္လိုတဲ့လူအုပ္စုရဲ႕ ရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္မႈေတြ ခံခဲ့ရပါတယ္။
(သူမရဲ႕ အေစာပိုင္းကထြက္ရွိခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲက လိုပဲ)
ကိုက္အနည္းငယ္ကြာတဲ့ေနရာမွာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္လူရြယ္တစ္ဦး ရပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း အဖံုးေပ်ာ့စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အနီးကပ္စူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းက ေျခေထာက္အစံုကို ခပ္က်ဲက်ဲခြဲရပ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္က သူ႔ရဲ႕ ၃၈ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကို ျမဲျမံစြာကိုင္လို႔ သူ႔ရဲ႕ပစ္မွတ္ကို အတိအက် ခ်ိန္ရြယ္ျပစ္ခဲ့တာပဲ။ အေကာင္းဆံုးဘီတဲလ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေၾကြလြင့္ခဲ့ပါၿပီ။ အခု သူက ၀တၳဳစာအုပ္ရဲ႕ အရွိန္အျမင့္ဆံုးဇာတ္၀င္ခန္းေနရာက စာရြက္ေတြကို ပ်င္းရိေလးတြဲ႕စြာလွန္ေနခဲ့ေသးတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ Catcher in the Rye ၀တၳဳထဲက အခန္း၉ကို အေသအခ်ာဖတ္ေနမွာပဲေပါ့။ (အဲဒီ၀တၳဳေကာ္ပီကို အေမရိကန္မင္းသမီး ေရဘက္ကာရွဲဖာကို လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ ေရာဘတ္ဂၽြန္ဘာဒို နဲ႔ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္းေရာ္နယ္ေရဂင္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ဂၽြန္ဟင္ကေလဂ်ဴနီယာ တို႔ဆီမွာလည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ရဖူးတယ္ လို႔ နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။)
ဒါကိုတာတိုက္ခန္းတံခါးေစာင့္အမ်ဳိးသားက ေသနတ္သမား မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းကို ဟစ္ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“မင္းဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လား, ဟင္”
“ငါ လင္ႏြန္ကိုပဲ ပစ္လိုက္တာေလ” ခ်ပ္မန္းျပန္ေျပလိုက္တာ တိုတိုျပတ္ျပတ္ပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ အတိအက်ညႊန္ျပစရာမရွိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ဆိုးႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုပဲျမင္သာထင္သာရွိေနတာက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းမရွိတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈပါပဲ။
‘သူ ကၽြန္ေတာ့္နားက ျဖတ္သြားတာနဲ႔၊ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာၾကားရတယ္။ “အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့” ထပ္ခါထပ္ခါၾကားေနခဲ့ရတာ။ “အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့၊ အဲဒါလုပ္ေတာ့” အဲဒီလိုႀကီးေပါ့” အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာမွ ခ်ပ္မန္းက ဘီဘီစီမွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားမွာ သူၾကားခဲ့တဲ့အသံအတိုင္း ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပန္ၿပီးသတိမရပါဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သိေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေမာင္းကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီး ငါးႀကိမ္ပစ္ခ်လိုက္တာပါပဲ”။ ခ်ပ္မန္းက ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေျပာျပပါေသးတယ္။ “ဘာစိတ္ခံစားမႈမွ မရွိပါဘူး၊ ေဒါသလည္းမထြက္ဘူး။ ဦးေခါင္းထဲမွာဆို အသက္မရွိသလို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္” တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ေလသံၾကည့္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ထားသလိုပါပဲ။ ေရွ႕ေန၊ သတင္းစာဆရာ ဖန္တန္ဘရက္စလားက လွဴိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ပံုစံလို႔ ယူဆပါတယ္။ “ခ်ပ္မန္းက တစ္စံုတစ္ဦးရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ဗလာက်င္း(brainwash)ခံထားရတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ” ဘရက္စလားက ဆိုပါတယ္။ “ဂၽြန္လင္ႏြန္ကို သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ” လို႔ Mark David Charpman အေၾကာင္း စာထဲမွာ ဘရက္စလားက ေရးခဲ့ပါတယ္။
အက္ဖ္ဘီအိုင္ နဲ႔ စီအိုင္ေအ ေနာက္ကလိုက္ေနမႈေတြဟာ Free John Sinclair ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ေ၉၆၉ခုႏွစ္ကေန ၁၉၇၆ခုႏွစ္အထိပါ။ ေနာက္ပိုင္း လင္ႏြန္ျပည္၀င္ခြင့္ က်လာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ နဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားထဲေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ေတြပါ ၅ႏွစ္တာ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရတယ္။ လင္ႏြန္ရဲ႕တိုက္ခန္းဟာ ေစာင့္ၾကည့္ခံရတယ္။ သူတို႔ လင္ႏြန္႔ေနာက္မွာ အျမဲလိုက္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လင္ႏြန္႔ရဲ႕ ဖုန္းဟာလည္းၾကားျဖတ္နားေထာင္ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။ (ဂၽြန္စင္ကလဲဟာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို အားေပးေထာက္ခဲ့သူပါ။ ေဆးရြက္ႀကီးပါစီးကရက္ပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ၁၀ႏွစ္အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရပါတယ္။ Free John Sinclair ေဖ်ာ္ေျဖပြဲဟာဂၽြန္စင္ကလဲျပန္လြတ္ဖို႔ျပဳလုပ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဖ်ာ္ေျဖပြဲၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ စင္ကလဲ အက်ဥ္းသားဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။) လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို အျမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ လူတစ္ဦးကို အဆံုးစီရင္တာေတြဟာ မတူညီတဲ့အရာႏွစ္ခုဆိုတာ မျငင္းလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘရက္စလားညႊန္ျပခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြမွာ အစိုးရက လင္ႏြန္ကို အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ ေရာခ့္အင္ရိုးဂီတသမားလို႔ မျမင္ဘူးလို႔ ပါရွိတယ္။ အစိုးရက လင္ႏြန္ဟာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေျပာင္းလဲမႈကမၻာထဲ လူေတြအမ်ားႀကီး၀င္လာႏိုင္ေစတဲ့ ၀င္ေပါက္တစ္ခုအျဖစ္ ယူဆထားပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအတြင္း ကေနဒါ၊ မြန္ထရီးလ္ၿမိဳ႕မွာျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လင္ႏြန္နဲ႔ အိုႏိုတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္ၾကာ Bed-in for peace လို အၾကမ္းမဖက္တဲ့ဆႏၵျပမႈေၾကာင့္ အစိုးရရဲ႕အေၾကာက္တရားက ပိုလာခဲ့တယ္။ လင္ႏြန္ဟာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အေျပာင္းအလဲလိုလားသူအျဖစ္ျမင္လာၾကၿပီး လင္ႏြန္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာရပ္တန္႔ဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆခံရေတာ့တယ္။ ရုံးအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္မႈေတြကလည္း မွန္သင့္သေလာက္မွန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ လင္ႏြန္နဲ႔ အိုႏိုတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေက်ာ္ၾကားမႈဟာ တစ္ခါတစ္ရံ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ကိုပဲ လူငယ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းယူဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလတယ္။ လူငယ္ေတြသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို တုိက္ရိုက္ထိေတြ႕ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ မီဒီယာေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရလာခဲ့တာနဲ႔အတူပဲ လင္ႏြန္ရဲ႕ အစြမ္းဟာ ႀကီးမားလာတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္တဲ့ ဂ်ဲရီရူဘင္နဲ႔ အက္ဘီေဟာ့ဖ္မန္း တို႔လို ႏိုင္ငံေရးေလာက က လူေတြ လင္ႏြန္႔ကို ေတာက္တဲ့ကပ္ ကပ္တြယ္လာၾကတာေတြကလည္း လင္ႏြန္႔အတြက္ ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေတြပါပဲ။ အက္ဖီအိုင္ နဲ႔ စီအိုင္ေအ တို႔ရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈကာလ ၄ႏွစ္ခန္႔ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ လင္ႏြန္အသတ္ခံခဲ့ရပါၿပီ။ အဲဒီကာလေတြမွာ သမၼတက ဂက္စတာပိုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေနတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္သမၼတ ဂ်င္မီကာတာ ပါ။
ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ရွားရွားပါးပါးအင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ခ်ပ္မန္းဟာ “ေခတ္တစ္ေခတ္ အဆံုးသတ္တာပဲ” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွတ္ခ်က္ဟာ အေစာပိုင္း ၁၂ ႏွစ္အၾကာက ေရာဘတ္ အက္ဖ္ ကေနဒီ(RFK)လုပ္ၾကံမႈနဲ႔ ဆင္တူေနခဲ့ပါတယ္။ RFK လုပ္ၾကံမႈ တစ္ကိုယ္ေတာ္လူသတ္သမား ဆာဟန္ဆာဟန္ရဲ႕ စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္က မိမိကုိယ္တိုင္စိတ္ညႈိ႕ခံရမႈလို႔ ကာကြယ္ထြက္ဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆာဟန္ဟာ ေဒါက္တာဘားနပ္ဒိုင္းမြန္း ေျပာသလို ကိုယ္တိုင္စိတ္ညွဳိ႕ခံရတဲ့ စိတ္ေရာဂါနဲ႔ဆိုင္တဲ့အခ်က္အလက္ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေဒါက္တာဒိုင္းမြန္းကပဲ ခ်ပ္မန္းဟာလည္း “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” ရွိသူလို႔ အမည္တပ္ျပန္ပါတယ္။ တရားရုံးက သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါကုသမႈအစီအစဥ္မွာ ပံုမွန္စစ္ေဆးၾကည့္ရုံထက္ ပိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမသြားခဲ့ရဘူး။ စိတ္ေရာဂါစိတ္ရုံကို ပို႔ေဆာင္ရျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ အက္တီကာျပည္နယ္အက်ဥ္းေထာင္ကိုပဲ ပို႔လိုက္ၾကပါတယ္။ စိတ္ပံုမွန္အေျခအေနရွိတယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘရက္စလားက မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္း အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေတြအနည္းငယ္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာကို ရွင္းလင္းေစခဲ့ပါတယ္။ ရူးသြပ္တဲ့ပရိတ္သတ္တစ္ဦးလို ေျပာဆိုၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ပ္မန္းဟာ ဘီတဲလ္စ္၊ လင္ႏြန္ပရိတ္သတ္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕တကယ့္ ေရာခ့္သူရဲေကာင္းက ေတာ့ဒ္ရန္ဒ္ဂရန္ ပါ။ လင္ႏြန္ရဲ႕ ဂီတအမ်ဳိးအစားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကြာဟပါတယ္။ လင္ႏြန္ကို သတ္ခဲ့ၿပီး လေတြေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းက ေၾကညာလိုက္တယ္။ လင္ႏြန္ကိုသတ္လိုက္တာ ဟာ The Catcher in the Rye စာအုပ္ကို ထင္ရွားေအာင္ ေၾကာ္ျငာခ်င္လို႔ပါလို႔ဆိုတယ္။ ခ်ပ္မန္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈမျပဳလုပ္ခင္တုန္းကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို စဲြစြဲလမ္းလမ္းႏွစ္သက္ေၾကာင္း တစ္ခါမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ Chatcher စာအုပ္ကို ခ်ပ္မန္းက သူ႔အစီအစဥ္ရဲ႕ ေသနတ္ေမာင္းသဖြယ္စီစဥ္အသံုးခ်ခဲ့တာကို ဘရက္စလားက သံုးသပ္ျပခဲ့တယ္။
ဘရက္စလားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္ကေတာ့ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ပေဟဠိဆန္တဲ့ဇာတ္လမ္းဖန္တီးပံုကိုပါ။ ခ်ပ္မန္းက တရားရုံးအတြက္ ခုခံေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးဖို႔ သူ႔ရဲ႕ အက်ဳိးေဆာင္ေရွ႕ေနနဲ႔ ၆လေလာက္အႀကိတ္အနယ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးမွ တရားစြဲခံထားတဲ့ လူသတ္သမားဟာ ရုတ္တရက္ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ အသနားခံစာမတင္ေတာ့ပဲ အျပစ္ရွိေၾကာင္းထြက္ဆိုမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ေရွ႕ေနက စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တာထက္ကို ပိုၿပီး နားလည္ရခက္ခက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါၿပီ။ သူက ေျပာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကလပ္စည္းေတြထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ ေသးငယ္တဲ့ေယာက်္ားသံ တစ္သံ ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခိုင္းေစမႈအတိုင္း သူက လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာပါ။
ခ်ပ္မန္းက အဲဒီအသံဟာ …. “ဘုရားသခင္ ရဲ႕ အသံ” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဂၽြန္၊ အပစ္ခံရၿပီ”
ၿပီးေတာ့ လင္ႏြန္ရွိရာအေျပးသြားၿပီး ဦးေခါင္းကို ေထြးေပြ႕ထားလိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက မပစ္ခင္မွာ “မစၥတာလင္ႏြန္ခင္ဗ်ား” လို႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ လင္ႏြန္ လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါမွာမွ တည့္တည့္မတ္မတ္ခ်ိန္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ငါးခ်က္ပစ္ခတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ပ္မန္းက တရားသူႀကီးကို ေျဖခဲ့ျပန္တယ္။ သူ မပစ္ခင္မွာ လင္ႏြန္႔ကို ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ ေျပးလည္း ထြက္မေျပးခဲ့ပါဘူး တဲ့။ အဲဒီေနရာကေန ေျမေအာက္ရထားဘူတာရံုကိုေရာက္ဖို႔ ေပ ၆၀ ေလာက္ကြာေ၀းတယ္။ အျပစ္မရွိတဲ့သူေတြဟာ(သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းလုပ္ခဲ့ရဦးေတာ့) မေျပးတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီညက တာ၀န္က်တဲ့ တံခါးေစာင့္လို႔ ယူဆရတဲ့ ဂ်ဳိစ့္ပါဒိုမို က “ထြက္သြား၊ ဒီေနရာက ထြက္သြားစမ္းပါ” လို႔ ဟစ္ေအာ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္မန္းကို ေမးခဲ့တာပါပဲ။ “မင္းဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လား”၊
“ငါ လင္ႏြန္ကိုပဲ ပစ္လိုက္တာေလ” ခ်ပ္မန္းက ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ကုတ္အက်ီကိုဆြဲယူတယ္။ ေဘာင္းဘီကို ေခါက္လိုက္ၿပီး အင္မတန္ ေသြးေအးစြာနဲ႔ပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္ၿပီးဖတ္ေတာ့တယ္။ “Catcher in the Rye” စာအုပ္ေပါ့။ ပါဒိုမိုက ေသနတ္ကို အေ၀းသို႔ ကန္ထုတ္လိုက္ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီေနရာက ထြက္သြားဖို႔ ဘာေၾကာင့္ ပါဒိုမိုက ေျပာခဲ့တာလဲတဲ့။ ပါဒိုမိုက ေသနတ္သမား ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲ။ ေသနတ္ကို အကြက္ဆင္လိုက္မ်ဳိးေရာ။
ပါဒိုမို ဘယ္သူလဲ။
ဂ်ဳိစ္ ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ ပါဒိုမို တဲ့။ က်ဴးဘားသတင္းဖိုင္ေဟာင္းေတြနဲ႔ စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးတဲ့ “Rethinking John Lennon’s Assassination” စာအုပ္အရ ပါဒိုမို ကို “ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္” နဲ႔ “စမ္ရဲနစ္” လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ကို သိၾကတာေတာ့ ကက္စထရိုဆန္႔က်င္သူ-က်ဴးဘားျပည္ေျပးအျဖစ္ပါ။ ၁၉၆၁ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ Bay of Pigs က်ဴးေက်ာ္မႈအတြင္း Brigade 2506 အဖြဲ၀င္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Bay of Pigs က်ဴးေက်ာ္မႈဟာ စီအိုင္ေအေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ က်ဴးဘားျပည္ေျပးေတြရဲ႕ က်ဴးဘားေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာစတင္ခဲ့တဲ့လႈပ္ရွားမႈပါ။ ကက္စထရိုအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔အတြက္ ယူအက္စ္က အေထာက္အပံ့ေပးခဲ့တဲ့လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ၿပီး မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ Beigade 2506 ရႈံးနိမ့္မႈနဲ႔အတူ စီအိုင္ေအ အႀကီးအကဲ အလန္ဒ်ဴးလက္စ္နဲ႔ အဖြဲ႔သားေတြအားလံုးအလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ဖို႔ ဖိအားေပးခံရသလို၊ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီကလည္း တစ္ကိုယ္ေတာ္လူသတ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အသက္ကေနႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လင္ႏြန္အသတ္ခံရမယ့္ညေနမွာေတာ့ ခ်ပ္မန္းဟာ လင္ႏြန္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ပါဒိုမိုက ေတာ့ ခ်ပ္မန္းကို က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းေတြ နဲ႔ က်ဴးဘား - အေမရိကန္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ တဆန္႔တလ်ားးေျပာေနခဲ့ပါတယ္။ တစိမ္းျပင္ျပင္လူေတြအတြက္ ထူးဆန္းတဲ့အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ တစ္ဦးက ေရာခ့္စတားကို ေစာင့္ေနခဲ့တာေလ။
ခ်ပ္မန္းက လူသတ္သမားပါလို႔ ပါဒိုမို အခိုင္အမာေျပာခဲ့တာကို ရဲအရာရွိကူးလန္းက ယံုၾကည္ဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ People မဂၢဇင္း သတင္းေထာက္ ဂ်ိမ္းအာရ္ဂိန္းစ္ ကို ကူးလင္း ေျပာျပခဲ့တာေတြကို ၁၉၈၇ ေဖေဖၚ၀ါရီလထုတ္ “The Man Who Shot Lennon” ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ကူးလင္းကပဲ ခ်ပ္မန္းကို ၾကည့္ရတာ ရုံးတစ္ရုံး၊ ဘဏ္တစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ေနခဲ့တဲ့သူ လို ပဲ။ အလန္႔တၾကားတုန္လႈပ္ေနတဲ့သ႑ာန္လည္းမေတြ႕ရပါဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေမးဖိူ႔သတိရတာနဲ႔ “ဘာေၾကာင့္လဲ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သူ႔မွာ ေျဖစရာအေျဖ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အမ်ားႀကီးအလုပ္ပိုေစခဲ့ၿပီ” လို႔ပဲ သူ အႀကိမ္မ်ားစြာေျပာေနခဲ့တယ္ တဲ့။
ပါဒိုမို မာခ့္ကို လူသတ္သမားလို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တာကလည္း ပါဒိုမိုအေၾကာင္းကို ျပန္ဆင္ျခင္မိစရာပါပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ခံရၿပီး အခုေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ၀ါးတားဂိတ္ေဖာက္ထြင္းေရးသမား ဖရန္ခ့္စတားဂ်စ္ နဲ႔လည္း ရာစုႏွစ္တစ္စုစာ ပါဒိုမို အလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စတားဂ်စ္က ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ဟာ ၁၉၇၄ မွာ အဖ်ားအနာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးခဲ့ပါၿပီလို႔ လွည့္စားေျပာဆိုခဲ့တယ္။ သူေျပာတာက ကုမၸဏီရဲ႕ သေဘာအတိုင္းမို႔ စန္ရဲနစ္ရဲ႕ နာမည္၀ွက္ကို သံုးရတာပါလို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔ရဲ႕မိသားစုကလည္း စ်ာပနအခမ္းအနားၿပီးတဲ့သည့္တိုင္ ေသဆံုးတာကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ စန္ရဲနစ္ ဒါမွမဟုတ္ ပါဒိုမို က အသက္ရွင္လွ်က္ရွိေနတာေၾကာင့္ပါ။ အနီးအနားက ပိုက္ျပင္တဲ့လုပ္ငန္း၊ ကင္းေစာင့္ဌာနလို ေနရာမ်ဳိးမွာ တိတ္တဆိတ္အလုပ္လုပ္ေနႏိုင္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေနရာေတြဟာ အလုပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုၿပီးစီးေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ သိရင္ နာမည္မေျပာဘဲ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြပါ။ အလုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလို႔ရပါတယ္။
လင္ႏြန္ လုပ္ႀကံခံရၿပီး ေနာက္ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါဒိုမိုနာမည္က မျမင္မၾကားခဲ့ရပါဘူး။ ပထမေတာ့ ေလာ္ဘီခန္းမမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမႊးထူထူ၊ လူထြားႀကီး ေဂ်းဟတ္စ္တင္းစ္နဲ႔ ပါဒိုမို ကို လြဲမွားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟတ္စ္တင္းစ္ က အဲဒီညမွာ တာ၀န္က်တယ္။ လင္ႏြန္ ေသနတ္သမားဆီက ထြက္ေျပးခဲ့ၿပီး ဟတ္စ္တင္းစ္ နဲ႔ ယိုကိုတို႔ဆီမေရာက္ခင္မွာ ၿပိဳလဲက်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ ဘီတဲလ္စ္ မန္ေနဂ်ာအဖြဲ႔ထဲက ပီတာဘေရာင္းေရးခဲ့တဲ့ The Love You Make: An Insider’s Story of the Beatles စာအုပ္ပါမွတ္တမ္းေတြပါ။ ၀ါရန္ဟင့္ကဲလ္ နဲ႔ ၀ီလ်မ္တားနား ေရးသားခဲ့တဲ့ ကက္စရိုကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ပြဲအေၾကာင္း စာအုပ္ The Fish is Red မွာေတာ့ စန္ရဲနစ္(ပါဒိုမို) အေၾကာင္းေတြပါ၀င္တယ္။ “စန္ရဲနစ္ဟာ ဓါးစာခံေလးတစ္ဦးပါ။ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ စီအိုင္ေအအဖဲြ႕ႀကီးရဲ႕ ဟင္းအမယ္စံုအတြက္အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ စတားဂ်စ္ နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က က်ဴးဘားက်ဳးေက်ာ္တိုက္ခိုက္မႈ ရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ရဲအဖြဲ႕ Operation 40 အတြက္ ပါဒိုမို အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ Operation 40 မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္သူေတြ၊ ေရွးရိုးစြဲျပည္ေျပး စီးပြားေရးသမားေတြ ပါ၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕ထဲက သတင္းေပးသူေတြ၊ ေၾကးစားလုပ္ၾကံေရးသမားေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ က်ဴးဘားႏိုင္ငံေဟာင္းအတြက္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးေတြျပဳလုပ္ၾကဖို႔ လက္မရြံ႕သစၥာခံထားၾကသူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ စီအိုင္ေအလစ္ဘရယ္သမားေတြကို ဆန္႔က်င္သူ စီအိုင္ေအလက္ယာသမားေတြက လက္သပ္ေမြး မဟာမိတ္ျပဳထားတဲ့ လက္ေရြးစင္တပ္သားေတြျဖစ္ၾကတယ္။ စန္ရဲနစ္က စတားဂ်စ္ကို စီအိုင္ေအတံဆိပ္ပါစာနဲ႔ပဲဆက္သြယ္ ဆဲြေဆာင္ခဲ့တယ္။ အထူးေအဂ်င္စီတာ၀န္ေပးအပ္တဲ့ စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စန္ရဲနစ္ဟာ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သေဘၤာေတြ၊ ေလယာဥ္ေတြစီစဥ္ေပးရၿပီး ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ မစ္ရွင္အဖြဲ႔သား ရာေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ေစလႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီက်ဴးဘား ဆန္႔က်င္တဲ့လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ပြဲမွာ ေပ်ာက္ဆံု၊စာရင္းလည္း ထုတ္ျပန္တာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ဳိကြင္းန္စန္ရဲနစ္ဟာ တပ္သားထိမ္းသိမ္းေရးတာ၀န္ယူထားခဲ့ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ နာမည္အတိအက်ကိုေတာင္ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒါက သူ႔ရဲ႕ဘ၀ရွင္သန္မႈ အခ်က္အလက္ေတြပါ။
လင္ႏြန္ ကိုယ္ခႏၶာ ညာဘက္ပိုင္းက က်ည္ဒဏ္ရာေတြ
ယူဆခ်က္ေတြအရ လင္ႏြန္က ခ်ပ္မန္းရဲ႕ ညာဘက္ကေနျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ အဲဒီအ၀င္စၾကၤလမ္းေလးအနီး ညာဘက္မွာ ခ်ပ္မန္း ရပ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ခ်ပ္မန္းက ေခၚလိုက္တယ္။။
“မစၥတာ လင္ႏြန္”
လင္ႏြန္က ရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ပါတယ္။ တကယ္ဆို လင္ႏြန္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပုခံုးကို ပစ္ဖို႔ ဆိုတာ သူ႔အတြက္ခက္ခဲႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လင္ႏြန္ ရဲ႕ ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ေနာက္ေက်ာဘယ္ဘက္ အေပၚပိုင္းကို ထိခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ခ်ပ္မန္းက တရားသူႀကီး ဒဲနစ္အက္ဒ၀ပ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနာက္ပိုင္းေျပာတာကို မစၥတာလင္ႏြန္လို႔ လွမ္းမေခၚခဲ့ပဲ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ရုံပစ္ခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ ေနာက္မွန္းေျခတစ္ခုက ပါဒိုမို ဒါမွမဟုတ္ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဓါတ္ေလွကားဆီသြားတဲ့ တံခါးေပါက္ကေန လွမ္းပစ္ခဲ့တယ္။ ဓါတ္ေလွကားက လူသြားစၾကၤရဲ႕ ညဘက္ လင္ႏြန္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ ရွိပါတယ္။ ပစ္ခ်က္ေတြက ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ပတမ ႏွစ္ခ်က္က ဘယ္ဘက္ပုခံုးအေပၚဘက္ကိုထိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လင္ႏြန္ ေလာ္ဘီဧည့္ခန္းမေလွကားေတြဆီ ေျပးပါတယ္။ ေနာက္ က်ည္ဆံႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ ေနာက္ေက်ာဘက္ အေပၚပိုင္းကို ထိခဲ့တယ္။ တံခါးေပါက္ ကေန ပစ္ဖို႔ အေပၚယံအားျဖင့္ေတာ့ဟုတ္သလိုလိုရွိပါလိမ့္မယ္။ အေလာင္းခြဲစိတ္စစ္ေဆးမႈကိုလည္း ဖြင့္ခ်မျပပါဘူး။ က်ည္ငါးေတာင့္ထဲက သံုးေတာင့္ဟာ အေနာက္ေနေဖာက္၀င္သြားသလား၊ ရွပ္ၿပီးထိသလား။ လင္ႏြန္ကို လြဲေခ်ာ္ၿပီး ေလာ္ဘီတံခါးမွန္ကို မွန္ခဲ့သလား ဘာမွ အေသအခ်ာမသိႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သက္ေသေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို ေခၚခဲ့တာ ဟုတ္ မဟုတ္ ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို လွုည့္ၾကည့္ေစခဲ့သလားဆိုတာလည္း ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အမႈစစ္ေဆးတုန္းက ေျဖခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တရား၀င္ ထြက္ဆိုခ်က္မရွိပဲ ခ်ပ္မန္းျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေတာ့မွ ၾကားလာရတာေတြပါ။ ခ်ပ္မန္းကို ဖမ္းမိခဲ့တဲ့ညမွာပဲ အမႈကို ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ရဲမွတ္တမ္းဟာလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ဟာကြက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂၽြန္လင္ႏြန္လို ပုဂၢိဳဟ္တစ္ဦးေသဆံုးမႈမွာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈျပည့္ျပည့္စံုစုံမလုပ္ခဲ့ၾကပဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္စိေတြစံုမွိတ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဖံုးကြယ္ဖို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာလား။ အရင္က လုပ္ၾကံမႈေတြမွာ ေရာ ဒီလိုေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။
စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးခဲ့တဲ့စာထဲမွာ “အက္ဖ္ဘီအိုင္ရဲ႕ လုပ္ၾကံေရးတပ္ဖြဲ႕အဖြဲ႕သားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ခ်ပ္မန္းနားက လင္ႏြန္ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းဆီကို တနည္းနည္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အသံပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက စိတ္ညွဳိ႕ခံရမႈတစ္၀က္ သိစိတ္တစ္၀က္ရွိေနတယ္” လို႔ ပါရွိတယ္။ အရင္က စိတ္ညွဳိ႕အစီအစဥ္မွာေလက်င့္ထားခဲ့သလို ဂ်ဳိ႕စ္ပါဒိုမိုက ခ်ပ္မန္း နားနားကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလသံနဲ႔ “လင္ႏြန္ကို သတ္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါမရွိဘူးလို႔ ေအာစတာရွား အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းက အသံတစ္သံၾကားခဲ့ရတယ္လို႔ ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။ သတင္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိ႕ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနေစဦးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဓါးစားခံတစ္ေယာက္လကၡဏာမ်ဳိး ေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ခ်ပ္မန္း ဘယ္သူလဲ။ သူ ဓါးစာခံ ဘယ္လိုျဖစ္လာခဲ့ရသလဲ။
ဖန္တန္ဘရက္စလား ရဲ႕ “Who Killed John Lennon?” စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ “၁၉၅၀ ကေနစၿပီး စီအိုင္ေအရဲ႕ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးခိုင္းေစတာေတြ စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကို “Project Bluebird” လို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ပေရာဂ်က္က ပိုၾကီးမားလာၿပီး Project Artichoke ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဟာသ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကုမၸဏီအစီရင္ခံခ်က္မွာ မွတ္သားထားတဲ့အခ်က္ေတြပါ” တဲ့။ အဲဒီအစီရင္ခံခ်က္ေတြမွာ သိပၸံနည္းက်က်နည္းလမ္းနဲ႔ စိတ္သိရွိနားလည္ႏိုင္မႈေတြကို အသံုးခ်ၿပီး အစမ္းသပ္ခံသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူကို တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းလဲထိန္းခ်ဳပ္ပံုေတြ မွတ္သားထားပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းမွာပဲ စိတ္ေရာဂါပညာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ စိတ္ေရာဂါကုထံုးနည္းလမ္းေတြ -မူးယစ္ေဆးေကၽြးၿပီး စိတ္ညိွဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်မႈအေၾကာင္းေတြလည္း ပါ၀င္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေအဂ်င္စီက ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ စိတ္ညွိဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်နည္းေတြအသံုးျပဳခဲ့သလား၊ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိဆိုတာေတြ အံ့အားသင့္စရာပါ။ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းမွာေတာ့ အထူးသူလွဴိတစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆစရာ အခ်က္အလက္၊ အေထာက္အထားေတြြအားလံုးရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
မာခ့္အေၾကာင္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ သေဘာမတူႏိုင္စရာေတြပါ။ Court TV ရဲ႕ Crime Library မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ ဖရက္ဒ္မက္ဂါနာဂဲလ္ ေဆာင္းပါးမွာ မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းဟာ “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တာ၊ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ လူပုေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကို ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဆိုးတာလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္နံရံမွာ လူပုေလးေတြရဲ႕ ပံုေတြရွိေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲထိ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္လာေစတယ္။ အာရုံေၾကာခ်ဳိ႕တဲ့မႈျဖစ္တယ္။ ခ်ပ္မန္း အသက္ ၂၄ ေလာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းၾကံမႈ ၂ ႀကိမ္ေတာင္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ စာအုပ္ Catcher in the Rye စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ ဟိုလ္ဒန္ေကာလ္ဖီးလ္ဒ္ ကို စိတ္စြဲလမ္းမႈေတြ ဘယ္လို ပိုတိုးလာခဲ့သလဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ခ်ပ္မန္းက ကမၻာႀကီးက လိမ္ညာမႈေတြျပဳလုပ္ဖို႔ ေနရာႀကီးပဲ ဆိုတဲ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကေနရခဲ့သတဲ့။ ေရာ့ခ္စတား ဂၽြန္လင္ႏြန္ကိုလည္း ေလးစားအားက်စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ တလွည့္စီ၀င္ကာ စိတ္စြဲလမ္းခဲ့တယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။
ဘရက္စလားေျပာတဲ့ ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္းမွာေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနထိုင္တဲ့ ဟိုႏိုလူလူ က J&S Enterprises ေသနတ္ဆိုင္မွာ ၀ယ္ယူခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ေသနတ္အမွတ္စဥ္နံပါတ္ က ၅၇၇၅၇၀ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ နံပါတ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သလား၊ နယူးေယာက္ရဲဌာနက စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီနံပါတ္ဆိုတာဟာ ျပစ္မႈ၊ ခိုးမႈေတြကို ေျခရာေကာက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ခ်ပ္မန္း လင္ႏြန္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ခ်ပ္မန္း နယူးေယာက္စီးတီးကို ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၀ ႏို၀ဘၤာ ၁၀ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ခ်ပ္မန္းက်ည္ဆံယူဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အက္တလန္တာကို သြားၿပီး အေပါက္ပါပိုအားျပင္းတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို သူငယ္ခ်င္း ရဲတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒါနာရိဗ္စ္(ဂ်ီနီစေကာထ့္) ဆီက ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ နယူးေယာက္ဥပေဒအရ နယူးေယာက္သားမဟုတ္တဲ့သူက လက္နက္ခဲယမ္း၀ယ္ယူခြင့္မရွိပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းက ဇနီးသည္ ဂေလာ္ရီယာကို “ဒီအခ်ိန္က ငါႀကီးျပင္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပဲ။ ငါဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့သင့္တယ္” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဘရက္စလားက ခ်ပ္မန္းဟာ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသူျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခ်ပ္မန္းနဲ႔ ဘရက္စလား ပုဂၢိဳဟ္ေရး သီးသန္႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ဘရက္စလားကို ခ်ပ္မန္းက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အသံသြင္းကုမၸဏီ EMI ဟာ လင္ႏြန္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္လား။
၁၉၆၆ ေႏြရာသီမွာ ဘီတဲလ္စ္ေတြက tour ခရီးေတြရပ္တန္႔ဖုိ႔ မဆံုးျဖတ္ခင္ေလး၊ သူတို႔ Revolver အဲလ္ဘမ္အတြက္ အသံသြင္းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေပါလ္မက္ကားတ္ေန က ေဒါသတႀကီး စတူဒီယိုအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းရလာဒ္က American Version မွာ လင္ႏြန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက Tomorrow Never Knows ပါ။ British EMI version မွာေတာ့ လင္ႏြန္ ငါးပုဒ္ဆိုထားပါတယ္။ တစ္ခါ She Said She Said သီခ်င္းမွာလည္း ေပါလ္က မဆိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေတးဂီတလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္ထားတဲ့ EMI ဟာ ျဗိတိသွ်စစ္ရုံးမွာ စစ္တပ္ကန္ထရိုတ္တာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္အျမင့္ဆံုး အေမရိကန္ရုံးအဖြဲ႕က အဆင့္ျမင့္ဆံုး ၿဗိတိသွ်ရုံးအဖြဲ႔ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး လင္ႏြန္နဲ႔ အဖြဲ႕သားေတြဟာ အေမရိကန္မူ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဆိုးသြမ္းအေမရိကန္လူငယ္ေတြလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ လူငယ္မဂၢဇင္း Datebook မွာ လင္ႏြန္ေျပာခဲ့တဲ့ “ေယရႈခရစ္ေတာ္ထက္ ဘီတဲလ္စ္ေတြဟာ ပိုၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္ပါတယ္” စကားကို ကိုးကားၿပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ လင္ႏြန္ဟာ ေ၀ဘန္တိုက္ခိုက္ခံရဆဲပါပဲ။ အဲဒီဖုန္းေခၚဆိုမႈ တစ္ခုဟာ ဘီတဲလ္အဖြဲ႕ကို ဆဲြခ်ဖို႔ EMI ဥကၠ႒ ဆာဂ်ဳိးဆက္ဖ္ေလာ့၀ုဒ္ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳလိုက္တာပါ။ ၁၉၆၆ ဂၽြန္လ မွာ Yesterday and Today အယ္လ္ဘမ္ထြက္ရွိခဲ့ေတာ့ အယ္လ္ဘမ္အဖံုးဒီဇိုင္းဟာ ဘီတဲလ္စ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ပံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကေလးအရုပ္ေလးေတြ၀န္းရံေနတဲ့ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႕သားေတြပံုကို ေၾကာက္လန္႔စရာျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ အဖြဲ႔သားေတြက အဲဒီ Yesterday and Today ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့အဖံုးဒီဇိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကပ္ပါးေကာင္၊ သံသသျဖစ္ရမယ့္ သူ ဖရက္ဒ္စီးမန္း
၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဖရက္ဒ္ဆီးမန္းဟာ လင္ႏြန္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြကို အိမ္ထဲက ခိုးယူခဲ့ၿပီး Nowhere Man စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ စာေရးဆရာ ေဘာပ့္ရိုစ္စန္ဆီကို ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ စီးမန္းျပစ္ဒဏ္က်ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ခ်ပ္မန္း၊ ပါဒိုမို နဲ႔ ေဂ်းဟတ္စ္တင္းစ္တို႔ကို ေဘးဖယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေသနတ္သမားျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ “လက္သမားတစ္ဦး’ ရိွေနႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ေအာစတာရွား ယံုၾကည္တာက အဲဒီလူဟာ စီးမန္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ စီးမန္းဟာ ထိမ္းသိမ္းေရး၀န္ထမ္း၊ ဓာတ္ေလွကားေစာင့္အျဖစ္ လင္ႏြန္႔တိုက္ခန္း၊ ဓာတ္ေလွကား အားလံုး ၀င္ႏိုင္၊ ထြက္ႏိုင္တဲ့သူပါ။ လုပ္ၾကံတဲ့ညမွာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ လင္ႏြန္ကိုပစ္သတ္တာ လက္သမားတစ္ဦးပါလို႔ အရာရွိ ပီတာကူးလင္းက ေျပာတယ္။ အဲဒါတကယ့္ကို စီးမန္းပဲလား။ ေမွာင္မဲေနတဲ့ တံခါးေပါက္အနီးအနားမွာ ပုန္းေအာင္ေနခဲ့ရင္။ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းဖို႔အတြက္ ဘယ္သူ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့မလဲ။ စီးမန္းရဲ႕ အေထာက္အထားမ်ားမ်ားမရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ။
(ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ လင္ႏြန္ နဲ႔ ယိုကို ဟာ ၂ ပတ္ၾကာ Bed-ins for Peace ဆိုတဲ့ ဆႏၵျပမႈကို အမ္စတာဒန္နဲ႔ မြန္ထရီးတို႔မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဆႏၵျပနည္းတစ္ခုအျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ နည္းလမ္းက sit-in ဆႏၵျပပြဲေတြကေန အသြင္ေျပာင္းယူထားတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ Bed in performance ကို ပ်ားရည္ဆမ္းကာလခရီးအတြင္း အမ္စတာဒန္ဟီလ္တန္ဟိုတယ္က အခန္းနံပါတ္ ၇၀၂ မွာ (မတ္ ၂၅ ကေန ၃၁ အထိ) မီဒီယာေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး သတင္းယူေစခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာသမားေတြက အိပ္ခန္းထဲ ခုတင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြေျပာေနၾကတဲ့ ပ်ားရည္ဆမ္းဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လင္ႏြန္ေျပာစကားအရ ေတာ့ like angles တဲ့။ )
 |
| ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၂ |
0 comments:
Post a Comment