သည္္ခရီး

photo from

ကြ်န္မဟာ ညီအမသုံးေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ သံုးေယာက္စလုံးဟာ ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဘာသာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စြမ္းစြမ္းတမန္ လုပ္ကိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ထဲက အလြန္ေ၀းသီေခါင္လြန္းလွတဲ ့ အရပ္ေဒသတခုမွာပါ။ လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ဘဲ ရွိၿပီး ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးၾကသူမ်ား ျျဖစ္ၿပီးေတာ့ အထူးသျဖင့္ က်န္းမားေရးဘက္မွာအလြန္ခ်ိဳ့တဲ့လွပါတယ္။ ဌာနီ ေဆး၀န္ထမ္းမရွိပါဘူး။ အၿမဲေနထိုင္မယ့္ဆရာ၀န္ဆိုတာ ေ၀းလာေ၀းပါ။ ကြ်န္မတို႕ခရစ္ယာန္အသိုင္းအ၀ိုင္းကသာ  ဆင္းရဲနိမ့္က်သူမ်ားအေပၚ ဘာသာေရးအသိစိတ္ဓါတ္နဲ႕ စာနာကူညီမွဳေတြ ေပးခဲ့ၾကရတာပါ။ ကြ်န္မအေနနဲ႕လဲ လက္မွတ္ရ သူနာၿပဳ ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႕ ပိုမို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ ့ေစပါတယ္။


 ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ရဲ ့ ညေနခင္းတခုမွာ  Anda ေက်းလက္က်န္းမာေရး ဌာနက က်န္းမာေရးဆရာမ ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္တို႔ဟာ ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး Serena ႏွင့္အတူ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ကို ေရာက္ရွိ္လာႀကပါတယ္။ ခေလးမကေလးကို ႀကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ရွဴေနရဟန္ရွိပါတယ္။ သူ႕ေမေမက ကြ်န္မကိုေျပာပါတယ္။ ခေလးမေလးဟာ ေဒသထြက္ ေက်းလက္အစာ(chico) အသီးတခုကို ေန့လည္စာစားခ်ိန္က စားရင္းလည္ေခ်ာင္းမွာတစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ သူမႀကိဳးစားၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္ ထုတ္ယူခဲ့ေပမ့ဲ မရခဲ့ဘူး တဲ့။   ညစာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ခေလးမကေလးဟာ အသက္ရႈရေတာ့ဘဲ တကိုယ္လုံးျပာႏွမ္းလာတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းမွာ ပိတ္ဆို႔ ေနတဲ့အရာကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထုတ္ပစ္ဖို႕လိုမယ္ဆိုတာ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကြ်န္မ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ လူနာတင္ကားတစင္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါတယ္။  လူနာတင္ကားလို႕သာ ဆိုတယ္ အမွန္က သာမန္ထရပ္ကားတစင္းပါဘဲ ။ ထူးၿခားတာက ဥၾသဆြဲလို႕ေတာ့ရတယ္ေလ။ ကားေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေပြ႔ၿပီးကားေပၚတက္လိုက္တယ္။သူမေဖေဖေရာ သူမေမေမေရာပါဘဲ။ သူတို ့ႏွင့္အတူ လိုက္လာတဲ့  Anda က သားဖြားဆရာမတေယာက္လဲ ပါပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ အေရးေပၚေဆးရံုႀကီးကို  ခုလို သြားႀကရာမွာ တူးေျမာင္းတခုကိုလဲ ေဖါင္နဲ ့ ျဖတ္ကူးႀကရတယ္။

ကြ်န္မတို႔သေဘၤာဆိပ္ခံတံတားေရာက္ေတာ့..လူေတြက ျပားပန္းခတ္ရွဳပ္ေထြးေနတယ္။ ေဖါင္နဲ ့ျဖတ္ကူးဖို႔့ ခြင့္မျပဳေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူေတြက အခ်က္ျပ မီးနဲ႕သတိေပးေနျပန္တယ္။ သူတို႕က စပိဘုတ္ကေလးတခုအေပၚကို ပို႕ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ လမ္းတ၀က္မွာဘဲ ကြ်န္မတို႕တျခား စပိဘုတ္တစင္းကို ေျပာင္းႀကရတယ္။   ခေလးမေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မတင္းတင္းျမဲျမဲ ေပြ႔ခ်ီတက္ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔အဖို႕ေတာ့သည္းထိတ္ရင္ဖို  အေတြ႔အႀကံဳတခုပါဘဲ။ ပင္လယ္ေလက ေအးစက္လြန္းေပမယ့္ ကြ်န္မတို့အမွဳမထားႏိုင္ႀကဘူး။ ကြ်န္မ ခေလးမေလးကို ေဖာက္ထိုးထားလိုက္ေျဖးေျဖးညင္သာ ထူမတ္ေပးလိုက္နဲ့ တလမ္းလုံးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ခေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကေလး ေသြးေရာင္နဲနဲ လႊမ္းလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၂ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းမယ့္ အေရးေပၚေဆးရံုကို သြားဖို႔ ကားတစီး ရွာရျပန္တယ္။ ရရာဂ်စ္ကားတစ္စီးနဲ႕ အေျပးသြားႀကရျပန္တယ္။ ကားက သံုးရရံုဘဲ။ ေရွ႕မီးတစ္လံုးတည္းအလုပ္လုပ္တယ္။ ေမွာင္လာၿပီျဖစ္တဲ့လမ္းကို ေကာင္းေကာင္း အလင္းမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒရိုင္ဘာက အလိုက္မသိ ဒီလမ္းဟာ သိပ္အႏၱရယ္မ်ားေၾကာငး္ ဘယ္ေန႔ က ဘယ္နားမွာ ဘာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနလိုက္တာ လွ်ာေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ သူဘဲ။ ဒီလူလွ်ာရွည္ေနတာနဲ့ဘဲ ျဖံဳးဆို သူ့ကားက  လမ္းေဘးထိုးရပ္ပါေရာ။ ကားဘီးေပါက္တယ္ေလ။ ဘီးတလုံးကျပားသြားၿပီ။ ကားဘီးကို ၃မိနစ္နဲ ့အၿပီးလဲရတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္မ ဘုရားသခင္နဲ ့ သူေတာ္စင္စိန္႔ေတြထံ ခေလးမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕အသက္ကို ကယ္တင္ေပးဖို႕အသနားခံ ရပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဒီႀကားထဲမွာ ဒရိုင္ဘာႀကီးကိုလဲ ကားဘီးျမန္ျမန္လဲၿပီးဖို႔လွမ္းၿပီး ေတာင္းပန္ေနရေသးတာ။

ဒီလိုနဲ႕ကြ်န္မတို႕ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေဆးရံုႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။  ဒါေပမဲ့ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကမရွိပါဘူးတဲ့။ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းကရိယာေတာင္မရွိပါဘူးတဲ့။ သြားပါၿပီ။ ကြ်န္မတို႔ု့ကို သံုးနာရီႀကာ ေရွ႔ဆက္ေမာင္းႏွင္ရမယ့္ Dagupan ၿမိဳ ့ကိုသြားဖို႔ လမ္းညႊန္ေတာ့တယ္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဟိုမွာက ပစၥည္းကရိယာစုံလင္တယ္ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးလို႕ရႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က သူနာတင္ကားကို ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ့္ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ့ သူနာတင္ကားက ဂက္စ္ျဖည့္ရပါတယ္။ ဆီျဖည့္ဌာနမွာ ကံမေကာင္းစြာ ဆီျဖည့္တဲ ့ ပန္႔ပ္ကြဲထြက္သြားတယ္။

ဘုရားသခင္!
ကြ်န္မတို႔ ဒုကၡသုကၡေတြ အဆုံးမသတ္ေသးပါလား။ သူနာတင္ကားဟာ တျခားပန့္႔ပ္တခုမွာ ဆီသြားျဖည့္ရပါတယ္။  ကြ်န္မတို႕ ေရွ႕ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။  မႀကာမီ Dangupan ၿမိဳ ့ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုနဲ႕ အနီးဆုံးတေနရာမွာကားရပ္နားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က အဆုတ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အထူးကုဆရာ၀န္က မရွိျပန္ဘူးတဲ့။ ခေလးအတြက္ အဆုတ္ေရာဂါကု ကြ်မ္းက်င္ဆရာ၀န္တေယာက္ အျမန္ လိုအပ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ ကဲ ကြ်န္မတို႕ တျခားေဆးရံုတခုကို ထပ္မံ ေျပာင္းလဲ သြားေရာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရျပန္ၿပီ။ ဒီအခါမွာေတာ့ သူနာတင္ကားလဲ ေရွ႔ခရီးကို သည္ပိုးမေပးေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ ဒါရိုက္တိုရီလမ္းညႊန္ကို ဖုန္းဆက္ေမးရေတာ့တယ္ ။ ဒါဂူပန္ၿမိဳ ့မွာ ရႏိုင္မယ့္ ဆရာ၀န္တေယာက္ေယာက္ကိုေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္မတို ့ ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေဆးရံုေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဆံုေတြ႔ႏိုင္ႀကေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ဓါတ္မွန္ေလးႀကိမ္ရိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ တိက်တဲ့အေျဖတစ္ခုကို ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ခေလးရဲ ့အသက္ကိုလည္း  သူတို ့က်ိန္းေသကယ္တင္ႏိုင္ပီလို ့ ဆိုတယ္။

သူမရဲ႕ေလျပြန္မွာ တြယ္ကပ္ခိုေအာင္းေနတဲ့ သစ္သီးေစ့ကို ထုတ္ယူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ တဲ့။ တကယ္လဲ ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္ရွားထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပင္မေလၿပြန္ကို ပိတ္ဆို႕ထားတဲ့အသီးေစ့ေၾကာင့့္ ညာဘက္အဆုတ္တျခမ္းဟာ က်ံဳ႔သြားၿပီး ခေလးဟာ အသက္ရွဴ ခက္ခဲ သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္အလြန္ႀကန႔့္ႀကာသြားရင္ မုခ် အသက္ ေသေစႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္အဆုတ္တျခမ္းက ဘာမွ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရီနာ ကံေကာင္းပါတယ္္။ ဒါေပမဲ့  ေဆးရံုကိုလာခဲ့ရတဲ့  ခရီးမွာ အခက္အခဲေတြ တေလွႀကီးရင္ဆိုင္ခဲ့ရရွာတာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႕ အားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် အသက္ရွဴခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ဆရီနာ့ မိခင္ဘခင္ဟာလည္း ကြ်န္မကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိႀကတယ္။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာလည္း ဒီလို ထိထိမိမိကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ လို႔ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ သိပ္ကို ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္လအၾကာမွာေတာ့ ကြ်န္မႏွင့္အတူ သီလရွင္အမ်ားအျပား ဆရီနာ့မိသားစုႏွင့္ပါ  ဘုရားေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀ိစၥ ျပဳၾကတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာထဲကို သူတို႕ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဆရီနာေလးကိုလဲ ေရျဖန္းေစပါတယ္။ အစစအရာရာ ကြ်န္မတို႕ ညီအမသံုးေယာက္က ကူညီပံ့ပိုးရတာဘဲေပါ့။ ကြ်န္မတို႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ မယုံႏိုင္စရာ သည္ခရီးကိုေတာ့ အားလုံးက မေမ့ႀကပါဘူး။

ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနေပမယ့္လည္း သူတို ့ ကြ်န္းကေလးေပၚမွာဘဲ ရွိေနႀကတယ္ဆိုတာ ႀကားေနရပါတယ္။ ခုဆိုရင္ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ေတြလဲ ေကာင္းမြန္ေခ်ာေမြ ့ေနတယ္တဲ့။

ဆယ္စုႏွစ္သုံးခုစာေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေန႔  လြမ္းေမာဘြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ၾကရတယ္။ ကြ်န္မ ဇာတိေျမကြ်န္းကေလးကေန ေရာမၿမိဳ႕ကို ဘာသာေရးကိစၥနဲ႕သြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ မိန္းခေလးတေယာက္ လက္ဆြဲအိပ္ကေလးတလုံးနဲ ့ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

“မာမီကေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မအသက္ကို ဆရာမႀကီး ကယ္တင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မတို႕ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ အစဥ္အၿမဲ ဒါကို သတိရေနတာပါ”တဲ့။ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးနဲ႕ မ်က္ရည္ကေလး၀ဲၿပီးေျပာရွာတယ္။ သူမလက္ထဲက ပစၥည္းအျပည့္နဲ႕ အိတ္တလုံးကို လွမ္းေပးရင္းကြ်န္မအတြက္ လက္ေဆာင္တဲ့။ ကြ်န္မလဲ အိတ္ထဲကပစၥည္းေတြကုိ မႀကည့္အားပါဘူး။  သူမကိုယ္ကေလးကိုသာ တင္းတင္းဖက္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဘဲ အားပါးတရ  ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။
“ဘုရားသခင္ကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ပါ  ခေလးရယ္“ လို႔။

Florist

An Incredible Journey by Anne Berbano
RD nov,2011