(စုမီေအာင္ ရဲ႕ စာ)
ကၽြန္မတုိ႔ အခုလို အခ်ိန္ကုိ ျဖဳန္းတီးရက္ ပါေတာ့မလား….
Xxxxx
၀ီလ္ဆလပ္စ္ အိပ္ရာကႏိုးထသည္ႏွင့္ လက္ကုိနာရီကုိ အရင္ဆံုး စုိက္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေန႔အဖို႔ အခ်ိန္လံုေလာက္ပါ့မလား၊ ေန႔စဥ္ႏိုးထတုိင္း လက္ေပၚမွာ အခ်ိန္ေတြ ပုိမ်ားလာတာကုိ သူျမင္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔လက္ေပၚမွာ အခ်ိန္က အျမဲနည္းေနတာပဲ ေတြ႕ရတတ္သည္။ သည္ေန႔ အေမ့ရဲ႕အသက္ငါးဆယ္ျပည့္ၿပီ၊ အေမ့မွာ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ေမးေတာ့ `သံုးရက္´တဲ့။ ၀ီလ္အပို၀င္ေငြထပ္ရွာဖုိ႔လုိၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ အေမက သူ႔ကုိ နံနက္စာစားဖုိ႔အခ်ိန္ ထပ္ျဖည့္ေပးသည္။ ညေနက်ရင္လာႀကိဳဖုိ႔ သူ႔ကိုမွာခဲ့သည္။
ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က `အခ်ိန္တစ္မိနစ္ေလာက္ေပးပါ´လာေတာင္းခံသည္။ `မင္းမွာတစ္ႏွစ္ရွိတာ ငါသိတယ္´ ဆိုေတာ့ `အဲဒါအခြန္ေဆာင္ဖုိ႔ သီးသန္႔စုထာတာ၊ သံုးပစ္လုိ႔မျဖစ္လို႔ပါ၊ လုပ္ပါ´တဲ့။ `ကဲ ေရာ့ ငါးမိနစ္ယူ´၊ ကေလးမေလးရဲ႕ အခ်ိန္စုေဆာင္းကိရိယာထဲ ျဖည့္ေပးလုိက္သည္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေျပးခုန္ထြက္သြားသည့္ ကေလးမေလးကုိ ၾကည့္ကာ ၀ီလ္ေက်နပ္ သြားသည္။ အခ်ိန္ကုိ အာသာငမ္းငမ္းရွာေဖြ ေနရေပမဲ့ သူတစ္ပါးရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆီးေပးဖုိ႔ နဲ႔ သူတစ္ပါးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ ၀ီလ္္ မေမ့ပါ။ ဘ၀က ထင္မွတ္ထားတာထက္ တစ္ေန႔တျခား ေစ်းႀကီးလာသည္။ မေန႔ကပင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ `သံုးမိနစ္´၊ ဒီေန႔`ေလးမိနစ္´တဲ့။ မတတ္ႏိုင္၊ အစာအိမ္အတြက္ ေသာက္ဖုိ႔လုိ ေတာ့လည္း မျဖစ္မေနေသာက္ရသည္။
ဘီယာႏွင့္၀ိုင္ ကလပ္ဘ္ တစ္ခုမွာ ၀ီလ္ေရာက္ေနေပမဲ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ဘီယာေသာက္ဖိ႔ုလာတာမဟုတ္၊ လက္လွဲအားစမ္းသည့္ ေလာင္းကစားႏွင့္ အခ်ိန္ကိုလာျဖည့္ျခင္းသာ။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကုိ ညႊန္ျပရင္း သူငယ္ခ်င္း ဘုိရယ္က ခပ္တုိးတိုးေျပာသည္။
လံုျခံဳစိတ္ခ်ရသည့္အေဆာက္အဦေဟာင္းတစ္ခုထဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္မိၾကသည္။ လူစိမ္းက`ငါ့အသက္က ၁၀၅ႏွစ္´တဲ့။ ၀ီလ္အသက္က ခုမွ ၂၅ႏွစ္။ ၀ီလ္ မအံ့ၾသပါ။ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္ဇုန္ျဖစ္ေစ သူတို႔မွာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းမရွိၾက။
“ခင္ဗ်ားအသက္ရွည္လြန္းလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာလား၊ ခင္ဗ်ားက အသက္ရွည္က်န္ေနၿပီး ခင္ဗ်ားသိသမွ်လူေတြအားလံုးေသကုန္ၾကလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္ လူတုိင္းသာ ထာ၀ရအသက္ရွင္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ဘယ္ေနရာမွာ သြားေနၾကမလဲ၊ အခ်ိန္ဇုန္ေတြ ခြဲထားတာဘာေၾကာင့္လုိ႔ မင္းထင္လဲ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အခြန္ေတြေန႔ခ်င္းညခ်င္းတက္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ မင္းထင္လဲ၊ ေနထုိင္မႈစရိတ္က ႀကီးသထက္ႀကီးလာတယ္။ စရိတ္ႀကီးေတာ့ လူေတြမလုိက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ထပ္မျဖည့္ဆီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါမွ လူေတြေသၾကမွာ လူဟာ ေသဖုိ႔လုိတယ္”
လူစိမ္းပံုစံက မခိုးမခန္႔၊ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတဲ့သူက ဘ၀ကုိ သေရာ္ေနသလုိ ၀ီ့လ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားလုိက္ရသည္။
“မင္းလက္ေပၚမွာ အခ်ိန္ေတြ ငါ့မွာရွိသေလာက္မ်ား ရွိေနရင္ မင္းဘာလုပ္မလဲ ေျပာပါဦး”
မျဖစ္ႏုိင္တာ၊ ၀ီလ္ ရုိးရုိးေလးပဲ ေျဖလုိက္သည္။
“ေကာင္းသားပဲ မနက္မိုးလင္းတုိင္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လက္ကုိ စုိက္စုိက္ၾကည့္ေနစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့၊ ေသခ်ာတာက ျဖဳန္းေတာ့ျဖဳန္း မပစ္ဘူး”
လူစိမ္းတုိက္သည့္ အေကာင္းစားအရက္ကုိ ေသာက္ၿပီး ၀ီလ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မိုးလင္းလာေတာ့ ျပဳျမဲအက်င့္အတုိင္း လက္ကုိ ျပဴးခနဲစိုက္ၾကည့္မိခ်ိန္မွာ ၀ီလ္ အံ့ၾသမကုန္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ လက္ေပၚမွာ အခ်ိန္ေတြက မယံုႏိုင္စရာ မ်ားျပားလွခ်ည့္။ လူစိမ္းက သူပုိင္ဆုိင္သမွ် အခ်ိန္ေတြအားလံုး ၀ီ့လ္ကုိ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ကာ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ျပတင္းကေန ဟုိဟုိသည္သည္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္တက္ေနသည့္မွန္ခ်ပ္ေပၚမွာ လက္ႏွင့္ ေရးထားခဲ့သည့္ စာတန္းတစ္ခု။ လူစိမ္း ေရးျခစ္သြားတာျဖစ္ႏုိင္သည္။
“ငါ့အခ်ိန္ေတြကုိ ျဖဳန္းမပစ္ပါနဲ႔”တဲ့။
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည့္ေနရာသုိ႔ အေျပးအလႊားလုိက္ၾကည့္ေတာ့ မမီေတာ့။ တံတားေအာက္ေျခမွာ ကားခနဲ က်ေသေနသည့္လူစိမ္း၏အေလာင္း ကုိျမင္လုိက္ရသည္။ ၀ီလ္ယူက်ံဳးမရျဖစ္သြားသည္။ ငါသာအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ရင္ ဒီလူေသမွာမဟုတ္။ သက္ျပင္းခ်ကာ လက္ခံလုိက္ရသည္။ ခက္တာက အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ ထဲက လူအားလံုးကေတာ့ ၀ီလ္က ဒီလူစိမ္းကုိ သတ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကုိ ခုိးယူခဲ့သည္လုိ႔ တစ္ထစ္ခ်ယံုသြားႏုိင္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အမွန္တရားကုိ ဘုရားသခင္သိသည္။ `ငါ့အခ်ိန္ေတြကုိ ျဖဳန္းမပစ္နဲ႔´ဆုိသည့္ လူစိမ္း၏အမွာစကားအတုိင္း သူလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြကုိ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်လုိက္ဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့သည္။
အရင္ဆံုး ဘုိရယ္ဆီသြားသည္။ ဘုိရယ့္မိန္းမ ဂရီတာက ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ႏွင့္။ ဘုိရယ့္ကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပလုိက္သည္။
“မင္းနဲ႔ငါ ေပါင္းလာတာဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ”ဘုိရယ့္ကုိေမးေတာ့ “ဆယ္ႏွစ္”တဲ့။ ေကာငး္ၿပီ။ ဘုိရယ့္လက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကာ အခ်ိန္ဆယ္ႏွစ္ခြဲေ၀ ေပးလုိက္သည္။
“အေမ့ကုိလည္း နယူးဂရင္း၀စ္ခ်္ကုိ ေခၚသြားလုိ႔ရၿပီ”
အေမသိရင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ အေမႀကိဳက္သည့္ ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ကို ကိုင္ကာ ၀ီလ္ ကားဂိတ္မွာ အေမျပန္အလာကုိ ေစာင့္ႀကိဳေန လိုက္သည္။ ခါတုိင္းထက္ေနာက္က်ေနေတာ့ စိတ္ထဲသံသယျဖစ္ကာ ပန္းစည္းကိုလႊတ္ခ်ကာ အေမျပန္လာမည့္လမ္းအတုိင္း ေျပးသြားသည္။ နားထဲမွာ အေမ့ေျခသံၾကားသည္။ လမ္းဆံုတစ္ခုမွာ အေမ့ကုိ ေရးေရးျမင္သည္။ ၀ီလ္ ဘုရားတမိသည္၊ အေမ့မွာ အခ်ိန္သိပ္နည္းေနၿပီပဲ။ အရွိန္ကုိ ပုိျမင့္ကာ အေမ့ဆီ အေျပးသြားေပမဲ့ လက္တကမ္းအလုိမွာပဲ အေမက အခ်ိန္ကုန္ဆံုးကာ သူ႔လက္ထဲ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ျပဳတ္က်လာသည္။ အခ်ိန္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားပုိင္ဆုိင္ေလကာမွ အေမ ေသရတယ္လိ႔ု။ အျပန္လမ္းမွာ မေန႔ကထက္ ပုိေစ်းႀကီးေနသည့္ ကားခႏႈန္းထားေတြေၾကာင့္ အေမ ကားမစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကုိ ေျပးလႊားျပန္ခဲ့ရတာျဖစ္မွာေပါ့၊ တစ္ေန႔တျခား ေစ်းႀကီးလာသည့္ ဘ၀က အေမ့ကုိသတ္ပစ္ခဲ့တာ။ သက္မဲ့အေမ့ခႏၶာကုိ ေပြ႕ဖက္ကာ ၀ီလ္ ငုိေၾကြးမဆံုးေတာ့ပါ။
xxxxxxx
ပုိင္ဆုိင္မႈအသစ္၊ ဘ၀အသစ္ႏွင့္ နယူးဂရင္၀စ္ခ်္ကို ၀ီလ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ Time Zone (အခ်ိန္ဇုန္)ထဲမွာ ရွိသည့္ နယူးဂရင္း၀စ္ခ်္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ လူတုိင္းမက္ေမာသည္။ အခ်ိန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည့္ လူခ်မ္းသာေတြ ေနထုိင္ၾကသည္။ အေမ့ကုိ ဒီေနရာကုိ ပို႔ခ်င္လွေပမဲ့ အေမမရွိေတာ့ အေမ့ ကုိယ္စား ဒီေနရာကေန ရသမွ် အရာေတြ ျပန္ယူရမည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၀ီလ္မေနတတ္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ားစားစား ပုိင္ဆုိင္ၾကြယ္၀ၾကသည့္ လူခ်မ္းသာ ေတြပီပီ ဟန္ပန္တစ္ခြဲသားႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းသက္သာ သြားလာေနၾကသည့္လူေတြၾကားထဲ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာေျပးလႊားေနသည့္ ၀ီ့လ္ပံုစံက ဒီေနရာကလူ မဟုတ္မွန္း သိသာထင္ရွားေနသည္။ ခပ္မ်ားမ်ားပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ လက္ကအခ်ိန္ေတြကုိ ေမ့ကာ ဘ၀ေဟာင္းကအတုိင္း စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္ သုတ္ ျဖစ္ေနလုိ႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္ရေသးသည္။ ဆုိင္လ္ဗီးယား၏ဖခင္က ၀ီ့လ္ကုိ ပါတီပဲြေခၚဖိတ္ခဲ့ရာက ၀ီလ္ႏွင့္ ဆုိင္လ္ဗီးယားတို႔ သိကၽြမ္းသြားသည္။ “ကၽြန္မနဲ႔အတူ`က`ပါလား”လုိ႔ မိန္းကေလးက ဖိတ္ေခၚသည္။ ဆုိင္လ္ဗီးယားက ၀ီ့လ္ကုိ အခ်ိန္ၾကြယ္၀သူလုိ႔ထင္ေနရွာသည္။ `ရွင့္မွာ ေမြးကတည္းက အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးပါလာတာလား´တဲ့။ `သံသယျဖစ္ေနတာလား´လုိ႔ ၀ီလ္ေမးေတာ့`ဟုတ္တယ္၊ ရွင္ေျပးေနတာျမင္ဖူးတယ္၊ အခ်ိန္ရွားပါးတဲ့ ဆင္းရဲသား တစ္ေယာက္လုိပဲ၊ ရွင့္လုပ္ရပ္ေတြက ျမန္ေနတယ္၊ ရွင္က ဒီအခ်ိန္ဇုန္က မဟုတ္ဘူးထင္တယ္’တဲ့။ ၀ီလ္မေျဖရွင္းေတာ့။ `ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့´ဆုိ ကာ ပါတီပြဲေနာက္ဘက္ ကုိေခၚသြားသည္။ မီးေရာင္လက္လက္ေအာက္မွာ ၾကည္လဲ့ေနသည့္ေရျပင္။ အ၀တ္ေတြခၽြတ္ကာ ၀ီလ္ေရထဲ ဆင္းကူးသည္။ `လာခဲ့ေလ၊ တစ္ခါတေလ ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္းေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ရတယ္´လို႔ေျမွာက္ေပးေတာ့ ဆုိင္လ္ဗီးယားကပါ ေရထဲဆင္းလာသည္။ အနီးကပ္ဆံုးအေန အထားမွာ ဆုိင္လ္ဗီးယားက `ရွင့္ကုိ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမသိဘူး´တဲ့။ `သိေအာင္လုပ္လုိ႔ရတယ္ေလ´၀ီလ္ေျပာလိုက္သည္။ ဆုိင္လ္ဗီးယား၏ကုိယ္ရံ ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ လုိက္ရွာေနၿပီ၊ ဆုိင္လ္ဗီးယား ျပန္ေျပးတက္သြားသည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပါတီပြဲက်င္းပရာ ခန္းမေဆာင္သုိ႔ ၀ီလ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဆုိင္လ္ဗီးယားအေဖက `ငါ့သမီးေရာ´တဲ့။ အခ်ိန္မီေလး ဆုိင္လ္ဗီးယားေရာက္လာသည္။ဆံႏြယ္ေတြက ေရမေျခာက္ေသး။
၀ီ့လ္ကုိ လုိက္ရွာေနသည့္ အခ်ိန္ထိန္းခ်ဳပ္သူ ေရမြန္ႏွင့္သူ႔အေပါင္းအပါတစ္စု ပါတီခန္းမထဲ ၀င္လာသည္။ ဟင္နရီဟာလ္မီတန္ ကို သတ္ၿပီး အခ်ိန္ခုိးယူသည့္အမႈႏွင့္ ၀ီ့လ္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္သည္။ တရားမွ်တမႈရွိမရွိ ဂရုမစိုက္ဘဲ ၀ီ့လ္အခ်ိန္ေတြကုိ ၂နာရီပဲခ်န္ကာ ေရမြန္အကုန္ယူသြားၿပီ။ ေျပာလုိက္ေသးသည္။ `မသမာသူေတြလက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ထိန္းသိမ္းရတာ´တဲ့။ ဟင္နရီဟာလ္မီတန္က သူအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ အခ်ိန္လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ၿပီး သူ႔ဘာသာသူသြားေၾကာင္း ဘယ္လုိေျပာေျပာ သူတို႔မယံု။ `ဒီေလာက္အခ်ိန္ၾကြယ္၀သူက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္္ေသေအာင္လုပ္ပါ့ မလား´တဲ့။ ၀ီလ္ ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားလုိက္သည္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္အေျခအေနဖန္တီးလုိက္ကာ ဆုိင္လ္ဗီးယားကုိ ဓားစာခံလုပ္ၿပီး ကားေပၚတင္ လ်က္ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္သုိ႔ ျပန္ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ လမ္းမွာ အခ်ိန္နည္းနည္းေ၀မွ်ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ဆုိင္လ္ဗီးယားကလက္မခံ။ တစ္ေနရာမွာ ကားက ဆူးေညာင့္ 0ေထာင္ေခ်ာက္နင္းမိကာ လမ္းေဘးထုိးက်သြားသည္။ နွစ္ေယာက္လံုး သတိရလာခ်ိန္မွာ လက္ေပၚကအခ်ိန္က နည္းလြန္းေနၿပီကုိ သူတုိ႔ျမင္လုိက္ရ သည္။ အခ်ိန္ေတြျပန္ျဖည့္ဖို႔ တစ္ခုခုလုပ္ရေတာ့မည္။ ဘုိရယ့္ဆီ အကူအညီရလုိရျငား ေျပးသြားေတာ့ ဘုိရယ္ေသၿပီတဲ့။ အခ်ိန္ဆယ္ႏွစ္ေပးခဲ့တာကုိ အက်ိဳးရွိရွိအသံုးမခ်ဘဲ အရက္ ကိုးႏွစ္ဖိုးေသာက္ကာ ဘုိရယ္ေသသြားတာ လို႔ ဂရီတာက ေျပာျပသည္။ ဆုိင္လ္ဗီးယား၏စိန္နားကပ္ကုိ သြားေရာင္းေတာ့လည္း ေစ်းႏွိမ္သည္။ ဒီေလာက္တန္ဖိးုႀကီးစိန္ေတြကုိ အခ်ိန္ ႏွစ္ရက္ပဲ ေပးသည္။ မတတ္ႏိုင္၊ ရသေလာက္ႏွင့္ လဲလွယ္ရေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလံုး WEIS Timelenders ဆုိသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြေတြ႔ေတာ့ `တစ္ၿမိဳ႕လံုး မင္းနာမည္ေတြခ်ည္းပါပဲလား´လုိ႔ ၀ီလ္ကေျပာ သည္။ ဆုိင္လ္ဗီးယားက ေခါင္းယမ္းကာ`အေဖ့နာမည္ပါ´တဲ့။
“ေတာ္ေတာ္ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့လူပဲ၊ မင္းအေဖ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိလဲ ေျပာၾကည့္ပါဦး”
“ထာ၀ရပဲ”
၀ီလ္အၾကံရသြားသည္။ ပါတီပြဲမွာတုန္းကေတာ့ ေရမြန္တို႔လက္ကလြတ္ရင္ၿပီးေရာသေဘာႏွင့္ ဆုိင္လ္ဗီးယားကုိ ဓားစာခံလုပ္ ထြက္ေျပးခဲ့ တာ။ အခုမွ တကယ့္ ခ်က္ေကာင္းကို ကိုင္လို႔ရၿပီပဲ။ `ဟုတ္ၿပီ၊ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး မင့္ကို လာေရြးခုိင္းရမယ္´ေျပာေတာ့ ဆုိင္လ္ဗီးယားက ၀ီ့လ္ကုိ မုန္းတီးစြာၾကည့္လ်က္ `ရွင္အရွက္မရွိတဲ့လူ´တဲ့။ ဆုိင္လ္ဗီးယားအေဖက တုိက္ရုိက္ဖုန္းမေျပာ။ အခ်ိန္ထိန္းသူကတစ္ဆင့္ ေျပာသည္။
“ဘယ္ေလာက္ လုိခ်င္တာလဲ”
“ႏွစ္တစ္ေထာင္”
မ်ားလွခ်ည့္လုိ႔ ဆုိင္လ္ဗီးယားအေဖက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေတာ့ အေမက `အဲဒါ သမီးေလးအတြက္ေလ´လုိ႔ ၀င္ေျပာသည္။ မစၥတာ Weis ပဲ၊ သိပ္သိတာေပါ့။ `မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ျဖစ္မွာ၊ ငါသိတာေပါ့´။ ၀ီလ္နွင့္ သမီးျဖစ္သူ ဆုိင္လ္ဗီးယား ပူးေပါင္းၾကံစည္တာ လုိ႔ မစၥတာ Weis ကေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ ေတာ္၀င္အမ်ိဳးအႏြယ္လုိ ဟန္ပန္တစ္ခြဲသားႏွင့္ အျမဲေနထိုင္ခဲ့သူ ဆုိင္လ္ဗီးယားခမ်ာ ၀ီလ္ႏွင့္အတူ ေပေပေတေတစရုိက္သဘာ၀ေတြၾကား က်င္လည္ရင္း တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ ရုန္းကန္ျဖတ္သန္းေနရသည့္ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲက လူသားေတြ အေပၚ စာနာနားလည္ရေကာင္းမွန္းသိခဲ့ၿပီ။ မိမိလက္ထဲရွိသမွ်အခ်ိန္ေလးကုိ သူတစ္ပါးအတြက္ ခြဲေ၀ေပးဖို႔အျမဲအသင့္ ရွိေနတတ္သည့္ ၀ီ့လ္ စိတ္ႏွလံုးကုိ ေလးစားရာက ေမတၱာသက္၀င္သြားခဲ့ၿပီ။ ၀ီ့လ္ဘ၀ကုိ စူးစမ္းေလ့လာသည္။
“ရွင့္အေဖက လက္လွဲအားၿပိဳင္တဲ့ေလာင္းကစားလုပ္ရင္း ေသသြားတာလားဟင္”
“အသတ္ခံရတာလို႔ ငါေတာ့ထင္တာပဲ၊ သူႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ျဖန္႔ေ၀ေပးမိလုိက္လုိ႔၊ သူက အဲဒီလူေတြကုိ လက္ေပၚကအခ်ိန္သာ မက၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုပါ ေပးခဲ့တာ၊ ငါအခ်ိန္ျပတ္ၿပီး လဲၿပိဳမလုိ ျဖစ္ဖူးတယ္၊ အခ်ိန္က တစ္ပတ္ပဲ ရွိၿပီး အေၾကြးေတြက ပတ္လည္၀ုိင္းေနတာ၊ အဲဒီကစၿပီး တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စား ရွင္သန္လာခဲ့တာ”
“ကၽြန္မႀကီးျပင္းလာတဲ့ဘ၀က ဒီလုိမဟုတ္ဘူး” အားနာဟန္ျဖင့္ၾကည့္ကာ ဆုိင္လ္ဗီးယားေျပာသည္။
“အင္း…ေမြးကတည္းက အဆင္သင့္ပါလာတဲ့အရာေတြအတြက္ မင္းမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး”
၀ီ့လ္အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲကေန ဆုိင္လ္ဗီးယားအျပင္ကုိလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အျပင္မွာ အေဖ့ရဲ႕နာမည္နဲ႔ အေဆာက္အဦ၊ LEIS Timelenders ။ အခ်ိန္ပုိင္မရွိသူ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲက လူဆင္းရဲေတြက အေဖ့ဆီကေန အခ်ိန္ကုိ အတုိးႏွင့္ေခ်းငွားကာ အသက္ဆက္ေနၾကရသည္ပဲ။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အခ်ိန္ဇုန္ အပ်ံစားၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ ဆုိင္လ္ဗီးယားခမ်ာ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲက လူဆင္းရဲေတြကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့။ ေလာကမွာ ဒီလုိ လူဆင္းရဲေတြ ရွိမွန္း သိေတာင္ မသိရွာခဲ့။ ဆုိးတာက ဒီလူေတြအားလံုး အေဖ့ဆီကေန အခ်ိန္ေတြ ငွားရမ္းသံုးစြဲ ရွင္သန္ေနရျခင္းပါပဲ။
“ဟုိမွာ Timelenders ဖြင့္ေတာ့မယ္၊ မင္းအေဖ ဘယ္ေလာက္ ရက္ေရာတယ္ဆိုတာ ၾကည့့္ရေအာင္လား”
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတုိ႔ကို ထမ္းပိုးကာ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည့္ လူတန္းရွည္ႀကီး ကုိ ဆုိင္လ္ဗီးယား မမွိတ္မသုန္ၾကည့္သည္။ လူေတြက အဲဒီေနရာကေန ေပ်ာ္ရႊင္ဟန္ႏွင့္ ျပန္သြားသူမရွိ၊ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ လွည့္ျပန္သြားသည္ကုိ ျမင္ေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ။ တစ္ေန႔တျခာ အတုိးက မ်ားမ်ားလာသည့္အတြက္ ေခ်းငွားဖုိ႔ေတာင္ မတတ္ႏုိင္ၾကေတာ့သည့္ လူေတြကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေနရၿပီ။ ခုေတာ့ ဆုိင္လ္ဗီးယား သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲကလူေတြအေပၚ အတုိးႏႈန္းမ်ားမ်ားေတာင္းယူ၊ အခ်ိန္နည္းရာကေန ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မဲ့ၿပီး ျမန္ျမန္ေသေအာင္ အေဖလုပ္ေနတာပါလား၊ သူတုိ႔ဆီက လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေကာက္ခံထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ငါအပါအ၀င္ အေဖ့မိသားစုေတြ ၾကြယ္၀ခ်မ္း သာေနခဲ့တာေပါ့။ ရင္ထဲ ဆုိ႔နင့္လာသည္။ ၀ီလ္က ဆိုင္လ္ဗီးယားလက္ထဲ ေသနတ္တစ္လက္ ၀ွက္ထည့္ေပးကာ `မင္းျပန္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပဲ၊ လူေတြၾကားထဲကေန ျဖတ္သြားလုိက္´။ ဆုိင္လ္ဗီးယား ဖုန္းေခၚေနခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ထိန္းသူတစ္ေယာက္က လမ္းေဘးမွာထုိင္ေနသည့္ ၀ီ့လ္အနား ေသနတ္ခ်ိန္ကာ ကပ္လာေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ ၀ီ့လ္အသက္ကို စုိးရိမ္သြားကာ အခ်ိန္ထိန္းသူကုိ ဆိုင္လ္ဗီးယားပစ္ထည့္လုိက္သည္။ လဲက် သြားသည့္ အခ်ိန္ထိန္းသူအနီးမွာ ထုိင္ၿပီး ၀ီလ္ တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္။ ၀ီလ့္လက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာကထက္ အခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့ေနတာျမင္ သည္။ မၾကာခင္ အခ်ိန္တျဖည္းျဖည္းကုန္ဆံုးကာ အလုိလုိ ေသသြားမည့္ အခ်ိန္ထိန္းသူလက္ထဲ သူ႔ရွိတဲ့အခ်ိန္ထဲကေန ၀ီလ္က ေ၀ငွေပးေနခဲ့ေသး သတဲ့၊ ဆုိင္လ္ဗီးယားအံ့ၾသသြားသည္။
“ရွင္ ဘာလုိ႔ သူ႔ကို အခ်ိန္သြားေပးေနတာလဲ၊ သူ႔ဆီကေတာင္ ရသေရြ႕ယူပစ္ရမွာ”
“သူလည္း ကုိယ္တုိ႔လုိပဲ၊ တစ္ေန႔စာပဲ အသက္ရတာ၊ သူ႔လူေတြ ဒီေနရာကိုေရာက္လာဖို႔က အခ်ိန္လိုဦးမွာ….ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အသက္ အခ်ိန္မီေအာင္ ေပးလုိက္တာပါ”
ဒီအခ်ိန္မွာ ဆုိင္လ္ဗီးယားအေဖအပါအ၀င္ အားလံုးက ဆုိင္လ္ဗီးယားကုိ ၀ီ့လ္ဘက္ကလူလို႔ ထင္ျမင္ေနၾကၿပီ။ ရင္ခြင္ထဲက မိန္းကေလးကုိ အသာငုံ႔ၾကည့္ကာ ၀ီလ္ စိတ္မေကာင္းစြာေျပာလုိက္သည္။
“အားလံုးက မင္းမွားတယ္လုိ႔ ေျပာၾကမွာပဲ”
“ကၽြန္မကေတာ့ မမွားခဲ့ဘူးလုိ႔ပဲ ေတြးမိေနတယ္”
ဆုိင္လ္ဗီးယားကုိ ၀ီလ္က ေသနတ္ပစ္သင္ေပးသည္။
“ရွင့္မွာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရွိရင္ သူမ်ားေတြကုိ ခြဲေ၀ေပးပစ္ဖို႔ တကယ္ပဲွဆႏၵရွိလား”
“ငါ့အတြက္က တစ္ရက္ဆုိ ေလာက္ၿပီ၊ ဘာေတြ ပိုလုိဦးမွာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးၿပီး ေသကုန္တာကုိ ျမင္ေနရမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အသက္ရွင္ခ်င္ဦးမွာလဲ”
“ျမင္စရာမလုိပါဘူး မ်က္စိမွိတ္ထားလုိက္ေပါ့ ကၽြန္မအေဖလုိေလ…”
အေဖ့ကုိ ဆုိင္လ္ဗီးယားမခ်စ္ေတာ့ပါ။ အေဖက အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲကလူေတြအေပၚ ေမတၱာနဲ႔အခ်ိန္ေတြ ထပ္ေလာင္းေ၀မွ်ျဖည့္ဆီးေပးရမယ့္အစား သူတုိ႔ လက္ေပၚကအခ်ိန္ေတြကို ရသေလာက္ မတရားသျဖင့္ ဖဲ့ေခၽြယူေနခဲ့တာပဲ။ ဆိုင္လ္ဗီးယားဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ၀ီလ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ အေဖပိုင္ဆုိင္သမွ် LEIS Timelenders အေဆာက္အဦေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္သည္။
“လူႀကီးမင္းတို႔ အခ်ိန္ေတြ အခမဲ့ေပးေ၀ေနပါတယ္၊ တစ္လလားတစ္ႏွစ္လား လုိသေလာက္ႀကိဳက္သေလာက္ လာယူၾကပါ၊”
အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ လူသားတို႔၏ အသက္ဘ၀ အခ်ိန္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္လုိ႔ ဆိုသည္။ အားလံုး၏ အသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္စနစ္ ႀကီး တစ္ခုလံုး ၿပိဳလဲသြားခဲ့ၿပီ လို႔ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေနၾကပါသည္။
xxxxx
ဆုိင္လ္ဗီးယား၏ ရဲရင့္ေသာလုပ္ရပ္ကုိ ကၽြန္မ သေဘာက်သြားသည္။ ဖခင္၏ မတရားမမွ်တစြာေကာက္ခံတိုးယူခဲ့ေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀မႈအားလံုးကုိ ျပန္လည္ေဖာက္ထြင္းယူကာ လူဆင္းရဲေတြလက္ထဲအေရာက္ ေပးေ၀ပစ္ခဲ့သည္။ `လူၾကားမေကာင္း၊ အေဖဆီက ျပန္ခိုးသတဲ့´လုိ႔ ဖခင္ျဖစ္သူက စြပ္စြဲေတာ့ “ခုိးရာပါပစၥည္းေတြကုိ ျပန္ယူတာဟာ ခုိးတာမဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ဆုိင္လ္ဗီးယားက ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာခဲ့လုိ႔ပဲျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ကင္းမဲ့ဇုန္ထဲက လူဆင္းရဲအားလံုး နယူးဂရင္း၀စ္ခ်္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိရာအခ်ိန္ဇုန္ဆီသုိ႔ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္ ခ်ီတက္ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္လုိက္သည္မွာ ဆုိဖြယ္မရွိေတာ့။ လူတုိင္းကုိ အသက္ဘ၀ ေငြေၾကးႏွင့္ ထပ္မွ် တန္ဖိုးရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြ လံုေလာက္စြာ ေပးေ၀ခ်င္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖခင္ (သုိ႔မဟုတ္)တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို လြန္ဆန္၀့ံသည့္အထိ ဆုိင္လ္ဗီးယားလုိ ရဲရင့္ေသာ ခြန္အား ကၽြန္မမွာရွိပါ့မလား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သံသယ၀င္ခ်င္သည္။
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္အလုိလုိက္ကာ ဘာမွအလုပ္မလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၀ီလ္ဆလပ္စ္ကုိ ကၽြန္မ ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရေနပါလိမ့္ဦး မည္။ “ငါ့မွာ အခ်ိန္တစ္ရက္ရွိရင္ လံုေလာက္ၿပီ၊ ဒီတစ္ရက္မွာပဲ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ” လို႔ ေျပာခဲ့သည့္ သူ႔စကားသံကုိ ၾကားေယာင္ရင္းနဲ႔ေပါ့။
ဂ်ဴနီယုိ
Film – In Time
Cast – Justin Timberlake(Will Salas).
-Amanda Seyfried(Sylvia Weis)
Director&Writer -Indrew Niccol
0 comments:
Post a Comment