မင္းမဟာဂီရိ

တေကာင္းရာဇ၀င္မွာ သူမပါမၿပီးတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အိမ္တြင္းမင္းမဟာဂီရိအမည္ခံ  ပန္းပဲဆရာႀကီး ဦးတင့္တယ္ပါဘဲ။ အေမေျပာတဲ့ပံုျပင္ေတြမွာ သူ႔အေႀကာင္းလဲ ပါပါတယ္။ အလြန္ေႀကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ပုံျပင္ကေလးပါဘဲ။

ကြ်န္မတို႔ အေမက ပံုေျပာေကာင္းတယ္။ လူက ၿဖဴၿဖဴႏုႏု ပိန္ပိန္ပါးပါး ပုပုျပတ္ျပတ္ေလး။ သနပ္ခါးေျခဆုံးေခါင္းဆုံးလိမ္းထားရင္ သိပ္က်က္သေရရွိတာဘဲ။ မ်က္စိေကာင္း နားေကာင္း သြားေကာင္း ေသတာေတာင္ ဆံပင္ မျဖဴပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ အေမမ်ားေခတ္က မိန္းကေလးဆို ၄တန္းေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းႏွဳတ္ႀကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ေနႀကသူဆိုေတာ့ ပါဠိဘာသာ တတ္ကြ်မ္းႀကပါတယ္။ ယကၠန္းအတတ္လဲ တတ္ႀကရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ အေမဆို ဇာထိုးပန္းထိုး လဲ တတ္တယ္။ တက္တင္းဇာလဲ ထိုးတတ္တယ္။ အိပ္ယာခင္း ေခါင္းအုံးစြပ္ ကုလားထိုင္စြပ္ စားပြဲခင္းေတြဆိုရင္  အေမက အျဖဴေရာင္ဘဲသုံးၿပီး တက္တင္းဇာနားကြပ္ထားတာပါ။

အေမက ပါဠိဘာသာ တတ္ကြ်မ္းေတာ့ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကိုပါ အခက္အခဲမရွိဖတ္ႏိုင္မွတ္ႏိုင္လို႕  ဗဟုသုတပိုႀကြယ္၀ပါတယ္။ ကြ်န္မက အေမ့ကို မမွီပါဘူး။ ဒီေတာ့ဗုဒၼ၀င္  ပံုျပင္ဒ႑ာရီ စသည္ ႏွံ႔ႏွံ႔ စပ္စပ္ ေျပာတတ္တာေပါ့။ ခုပုံျပင္ကလဲ အေမေၿပာတာေတြထဲက တခုပါ။ ၿဖိဳးၿဖိဳးတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကို ကြ်န္မ မေျပာျပခဲ့ရေသးဘူး။ ဒါဟာ ကြ်န္မရဲ့ အားနည္းခ်က္ပါဘဲ။ ဒီအားနည္းခ်က္ကို ျဖည့္စြမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ခု ၿဖိဳးၿဖိဳး ဖတ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ေရးျပေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

“သနား..စရာ ေကာင္းတဲ့..ပံုျပင္၀ယ္ ….. လြမ္းစရာ  ..ေဆြးစရာ ေတြနဲ႔  အိမ္တြင္း ..မွာ ..ခ်ိတ္ကိုး ပါ…သည္…ဦးတင့္တယ္တဲ့  အိမ္တြင္း မင္းမဟာ ဂီရီ…။  တေကာင္း..ျပည္…ဦးတင့္တယ္ အမည္  …ဆင္ေျပာင္ စြယ္ကို ခ်ိဳး ႏိုူင္ေအာင္သာ..ခြန္အား ရွိေပသည္..အမ်ားသိေပသည္….”

ဟိုေရွးေရွးတုံးက တေကာင္းျပည္မွာ ဆင္ေျပာင္စြယ္ကို အလြယ္တကူ ခ်ိဳးယူႏိုင္တဲ့ ပန္းပဲဆရာႀကီး ဦးတင့္တယ္ ဆိုတာ ရွိသတဲ့။ သူ႔မွာ့ ညီမႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိသတဲ့။ မိဘေတြ မရွိႀကတဲ့ေနာက္ အိုးအိမ္မထူေထာင္ဘဲ ညီမႏွစ္ေယာက္ကိုဘခင္ပမာ  ေႀကြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ေနရွာတာျဖစ္တယ္။ ဦးတင့္တယ္က ခြန္အားႀကီးတဲ့သူဆိုေတာ့  တခါတရံ သူတူထုတဲ့အသံက တတိုင္းတျပည္လုံး သိမ့္သိမ့္တုန္သြားကေရာ ဆိုဘဲ။ ဒါနဲ႔ တေကာင္းဘုရင္ က မႀကာမႀကာ ႀကားေနရတဲ့တူသံကို ဘာသံလဲ လို႔ မူးႀကီးမတ္ႀကီးေတြကို ေမးသတဲ့။ အမတ္ႀကီးေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႔က အေကာင္းဘက္က ေလွ်ာက္တင္သလို အဆိုးဘက္က ေလွ်ာက္တင္တတ္တဲ့ သူလဲ ရွိတာကိုး။ တတိုင္းတျပည္လုံး တုန္ခါသြားေအာင္ တူထုႏိုင္တဲသူျဖစ္လို႔ ေနာင္တေန႔ မိမိထီးနန္းကို လုယူသိမ္းပိုက္မွာ စိုးရံြ႔ တဲ့ တေကာင္းဘုရင္က အမတ္ဆိုးဆိုးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးအေကာက္ႀကံပါေလေရာ တဲ့။ 

“ပန္းပဲဆရာ..ဘာသာ ဘာ၀ .၀မ္းစာေတြ ရွာေဖြ ..လာႀက ..ဆိုးတဲ့ ကံႀကမၼာ..ညွဳိးဖြဲ ့ ႀကံဳလာသည္..သူရသတၱိဂုဏ္ရည္..တာမရွည္  ေအာင္ဘဲ..မင္းျမတ္ရာဇာ..လည္ဆည္ဥာဏ္နဲ႔  ႏွမ ေကသီ…မဟာေဒ၀ီ …ေၿမွာက္စားလို႔ . ေႀကာက္အားနဲ႔ ...ဖမ္းဆီး  ႀကေတာ့..သည္။”

အေကာက္ႀကံပံုက ယဥ္ယဥ္ပဲ။ နွမကို ေတာ္ေကာက္ၿပီး ေမာင္ကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းမယ္ေပါ့ေလ.။ တစ္ေန႔ ေမာင္တင့္တယ္က မီးေသြးဖုတ္ဖို႔ ေတာထဲအသြား  အမတ္ႀကီးေတြက ဘုရင့္အမိန္႔ပါတဲ့စာခြ်န္ေတာ္ကိုဖတ္ႀကားၿပီး အိမ္ကို ရာဇမတ္ကြက္ကာ သဲၿဖဴခင္းလို႔ ညီမ အႀကီး ျမတ္လွကို ဘုရင္က မိဖုရားေၿမွာက္ဖို႔ ေကာက္ယူတယ္ ဆိုၿပီး တခ်ီထဲ ေခၚသြားတာေပါ့။ အကိုျဖစ္သူက ပန္းဘဲဆရာဆိုေတာ့ ထင္းမီးေသြးလိုတယ္ေလ။ မီးေသြးက်က္ေအာင္ေနရေတာ့ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ တန္သည္ ေတာထဲမွာရွိေနတာမို႔ မသိရွာဘူး။ မီးေသြးက်က္လို႔ မီးေသြးအိပ္ႀကီးထမ္း ျပန္အလာ ညီမအငယ္ေလးက ဆီးၿပီးငိုယိုတိုင္ေတာ့တာေပါ့။ ေမာင္တင့္တယ္က ေဒါသူပုန္ထ အရမ္းစိတ္ဆိုးၿပီး တူကို နာနာထုပါေလေရာ။ တကယ္ဆို အကိုႀကီးအဘအရာ ေတာင္းရမ္းေျပာဆိုသင့္တာေပါ့။ ငါဘုရင္ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ရမလားဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးတာေပါ့ေနာ္။ သူမလြန္ပါဘူး။

သူက တူကို နာနာထုေလ ဘုရင္က ေႀကာက္ေလ။ ေၾကာက္ေလ အေကာက္ႀကံေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရင္ကလဲ အႀကံသမား။ အမတ္ႀကီးေတြလႊတ္ၿပီး စိတ္မဆိုးပါႏွင့္ ေမာင္ႀကီးကိုလဲ ၿမိဳ႔စားနယ္စားအရာခ်ီျမွင့္ပါ့မယ္ လို႔ ဥာဏ္ဆင္ၿပီး ေ၀ါနဲ႔မ်ားေတာင္ ထမ္းေခၚသြားသတဲ့။ ျမတ္လွကိုလဲ နားသြင္းၿပီး အၾကည္အသာ လိုက္လာဖို႔ ျဖားေယာင္းခိုင္းတာေပါ့ေလ။ နွမအငယ္ေလးကိုလဲ အေၿခြအရံေပး အေဆာင္ေပး ေမြးမယ္ေပါ့ေလ။ ေမာင္တင့္တယ္တို႔ ျမတ္လွ တို႔ ဆိုတာက ေတာသူ ေတာင္သား ရိုးလြန္း အလြန္းေတာ့ တဘက္ကလဲ ရွင္ဘုရင္လဲ ျဖစ္ေနေတာ့ မလြန္ဆန္သာဘူး ႏွမေလးေတြ ေကာင္းစားဖို႔ဘဲလို႔ ေတြးၿပီး ယုံစားၿပီးအႀကည္အသာ လိုက္လာခဲ့တာေပါ့။

နန္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က အေတြ႔ေတာင္မခံပါဘူး။ တခါတည္း စကားပင္မွာမီီးဖိုက်င္တင္ ထိုး သတ္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္သင့္ျပင္ထားတာေလ။လူသူအင္အားမ်ာစြာနဲ႔ ၀ိုင္းဖမ္းေတာ့ ေမာင္တင့္တယ္လဲ ဘယ္ေလာက္ ခြန္အားႀကီးႀကီး မခံႏိုင္ရွာဘူးေပါ့။

“လည္ဆည္ဥာဏ္နဲ႔ မင္းရယ္ ..မင္းငယ္..မင္းရယ္ေလး…..×စကားပင္..ကားစင္တင္၍ ရက္စက္စြာ ႀကမ္းႀကဳတ္စြာ…မင္းယုတ္ရယ္ ..ျပဳရက္ ေလတယ္…။”

ဒီအေႀကာင္း ျမတ္လွက ႀကားတဲ့အခါ ရင္ကြဲနာက်ရွာတာေပါ့။ သူ႔ေမာင္ႀကီးဟာ သူ႔ေႀကာင့္ မီးရွဳိ႔အသတ္ခံရတယ္လို႔ စိတ္ႏွလုံး ညွဳိးၿခံဳး ပူေလာင္ၿပီး အရူးတပိုင္းျဖစ္လို႔ သူပါ..တခါထဲ မီးဖိုအတြင္း  ခုန္အဆင္း ဘုရင္ကလဲ လွမ္းအဆြဲ လိုက္ မ်က္ႏွာကိုပဲ ဆြဲမိေတာ့တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

“စကားပင္..မီးဖိုက်င္  တင္ကာ ထိုး….ျမတ္မ်ိဳးရဲ႔  အမိေမာင္ …မခ်ိေအာင္ ခင့္မွာ ရူး… လ်င္စြာျပဳ ..မင္းမသမာ… ရင္သာထုလို႔ ရတက္ေပြ ရွာ  အသက္ေသစရာပ  ခု၀ယ္မ်ား…မီးစလို႔ ေလာင္…”

မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီးေသဆံုးသြားတဲ့အခါ နတ္ေမာင္ႏွမရယ္လို ျဖစ္လာပါတယ္။ ညီမအငယ္ေလးကိုလည္း လိပ္ျပာႏွဳတ္ေခၚယူၿပီး အတူထားပါသတဲ့။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ေမာင္ႏွမ ေသဆံုးခဲ့ရေတာ့  နတ္ျဖစ္သြားႀကတဲ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႔ နစ္နာမွဳ မေက်နပ္မွဳကို ေဖၚျပတဲ့အေနနဲ႔ စကားပင္ေအာက္ ေရာက္လာသူတိုင္း မူးရူးသြားေအာင္ဖမ္းစားၾကပါသတဲ့။ ႀကာေတာ့ လူေျပာသူေျပာမ်ားလာတဲ့အခါ ဘုရင္က စကားပင္ကို အျမစ္ကတူး ခုတ္လွဲၿပီး ဧရာေႀကာေမ်ာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ စကားပင္ဟာ အေနာ္ရထာ စိုးစံေနတဲ့ ပုဂံျပည္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရင္၀ယ္သားလို ခ်စ္ခင္ႀကင္နာ သနားတတ္တဲ့ အေနာ္ရထားမင္းႀကီးဟာ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ေမာင္ႏွမကိုပုပၸါးအရပ္ေဒသမွာ  မင္းမဟာဂီရိ ဘြဲ႔အမည္နဲ႔   ေနရာထိုင္ခင္းအေဆာင္အေယာင္တခု အပိုင္စားေပးသနားၿပီး ေကာင္းစြာထားပါသတဲ့။   ေမာင္တင့္တယ္ဟာ ညီမေတြကို မိဘသဖြယ္ ႀကင္နာစြာ ေႀကြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းျဖစ္လို႔မိမိတို႔ အိမ္အသီးသီးမွာလဲ  အစစ အဆင္ေျပ ရန္ အႀကီးအကဲအျဖစ္  အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက အံုးငွက္ေပ်ာနဲ႔ အသိအမွတ္ၿပဳ ခ်ိတ္ဆြဲႀကတာ ပုဂံေခတ္ကတည္းကပါပဲ။ ရိုးရာအေနနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းလို႔ ယေန႔တိုင္ အိမ္တိုင္းခ်ိတ္ကိုးႀကပါတယ္။

ဗုဒၼအလိုအရ အတြင္း၃၇မင္း အျပင္၃၇မင္းစတဲ့နတ္မ်ားဟာ သာသနာအပမွာ တည္ရွိေနတဲ့အတြက္ သာသနာတြင္းက လူမ်ားဟာ အသိအမွတ္ၿပဳရံုကလြဲလို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းမျပဳရဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ မိဘမ်ားကလဲလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ တပည့္သားေျမးမ်ားျဖစ္လို႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရား ရဲ႔ အဆုံးအမကိုဘဲ  ခံယူပါတယ္။ ေဂါတမဗုဒၼမွလြဲ၍ အျခား  ကိုးကြယ္ရာမရွိ လို႔ အၿမဲခံယူထားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ကိုးကြယ္ျခင္းဆိုတဲ့အဆင့္မွာ မေရာက္ေစဘဲ အသိအမွတ္ၿပဳတဲ့အေနနဲ့ ၀ါ၀င္ ၀ါထြက္ အုန္းလဲေပးႀကတာမ်ိဳးရွိပါတယ္။

“စိတ္ႏွလုံးျဖင့္ မသာမႀကည္…ရွင္ဘုရင္ မုန္းးလို႔ …ဆုံးရရွာသည္…တအိမ္လုံးျဖင့္ ရိုေသပါသည္..နတ္ကြန္းစင္ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္..မေမ့ဖို႔  ကိုးႀက သည္။”

ဒီေတးသီခ်င္းကို ဂ်ဴဗလီစိန္က ေရးသားၿပီး ျပည္လွေဖက သီဆိုထားပါတယ္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျပာသလိုပါပဲ ကမၻာႀကီးဟာ ေရးစရာေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနေတာ့ ေရးရပါလိမ့္အုံးမယ္။

ခင္ေမသစ္