ညင္သာစြာ ဇီ၀ိန္ေျခြသူ

ဒဲရက္ခ္ ဟမ္းဖေရး(Derek Humphry) ဟာ အဂၤလိပ္ဘခင္နဲ႔့ အိုင္းရစ္မိခင္တို႔က ေမြးဖြားခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ၁၉၃၅နဲ႔ -၄၅ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းသူ႔ရဲ႕ပညာေရးနယ္နမိတ္ က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့ေပမဲ့ အသက္၁၅ႏွစ္မွစလို႔ စာေပေလာကကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး  ဂ်ာနယ္လစ္ တေယာက္အျဖစ္  ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို ့ ဆိုရမွာပါ။ အသက္ (၁၈)ႏွစ္မွာ စစ္မွဳ ထမ္းခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယူေကႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ႀကီး မန္ခ်က္စတာ ညေနခင္းသတင္းစာ အေထြေထြသတင္းေထာက္လွမ္းသူအျဖစ္ ေက်ပြန္စြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ထိုမွ ေဒးလီေမးလ္ သတင္းစာမွာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ၊ ဥေရာပရဲ႔ ဖို႔ဒ္ကားေတြအေႀကာင္း ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖၚျပေရးသားေပးရတဲ့ လန္ဒန္ျပင္ပက စာေစာင္တခုမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ဆန္းေဒးတိုင္းသတင္းစာမွာ ေျပာင္းေရႊ႔တာ၀န္ယူရျပန္တယ္။ သူဟာ Because They are Black အမည္နဲ႔ လူမည္းေတြဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တဲ့ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ရာမွာ လူႀကိဳက္ အေတာ္မ်ားခဲ့တယ္။ဒီ႔ေနာက္ Police power နဲ႔  Black People မွာ ၿဗိတိန္ရဲေတြအေႀကာင္းနဲ႔ လူမဲေတြအေႀကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေရးသားခဲ့လို႔ နာမည္ေက်ာ္သြားတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႔တသက္မွာ သူ႔ခ်စ္ဇနီးနဲ႔ ပတ္သက္လို ့  စိတ္ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရမွဳ အမ်ားဆုံးပါ၀င္တဲ့ “ဂ်င္းန္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီး “ (Jean’s Way )စာအုပ္ကို  ဖြင့္ဟေရးသား ထုတ္ေ၀လိုက္တယ္။

အဲဒီစာအုပ္မွာ ဇနီးသည္ ဂ်င္းန္ ဟာ အရိုးကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဘယ္လို နာက်င္ခံခက္စြာ ရွင္သန္ေနရပုံ၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေ၀ဒနာကို ဆက္လက္သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တဲ့ ဇနီးသည္အတြက္ ရင္နာနာနဲ႔ မသိမသာထြက္သက္ေပ်ာက္ေစႏိုင္တဲ့ ဟမ္းမေလာ့ေဆးနဲ႔ ဇီ၀ိန္ေခြ်ေပးခဲ့ရပံု ကို  ကြဲအက္ေႀကၿပံဳးေနတဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ေရးသားတင္ျပထားပံု ဖတ္ရွဳရမွာျဖစ္တယ္။ ဇနီးသည္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ ေသပုံေသနည္း  ျဖစ္စဥ္ေတြကို ရိုးစင္းစြာ ရဲရင့္စြာ ေႀကကြဲစြာ ေရးသားထားတဲ့စာအုပ္ျဖစ္တာမို႔ ထူးျခားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္အေနနဲ႕ ကမၻာတ၀ွမ္း သိမ့္သိမ့္တုန္ေက်ာ္ႀကားသြားတာပါ။ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ မွာပါ။ ဘာသာေလးမ်ိဳး ျပန္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္။ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ ဒီစာအုပ္ကိုသူကို္ယ္တိုင္ (၁၆)ၿကိမ္တိတိ တည္းျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလို အမွန္အကန္ျဖစ္ဖို႔တည္းျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ေလေလ သူ႔ အတြက္ အႏၱရယ္မကင္းေလေလပါဘဲ။

ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုရင္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံက ဘယ္လို အေႀကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးနဲ႔့မွ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ေသႀကာင္းႀကံစည္ဖို ့အခြင့္မရွိပါဘူး။ အကူအညီေပးခဲ့သူကိုေတာင္ ေထာင္ဒါဏ္ (၁၄)ႏွစ္ က်ခံ ရမွာျဖစ္တယ္။ သူဟာ မလႊဲမကင္းသာ  ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္ခဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့ ေဆး၀ါးေထာက္ပံ့ေပးသူ သမားေတာ္ရဲ႔အမည္ကိုေတာ့ ထုတ္ေဖၚျခင္းမၿပဳခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၈၀ခုႏွစ္မွာ တရားမ၀င္ ဖြဲ ႔စည္းထားတဲ့ မိမိကိုယ္ကို ေသေႀကာင္းႀကံစည္ႀကသူမ်ား အဖြဲ႔(Hemlock society အဖြဲ႔ အစည္း)တစ္ခုက သူ ့ကို ဆက္သြယ္လာတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး သူ႔ဇနီးကို ကူညီခဲ့ရသလိုမ်ိဳး အလားတူ ပါ၀င္ကူညီေပးပါလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္းဆိုမွဳေတြ ရွိလာတယ္။ ဒီအခါမွာ သူသတိၿပဳမိတာက ဥပေဒေႀကာင္းအရ တရား၀င္ အဖြဲ႔အစည္းတခု ထူေထာင္ဖို ့ လိုအပ္တယ္လို ့ သူေတြးခဲ့တယ္။

Let Me Die Before I Wake အမည္နဲ႔ စာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀ျဖန့္ခ်ိခဲ့ရာမွာလဲ အေရာင္းရအတြင္က်ယ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕၀င္ လူႀကီးမ်ားလက္ကို အပ္ႏွံ ေရာင္းခ်ခဲ့့ေပမဲ့ လူသိရွင္ႀကားျဖန့္ေ၀ဖို႔ တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္ႀကတာမ်ိဳးမ်ားလာတယ္။ ၁၉၈၂ခုႏွစ္မွာ အုပ္ေရေပါင္း(၂၅၀၀၀) ဆင့္ပြားေရာင္းခ်ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ဟမ္းမေလာ့ခ္ေဆးရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ႀကားဖို႔အေျခခံ အုတ္ျမစ္တခု  ျဖစ္လာတာပါဘဲ။ Hemlock society အဖြဲ႕ဟာ suicide လုပ္ေပးသူ သမားေတာ္ေတြရဲ ့ အကူအညီနဲ႔ လ်ိဳ႔၀ွက္စြာ အေကာင္အထည္ေဖၚ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုရမွာပါ။ Hemlockေဆးရဲ႕အေရးပါအရာေရာက္ပံုကိုလဲ လူေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေဟာေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၁ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေနာက္ဆုံးထြက္ေပါက္ (Final Exit) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေ၀ရာမွာလဲ ေအာင္ျမင္မွဳ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ယူအက္စ္ ၊ၿဗိတိန္၊ ၾသစေၾတးလ်ား နယူဇီလန္မွာဆိုရင္ အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒနဲ ့ ညိွစြန္းေနမွာျဖစ္ၿပီး ျပင္သစ္မွာ ခြင့္ၿပဳထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ Dying with Dignity, Under Standing  Euthanasia,(1995) Lawful Exit (1994)စာအုပ္ေတြကလည္း ထြက္ၿပီးရင္းထြက္ရင္း ပါဘဲ။ လူေတြကလဲ ဖတ္ၿပီးရင္း ဖတ္ေနရင္းပါဘဲ။ ေဆးပညာရွဳေဒါင့္ကေနၿပီး သူ႔တင္ျပပံုေတြကို လူေတြက ျပည့္၀စြာ ယုံၾကည္ႀကတယ္။ ၁၉၈၆မွာ The Right To Die စာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။ ဟမ္းမေလာ့ခ္ေဆးရည္ဟာ လွပတဲ့ အျဖဴေရာင္ အဆင္းရွိ ေတာပန္းပြင့္တမ်ိဳးကေန ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ အဆိပ္ရည္ပါ။ညင္သာ သိမ္ေမြ႔နူးညံ့တဲ့သေဘာကိုေဆာင္ၿပီး စိတ္ပူပန္ေႀကာင့္က်စရာ မရွိဘူး။ဘယ္လို ဥပါဒ္မ်ိဳးမွလဲ မရွိဘူး။ဒီေဆးရည္ကို အစက္ခ်ေပးလိုက္ရံုနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းသို႔ မဆုတ္မနစ္  ညင္သာသိမ္ေမြ ့စြာထြက္ခြာႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

၁၉၇၅ခုႏွစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ့  သစ္သားအိမ္ကေလးထဲမွာ..။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဂ်င္း … လို႔ သူက အစခ်ီၿပီး Jean’s Way စာအုပ္ရဲ ့ အခန္း(၉) ကိုု အစခ်ီ ေရးသားခဲ့တယ္။ အခန္း(၉)မွာ ကင္ဆာေရာဂါရဲ့ ဆိုး၀ါးျပင္းထန္ပံုေတြကို ဂ်င္းချမာ ၂ႏွစ္တိုင္တိုင္ ႀကိတ္မွိတ္ခံစားရပံု ပထမရင္သားကေန အရိုးေတြဆီ ပ်ံ႔ႏွံ႔လာပံု သူကိုယ္တိုင္ ဂရုတစုိက္ လိုေလေသးမရွိ အနီးကပ္ ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပံု  ေနာက္ဆုံး အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို ့ လိုအပ္တဲ့အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြအားလံုးကူးစက္လာပံုနဲ႔ ကုမရတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာအေႀကာင္း  ဖြဲ႔ႏြဲ႔တင္ျပထားပါတယ္။

အခန္း(၁၀)မွာေတာ့ သည္းခံႏိုင္ဖို႔မစြမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ဂ်င္းန္က သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဆံုးစီရင္ေပးရန္ လိုလား့ေႀကာင္း မနာမႀကင္မခံစားရဖို႔ကုိလည္း သမားေတာ္နဲ႔တိုင္ပင္ရန္ .. ေတာင္းဆိုခဲ့ေႀကာင္း..နဲ႔သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔ေတြမွာ ေက်းလက္က အနားယူ အပန္းေျဖအိမ္ကေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ကုန္လြန္ခ်င္ေႀကာင္း ဂ်င္းန္ေျပာျပတာေတြ ဂ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကတိေပးခဲ့ရပံုေတြ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေရးသားခ်ယ္မွဳံးထားတယ္။ေနာက္ဆံုး သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔ေႀကကြဲဖြယ္ ျဖစ္စဥ္ကေလးက စိတ္၀င္စားဖြယ္ အလြန္ေကာင္းေနတာမို႔ မူရင္းစာသားအတိုင္း ေအာက္မွာ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်းလက္စံအိမ္ကေလးထဲမွာ..တေန႔ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာက ႏိုးလာေတာ့သူမဘက္ကို ေစာင္းငဲ့ႀကည့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကို အိပ္မရတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ့႔ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေငးႀကည့္ေနတဲ့ဂ်င္းန္ ကို ေတြ ႔ရတယ္။ကြ်န္ေတာ္က တခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ႀကိဳတင္ သတိေပးေနသလိုမ်ိဳး အာရံုမွာခံစားလိုက္ရေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္သလို သာမန္အေနအထားနဲ႕

 “ ေမာနင္း ဒါလင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား “လို ့
သူမကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။

သူမဟာဒီလိုဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္စိုက္ ႀကည့္ေနတတ္တယ္ေလ။

သူမကေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ..
“ကြ်န္မ လည္ပင္းထဲက သိပ္ဆိုးတာဘဲ။ နည္းနညး္မွ လွဳပ္မရဘူး"  တဲ့။ ဂ်င္းန္ ကျပန္ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ယာကထၿပီး ဂ်င္းန္ သုံးေနက် ေဆးေတြခြံ႔ေပးလိုက္တဲ့အခါ ဂ်င္းန္က ႀကိဳးစားၿပီးမ်ိဳခ်ရွာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က အခန္းျပတင္းေပါက္ေတြ လိုက္ကာေတြ ဖြင့္ ဖယ္ရွားလိုက္တယ္။

 ေႏြဦးရာသီရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ႀကည္လင္ေတာက္ပေနပံု ရွဳခင္းကေလးကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရၿပီး  သစ္လြင္တဲ့ ေနျခည္ႏုေထြးေထြးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးစလုံးကို တိတ္တခိုးႏွဳတ္ဆက္ေနတယ္။ သူမကေတာ့ ဘာမွ တုံ႔ျပန္မွဳမၿပဳဘဲ ျငိမ္သက္လို ့ေနတယ္။

ဂ်င္းန္ ထြက္ခြာဖို႔ အားယူေနၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္က လြမ္းေဆြးတသဖြယ္ရာေတြ အေတြးေပါင္းစုံ ယွက္ျဖာၿပီး ျပန္လည္သံုးသပ္္ေနေရာ့သလား။
‘ကိုယ္ မနက္စာ ယူေပးရမလား .ဟင္"
“သိပ္ေကာင္းတာဘဲကြယ္ ..လကၻက္ရည္တခြက္နဲ႔့ ေပါင္မုံ ့မီးကင္ေလးမ်ား..ရႏိုင္ရင္ ..”
သူမအတြက္ မနက္စာကို ျပင္ဆင္ရင္း ကြ်န္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာလဲ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔..။ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ။တကယ္လို ့ ဂ်င္းန္က “ကြ်န္မရဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ေရာက္ပီလား" လို ့ ေမးခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို အင္အားနဲ႔ ေျဖရမွာပါလိမ့္။ဒီကိစၥမွာ သမားေတာ္ရဲ႕ ေဆးက  ယုံႀကည္စိတ္ခ်ရပါရဲ့လား။ ကြ်န္တာ္ကေရာ သူမကို လက္လြတ္အဆံုးရွဳံးခံႏိုင္ဖို ့ေသခ်ာရဲ့လား..။
ဒါေပမဲ့ …ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူမဘ၀ကို ႏွဳတ္ယူဖို႕ သေဘာတူခဲ့ၿပီဘဲ။ ကတိေပးခဲ့ရၿပီဘဲ။

ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ …..ဟုတ္ကဲ့။
တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေနၿပီဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့မရဘူး။ ဒီလို ႀကံစည္ရတာဟာ ဂ်င္းန္ ကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားေတာင္းဆိုေနတာရယ္ ..ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ဘ၀မ်ိဳးမွာ ေ၀ဒနာ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီးကို ေထြးေပြ႕ၿပီးမေနလိုေတာ့တာရယ္ ေႀကာင့္ပါ ..။ သူမက ေဆးရံုစရိတ္စကေတြလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။အက်ိဳးမဲ့ ကုန္ဆုံးေနၿပီတဲ့။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ေငြေႀကးထပ္မံ မကုန္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ တဲ့။ ေဆးရံုမွာလဲ တေန႔တေန႔ အေၿကာင္းမထူးတဲ့ ေရဒီယို ဓါတ္ေရာင္ျခည္ ကုထုံးေတြ နဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိေတြ႕ ခံစားမေနခ်င္ေတာ့ဘူး တဲ့။ေသရမဲ့အတူတူမိမိအိမ္ကေလးထဲမွာဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ညင္ညင္သာသာ အဆုံးသတ္ႏိုင္ဖို႔ခုလို ႀကံစည္တိုက္တြန္းရတာပါတဲ့။ ဂ်င္းန္က.။ ၿပီးေတာ့မိသားစုဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္က  အေႀကာင္းမဲ့ လူနာပင္ပန္းေအာင္ ဓါတုေဗဒေဆး၀ါးေတြနဲ႔အခ်ိန္ဆြဲမထားသင့္ဘူး လို့ မိမိယူဆေၾငာာင္း ေျပာျပတယ္။

ဟုတ္ပါပီ။ ကြ်န္ေတာ္ႀကားေနရတာေတြက မ်ိဳးစုံပါဘဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပါဘဲ ေဆးတန္ခိုးျပလို႔ အသက္ရွည္ေနရတာဟာ လူနာ ပင္ပန္းတာသာ အဖတ္တင္ပါတယ္ တဲ့။
ဂ်င္းန္ေျပာခဲ့တာေတြပါ။

“ဒဲရက္ခ္ ေမာင္ရယ္.ကြ်န္မေသရင္ အိမ္ေလးမွာ ကြ်န္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္ ထဲ  ရွိခ်င္ပါတယ္။ ေသေတာ့ေသမယ္ ဘယ္အခ်ိန္ေသမလဲမသိ။ ဒီလိုခ်ည္းေဆးရံုမွာ တေယာက္ထဲ မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။
ကြ်န္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ေမာင့္အနားမွာ ..ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ရဲ ့ အိမ္ကေလးထဲမွာ..။ တဲ့။
ဂ်င္းန္ ရယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ စဥၤးစားမိတိုင္းရင္နာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ရင္ေတြ ပူေလာင္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တကိုယ္လုံး ေရစိမ္ခ်ိဳးပလိုက္တယ္။ ဂ်င္းန္ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်တယ္။ ၿပီးမွ ပံုမွန္ျပန္ေရာက္ေအာင္ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားရင္း ဂ်င္းန္အတြက္ မနက္စာကို သူမအိပ္ယာမွာခ်ေပးလိုက္တယ္။ ဂ်င္းန္ ဖတ္ေနက် ဂါးဒီယဲန္ သတင္းစာကိုလဲ သူမအိပ္ယာနေဘး ခ်ေပးလိုက္တယ္။ဂ်င္းန္ကလဲ ဘာမွ မသိသလို လကၻက္ရည္ကို တက်ိဳက္ခ်င္း စုပ္ယူေနတယ္။ ေပါင္မုံ႔ မီးကင္ကိုလဲ သိပ္လိုလားဟန္မျပဘဲ တို႔တိ တို႔တိလုပ္စားေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ႏွင္းဆီဲျခံဳေတြကို စိတ္မပါသလိုေငးႀကည့္ေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေတြးကမၻာထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနႀကတာပါ။
သူမနဲ႔အတူ ေရႊေရာင္ပန္းၿခံဳႏြယ္ရွိရာ ၿခံစည္းရိုးဆီ ေငးေနမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့  သူမ မ်က္ႏွာကေလးကို မျမင္ရက္ေတာ့ဘူး….
“ဒဲရက္ခ္ ေမာင္…”

“ဘာလဲ ..ဒါလင္ ..ေျပာပါကြယ္ ..”

“ဒီေန႔ ဘဲေနာ္"

မိုးႀကိဳးျပစ္ခ်လိုက္သလိုကြ်န္ေတာာ့ တကိုယ္လုံး..တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ သဲကႏၱာရ ေရာက္ေနသလို အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး အားကုန္သြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက တားမရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့ဘ၀မွာ အႀကမ္းတမ္းဆုံး အဆိုး၀ါးဆုံး အမုန္းဆုံး အခ်ိန္ပါဘဲ။ ေရွာင္လႊဲမရ ကြ်န္ေတာ္ေျဖရေတာ့မယ္။

“ဟုတ္ပါတယ္  အခ်စ္ရယ္ ဒီေန ့ဘဲ"
ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ဦးစလုံး ျငိမ္က်သြားတယ္။

“ငါတို ့ ဒါမွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ ဟုတ္ကဲ့လား။” ကြ်န္ေတာတို႔္ျပန္လည္ ၿပဳျပင္ႀကမလား..။ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ တကယ္ ျဖစ္သင့္သလား..။

“ေအာ္  ..ဒီေန႔ဘဲေပါ့၊ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေစာင့္ရအုံးမလဲ..ဟင္.”
“ေမာင္ စိတ္မေျပာင္းပါဘူးေနာ္..။ ကြ်န္မလဲ နည္းနည္းမွ စိတ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး”။ 

လန္ဒန္ရွိ သမားေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ သူမဇီ၀ိန္ကို ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာ ေခြ်ယူမဲ့ ေဆးရည္ အတိအက် ေပါင္းစပ္ ျဖည့္ဆီးေပးထားခဲ့ၿပီေလ..။
အဲဒါကို မႀကာခင္အခ်ိန္ကေလးမွာ ဂ်င္းန္ကို ကြ်န္ေတာ္တိုက္ရမယ္.။
ငါလုပ္တာ မွန္ရဲ့လား။ အခါခါေမးခြန္းထုတ္ရင္းနဲ့ဘဲ အခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာၿပီ။ ဂ်င္းန္ရဲ့ ဘ၀ဟာ ကြ်န္ေတာ့အဆံုးအျဖတ္အေပၚမွာ မူတည္ေနသလား။ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေတြ တုန္လွဳပ္ေနတယ္။ လူကပါ ကဏွာ မျငိမ္ဘူး။ အလႊဲလႊဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြမ်ားျဖစ္ေနမလား။ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ သံသယ အေတြးအမွ်င္ေတြ ကြ်န္ေတာ့ တကိုယ္လုံး ရစ္ပတ္ မြန္းႀကပ္ေနၿပီ။တစုံတခု လႊဲေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ကြ်န္ေတာ့ တသက္ သြားၿပီ။ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ စခန္းသြားေနရမွာ။တခါ ကြ်န္ေတာ့စိတ္၀ိဥာဥ္ေတြစုစည္းႏိုးထလာၿပီးဒါဟာ အခ်ိန္ကိုက္ဆိုတာ ႏွစ္ဦးလုံး အသိဥာဏ္၀င္လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနဆဲ း… ဂ်င္းန္က ေျပာတယ္။

“၁နာရီ တိတိေနာ္ ။ ၁နာရီ ထိုးတာနဲ႔ တခါတည္း ထြက္သြားခ်င္တယ္။ ကြ်န္မကို ေဆးနည္းနည္းပိုခ်င္လဲပိုပါေစ ေတာ္ႀကာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနမွ ဒုကၡ..။ ေမာင္ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္..။”

“ ေသခ်ာပါတယ္ အခ်စ္ရယ္.”

."ဒါျဖင့္ ..ေမာင္ ၿခံထဲဆင္းေတာ့..။ ကြ်န္မရဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ေမာင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေတြ တ၀ႀကီး ေျပာခ်င္ပါရဲ့. ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေနခ်င္ေသးပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ပံုစံႀကီးနဲ့ ေမာင္ ကြ်န္မကို မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါ့ေႀကာင့္ ေမာင္ ၿခံထဲ ပဲ ဆင္းေနေတာ့"တဲ့။ သူမက။
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မတတ္သာေတာ့ဘူး။ဂ်င္းန္ကို ရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ႔ထားခြင့္ မရေတာ့ဘူး။
ဂ်င္းန္ဟာ အိေၿႏၵမပ်က္ မနက္စာကို ကိုက္၀ါးေနတယ္။ သူ႔ ကိုယ္ဟာ တခ်က္ တခ်က္ ေ၀ဒနာေႀကာင့္ ေကာ့ေက့ာ ထိုးလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးသြားမယ္လုပ္ေရာ သူမက လက္ခါျပတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲေနရေတာ့တယ္။

အမွန္ေတာ့  ဒါဟာ ဂ်င္းန္က  သူမရဲ႔႔ေႀကကြဲဖြယ္ရာေနာက္ဆုံး သတ္မွတ္ထားတဲ့  အခ်ိန္ကို  မသိ္လိုက္မသိဘာသာ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးခ်င္တာလို ့ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးတခုလုံးေခါင္းေပၚ ၿပိဳဆင္းအိက်လာသလို ေလးလံလွတဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတခု ပခုံးမွာ ထမ္းထားရသလို .ကြ်န္ေတာ္ခႏၶာႀကီးက ေလးလံ ထိုင္းမွဳိင္းလို့။
သူမသတၱိကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးလို ့မဆံုးေတာ့ဘူး။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးသားလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို ့ ေနာက္မတြန္႔ဘူး။ေနာက္ေၿကာင္းျပန္မလွည့္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ..။
အင္းေလ သူမချမာ ေ၀ဒနာကို သည္ပိုးထားရေတာ့..။
သူမေျပာသလို ကြ်န္ေတာ္ ၿခံထဲ မဆင္းပါဘူး။ ဂ်င္းန္ကို ဘယ္လို လုပ္ ျပစ္ထားခဲ့ႏိုင္မလဲ..။

“ဂ်င္းန္ေရ..ေသာက္ေရတခြက္ ယူမလားကြယ္.”
လို ့ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ သူမက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔လက္ခံတယ္။

သူမဟာ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ့ ေရနဲ ့ သန္႔စင္ၿပီး ေခါင္းၿဖီးျပန္တယ္။
ႏွဳတ္ခမ္းကိုလဲ နီနီဆိုးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သန္႕ရွင္းလွပတဲ့..ျပစ္ရက္စရာမရွိတဲ့ ဂ်င္းန္ကို ဘယ္လိုျပစ္ထား  ခြဲခြာရမလဲ။ ဂ်င္းန္ကို ကြ်န္ေတာ္ ႏွျမာတသ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေနာက္ျပန္လွည့္လို ့ရမလား။

ဂ်င္းန္ကို အိပ္ယာထဲ ညင္ညင္သာသာေလး လွဲေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုဘဲ ကြ်န္ေတာ္ညင္ညင္သာသာ ကိုင္တြယ္ေပမဲ့လဲ ေ၀ဒနာက ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္တာ ခံေနရေႀကာင္း သူမမ်က္ႏွာမွာ မကြယ္မ၀ွက္  ေပၚေနတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး နာက်င္မွဳ ေ၀ဒနာေတြကို သူမ ကို အဆုံးသတ္ေပးခ်င္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း
ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္က မဂၤလာဦး လက္ထပ္ပြဲ ေန႔ကေလးကို အမွတ္ရေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေယာက်္ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။

 “မငိုပါနဲ႔ ဒဲရစ္ခ္ ေမာင္ရယ္ ..”ဂ်င္းန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ ႏွစ္သိမ့္ေနတယ္။ ကြ်န္မ မရွိေတာ့တဲ့ဲ့ေနာက္မွာ ေမာင့္ဘ၀ကို ေမာင္ ေ၇စုန္ေတာ့ ေမ်ာမျပစ္ရဘူးေနာ္..။ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ ရွာၿပီးဘ၀သစ္ထူေထာင္ပါမယ္လို႔ ကြ်န္မကိုခု ကတိေပးရမယ္။ ေနာ္ ေမာင္.။
ဂ်င္းက ကြ်န္ေတာ့ကို တိုးလ်ိဳးးေတာင္းပန္ေနေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကေလးေတြ..။ အက္ဂါနဲ႔ ကလိဗ္ ၿပီးေတာ့ သူမေမြးစားခဲ့တဲ့  သားငယ္ေလး စတီဗင္ ။
ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ မိသားစု ေပ်ာ္ခဲ့ႀကတာေတြ ၊ သူမဘ၀ကို သားကေလးေတြဆီမွာ ခင္ပြန္းသည္ဆီမွာ ပံုေအာ ၿမဳပ္ႏွံ ထားတာေတြ ..

“ဂ်င္းန္ေရ..ကိုယ္ မင့္အေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့မိတာမ်ားရွိရင္ .. ခြင့္လႊတ္ပါ.။”

“ဟင့္အင္း ေမာင္ရယ္ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့အတူေနလာတဲ ့၂၂ႏွစ္ကာလအတြင္း ေမာင္ ကြ်န္မအေပၚ ဘာမွ က်ဴးလြန္ခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘဲနဲ႔ကြယ္ ဒီလို မေျပာပါနဲ႔။ ကြ်န္မေလ ဒီအိမ္ကေလးထဲမွာ ေရာက္ေနတာကို တကယ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ရဲစြမ္းသတၱေတြလဲ ရွိလာတယ္။  ကြ်န္မ မရွိရင္  မန္ခ်က္စတာက ကြ်န္မမိဘေတြဆီ ေမာင္သြားၿပီး ကြ်န္မဘယ္လို သက္သက္ သာသာ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားတယ္ ဆိုတာ ခေလးေတြေရာ သူတိ႔ုေရာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာေပးပါေနာ္။
ကြ်န္မ မရွိတဲ့ေနာက္ လန္ဒန္ပန္းဥယာဥ္ထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင္းဆီပင္ တပင္ စိုက္ေပးပါအံုး။"

“ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့သူအနားကေန ဘုရားသခင့္ဆီ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘဲ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းထြက္သြားခြင့္ရတာ ေမာင့္ကို တကယ္ေက်းဇူး တင္တယ္ ..။”

“ေအာ္  နာရီကို ႀကည့္ပါအုံးေမာင္ေရ..ဘယ္ႏွစ္နာရီပါလိမ့္ ။”

ဘုရားသခင္ တနာရီ ထိုးေတာ့မွာပါလား။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္၀ကိုဒိန္းကနဲေဆာင့္ထိုးလိုက္သလိုဘဲ..။ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲကထြက္လို ့ ဟမ္းမေလာ့ခ္ ေဆးရည္ေတြ ေကာ္ဗီနဲ႔ သမေအာင္ေမႊလိုက္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အိပ္ယာနေဘးစားပြဲ မွာ ေကာ္ဗီခြက္လင္ပန္းကို ခ်လိုက္ေတာ့

“ဒါေတြလား ေမာင္"
ကြ်န္ေတာ္ေျဖဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဂ်င္းန္ သိၿပီးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ရက္ပါလား။ သူမကို ရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ ့ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ရွဳိက္နမ္းလိုက္တယ္။

“ဂြတ္ဘိုင္ အခ်စ္ရယ္"
“ဂြတ္ဘိုင္ ေမာင္ရယ္..”

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပိဳင္တူဘဲ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ႀကတယ္။ ဂ်င္းန္ဟာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ဘဲ အဆိပ္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီး အငမ္းမရ ေမာ့ျပစ္လိုက္တယ္။
ေတြေ၀ျခင္းမရွိဘူး။ တုန္လွဳပ္ျခင္းမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလဲ သူမႀကည့္ေတာ့ဘူး။ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ျပစ္လိုက္ၿပီ။ ၂မိနစ္အတြင္းမွာဘဲ သူမရဲ ့အသက္ရွဴသံ ေႏွးေကြး လာတယ္။
သူမအိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့ၿပီ တကယ့္ကိုဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ၿခံထဲကိုလဲ ဆင္းမသြားပါဘူး။ ဂ်င္းန္အနားမွာဘဲ..
တစုံတရာျဖစ္မလားကြ်န္ေတာ္ ရင္ တထိတ္ထိတ္ေစာင့္ႀကည့္ေနေပမဲ့လဲ  ဂ်င္းန္ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။
၁၉၇၅ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၉ရက္ ၁နာရီ ၅၀မိနစ္သူမ အေ၀းသို ႔ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။

Florist

(၂၀၀၆ စက္တင္ဘာလထုတ္ ဇီ၀က ေဆးပညာမဂၢဇင္းပါ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္  ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပပါသည္။)

ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံက assited suicide အဖြဲ႔ Dignitas (assisted dying organisation)